147 No'lu oda

Sylvia Tommy'le birlikte buraya cisimlendiğinde Tommy kolunu Sylvia'nın omuzundan çekerek kendini birkaç adım ilerideki yatağa atmıştı.

Sylvia sürdürmeye çalışığı sakin ifadesiyle konuştu.
" Ben gidip bir şifacı bulayım. "

Şifacıyı bulması çok uzun sürmemiş beş dakika kadar sonra arkasında oldukça uykulu gözüken bir şifacıyla geri dönmüştü.

Şifacı Tommy'e yönelirken " Sersemletme Büyüsü " diye açıklama yaptı Sylvia. Şimdi şifacı Tommy'e nasıl hissettiği hakkında sorular soruyordu. Sylvia ise birkaç adım gerideki siyah deri kaplı koltuğa oturarak beklemeye başladı.

Şifacının sorduğu soruları tam olarak duyamıyor,sağlıksız cevaplar vermektense susmayı tercih ediyordu.Gözleri hafif aralıydı.Başını yana yatırıp Sylvia'ya baktı.Bu gece Tom için çok uğraşmıştı.Acaba başını belaya mı sokmuştu?Azkaban'dan bir suçlu kaçırmıştı resmen.

Şifacı Tom'un sinir bozucu sessizliğine karşı sakinliğini korumuş,odadaki en büyük dolaba yönelmişti.Bir ağrı kesici geleceğini düşünürken şifacı elinde sarı bir iksirle döndü.Yeteri kadar Tom'a içirdikten sonra bir koltuğa oturup etkisini göstermesini bekledi.Tom ise içtiği iksirin iğrençliğiyle yüzünü buruşturmuştu.

Zor da olsa gülümsedi.Ama hemen akabinde düşünceli bir hal aldı.Grenouille kaçtığına göre,ne olacaktı?Belki artık suçsuzluğu kabul edilirdi.Belki de mahkumluğu devam edecekti.Eğer ikinci seçenek uygulanırsa o zaman işi biterdi işte.Azkaban'dan kurtulmak için Grenouille'e ihtiyacı vardı.Ama birinci şık daha mantıklıydı.Madem Grenouille'le ortaktı,neden onunla kaçmamıştı ki?Düşüncelerini sonraya saklaması gerekliydi.Başı tekrar ağrımaya başlamıştı.

"Teşekkür ederim Sylvia,sen olmasaydın n'apardım bilmiyorum."

Sylvia Tommy'nin teşekkürüne gülerek yanıt verdi.

"Ne derler 'Kim olsa aynı şeyi yapardı.' "

Bakışlarını Tommy'nin yüzünde gezdirdi bir süre. Belli etmemeye çalışsa da moralinin pek de iyi olmadığını farketmişti. İçinde büyük bir nefret barındırıyor olması olağandı. Gine de suçlu olmadığına en büyük kanıt bu gece yaşananlardı.

" Aslında işler senin lehine döndü diyebiliriz. Artık Grenouille'in ortağın olduğunu düşünemezler. Kaçan suçlu olandır ve sen elinde imkan varken kaçmadın. Bundan büyük delil olamaz sanırım. "

Düşünceli halini bozmadan konuşmaya başladı:

"Belki...Ama mahkemeden önce Grenouille'le 'sözde' ortaklığımız bozulmuştu.Yani beni de kaçırmak için bir sebepleri yoktu.Off,belki de hayatımın sonuna kadar Azkaban'da kalmaya devam edeceğim.". Hastahanede ne kadar kalacaktı bilmiyordu ama buradan çıkınca direk Azkaban'a geri yollanırdı herhalde.

Sylvia Tommy'nin sözlerini düşündü bir süre sessizce. Belki haklıydı ama Tommy'nin suçsuzluğunun ispatlanabileceğine inanıyordu. Düşündüklerini sesli dile getirmeye başladı.

" Ne olursa olsun sen elinde imkan varken kaçmadın. Hastaneye resmi kayıtın henüz yapılmadı ve istesen şu anda çekip gidebilirsin. Buna rağmen suçsuzluğundan emin olan her insanın yapacağı gibi bekliyorsun. Çünkü kaçacak birşeyin yok. "

Sesi kendinden emin bir tınıyla çınlıyordu. Kaşları hafif kalmış, mavi gözlerindeki keskinlik artmıştı.

Haklıydı.Hafifçe kafasını salladı.Sonra gülümseyip kafasını Sylvia'ya baktı.

"Peki sen nasıl bu kadar eminsin?Yani nereden biliyorsun benim kaçmayacağımı?" dedi sırıtarak.Hala kötü durumdaydı ama gülebiliyordu.Aslında merak ettiği bir soru değildi soruğu şey.Biraz muziplik istiyordu.Mizacı bu halde gülmeye elverişliydi.

Sylvia da Tommy'ninkine denk bir muziplikle cevap verdi.

"Ehh böyle bir niyetin varsa hiç çekinme. Kaçtığın sırada uyuduğumu söylerim." dedi gülerek. Yatağın karşısındaki koltukta oturken uyuyakalmış şifacıyı göstererek devam etti konuşmasına.

" Şifacı da uyuyorken en uygun zaman sanırım."

Uzun zamandır olmadığı kadar mutlu olduğunu farkediyordu Sylvia. Hayatının ve amacının değişmesiyle kendini bu kadar özgür hissedebileceğini bilmiyordu. Hiç olmadığı kadar gülümsüyordu ve gülüyordu. Hiç yapmadığı şeyleri yapmasına rağmen bir tarafı doğru olduğunu söylüyordu. Diğer tarafının söylediklerineyse uzun zamandır aldırmıyordu..

Sylvia'nın sözleri üzerine o da güldü.Ama fazla gülmüş olacak ki bir öksürük krizine tutuldu.Belki biraz dinlenmesi gerekiyordu,şifacı bundan bahsetmemişti,ama umursamıyordu.Gülmek hoşuna gidiyordu n'apsın?

"Olabilir...Ama benimle gelmen lazım.Numaranı yutmayabilirler.Ne güzel...İkimiz de karanlık taraftayız!" dedi biraz daha gülerek.

Sylvia'nın gülmeyi kesmesiyle yüzünde sadece biraz gülümseme bırakmıştı.Karanlık tarafta olduğunu söyleyince o gülümseme de tamamen yok oldu.Türlü türlü düşünceler akıyordu şimdi beyninde.Bir köstebek mi?Tetikçi mi?Hayır tetikçi olamazdı.Yoksa çoktan ölmüştü.Bir köstebek olması ihtimali yüksekti.Hemen ayağa kalkıp şifacıyı uyandırabilirdi ama yapmadı.Sakinliğini koruyup gözlerini Sylvia'ta dikti.

"Eee?Bir köstebek misin yani?". Daha çok merak ettiği şeyse neden karanlık tarafta olduğunu söylediğiydi.

Sylvia ne kadar saçma bişey yaptığının farkındaydı. Ama bünyesi bu kadar karmaşıklığa alışık değildi. Hep yaptığı gibi açık ve net olmuştu.
Gözleri hala yerdeyken Tommy'nin soğuk sesi ulaştı kulaklarına.

"Eee?Bir köstebek misin yani?"

Sonunda Tommy'e bakmaya cesaret edebildiğinde normal olduğunu umduğu bir ses tonuyla konuşmaya çabaladı.

"Ben.. Hayır." diyebildi sadece. Ne anlatabilirdi ki ona? Annesinden, babasından ve öğrendiklerinden mi bahsedecekti? Anlatsa bile inanacağını zannetmiyordu. Son bir gayretle

" Sana karşı dürüst olmadığım tek konu bu." dedi. Sonra cümlesinin saçmalığına güldü. Çok önemsiz bir konuydu sanki. Aldırmadı. Yapabileceği en büyük saçmalığı yapmıştı zaten. Ne yapsa fayda etmeyeceğini biliyordu. Umutsuzca sürdürdü sessizliğini.

Hala karmakarışıktı kafası.Ama bunu Sylvia'ya belli etmiyordu.Sert bir ifade takınmıştı şimdi.

"Bu yeterli bir açıklamamı sence?Daha fazla detay istemem suç mu?". Sylvia'nın son cümlesi üzerinde düşünüyordu şimdi.Gerçekten bu tek konu muydu şüphe ediyordu.

Pek bir şey duyamıyordu.Veya duymak istediği şeylerden bahsetmiyordu Sylvia.Tam düşündüğünün zıttı çıktığı için şaşırmıştı ama hala kafasında sorular vardı.Hızla sordu kafasındakileri:

"Peki neden bunları bana açıklıyorsun?Bakanlık'a girmekteki amacın ne?"

"Peki neden bunları bana açıklıyorsun?Bakanlık'a girmekteki amacın ne?"

Sylvia cümleyi işittiğinde içinde büyük bir öfkenin kabardığını hissetti. Düşünmeden konuştu bir kez daha.

"Doğru ya sanane ? " dedi sert bir sesle. " Çok özür dilerim. Senin ilgilendiğin sadece kimliğim. Ahh dur ne duymak istiyordun? Ben bir köstebeğim. Yeterince detaylı mı bu?"

Gözleri Tommy'i delip geçiyordu şimdi. Sinirlendiği kendi salaklığıydı aslında.Ne diye anlatmıştı ki? Savunmasız ve çaresiz bırakmıştı kendini. Derin bir nefes alarak sakinleşmeye çalıştı.

Sylvia'nın artan siniri Tom'unkini de arttırmıştı.Aynı şekilde karşılık verdi bakışlarıyla.Bağırmak istiyordu ama bunu yapamazdı.

"Hayır!Tam olarak değil!Neden kendini belli ettin peki?Mantıklı biri olduğunu düşünüyordum halbuki!". Burnundan soluyordu.Asası elinde olsa Sylvia'ya lanet atmaktan hiç çekinmezdi.Hayret!Hala yatağında yatmış,bir ölümyiyenle konuşuyordu.

Tom da yatağında doğrulmuştu.Sanki bir rulet veya kart oynuyorlardı.Birbirlerine sürekli saldırıyorlardı.Aydınlık tarafa geçmek istediğini yeni farkediyordu şimdi.Belki Tom'un tepkileri Sylvia'yı vazgeçirecekti ama umurunda değil.

"Elbette!Banane?Ne düşünmek istiyorsan düşün!Ne istiyorsan iste!Umurumda mı sanıyorsun?".

out:ya kusura bakmayın kullandığım bilgisayarda bunu yapamıyorum =(