En Köşedeki Masa

Konuşmaya bir süre ara verip Emily'nin konuşmasına müsaade edebilmişti sonunda. Bu buluşmada acayip derecede saçmaladığını düşünüyordu ama kendine engel olamıyordu. ''Doğru anımsıyorsunuz,bir seherbazım. Adım Emily Jeffrey Félagund. Bakanlık'a çok girip çıkıyorum. Ben de simanızı hatırlamıştım fakat hiç muhabbetimiz olmadığı için nerede gördüğümü anımsayamamıştım.'' Emily Jeffrey... İki isim, birbirinden güzel iki isim... O da hatırlamıştı sonunda, evet Lewis'i tanıyordu. Bakanılkta konuşmuşlardı. İçini tuhaf bir sevinç kaplamıştı ama nedenini bilmiyordu. Emily'nin yanında olduğu için miydi yoksa gözlerinin içine bakıp onunla konuştuğu için miydi (her ne kadar saçmalasa da) bilmiyordu... Ama çok mutluydu her zamankinden de tuhaftı. Ateş viskisinden bir yudum alarak tekrar Emily'nin suratına baktı ve içten bir biçimde gülümsedi. ''İçki için teşekkürler, hiç gereği yoktu.'' Hiç gereği yok muydu? Ama neden? Lewis tam soracakken nezaket gereği olduğu için öyle dediğini düşünerek gülümsedi ve Emily'nin kızarmış suratına baktı. Bu kadar utanacak ne vardı ki? Sonucunda (ona göre) iş arkadaşıyla ufak bir sohbet ediyorlardı. Sonunda Lewis'e bakıp gülümsemişti, o an ne kadar mutlu olduğunu asla anlatamazdı. " Emily.. Güzel isminiz varmış. " dedi ve sessiz bir tonda: " Senin gibi.. " dedi. Duymasına olanak yok gibi görünüyordu ama yine de duymasını ümit ediyordu. Nedenini bilmiyordu ama eskiden böyle bir şey olsa keşke duymasaydı derdi. Ama Emily farklıydı, bambaşka. Gülümsemeye çalışarak ateş viskisini kafasına dikti titremesini geçirmek için ve yüzünü ekşiterek boş bardağa baktı. Sonra tekrar eski haline geldikten sonra Emily'nin gözlerine bakmaya devam etti. Her ne kadar Emily ona bakmıyor olsa da bu çok hoşuna gidiyordu onun.

Emily, Lewis'e bakmamaya özen göstererek sessizce oturdu. Bu sırada Lewis de konuşmaya başlamıştı;

" Emily.. Güzel isminiz varmış.''

Emily tam teşekkür edecekken Lewis'in çok kısık bir sesle " Senin gibi.. " dediğini duydu. Bir an afallayarak kaldı. Duyduğunu belli etmeli miydi? Yoksa duymamış gibi yapıp ismine yapılan iltifatı teşekkürle mi karşılamalıydı? İkincisini yapmaya karar verdi. Bu sefer gülümsemeden;

''Teşekkür ederim, seninki de çok hoş..''

dedi. Cümlesini bitirdiğinde 'siz'den 'sen'e geçtiğini fark etti ve kendi kendine kızdı. Başını yine cam tarafına çevirdi. Lewis'in bakışlarını üzerinde hissedebiiyor ve rahatsız oluyordu.

Lewis konuştuktan sonra Emily bir süre susmuştu. Acaba söylediklerinin hepsini duymuş muydu? Ama bunun imkanı yoktu. Çok kısık sesle söylemişti. Eğer duymuşsa daha iyi olacaktı aslında. İşi kolaylaşacaktı, ama şu an için bir şey söylemek istemiyordu Emily'e. Utanıyor muydu yada hızlı olduğunu mu düşünüyordu bilmiyordu ama söylemeyi düşünmüyordu. Başını öne eğdi ve Emily'nin sessizliği bozmasını bekledi. Kendisi bozmak istemiyordu. Bir an utanmıştı çünkü. Emily gülmeden cevap verdi Lewis'e. Neden gülmüyordu ki şimdi? Suratı bir anda asılmıştı. Bu tür şeyleri içinden söylemesi gerektiğini çoğu zaman unutuyordu. Duymuştu işte?! Ne yapacaktı şimdi Lewis. Duyduğunu bildiğini belli etmemesi mi gerekiyordu ya da direk her şeyi açık açık söylemeli miydi? Henüz yapacağı şeye karar verememişti, ama umarım daha gitmez diyordu içinden. Onunla konuşmak istiyordu daha. Sevdiğini kendi ağzından söylemese de ima etmek istiyordu. Gerçi daha ne kadar belli edebilirdi ki az önceki rezillikten sonra? ''Teşekkür ederim, seninki de çok hoş..'' Sen? Lewis afallamıştı. Ama Emily bundan memnun değil gibiydi. Sanki zoraki söylemişti, ya da ağzından kaçmıştı bilmiyordu ama suratındaki ifade pişman olduğunu gösteriyordu. Tek bildiği buydu şu anda. ne diyeceğini bilememişti. Sadece Emily'e bakıyordu ve onun kendisine bakmasını bekliyordu. Ama Emily ısrarla camdan bakmaya devam ediyordu. Lewis ise gözlerini Emily'den ayıramıyordu. Tuhaf bir şey vardı onu Lewis'e çeken. Ama Emily bunu istemiyordu. Ne diyecekti ona şimdi? Aynı onun yaptığı gibi "sen" mi diyecekti yoksa yine mesafeli konuşuyormuş gibi mi davranmaya çalışaacktı? Gereksiz bir biçimde ayakkabısına baktıktan sonra yüzünü tekrar Emily'e döndü ve: " Ben de teşekkür ederim. Bakanlığın hangi bölümünde çalışıyorsunuz? Seherbazlık bürosunda mı yada Esrar Dairesi'nde mi? " Sonunda sakin bir biçimde konuşabiliyordu Emily ile. Böyle bir soru sormasının ile tek bir sebebi vardı. Onu ziyaret etmek istiyordu. Aslında seherbazlık bürosunda çalıştığını biliyordu ama yine de bugünden sonra yanına gittiğinde nerede çalıştığımı nasıl öğrendin diye bir soru sorarsa ne diyeceğini bilemeyeceği için sormuştu. Barmenden bir tane daha ateş viskisi istedi ve beklemeye başladı. Emily'nin odaklandığı yere bakıyordu bir yandan da. Boş bir yere bakıyordu, niçin böyle davrandığını anlamıyordu hala. Ama bir an önce her şeyi anlatmak istiyordu ona.

" Ben de teşekkür ederim. Bakanlığın hangi bölümünde çalışıyorsunuz? Seherbazlık bürosunda mı yada Esrar Dairesi'nde mi? "

Emily, sorunun cevabını vermek üzere Lewis'e döndü. Lewis ona siz diye hitap etmişti. Emily kendisinin sen demesine bozulduğunu düşünüp siz diye hitap etmeye karar verdi;

''Seherbazlık bürosundayım. Siz hangi bölümdesiniz? Belki arada uğrayıp öğlen yemeği için arkadaşlığınızı isteyebilirim sizden.?''

Emily, neden böyle söylediğini bilmiyordu ama adamın kalbini kırdığını hissetmişti ona soğuk davranarak. Belki bu onu biraz yumuşatabilirdi. Emily içerde oturmaktan sıkılmıştı. Lewis'e dönüp;

''Beraber yürüyelim mi? Uzun süredir buradayım ve canım sıkıldı. Biraz dolaşır sonra da Bakanlık'a gideriz ne dersin?''

dedi. Teklifini kabul etmesini umuyordu.

''Seherbazlık bürosundayım. Siz hangi bölümdesiniz? Belki arada uğrayıp öğlen yemeği için arkadaşlığınızı isteyebilirim sizden.?'' Lewis gülümseyerek Emily'e baktı. yine siz diye hitap etmeye başlamıştı. Bu sefer hamle sırası ondaydı. Seherbazlık bürosuna her gün uğrayacağından şüphesi olmamasını istiyordu. Belki her saat her dakika orada olacaktı. Hatta belki işlerini oraya taşıyabilirdi. Ama bu düşüncenin saçma olduğunu geçirdi kafasından ve belki sadece iki günde bir uğrayamasının uygun olduğunu kafasında kesinleştirdi. Bu cümlesinde tek sevmediği yer vardı o da arkadaşlığınızı isteyebilir miyim lafıydı. Onu kendine engel olamayan bir biçimde istiyordu şu anda. Her zaman yanında olmasını diliyordu. Arkadaş olarak değil ama... Daha ötesi olarak, sevgilisi olarak. Hatta onunla olmak istiyordu hep. Ama Emily bunu bilmiyordu. Bilmemesi gerekiyordu şu anda. Hayır, şu an olmazdı. Acaba az önce "Senin gibi" lafını duyduğu için miydi bu imalı konuşmalar diye düşünmekten alıkoyamıyordu kendini. Bir an uygunsuz bir biçimde iç geçirdi Emily'e bakarak ve daha sonra öksürerek camdan bakmaya başladı. Hayır, kendine hakim olmalıydı Emily'nin yanında. Belki bir sevgilisi vardı? Gerçi bakanlıkta bugüne kadar yanında birini görmemişti. Odasını gizli gizli izlediği zamanlarda da görmemişti, ama yine de şüpheleniyordu içindeki uyuz ses yüzünden. Susturamıyordu o lanet sesi hiçbir zaman. Kendine hakim olmasına izin veriyordu her zaman. ''Beraber yürüyelim mi? Uzun süredir buradayım ve canım sıkıldı. Biraz dolaşır sonra da Bakanlık'a gideriz ne dersin?'' Yine sen diye hitap etmişti Emily. Yine yüzünde tuhaf ve hayranlık dolu bir tebessüm oluştu. Canı sıkılmıştı, acaba Lewis yüzünden miydi yada Üç Süpürge yüzünden miydi haal çözememişti suratından. Ama onu birlikte yürümeye davet ettiği için büyük ihtimalle ortamdan sıkılmış olmalıydı. " Şey... Tabii ki Emily. Seni mi kıracağım. " dedi ve ayağı kalktılar. Parayı ödedikten sonra Emily'e döndü ve elini uzattı. Tutmasını bekliyordu. Belki güzel bir son olacaktı bu. Sevgili olmasalar bile (Emily'e göre) arkadaş olacaklardı. Lewis'e şimdilik bu da yeterdi. Emily narin ellerini Lewis'e uzattıktan sonra Lewis yüzünü utanarak yere eğdi ve Üç Süpürge'den çıktılar.

Sinirli bir şekilde içeri girdi Nicole...Şiddetli yağmurdan sırılsıklam olmuştu.Çantasını masanın üzerine koydu ve düşünmeye başladı...Acaba bu olaydan nasıl yüzünün akıyla çıkabilecekti?

"Herşeyi iyice mahvettim...Loreille ismi nerden aklıma gelir ki?Gittim, en köklü ailesi olan arkadaşımın soyadını buldum...Lanet olsun!"

Kendini bir şekilde aileye kabul ettirmeliydi,ama nasıl? Ailenin şuanki lideri Karanlık Lady'ydi.Bu çok tehlikeli olacaktı ama karanlık taraftanmış gibi davranması en iyisiydi...Zaten belli bir tarafı da yoktu,zor olmayacaktı...

"Peki karanlık işaret?Onu nasıl yapacağım?Neyse,şu anın konusu "

diye düşünürken saçından damlayan bir su damlası gözüne girmişti...Saçlarını şöyle bir salladı.Saçları kupkuruydu artık...

"Bir şey ister misiniz efendim?"

"Ateşviskisi lütfen..."

Zorlukla bulabildiği okul yılları albümünü yanında getirmişti...Bir baktı.

"Şu Rosemary,şu benim sanırım...İşte Mercedes!Evet...Mercedes Loreille...Onu buldum,ama aileye nasıl katılacağım ki? İşin kötüsü,aileyi hatırlamıyorum...Neyse,Mercedes fazla soru sormaz zaten..."

"Buyrun efendim..."

"Bu ne ya?Bu mu ateşviskisi?Yeni model mi bu,koklatıyor musunuz insana bunu?Bu kadar az vermeye devam ederseniz 2 aya kalmaz batar burası haberiniz olsun...Kriz teğet geçti falan sanmayın yani..."

dedi ve çantasını alarak hızla uzaklaştı.

» Masa 3
» Masa -2-
» Masa 4