Masa 1

Misafir

Aşk; insanı ne kadar çıldırttığı bilinmeyen şişeler dolusu kaymak birasıdır.

Isa nereye gideceğini çok iyi biliyordu. Canı ne zaman çay istese dünyanın en güzel çayını yapan yere giderdi zaten. O kızı revirde bırakmak iyi bir fikir miydi onu düşünüyordu Hogwarts sınırları dışına çıkarken. Ya o yokken uyanırsa? Çevreye zarar verebilirdi. Geri dönmeli miydi acaba? Ama nerdeyse cisimlenme sınırını geçmişti. Canı da gerçekten çay çekmişti. Evet evet, geri dönemezdi. Hem okulda onca şifacı yok muydu, niye Isa bakıyordu? Yani tabii ki göreviydi ama bir çay içmek onun da hakkıydı. Cisimlenme sınırını geçtikten sonra olduğu yerde durdu. Son kez kararını vermek için düşüntü. Tamam, gidecekti. Gözünü kapadı ve Puddifoot'un Çay Dükkanı'na odaklandı ve "poff". Bir kaç saniye sonra oradaydı işte. O güzelim görüntüsü... Bütün gün burda durup sadece bu görüntüyü izleyebilirdi; tabii canı bu kadar çay istemese. Yavaşça kapıyı araladı. O güzelim çay kokusunu içine çekti. Etraf boştu. Yer bulmak tahmin ettiği kadar zor olmayacaktı yani. Hemen kendisine en yakın olan bir masaya geçti. Garsondan menüyü istedi. Menüyü beklerken arkasına yaslanmış mekanın dekorasyonunu inceliyordu. Menü çok geçmeden geldi. Menüyü açıp içecekler bölümüne baktı. Yeni fark ediyordu, burada kaymakbirası gibi içkilerde mi vardı? Acaba içki mi alsaydı. Yok, hayır... Buraya çay içmeye gelmişti öyle de yapacaktı. Siparişini garsona söyledikten sonra sabırsızlıkla çayını beklemeye başladı. Bir yandan da revirde ki kızı düşünüyordu. Kız hakkında ki düşüncelerine dalmıştı ki garsonun sesiyle kendisine geldi. Fazlasıyla dalmış olmalıydı heralde, çünkü garson onu kendine getirmek amacıyla sahte bir öksürmeyle ses yapmıştı. Isa ona teşekkür ettikten sonra çayından bir yudum aldı. Ahh, ne güzel duyguydu. İlk damlayla birlikte içi sımsıcak olmuştu. Özlemişti bu duyguyu, aslında sık sık gelirdi buraya ama yinede özlüyordu işte. Çayından bir yudumcuk daha aldı ve çevreyi izlemeye devam etti.

Misafir

Kavurucu güneşin ışıkları görüş alanını kısıtlıyordu. William Trax ile pike yaprak dalışa geçti.Sabahtan beri Isabel'i arıyordu. Yerden aramaları sonuç vermeyince havadan aramanın en akıllıcası olacağını düşündü.Hogsmeade'in şirin görüntüsü üzerinde uçarken uzaklardaki bir silüeti gördü. Sarı saçlarıyla ve şifacı cübbesiyle "Ben Isa'yım !" diye bağırıyordu sanki. William Trax'in boynundaki kalın zinciri sertçe asıldı ve o yöne inanılmaz bir hız yaptı. Artık pike yapacak mesafede biraz da Isa'yı korkutmak için Trax'den atlayarak inmeyi tercih etti. Ama o da ne ? Isa cisimlenecekti galiba. William bunu engellemek için olduğu yerden atıverdi kendini. Bunun çok büyük bir hata olduğunu Isa'^nın kaybolması ve un çuvalı gibi yere yapışmasıyla anladı. DEliye dönmüştü sanki. Sağa sola küfürler yağdırıyordu. Kim bilir nereye gitmişti Isa. William'ın ıslığıyla yere inen Trax de şaşırmış gibiydi. William bir hamlede üzerine çıkarken, canını acıtacak bir şekilde boynundaki ipi asıldı ve tekrar havalandılar. Isa'yı görme çabasıda hazin bir son olmuştu William için. Artık kaç şişe bira içeceğini hesap etmeye başlamıştı. Ama bu fikrini üzerine düştüğü ve sızlayan sol kolu bozdu. Sıcak birşeyler içmenin en iyisi olacağını düşünerek şu meşhur çaycıya doğru uçtu. Yine bir kahvamanlık yapıp Trax'den atlamadı. Nazikçe inerek Trax'i mekanın önüne bağladı. Hâlâ sızlayan kolunu tutuyor ve yanından geçenlerin net bir şekilde duyabileceği ses düzeyinde küfürler ediyordu. Ama mek'ânın kapısını araladığında bu duygunun yerini şaşırma ve heyecan almıştı. İçersinin rahatlığı ve sadeliği insana huzur veriyordu. Birde Isa'nın köşedeki masalardan birine kurulmuş olması...Tozlanmış cüppesini silkelerken yavaşça yaklaşıyordu Isa'ya. Üzerine Trax'in tüylerinin yapıştığı pelerinini de temizledikten sonra yavaşça Isa'nın arkasına geçti ve elleriyle gözlerini kapadı. Ama bunu yaparken sol koluna giren ağrı bağırmaması için William'ı zorluyordu..:

- Leydim. Bu güzel gündeki çay keyfinize bir yabancının katılmasını uygun görür müydünüz ?

Dışarısı soğuktu heralde. Yani Isa gelirken üşümüştü. Ama şimdi çayını yudumlayınca etraf epey sıcak olmuştu sanki. Zaten Hogwarts'tan cisimlenilecek yere doğru giderken garip bir rüzgar esmişti. Yapay bir rüzgar gibiydi sanki ama yapay olamazdı. Yapay olması için yapan birinin olması lazımdı ilk önce. Çevredede ne bir hayvan ne bir insan vardı o yürürken. Neyse işte, gelirken epey üşümüştü denilebilir. Fakat bu güzelim çay sayesinde kendisine gelmişti. Çay revirde ki o kızı bile unutmasını sağlamıştı. Bir yudum daha çay aldı ve geriye yaslandı. Çevreyi izlemeyi bırakmış masayı izliyordu artık. Çay bardağını sımsıkı tutmuş, öylece çaya bakıyordu. Bir kaç dakika öylece durduktan sonra gözünü kapatan eller sayesinde çayı elinden bırakmak zorunda kaldı. Bu kimdi ki? Bunu genelde kardeşi yapardı. Tam soracaktı ki elin sahibi ses verdi.

- Leydim. Bu güzel gündeki çay keyfinize bir yabancının katılmasını uygun görür müydünüz ?

Haha. Ne Simon'u, Will'di bu. Hemen elini gözlerindeki ele götürdü. Eli sıkıca tutup gözünden kaldırdı ve eli kendisine doğru çekerek Will'in onun önüne doğru eğilmesini sağladı. Bu ani olmuştu Will dengede duramamıştı yani. Will Isa'nın onu çekmesiyle eğilince Isa onun dudağına ufak bir öpücük kondurdu. Gülümseyerek ona bakmaya başladı. Çayından bir yudum aldıktan sonra kendini beğenmişçe bir bakış attı Will'e.

"Aslında uygun görmezdim ama karşımda ki bu kadar yakışıklı bir adam olunca kabul etmek zoruna kalıyorum" dedi. Will'i çok özlemişti. Görüşmeyeli ne kadar uzun zaman olmuştu. Tabii, Isa işi yüzünden hiç çıkamamıştı ki okuldan. Hangi ara nasıl karşılaşabilirlerdi Will ile? Ah bu güzel karşılaşmanın sebebi revirdeki kızdı. O, Isa'yı bu kadar yormasa Isa rahatlamak için çay içmek istemeyecek ve buraya gelmeyecekti. Doğal olarak Will'le karşılaşmayacaktı da. O kıza teşekkür etmeyi unutmamalıydı kesinlikle. Will otururken Isa garsonu çağırdı ve Will'e siparişini vermesi için bakmaya başladı. Henüz onun ne sevip ne sevmediğini tam olarak bilmediği için onun adına siparişte veremiyordu maalesef.

Misafir

- Aslında uygun görmezdim ama karşımda ki bu kadar yakışıklı bir adam olunca kabul etmek zoruna kalıyorum.

- O sizin teveccüğünüz leydim...

William Isa'nın onu farkedince sergilediği hareket karşısında afallamıştı. Artık Isa'nın sevgilisi olduğunu hissetti. Yavaşça karşısındaki masaya oturdu ve kolunun acısını çaktırmamaya çalışıyordu. Zaten biraz önce Isa'nın kolunu çekerek aşağı indirmesiyle müthiş bir sızı sarmıştı. Yüzünde acının ifadesine yer vermeyerek Isa'ya gülümsüyordu şimdi. Sadece onun gözlerine bakarak dinlendiriyordu kendini. Garsonun yanlarına gelmesiyle irkilen William aceleyle menüyü karıştırmaya başladı. Aklında bira vardı ama bu ortama yakışmazdı. Bir çay söyledikten sonra masaya biraz daha yaklaştı. Ama bunu yaparken sol kolu kukla gibi hareketsizdi. Sağ elini Isa'nın saçlarına doğru götürerek onu seyretmeye devam etti..

- Seni çok özledim şeker kız. Seni Hogwarts çıkışında da yakalıyordum nerdeyse ama kısmen burasıymış. Hem buluşmak için de çok uygun bir yer...

Hefifçe eğilerek ısa'nın dudağına bir öpücük kondurdu. Hine sol kolu kasılmıştı ve büyük bir acı kolunu sardı. Artık dayanamaz bir şekilde dudakları çekilirken yüzünü buruşturdu. Isa'nın bunu yanlış anlamasını istemiyordu da. Yani öpüşmede bir problem yoktu...

- Şey. Sana sürpriz yapmak için bir aptallık yapınca olan oldu. Trax'den atlayınca sol kolumun üzerine düştüm. Galiba kırıldı...

Will gelen garsondan dolayı biraz irkilmiş gibi gözüküyordu. Tabii bir anda çağırmıştı garsonu Isa, Will'in bir anda korkması doğaldı. O menüyü karıştırırken Isa parlayan gözlerle onu izliyordu. Ona bakarken bundan önceki görüşmelerini yani tanışmalarını ve sevgili olmalarını hatırladı. Ne kadar komik ama bir o kadar da güzel bir gündü, daha doğrusu geceydi. Ama Isa gitmek zorunda kalmıştı. Şimdi öyle yapmayacaktı. O gidene kadar burada oturacaktı, yerinden bile kalkmayacaktı. Gözünde o gün canlanırken Will'in hareket etmesiyle kafasında ki görüntü dağaldı. Will garsona sipariş vermiş, çay istemişti. Arkasından sağ elini Isa'nın saçında gezdiriyordu. Isa, Will'in bu hareketini çok seviyordu. Böyle Will yanında olunca kendini ayrı bir şekilde güvende hissediyordu sanki. Normalde kendisine güvenir,güvende olduğuna emin olurdu ama Will yanındayken bu duygu öyle bir ağır basıyordu ki. Yenilmez biri gelse bile birşey olmazmış gibi geliyordu ona. Yoksa aşık falan mı oluyordu? Yok canım, Isa aşk nedir bilmezdi ki... Öğreniyor da olamazdı heralde, aşk zayıfların duygusuydu. Off... Sakın Isa,aşık olayım falan deme! Isa bu şekilde kendisiyle boğuşurken Will konuşmaya başladı, bu yüzden Isa kendisiyle boğuşmayı bir kenara bıraktı.

- Seni çok özledim
şeker kız. Seni Hogwarts çıkışında da yakalıyordum nerdeyse ama kısmen
burasıymış. Hem buluşmak için de çok uygun bir yer...

Yoksa o rüzgar Trax saysinde mi olmuştu? Tabii ya... Niye kafasını kaldırmadıysa Isa! Kaldırsa belki daha erken karşılaşacaklardı Will'le. Neyse ya, yine karşılaşmışlardı ya önemli olan oydu. Isa bunları sadece 1-2 saniye içerisinde düşünmüştü. O 1-2 saniyenin arkasından Will onu dudağından öpmüştü. Fakat öptükten sonra nedense yüzünü buruşturmuştu. Madem istemiyordu öpmeseydi ya? Ama hiçbir şey demedi. Will'e tip tip bakınmakla yetindi sadece. Öncedende onlarca kez öpmüştü ama hiç birinde böyle yapmamıştı. Bir gariplik vardı. Zaten sol kolunu tutuyordu. Acaba bir şey mi olmuştu? Tam soracakken Will zaten açıklamayı yapmıştı.

- Şey. Sana sürpriz yapmak için bir aptallık yapınca olan oldu. Trax'den atlayınca sol kolumun üzerine düştüm. Galiba kırıldı...

Isa üzülmüştü. Demek onun yüzünden kolu kırılmıştı. Yavaş bir şekilde kırıldığı düşünülen kolu kaldırdı. Bunun üstüne Will'in yüzü ekşimişti. Isa hemen "Pardon" dedi ve kola bakmaya başladı. Evet kırılmış gibi görünüyordu. Bir pansuman yapılması şarttı. Yanında malzemesi de yoktu ki. Hogwarts'a sırf bunun işin götüremezdi Will'i. Eee sadece iki yer kalıyordu bunun için. Yani Isa'nın aklına gelen iki yer. Biri St Mungo, diğeri de Isa'nın evi. Ama tabi birinci seçenek daha ağır basıyordu. Orda daha iyi pansuman yapabilirlerdi. Hemen bu fikri Will'e beyan etti.

"Offf, benim yüzümden kolunu kırdın ya. Keşke cisimlenmeseydim de yürüseydim. Kolun kırılmış gerçekten. En iyisi gidip bir yerde pansuman yapmamız. Hogwarts'a götüremem bunun için seni. Eyer istersen St. Mungo'ya gidelim,orda baksınlar koluna iyice?"

Diğer seçeneği sormamıştı bilerek. Böyle bir şey sorarsa kesin yanlış anlaşılırdı. Ama St.Mungo'yu istemezse bu seçeneği de sunacaktı tabii...

Misafir

- Offf, benim yüzümden kolunu kırdın ya. Keşke cisimlenmeseydim de yürüseydim. Kolun kırılmış gerçekten. En iyisi gidip bir yerde pansuman yapmamız. Hogwarts'a götüremem bunun için seni. Eyer istersen St. Mungo'ya gidelim,orda baksınlar koluna iyice?"

William'ın yüzü daha da ekşimişti. St. Mungo'ya başka hastaları götürmesi dışında hiç uğramamıştı. Ve uğramaya da niyetli değildi. Şifacılar William'a küçüklüğünden beri çok şirin gelmiştir fakat St. Mungo sınırları dışında. Bu sınırlar içerisinde çeşitli iksirleri içirmelerinden nefret ederdi. Şimdi Isabel'in hatrına gidecek miydi yoksa bu acıyı çaktırmamaya mı çalışacaktı ? William ikincisinden yanaydı...

- Şey, St. Mungo'yu boşver. Ben senin yanında zaten iyiyim. Acı da geçer birazdan...

Koluna giren bir sızıyla daha sarsılmıştı. Kendide söylediklerine inanmıyordu ama bu buluşmayı mehfedemezdi. Hem bir kırığa mı yenik düşecekti. Hemde Isa'nın yanında. William bu ihtimali yok sayarak randevuyu kaldığı yerden devam ettirmeye çalışacaktı. Isa'ya yakınlaşırken biraz sorun yaşasa da üstesinden gelirdi heralde...

- Hem sevgilim bir şifacı. O bana St. Mungo'dan daha iyi bakabilir...

Bunları söylerken Isa'ya göz kırpmıştı. Hala sızlayan koluna aldırmadan gelen çayından büyük bir yudum alarak içini ısıttı. Buranın çaylarını duymuştu. Hogwarts'ta okumadığı için ve Hogsmeade'e işi pek düşmediği için gelmek nasip olmamıştı. Bir büyük yudumun ardından sağlam kolunu ileri doğru götürerek Isa'nın elini tuttu. Sol kolundaki ağrı geçmiş gibiydi. Daha doğrusu William artık o acıyı umursamıyordu. Klasik Isa rahatlığına kavuşmuş gibiydi. onun yanında her zaman rahat ve özgürdü. Hafifçe yaklaşıp birkez daha öptü Isa'yı...

- Seni çok özledim Isa. Baykuş postası gönderecektim ama Bakanlık baykuşları bu aralar sıkı çalışıyor...

Tahmin ettiği gibi kabul etmemişti St. Mungo'yu. Hatta acımıyormuş gibi davranıyordu. Ama yüz ifadesinden belliydi acı çektiği. Off, erkekler niye bu kadar gurur yaparlar ki? Bir hastaneye gidicek altı üstü bunda ne var? Ah tabii... Hastaneye giderse küçük düşücek,bir kırık yüzünden bu kadar olay çıktı diye.Ne kadar salakça bir düşünce! Isa bu güzel,şans eseri buluşmanın mahfolmasını istemiyordu ama Will'in acı çekmesini de istemiyordu. Aslında kırığa karşı bir büyü vardı ama Isa bu büyüyü hiçbir zaman tam olarak öğrenememiş,hep bir kaza çıkmıştı. Bu yüzden onu da deneyemezdi. Kesinlikle kolunu sargıya almak gerekiyordu. Dükkanda sargı bulunur muydu acaba? Yok canım, daha neler! En iyisi ısrar etmekti. Ama b ,u ısrar biraz bekleyebilirdi. Şu anını bozmak istemiyordu. Ne güzel Will, Isa'nın elini tutmuştu. Tekrar Will'in yüzü Isa'nınkine yaklaştı. Kısa bir müddet sonra tekrar dudakları buluşmuştu. Bu kısa öpücükten sonra niye Isa'ya baykuş postası atmadığını açıkladı. O problem değildi,zaten şuan Isa'nın kafası tamamen Will'in kolundaydı.

"Canım sen onu boşver de, St. Mungo'dakiler sana daha iyi bakarlar. Hem kesinlikle sargı sarılması şart. Belli etmemeye çalışsanda yüzünden anlayabiliyorum kolunun acıdığını. St. Mungo olmasa bile bir yer söyle sargı falan bulabileceğimiz oraya gidelim."

Bari bunu kabul etseydi. St. Mungo küçük düşürücü olsa bile başka herhangi bir yer küçük düşürücü olmazdı. Will ne kadar ısrar ederse etsin bir yere götürüp kolunu sarmasını sağlayacaktı. Boşuna ısrar edip zaman kaybettirmeseydi bari. Zaten geç olmuştu. Hava karanlıktı yani. Neredeyse ilk yardım malzemesi bulabilecekleri bütün dükkanlar kapanmıştı. Bir-iki tane varsa açık dükkan onlar kapanmadan yetişselerdi iyi olurdu. Yine ısrar edicekti büyük ihtimalle, işte o zaman son çare olarak kendi evine çağıracaktı. Ona hayır demezdi heralde, Isa'nın evinin St. Mungo'ya benzemediği kesindi.

Misafir

- Canım sen onu boşver de, St. Mungo'dakiler sana daha iyi bakarlar. Hem kesinlikle sargı sarılması şart. Belli etmemeye çalışsanda yüzünden anlayabiliyorum kolunun acıdığını. St. Mungo olmasa bile bir yer söyle sargı falan bulabileceğimiz oraya gidelim.

William olmaz dercesine başını iki yana sallıyordu. Şu anda dikkati garsonun gittiği yöndeki kasadaydı. William kasanın başındaki yüzü nerede görse tanırdı. Lieselotte Dyre Allison; eski ölüm yiyen, artık affedilmiş ve güzide bir yaşantı sürmekte. William asasını elinde tutan kadının niyetini bilmiyordu ama pek de iyiye işaret değildi. o da tedariken asasını çıkarmaya yeltendi ama o sırada kolunun sızlamasıyla içinden lanet okumaya başladı. Bu tecrübeli ölüm yiyenle sakat bir hâlde savaşamazdı. Bunları düşünürken sağlam kolu aklına geldi ve onunla asasını eline aldı. Onlara doğru bakan kadına karşı tepki vermiyordu.Kolunun acısını da hiçbir şekilde belli etmeden oturmaya çalıştı. O yöne doğru baktığında kadınla gözgöze gelmişlerdi. William uzunca bir bakışmanın ardından gözlerini tekrar Isa'ya çevirdi. Onun bu durumdan işkillenmesini istemiyordu. En iyisi burayı terketmekti...:

- Isa, canım..Buradan gitsek iyi olur. Galiba kolum iyi değil. HAstaneye gitmesek olmaz mı ? Başka bir yer buluruz ha..?

Kabul etmemişti işte. Ayyy, ne kadar inatçıydı ya. Tam ısrar etmek için ağzını açıcaktı ki Will'in başka tarafa baktığını farketti. Isa'da hemen başını o tarafa çekti. Bir kadın gözünü dikmiş onlara daha doğrusu Will'e bakıyordu. Aslında bu yüzü tanıyor gibiydi ama bir türlü çıkaramamıştı. Yüksek rütbeli biri olsa? Yok, o zaman adını falanda hatırlardı Isa. Ölümyiyenlerden olabilir miydi acaba? Offf hatırlamıyordu işte. Ama Will kadını,kadında Will'i tanıyor gibiydi; bakıştıklarına göre... Isa kadına bakmaktan vazgeçip kafasını Will'e çevirdi. Bir taraftan sinirli, bir taraftan da meraklı gözlerle ona bakmayı sürdürdü. Bu arada sağlam asasını eline götürdüğünü farketti. Eh en azından Isa'nın tahmin ettiği gibi bir durum yoktu. Ama neydi o zaman? Niye eller asalara gitmişti. Offf... Sorsa cevaplar mıydı ki? Bakışlarından cevap beklediğini anlardı heralde Will? Eh tabi bunun için önce Isa'ya bakması gerekirdi ama kadına bakıyordu. Isa artık dayanamadı. Tam konuşmaya başlayacaktı ki Will yüzünü tekrar Isa'ya döndü. Isa hemen ağzını kapadı tabii. Will endişeli gibi bir ses tonuyla konuşmaya başladı.

- Isa, canım..Buradan gitsek iyi olur. Galiba kolum iyi değil. HAstaneye gitmesek olmaz mı ? Başka bir yer buluruz ha..?

Neler oluyordu ya? Demin gitmemek için ısrar eden adam şimdi başka bir yere gidip, koluna bakılmasını istiyordu. Ama saat epey ilerlemişti ve bu tarz bütün dükkanlar kapatılmıştı. Aslında burda kalıp neler olduğunu öğrenmek vardı... Fakat hazır bir yolunu bulmuşken Will'in koluna bakılması lazımdı. Bir daha kabul etmezdi bunu. Mecburen bu fırsatı kullanacaktı.

"Koluna baktırabileceğimiz yerler kapanmıştır. Benim evimde sargı bezi falan var. İstiyorsan oraya gidebiliriz?"dedi ve soran gözlerle ona baktı. Hem bu kadının kim olduğunu orda da öğrenebilirdi. Zaten çayı da bitmişti Isa'nın, burada oturmanın bir anlamı yoktu. Eh şimdi durum Will'in cevabına bağlıydı.

Misafir

- Koluna baktırabileceğimiz yerler kapanmıştır. Benim evimde sargı bezi falan var. İstiyorsan oraya gidebiliriz?

William Isa'yı başıyla onayladıktan sonra yerinden kalktı. Hala Dyre'ye bakıyordu. Mekandan çıkacaklarını anlamış olmalıydı. William cebinden fazlasıyla galleonu masaya bıraktı ve Isa'nın hazırlanmasını beklemeye başladı. İkisi birlikte mekandan dışarı çıktılar. William hızlıca Trax'i çözdü ve Isa'yı Trax'e bindirdi. Sözsüz bir büyüyle patronus oluşturan William, patronusu mekana geri yollarken kendi de Trax'e bindi. Havalandıklarında William'ın içinden söylediklerini patronusu Dyre Allison'a söylüyordu...

RPO: Rp bitmiştir...

Roxy bugünü kendisine tatil ilan etmişti. Bu yüzden de Ray ile buluşmaya karar verdi. Onu görmek kendisine iyi geliyordu. Güzelce hazırlandıktan sonra Madam Puddifoot'un çay dükkanının önüne cisimlendi. İçeriye girdiğinde gözleri hemen boş masa aradı. Zaten içerisi pek kalabalık değildi. Gözüne boş bir masa kestirip hemen oturdu. Etrafına bir kaç tedirgin bakış attıktan sonra kendisini korkutacak her hangi bir durum olmadığına karar verdi. Ve sessizce Ray'i beklemeye başladı.

Ray hazırlanmıştı.saçlarını düzeltmişti.Bugün Roxen ile buluşacaktı.Hayatının en güzel günlerini yaşatan kadınla.Hızlı bir şekilde Hogsmade cisimlendi.Roxen onu Madam Puddifoot'un çay dükkanında buluşacağını söylemişti.Ray hemen oraya girdi.İçerisi kalabalık değildi.Gözleri Roxen'ni aradı ve buldu.Her zamanki gibi çok güzeldi.Göz kamaştırıyordu.Hemen onun yanına gitti.

"Merhaba bir tanem"

dedi ve yanındaki sandalyeye oturdu.Gözlerine baktı önce hala onlara bakınca içinde kayboluyordu.Ona gülümsedi.

"Bugün çok güzelsin her zamanki gibi.Eee neler yaptın bakalım."

Roxy Ray'in gülümseyen yüzünü her gördüğündeki gibi bütün bedenini yine bir heyecan dalgası sardı. O da ona gülümseyip:

''Merhaba.'' dedi. Ardından Ray tekrar konuştu:
"Bugün çok güzelsin her zamanki gibi.Eee neler yaptın bakalım?"
Roxy kendisiyle görüştüklerinden beri pek bir şey yapmadığını anlattı. Her zaman ki rutin hayatını yaşıyordu. Ama bundan şikayetçi değildi. Aksine Roxy'nin de istediği buydu. Rutin bir hayat...
Sonra tekrar Ray' dönüp:

''Sen anlat. Her hangi bir gelişme var mı bakanlıkta?''

Ray ona gülümsedi.

"Hayır şuanda hiç bir gelişme yok ortalık sakin görünüyor.Roxy biliyor musun seninle konuşurken içime bir huzur duygusu giriyor."

dedi ve ona gülümsedi.Bu çok doğruydu.Roxy ile konuşmanın ona verdiği mutluluk duygusu her şeye bedeldi.Hatta ona aşık olduğu için kendi çok şanslı hissediyordu.

Ray'in iltifatları Roxy'nin tekrar gülümsemesine sebep oldu.

''Acaba neden böyle hissediyorsun bakalım?'' diye sordu yüzünde muzipçe bir ifadeyle. Nedenini aslında biliyordu ama Ray'İn ağzından duymak daha güzeldi. Bu arada konuşmaya o kadar dalmışlardı ki sipariş vermeyi unutmuşlar yanlarında dikilien garson sonunda kendisi müdahale etmek zorunda kalmıştı:

''Affedesiniz efendim siparişlerinizi alabilir miyim?'' dedi gergin bir ifadeyle adam..
''Ah tabi..'' dedi Roxy özürdilercesine. ''İki çay ve yanında da o lezzetli kurabiyelerinizden.'' diye isteklerini belilrtti. Garson elindeki deftere bir şeyşer karaladıktan sonra yanlarından uzaklaştı. Roxy de Ray' e dönüp:

''Hadi cevabını bekliyorum.'' dedi yine aynı gülümsemesiyle.

Ray ona gülümsedi.Ardından onu elini tuttu.Gözlerine baktı.

"Çok basit çünkü seni seviyorum Roxy.Hemde bütün kalbimle."

dedi ve ona baktı.İçinden bu anın hiç bitmemesini diledi.Karşısında oturan aşık olduğu kadını hiç kaybetmek istemiyordu.Ona öyle bağlanmıştı ki.İçindeki bütün sıkıntılar yok olmuştu.Kalbinin hızlı atışını hissede biliyordu.

"Çok basit çünkü seni seviyorum Roxy.Hemde bütün kalbimle."

Roxy karşısında oturan adamın gözlerine baktı. Ellerini tutmasına izin verdi. Hatta o elleri daha da sıkıca kavradı. Ardından:

''Ben de seni seviyorum.'' dedi. Daha sonra kızardığını hissetti. Bunu Ray'e ilk defa söylüyordu çünkü. Utanç duygusunu gizlemeye çalıştı ama bunu bir türlü beceremiyordu. Şu an kulaklarına kadar kızardığından emindi.

Ray sıkıca tuttuğu yumuşak ellerin sıcaklığını vücudunda hissede biliyordu.Roxy ona ilk defa onu sevdiğini söylemişti.Her zamanki gibi ilk defa söyleyenler gibi utanmış görünüyordu.Ray ona gülümsedi.

"Çok tatlısın bir tanem"

dedi.Onun gözlerine bakarken garson yanlarına geldi ve iki çayı ve leziz kurabiyeleri masaya bıraktı.Sonra onları selamlayarak oradan ayrıldı.

"Çok tatlısın bir tanem"

'Keşke böyle söylemese' diye geçirdi aklından Roxy. Bu daha çok utanmasına sebep oluyordu. Garsonun yanlarına gelmesiyle Roxy hemen ellerini Ray'in ellerinden çekti. Toparlanıp adamın gitmesini bekledi. Daha sonra çay fincanınna yapışıp sıcak çaydan koca bir yudum aldı. Tabi çay bütün sıcaklığıyla Roxy'nin boğazından inerken Roxy acıyla feryad etti:

''Su!''

'Bundan daha fazla kendimi rezil edemem herhalde' diye düşünceler beyninde uçuşurken hala ağzı yanıyordu. Etraftaki bir kaç kişi de Roxy'nin garip halini izliyorlardı. Hatta bazıları gülüyordu. Eh ne de olsa gülünç durumdaydı. Hemen asasını çıkardı ve hızlıca salladı. Hemen önünde bir bardak belirdi. Ardından da 'Aquamenti' dedi ve asasının ucundan sular dökülmeye başladı. Bardağı doldurduktan sonra bir dikişte bitirdi. Şimdi rahatlamıştı. Dönüp Ray'e baktığında onun gülen yüzüyle karşılaştı. Kendi yüzünün ne hal aldığını hakkında hiç bir fikri yoktu. Sadece:

''Ee.. çay.. sıcakmış..'' diyebildi.

Ray ona baktı ve gülümsedi.Gerçekten onu niçin sevdiğini artık anlıyordu.O kendi gibi davranıyordu.Birden içinden onun kendisi hakkında bir kaç şey bilmesi gerektiğini anladı.Bunu söylemeye hazırlanırken yüzündeki gülümseme gitti ve yerini soğuk bir ifade aldı.Roxy'e baktı.

"Roxy sana bir kaç şey anlatmam gerektiğini düşünüyorum."

dedi.Roxy ona şaşkın bir şekilde bakıyordu.Neler olduğunu bir türlü anlamıyor gibiydi.Doğruydu.Ray'in asıl yaşadığı şeyi daha anlatmamıştı ona.

"Roxy sana bir kaç şey anlatmam gerektiğini düşünüyorum."

Roxy Ray'İn gizemli cümlesi karşısında şaşırdı. Anlatmak istediği ne olabilirdi ki düşünmeye başladı. Ancak bunu Ray'den dinleyip önyargılı yaklaşmamak daha doğru olurdu. Ray'in yüzündeki soğuk ifade ise bunun altından pek de sevineceği bir şeyin çıkmayacağını haber veriyordu. Yine de merakla:

''Seni dinliyorum.'' dedi

Ray önce derin bir nefes aldı ve sıcak çayından bir yudum içti.Sıcaklığın boğazında yayılması ona rahatlatıcı bir his veriyordu.Roxy'e baktı.Yüzündeki mutlu ifade endişeye dönüşmüş gibiydi.

"Nasıl diyeceğimi bilmiyorum ama bunu bilmen gerekiyor diye düşündüm.Ben onların tarafındayken ailem beni ailede reddetmişti.Tabi haklılar buna bir şey diyemem.Bu yüzden onlar benim yüzümü görmek istemiyor.Biraz ön yargılı davranıyorlar.Bunun doğruluğu var tabikide.Sana bunu söylemem gerektiğini düşünmüştüm.Birde benim kardeşim o taraftan hemde onun en iyi müritlerinden bu yüzden iki kat tehlikedeyiz Roxy."

dedi.Ailesinden bahsedince içindeki yok olan ateş bir anda parladı.Şimdi üzgün gibiydi.Neden bunu anlattım ki diye düşünüyordu.Ama bunu anlatması gerektiğini çok ama çok iyi biliyordu.Yapması gerektiğini biliyordu.Çünkü kendisi hakkında her şeyi sevdiği kadına anlatması gerekiyordu.

Nasıl diyeceğimi bilmiyorum ama bunu bilmen gerekiyor diye düşündüm.Ben onların tarafındayken ailem beni ailede reddetmişti.Tabi haklılar buna bir şey diyemem.Bu yüzden onlar benim yüzümü görmek istemiyor.Biraz ön yargılı davranıyorlar.Bunun doğruluğu var tabikide.Sana bunu söylemem gerektiğini düşünmüştüm.Birde benim kardeşim o taraftan hemde onun en iyi müritlerinden bu yüzden iki kat tehlikedeyiz Roxy."

Roxy Ray'i dikkatlice dinledi.Sonra:

''Eh desene tencere kapak gibi olmuşuz. Sen reddedilmişsin ben kimseyle görüşmüyorum. oh ne ala ne ala..'' dedi gülerek. Şu an neden güldüğünü bile bilmiyordu. Aslında gayet ciddi bir konuydu ama anlaşılan sinirleri bozulmuştu.

''Neden kafana takıyorsun ki.. Boşver gitsin. Seni istemiyorlarsa bu onların kararı. Tabi ki üzücü bir durum ama iyilik her zaman daha güzeldir. İyi olabilmek bir erdemdir. Bu yüzden biz kendi seçtiğimiz yolda yürümeye devam etmeliyiz. Aksi bir durum sadece onları sevindirir. Bunu yapmak istemeyiz değil mi?'' diye devam etti. Bu sözleri aslında kendisini teselli etmek için söylediğini farketti. İçinde bir yerlerde o da aile özlemi çekiyordu ama artık birlikte yaşamaları olanaksızdı. Üstelik şu an Ray' e destek olmak için kendisi güçlü durmalıydı. Sonra birden merakla sordu:

''Kardeşim onların tarafında dedin.. Adı ne?''

Ray ona gülümsedi.Roxy'e aşık olduğu için kendini çok şanslı hissediyordu.Her zaman güçlü birisiydi.Ona gülümsedi sonra ona sorduğu sorunun cevabını verdi.

"Rabastan Adrémiw Majere"

dedi sesini alçaltarak.İçindeki pişmanlık alevinin kaybolduğunu hissede biliyordu.Roxy'nin teselli edici sözleri kendisini rahatlatmış gibiydi.Ray Roxy'nin elini tuttu.

"Seni tanıdığım için çok şanslıyım.Hayatımı güzelleştirdiğin için teşekkür ederim sevgilim."

» 4. Masa
» Masa 1
» 5. Masa
» Masa 2
» 6. Masa