Masa 4

Konu: Masa 4 C.tesi Mart 21 2009, 16:09

**RP IN**

Grimsi hale dönmüş gökyüzü adeta akşamın işaretlerini veriyordu. Sokak lambaları hafiften yanmaya başlamış, etraf sarımsı bir renk almıştı. Sıkılmış ve bitkin bir halde olan Anne Café Angéla'ya doğru ilerlemeye başladı. Bugün kendini nedense yorgun hissediyordu. Biraz dinlenmeye ihtiyacı vardı aslında. Etraf sessizdi. Sadece onun siyah topuklu ayakkabılarının sesi duyuluyordu...

İçeri girince kendisini ilk gördüğü masaya attı.Hava soğuk ve kasvetliydi. Yeterince sıkı kapatılmamış pencere aralıklarından içeri sızan soğuk havanın teninde bıraktığı üşüme hissiyle beraber hissettiği boğuculuk, bunu kanıtlar nitelikteydi sanki.Sahip olduğu gücünü son zerresine dek kullanmıştı, şimdi aldığı her nefesle birlikte kendinden bir parçayı daha geride bırakıyordu sahip olmayı başaramadığı güçleri yerine.Görüş alanını kısıtlayan perçemlerini hafifçe geriye atarken yanına gelen garsonu farketmişti. Kendisine ateş viskisi istedikten sonra isteğini yerine getirmek üzere geri dönen garsonu beklerken bir yandan da bulunduğu ortamın sessizliğini dinliyordu oturduğu sandalyede arkasına yaslanarak... Bir anda bu müthiş sessizliği bozan kapı sesiyle irkildi.

İnsanların içinde yürürken o anda ne kadar yalnız olduğunu düşündü.Kötü düşünceler , onu yenmeye çalışan düşünceler beynini kemiriyordu.Düşüncelerden uzaklaşmak için daha hızlı yürüdü, sanki onlardan kaçabilecekmiş gibi.''En iyisi şarkı söylemek, ne dersin Lili.''dedi kendi kendine.Sabah uyandığında söylediği şarkıyı hatırlamaya çalıştı, gözlerini kapadı...O şarkı hep rahatlamasını sağlıyordu, şarkıyı mırıldanmaya başladı.

Biraz ilerledikten sonra rüzgarın bedenindeki üşeme hissini tetiklemesinden Cafe Angela'nın önünde buldu kendini.İçeri girdi.Dağılan saçlarını düzeltip geriye attı.Kötü görünmemek için o güzel gülümsemesini ifadesine yerleştirip, gözleriyle boş masa aradı.Hoş bir bayanın oturduğu masayı gördü, özellikle o masaya gitmek istediğini anladı.Galiba konuşucak birilerini aramasından kaynaklanıyordu bu.

Masaya doğru ilerledi, gülümseyerek ''oturabilir miyim?'' diye sordu.

Kapıdan gelen sesle başını yavaşça kapıya doğru çevirdi. İçeri hoş bir bayan girmişti. Boş gözlerle kadına bakarken birden onu rahatsız etmiş olabileceğini hissedip bakışlarını tekrar önünde duran bardağa çevirdi. Ne yaptığını bilmiyordu, o an emirleri zihni değil kalbi veriyordu. Baş karakterin kendisi olduğu bir romanın içerisinde kaybolmuştu sanki istemsizce ve geri dönüş yolunu bulamıyordu. Çabalıyor, fakat başaramıyordu. Dış dünyadan tamamen koptuğunu düşünürken arkasından gelen tatlı bir ses onu gerçek hayata döndürmüştü.

''Oturabilir miyim?''

Sesin geldiği yere doğru döndüğünde kendisine seslenen kişinin biraz önce içeriye giren bayan olduğunu gördü. Onun gülümsemesine karşılık Anne hala ifadesiz bir yüzle ona bakıyordu. Her ne kadar beceremese de gülümsemeye çalıştı. Sesinin çıkacağına emin olmamasına rağmen konuşmayı denedi.

"Tabi... "

Her ne kadar sesi fısıltı gibi çıksa da karşısındaki bayanın duyduğunu düşünüyordu. Nedense kendini daha iyi hissediyordu. Belki konuşacak birini bulmasındandı bu hissin kaynağı belki de artık yalnız olmadığını hissetmesindendi...

''Tabi...'' demişti karşısındaki kişi.Bunu söylerken zorlandığını ve bunun hoşnutsuzluğundan değil canının sıkkın olduğundan kaynaklandığı hissetmişti.Tıpkı kendisi gibi konuşmaya ihtiyacı olduğu yüzüne zorla koymaya çalıştığı tebesümünden anlaşılıyordu.

Üzerindeki deri ceketini çıkartıp sandalyeye astıktan sonra masaya, tam karşısına oturdu.Ellerini masaya koydu, onları biraz inceledikten sonra daldığını farketti ve hemen kendine gelmek için içinden ''kendine gel'' dedi.Gülümsemesini tekrardan yüzüne koydu, bayana dönerek ''hava ne kadarda soğudu, öyle değil mi? '' dedi. ''Biraz yürümek için dışarı çıkmıştım ama çok dayanamadım rüzgara, ilk gördüğüm yere buraya attım kendim.'' dedi sıcak bir muhabbete giriş yapmak için.

Onunda konuşmak istediği her halinden belliydi.Kadın düşmanı her zaman kadın olduğunu düşünsede, bir kadını kendi cinsinden en iyi anlayan yok diyede söylenirdi.

Kadının oturmasını beklerken hala ona bakıyordu artık açık durmaktan bıkmış gözlerle... Tam karşısına oturmuş, o da Anne'e bakıyordu... Anne bakışlarını yavaşça ondan çekerken konuşabileceği birşey bulmayı umuyordu. Aralarındaki sessizlik bir süre daha devam ettikten sonra sessizliği bozan taraf belli olmuştu.

''Hava ne kadarda soğudu, öyle değil mi? Biraz yürümek için dışarı çıkmıştım ama çok dayanamadım rüzgara, ilk gördüğüm yere buraya attım kendimi.''

Sözleri Anne'in bakışlarının tam kapanmamış olan pencereye kaymasını sağlamıştı. Az da olsa açık olan pencereden girip Anne'in iliğine kadar işlemeyi başarabilen soğuk hava oturdukları sıcacık ortamı her şekilde etkiliyordu. Gözlerini tekrar karşısında oturan bayana çevirdikten sonra

"Evet... Kesinlikle çok soğuk..."

diye cevap verdi. Kadının sıcacık gülümsemesinin karşısında somurtmaya devam edememiş, her zaman ona yakışan gülümsemesini yüzüne yerleştirmişti.
Oups...
Hala kendisini tanıtmamıştı. Gözlerini utanmışçasına onu çevirirken sonunda kendisini tanıtabildi.

"Ne kadar da aptalım... Hala kendimi tanıtmadım. Ben Anne."

"Evet... Kesinlikle çok soğuk..."

dedikten sonra kadının gözleri pencereye doğru yönelmişti.Aynı şeyi, açık pencereyi farketmişlerdi.Bu soğuğu kanıtlar gibiydi.

Daha çok birşey konuşmamalarına rağmen ona kanı ısınmıştı.Şimdi onunla rahatlıkla muhabbet edebileceğini düşündü.Mutsuz olduğunu saklamaya çalışsada bunu anlayabiliyordu Lili.Küçük bir hareket, karşısındakinin ne hissettiğini anlamasına yetiyordu her zaman.

Kadının bir anlık şaşkınlığını gözlerini hüsranla devirmesinden anladı.

"Ne kadar da aptalım... Hala kendimi tanıtmadım. Ben Anne."

Tabi ya dedi.Masaya oturunca kendini tanıtması gerekiyordu ama unutmuştu.Düşüncelerden henüz sıyrılamamış olmanın etkisi vardı bunda.

''Ahh tabi ya, bende ne kadar dalgınım.Masaya oturdum ama ismimi söylemedim.Bende Veronica Lilian, hangisini istersen?Kısaca Lili de diyebilirsin tabi.Bu arada Anne güzel isim,sevdim.'' dedi.

İyi anlaşabiliceklerini düşündükten sonra
''Bakanlıkta çalışıyorum , aa ondan önce.. pardon'' dedi. Bir el işaretiyle garsonu çağırdı ve bir kaymak birası istedi. Birkaç dakika içinde kaymak birası geldi ve bir yudum aldıktan sonra devam etti. ''Anlatsana anne? Daha yeni tanıştık ama sanki canın birşeylere sıkkın gibi.'' en son ne söylediğini unutmuştu, cümlesini bitirdikten sonra en son nerde çalıştığını söylediğini hatırladı.Ama elbet onlarıda konuşuruz çokda önemli değil diye devam ettirmedi.

Üzerinde yeni tanışmışlığın çekingenli olmadığı için rahatça soru sorabilmişti Lili.

"Ahh tabi ya, bende ne kadar dalgınım.Masaya oturdum ama ismimi söylemedim.Bende Veronica Lilian, hangisini istersen?Kısaca Lili de diyebilirsin tabi.Bu arada Anne güzel isim,sevdim.''

"Teşekkürler...Lili"

dedi sevimli bir ses tonuyla. Kendisini buraya ilk geldiğinden kat kat daha iyi hissediyordu. Belki de kendisini yorgun, sevgiden yoksun ve hiç olmamış kadar yalnız hissetmesinin tek sebebi kendisini 2 gündür tam anlamıyla eve kapatmış olmasıydı. 2 gün boyunca kimseyle konuşmamış, bütün gün boyunca ya odasında müzik dinlemiş ya da çalışma odasında kitap okumuştu. Anne için çok uzun bir tatil olmasına rağmen nedense kendini dinlemiş veya huzurlu hissetmiyordu. Hatta tam tersi terekedilmiş, yapayalnız hissediyordu. Tek başına iki gün ona çok fazla gelmiş, kendisini dışarı atmıştı. Şu an bunu yapmanın ne kadar doğru bir karar olduğunu tüm bedeninde hissedebiliyordu. Lili'yle konuşmak ona eski gücünü geri vermeye başlamıştı.

''Bakanlıkta çalışıyorum , aa ondan önce.. pardon''

Lili'nin çağırması üzerine masalarına gelen garson Lili'nin isteğini yeri getirmek üzere yavaş adımlarla bara doğru ilerlerken Anne tekrar bütün dikkatini Lili'ye vermişti.

''Anlatsana Anne? Daha yeni tanıştık ama sanki canın birşeylere sıkkın gibi.''

"Güzel soru Lili..."

diye geçirdi içinden. Şimdi nasıl bir cevap vermeliydi ki? İki gündür kendisini tam anlamıyla eve hapsettiğini mi söylemeliydi? Neden yapmıştı ki bunu? Sadece biraz can sıkıntısı... Veya dinlenme isteği... Nedense hiç inandırıcı değil. Hatta kısaca... Saçmalık!

"Biraz can sıkıntısı diyelim. Çok önemli birşey değil. Emin olabilirsin."

diye cevap verdi. Söylediklerinin inandırıcı olmasını sağlamak istercesine en sevimli gülümsemesi yüzünde büyük bir yer edinmişti. Konuyu değiştirmesi gerekliydi. Bu konunun daha da dderinleşmesini istemiyordu. Peki ne soracaktı. Ah evet bakanlık....

"Söylesene Lili.... Bakanlıkta işler nasıl gidiyor?"

İyi bir arkadaş edinmek şu zaman için en iyisi diye düşündü. Karşısındakininde kendisi gibi canının sıkkın olduğunu anladı. Acaba o da benim gibi yalnız mı kaldı, yürürken ne kadarda yalnız olduğumu farkettim. Üşüdüğümde sarılacağım bir dostum bile yok acaba onunda mı öyle diye kendi kendine konuştu.

Nadir olan şeylerden birini yapmıştı, birşeyler düşündüğünü gizleyememişti. Gülümsemesi silinmiş düşüncelere boğulmuştu. Boş boş karşısında duran Anne'ye bakıyordu. İstemeden onuda üzgün gözlerle süzmüştü. Victoria onu bu hayatta yalnız bırakalı bir sene kadar olmuştu ama hala alışamamıştı yokluğuna. En yakın arkadaşıydı, birlikte birşeyler yapmak onları hep mutlu ederdi. Heryere birlikte giderlerdi. Kan bağları yoktu ama kardeşi gibi yakındılar birbirlerine.

"Biraz can sıkıntısı diyelim. Çok önemli birşey değil. Emin olabilirsin."

İnandırıcı olmasını sağlamak için elinden geleni yapmıştı, belki başkası olsa inanırdı buna ama Lili anlamıştı.Genede Anne'yi üzmemek için inanmış gibi yaptı.Eğer konuşmak isterse ben burdayım nasıl olsa dedi.Kendi düşüncelerinide bi kenara bırakıp Anne'yle havadan sudan şeyler hakkında konuşabiliceğine karar verdi, belki bu ikisinde kafasını birazda olsa dağıtır diye düşündü.

"Söylesene Lili.... Bakanlıkta işler nasıl gidiyor?"

''Bakanlık mı hmm, bence daha güzel bir konu bulabiliriz Anne ne dersin?''

Bakanlık hakkında ki bir konuşma çabucak biterdi diye başka bir konu hakkında konuşmayı seçti.

''Mesela senin işin veya seviglin, böyle hoş bir bayanı yalnız bırakmamışlardır diye düşünüyorum.''

Güzel sözler duymak her zaman kadınları mutlu ederdi.Umarım kötü bir konu açmamışımdır diye mırıldandı.Gülümseme işinde başarılıydı ve gene gülümsedi.

Konuyu değiştirmeye çalışma girişiminin başarılı olacağını hiç düşünmüyordu. Saçmaydı açtığı konu... Veya sadece bununla ilgili söylenecek 2-3 cümle vardı.
-İyi işte...
-Her zaman ki gibi...
Ve buna benzer bir kaç cümle daha... Ne bekliyordum ki ona bütün ayrıntılarıyla işinimi anlatmasını. Çok saçma...

''Bakanlık mı hmm, bence daha güzel bir konu bulabiliriz Anne ne dersin?''

İşte tam da düşündüğü gibi... Verebileceği tek cevap vardı.

"Evet... Sanırım."

dedi gülümsemeye çalışarak... Tekrar aynı konuya dönmemek için söyleyecek birşeyler bulmaya çalışırken Lili bunu yapmasını gerektirmeyecek bir soru sormuştu bile....

''Mesela senin işin veya sevgilin,böyle hoş bir bayanı yalnız bırakmamışlardır diye düşünüyorum.''

"Ah iltifatın için teşekkür ederim ama ne yazık ki yalnız kaldım."

Bunları söylerken üzülmüş gibi gözlerini devirdi ve sesli bir şekilde içini çekti. Kendisini iyi hissediyordu. Eski halinden kat kat daha iyi hem de...

"İşime gelince şifacıyım. Hogwarts'ta... Sanırım sevgili bulabileceğim bir ortam değil ne dersin? Ve ayrıca senin gibi bir bayanın yanında olmaması gayet doğal öyle değil mi? Hem senin bulabileceğin bir ortam var. Duyduğuma göre bakanlıkta gayet yakışıklı erkekler varmış. Sen ne diyorsun?"

Söylediklerinin üstüne kocaman bir kahkaha patlatmıştı. Evet diğer şifacılar konuşurken kulak misafiri olmuştu. Bakanlıkta çalışanlar gayet yakışıklıymış. En kısa zamanda bakanlığa gitmeliyim diye düşünmekten kendini alamadı. Lili'nin söyleyeceklerini beklerken içkisinden kocaman bir yudum daha aldı ve gözlerini tekrar Lili'ye çevirdi.

» Masa 5
» [Masa 1]
» Masa 01
» Masa 6