Masa 03

Misafir

Gecenin bir vaktinde aklına geleni yapmak herhalde annesinden kalmış olmalıydı. Isabella çocukluğunda da istediğini yapmak için evden kaçardı. Ama annesinin ölümü ile bu durum onun için son olmuş gibi gelmişti. Günler geçtikçe yokluğuna alışmış ve yine her dilediği yapmak için evden kaçmıştı. Şimdi biraz akıllandığını varsayıyordu. Aynadaki görüntüsüne bakarken tüm bunları teker teker düşünmüştü şimdi Domuz Kafası'na gidip güzel bir kadehte içkisini yudumlayacaktı. Sakin olarak adlandırdığı tek yerdi.

Aynadan ona yansıyan görüntü hiçte fena değildi. çok açık yeşil bir elbise vardı ve çekik gözleri tolu saçları ile ortaya çıkmıştı. Üzerine siyah cüppesini aldı ve evden çıktı. Evin önünde cisimlenmek hiç ona göre değildi. Sokaklarda hızlı adımlarla ilerledi ve kuytu bir yerde cisimlendi. Hogsmeade'nin ara sokağın da belirmişti. Rüzgarı hiç hesaba katmamıştı. Cüppesinin önünü iyice kapatıp Domuz kafasına hızlı adımlarla ilerledi ve çok geçmeden içerideydi. Kendine boş uygun bir masa bulması uzun sürmedi. İçerisi oldukça hoş geldi gözüne sakin bir yer oluşu çok işine gelmişti. Garsonu çağırmadan önce ısınmalı ve etrafa bakınmayı tercih etti. İçinden 'Bakalım bu gece burada kimler var?' diye geçirdi etrafta insanları incelerken...

Hava açık görünüyordu ve rüzgarın sesi dışında sessiz bir geceydi. O kadar sessizdi ki insanın içinde gizli şeyler saklanıyormuş gibi geliyordu. Adeta fırtına öncesi sessizlik. Herkes oralarda bir yerlerde Ölüm Yiyen'lerin giderek yükseldiğini biliyordu. İnsanlar kime güveneceğini bilmezken herkes eski bir tanıdıkla konuşmak istiyordu.

Bunun için en güzel yerlerden biri ise Domuz Kafası'ydı. Eric her zaman eski dostlarıyla buraya gelirdi. Sessiz ve az gidilen bir yer olması bunun en büyük nedenlerindendi.

Hogsmeade'in ıssız sokaklarında sessiz geceyi bölen boğuk bir "pop" sesi duyuldu. Yirmili yaşlarda uzun boylu bir adam aniden ortya çıktı ve hızla ilerlemeye başladı.

Bir örtünün üzerinde kanı örtüye bulaşan bir domuz kafasından oluşan tahta tabelanın gıcırtısı gittikçe yaklaşırken rüzgar Eric'in pelerinini arkaya savuruyordu.

Kapıya geldiğinde iterek açtı.İçerisi her zamanki gibi sakindi. İçeri girdiğinde tanıdık bir yüzle karşılaştı hemen. Kendi döneminden bir kızdı bu. Ortak bazı dersler dışında bahçede sıkça görüşüyorlardı, araları oldukça iyiydi.

Eric hiç davet beklemeden Isabella'nın masasına oturdu.Barmene işaret edip:

"Bana her zamanki gibi Ateşviskisi, Isabella için de Isırgan suyu..." diye seslenirken, Isabella'ya döndü ve:

"Eğer doğru hatırlıyorsam..." dedi ve elini uzattı el sıkışmak için. Bu sırıda asasını çıkardı ve masanın üzerine doğru tutup "Orchideous" diye mırıldandı. "En sevdiği çiçek lale." diye düşünürken.

Sonra masanın üzerinde bir buketkırmızı kurdele ile bağlı beyaz kır lalesi belirdi.

"Bu arada nasılsın Isabella? Nasıl gidiyor?" diye sorarken laleleri Isabella'ya uzatıyordu...

Misafir

Isabella dalgınca önünü döndüğü sırada bir sesle irkildi. Tam kimseyi tanımıyorum diyeceği sırada tanıdık bir yüzdü. Karşısındaki Eric'ti ve onunla ilgili hiç birşeyi unutmamıştı. Onun ne sevdiğini söylerken ona şaşkınlıkla baktı. Ona kır lalesi uzatırken kızardığını hissediyordu. Onda pek değişiklik yoktu. Eskisi gibi yine şaşırtıcı davranmıştı. Aslında belkide Eric'ten beklenen bir davranıştı. Gözlerini ona dikti ve omuz silkerek konuştu.

" Ben, şey! Nasıl olsun işte okulun açılmasını bekliyorum. Yapacak pek bir şey yok! Senden naber? "

O cümlesini bitirdiğinde garson onların isteklerini getirmişti. Isırgan suyunun keskin kokusu burnuna kadar yaklaşmıştı. İçkisini yudumlarken onu inceledi. Onu özlediğini kendine itiraf etmek zorundaydı. Arkadaşlıkları ne güzel sürmüştü okul zamanı ama sonra ne olmuştu. Isabella okula başlayana kadar ondan ve diğer arkadaşlarından ayrı düşmüştü. Ama şimdi bunun önemi yoktu. Artık okulda tekrar beraber olacaklardı. Bu düşünce onu gülümsetti.

" Tekrar aynı okulda olmak güzel olacak tek fark artık profesörüz."

Sözlerinin yarısında kadehini eline alarak ona doğru kaldırdı ve gülümsedi. Boynunuda yana doğru bükmüş tatlı tatlı ona bakıyordu. Aslında bu Isabella'nın hep yaptığı bir hareketti. Genelde konuşmalarında bunu yaptığında karşı tarafı ikna etmekte kulanırdı, başarıyla... Bu yüzden onda kalıcı bir hal almıştı...

Eric laleleri verirken küçücük bir an onun eline dokundu.Çok kısa bir an ve o anda onun bedeninin sıcaklığı fark etti. Eski okul arkadaşını bu kadar özleyebileceği kimin aklına gelirdi. Şöyle bir an eskileri düşündü. Gölün kıyısında söğüt ağaçlarının altında birlikte oturup sıkça muhabbet ederlerdi. Yeni öğrendikleri büyüleri, kişileri, olayları paylaşırlardı.

Her yaz ayrıldıklarında derin bir özlem çekerdi Eric. Sıkça mektup yazar ve her yazdığının karşılığını alırdı. Okul açılmasını iple çekerdi. Eylül'ün biri geldiğinde onunla karşılaşacağı için kalbi hızla atardı. Bu duygunun ne olduğunu hiç bir zaman öğrenememişti.

" Ben, şey! Nasıl olsun işte okulun açılmasını bekliyorum. Yapacak pek bir şey yok! Senden naber? "

Bu sırada Isabella sessizliği bozmuştu. Eric onun gözlerine baktığında şimdi etrafı hafif bir lale kokusunun sarmış oludunu fark etti.Onunla uzun süredir ilk defa konuşacağı için çok heyecanlanmıştı. Ne olduysa okul kapandıktan bir süre sonra bir mektup bile yazamayacak kadar ayrı düşmüşlerdi.Tam cevap vereceği sırada barmen geldi ve içecekleri getirdi. Şimdi içeceklerin kokusuyla lale kokusu karışmış garip bir koku hakimdi masa çevresine. Kadehini eline aldı ve bir dikişte yarıya kadar içti. İçki boğazında geçerken ekşimsi tadından dolayı hafifçe dudağını büzdü Eric. İçtiği şey sanki kalp ritmini yavaşlatan bir iksirmiş gibi etki yaptı ona. Şimdi kaldbi normal şekilde atıyordu.

" Tekrar aynı okulda olmak güzel olacak tek fark artık profesörüz."

Eric daha cevap veremeden Isabella tekrar konuşmuştu. Eric cevap veremediği için Isabella'nın alınacağını düşündü bir an ama Isabella cevap veremediğini nereden bilecekti. Sonra Isabella'nın böyle ayrıntılara takılmadığını o an hatırladı ya da fark etti. Söylediklerini düşündü. Demek onun profesör olduğunu biliyordu. Onun haberi olmadan belki de onla ilgili şeyleri takip ediyordu. Belki de müdürden öğrenmişti. Şimdi kalbi yeniden heyecanla atmaya başladı. Bütün bunalr olurken aradan sadece bir kaç saniye geçmişti. Yeniden cevap vermemek gibi kaba birşey yapmak istemeyen Eric konuşmaya başaldı.

"Be-Bence de çok güzel olacak. Tabii şimdi büyüdük ve düşüncelerimiz çok değişik. Hogwarts hakkında çoğu şeyi biliyoruz. Sadece prfesörlüğün öğrencilikten daha etkili olacağını düşünüyorum ya da daha farklı." kekeleyerek başlamış olsa da düzgün bir konuşmaydı.

Son sözcüğü söylerken sanki biraz daha vurgulamıştı istemeden.Karşısında duran genç bayanın gözlerinin içine baktı geldiğinden beri ilk kez. Kalbinin atış hızı iki katına çıktı. "Acaba karşıdan bunu fark ediyor mudur?" diye düşündü sonra. Kadehine yapıştı ani bir hareketle. Bardağı sıkıca kavradı ve bir iki yudum içti. Şimdi biraz daha rahatlamıştı.Aralarında yoğun bir sessizlik vardı.Sadece birbirlerine bakıyorlardı.Sessizliği sadece arka masada oturan bir adamın kadehini hızla masaya koymasının tok ve yoğun sesi bozuyordu. Artık Isabella'nın gözlerine bakmak da o kadar etkilemiyordu. Alışmıştı ve sanki her zaman birliktelermiş gibi hissediyordu...

Misafir

"Be-Bence de çok güzel olacak. Tabii şimdi büyüdük ve düşüncelerimiz çok değişik. Hogwarts hakkında çoğu şeyi biliyoruz. Sadece prfesörlüğün öğrencilikten daha etkili olacağını düşünüyorum ya da daha farklı."

Eric'in söylediklerini sessizce dinledi. Söyledikleri çok hoştu. Yıllar onu büyüme zorladığı için zamandan nefret etse de Eric haklıydı. Zamanla düşünceleri değişmişti. Ona neler olmuştu ve ne zaman olmuştu çok iyi hatırlamasa da. Annesi öldüğünde kendini yaşlanmış ve bitkin hissetmişti ve herşey değişikliğe uğramıştı. Tüm yaşadığı artık bir an yalan gelmişti. Babası ile hiçbir zaman yakın olamamasının bir nedeni olmuştu belki de...

Bir anda düşüncelerinden arınıp Eric'e baktı ve gözleri buluştu. İçine farklı bir duygu kapladı. Aslında bu duygu onun için yıllardır vardı. Sadece onun karşısında dizginlemeyi öğrenmişti. Eric'in kadehine uzanışını garipsedi. Sanki bir an ondan kaçar gibi olmuştu. Gözlerini kaçırması buna işaretti. Eric'in ondan hoşlanacağını aklından yıllar önce silmişti. 'Şimdi neden olsun ki!' diye içinden geçirdi bi an. Hüzünle onun yüzünü inceledi. Onu gördüğüne sevindiğine emindi. Bir süre sonra Eric'in içkisini yudumlayışı ile normale döndüğünü izledi. Biraz önce ki halinden eser yoktu. Yine eski zamana geri dönmüşler gibi geldi. Durakdadı ve kendi içkisine elini götürdü hafifçe kavradı ve bir kaç yudum aldı. Isargan suyunun ekşi tadı boğazını yakmasına aldırış etmeden konuştu. Başını öne eğmişti. Gözlerine bakacak cesareti nedense yoktu.

" Seni çok özledim. Yani özlemişim!"

İkinci cümleyi söylerken bakışlarını muzipçe ona çevirdi. İlki hislerini yansıtıyordu ama yanlış söylemiş gibi ikinci cümle ile düzeltmişti. Yani Eric'in ondan sırf bu yüzden uzaklaşmasını istemezdi. Onu dostça görmek belki daha iyiydi...

Çok az konuşuyorlar ve birbirlerini izliyorlardı. Zaman hızla akıp geçiyordu. Domuz Kafasındaki hemen herkes gitmiş sadece arkalarındaki masada oturan büyücü kalmıştı. Sonra o da gürültüyle gülerek ayağa kalktı. İyice sarhoş olmuştu adam. Eric onun gidişini dinlerken Isabella'yı bir an düşünmemişti sanki ya da düşünmek istememişti. Onu düşündüğü her an içini anlamını bilmediği bir sıcaklık kaplıyordu. Bu durumdan rahatsızlık duymuyordu hatta hoşuna bile gidiyordu ama Isabella'nı bunu fark etmesinden çok endişeleniyordu. Daha kendisi bile anlamını bile bilmiyordu. "Ya Isabella biliyorsa? Ya kötü bir anlamı varsa?" diye düşünmüştü. Çıkan büyücü kapıyı gıcırdatarak kapattığında Isabella aralarındaki sessizliği bozdu.

" Seni çok özledim. Yani özlemişim!"

Eric ne yapacağını bilemiyordu. Midesi tepe taklak olmuştu ve vücudu yanmaya başlamıştı. Ne yapmalıydı? Doğru söylemeli miydi? Ben de demeli miydi? Yüzünün hafifçe kızardığını hissediyordu. Üstelik şimdi içeceği içkisi de yoktu. Son yudumunu az önce bitirmişti. Barmene bir işaret edip boş kadehini gösterdi ve sonra Isabella'nın yüzüne bakmaya korktuğundan içki kadehine bakarak konuştu:

"Şeyy... Ben de seni çok özlemişim. Aradan çok uzun zaman geçti. Fazla değişmemişsin. Sadece daha da güzelleşmişsin."

Dediği hiç bir şeye inanamıyordu. Nasıl söylemişti bunları? Şimdi domates gibi kızarmıştı. Yaşlı barmense hala içkisini getirmemişti. "Şimdi kalkıp gitse yeridir." diye düşündü. Neler demişti öyle? Isabella bu konuda neler düşünecekti? Hafifçe ellerinin ve dizlerinin titremeğe başladığını fark etti. Dizini sallayarak bu açığı kapatmaya çalışıyordu. O sırada barmen içkisini getirmişti. Teşekkür bile etmemişti barmene hemen kadehi eline aldı ve elindeki kristalin ne kadar da soğuk olduğunu fark etti ya da kendinin ne kadar sıcak... Biraz daha kendine gelmişti şimdi. Titremesi kesilmişti ama hala içerisi çok sıcaktı. Pelerinin ipni çözdü. Isabellanın gözlerine bakmamaya dikkat ediyordu... Isabella ne yapacaktı acaba?..

Misafir

Önündeki bardağa sessizce bakıyordu. Bir an söylediklerine pişman oldu. O sözlerini söylerken bir anda ona karşılık vermesini beklemişti. Ama o yeni bir içki istemişti. Bu Isabella'yı huzursuz etti. Duygularını belli etmiş olmaktan korkuyordu. Her konuda cesur olupta bu konuda olamamasına şaşıyordu. Kendini sıktığının farkındaydı. Bir an kendine kızdı ' Aman boşversene!' diye aklından geçenleri farkında olmadan kısık sesle söyledi ve onun duymadığını umut ederek ona baktı o sırada konuştuğuna şaşırdı. Hemde söylediklerine...

"Şeyy... Ben de seni çok özlemişim. Aradan çok uzun zaman geçti. Fazla değişmemişsin. Sadece daha da güzelleşmişsin."

' Güzel!' diye kelimeleri içinde tekrarlarken bir an ellerini yanaklarını değdirdi. Ne gereksiz bir hareketti. Çok çocukça davranıyormuş gibi bir his kapladı içini... Yanaklarından elini çekerken fazlaca yandığını hissediyordu. Al al yanakları olmasını istemezdi.

Tekrar söyledikleri aklına gelmişti. Oda onu özlemişti. Ama bu çok doğal bir duyguydu insan sevdiklerini daima özlerdi değil mi? Bu sevgili olsun yada bir arkadaş özlerdi işte...Isabella bundan farklı bir anlam çıkarmamaya çalıştı. Çıkarmaması gerekiyordu. Sinirle saçlarına dokundu keşke zamanında daha açık konuşabilseydi. Ama o zaman şimdi gibi belki arkadaş kalamazlardı. Hüzünlü bakışlarını takrar Eric'e çevirdi. Sessizliğin çok uzun olmadığını umut ediyordu. Çünkü ona çok uzun gelmişti.

" Evet çok uzun, İltifatın için sağol."

Onunda iltifata karşılık söylecek çok sözü vardı ama ona sende çok çekicisin diyemezdi ki. Bu onu yerin dibine sokardı. Bir söylerken düşündü. ' Aman Tanrım!' diye geçirdi. Gözlerinin önüne gelen görüntü korkunçtu. Pancar gibi bir suratla Isabella konuşuyordu. Bu düşünce ile sandalyesine doğru iyice çöktü. Sonra devam etme isteğiyle konuştu.

" Sende pek değişmemeişsin. Hala kızların başını aklından aldığına eminim."

Onun da aldığına göre böyle olası bir durum kesindi. Bir ateş basmış yüzüne dokundu ve terlediğini hissediyordu. Ona gülümesemeye çalışarak baktı ama bu gözlerine denk düşmeyen bir bakıştı. Oraya bakmak sanki herşeyi ortayaçıkaracakmış gibi geliyordu...

Sözcükler ağzından döküldükten sonra hala ne yapacağını bilemeyen Eric, Isabella'yı izliyordu. Ellerini yüzüne değdirmişti. Bunun anlamı neydi acaba? Eric içerisinin öyle sıcak olduğunu düşünüyordu ki üstünü çıkarsa kimse birşey demeyecek gibi geliyordu sanki.Sonra yine bir sessizlik oldu. Bu sessizlik anları O'na saatler, günler , haftalar hatta aylar gibi geliyordu. Sonra o uzun(?) sessizliğin ardından Isabella konuştu.

" Evet çok uzun, İltifatın için sağol."

Isabella sanki sessizlik hakkında düşündüklerini dile getirmişti Eric'in. Sonra söylediklerini düşündükten sonra hızla ve biraz da bağırarak konuştu:

"İftifat değil, gerçekler..."

Sesinde azarlar gibi bir ton vardı. Bunu kendi bile hissetmişti. "Tanrı aşkına ne yapıyorum ben böyle?" diye pişman oldu. Neden yapmıştı ki bunu? Neden bağırmıştı? "Yer yarılsa da içine girsem." diye düşünürken yavaşça sandalyesinden kayıyordu sanki. İyice utanıyordu ama bu utanmanın nedenini kavrayamıyordu. "Bağardığı için mi?" yoksa "Kendine bile itiraf edemediği birşey için mi?". Zaman akarken o bunları düşünüyordu. Isabella ise tekrar konuştu.

" Sende pek değişmemeişsin. Hala kızların başını aklından aldığına eminim."

İçi bir garip olmuştu. Sımsıcak, değişik bir duyguydu bu ama o bu duyguya aşinaydı. Ne zaman Isabella'ya dokunsa hissederdi bu duyguyu.Dizleri yine titremeye başladı yavaşça.Kadehinden bir yudum almasına rağmen geçmedi bu sefer. Hareketlerine hakim olamıyordu sanki. Ellerini Isabella'nın masada duran ellerine götürdü.Elleri sıcak değildi fazla ya da kendi ellerinin sıcak olduğunu düşünürsek O'nunkiler de sıcaktı.Hareketlerine hkim olamadığı gini sözlerine de hakim olamadı.

"Teşekkür ederim. Ancak artık eskisi gibi hayatımda fazla kişi yok." ,"Hatta hiç yok.". Son söylediklerini içinden söylemişti.Sonra düşünmeye başladı. Okul zamanında hayatında ne kadar çok kız olmuştu. Onların yanındayken hissettiği o sıcak duyguyu unutuyordu. Belki de bu yüzden o kadar çok kızla çıkma isteği duyuyordu. Bütün kzılardan da Isabella'yı kıskandıkları için ayrılmıştı. Ne kadar da saçma geliyordu o zamanlar bu düşünce ona. "O ve Isabella..." birden onun gözlerine yeniden baktı kısa bir an. Bu sefer çok heyecanlanmadı. Onun gözlerine baktı, gözlerinin içindeki kendine baktı. Sonra bu saçma(!) şeyleri düşündüğünü Isabella anlayacak diye endişelendi ve hemen gözlerini kaçırdı. Bu gece Eric'i hayatındaki gecelerin hepsinden güzel sanki ya da hepsinedn farklı. Ne yapacağını bilemiyordu? Ne diyeceğini? Ne hissedeceğini? Şimdi elleri Isabella'nın ellerini kavramış şekilde orada öylece bekliyordu.

Misafir

Ellerini kavrayışını tepkisizce izlediğine şaşıyordu. Belki de istediği şeyin bu olduğu için o tuttuğu zaman elini çekmemişti. Onun yüzüne bakacak cesareti kendinde bulmasa da yine de bakıyordu işte ona mı yoksa arkada ki belirsiz boşluğa mı bakıyordu. Kendi de karar veremiyordu. onun konuşmasını, kelimelerini tartmıştı. 'Hayatımda fazla kişi yok!' mu demişti. Ne demekti bu yok muydu var mıydı? Hiç kimse olmadığını söylemesini istediğini fark etti. Ama bir kişi var demediğine göre kesin bir ilişki yaşamıyordu. Bu karar ne kadar kısa süre de vardığına şaşırdı. Nelerde düşünmüştü bir an tüm kelimeler hala beyninde uçuşuyordu.

Onun hayatında kimsenin olmadığına inanarak sevgiyle elini sıktı. Bu sefer gözlerinin içine bakıyordu. Anladı ki bu karşılaşmanın başında karar vermişti Eric'e karşı dürüst davranacağına ve öyle davranıyordu. Ama yine de pek açık konuşamıyordu. Ona bakmayan göleri ile buluşmak için başını hafifçe eğdi. Oldukça kısık bir sesle konuştu.

" Sanırım hiç kimsenin olmamasını tercih ederdim."

Bu imayı nasıl yaptığını hiç bilmiyordu. Tüm kelimeler ağzından dökülüyordu. Söylemek istemesinin söylemenin garipliğiyle ona bakışını sürdürdü. Sessizliği bozmak istemiyordu. Onun suskunluğuna karşılık olarak ellerini çekti ne düşünüyordu ki... Daha fazla açık olamazdı. Isabella'dan bunu bekleyemezdi. Söylemişti işte ondan başka hiç kimsenin olmamasını tercih ederdi. Ama cümleye kendini sokamamıştı. İçinden ' Benden başka kimsenin olmamasını isterim. ' diye geçirdi. Bu düşünce aklını başından aldı ve elini huzursuz biçimde kadehine götürdü. Yudumları aralıksız olarak içti ve boş kadehi sertçe koydu. Dengesini kaybetmiş olmalıydı. Huzursuz biçimde sandalyede kıpırdadı. Şimdi başını cama doğru çevirmiş sokağa bakıyordu. Gecenin zifiri karanlığı bir kaç sokak lambası ile aydınlansa da karanlıktı. Isabella'nın karşısındaki adamın duygularını anlamayacak kadar karanlık... Onun ne hissettiğini bilmek isterdi...

Yapamıyordu işte. Olmuyordu. "Senden başkası yok." diyemiyordu.Sözcükler boğazına düğümleniyordu. Ne diyeceğini kestiremiyordu. Gözlerine bakamıyordu. Konuşamıyordu. Düşünüyordu sadece ama düşündüklerini yapacak cesareti bulamıyordu kendinde. Ne demekti bu. "Hiç kimse" derken ne demek istemişti. Uzunca bekledi. Düşündü. Nerdeyse dolu olan kristal kadehini eline aldı ve sonuna kadar içti. Boğazının yanmasına aldırmadı. Sonunda karar verdi konuşarak hiç birşey yapamayacaktı. Yavaşça ayağa kalktı. İpini çözmüş olduğu ipek pelerini kaydı sandalyeden ve yere düştü. Hiç bir şey umrunda değildi şu an. Masanın etrafından dolaştı ve Isabellanın yanına geldi.Onu küçük bir hareketle ayağa kaldırdı. Yavaşça başını onun yanına getirdi ve kulağına fısıldadı.

"Hiç kimse yok.Hiç bir zaman da olmamıştı."

sonra kendine hakim olamadı. Yıllardır yapmak istediği şeyi yapıyordu.Dudağındaki ıslaklık ona heyecan değil mutluluk veriyordu. "Sonunda başardım.Sonunda yaptım." diye düşünüyordu.İçkisini yudumlamadan hemen önce düşünürken fark etmişti ki aslında o yıllardır Isabella'ya aşıktı. Biraz da alkolun verdiği etkiyle cesaretlenmiş olmalıydı. Belki de bu cesareti Isabella'dan almıştı.Artık hiç konuşmuyorlardı.Şu an sadece onu düşünüyordu. Bu düşünceler onun aklından belki hızla geçiyordu ama o an Eric bunu çok uzun zaman sandı. Şimdi gecenin sessizliği gibi onlar da sessizdi ve gecenin sessizliği gibi onların sessizliği sanki aylar gibi gelmişti ona. Ayrılmak istemiyordu ondan. Duygularının karşılığı olup olmadığını da bilmiyordu. Yıllar sonra onu bulmuşken kaybetmek istemiyordu.

Sadece mutluydu, başarmıştı ve gece hiç bitsin istemiyordu...

Misafir

Kendini düşüncelerine o kadar kaptırmıştı ki aslında dışarı bakmıyor camdaki belli belirsiz görüntüsünü, duruşunu inceliyordu. Sadece onun varlığını hissediyordu ve kendini ortamdan soyutlamıştı. Bir anda camda ki yansımalarda bir kıpırdı fark etti. Ne olduğu anlamaya bakma döneceği sırada Eric bileğinden kavramış ve onu ayağa kaldırmıştı. Ona yaklaştığını gördükçe heyecenlendığını hissetti. ' Napıyor!' diye geçirdi içinde anlamsız gibi görünen bir mutlulukla...

"Hiç kimse yok.Hiç bir zaman da olmamıştı."

Kulağındaki fısıltı tüm bedenine işlemiş ve bir haykırışa dönüşmüş gibi hissetti. Bir anda kendini ona bırakmak huzur vericiydi. Bu davranış ona olan hislerinin karşılıksız olmadığı anlamına geliyordu. İnce bedenini ona daha çok yaklaştırdı ve kollarını boynuna doladı. Başını onunkinden biraz uzaklaştı ve gözlerinin içine bakarak sordu.

" Ya tüm hayatına girip çıkan kızlar!"

Şuan hesap sormayı da nerden çıkarmıştı. Bir an sorduğuna pişman oldu. Ama tek istediği belki de duymaktı. Gerçi bundan daha açık ne olabilirdi ki. Bakışlarını ondan ayırmamıştı artık istemiyordu bunu yapmak. Ona doya doya bakmayı zaten özlemişti. Gizli de olsun istemiyordu bakışlarının... Kolları öylece boynunda dolanmışken birden beline sarılan kolunu hissetti ve yüreğinin ağzına geleceğini sandı. Bu duyduğu gürültülü kalp atışı onun muydu?

Şimdi ayrılmışlardı.Sanki saatlerdir orada öpüyor gibiydiler. Hiç onu bırakmak istemiyordu. Elini hiç birakmadan masanın etrafında döndü ve karşısına oturdu.Neden sonra Isabella'nın dediklerini kafasında şöylece bir düşündükten sonra geriye döndü. Şu anda Isabella dışında hiç bir şey düşünmek istemiyordu ama kısa bir an okul yıllarına döndü. Sonra

"Onların hepsi sana olan aşkımı unutmak içindi.Sana olan aşkımı itiraf edemediğim için unutmak istedim ama yapamadım."

Bu açıklama belki gereksizdi ama mutlaka yapması gerektiğini düşünüyordu.Gece giderek ilerliyordu ama bu gece uzun süreden beri var olan ama eşini yeni bulmuş bir aşka şahit olmuştu. Bu geceyi ikisininde hiç unutmayacağına emindi.Guguklu saat gece 2'yi vurmuştu.Elini bir an sıkıca kavradı Isabella'nın.Ondan hiç ayrılmak istemiyordu ama gecenin sonunda ayrılmak zorunda olduklarının farkındaydı...

Misafir

İkisinin de arkadaşlıklarını kaybetmek uğruna yaptıkları şeye gülümsedi. Isabella sadece saklamıştı ama ondan uzaklaşmayı göze alamamıştı. O unutmak için başka kızlarda şansını denemişti. Ne garipti. Belkide böyle olması daha iyi olmuştu. O zaman ki yıllarda birbirlerine açılmış olsalardı; oluşabilecek kötü bir olay karşısında belki şimdi bu masada oturup konuşamayacaklardı. Şimdi ikisi de o yıllara nazaran daha olgun davranacakalrından emindi. Şimdi başlamış olması daha iyi gibi geldi gözüne ama yine yitip giden zamana üzülüyordu.

İkisininde elleri masanın üstünde ve gözleri birbirinin içinde öylece bir süre kalmışlardı. Isabella'nın dönmesi gereken sinir bozucu bir evi vardı ve bu saat onun için çok geçti. Artık kalması gerektiğini söyleyeceği sırada dükkan sahibinin sesi ile irkildi. Artık kapanıyordu. Etrafına şöylece bir baktı ve hiç kimsenin kalmamasına şaştı. Hiç fark etmemişti gittiklerinin...

Elini bırakmadan yavaşça kalktı. Onunla birlikte Eric'i de sürüklemeye başlamıştı. İçkilerin ücretleri ödenince birlikte Domuz Kafası'nın dışına çıktılar. Kapının önğnde tekrar ona sıkıca sarıldı. Artık kopmayacaklarına dair içine güzel bir huzur kapladı. Sessizlik içinde birbirlerinde ayrıldılar. Isabella olduğu yerde evine gitmek için cisimlendi. Bir süre sonra Eric'in de aynı şeyi yaptığına emindi.

Rp Out: Kurgu bitmiştir. İsteyen devam edebilir artık masa boş

Kendini kaybetmiş bir şekilde bürodan çıkan Lewis ıslık çala çala Domuz Kafası'na gidiyordu. Bugün kimseye anlatamayacağı bir şekilde mutluydu. İçeri giridiğinde sessizliği bozmamak için ıslık çalmayı kesti ve masalardan birine oturdu. Hiçbir şey içmek istemiyordu. Yaklaşık bir saat önce iki tane ateş viskisi içmişti ve acayip derecede dokunmuştu. Başta nahoş bir hava katsa da daha sonradan çok fena yakıyordu canını. Birilerinin gelmesini beklerken bir yandan da camdan bakıyordu.

Billy Lewis'in camdan baktığını görünce el salladı. Sonrada içeri girip Lewis'in yanına oturdu. Lewis'e " Bir şey içmeyecekmisin" dedi. Lewis kafasını salladı bu hayır anlamına geliyordu . Billy oturdu ve sessiz bir şekilde Lewis'in konuuşmasını bekledi...

" Bir şey içmeyecekmisin" Lewis hayır anlamında kafasını salladı karşısındakine. Nereden tanıdığını düşünüyordu. Aslında siması yabancı değildi ancak nereden olduğunu çıkartamamıştı bir türlü. Sonunda biraz daha düşündükten sonra Hogwarts profesörlerinden biri olduğunu anladı. Yanılmıyorsa adı Leonardo idi. " Hayır, daha önce bir şeyler içtim.. Çok içince kötü oluyorum sonradan. Ama sana ısmarlayabilirim. Bir tane kaymak birası alabilir miyiz bu masaya? " dedi ve Leonardo'ya baktı. Daha dönem açılmamıştı. Çok yakında açılacaktı. Bu yüzden daha işleri yoktu. Ama ya Lewis... Epey yoğundu. Aslında onun pek fazla bir şey yaptığı yoktu. Ama bazen iş yüklüyorlardı işte. Çoğu zaman bakan idare ediyordu işleri zaten. Bu yüzden Lewis rahattı.

out: Arkadaşım benim yerime cevaplar verme kendim verebiliyorum cevaplarımı.

Billy kaymak birasını aldıktan sonra yavaş yavaş içmeye başladı. Lewis'e sen esrar dairesindemi yoksa Sihrin Uygunsuz Kullanımı Bürosundamı çalışıyorsun." dedikten sonra Lewis'e baktı yoksa Lewis bu sorulardan hoşlanmıyormuydu? Lewis 'den cevap beklemezken Lewis ona ...
Out: Leonardo Yerine Billy Dersen Sevinirim xD

" Sen esrar dairesindemi yoksa Sihrin Uygunsuz Kullanımı Bürosundamı çalışıyorsun." Lewis soğuk bir biçimde " Sihrin Uygunsuz Kullanımı Bürosu" dedi ve adamın kaymak birası içişini izledi. Daha sonra camdan dışarı baktı. Hala Emily'i düşünüyordu. Sıcak ve hoş tavırlarını aklından çıkartamamıştı. Umarım bir gün beni anlar diyordu kendi kenidne. Eğer anlamazsa intihar etmeyi bile düşünüyordu. Ya da Lewis'i seven biri çıkardı da Emily'i unuttururdu. " Sen Hogwarts'ta ne görevindeydin, kusura bakma unutkanım biraz. " dedi. Aslında Uçuş Profesörü olduğunu biliyordu Billy'nin. Ama konuşacak bir şey bulamıyordu. Bu yüzden saçma sapan muhabbetler açmaya başlamıştı. Sanki sorsa ziyarete mi gidecekti?
out: Ya rpyi tam cümleyle bitirir misin? Rp yapmayı mı bilmiyorsun yoksa anlamadım ki?

" Sihrin Uygunsuz Kullanımı Bürosu" dedi Billy etrafına bakarken Lewis"" Sen Hogwarts'ta ne görevindeydin, kusura bakma unutkanım biraz. "dedi Billy,Lewis'in bilerek yaptığıı anladı. Bişi demedi bir yudum kaymak birası içtikten sonra "Uçuş Profesörüyüm ama okul kapalı olduğu için ne ders işleyebiliyorum nede galleon kazanabiliyorum" dedi. İçine bir ürperti girmişti sanki. Lewis'e baktı sanki Lewis bir şey düşünüyordu.

"Uçuş Profesörüyüm ama okul kapalı olduğu için ne ders işleyebiliyorum nede galleon kazanabiliyorum" Galleon kazanmak yeni bir terim olmalıydı. Daha önce hiç böyle bir laf duymamıştı. Sanki büyücü dünyasında galleondan başka para birimi yoktu. Biraz komik olsa da bir şey söylemedi. " Anlıyorum sanırım. " dedi. Neyi anladığını kendisi de anlamış değildi. Canı sıkılmıştı kalkmak istiyordu. Daha fazla uyuklamak istemiyordu burada. " Şey kusura bakmazsan kalkacağım. Sonra görüşürüz umarım. " dedi ve Billy'nin elini sıkarak oradan uzaklaştı.
out: Kusura bakma yeni sevgilimle rp yapacağım.

Konu: Geri: Masa 03 Ptsi Mart 02 2009, 15:03

Bella ve Victoria Domuz Kafası'na sessiz ve gizemli hareketlerle girdiler.Doğrusu ikisi de hiç korkmuyordu.Bella bir şey söyleyecek gibi oldu ama sonra sustu.Victoria'nın konuşmasını bekler gibiydi...

Konu: Geri: Masa 03 Ptsi Mart 02 2009, 15:07

Victoria,yakın arkadaşı Bella ile ilk defa bir yerlerde buluşuyorlardı.Kafa yapıları çok uyuşuyordu.Aynı binada olmaları da ayrı bir şanstı.Victoria'nın önce hatrını sorması iyi olacaktı ;
'' Eee.Bugün nasılsın Bella ? '' dedi gülümseyerek.

Konu: Geri: Masa 03 Ptsi Mart 02 2009, 15:11

Eee.Bugün nasılsın Bella ? dedi ve gülümsedi Victoria.Bella
İyiyim. demekle yetindi.Etrafa şöyle bir göz attılar.Bella biraz heyecanlanmıştı.Buraya ilk defa geliyordu.

Konu: Geri: Masa 03 Ptsi Mart 02 2009, 15:17

İyiyim demişti Bella. Doğrsu Viky , onun hatrını da sormasını beklerdi.Bella sanki biraz heyecanlı gibiydi.Gözlerinden okunuyordu.Aslında Victoria'da heyecansız sayılmazdı.Buraya ilk defa geliyordu ama ailesi ona daima korkusuz olması gerektiğini öğretmişti.Aklında konuaşacak hiçbir şey yoktu . Ama susması kabaca bir davranış olurdu.Sırf suskunluk olmasın diye;
'' Buraya ilk defa mı geliyorsun ? '' dedi.

» Masa 04
» Masa 1
» Masa 2
» Masa 2
» Masa 3