Masa 01

Tahmin ettiği bir şeydi.Burada olmalarının nedeninin tesadüf olduğunu düşündü.Oturdukları masaya pis bir bakış attı.Sonra onlarca tahmini arasında bulunan 'ölümyiyen olmaları' ihtimalini düşündü.Cübbesinden asasını çıkarıp daha kolay ulaşabileceği masanın üzerine koydu.Dennis'ten iki kaymak birası isteyecekti ama Veralynn'in çıkmasını izlemek için geciktirdi biraz.

Eski erkek arkadaşının kim olduğunu anlamıştı.Tom'a elini uzatandı muhtemelen.Ya öteki?İkisinin de ölümyiyen olduğuna adı gibi emindi.Ama elinde hiçbir şey olmadan onlara saldıramazdı.Bir pot kırmalarını bekleyecekti.Arada bileklerini görebilir mi diye masalarına kayıyordu gözleri.

Ötekinin kim olduğunu sormakta gecikmedi.

"Ya öteki?Umarım uğraştıkları meslek düşündüğüm şey değildir.". Bazen kabuslarında Sylvia'nın kendisine ihanet ettiğini görüyordu.Gerçek olabilir miydi bu?Zaman gösterecekti.Oturduğu sandalyede rahatmış gibi görünüyordu ama oldukça gergindi.Gerginliğini atmak için Dennis'in getirdiği kaymak birasından bir yudum aldı.

"Veralynn konuşabilir miyiz?"

Aynı zamanda korkuyordu aslında, diyeceği cevap da belliydi. Sonuçta henüz daha bir şeyleri yerine oturtmuş değillerdi James ile.

"Evet," dedi başıyla onaylayarak, "İyi olur."

Adım attıkça içindeki huzursuzluğun dindiğini hissetti. Sylvia'yı düşünmek istemiyordu, en azından şimdilik.

Sylvia Tommy'den beklediğinin üstünde bir tepki almıştı. Şaşırmıştı bu yüzden biraz. Hatta biraz kırılmıştı. Belli etmemeye çalıştı.

Birşeyler söyleyecekken Eragon'un tekrar yanlarına gelip Vera'ya birşeyler söylediğinde - Sylvia ne söylediğinin farkında değildi. - bir süre erteledi bunu.


" Ötekini fazla tanıyorum aslında." dedi umursamazlık katmaya çalıştığı sesiyle. Gözlerini Tommy'den uzak tutmaya çalışarak devam etti konuşmasına. " Ve birşeylerden şüpheleniyorsan bunu imayla değil direk söyleyebilirsin." Aslında bu cümle nasıl çıkmıştı ağzından bilmiyorsu Sylvia. Sakin olabildiğini sanıyordu ama başaramamıştı. Kendine hakim olamamıştı.

Tommy'le göz göze gelmemek için gene gayret etti o yöne bakmamaya.

James Tommy Parker demiş ki:

Out:Rahatsız mı?Aslında muhteşem bi kurgu oluşturabilirdik.

Out:hmm Hala geçerliyse yapalım o zaman O çıkış rp sini hesaba katmayabiliriz

Yalnızca ikisi kalmıştı şimdi içeride-ve Dennis-.Sylvia'nın son cümlesiyle yeni bir öfke dalgası kapladı bedenini.Ama bu sefer öfkesi Sylvia'yaydı.Nasıl bu kadar çabuk sinirlenebiliyordu Tom?Hem de Sylvia'ya...

"İma mı?Peki,şöyle sorayım:onlar ölümyiyen miydi?" dedi başparmağıyla kapıyı göstererek.Doğrudan Sylvia'ya bakıyordu.Sinirini biraz azaltmıştı ama hızlı nefes alıp vermesini engeleyemiyordu hala.Yine mi bir kavga çıkacaktı?Bu sefer kavga istemiyordu.Gerekirse biraz alttan alacaktı Tom.Tabii şimdilik kararı böyleydi.Sylvia'nın cevabıyla değişebilirdi kararı.Asabiyeti sayesinde çabuk karar veren veya değiştiren bir insandı.

Ne kadar dayanaksızdı ilişkileri. Ne kadar çabuk tartışıyorlardı. Üstelik çok hassas olmaları gereken bu konuda..

Sylvia içini kaplayan hüznün arttığını hissetti Tommy'nin cevabıyla. Evet öfke değildi hissetiği. Sadece üzgündü. Bu kadar kolay tartışmak istemiyordu. Kendini iyi hissetmesini sağlayan tek kişiyle kavga etmek istemiyordu.
İçini kaplayan hüznün yüzünene yansımaması için gayret etti. Gayreti arttıkça daha da başarısız oluyordu sanki. Dolan gözlerini saklamak için başını eğdi.
Tommy'nin sinirli sesinin aksine kısık bir sesle konuştu.

" İki yıldır görmüyorum onu. Ne söylememi bekliyorsun? "

Sylvia'nın verdiği her cevapla biraz daha şaşırıyordu.Garip garip baktı bir süre.

"İki yıl önce ne iş yaptıklarını söyleyebilirsin!". Şimdi Sylvia'ya bakmıyordu.Bakamıyordu...İleri gittiğinin farkındaydı ama kendini tutamıyordu.Mantığına göre hareket ediyordu sadece.Tartışma gücünün çok yüksek olduğunu düşünürdü.Tartıştığı kişilerin yenilmiş zekaları ondan uzaklaşırken kıs kıs gülmeye bayılırdı.

Ama Sylvia'ya bunu yapamazdı.Bir şeyler söylemesi gerekiyordu...Özür dilemesi gerekiyordu...Özür mü?Ne için?Fazla ileri gitmişti...Sylvia da öyle!Olsun...Onu seviyordu...Birini sevdi diye mantığını terk mi edecekti?Bu gerekliydi...Aşk buna değerdi.

Kalbiyle tartışmasını kaybetmişti ama özür dilemeyecekti yine de.

"Tanrı aşkına yine kavga etmeyelim lütfen olur mu?". Sylvia'ya bakmamakta ısrar ediyordu.Ellerinin arasındaki kaymak birasına bakıyordu.Büyük bir yudum aldı bardağından.

Sylvia hüznün yerini öfkeye bıraktığını hissediyordu. Bu kadar sert olabilip nasıl sonra kavga etmek istemiyordu. Bu sefer o kaçırıyordu gözlerini Sylvia'dan. Sylvia ise hala dolu olan gözlerini ona dikmişti.

" Bunun için biraz gayret etmelisin o zaman." dedi.

Öfkeyle karışık üzüntüsü gözlerinde tutmaya çalıştığı yaşları bırakmasına neden olmuştu şimdi.
Siyah göz makyajı akmıştı biraz. Böyle berbat göründüğünü düşündü bir an ve beceriksizce silmeye çalıştı onları.

Sylvia'nın lafına cevap vermek için ağzını açmıştı ki Sylvia'nın ağlamaya başlamasıyla vazgeçti.Ne olmuştu ki şimdi?Ne yapacağını bilemedi ilk başta.Öylece bakakaldı Sylvia'ya.Sonra kendine gelip masanın üzerindeki peçetelikten bir peçete alıp Sylvia'ya uzattı.Peçeteyi her gözüne silişinde kalbinden bir parça kopuyordu sanki.Tüm vücudunu bir pişmanlık ve suçluluk duygusu kaplıyordu şimdi.Kendini öldürmek istedi o an.Ne demeliydi bilemiyordu.Bu sefer özür dilemeliydi işte.Geç kalmış bir özür nelere sebep oluyor şimdi anlayabiliyordu.

"Ben...Özür dilerim...". Bu kadar mı?Evet bu kadar!Biraz daha düşün!Yapman gereken başka şeyler olmalı...Ne gibi?Bunları senin bulman lazım!Hayır,sen bulmalısın...

İçindeki muhasebeyi tekrar bastırdıktan sonra gözlerini silmeyi bırakmış olan Sylvia'nın ellerini tuttu.Zorlukla gözlerine bakabildi.

"Merlin adına yemin ediyorum ki bir daha seni üzmeyeceğim...". Voov büyük yemin...Elimden bu kadarı geliyor!

Sylvia Tommy'nin uzattığı peçeteyle gözlerini sildi bir süre. Ne yapıyordu? Niye ağlamıştı? Bu kadar güçsüz bir kadın mıydı yani. Toparlanmaya çalıştı.

Tommy'nin özrü buna biraz daha yardımcı olmuştu. Gözlerini silmeyi bırakıp Tommy'e baktı.

Neden bu kadar kolay tartışabiliyorlardı? Nefret ediyordu bu durumdan.
Tommy'nin bu kadar üzüldüğünü görmesiyle ağladığına daha da pişman oldu şimdi.

Tommy ellerini tuttuğunda gözlerini doğruca Tommy'nin gözlerine dikerek konuştu yumuşak bir sesle.

" Ben.. ben de özür dilerim. Seni üzmek istememiştim."

Sylvia'nın gözyaşlarının dinmesiyle rahat bir nefes aldı.Aferin sana...Hayatlarının sonuna kadar böyle kavga mı edecelerdi acaba?Bunun kaynağını bulmalıydılar.Acaba kendisi miydi kavgalarının kaynağı.Biraz dizginlemesi gerekti kendini.Biraz alttan almalıydı.Yapabilirdi herhalde bu kadarını.

"Aslında bunu hakediyorum değil mi?" dedi son cümlesini kastederek.Özür dilemesine gerek yoktuki Sylvia'nın.

Sylvia hafifçe gülümsedi Tommy'e. Üzülmeyi hak etmek mi? Onu mutlu edebilen tek insan mı hak edecekti üzülmeyi?
Düşündüklerini dile getirdi sonra.

" Ah saçmalama. Sen üzülmeyi hak edecek son insansın."
dedi fısıltıyla ve sandayesinden doğrularak bir öpücük kondurdu Tommy'nin dudaklarına.

" Bu tartışmayı unutmayı deniyebiliriz.." dedi sonra gülerek. Hatırlamak istemiyordu hiç. Tommy'nin de aynı şeyleri düşündüğünü tahmin ediyordu.

O sırada farkettiği kaymak birasını yudumlamaya başladı sonra.

Sıkıldığını farketti Sylvia birasını yudumlarken. Etrafına bakınıp insanları inceledi bir süre. Sonra tuhaf gözükeceğini düşünüp vazgeçti. Tommy'e döndü.

" Gidelim mi? Biraz hava alsam iyi olacak." dedi.Kaymak birasının son yudumlarını kafasına dikti sonra.

İsteğinin geri çevrilmemesiyle ayrıldılar oradan ..

Kadının söylediklerini kafasında iyice düşündükten sonra derin bir nefes daha alarak sessizliği bozma görevini yine üstlendi; ‘’-Seni seviyorum, bunu biliyorsun, değil mi?’’ dedi yüzünde beliren tebessümle ona sarılmasına bekleyen bir yüz ifadesi vardı. Yine fazla duy yüklü bir konuşma olmuştu. Biraz daha sert olmalıydı; ama yapamıyordu, ona karşı asla olamayacaktı öyle.

Geri çekilmesiyle birlikte ikisi de boş dükkanı incelemişti. Adamın yüzüne baktı. Çok geçmedense kollarının onu sarmaladığını hissetti. Tekrar dudaklarını hissettiğinde kendinden geçmiş gibiydi. Gözlerini kapadı ve bu anın devam etmesini istedi. Sanki bir ihtiyaç gibiydi bu, bağımlı hale gelmekten korkuyordu. Hiçbir şeyi umursamadan kaldılar bir süre öyle. Daha sonra yavaşça adamdan ayrıldı. Uzun zamandır ilk defa içinden gelerek o sinsi gülümsemeyi takındı.

"Gidelim mi?"