201 No'lu Oda

Misafir

Hayat , daha bir parlak görünüyordu şimdi.Küçük bebeği ile tanışmayı başarmıştı en sonunda.Küçük bebeğini gördüğü o anda ona olan sevgisi bin kat daha artmıştı.Onun için ölümü düşünebilirdi bile.O sırada üçüncü kat'a çıkarmışlardı Eva'yı , yanında Ansem ' de vardı.

" Birazdan bebeğinizi getirecekler "

dedi şifacı ve odadan çıktı.Eva uzandığı yatakta , bebeğinin güzelliğini düşünüyordu ve gözleri Ansem'in gözlerindeydi.Onun yüzündeki şefkati de okuyabiliyordu Eva.

" En sonunda tanışacağız Christina ile Ansem "

dedi gülümseyerek.Artık yanında iki sevdiği de vardı.Bundan daha mutlu bir Eva olamazdı galiba.

Misafir

"Haklısın"

diyerek Elini tutmuştu.Ona bir şekilde ben herzaman buradayım sinyali vweriyordu.Sevecen bir ifadeyle devam etti:

"Sen iyisin değil mi"

Yanağına ufak bir öppücük kondurmuştu.Şimdi ise sadece evanın gözlerine bakıyor ve chirisin gelmesini bekliyordu.Çok güzel bir kız olacağına emindi.Onu korumak ta Ansem'a düşüyordu.

Bir anda Gelin Güvey olmuştu.Yoksa Damat Güvey mi?Hyr hayır Damat gelin?Uff neyse kafasını daha fazla karıştırmadan ve saçmalamadan bekleyecekti bu bebeği

Annesinin acı çektiğini hissediyordu Christina, hem de tüm benliğiyle. Ona bu acıyı çektirmek hiç hoşuna gitmiyordu aslında, fiziksel olarak olmasa da onunla beraber o da çekiyordu acıyı. Annesinin onun yüzünden çığlık atmasına bir etkide bulunamadan, bekledi yerinde. Daha ne kadar bekleyebileceğini bilmiyorsa da bekledi. Bir süre sonra, annesi de onun sonunda dış dünyayla tanışmasına yardım etmeye çalışmaya başlamıştı. Beklediği an geliyordu artık, annesiyle tam olarak tanışmış olacaktı. Birazdan…

Ve Christina’nın kalbi, diğerlerine göre çok hızlı atan bir bebek kalbinden de hızlı atmaya başlamıştı şimdi. Bir şifacının kucağındayken, ilk kez ciğerlerine doldurdu havayı. Daha net olarak görmek gibi bir yeteneği yokken, sadece hatlarını seçebildiği kadın annesi miydi şimdi? Kokunun tanıdık olmadığını anladığı saniye, ağlamaya başladı. Onu tutan ellerin yönelttiği başka bir kadını görüyordu şimdi, kim olduğunu bulmakta tereddüt etmedi onun: annesiydi. Sustu. Eller onu annesinden uzaklaştırırken ağlamayı düşündü tekrar. Annesinin yanında çok az tutmuşlardı onu. Ama yine de, ağlarsa annesinin üzelebileceğini hissederek, suskunluğunu sürdürdü.

Ondan sonra yapılan işlemlere daha tam olarak çalışamayan aklıyla ya da ondan kat kat daha kuvvetli hisleriyle anlam vermeye çalışmadı Christina. Sadece annesinin yanına yeniden gideceği zamanı bekliyordu. Şifacı kadın onu bir kez daha kucakladığında ve bir yere götürmeye başladığında, annesini görmesine çok az bir zaman kaldığını anlamaktan çok hissetti. “Tamamen sağlıklı.” diyen şifacı, onu annesinin kucağına verdiğinde ait olduğu yerde olduğunu hissediyordu. Başını annesinin göğsüne yaslayıp, o tanıdık kalp atışlarını dinlemeye başladı.

Bundan daha güvende olabileceği bir yer olmadığına emindi o küçücük haliyle bile.

Misafir

" Evet iyiyim canım "

dedi gülümseyen Ansem'e.Onu yanında hissetmek bir güven vermişti Eva'ya.Ve artık bebeği de vardı güven verebileceği.O sırada şifacının gelmesiyle bakışlarını Ansem'den uzaklaştırarak şifacıya döndü.Onun konuşmasının gülümseyerek onayladıktan sonra bebeğini kucağına aldı.Bir eli yavaşça Ansem'in eline gitti.İkisini de yanında hissetmek olağanüstü bir duyguydu.

" Merhaba minik meleğim.Ben senin annenim.bundan sonra benim yanımda olacaksın "

dedi gülümseyerek.Herşeyden mutluydu şimdi.Ansem'e baktığında gözündeki şefkati görebiliyordu.Ve ona gözleriyle karşılık veriyordu Eva.

Clare baygın bir şekilde odaya getirildi.Hala ayılamamıştı.

Kalp atışları, tıpkı onun karnındayken geldiği gibiydi. Kısacık –ama ona çok uzun gelmiş- ayrılıklarında değişmemişti hiç. Heyecanlıydı belki annesi, ama bunu bastıracak derecede mutluydu da. Elbette Christina da mutluydu artık, onu buradan almamalarını umuyordu. Başını bir an için kaldırmaya çalıştı. Bir bebek için bunu yapmak oldukça güç bir şey olsa da bulanık gördüğü annesinin yüzünde, kocaman bir gülümseme seçebildi. Neredeyse bitkinlikle, başını annesinin göğsüne yeniden yasladı. Bir süre sonra, kalp atışlarının yanında, zaman zaman duyduğu o yatıştırıcı sesi de duymuştu. Annesinin de, kendisinin de hep böyle mutlu kalmasını diledi. Mavi gözleri –bulanık görmekle beraber, biraz da bulanık görünüyorlardı- mutlulukla ışıldadı. Annesinin neler söylediği elbette anlayamıyordu, ama sesin tonu ona nelerden bahsediyor olabileceğini bildirebiliyordu. Ayrıca, annesinin ruh halini tahmin edebiliyordu, daha doğrusu hissedebiliyordu onun yakınında olunca. Daha sonra çevresini ilgiyle izleyecek olsa da odadaki diğer kişileri fark etmedi bile.

Misafir

İlk önce Chrisin sonra evanın yanığına öpücük kondurmuştu.Bir süre sonra konuşmaya başladı:

"Baksana Seni bırakmıyor"

eliyle küçük bebeğin burnunu oyuncak yapmıştı.Okadar küçüktü ki serçeğe parmağğı bebeğin 3 parmağı büyüklüğündeydi.Tekrar Eva'ya dönerek devam etti:

"Çok güzel bir kız...Annesi gibi"

ve ekledi

Sen Hogwarts'ı düşünme Eva gerekirse yerine uzun bir süre ilgilenecek birini bulurum"

Misafir

" Teşekkür ederim "

dedi hafifçe bir gülümsemeyle.Ansem'in sözüyle okul aklına gelmişti.Bir çok öğrencisi vardı ve tabi ki ailesinin bıcırıkları.

" Okul tamamen aklımdan çıkmıştı.Birlikte başladığım öğrencilerin derslerine girmeye devam etmek isterim ama duruma göre bulursan birini çok sevinirim "

dedi.İşi de ailesi kadar önemliydi Eva için.Tam o sırada Clare gelmişti içeriye, doğumdan çıktığı baygınlığından belliydi.Ansem'e döndü tekrar.

" Kucağına almak ister misin canım "

Misafir

"Hşşş şu an istediği tek şey annesi rahatını bozmayalım canım"

Eva'nın üzerindeki bozulmuş yorganı düzeltti ve devam etti:

"Biliyormusun Sanki fazla küçük ya da ben fazla büyüğüm"

dedi gülerek.Bir an esen pencereyi kapatarak dışarıyı izlemeye başladı.Evet..Burası dışarıya göre fazla güvenliydi Mutlulukla başını tekrar Christina ya çevirdi Annesini sımsıkı tutmuş bırakmak istemiyor giydi.Sevecen bir ifadeyle saçını karıştırdı ve ekledi:

"Sana cok benziyor..."

Clare yavaş yavaş gözlerini açtığında kendini bir hastane yatağında buldu.Karnına baktığında doğumun gerçekleştiğini hatırladı.Endişeyle bebeği aramaya başladı.Niye hala onu getirmemişlerdi.Yoksa bebeğe bir şey mi olmuştu.

-Bebeğim o nerede

dedi endişeden elleri titremeye başladı.

Beyninde dolaşıp duran tuhaf düşüncelerle St. Mungo'ya doğru ilerliyordu.Hem çok kırgındı, hem de heyecanlı.Aslında birazda sinirli...

Şimdiye kadar hiçbirşeyi gizlemeyen ablası nasıl olmuştu da bu kadar önemli bir şeyi söylememişti ona.Kırık bir kalple görevliden öğrendiği 201 Nolu odaya gidiyordu şimdi.

Kapının koluna dokunduğunda belki de geriye dönüp, oradan uzaklaşması gerektiğini düşündü.Sonuçta bu kadar mutlu bir haber ona söylenmedi ise orada bulunması da istenmemişti.

Ama ablasına duyduğu sevgi ağır bastı. Onun bir parçası olan dünyalar güzeli o bebeği görmenin heyecanı ile yavaşça açtı kapıyı.

Attığı ilk adımlardan sonra yalnız olmadığını farketmişti ablasının. Yanlarına geldiğinde sevgi dolu gözlerle dünyaya yeni merhaba demiş yiğenini kucakladı Arya.

Bakışlarını ablası Eva'ya çevirdiğinde ise gözlerindeki o mutluluk kayboldu birden.

"Ben Sean'dan duydum. Nasıl olduğunu merak ettim."

Dedi titreyen sesiyle Arya. Biriken bir iki damla yaşı güçlükle tutuyordu.

"Bana ihtiyaç olmadığını gördüm ve gidiyorum."

Arkasını döndü.Gözyaşları yanaklarından süzülürken kapıya doğru birkaç adım atmıştı bile.

Misafir

Christina'nın yüzüne bakmak ona dünyaları bağışlıyordu sanki. Onun kokusunu duyumsamak,varlığını kucağında hissetmek

" Biliyor musun ? Bütün acılar bir anda yerini sonsuz mutluluğa bıraktı.Seninle ve Christinamla beraberim başka ne isteyebilirim ki "

dedi gülümseyerek.Dışarıdaki savaşın yaklaşacağının belirtisi günler umrumda değildi.Kendisine yapılan saldırılar da hiç biri hiç biri umrumda değildi.

" İkinizi de çok seviyorum "

dedi gülümseyerek.Tam o sırada kardeşinin geldiğini görünce biraz mahçup bir şekilde gülümsedi.Onu gördüğüne sevinmişti Eva.

" Gitme Ell "

dedi endişeyle.

Misafir

"Canım ben Başşifacıdan rapor alacağım birazdan dönerim"

dedi ve Elizabeth'in Yanından geçersen Başını salladı.7 sene aynı okulda aynı sırada otyurmuş olan iki kişiydiler Elizabeth le o ama şimdi nedense aralarına bir uzaklık vardı:

"Sizde geçmiş olsun Bayan Slytherin"

diyerek odanın kapısına doğru yürümeye başladı.Nasılsa ikisin konuşması gerek şeyler coktu.

Clare endişeyle bebeğini beklerken bir şifacı içeri hızla dalıp Clare'i yatağıyla beraber yanodaya taşıdılar.Clare olanları anlamakta güçlük çekiyordu.

Yanaklarından ardı ardına süzülen damlaları elliyle sildi Arya. Fakat çare etmedi.Ardasından bir yenisi daha düştü, bir diğeri daha...

Islak gözleri ile ablasına döndü.İlk defa yalan söyleyecekti ona.

"Benim bakanlığa dönmem gerek."

Ne kadar inandırıcı olduğunu bilmiyordu ama söylemişti işte.Bu kez hızlı adımlarla ilerledi kapıya ve kolu çevirip açtı.

Misafir

" İnandırıcı olmadığını sende biliyorsun Arya "

dedi üzgün bir sesle.Ne diyebileceğini pek fazla bilmese de çırpınıyordu işte.

" Be... ben özür dilerim "

dedi.Kucağında kımıldanarak uyumaya başlayan bebeğine sımsıkı sarıldı Eva.Ondan kuvvet bulmaya çalışırcasına.

" Özür dilerim "

dedi bir kez daha.

Ablası onu öylesine çok yaralamıştı ki. İlk kez yaşıyordu bu burukluğu Ell. Son kez olmasını dilerken elini koldan çekti ve ablasının yanına gitti.

"Ona dokunabilir miyim?"

Dedi yabancı birisiymiş gibi.Elini ürkekçe uzattı bebeğe doğru.

Misafir

" Bu da soru mu istersen kucağına bile alabilirsin "

dedi gülümsemeye çalışarak.Kardeşinin evet anlamında başını sallamasıyla yavaşça kucağına verdi christina'yı.Öyle masum görünüyordu ki teyzesinin kucağında.

" Çok tatlı öyle değil mi ? "

dedi gülümseyerek.Ardından kardeşinin soran bakışlarıyla karşılaştı.

" O'ndan "

dedi.Kardeşinin anlamasını umarak.Eşinden olduğunu anlamasını umuyordu.

Kucağında duran küçük yiğenine baktı. Sessizce uyuyordu. Hiç birşeyden haberi olmadan. Kucağında bulunduğu kişinin teyzesi olduğunu bile bilmiyordu.

Gözyaşlarına hakim olamıyordu hala. Bu kez mutluluktandı galiba.

"Dünyanın en güzel bebeği olmalı.Sende en güzel annesi"

ablasına bakarak gülümsemeye çalıştı.

Misafir

Kapıyı tıkaltttıktan sonra ağır adımlarla içeri girdi ve Ayakkabısının çıkardığı sesi şimdi kendi ses tonu bozmuştu:

"Selam Bayanlar Eva ufaklığın hiçbir problemi yokmuş için rahat olsun"

dedi ve Elizabethe dönerek:

"İyi akşamlar Ell Nasıl gidiyor"

dedi ve Evanın yanına oturarak beklemeye başladı

Misafir

" Evet çok güzel bir bebek.Adını Christina elwia koydum sen sormadın ama "

dedi gülümseyerek.Dokuz ayın nasıl geçtiğini bile bilmiyordu şimdi.Zamanın önemi de kalmamaştı.Sadece mutluluktu önemli olan.

Hayat garipti. Hem de çok garip...

" Bebeklerin affettirici özelliğini duymuştum gerçekten de doğruymuş "

dedi gülümseyerek.Tam o sırada kapınını açılmasıyla Ansem'i görüncü yüzündeki gülümseme ayrı bir mutluluğa bıraktı kendisini.

" Teşekkürler zaten bu tosun gibi bebekte ne sorun olabilir ki annesinin sulu göz olmasından başka "

dedi gülerek.

Biraz önceki siniri geçmiş gülümseyerek bakıyordu şimdi Ansem'e.

"Küçük masum bir bebek tutuyorum ve gerçekten heyecan verici."

Yiğenine zarar gelecek diye parmağını bile kıpırdatmıyordu Ell. Yavaşça onu annesine uzattı.

"Alsan iyi olacak."

Kıpırdanmaya başlamıştı.Annesini arıyor olmalıydı.

Elizabeth Arya K. Newell demiş ki:: Kucağında duran küçük yiğenine baktı. Sessizce uyuyordu. Hiç birşeyden haberi olmadan. Kucağında bulunduğu kişinin teyzesi olduğunu bile bilmiyordu.

Gözyaşlarına hakim olamıyordu hala. Bu kez mutluluktandı galiba.

"Dünyanın en güzel bebeği olmalı.Sende en güzel annesi"

ablasına bakarak gülümsemeye çalıştı.

Out:Dünyanın En Güzel Bebeği Ve Annesi Belli Bence Smile

Misafir

Eva , kardeşinin kucağından kızını hayat ışığını aldı tekrar.Onun kokusunu içine çekti ve onu yavaşça öptü.Christina ise uslanmış bir vaziyetteydi.Sanki annesinin kucağında olduğunu anlıyormuş gibiydi ve tekrar uykuya dalmıştı.Eva' da onca yorgunluğa dayanamamış bir halde gözlerini kapatmıştı başı yanında oturan ve sevgi şefkat karışımı saçlarıyla oynayan Ansem'in omzuna düşmüştü.

Sean elinde çiçekler ile içeri giriyordu Clare'nin odasından yeni çıkmıştı kapıyı açtığında Eva Ansem'in omuzuna yatmış gördü ve ellerindeki çiçekler bir anda yere düştü Sean:

''Geççmmişş Olssun Abla''

dedi Sean şaşıp kalmıştı Ansem ile Ablasını öyle görünce.

» 242 Nolu oda
» 111. nolu oda.
» 2 Nolu Masa
» 3 Nolu Masa
» 4 Nolu Masa