Masa 04

Her zamanki günlerinden birini yaşamadığını anlayan Sabrina çok rahatsız uyanmıştı bugün. Gözlerini açtığında sanki bugün ölecekmiş gibi bir his vardı içinde. Bu yüzden uyanmak istememişti sabah hiç. Akşama kadar uyumuştu. Ancak akşam olduğunda gözlerini kapatamıyordu artık. Dışarı çıkmak istediğini düşündü. Ama ya dışarıda bir şey olursa diye düşünmüştü, belki sadece bir kuruntuydu bu ama içini çok rahatsız ettiği garantiydi. Üstünü giyinip saçlarını topladıktan sonra dışarı çıktı. Hava her zamankinden güzeldi bugün, ters bir şeyler olacağa benzemiyordu aslında. Güzel havayı içine çeke çeke gezinmeye başladı, ama hava biden soğumuştu. Ne olduğunu anlayamayan Sabrina elinde tuttuğu hırkayı üstüne geçirdi ve etrafına bakmaya başladı. Birbirinden tuhaf büyücülerle doluydu burası, gülüp ilerlemeye başladı yine. Karşısına bir şey çıkmamasını diliyordu. Çünkü hala korkuyordu. Böyle olmayacak diye düşünürken kendini bir anda dükkanın önünde buldu." Domuz Kafası" İçeriye girdi ve masalardan birine doğru ilerledi. Oturdu ve arkasına yaslanarak gözlerini kapattı, kaymak birası almayı bile akıl etmemişti.

Misafir

Cassandra oldukça zor bir günü bitirmek için elinden geleni yapıyordu.Birden pencereden dışarıya baktı ve havanın güzelliğini fark etti.Dışarıya çıkması zamanının daha çabuk geçmesini sağlayacaktı.Her zamanki gibi üstünü başını özenle yapmıştı.Nereye gideceğini düşünürken..Önünden geçtiği Domuz Kafası'nın kapısını itti.Boş bir masa bulup oturmaya giderken..İleride kendi yaşlarında birine rastladı.Burda tek başına oturmaktansa gidip birlikte olmaları ikisi içinde iyi olacak gibiydi.Birden kızın karşısındaki sandelyeyi itti ayaklarıyla.Daha sonrada "Oturabilir miyim" diye sordu..

Gözlerini kapatmış niye bugün böyle olduğunu düşünürken yanına gelen kızın sesiyle gözlerini açtı. Karşısında oldukça iyi giyinimli, mavi gözlü ve oldukça iyi bir saç tipiyle kesilmiş kızıl renkli saçllı bir kız duruyordu. "Oturabilir miyim" sesiyle gülümseyerek karşısındaki sandalyeye oturmasını işaret etti ve sandalyesinde doğruldu. Şimdi tam sırası diye düşündü kaymak birası istemenin. Ama yanında yeterince galleon var mıydı ki? Ceplerini yokladı ve neredeyse dört tane kaymak birası alabilecek kadar galleon olduğunu gördü. Biraz da olsa mutlu olmuştu, en azından yeni tanıştığı birine rezil olmayacaktı. Barmeni yanına çağırdı ve iki tane kaymak birası istediğini söyledi ve sandalyesini samaya yaklaştırarak karşısındaki kızı incelemeye başladı. Acaba Hogwarts'a mı gidiyordu o da, veya buraya sadece tatil için mi gelmişti? " Merhaba ben Sabrina. " dedi, ne diyeceğini bilmediği için önce kendini tanıtmanın iyi olacağını düşünmüştü. Barmen kaymak biralarını getirince teşekkür ederek geriye gitmesini izledi. Kaymak birasından birini karşısındaki kıza uzattı ve gülümseyerek kaymak birasından bir yudum aldı.

Misafir

Oturduğu anda kızı gözleriyle süzmeye başladı.Anlaşılan birazda olsa eğlenceyi bulacaktı bugün yaşadıklarından sonra.Oluşan uzun sessizlikten sonra önlerine gelen kaymak biraları dikkatlerini dağıtmaya ve bişeyler konuşabilmek için yetirince geçerli bir sebepti.Kaymak birasından bir yudum alarak gülümsedi Cassandra..

"Teşekkür ederim."Kızın suratında nedenini sorarcasına bir ifade oluştu.Cassandra kıkırdayarak cevap verdi;"Kaymak birası için"..Ardından yine bir sessizlik oluştu.Sevmezdi Cassy böyle sessiz ortamları.Fakat bugün isteklerinin olması için pek iyi bir gün değildi.

"Merhaba ben Sabrina" cılız bir ses irkitmişti Cassandra'yı..Sonra kızın yüzüne baktı ve "Bende Cassandra..Cassandra Monteque.." dedi sanki gülümsemek ister ama bunu başaramazmıicasına..

Kısa bir süre sessizlik olmuştu, ardından karşısındaki kız bu sessizlği bozmuştu. Aslında hoşlanırdı normalde, ama yanında biri olunca o da pek haz etmiyordu bu tür sessizliklerden. Üstelik yeni tanıştığı biriyle böyle sus pus oturmaları hoş bir şey değildi. Gülümseyerek onu dinlemeye başladı, bir yandan da dışarı bakıyordu. Aslında yüzüne bakması gerektiğini biliyordu, ama dışarıdaki güzel havanın geri gelmiş olmasına dayanamamıştı. " Teşekkür Ederim " Sabrina nedenini sorarcasına karşısındakine baktı, zaten o da anlamış gibi açıklama yapmıştı sözünün arkasından. " Kaymak birası için " Önemli değil demek istercesine gülümsedi, böyle kısa şeyler için konuşmaktan pek hoşlanmıyordu. Yine etraf sessizleşmişti, Sabrina'nın yüzündeki tebessüm silinmeden dışarıya bakmaya devam etmişti. Bir yandan da kaymak birasını yudumluyordu hızlı hızlı. Sanki bir yere yetişecekmiş gibi içiyordu, yanlış anlamamasını diliyordu kızın. Kıza bakarken birden dışarıda yine aynı hava esmişti, soğuk tatsız bir hava. Neden havanın böyle olduğunu anlayamayan Sabrina, kızın sessizliği bozmasına sevinmiş bir edayla baktı ona. Daha sonra o da kendini tanıtmıştı. " Bende Cassandra..Cassandra Monteque.. " Bu soyadı bir yerden duyduğuna emindi. Ama nereden olduğunu çıkartamıyordu. Londra'da birkaç kişiden daha bu soyadı duymuştu... Belki sokakta gördüğü biriden yada çok yakın tanıdığı biriden. Ama yine de çıkartamamıştı. Soyadını tanıdığı gibi ismi de yakın geliyordu, ama nedense kızı hiç görmemişti daha önce. Gülümseyerek ona baktı ve: " Daha önce karşılaşmadık, ama sanırım adını duymuştum. Nereden olduğunu bende bilmiyorum, ama duydum. " dedi ve gülümsedi. Barmenden bir tane daha kaymak birası istedi kendisi için. İçmeyi seviyordu bu içeceği, zaten büyücü dünyasında tek hoşlandığı içecekti Sabrina'nın. Barmen getiriyorum dercesine kafasını salladıktan sonra Sabrina tekrar Cassandra'ya döndü.

Misafir

Cassandra,Sabrina'nın hızı karşısında söylecek birşey bulamadı.Şaşkın gözlerle izliyordu onu.Belli ki bir sorunu vardı.Fakat sorup sormamak konusunda kararsızdı.Yeni tanıştığı biri ona neden sorunlarını söylesinki.Saçmalama Cassy,hem onun sorunu beni bağlamaz diye geçiriyordu içinden.Sonra da etrafına göz gezdirmeye başladı.Sıkıcı bir gündü ve öyle sona erecekti.Sabrina ise hala devam ediyordu kaymak birasını içmeye..Canı sıkılan Cassy,eliyle masaya vurmaya başladı.Güzel bir ritim tutturmuş gidiyordu.Sonra sert bi şekilde çıkan sesin ardından elini oradan çekti ve Sabrina'ya bakarak gülümsedi.Sanki Sabrina'da ona birşey söylecek gibiydi.Fakat ikisininde bu sessizliği Cassandra'nın hiç hoşuna gitmemişti.Ve nihayet Sabrina kaymak birasını içmeyi bırakıp konuşmaya başladı. " Daha önce karşılaşmadık, ama sanırım adını duymuştum. Nereden olduğunu bende bilmiyorum, ama duydum. "
Cassandra küçük kahkahalar atarak;
"Bu çok normal..Yani Monteque ailesi..Çok geniş ve asil bir ailedir.Bu yüzden adımın bir yerden kulağına gelmesi şaşırılacak bir olay değil." dedi..Bunun üzerine Sabrina başını sallayarak bir kaymak birası daha istedi.Fakat Cassy, artık dayanamadı ve "Biliyor musun?Kaymak birasından başka bir sürü seçeneğin var.Ve ben..neden hala ısrarla onu içtiğini anlamış değilim .." dedi.Sonra ekledi.Bu arada beni tanımanı isterim."Bu sene Hogwarts'a başlayacağım." dedi ve sustu.Bu cümleleri söylerken sanki artık bu sessizliğini bitmesini istiyormuş bi tavır takındı.

Cassandra'nın tuttuğu ritme kendini kaptırmış ayaklarını yavaşça yere vururken bir anda kesilmişti sesi. O da konuşmaya başlamıştı, zaten sessizlikten Sabrina'da sıkılmıştı. Gece yarısında gelmek üzereydi üstelik. Epey de geç olmuştu. "Bu çok normal..Yani Monteque ailesi..Çok geniş ve asil bir ailedir.Bu yüzden adımın bir yerden kulağına gelmesi şaşırılacak bir olay değil." Biraz sanki ailesini büyütüyormuş gibi geldi, ama bir şey söylemedi yinede. Anlaşılan ailesini fazlasıyla seviyordu. Ama onun tutunacak bir dalı yoktu. Sadece ikizi hayattaydı ve ondan da pek hoşlanıyor sayılmazdı. Ama tek kardeşi olduğu için katlanmak zorundaydı ne kadar birbirlerini sevmeseler de. O sırada kaymak birası gelmişti. Teşekkür edip elinden aldı ve içmeye başladı. Bu sefer diğerinden daha hızlı içiyordu, çünkü artık kalkması gerekiyordu. Epey geç kalmıştı eve. "Biliyor musun?Kaymak birasından başka bir sürü seçeneğin var.Ve ben..neden hala ısrarla onu içtiğini anlamış değilim .." Sabrina gülümseyerek yanıt verdi ona. Küçüklüğünden beri buna alışıktı, başka bir şey içemiyordu. Bazen muggle sokağına gittiğinde oradaki içkilerden alıyordu ama kaymak birasının yerini tutmuyordu tabii ki de. " Bilmiyorum çok hoşuma gittiğinden olabilir " dedi ve gülümsedi. Kolundaki mor ve siyah renklerden oluşmuş saatine bakarak geç olduğunu fark etti. Cassandra'ya geliyorum işareti yaptı ve kasaya gidip üç tane kaymak birasının hesabını ödedi. Daha sonra masaya geldi tekrar ve Cassandra'ya bakarak: " Epey geç oldu, ben kalkıyorum gelmek ister misin? Hesabı ödedim ben. " dedi ve Cassandra'nın cevabını bekledi. Kafasını evet anlamında salladıktan sonra hırkasını üstüne geçirdi ve çıkış kapısını açtı. Dışarısı epey soğumuştu. Eve gidene kadar hasta olmasam diye düşünmüştü içinden ister istemez ve dışarı çıktı.

Yarenia o gün biraz macera aramak için okulun hiç gitmediği yerlere doğru yol aldı. Domuz Kafası diye bir yer buldu. Hoşuna gitmişti açıkçası. İçinden kendi kendine:
" Burası ne kadar güzel bir yer. Masalar var çok güzel burası.." dedi. Ordaki bir masaya oturdu. Etrafı gözden geçiriyordu ki arkadan bir çıtırtı geldi...

Dakota Yarenia'yı buraya doğru gelirken görmüştü ve ona doğru ilerliyordu.Yarenia'nın yanına gittiğinde Yarenia Dakota'ya bakarak gülümsedi Dakota kardeşine sarıldı ve yanına oturduktan sonra Yarenia'ya bakarak;

"Nasılsın canım..."dedi.Kardeşini çok özlemişti Dakota uzun zamandır görmüyordu onu gelecek postasında onunla ilgili çıkan haberede çok sevinmişti Dakota...Ryan onun küçüklük arkadaşıydı ve Dakota kardeşinin onla çıkmasına çok seviniyordu...İkizi Yarenia'ya baktı ve

"Ryan ile çıkıyormuşsun buna çok sevindim...Biliyorsun onunla küçüklüğümden beri arkadaşım..."dedi.Dakota kardeşini görmeyeli ikizi biraz daha değişmişti sanki...

" İnanmıyorum. Yoksa o bizim villanın yanındaki çocuk mu Ryan? Ayy inanmıyorum ya. Yıllar sonra. Hemde Hogwartsda... İnan böyle anılar sadece filimlerde olur. " dedi Dakotaya... Yarenia ikizini çok özlemişti. Yarenia ayağı kaltı ve ikizine öyle bir sarıldı ki Domuz Kafasında olan herkes onlara baktı. Sanki yıllardır birbirlerini görmemişlerdi. Aslında daha 2 hafta önce yapılar büyük toplantıda görüşmüşlerdi. " Sen 2. sınıf oldun mu Dokato eminimki olmuşsundur. Çünü sen benden daha başarılısın unuttun mu? Ben 2. sınıf oldum. Çok mutluyum." dedi.

Dakota Yarenia'nın ona en son yönelttiği sorudan dolayı biraz eziklik hissederek ona baktı ve

"Hayır...Ben 2. sınıf olamadım Medusa bunun için bana çok kızdı ama bu dönem gerçekten askıya almıştım bunu hak ediyordum...Senin 2. sınıf olmana çok sevindim..."dedi.

" Hımm üzüldüm canım. Neyse önemi yok. Gelecek dönem daha çok çalışırsın artık. " dedi ve Dakotayı birazda olsa 2. sınıf olamadığı için üzüntüsünü yatıştırmaya çalıştı. Derslerindeki başarısı Dakotayı neden Hogwartsda düşmüştü? Yarenia bunu kendi kendine düşünürken dalıp gitmişti hayallere... Ama üzülmemesi gerekti. Çünkü hayat bundan ibaret değildi. "Sürekli Dakota kazanacak diye bir şey yok azmin ve hırsın önüne kimse geçemez" diyerek kendi kendine ordan uzaklaştılar...

Misafir

O gün gayet boğucu bir gündü aslında. Gökyüzünü kaplayan koyu sis perdesi, havanın arada bir büyücü ve cadıların üzerine serğiştirdiği nemli hava insanın içine işliyordu. Gözleri yaşartan bir rüzgar bunaltıyordu yolda yaya yürüyenleri. Patience de bunlardan biriydi işte. Sıkı sıkı sarıldığı koyu kırmızı pelerini altında ruhu hayli bunalmıştı. Her zamanki neşeli halinin yerini gayet karamsar hisler almıştı -ne kadar alabilirse-. Yine de anın tadını çıkarıyordu. Pelerinin altındaki uzun, ördü hırkanın kapüşonunu kafasına geçirmiş, saçlarına konan yağmur damlalarından zevk almaya çalışarak ilerliyordu tenha yolda. Uzun çizmelerinin çamura batmasına aldırmadan adımları hızlıydı. Birkaç saniye için durup karanlık gökyüzüne baktı. Ardından "Tanrıyı öfkelendirdik..." diye mırıldandıktan sonra hafif bir tebessüm oturmuş olan suratını hemen önündeki tabelaya doğru çevirdi. Tabelayı okuyabilmek için hafif miyopluk sorunu çeken gözlerini kısması gerekiyordu. Domuz Kafası. Tahta tabela rüzgarda bezgince sallanıyordu. Patience hiç tereddüt etmeden gıcırdayan kapıyı itip içeri girdi. Normale göre kalabalık sayılabilirdi burası. Yine de Üç Süpürge'nin yanında bir hiç olduğu belliydi. Patience ona çevrilen gözlere aldırmadan topuklu çizmelerin çıkardığı sesi de arkasında götürerek küçük mekanın sonunda bir yere ulaştı. İlk yaptığı şey o pek sevmediği kapülonu kafasından çıkarmak olmuştu. Bir yandan da elini kaldırıp garsonu çağırıyordu. Yaşlı adamın ağır adımları geldiğinde "Kafayı bulmayacağım ancak hafifçe uçuracak bir şeyler istiyorum." dedi. Adamın bezgin bakışlarını görünce arkasına yaslandı ve "Ateş viskisi..." diye mırıldandı. Bu daha çok hoşuna gitmiş gibi görünüyordu. Patience böyle sıkıcı insanların neden yaratıldığını düşünürken dışarıdaki yağmurun seyrine dalmıştı..

Hornblow yoğun ve bir o kadar da sıkıcı bir iş günün ardından braz rahatlayabilmek için Domuz Kafası'na gelmeye karar verdi.Tanıdık bir yüz bulma amacıyla içeri girdi.İçeriyi şöyle bir süzdü.Tanıdık kimse yoktu.Ama o da neydi?Dört numaralı masada oturan bayanı bakanlıkta yapılan toplantılarda görmüştü.İsminden tam emin değildi fakat soyadını hatırlıyordu.Yanına giderek:

"Oturabilir miyim Bayan Félagund?"

dedi.

Misafir

Patience dışarının güzelliğine kaptırmıştı kendini. Gözlerini boşluğa dikmiş, yağmur damlalarının camdan süzülüşünü seyrediyordu. Bu sırada garson ateş viskisini, yarısını tepsiye saçarak geçirmişti. Patience uzanıp bardağı aldı. Admın koymaya niyeti yoktu içünkü. Patience'e gayet gıcık şekilde bakıyordu. O ise inadına, gayet gıcık gülümsemesini suratına yerleştirmişti. Bardağın kanrından süzülen damlaları yavaşça yaladıktan sonra gözleri tekarar dışarıdaydı. Bu sırada hemen karşısında birini gördü. Ve yanılmıyorsa sesini de duyuyordu. Kafasını kaldırıp baktığında bunun bakanlıktan biri olduğunu ancak anlayabilmişti. Bir an için bunun kim olduğunu anımsayamadı, ancak kısa bir düşünme sürecinden sonra kimliği anlamıştı.

"Ah, elbette Mendez..." dedi neşeyle. Sesi fazla çıkmış olacaktı, birkaç fazladan gözün ona doğru çevrildiğini hissedebiliyordu ancak aldırmadı. Bu adamla çok yakın değildi, gerek aradaki yaş farkı, gerekse dairelerinin aynı olmamasından dolayı pek bir muhabbetleri yoktu. Patience ona ismi ile hitap edecek kadar yakın hissetmiyordu kendini. "Ee, bu kötü havada hangi rüzgar attı seni buraya?" Bu sözleri sarfettikten sonra yine kendine kızmıştı. Burda siz demesi gerekiyordu... Ancak kim takardı ki. Hiçbir zaman sözlerine dikkat eden biri olamamıştı Patience.

"Ee, bu kötü havada hangi rüzgar attı seni buraya?"

"Aslında ben buraya çok sık gelirim ama sizi daha önce buralarda hiç görmemiştim."

dedi ve garsona dönerek:

"Bu lanet barda bir ateş viskisi içmek için ne yapmam lazım."

dedi.Bunu söylemesi üzerine gason bir kadah ve bir şişe ateş viskisi getirerek:

"Hoşgeldiniz Bay Hornblow."

dedi.Hornblow viskiyi alıp :

"Çekilebilirsin"

dedi.

"Neler yapıyorsunuz hanımefendi.?"

Misafir

Patience garsonun Mendez'e içkisini getirmesini izlerken yine düşünceleri içindeydi. Demin karşı camekanda yansımasını görmüştü, suratında alaycı bir gülümseme vardı. Ve bu gülümsemeyi gördüğünde aklına gelen şey şüphesiz Edmund'dan başkası değildi. O alaycı gülümsemeyi nerde olsa tanırdı ve öyle özlemişti ki... Mektupları 2 yıldır kesilmişti, onu görebildiği tek yer Gelecek Postasından başkasıydı. O an için ne yaptığını bilemeden bardağını kavradı ve bardağın dibinde kalan son birkaç yudumluk viskiyi tüketti. Ardından özür dileyen gözlerle Mendez'e bakarak;

"Çok özür dilerim, gitmeliyim..." diye mırıldandı. Kapüşonunu kafasına geçirdi ve ellerini pelerinin cebine sokarak oradan ayrıldı. Edmund'ı görmeliydi...

"Çok özür dilerim, gitmeliyim..."

"Önemli değil,siz keyfinize bakın."

dedi.Ardından o da şideki viskisini bitirdi ve garsona bakıp:

"Hesabıma yaz."

dedi.Ardından dışarı dolaşmaya çıktı.

Aaron Üç Süpürge'den çıkar çıkmaz kendini Domuz Kafası'na attı. Orda Tommy'i bulmayı düşünüyordu ama barmen az evvel çıktığını söylemişti. Aaron "Anladım." dercesine salladı başını ve boş masaların birine geçti. Aklında hala yaptığı hatayla ilgili imgeler dolanıyordu. Nasıl bu kadar basitleşebilmişti ? İki kişilik masaların birine geçip - bedenkilit - büyüsüne maruz kalmış gibi öylece oturdu. Gözlerini kırpmadan masanın ortasına dikmiş, anlamsız ama anlamlı bakışlarıyla sanki olmayan birşeyi yokluyormuş gibi bir hali vardı. Ardından yanına garsonun yaklaştığını hissetti. Garson halini anlamış olsa gerekti ki o da birşey demiyordu. Aaron tok ve kadife sesiyle :

"Her zamankinden Scott. Ama bu sefer sek olsun."

diye tısladı. Garson başını hafifçe salladı ve siparişi hazırlamak için bara yöneldi. Aaron ise hala yokluğun nehrinde sürüklenmekle meşguldü. Sanki aklındaki milyonlarca soru yetmiyormuş gibi, bir de bu çıkmıştı başına. Uzun zamandır üstüsinden gelen benliğin bu sefer napacağı meçhüldü.

Anne hala eve gelmeyen kardeşini düşünürken ona bağırdığı için hala kendisinden nefret ediyordu. Ama kardeşinin söyledikleri Anne'i gerçekten çok sinirlendirmişti... Aynadaki görüntüsüne bakarken tüm bunları teker teker düşünmüştü. Kardeşiyle olan kavgadan beri Anne aynadan kendisine hiç bu kadar uzun bakmamıştı... Ne kadar da değişmişti. Yüzü bembeyaz olmuştu... Şu an kendisine dikkat eedecek halde değildi. Bunları unutmak için her zaman yaptığı gibi dışarı çıkmaya karar verdi. Domuz Kafası'na gidecekti çünkü burası onun sakin olarak adlandırdığı tek yerdi.

İçeri girdiğinde gözleriyle etrafı taradı. Boş bir masa bulup oturmak için oraya doğru yürüdü. Önüne bakıyordu fakat çevresinde neler olduğunun farkında değildi. Aklında o kadar çok soru vardı ki...
Kardeşi ne yapıyordu?
En önemlisi neredeydi?

"Ah... Hayır!"

Anne'in ayağı takılmıştı ve bir an da Anne kendisini boşlukta buldu...

Aaron kafasındaki tilkilerle uğraşırken bara bir bayan girdi. Aaron ona bakmasa da görüş açısında olduğundan ister istemez farketmişti onu. O tarafa doğru geliyordu ama Aaron hala başını kaldırıp bakmamıştı ona. Zaten onun da ona baktığını düşünmüyordu. Rahatsız etmek istemezcesine masaya bakmaya devam etti. Ansızın o yanından geçerken düşeyazdığını farkedince, çevik bir hareketle tek koluyla kavradı onu. Kadın da ona Aaron da kadına şaşkın bir şekilde bakıyordu. Tamamen bir refleksti bu ama farketse yine yapardı bunu. Bir süre öylece kalakaldırlar. Aaron herkesin onalara baktığının farkındaydı ama ne diyeceğini yada ne yapacağını bilmediğinden öylece kaldı.

Anne yere düşmeyi beklerken biri kendisini tutmuştu. Başını kaldırdığında bir adam ona bakıyordu. Anne ne diyeceğini bilemeden ona bakmaya devam etti. Bir süre öyle kaldıktan sonra kendisinin konuşabilecek duruma geldiğine emin oldu. Aslında mantıklı birşeyler söyleyebileceğini o da düşünmüyordu ama konuşması gerektiğine emindi...

"Teşekkür ederim... Yani tuttuğunuz için..."

Anne ayağa kalkmaya çalıştı fakat ayağını burkmuştu ve gerçekten çok ağrıyordu. Yine de kendisini zorlayarak ayağa kalktı. Hala karşısındaki adamın gözlerine bakıyordu...Aslında yürüyebileceğinden emin değildi ama gitmesi gerektiğini düşündü. Onu yeterince rahatsız etmişti zaten...

Aaron ayağa kalkan bayana şöyle bir baktı. Çarpık duruşundan ayağında bir problem olabileceğini düşündü ve sandalyeyi ona doğru çekip :

"Lütfen."

dedi. Ardından içkiyi bırakmak için gelen garsona döndü ve :

"Sargı bezi ve buz getir."

diye emretti. O da bir sandalye çekip karşısına geçti ve bir sandalye de kadının ayağını uzatabilmesi için çekti. Bacağını onun canını yakmadan kaldırmaya çalışarak sandalyeye koydu. Bu işin ehli olmadığından yanlış birşey yapmak istemiyordu ama okul yıllarda -nedense- revirde çok zaman geçirmişti ve bu konuyla ilgili birkaç pratik bilgi biliyordu. Kadının bileğine bakınca şiştiğini farketti ve gelen garsondan buzu alarak beze sardı. Ardından yavaşça şişen yere bastırdı ve bakışlarını onun ışıltılı gözlerine çevirip :

"Böyle acıyor mu ?"

diye sordu nazik bir tonda. Bu soruyusorunca birden herşeyi ondan izinsiz yaptığını farketti ve utanarak bakışlarını tekrar bileğine çevirdi.

Anne ayağının şiştiğini farkedip oturmaya karar verdi. Adam garsondan buz getirmesini isteyip onun karşısına oturmuştu. Anne o bunları yaparken onu izliyordu... Bir an onunla göz göze gelince nedense gözlerini onun gözlerinden çekip yere bakmaya başlamıştı...Bu sırada o garsonun getirdiği buzu sargı bezine sarıp ayağına koymuştu bile...Anne birden ayağında hissettiği soğukla irkildi...

"Ah...!"

diye bağırdı elinde olmadan...

"Şey... Aslında... Hayır acımıyor..."

diye konuşmaya çalıştı. Konuşurken ona bakamamıştı. Gözleriyle hala yeri inceliyordu...

"Bu arada adım Anne..."

diye tanıttı kendini... Birden kendini tanıtma gereği hissetmişti. Aslında onu yardım etmeye çalışan bu adamın ismini merak ettiği için de tanıtmış olabilirdi kendini... Bunu kendisi de bilmiyordu aslında...

» Masa 5
» 1. Masa
» Masa 3
» Masa 4
» 2. Masa