En Köşedeki Masa

Simon ablasına gülümsedikten sonra,gözlerini tekrar cama çevirdi.Yağmurlu havaları çok severdi.Nedenini bilmiyordu,ama hoşuna gidiyordu.Ablasının konuştuğunu duyunca ellerini saçlarına götürdü,tekrar saçlarını düzeltirken söze girdi:
-Olabilir,bu ara ağaca tırmanmak hobim oldu.Okulda bir ağaç var,çok yüksek.Arkadaşlarla o ağaca tırmanmaya çalışıyoruz..
Kendi kendine bu hali ve arkadaşlarıyla çabaları için kahkaha attı ve arkasına yaslandı.Ellerini masaya koydu..

-Olabilir,bu ara ağaca tırmanmak hobim oldu.Okulda bir ağaç var,çok yüksek.Arkadaşlarla o ağaca tırmanmaya çalışıyoruz..

Isa dayanamayıp güldü. Ne kadar güzel hobili kardeşi vardı böyle? Ahh ahh.. İşte bu konuda ablasına çekmişti. O da eskiden böyle ağaçlara tırmanmaya çalışırdı. Ama neyse ki bunu Simon bilmiyordu.

"Çok zekice bir hareketmiişş.. Arkadaşlarını da seni de kutluyorum yani. Acaba bunu Bayan Davis'a sölesem mi küçük bey??" dedi ve kahkaha atmaya devam ederek Simon'a baktı. Bir an farketti de meğer Simon hakkında hiçbir şey bilmiyormuş. Yani bunları, o kızı... Hepsini yeni öğreniyordu. Bundan sonra Simon'a daha fazla vakit ayıracaktı ya o kesin. Tek bir şeyi merak ediyordu. Acaba Isa'nın Simon'u sevdiği kadar Simon da Isa'yı seviyor muydu? Ama bunu sorucak değildi ya. Neyse davranışlarından elbet anlaşılırdı. Bunu merak ediyordu çünkü kardeşiyle hiç ilgilenmiyordu. Açıkçası Isa'nın kendisi gibi bir ablası olsa onu sevmeme olasılığı çok yüksek olurdu...

Simon kahkaha atmaya devam ederken,ablasını dinledi.Fakat Bayan Davis'in isminin geçtiğini duyunca kahkaha atmayı bıraktı.Ablasına yalvarır gibi bakarak:
-Yoo hayır bunu yapmazsın dimi?
Gözlerini ablasına dikmişti.O an ona olan sevgisini düşündü.Annesi ve babası ile çok uzun zamandır görüşmüyorlardı.Ablasını okulda görüyordu,ama hiç konuşmuyordu.Daha doğrusu konuşma fırsatı bulamıyordu.Aile olarak kopuk bir şekilde olduklarını farketti.Gözlerini hızla ablasına çevirerek:
-Annemlerle görüştün mü hiç?Özledim onları..
Kaymak birasının dibinde kalanları içtikten sonra arkasına tekrar yaslandı.Dükkanın hala boş olması dikkatini çekmişti.İçinden kötü birşey olduğunu geçirdi.Ama bunu düşünmenin sırası değildi..

-Yoo hayır bunu yapmazsın dimi?

Isa gülmemeye çalışarak kardeşine baktı."Belkide yaparım..." dedi. Ama tabi ki yapmazdı öyle birşey. Kardeşinin başını yakıcakta değildi yani. Sessizlik oldu. O arada Isa gözünü cama çevirip dışarıyı izlemeye başladı. Dışarda da çok az büyücü vardı. Yağmurdan dolayı öyleydi heralde. Isabel ile Simon'un oturduğu yer tam iki camın birleştiği köşedeydi. Bu yüzden genellikle geçenler o ikisine bakıyordu. Isa da onları izliyordu. Bu seyri kardeşinin laflarıyla kesildi.

-Annemlerle görüştün mü hiç?Özledim onları..

Isabel kafasını hayır anlamında sağa,sola salladı. Sahi ya.. Hiç görüşmemişlerdi. Bir ara onlara ulaşmalıydı. Tabi ki bir yolunu bulup Simonla da görüştürmeliydi.Nasıl olacaksa..? Bu arada havanın karardığını farketti. Simon'a baktı. Hogwarts öğrencileri belli bir saatten sonra dışarı çıkamıyorlardı sanki? Eyer biraz daha geç kalırsa içeride giremezdi.

"Simon..Senin okula gitmen gerekmiyor mu canım?"

Simon başını masaya koydu ve dışarıdaki insanları izlemeye başladı.Geçen bazı insanlar ikisine bakıyordu.Ablasının konuşmasını dinledikten sonra,başını kaldırdı:
-Evet,sanırım haklısın gitsem iyi olucak.Okula gidiyorsan birlikte gidelim ne dersin?Hem seni dışardaki erkeklere karşı korumuş olurum..?
Sevimlice ablasına bakarak gülümsedi.Garsona hesap anlamında elini kaldırdı.Bu sırada ayağa kalkmıştı.

-Evet,sanırım haklısın gitsem iyi olucak.Okula gidiyorsan birlikte gidelim ne dersin?Hem seni dışardaki erkeklere karşı korumuş olurum..?

Isabel gülümsedi. Ayağa kalktı ve cebinden biraz altın çıkararak masaya bıraktı. Kardeşinin koluna girdi.

"Kıskanç kardeşim benim. Tamam seninle birlikte gidelim." dedi ve gülümsedi. Kardeşinin kendisini koruması gerçektende hoşuna gidiyordu. Eh aynı şeyi Isa da yapardı tabi. Öyle her önüne gelen kız kesinlikle Simon'un yanına yaklaşamazdı. Sonuçta o özel biriydi. En azından Isa için öyleydi..!

Simon gülümseyerek ablasının koluna girdi."Üç Süpürge"den çıktıklarında yağmur sanki inadına daha çok yağmaya başlamıştı.Simon kabanın şapkasını kafasına kapadıktan sonra ablasına cebindeki küçük şemsiyeyi verdi.Gerçekten hızlı ve pratik biriydi.O sırada içinden birşey söylemek geldi.Uzun zamandır kimseye söylemediği birşey:
-Abla,seni seviyorum..
Simon yüzündeki gülümsemesiyle yürümeye devam etti.Sokaklar iyice boşalmaya başlamıştı.Hava yavaş yavaş kararıyordu.Simon ve Isabel havanın kararması ve yağmurun hızlanmasıyla gözden kayboldular.

Gecenin karanlığında kendi sokaklara atmıştı yine. Sıkıntılı günlerinde hep böyle yapardı. Canının neye sıkkın olduğu belliydi. Geçen Bakanlık'ta gördüğü kıza. Hala aklında o vardı. Adını bile bilmiyordu daha, öğrenmeyi çok istiyordu. O güzellik kimsede olamazdı. "Tanrım!" diye bağırdı ve tam düşecekken bir kapıya tutundu. Böyle dalgınlıkla giderse olacağı buydu. Doğrulup kapıyı açtı ve içeriye girdi. Köşede, cam kenarındaki masalardan birine oturdu ve yağmuru izlemeye başladı. Kaymak birasını istedikten sonra gelecek birilerini beklemeye başladı. Umarım o gelir diyordu, adını hala öğrenemediği kişi..

Dalgalı saçlarının boylu boyunca ilettiği her bir titreşimle havaya yayılan büyüleyici çilek kokusu onu da kolayca etkisi altına almış görünüyordu. Koyu pembe ve dolgun dudaklarının uçlarındaki kıvrımlarda hayat bulup, tüm yüz hatlarını cezbederek ilerleyen içten gülümseme ve onun tüm bağlantıları elbette ki sadece bu kokuyla alakalı değildi. Günün anlam ve önemini belirten kısa bir konuşma yapmak gerekirse; Bir şeyler var gibiydi. Birkaç kez güzel karşılaşmalar yaşamış bulunduğu bir oğlanın olası mekanına doğru ilerlemesinden kaynaklanan mutluluk parıltıları, ta derinlerden koparak çehresine ulaşılıyor, bedenine rahatlık hissi veriyordu. Birkaç dakinanın ardından oraya nasıl geldiğini kavrayamayacak derece heyecanlı olarak Üç Süpürge'nin kapısından içeri girdi. Hafif topuklara ev sahipliği yapan ayakkabılarıyla olduğundan biraz daha uzun görünüyordu. Kısa bir anını alan çevreyi süzüş moduna o'nu görerek bir son verdi ve yavaşça o tarafa yöneldi. Ayakta dikilirken bile içten duygularının yüzüne yanşıyışını koruyarak selam verdi. "Iuhmm.. Merhaba.."

"Iuhmm.. Merhaba.." Lewis yanına gelen bayanı daha yeni fark etmişti. Ayağı kalkıp selam verecekti ki tanıdık olduğunu görünce vazgeçti. Böyle nezaket kurallarına gerek duymuyordu özel biri olmadığını sürece, veya yeni tanıştığı biri. " Merhaba Marléna, hoşgeldin " dedi ve barmenin getirdiği kaymak birasını yudumlamaya başladı. Gerçekten bunun tadını hiçbir şeye değişmezdi. Hala camdan bakıyordu Lewis. Bir umut...

Bir süre olayı anlayamamasından doğan bir karışıklık gölgeledi yüzünü.. Fakat güneşin ısrarlı tavırları galip gelerek var gücüyle kendini belli eden gülümseme yerleşti yeniden yuvasına..

"Oturabileceğimi ima etmek için pek anlamlı bir tavır.." Yavaşça oğlanın karşısındaki sandalyeyi çekip oturdu. Onun gözlerinin yolunu zar zor takip ederek baktığı yere odaklandı. "Bugün güzel bir gün ha ?.. Gerçi seni pek tanımıyorum ama.. Hatta ismini bile unutmuş olabilirim." Haffiten kızarmasını takiben yaşadığı yüksek dozda heyecan ile parmaklarında birkıpırtı peyda oldu. Mahçup bir ifade ile oğlanın gözlerine dikti bakışlarını, fena halde sevgi doluydu.. Aldığı bu soğuk tavırlara karşın inanılmaz bir blgelik ile seviyormuş gibi görünüyordu..

"Oturabileceğimi ima etmek için pek anlamlı bir tavır.." Lewis biraz olsa gülümsedi. Lewis otur demeden karşısındaki sandalyeye oturmuştu, ses çıkartmadı. Nasıl olsa dışarıdan gören biri yanlış anlayacak kadar tuhaf değildi. "Bugün güzel bir gün ha ?.. Gerçi seni pek tanımıyorum ama.. Hatta ismini bile unutmuş olabilirim." Büyük ihtimalle Lewis'i görüp de adını unutan tek insandı. Çünkü unutabilinecek kadar basit biri değildi Lewis. " Hey ben seni hatırlıyorum. Bakanlıktan hatırlamadın mı beni? Lewis ben.. Hmm, sanırım unuttun. Neyse bir hatırlatma oldu sana. Bir daha unutmazsın umarım. Kaymak birası? " dedi ve kızın bir şey demesine müsaade etmeden bir kaymak birası söyledi.

Bir an duraksadı ve sonra yeniden çocuğa hitaben, "Pekala Lewis.. Teşekkür ederim. Zihin okuyabilmek de bir yetenektir." Masum bir tebessüm çehresinde yer edinirken parmakları halen olabildiğince kıpırdanıyordu. Sanki bir şey söylemek istiyordu fakat içindeki yoğun duygunun tam olarak dışarı çıkamamasından korkuyor gibiydi.. Aslında tam bir korku bile sayılamazdı.. Tuhaf bir sıkıntı..

"İnsanların şu güzel yüzlerinde buluyorum huzurumu. Peki sen huzur bulmak için nereye gidersin ?" Çevredeki insanları süzmekte olan gözlerindeki ışıklar ikide bir o yana bu yana oynaşarak içerisindeki tasavvuru zor sevgiden kırıntılar sergiliyordu.

"Pekala Lewis.. Teşekkür ederim. Zihin okuyabilmek de bir yetenektir." Lewis gülümsedi ve sessiz sedasız elindeki kaymak birasını yudumladı. Marléna'yı eskiden bu kadar tuhaf bilmezdi. Görmeyeli epey değişmişti. Etrafa fazlasıyla bakınıyordu karşısındaki insanla ilgileneceğine. "İnsanların şu güzel yüzlerinde buluyorum huzurumu. Peki sen huzur bulmak için nereye gidersin ?" Lewis gülümsedi. Tabii ki de bakanlığa giderdi. İstediği kişiyi görmeye. Ama bunu Marléna'ya anlatamazdı. Bu yüzden bakanlığa işimi halletmeye gideceğim gibisinden bir şey diyecekti. Gülümsedi kendini hafif kasarak: " Şey.. İşimi yaptığım yere, bakanlığa giderim. " dedi ve kaymak birasını tekrar yudumlayarak Marléna'yi izledi. Hala Lewis'e bakacağına başkalarına bakıyordu ve sinirini git gide bozmaya başlıyordu.

Daha fazla konuşacak vaktinin olmadığı gerçeği zihninde yeniden bir aydınlığa varır varmaz ayağa fırladı. Annesini ekmekte olduğu şu an için epey sıkıntılı bir haber niteliği taşıyordu onun için.. Sade bir kaçış konuşmasına başlayıp 'hoşçakal' ile noktayı koydu ve koşar adımlarla çıktı..

Out: Açıkçası çok gerildim yoksa devamı gelcekti ... Shocked

Emily, görevinden aldığı 1 saatlik izini değerlendirmek için Üç Süpürge'ye geldi. Üç Süpürge'nin sıcak havası siyah saçlarının arasında hoş bir esintiyle geçti. Emily yüzünde hoş bir tebessümle etrafa bakındı. Köşedeki masanın boş olduğunu görünce rahatladı. Bu barın en güzel yeriydi köşedeki masa. Emily yavaş adımlarla ilerleyip masaya oturdu. Garsondan bir ateş viskisi istedi. Yorgunluğunu alacak iyi bir içecekti. Garsonu beklerken etrafı süzmeye devam etti..

Rosemary artık bir evi olmadığı için Zay toplantılarının yapıldığı yerde yatmak zorunda kalmıştı. En kısa zamanda kendine bir ev alacaktı. Tabi ki parası olduktan sonra.. Zar zor uyanarak dışarı çıkmıştı. Üç Süpürge'ye gitmeye kararlıydı. Ama ayakları sanki geri geri gidiyordu. Kapısına yanaştıktan sonra derin bir nefes alarak içeriye girdi. Emily'i görünce gülümsedi ve yanına geçerek: " Ay.. Selam Emily.. " dedi ve kendine bir ateş viskisi bir de kaymak birası söyledi. Ayılması ve kendini toparlaması için şarttı. Son bir haftada olanlardan hiçbir anlam çıkartmamıştı.

Rp out: Rp devam edecektir

Her zamanki günlerinden yaşadığını zanneden Lewis dışarı çıkınca bunun mümkün olmayacağını anlamıştı. Karşısında o vardı, haftalardır tanışmak istediği kişi. Ama Lewis'in yüzüne bile bakmadan ilerlemeye devam etmişti. Herhalde tanımadı diye düşünerek onu takip etmeye başladı. Güzel rüzgarda onun güzel saçları dalgalanıyordu ve o bu güzelliğinin hiç farkında değilmiş gibi sakince ilerlemeye devam ediyordu. İçi bir hoş olmuştu yine. Acaba nereye gidiyordu? Bakanlığın yönü buradan değildi. Lewis belli etmemeye çalışarak takip ediyordu. Üç süpürge'ye girmişti işte, ne yapıyordu peki? Kapıdan içeri bir süre sonra girdi ve bir köşede saklanarak dinlemeye başladı. Başkası gelip yanına gidince bir of çekti ve çömeldiği yerden kalktı. Şimdi sırası değildi ama yanına gitmeliydi. " Ay.. Selam Emily.. " Yanındaki bayanın ona Emily diye seslendiğini duydu. Emily... Ne kadar hoş bir isimdi o öyle. Lewis yüzünde hafif bir tebessüm ile yanlarına gitti ve Emily'e elini uzatarak. " Merhaba bayan, oturabilir miyim acaba? " dedi nazikçe. Hiç bu kadar konuşmasına dikkat ettiğini hatırlamıyordu. Diğer eliyle saçlarını karıştırdı gülümseyerek ve Emily'nin cevabını bekledi.

" Ay.. Selam Emily.. "

Emily Rosemary'nin sesiyle irkilmişti. Kafasını kaldırıp ona baktı ve gülümsedi;

'' Sana da selam Rose.''

Oturmak istermisin diye sormasına gerek yoktu, Rosemary zaten oturmuş, siparişini bile vermişti. Rose'un siparişleri geldiğinde Emily'nin gözü bir an için açılan kapıya takıldı. İçeriye Bakanlık'ta gördüğünü tahmin ettiği bir adam girdi. Emily fazla üzerinde durmadan Rose'a döndü ve;

''Neler yapıyorsun bakalım?''

diye sordu. O sırada gözü tekrar o adama takıldı. Kendisine doğru ilerliyordu. Emily şaşkın şaşkın Rose'a baktı. O sırada adam da masaya varmıştı;

" Merhaba bayan, oturabilir miyim acaba? "

Emily gerçekten şaşırmıştı. Cevap vermeden önce Rose ile göz göze geldiler. O istemiyorsa oturamazdı adam yanlarına..

Rosemary gülümseyerek kaymak birasını ve ateş viskisini bitirdi ve parayı ödeyerek: " Sen rahat ol Emily, ben kalkıyordum zaten yapacak işlerim var. " dedi ve gülümsemeye çalışarak oradan ayrıldı. Niçin Rose da değil de Emily'e sormuştu ki sanki?

'' Sana da selam Rose.'Neler yapıyorsun bakalım?'' Lewis dikkatini çekmeye çalışıyordu Emily'nin Rose denen bayana selam verdiğinde. Aslında o da güzel sayılırdı ama aklı Emily de kalmıştı. Öyle bir güzellik başka kimsede olamazdı çünkü. Tuhaf bir biçimde bakıyordu Lewis'e, sanki daha önce tanışıyorlarmış gibiydi. Belki de daha önce Lewis'i gördüğünü hatırlıyordu. Marléna gibi değildi o. Gülümsedi ve Emily'e baktı. Rose ise kalkmaya hazırlanır gibi bir hali vardı. Minnettarlıkla baktı karşısındaki bayana ve ona bir teşekkür borçlu olduğunu bildirmek isteyen bir işaret yaptı. Ama oralı bile olmamıştı. Sanki bir tuhaflık vardı. " Bu büyücü dünyasının kızları amma garip ya. " diye söyleniyordu içten içe. Ama tabi onu dinleyen de anlayan da yoktu. " Sen rahat ol Emily, ben kalkıyordum zaten yapacak işlerim var. " Hala çok tuhaf bakıyordu Lewis'e. Aldırmadan Emily'e bakmaya devam etti. Sanki Rose'a soruyor gibi bir hali vardı az önce, ancak şu andaki hali daha tuhaftı. Sanki oturma demek istiyormuş, ancak bir yandan da oturmasını istiyormuş gibi. Zar zor cesaret toplayıp konuşmaya başladı. " Hala bir cevap vermediniz bayan? " dedi ve hafif acındırıyormuş gibi yaptı suratını. Ancak bu hiç de öyle bir harekete benzemiyordu. Daha çok yalvarıyormuş gibiydi. Ama Emily'nin onu anlamasına imkan yoktu. Elbet bir gün anlatacağım kendimi ona diye söyleniyordu içinden eskiden, o gün bugündü işte. Göster kendini Lewis, diye cesaretlendirmeye çalışıyordu kendini.

" Hala bir cevap vermediniz bayan? "

Emily adamın suratına baktı. Oturmayı gerçekten istediğini anlamıştı. Kalbini kırmak istemediğinden oturmasını kabul edecekti;

''Madem istiyorsunuz, buyrun bayım.''

dedi nazikçe ama dümdüz bir sesle. Adamının sevinçle karşısına oturmasını izledi. Yerleştikten sonra ortama bir sessizlik hakim oldu. Adam Emily'nin gözlerine bakıyor, sanki bir şey söylemeye çalışıyordu. Emily bu durumdan rahatsız oldu ve gözlerini ellerine indirdi. Adam hala onu süzüyordu. Emily daha fazla dayanamayıp;

''Susmak için mi tanımadığınız bir bayanın masasına gelip arkadaşını kovuyorsunuz bayım?''

dedi imalı bir tonla. Adam başını hafifçe eğdi. Emily derin bir nefes aldı ve dışarıyı seyretmeye koyuldu.

''Madem istiyorsunuz, buyrun bayım.'' Lewis büyük bir minnettarlık ve sevinç içinde Rose'un kalktığı sandalyeyi çekti ve oturdu. Daha sonra Emily'e bakmaya başladı. Hiçbir şey söyleyemiyordu şu anda. Dili tutulmuştu adeta kıza bakmaktan, o güzelliğe. Gözlerine bakıyor ve bir şeyler anlamasını istiyordu. Ama Emily ısrarla gözlerini kaçırmaktan vazgeçmiyordu. Gözlerini o narin ellerine doğru kaydırdı ve ortamdaki güzel sessizliği bozarak harika sesiyle bir şeyler geveledi ağzında. ''Susmak için mi tanımadığınız bir bayanın masasına gelip arkadaşını kovuyorsunuz bayım?'' Bayım mı? Biraz bozulmuştu Lewis. Demek adını bilmiyordu, o halde niçin tuhaf tuhaf bakmıştı. Gerçi Lewis de bugüne kadar Emily'nin adını bilmiyordu ama onu defalarca görmüştü bakanlıkta. Lewis Emily'nin söylediği sözlere utanarak başını yere eğdi. Aslında tam olarak yere sayılmazdı ama gözlerine bakmaktan vazgeçti. Utandığını düşünüyordu onun da, ama bu kadar hızlı olmaması gerektiğini düşündü. Bu yüzden daha ilk tanışmadan böyle saçma bir fikri aklından silecekti. Belki sonradan iyi arkadaş olurlardı bu güzel bayanla... Ancak istediği bu değildi, kendine engel olamayacağı bir biçimde istiyordu onu. Ama kimseye anlatamıyordu. " Şey, tabii ki hayır. Ayrıca özür dilerim. Arkadaşınızı kovmaya niyetim yoktu. Kendisi kalkmak istedi, tabii benim de suçum vardı bunda ama, nasıl anlatsam... Şu anda anlatamam, boşverin en iyisi. " dedi ve yüzünü buruşturarak parmaklarıyla oynamaya başladı. Yine ne saçmalıyordu Lewis böyle. Yumruk yaparak elini sıktı ama uzayan tırnakları avcunu acıtmasına neden olmuştu. Emily'e tekrar döndü ve konuşmaya devam etmeye uğraştı. " Gerçekten kusura bakmayın, ben Lewis... Lewis Richard Cest'ev. Bakanlıkta çalışıyorum ve sizi orada birkaç kez gördüğümü anımsıyorum. Umarım yanılmıyorumdur bayan? " dedi. İsmini bile bile söylemiyordu. Konuşmalarına tanıklık ettiğini anlamaması için. Ancak adını kendi ağzından duymak da istiyordu bir yandan. Emily'e bakıyor ve zoraki bir şekilde gülümsüyordu. Gözlerinin başka şeyler anlatmaya çalıştığından emindi. Kendine ve ateş viskisinin bitmiş olduğunu gören Emily'e iki tane ateş viskisi söyledikten sonra tekrar Emily'nin gözlerine baktı ve bu sefer gayet içten bir şekilde gülümsedi.

Adam kısa bir saçmalamanın ardından kendini tanıtmıştı sonunda;

''Gerçekten kusura bakmayın, ben Lewis... Lewis Richard Cest'ev. Bakanlıkta çalışıyorum ve sizi orada birkaç kez gördüğümü anımsıyorum. Umarım yanılmıyorumdur bayan?"

Emily, adamı daha önce bakanlıkta gördüğüne emindi artık. Fakat daha önce hiç konuşmamışlardı. İyi bir fırsat, diye düşündü Emily.O sırada Lewis tekrar gözlerine bakmış ve içten bir şekilde gülümsemişti. Emily bu anın daha fazla uzamaması için kendini tanıttı;

''Doğru anımsıyorsunuz,bir seherbazım. Adım Emily Jeffrey Félagund. Bakanlık'a çok girip çıkıyorum. Ben de simanızı hatırlamıştım fakat hiç muhabbetimiz olmadığı için nerede gördüğümü anımsayamamıştım.''

Fazla konuştuğunu düşünerek bir anda kesti konuşmasını. Lewis'in kendisi için söylediği ateş viskisinden bir yudum aldı ve adama teşekkür etmediğini anımsadı. Kızararak;

''İçki için teşekkürler, hiç gereği yoktu.''

dedi. Ama aldığı yudumun kendisine iyi gelmediğini söyleyemezdi. Tekrar Lewis'e dönüp içten bir şekilde gülümsedi.

» Masa 3
» Masa -2-
» Masa 4