147 No'lu oda

Sylvia içindeki öfkenin giderek büyüdüğünü hissediyordu.
Hızla ayağa kalktı. Doğruca Tommy'nin gözlerine bakarak konuşuyordu şimdi.

" Sana karşı dürüst olmak istedim ve ahh ne aptalca bir istekmiş. Bir insanı nasıl bu kadar kısa zamanda tanıyabilirdim ki zaten? Yanılmışım işte. Önem verdiğin tek şey taraf değil mi? Tanrı aşkına biraz anlamaya çalışsana. "

Sesi biraz yükselmişti. Ellerinin titrediğini hissettiğinde onları başarısızca kontrol altına almaya çalıştı.

"Elbette taraf!Ne sanıyordun ki?". Biraz zorlansa da ayağa kalkmayı becerebildi en sonunda. "Eğer sen de aydınlık tarafa geçmek istiyorsan geç!Ama haklısın!Nereden tanıyabiliriz ki insanları bir günde?"

O çıkarken arkasından bağırdı:

"Dar mı?Dar mı?Sizin o dar dediğiniz aydınlık,bi'gün bütün karanlığı yutacak Bayan Claythorne!Bu arada tekrar teşekkürler!Siz olmasaydınız n'apardım bilmiyorum!". Arkasını dönüp yatağının demirine bir tekme savurdu.Sonra kendini yatağa bıraktı.Daha demin yaptığı aptallık,Azkaban'daki sersemletme büyüsünden daha şiddetli sarsmıştı onu.

Neden kavga etmişlerdiki şimdi?Anlayamıyordu.Tabi ya!O karanlık taraftaydı.Bu yeterliydi.Sylvia'nın saçma sorusu beyninde yankılanıyordu şimdi:

"Önem verdiğin tek şey taraf değil mi?"

Öyleydi.Bir ölümyiyenle nasıl dostluk kurabilir veya çalışabilirdiki?Biraz uyumaya karar verdi.Yoksa beyni patlayacaktı...

Asansör 4. kata geldiğinde içerdekilere çarparak hızla fırladı asansörden.
Hızla ilerlemeye başladı hastanenin aydınlık koridorunda. Hiç bir zaman sevmediği hastaneleri şimdi sevmemesi için çok daha büyük bir nedeni vardı.
Haberi aldığından beri tuttuğu gözyaşlarını asıl şimdi bırakmamak içi büyük çaba sarfediyordu. İyi olduğu söylenmesine rağmen ellerinin titremesine hakim olamıyordu.
O'nu kaybetme korkusu sarmıştı tüm vücudunu. Sürekli *Ya birşey olsaydı?* diye tekrarlarlıyordu kendi kendine. *Ne yapardım o zaman?*

Hafifçe açık bırakılmış kapıya geldiğinde iterek açtı.
Yatakta yatmakta olan Tommy'i görünce şuana kadar tuttuğu gözyaşlarını bıraktı. Aynı hızlı adımlarla yatağın yanına ilerledi.

Tommy'nin elini kavradı eliyle. Gözyaşları yanağından süzülürken hıçkırıklar arasında konuşabildi.

"Öyle korktum ki." Diğer eliyle gözyaşlarını silmeye çabaladı. "İyisin değil mi?"

Şifacılarla neredeyse kavga edecekti. Ayağa kalkmak istiyordu. Yarası çabucak geçmişti. Ama David'in bi'nevi 'ihaneti'ni hazmedemiyordu. Tabi ya! Bir psikopat katilden başka ne beklenirki? Ama bunun hesabını verecekti. Ve hesabını verebilmek için tartışıyordu;ama yeterince güçlü olmadığını o da biliyordu. En sonunda dediklerini yapıp yatağa gömüldü.

Ne kadar da aptaldı... Ayağına kadar gitmişti o manyağın. Bir hiç uğruna. Belki Aaron'un yüzündendi bunca şey ama onu suçlayamazdı. Tom'un kötülüğünü istediğini sanmıyordu.

Ve yine bu odadaydı işte. Buraya en son geldiğinde Sylvia'yla kavga etmişti. Ama şimdi görmek istediği tek kişi oydu. Sanki dileği yaratıcı tarafından gerçekleştirilmiş gibi hemen akabinde içeri Sylvia girdi. Yüzünde oluşan gülümseme,müstakbel eşinin ağlamasıyla anında bozuldu. Tekrar gülümseyerek diğer elini Sylvia'nın elinin üstüne koydu.

"Elbette iyiyim. Benden kurtulacağını mı sandın." dedi gülerek. Bir Sectumsempra büyüsüyle ölecek bir insan değildi Tom. Grenouille'in,kalkanıyla yavaşlattığı bombargo büyüsünden sağsalim kurtulmuştu da oldukça isabetsiz bir Sectumsempra'dan mı ölecekti. Oldukça güçlüydü Tom'un bünyesi. Hastahane iksirlerinin de büyük katkılarıyla yaşıyordu işte.

"Kalkanım Sectumsempra'nın bir kısmını engelledi galiba. Ama henüz işim bitmedi o adamla." dedi dalgın dalgın.

Ağlamamalıydı. Tommy'nin hiç bir şekilde üzülmesini istemiyordu. Bunun için gözyaşlarına son vermeyi başarabilip hafifçe gülümsedi.

Tommy'nin son cümlesiyle ise biraz olsun içindeki korkuyu atabilmişken yenisi geldi yerine. O adamla bir daha karşılaşmalarını istemiyordu. Tommy'den şüphe duymuyordu. Ama o adamın - adını anmak değil düşünmek bile istemiyordu- çok tehlikeli olduğunu duymuştu. Namı almış yürümüştü zaten. Ama bunu söyleyemezdi Tommy'e. Zaten ne olursa olsun kararından dönmeyeceğini biliyordu. İçinden o pisliğe lanet okurken yüz ifadesinin değişmemesine dikkat etti.
Kısa bir sessizlikten sonra Tommy'e moral vermesi gerektiğini düşündü. Aklından uzaklaştırdı diğer düşünceleri.

"Asıl sen benden kurtulamazsın." dedi muzip bir ifadeyle. "Gerekirse arkandan gelirim."

Gülümsemesini biraz daha artırdı. Sylvia'nın yüzünde kalan son yaşları sildikten sonra konuşmaya başladı.

"Madem ikimiz de Londra'ya döndük,düğünmüzü hemen yapalım."

Önlerinde yapılması gereken muhteşem bir düğün vardı. Ve oldukça zor bir planlama süreci olacağı aşikardı. İlk önce düğün yeri ayarlanmalıydı. Aklına ilk gelen yer Davis malikanesi olmuştu. William'a bir baykuş göndermişti bile çoktan. Davetiyeler,yiyecek,içecek,garsonlar... Parayı düşüneceke biri değildi ama fazlasıyla yorulacaktı anlaşılan.

Sylvia'nın dudaklarını hissetmesiyle kalp atışı her zamanki gibi hızlandı. Her zaman onu mutlu edebilen biriyle evlendikten sonra hayatında başka bir şey istemezdi herhalde. Fazla düşünmeden sorusuna cevap verdi:

"Davis malikanesini düşünmüştüm. Hem düğüne uygun bir yer,hem de Davis'lerle biraz daha yakınlaşırım belki."

Bu gerçekten müthiş bir fırsattı. Davis ailesiyle pek bir alakası yoktu. Her ne kadar akrabaları olsa da annesi yüzünden uzakta yaşamıştı Davis'lerden.

"Senin için uygun mu?"

"Evet, uygun."
diye cevap verdi Tommy'nin sorusuna gülümseyerek. Aslında u konuda fazla bir fikri olmadığından nereyi söylese evet diyecekti ama Davis malikanesi gerçekten aklına yatmıştı.

Düğünü hayalinde canlandırmaya devam etti sonra. Gelinlik giyecekti. Doğrusu bunu birgün yapabileceği gerçekten aklına gelmezdi. Sonra davetiyeler vardı. Ne kadar çok şeyle uğraşacaklardı. *Değeceğine eminim* dedi sonra kendi kendine.

"Peki tam olarak bir tarih düşündün mü?"

Tommy'nin sözlerine güldü bir süre. Gülmesi sonunda kesildiğinde cevap verdi aynı neşeli sesiyle

"Son karar ikimizin." dedi Tommy'nin gözlerine bakarak.
"Ve görünüşe göre ikimiz de hemen olmasını istiyoruz."

Evliliğe hazır olduğunu hissediyordu. Ve bu yüzden başta biraz korksa da artık çok emindi bu karardan. Onu tedirgin eden Vera vardı sadece. Ama onu Tommy'nin yanında düşünmek istemiyordu. Bir çözüm bulacaktı ona. Aksi halde düğünü basma olasılığı yüksekti.
Kararını uygulamaya koyup uzaklaştırdı Vera'yı aklından.

Sylvia'nın sözlerine gülümseyerek karşılık verdikten sonra bu sefer kendisi bir öpücük kondurdu Sylvia'nın dudaklarına. Kendisini buradan çıkarması için gereken kağıtların gelmesini dört gözle bekliyordu doğrusu. Hemen başlamak istiyordu hazırlıklara.

Sanki Felix içmişti sabahtan. Bir şifacı taburcu olduğunu gösteren kağıtları önüne bırakıvermişti. Omzu hala sarılıydı ama çevik bir hareketle yatağından kalktı. Bu iğrenç hastahane elbisesinden de kurtuluyordu sonunda. Bir kabinde,dün gece paçavraya dönüşmüş kıyafetlerin aksine tertemiz kıyafetlerini giydikten sonra ilk önce davetli listesini hazırlamak için hastahaneden ayrıldılar.