Cam Kenarındaki Masa

Konu: Geri: Cam Kenarındaki Masa Cuma Mart 27 2009, 23:04

Parmakları Tom'un avuç içinde geziniyordu yavaşça. Hiç sıkılmadan saatlerce böyle kalabileceğini düşündü. Ne zaman sıkılmıştı ki Tom'un yanında zaten? Ona verdiği mutluluk öyle güzel ve tadındaydı ki. Ve hiçbir yarası kalmamıştı geçmişe ait. Hepsi kabuk bağlamıştı. Bunu sağlayan da bu mutluluktu şüphesiz.

"Sence evlendikten sonra birbirimizden soğuyacak mıyız?"

Soruyla birlikte hızlı bir değişim oldu düşüncelerinde. "Evlendikten sonra"sını düşünmüştü çok kez. Hayal etmişti. Ama bu hayallerde Tom'un söylediği soğukluktan eser yoktu.
Tom parmağındaki yüzükle oynarken Sylvia'nın da bakışları yüzüğe kaydı. Biraz isteksizce düşündü Tom'un söylediklerini.

Herşey çok mükemmel gidiyorken evlenip en fazla bir yıl dayanabilen pek çok çift tanımıştı Sylvia. Ama farklı olanlar da vardı az da olsa. Yıllardır evli olsalar bile ilk günkü heyecanıyla aşklarını yaşayan, çiçeği burnunda sevgililer gibi birbirlerinden hiç ayrılmayan, hiç bıkmayanlar.
Sylvia biliyordu. O ve Tom o azınlıktan olacaklardı. Tüm kalbiyle hissedebiliyordu bunu. Hayatının anlamından nasıl bıkabilirdi? Nasıl soğuyabilirdi?

"Hiç sanmıyorum." dedi gözleri tekrar Tom!a çevirirken. Söylediği cümleye olan inancı gözlerinden okunuyordu adeta.

Tom'un gözlerinde aynı inancı arıyordu şimdi. Bulması uzun sürmedi. Karşılıksız olsa bile harika olan bu duygu karşılıklı olduğunda tarif edilemeyecek bir mutluluk veriyordu insana.
Kaymak birasını yudumlarken gözleri camdan gökyüzüne kaydı tekrar. Hafif çiseleyen yağmur da durmuş, gökyüzündeki siyah bulutlar dağılmıştı.
İşte! Yıldızlar... Şimdi herşey tam olmuştu işte. Herşey fazlasıyla muhteşemdi.
Yıldızları camın arkasından görmek istemiyordu. Onlara uzanabileceğini sanacak kadar parlak görmek istiyordu. Yağmurdan sonraki o huzur verici kokuyu hissetmek istiyordu.

"Gidelim mi?" dedi Tom'a.

Önerisinin onaylanmasıyla ayrıldılar oradan.

Ilık rüzgar tenini okşayıp saçlarını hafifçe dağıtırken sokakta ilerliyordu Becca. Bir yığın neşeli, telaşlı, üzgün insanın arasından geçerken dengede kalabilmek için büyük çaba harcıyordu. Arada sırada birilerine çarpıyor, özür diliyor yoluna devam ediyordu. Aslında sokağın bu kadar kalabalık olduğu öğlen saatlerinde çıkmazdı dışarıya. Ama dört duvar onu feci şekilde boğmuştu bugün. Bu yüzden en nefret ettiği şeyi kalabalığı ve sıcağı göze alıp dışarıya atmıştı kendisini.

Onu bu kalabalıktan kurtarabilecek tabelayı gördüğünde hiç düşünmeden sıyrıldı kalabalıktan.
Kafenin tahta zeminine ayak basar basmaz derin bir nefes aldı. Burası dışarıya göre çok daha sakin ve Becca için çok daha çekici gözüküyordu. Loş ışıkta ilerleyip bir masaya oturdu. Kendisine bir ateş viskisi söyleyip kalabalığı camdan seyretmenin keyfini sürdürdü.

Kevin amaçsız bir şekilde,oldukça kalabalık sokkaklarda dolaşıyordu.Neden yapıyordu ki bunu?Bu sıcağa , bu kalabalığa neden katlanıyordu ki?Bir yandan da haklıydı:Bütün gün evde oturamazdı ya...

Tüm bunları düşünürken önüne küçük bir çocuk çıktı.Eğer hemen durmasa kendini çocuğun üstünde bulabilirdi.Çocuk korkmuştu.Gözlerinden belliydi.Ama ağlamıyordu.Keskin bakışlarla Kevin'i süzüyordu.Sinsice.

"Özgüven!" dedi içinden Kevin.Bakışlarda bunu sezmişti.

En sonunda rahatlayabileceği bir yer buldu.Kucağındaki çocuğu annesine verdikten sonra.Domuz Kafası yazılı tabelaya doğru ilerledi.Eliyle kapıyı itti.İçeri girdi ve gözleri mutluluktan açıldı çünkü içerisi sakindi.Her zamanki yeri olan cam kenarına oturmak istedi.Masanın dolu olduğunu görünce gözlerini devirdi.Masaya yaklaştı.

"Oturabilir miyim bayan? A-Aman Tanrım! Becca nerelerdeydin?"

Yalnız kaldığında -ki bu sık olan birşeydi.- onu ele geçiren düşünceleri gene başlamıştı işgale. Babası büyük bir bölümünü oluşturuyordu her zaman olduğu gibi. Şimdi nerede olduğu, ne yaptığı... Onu neden bu kadar ilgilendiriyordu? Ona karşı içinde küçük de olsa bir sevgi kırıktısı mı kalmıştı yoksa?

Ateş viskisinin gelmesiyle bir an olsun sıyrıldı düşüncelerinden. Bu harika içkinin tadını alt üst olmuş iç dünyasıyla bozmak istemiyordu. Kadehi dudaklarına götürüp bir yudum almıştı ki tanıdık bir sesle irkildi.

"Oturabilir miyim bayan? A-Aman Tanrım! Becca nerelerdeydin?"

Kadehi masaya bırakıp dönüp baktığında uzun zamandır görmediği bir yüzü görmenin verdiği mutlulukla gülümsedi.

"Kevin." dedi Becca gülümsemesini sürdürürken. "Uzun zaman oldu."
Kevin karşısındaki sandalyeye otururken Becca tekrar konuştu neşeli sesiyle.

"Nasılsın görüşmeyeli?"

Becce arkasını döndü.Çok şaşırmıştı.Gözleri Kevin'i görünce büyüdü.Uzun süredir görüşmemişleridi.Yolları kesişmemişti.

Bu harika bir şeydi.Uzun zamandır görmediği dostu Becca şimdi karşısındaydı.Gerçekten mutluydu Kevin.

Becca sıcak bir karşılama yapmak istercesine gülümsedi.

"Kevin." dedi Becca gülümsemesini sürdürürken. "Uzun zaman oldu."

Bu sefer Kevin gülümsedi.Çok içten olmasına çalışmadı çünkü şu an çok mutluydu.Ne yaparsa yapsın içten olacağı kesindi.

"Nasılsın görüşmeyeli?" diye sordu Becca.

"İyiyim hem de çok.Ya sen? Bana herşeyi anlat neler yaptın? Nerelere gittin?"

Bu sıradan günü güzel bir güne dönüştürmeyi başaran karşılaşma gerçekten mutlu etmişti Becca'yı. Güzel ve uzun bir sohbet herşeye bedeldi.
Kevin'in gülümseyen yüzünden onun da aynı düşünceleri paylaştığını anlıyordu Becca.

"İyiyim hem de çok.Ya sen? Bana herşeyi anlat neler yaptın? Nerelere gittin?"

Zor soruydu işte bu. Neler yapmamıştı ki. Dönüp baktığında fazla birşey gibi görünmese de hepsi yükü çok ağır işlerdi. Zor işler... Düşünceleri hatıralarının canlanmasına sebep oldu. Conway malikanesini terk edişini hatırladı. Babasının ona nefretle bakan gözlerini...
Cevap verdiğinde sesi eskisi kadar neşeli değildi.

"İyi sayılırım" dedi ve bir an durdu. " Seherbaz oldum. Evet hayalimi gerçekleştirdim." Son cümlesini söylerken sesi biraz kısılmıştı.

"Ya sen?" dedi kısacak.

"İyi sayılırım" dedi Becca.

" Seherbaz oldum. Evet hayalimi gerçekleştirdim." bunu söylerken gözleri parlamıştı.

Her zaman hayallerine bağlı kalan biri olmuştu Becca.Her zaman onların peşinden gitmişti.Çevresindeki bazı kişiler onun seherbaz olmasını istememişti başta ama o yılmamıştı.Nasıl da seviniyor olmalıydı şimdi.Hayallerine kavuşmuştu.Bu onun için her şeyden daha önemli olmalıydı.

"Ya sen?" diye sordu sessizliği bozarak.

"Ben hayatımın kadınını buldum.Cristina Bella Phelps.Bunun dışında pek bir şey yok."

Kadehinden bir yudum alırken gözleri tekar gökyüzüne kaydı. Hayalini gerçekleştirmiş miydi tam olarak? İstediği bu muydu? Evet bir kısmı buydu. Ama nedeninin anlayamadığı bir şekilde özgür hissedemiyordu kendini. Bir şeyler bağlıyordu onu sanki...

"Ben hayatımın kadınını buldum.Cristina Bella Phelps.Bunun dışında pek bir şey yok."

Bakışlarını Kevin'e kaydırdı. Harika bir haberdi bu. Yüzüne yayılan sıcak bir gülümseyle birlikte konuştu.

"Senin adına çok sevindim. Bu şanslı kızla tanıştırırsın beni değil mi?"

dedi muzip bir ifadeyle.

» Masa 5