Cam Kenarındaki Masa

Gece gördüğü kabusun üstüne birde bu kabusu hatırlamaya çalışarak kötü bir sabah geçirmişti.Kendini neresi olduğunu umursamadığı bir yolda yürürken buldu.İleride Domuz kafasını görünce oraya yöneldi oturmak ve birşeyler içmek fena olmayabilirdi.

Domuz kafasına vardığında içeri yavaşça girdi masalara bir göz attı.Gözüne bir masa kestirip oraya oturdu.Çevredeki insanları izliyordu açıkçası pek tekin görünmüyorlardı ama kimin umurundaydı.Brett birden yanına çoktan gelmiş olan garsonun ona dik dik batığını gördü.

''Bir kadeh roma şarabı''

dedi lütfen deme gibi bir lutufta buunmamıştı.Yanlız olmaktan sıkılıyordu yanlızlıktan hoşlanmazdı.Yanlız kalınca genelde kendini düşünceler arasında kaybediyordu bu da onun için katlanılmaz oluyordu.Şarabı gelince bir yudum aldı ve ağızında gezdirdi ardından umutla kapıya bakmaya koyuldu kim bilir belki ona eşlik edebilecek birileri gelirdi....

Hikari Domuz kafasına doğru yürüyordu.Bu sabah, çok eken kalkmıştı ve erken kalkmayı hiç sevmezdi.Kafasını dağıtmak için Domuz kafasına gidiyordu.Sonunda, domuz kafası önünde belirdi.İçeri girdiğinde etrafta pek fazla insan yoktu.Tam orda ,bir yere oturacakken Sihir Basınından çok sık rasladığı arkadaşı Brett'i gördü.Onun yanına oturması gerektiğini düşünerek, yanına doğru yürüdü.Kibar ve canayakın bir sesle

''Oturabilir miyim?''

Hikari,Brett'in cevabını sabırsızlıkla bekliyordu.Yüzünde bir gülümseme vardı ve o gülümseme Brett'in gözlerinin içine bakıyordu.

Brett kapıdan gireni görünce sevincini dışa vurmadan edemedi.Yüzüne küçük bir tebessüm yerleştirip kendisine doğru gelen kişiye baktı en sonunda kız onun yanına geldi ve sıcak bir sesle

''Oturabilir miyim?''

dedi.Brett'in yüzündeki tebessüm kocaman bir gülümseme halinde yayıldı.İstemeden tahmin ettiğinden de coşkulu bir sesle

''Tabiki''

dedi ve onun oturuşunu izledi.Bordo ojeli tırnaklarıyla masada ufak ufak ritim tutuyordu.

''Tabiki''

Hikari'nin üzündeki gülümseme,bu sözcükle daha da artmıştı.
Hikari hiç düşünmeden, sandalyeye oturdu.Brett'i fazla tanımıyordu.Sadece Gelecek Postasında yazdığı için çok sık görüyordu ama onun yüzünde çok iyi bir kız olduğunu görebiliyordu.Ve tahminince çok iyi anlaşacaklardı.Yine aynı neşeli sesiyle

''Selam Brett.Senle tam olarak tanışamadık.Ben Hikari Anya Takai ama sen bana Hikari de.''

''Selam Brett.Senle tam olarak tanışamadık.Ben Hikari Anya Takai ama sen bana Hikari de.''

diyerek sandalyeye oturan kızı onu rahatsız etmeyecek şekilde süzdü.Yanıtlamak ve tanışmak üzere elini uzatarak

''Merhaba Hikari bende Brett Callie Darknes bana ister Callie İster brett de o sana kalmış memnun oldum.Bu arada birşeyler içermisin?''

diye sordu.Bu kız fazla iyiniyetli gözüküyordu.Burnunun üzerindeki çillere baktı.Bu çiller sayesinde kızın yüzünde fark edilen bir çocuksuluk vardı.Roma şarabından bir yudum daha içerken kızın elini nazikçe sıktı.Ardından rikmik parmak hareketlerine devam etti ve kızın cevabını beklemeye başladı.Diğer sorularına bir soru daha ekleyerek

''Nerede çalışıyorsun?''

dedi. Kızı bu soru yağmuruyla boğmamış olmayı diliyordu zaten fazla arkadaşı olmayan şu günlerde Hikari'nin kendinden kaçması hiç işine yaramazdı.Bu biraz çıkarcılığa girmiyor muydu ah evet giriyordu insanlarla ilişkilerinde çıkarlarına görede hareket ederdi.Bu bencillikti ama o kimseye ben bencil değilim dememişti ki...

''Merhaba Hikari bende Brett Callie Darknes bana ister Callie İster brett de o sana kalmış memnun oldum.Bu arada birşeyler içermisin?''

''Nerede çalışıyorsun?''

Bunlar biraz hızlı olmuştu.Hikari ne içmek istediğni düşündü.Aslında birşey içmek istemiyordu.Ama hayır demek saygısızlık olurdu.Ned iyeceğini bilemeyerek

''Ben bir kaymak birası alacağım''
Sanırım biraz çocukça olmuştu.İkinci soruya döndü.Nerede çalışıyordu,o bir şifacıydı.Hızlı bir şekilde

''Ben bir şifacıyım''

Sanırım biraz hızlı davranmıştı.Ama Brett'de hızlıydı.Biraz rahatlamayı denedi neden stres altında olduğunu bile bilmiyordu.Yeni insanlar onu hep etkilemişti.Yedi yaşındayken yeni biriyle tanışıcam derken terlemekten hasta olmuştu.Yinede gülümsüyordu ve Brett'in gözlerinin içine bakıyordu.

Bret ve Hikari aynı anda saatlerine bakıp

'' gitmem lazım çok üzgünüm''

dediler bu tesadüf onları güldürdü.Brett masaya içtiğinin parasını bıraktı ve ikiside buharlaştı.

Dikdörtgen biçimli bir şeyi sarıp sarmalamış Cadı Gündemi’ndeki yazılara şöyle bir göz atıyordu genç cadı. Kaşlarının gittikçe mavi gözlerine yaklaşması, okuduklarını onaylamadığını gösteriyordu. Holyhead Harpi’lerinin arayıcısıyla ünlü büyücü rock grubunun solisti arasındaki aşk söylentileri umurunda değildi kesinlikle. Bir arkadaşından kaçmaya çalışırken ona çarpmış küçük çocuğu biraz ağır bir dille terslemesinin sebebi de o magazin haberleri veren dergi değildi. Önemsediği, derginin sarıp sarmaladığı ve yere düşme tehlikesi atlatmış o nesneydi: Elindeki eski, maroken kaplı cildi iyice aşınmış, Fincede ve kiril alfabesiyle yazılmış, ne anlattığı o kadar da belli olmayan kitaptı. Okumasının pek de eğlenceli olduğu söylenemezdi o cadı –çoğunluğun hitap şekliyle Briseis- için. Ama onu okumak için olmasa da isteyen birçok kişi vardı, elindeki o kitaba karşılık alabileceği para çok fazlaydı. Ayrıca, kitabı almak için katlandıkları onu daha önemli kılıyordu gözünde. Merlin, bu kitap için yaşlı, Briseis’i pek anlaşamadığı gelini sanmış olmasından da anlaşılabileceği gibi akli melikeleri çok da yerinde olmayan bir cadıyla neredeyse üç saat geçirmişti. Pek eğlenceli bir üç saat değildi ona göre, muhtemelen yaşlı cadıya göre de değildi çünkü kapıyı kapattıktan bir an sonra muhtemelen antik bir vazonun kırılışına ait bir ses duymuştu. Yine de kafasında bir vazo patlamadan kitabı alabilişini kutlamak istedi genç cadı, öğrenciliğinden beri pek uğramadığı Domuz Kafa’sına gidebilirdi belki, üç süpürge pek bir yol-geçen-hanı havasındaydı ona göre. Eski tozluluğundan pek eser kalmadığını görebildiği hana adımını attığında, kesinlikle şaşırdı. O eski yeri bu hale getirmek bayağı bir emek istiyor olmalıydı, son derece cıvıl cıvıl olan ve aklındaki domuz kafasına hiç benzemeyen bu yerde bilardo masası bile –Merlin, evet, bilardo masası!- vardı. Kitabı bırakmayı istemeyerek oturabileceği bir yer bakındı kendisine. Bardan kendisine bir bardak ateş viskisi aldıktan sonra boş gördüğü bir masaya geçti. Cadı Gündemi’yle yaptığı kabı dikkatlice açarak Fince kitabı incelemeye, safyalarını karıştırmaya ve birkaç kelime bildiği bu dilden İngilizce'ye üstünkörü bir tercüme yapmaya çalıştı.

Ne yapacaktı şimdi, ya da ne hissedecekti. Aslına bakılırsa şu anda hissettiği tek şey bir kadeh viskiye olan özlemiydi. Yani eski sevgilisi ve dostunun beraberce sarmaş dolaş yanından ayrılması pek vurmamış gibiydi William'ı. Hogsmeade sokaklarında yankılanacak şekilde bir bağırışla küfretti. Bu küfür bir şahısa ya da şahıslara değil, bütün bir dünya ve yaşamaydı sanki. Ellerini paltosunun cebinden çıkardıktan sonra -her zamanki gibi- dağınık saçlarını düzeltmeye çalıştı. Hissettikleri konusunda en ufak bir fikri olmayarak Domuz Kafası'nın eski kapısını gıcırdatarak açtı ve birkaç adım atarak mekânın ortasına geldi. Etrafı süzüyordu bir hayli dikkat çekecek şekil ve konumdayken. Kendini boş bir masaya doğru ilerlerken buldu sonra. Elini kaldırarak barmene bağırdı. "Ateşviskisi..." Ardından tahta zeminde olan bakışları cama doğru kaydığında geçenlerde bir kitabı ararken tanıştığı Briseis'te takıldı. Olduğu yerde şaşırmış bir şekilde onu izledikten sonra her zaman yaptığı gibi ufak çaplı bir durum raporu çıkarttı aklından. Bu rapora göre nazik bir şekilde Briseis'in yanına oturup selam vermesi gerekiyordu ve öylede yaptı. "Merhaba Briseis. Beni hatırlamışsındır. Şu 'Karanlık Sanatlara Göre Bitkibilim ve İksir' kitabını arayan bendim. William...Oturabilir miyim?" Kendine doğru uzatılan narin eli nazikçe sıktıktan sonra aldığı onayla Briseis'in karşısına oturdu. Gelen ateşviskisinden büyükçe bir yudum aldıktan sonra yüzünde hiç alışılmamış bir tebessümle Briseis'e bakmaya devam etti. Hayatta hiç yaşamadığı birşey oluyor gibiydi. Yani karnında ve midesinde garip bir duygu... Bunun kelimelerle anlatılması biraz güçtü. Birde bunun William gibi duygusallığa inanmayan birinin başına gelmesi oldukça şaşırtıcıydı doğrusu. Bu düşüncelerinden sıyıldıktan sonra bardağından birkaç yudum daha aldı. "İşlerin nasıl gidiyor?" Sağa sola küfretme isteğini bastırarak bir an için kapıldığı utanç duygusundan sıyrılma çabasına girişti. Bu duygudan sıyrıldığı zaman Briseis'e biraz daha dikkatli bakma şansı bulmuştu. "Seni daha önce görmüş gibiyim Briseis. Zaten dükkanında pek konuşma fırsatımız olmamıştı..." William bu dakikalarda Briseis'i nereden tanıdığı konusunda ufak çaplı bir beyin fırtınasına kapılmıştı. Aklından yüzlerce şey geçsede en ağır basanları Seherbaz Akademisi ve L'azienda oluyordu. Ancak bunları kendisinin söylemesi daha doğru olacağı için William Briseis'in cevabını beklemeye koyuldu...

Nasıl bir kitaptı bu böyle- Merlin! Tamam, belki gıcıksındır, kazık bir dilde yazarsındır ver bu bir yere kadar anlaşılabilirdir Briseis’e göre bir yere kadar anlaşılabilirdi. Ama neden Latin alfabesi değil de Kiril! Sakin olmalıydı. Adam yazmıştı bir kere, eğer okumayı istiyorsa tercüme etmeliydi. Ama şu kelimenin İngilizcesinin ne olduğun hatırlamalıydı önce. Aklında iki olasılık vardı ama ikisi de birbirinden saçma duruyordu cümlede. Hışımla sayfayı çevirirken masanın dibinden gelen sesle irkildi. "Merhaba Briseis. Beni hatırlamışsındır. Şu 'Karanlık Sanatlara Göre Bitkibilim ve İksir' kitabını arayan bendim. William... Oturabilir miyim?" Yağmurlu boğucu havanın da etkisiyle çalışmak konusunda tereddütlü görünen beyninde hummalı bir arama başladı. William ile Karanlık Sanatlara Göre Bitkibilim ve İksir’in aynı anda olduğu bir eşleşme arıyordu sulanmış beyni. Ah, evet, şu William ve şu Karanlık Sanatlara Göre Bitkibilim ve İksir! Masasının yanında duran sarı dağınık saçlı adama – bir an bir ‘Hangimizin saçı daha sarı ve daha dağınık?’ yarışması yapsalar kimin kazanacağını düşündü genç cadı. – gülümseyerek karşısındaki sandalyeyi masanın altından tekmeleyerek büyücünün oturabileceği hale getirdi, hâlâ bir Seherbaz olmayı istediği zamanlardan da hayal meyal hatırladığı – kendisinden büyüktü William – büyücüyle ilgili birkaç bilgi kırıntısı daha doluştu beynine. İşleriyle ilgili sorusuna, alayla “Ah, müthiş!” diye cevap verdi "İşler kötü, yeni nesil kitap okumuyor, artık ben bile okumuyorum hatta, herkes de çok iyi pazarlık etmeye başladı nedense, yalan söylemem gerekiyor ama bunu hiç sevmiyorum, okulu bıraktığım için mutlu olduğumu da söyleyemem ama mutsuz olduğumu da kimseye itiraf edemiyorum." anlamında. Bu müthişliği(!) kanıtlamak istercesine, kendisi yapmamış olsaydı yapanla düello bile edebileceği bir şeyi yaparak şu Fince kitabın kapağını çarparak kapattı. “Eee, karargâh nasıl peki? Seherbazlık falan?” diye sordu kendi viskisinden bir yudum alırken. Son kısımda sesindeki belli belirsiz pişmanlıkla ondan da belirsiz kıskançlığı fark etti. Boğazında hissettiği o garipliğin sadece içkiden ya da seherbazlık konusundan kaynaklanmıyor olabileceği düşüncesi kol geziyordu beyninde. Hemen ardından da, yeni algılayabildiği sorunun kısa bir süre önce bulduğu cevabını verdi büyücüye. "Nasıl? Erm. Bir zamanlar ben de Akademi'deydim." İçinden, bu konunun açılmamasını umuyordu. Bunun için o yaşlı cadının yanına dönebilirdi bile hatta. Ama Akademi muhabbeti olmazdı, hayır.

“Eee, karargâh nasıl peki? Seherbazlık falan?” William dalgın bakışlarla izlediği Briseis'in konuşması üzerine bir an için irkildi. Masmavi gözlerden birkaç dakika ayrılması belki şuurunu yerine getirebilirdi. Bakışlarını içki bardağına götürdü. Ardından bardağı tek bir dikişte bitirerek boğazının göz yaşartacak derecede yanmasına sebep oldu. "Şey..Bildiğin gibi..Yine kargaşa, gürültü, arbede! Bu işten nefret edebileceğim aklıma gelmezdi." Elini barmene doğru sallayarak içkisini tazelemesini söyledi. Ardından tekrar Briseis'e odaklanarak düşünceleriyle boğuşmaya, içindeki tarif edilemez duyguları bastırmaya çabalayarak yüzündeki tebessümünü korumaya çalıştı. Ardından dalgınlığına gelerek Briseis'in söylediğini aklında tutamamasına içinden küfürler yağdırarak cevap vermeye çabaladı. "Ben de kendime böyle güzellikte bir bayanı önceden görüpte hatırlayamadığım için kızıyordum...Demek Akademi ha! Bence bırakmakla en iyisini yaptın. Çünkü herşey şişkin bir cüzdan değildir..." Ardından Briseis'in tebessüm edişine -belki ilk defa- içinden gelerek eşlik etti. Yeni tazelenmiş içkisiniden büyükçe bir yudum aldıktan sonra bardağını masaya sertçe bıraktı. "Hayatın nasıl geçiyor Bris? Yani sevgilin falan var mı?" Bunun için biraz erken değil miydi? Bu hareketine de içinden birkaç küfür ve lanetle pişman olduktan sonra tekrar Briseis'in gözlerine bakmaya çalıştı. William belkide hayatında ilk defa böyle bir duruma düşüyordu. Bozuntuya vermeden içkisini yudumlamaya devam etti...

Gürültü ve arbede? Belki işin içinde olan karşısındaki o birisi bunu can sıkıcı bulabiliyordu, belki de o gününün bir kısmını veletlere okul kitabı, bir kısmını ev cadılarına yemek tarifi kitapları ya da pratik bilgiler satarak geçirdiği için o kadar güzel geliyordu onun kulağına. Kendisine kızarak daha dik oturmaya çalıştı sandalyesinde. Ne kadar saçma bir karar vermiş olursa olsun, onun arkasından durmalıydı. İşte bu da onun tam olarak önündeki kitaba saygı göstermesi ve şu viski bardağını kitaba tehdit oluşturmayacak bir uzaklığa çekmesinin nedeniydi. Bakışlarını hâlâ dolu olan bardaktan kaldırdıktan sonra William’ın gözleriyle karşılaştı ve belki de birkaç aydır ilk defa gülümsedi. Şu az önceki yaşlı kadının ona söverkenki gülüşünden ya da son derece zengin ve küstah ufak müşterileri ona sertçe soru sorduğu zamanki gülümseyişinden çok farklı bir şeydi bu. Domuz Kafası’nın bu kadar huzurlu olabilmesine şaşırdı, genelde yaşı tutmamasına rağmen içki istemek için falan gelirlerdi buraya. Anılarının tamamı da gerilim doluydu burasıyla ilgili ama o anda gerçekten mutluydu muhtemelen. Bunun içkiden olmasını umarak –Merlin, yarım bardak viski ne yapsındı ki ona? – bardaktaki buzlara baktı bir süre. "Hayatın nasıl geçiyor Bris? Yani sevgilin falan var mı?" Sevgili? Bris? Eh, Hogwarts’tan bu yana birisiyle çıktığı bile olmamıştı onun, pek duygusal bir cadı olarak görmezdi kendisini. Bakışlarını biraz ürkerek buzdan kaldırarak karşısındaki adamınkilere dikti. Ciddi bir soru olamazdı bu, değil mi? “I ıh, kısmetim Holyhead Harpilerinin arayıcısınınki kadar açık değil sanıyorum.” diye biraz da saçmalatak cevapladı soruyu kitabı sarmakta kullandığı o Cadı Gündemi’nin buruşuk sayfasını başıyla işaret ederken. Dilinin ucana kadar gelen soruyu durdurmaya çalıştı, ona neydi ki William’ın sev- hayatından! Ah, yapma bunu, sorma- “Senin hayatın nasıl gidiyor?” Alayla kendisini tebrik ederken ve bir yandan da içten içe kendisine küfrederken tekrar viski bardağına yöneldi.

“I ıh, kısmetim Holyhead Harpilerinin arayıcısınınki kadar açık değil sanıyorum.” William buruşuk Cadı Gündemi'ne göz ucuyla baktığında sadece gülümsemekle yetindi. Her zaman saçma olduğunu düşündüğü bu gazeteyi Bris okumazdı heralde. Zaten önündeki kitabı sarmak için kullandığı hemen anlaşılabilirdi. “Senin hayatın nasıl gidiyor?” William bu soru karşısında biraz afallamış olsa da Bris'in gözlerinden koparak cevap vermesi gerektiğini anımsadı. "Eski dostumla sevgilim arasında cinselliğe dayanan bir ilişkinin olduğunu farkettim ve hayattan soğudum..." Biraz espiriyle karışık bütün gerçekleri söylemişti Briseis'e. Tekrar gözleri birbirine denk geldiğinde William bütün(!) duygularını dışarı vuracak bir bakışla bakıyordu. Bris'in masum bakışları karşısında ne yapacağını bilemeyen William öylece kalakaldı sadece. Ve bu süre bir hayli uzun sürdü... "Çok güzelsin Bris!" William alıştığı bu içten küfür olayını birkez daha yaşamak zorunda kaldı. Yine ağzını tutamamıştı -her zamanki gibi-. Ama bu sefer o kadarda pişman değildi bu durum karşısında. Sonuçta William her koşulda içinden gelenleri söyleyebilen biriydi. Ama bunu yeri ve zamanında yaptığında güzel buluyordu. Bakışlarını masaya devirirken boş viski bardağıyla oynamaya başladı..

Eski dost, sevgili, ilişki… Bu üç kelimenin bile yeterince açıklayıcı olduğunu düşündü. Bermuda şeytan üçgeni gibi muhteşem bir üçlüye benziyordu bu. Yemek kitabı almaya gelmiş dedikodu potansiyeli yüksek cadıların konuşmalarında buna benzer bir şeyler duymuş olsa da şaşırmıştı yine de. Aslında tek hissettiği şaşkınlık değildi ya, ne olduğunu çözümleyememişti daha. Bakışlarını tekrar bardaktan kaldırdığında, William’ın da ona baktığını fark etti. Hiçbir zaman bir zihinefendar olamamıştı ama –Merlin! bu bakışın anlamını çözebilmek için insan olmaktan daha fazlası gerekmiyordu hani. Işığa tutulmuş ceylan gibi şaşkınca bakmakla yetindi Briseis. Gözlerini kaçırmayı nedense başaramıyordu ama bunu istediğini de sanmıyordu çok. "Çok güzelsin Bris!" Karşısındaki adamın söyledikleri karşısında birisi ona dondurma büyüsü yapmış gibi hissetti. Acaba arkasında adı ya da lakabı ‘Bris’ olan birisi vardı da William onunla mı konuşuyordu? Ah, lütfen şaka olsundu bu, ya da gerçek mi olsundu ki? Uf, Merlin! İçinden okkalı bir küfür savurdu, annesi duysaydı muhtemelen kalp krizi falan geçirirdi. Başını kitabın kapağına eğip beyninin sırf o konudan başka bir şeyle meşgul olması için kitabın adını içinden okurken, perçemini kulağının arkasına sıkıştırmaya çalışarak cevap verdi. “Eee… Sağ ol Will, sen de… Fena değilsin.” İşi pişkinliğe vurmaya çalışmıştı ama olmuş muydu, hiç sanmıyordu. En azından yanaklarındaki pembelik azalana kadar başını kaldırmamaya karar vererek viskiden içti. Ne olurdu şu bitmeden evvel konuyu değiştirseydi? Ama bunu istediğinden hiç de emin değildi ki…

“Eee… Sağ ol Will, sen de… Fena değilsin.” William Briseis'in cevabından sonra onu biraz daha dikkatli incelediğinde yanaklarındaki pembelikleri farketti. Gerçi William'ınkileri kirli sakalı saklasada aynı durumda olduğundan emindi. Artık ne hissettiği ya da istediği konusunda en ufak bir fikri bile olmadan boş viski bardağını kafasına götürdü. Bardaktan damlayan birkaç damla içki boğazından aşağı inerken başı eğilmiş olan Briseis'i farketti. "Şu anda ne düşündüğünü anlayabiliyorum. Kafa dinlemek için geldiğin tenha bir mekâna gelen psikopat seherbazın sana askıntı olduğunu düşünüyorsun... Ama bundan daha ötesi de var..." Ne yaptığını bilmez bir şekilde Bris'i belki de elinin en hafif tutma biçimiyle yukarı doğru kaldırıp yumuşak dudaklarla birleşti. Gözleri kapalı bir şekilde sadece Briseis'i düşünüyor, hatta yaşıyordu. Soluk düzenlerinin bozulduğu bu birkaç dakikalık sürenin ardından yüzleri birbirlerine en yakın mesafede öylece kalakaldılar. William o derin maviliği bu kadar yakın mesafeden görmenin verdiği sarhoşluk içinde sadece Bris'i hissediyordu. Mekânın dikkatini üzerlerine çekmemek için biraz kısık sesle konuşmak zorundaydı. "Sanırım bu 'daha ötesi' kısmını sana açıklamaya yeter..." William sanki beyninin, vücudunun ve benliğinin kontrolünü kaybertmişti. Sadece hissettiği şeyi yapıyor, hissettiğini söylüyordu. William'ın bu durumdan şikayetçi olmadığı kesindi fakat Briseis'in tepkisi çok sert de olabilirdi. Tabii ki William her zamanki hayat felsefesiyle geleceği umursamadan anı yaşamaya devam etti. Bris'in kalp atışlarıyla kendininkileri birbirinden ayırt edemez oldu bir süre sonra. Ancak hâlâ tepkisiz olarak öylece kalakalmış hallerini bozmalarına engel olacak birşey olmadığından bu durum devam etti. William hissettiği bu müthiş kokuya bir süre sonra alışarak başka bir koku duymamaya başladı...

“Hayır, ben senin psikopat olduğunu ya da -” Ah, gerçek miydi bu? Daha ötesi demek, Merlin! Beyninin kısa devre yaptığını fark etmesi birkaç saniyeden kısa sürdü, elinden olmadan kendisini savunmak ve bir şeyler düşünmek istemesine rağmen hiçbir şey düşünmüyorsa da hissettikleri bunun boşluğunu bal gibi de dolduruyordu. Kalbinin yerinden çıkacakmışçasına hızlı attığını hissediyordu, Will’in kirli sakallarını da hissediyordu, şu anda bunu bozmayı aslında hiç istemediğini hissediyordu. Düşünme yeteneği biraz daha yerine gelirken, içinden aralarındaki mesafenin kısalığına küfrediyordu. Çok yakındı, fazla yakın. Ona gerçekten güveneceğini bilse… Bunu hissetmenin yanında öyle olacağını düşünebilse… William’ın kendisi söylememiş miydi şu en yakın arkadaş ve sevgili olayını? Belki de ufak bir teselliydi sadece o, sadece yeni bir arayıştı. İlk defa düşünceleriyle yüzleşmek yerine onlardan kaçmayı tercih etti, aslında tam olarak öyle olmadı o, sadece kalbinin sesini dinlemeye karar vermişti ama yine de o kadar çabuk teslim olacağı falan yoktu. Ama eğer etrafındaki kalabalığa bile tam olarak aldırdığı yoksa… "Sanırım bu 'daha ötesi' kısmını sana açıklamaya yeter..." Hala şaşkınlığını üzerinden atamamıştı, yutkundu. Bu fısıltı bile onu ürpertmeye yetiyordu. Hala şaşkınlıkla “Son derece açıklayıcısın.” diye onayladı William’ı. Aslında ne kadar da çok isterdi gerçi ama bir ömür boyu böyle oturamazlardı ya! Yine de bu sessizliğe kıyamadı ve biraz daha uzamasına izin verdi. Onun yanındayken tuhaf bir şekilde güvende hissediyordu kendisini. Ah, o bir Hufflepuff’tı sonuçta, her zaman kalbini dinleyecekti. İçinden tüm o dedikodulara ve diğerlerine küfrederken, alçak ama yine de William’ın duyabileceği bir tonda, başında derin bir nefes alarak sordu. “Aynı zamanda da… hızlısın... Kendimi Hogwarts’lı bir yeniyetme gibi hissediyorum ve sanırım bunu da senin sorman gerekiyor ama… Benimle çıkar mısın?” Viski bardağına falan ihtiyaç duymayarak, yanakları son derece pembe ve sesi de son derece cılız olsa da direkt William'ın gözlerine bakıyordu.

“Aynı zamanda da… hızlısın... Kendimi Hogwarts’lı bir yeniyetme gibi hissediyorum ve sanırım bunu da senin sorman gerekiyor ama… Benimle çıkar mısın?” William duyduğu karşısında ne diyeceğini bilemedi. Yani şu son kısmı... Sadece Bris'e biraz yakınlaşarak dudağına masum-belkide hayatında bir kızı bu kadar masum öpmemişti- bir öpücük kondurdu. "Bende tam bunu sormayı planlıyordum. Benimle çıkar mısın? Fakat sende sorduğuna göre kabul etmiş oluyorsun." Yüzünde 15 yılı aşkındır belirmeyen içten ve duygulu bir gülümseme belirdi Will'in. Şimdi bunları hissetmeye ihtiyacı olduğunu anladı. Yani insana özgü duyguları barındırmaya... Bu düşüncelerden sıyrılarak ellerini Bris'in narin yanağında gezdirirken birkez daha dudaklarına bir öpücük kondurdu. Ayrıldıklarında tekrar masmavi gözlere odaklandı. Ama ikisininde yüzlerine doğru düşen uzun sarı saçları görüntüyü biraz kapatıyordu. İkiside birbirinin saçlarını düzelttikten sonra tekrar net görüş alanları oluşmuştu. William ve Bris şu andaki konumlarına gülmeye başladılar. Ama yinede mutluydular. Hemde çok mutlu... "Bris. Beni yaşadıklarını unutmaya çalışan, depresyonda bir alkolik olarak görebilirsin. Ama şu anda seni sevdiğimden eminim!" William söylediklerini birkez daha aklından geçirmek zorunda kalmıştı. Çünkü bunları istemsizce ve bilinçsiz bir şekilde, sadece kalbini dinleyerek söylüyordu. Tabii buda William'ın hiç alışık olmadığı bir durum olduğu için böyle şaşkındı. Yinede halinden memnun bir şekilde masmavi gözlere bakmayı sürdürdü. Hırçın denizin ortasında bir balıkçı teknesi gibi hissediyordu kendini...

Yaşadığı dakikaların az da olsa gerilimli olduğunu düşündü, çok açık bir mesajmış gibi görünüyordu ama her şeyi yanlış yorumlamış olabilir miydi? Ama dudaklarına konan o öpücükten sonra bir endişesi kalmış gibi görünmüyordu. Kendisini gerçekten de yeniden minik bir Hogwarts’lı gibi hissederken daha da derinden gülümsüyordu. Sanki göl kenarında falandılar ve bir öğle yemeği arasıydı. Her şey bir yana, yanaklarında gezinen elin varlığından çok mutluydu ve önemli olan tek şey de tam olarak buydu. Yine göz göze geldikleri bir andı, bir şey düşünmediği gibi bir şey düşünmeye ihtiyaç da duymuyordu. Sarı saçlarını gözlerinin önünden çekmek için William’ın yüzüne doğru götürdü elini. Aynı anda da William onun perçemiyle uğraşmakla meşguldü. Güldüler. "Bris. Beni yaşadıklarını unutmaya çalışan, depresyonda bir alkolik olarak görebilirsin. Ama şu anda seni sevdiğimden eminim!" Yeniden sadece gülümsemeye başladığında söylemişti William bunları. Evet, artık pek bir şüphesi kalmamıştı ya da o kadar yakındılar ki buna odaklanamıyordu bile. Ama kim takardı ki! Yan masada duran ve sekizine yeni giriş gösteren küçük kızın onlara doğru bakmasını kim takardı mesela, ya da hesabı almak için bekliyor görünen garsonu? Ya da akrebi üçte olan ve yelkovanı da altıya son sürat yaklaşan duvar saatini? Şaşkınlıkla ve hoşnutsuzlukla “Merlin! Saat gerçekten üç buçuk mu?” dedi. O sonsuza dek burada kalabilirdi ama yeni mezun olmuş sürekli sakın çiğneyen şu kızın ondan istediğinden bir dakika bile fazla kalacağını sanmıyordu dükkânda. “Gitmeliyim, gerçekten. Beni nerede bulacağını biliyorsun.” diye ilave etti aceleyle kitabı tekrar toplamaya çalışırken. Birkaç galleon bulmak için uğraşabilirdi ama vakti yoktu. “Bay depresyondaki alkolik, hesabı sen ödersen, en azından ödeşmek için ararsın beni.” diye özürle açıklama karışımı bir şeyler gevelerken kitabı sıkıca tutup kapıya doğru yöneldi. Kapıya olan yolu yarıladığında, ani bir kararla geri döndü, masaya doğru yürüdü ve pembeleşerek Will’in dudaklarına bir öpücük kondurduktan sonra son hızla çıkışa gitti, dışarı çıktığı anda da dükkanına cisimlendi.

“Bay depresyondaki alkolik, hesabı sen ödersen, en azından ödeşmek için ararsın beni.” William aceleyle kalkan Bris'i şaşkınlıkla seyretmeye koyuldu. Yüzünde büyük bir gülümsemeyle Bris'in çıkışını seyretti. Ama kapıdan dönerek William'ı öpmeye gelmesi oldukça iyi gelmişti William'a. Yani oracıkta bir doz uyuşturucu gibi uyutabilirdi. Tabii mutluluğu hiçbir şeye bedel değildi bu masum öpücüğün. Tam yönünü doğrultan Bris'in peşinden ayağa kalkarak tekrar dudaklarına yapıştı. "Seni seviyorum Bris!" William tekrar kapıya yönelen Bris'e el sallarken onu izlemeye devam etti. Yani neydi Bris'te olan, yani diğer öptüğü kızlarda hissetmediği o garip duygu. Yüzünde sırıtışıyla bunun "Aşk!" çözmüştü. Paltosunun cebinden bir kese galleonu garsona fırlattıktan sonra yavaş adımlarla kapıya yöneldi. Yüzünde hâlâ o sırıtışıyla soğuk Hogsmeade sokağına, ardından bulutlu gökyüzüne karıştı.

Konu: Geri: Cam Kenarındaki Masa Çarş. Mart 25 2009, 20:00

Soğuk rüzgarın etkisini azaltmak için kollarını birbirine kenetleyerek ilerliyordu ışıltı sokakta. Mavi gözlerindeki ışıltı denkti sokaktaki ışıltıya. Bir ara uçuşan saçlarını zaptetmek için kenetli kollarını çözüp, saçlarını yana aldı. Paltosuna sımsıkı sarılıp adımlarını hızlandırdı bu kez.

Bakışlarını bulutu gökyüzüne çevirdi. Yağmurun habercisi olan bu bulutları göreceğine üzüleceği gelmezdi hiç aklına. Ama yağmur kadar sevdiği birşey daha vardı artık. Yıldızlar. Güzelliklerini fark edememişti şimdiye kadar. Ne kadar yazık. Parlakları, ve belki de onları asıl özel kılan ulaşılmazlıkları... O kadar güzel ki. Bugüne kadar fark edemediği ve yaşayamadığı şeyler biraz üzülüyordu belki. Ama şimdi hepsini birden bulmuştu. Aşkı, üstelik ölene dek süreceğinden emin olduğu aşkı bulmuştu. O kadar kusursuz ilerliyordu ki herşey. Bir masal gibi. Kötü cadıları, devleri yenmişler şimdi masalın en güzel kısmını yaşıyorlardı sanki. Kafalarına elma düşen bölümü.

Prensinin olduğunu tahmin ettiği dükkanın tabelası gözüne çarpınca içine yayılan sıcak duygu, yüzünün aydınlanmasına sebep oldu.
Tom'u bir an önce görme isteğinin sebep olduğu hızla girdi kafeye.
Sıcak ve aydınlık mekana girdiğinde buzlarının çözüldüğünü hissetti adeta. İlerlerken bakışları çevrede gezindi. Bir masaya otururken Tom'un odasında olabileceğini düşündü. İşi olabilirdi. Rahatsız etmek istemedi. Dennis'den bir ateş viskisi isteyip camdan yağmurunu yavaş yavaş dökmeye başlayan siyah bulutları izlemeye başladı...

Konu: Geri: Cam Kenarındaki Masa Çarş. Mart 25 2009, 22:59

Bu yaşında insanın başında kavak yelleri esmesi garip bir şeydi. Bir o kadar da güzel, tehlikeli ama güzel... Hiçbir şeyi kafasına takmıyordu. Hiçbir şeye sinirlenemiyordu. Öyle ki; unutulmuş bir faturanın faizine sırıtarak bakabiliyordu. Faiz, faturayı ikiye katlamıştı ama herhangi bir şeye takılmadığı için bunu da umursamadı.

Ne güzel bir şeydi düğün yapmak. Bu düğünde, ışıltılı bir ortamda, 'periler kraliçesi'yle dans etmek de öyle. Kim bilir onunla evlenmek nasıl bir şey olurdu. Haftasonunu iple çekiyordu artık. Bir an önce evlenmek istiyordu o 'peri'yle.

Sürekli sırıtmasına rağmen odasında canı sıkılmaya başlamıştı. Aslında bu sıkıntı Sylvia yanında olmadığı için oluyordu. Ama bugünü beraber geçiremezlerdi. Sylvia Bakanlık'ta olmalıydı. Tom'sa bugünü burada geçirecekti. Belki sıkıntısını aşağıda geçirebilirdi. Biraz kaymakbirası iyi gelirdi herhalde.

Merdivenin son basamağını indikten sonra beklediği kaymakbirasından daha iyi bir şeyle karşılaştı. 'Peri'si cam kenarında bir masada oturuyordu. Ah, evet; bundan sonra ona 'Peri' diyecekti. Ne farkı vardı ki? Hatta Sylvia bin basardı perilere. Hızlıca Sylvia'ya yaklaştı. Sylvia da onu görünceye kadar yeklaştıktan sonra başıyla hafifçe selam verip konuşmaya başladı:

"Gelin hanım bugün nasıllar acaba?"

Konu: Geri: Cam Kenarındaki Masa Perş. Mart 26 2009, 16:27

Bakışları gökyüzündeki kara bultuları delip geçiyordu adeta. Yıldızları görmek istiyordu. Bir tane olsun bir yıldız görmek istiyordu. Mutlu olmak için böyle küçük şeylere ihtiyacı yoktu artık aslında ama içinde herşeyi sembolleştirme takıntısı vardı. Yıldızlar onun için en harikasını temsil ediyordu. Tom'u.

Düşüncelerini ele geçiren adamın sesiyle sembolleri aramaktan vazgeçip camdan yüzünü çevirdi. Gerçeği karşısındaydı işte. Gülümsemek bir insana bu kadar yakışabilir miydi? Ya da başka hangi ses içini huzurla doldurabilirdi?

"Gelin hanım bugün nasıllar acaba?"

Tom başını hafifçe eğerek selam verirken Sylvia hayranlık ve aşkla karışık bakışlarla izledi onu.

"Daha iyi olamazdı." dedi samimi bir tınıda. Cümlenin samimiyeti sadece tınısında değildi ama. En ufak bir abartı olmaksızın gerçekti.

Konu: Geri: Cam Kenarındaki Masa Perş. Mart 26 2009, 17:23

"Daha iyi olamazdı."

Boşuna periye benzetmemişti Sylvia'yı. 'Peter Pan'deki hiç bir perinin sesi bu kadar güzel değildi. Ya da Tom öyle sanıyordu, her neyse artık. Çabucak cevap düşündükten sonra gülücük eşliğinde konuşmaya başladı:

"Bu durumda tersini olmam mümkün değil." diyip Sylvia'ya yaklaştı. Sıcak öpücüğü artık daha mutlu geliyordu Tom'a. Sylvia'nın dudaklarından -gönülsüzce- ayrılıp doğrulduktan sonra. Karşısına oturup Dennis'ten bir kaymak birası istedi. Tam ateşviskisini getirmişken yeni bir iş buyurulan Dennis, hiç bir tepki göstermeden, hatta gülümseyerek tekrar tezgaha yöneldi. Tom'un bu ruh halinden memnun görünüyordu. Aynı duygudan kendisi de nasibini almış gibiydi.

Tekrar Sylvia'ya dönünce içini garip bir his doldurdu. Artık karşısında sevgilisi değil, 'eşi' oturuyordu -tam olarak eş sayılmasa da. Yüzüne bir sırıtma yerleşti; Dennis'e kaymak birası için teşekkür ettikten sonra tekrar konuşmaya başladı:

"Bu haftasonu da bir aksilik çıkarsa bu sefer o evlenme dairesini havaya uçururum!"

Konu: Geri: Cam Kenarındaki Masa Cuma Mart 27 2009, 19:35

"Bu durumda tersini olmam mümkün değil."

Cümleyle birlikte yüzüne sıcak bir gülümseme yayıldı. Ne güzel birşeydi karşındakinin mutlu olmasının seni mutlu etmeye yetmesi. Aşkın bedeni ve ruhu tamamen ele geçirmesinin sonucuydu herhalde. Düşünmek zorunda olmamak, aşkın iliklere kadar işlemesi... Ne güzeldi. Dudaklarındaki bu sıcak dokunuş. Sıcaklığını kaybetmeden yayıldı tüm bedenine.

Sylvia bütün bunları düşünürken Tom karşısına oturmuş bir kaymak birası almıştı bile. Bakışlarını ondan ayırmadan kaymak birasını yudumladı. İçini kaplayan sıcaklık biraz önceki öpücüğün yarattığı sıcaklığın yanında hiç kalırdı.

"Bu haftasonu da bir aksilik çıkarsa bu sefer o evlenme dairesini havaya uçururum!"

Güldü hafifçe. Gerçekten bir güç engel oluyordu sanki evlenmelerine. Ama fazla önemsememeye çalışıyordu. O imzayı atmaktan önce gelen şeyler vardı Sylvia için. Ve onlar yerinde duruyordu.

"Olsun.Yanımda olman yeter." dedi elleri Tom'un ellerini bulurken.

Konu: Geri: Cam Kenarındaki Masa Cuma Mart 27 2009, 22:09

"Olsun.Yanımda olman yeter."

Elleri masanın üzerindeki bardaktan Sylvia'nın ellerine kayarken gözlerinde hafif bir parıltı belirdi. Her zaman böyle olmayı o kadar çok isterdi ki... Hatta bütün hayatı boyunca bu şekilde kalmalarını istese Sylvia, asla karşı çıkmazdı. Ama, 'hayat' dedikleri lanet şey; buna asla izin vermezdi. Hayattan nefret etmek için bir sebep işte! Hayata ölesiye bağlanmak için bir sebep de karşısında duruyordu.

Acaba evlendikten sonra da böyle birbirlerine bağlı bir çift olacaklar mıydı? Bir çok çift evlendikten sonra birbirlerinden soğuyordu; böyle şeyleri çok görmüştü. Bu Sylvia'yla aralarında hiç olmayacakmış gibi geliyordu ama, gerçekçi olmak lazımdı. Ne tür önlemler alınabilirdi ki?

"Sence evlendikten sonra birbirimizden soğuyacak mıyız?" dedi Sylvia'nın parmağındaki yüzükle oynarken. Aslında bu saçma kuruntularından Sylvia'nın da nasibini almaya hakkı yoktu ama, n'apsın; durduramıyordu ki kendini yahu.

» 2. Masa