Başkan Yardımcısı'nın Odası

Aynı ifadeyle başka bir yöne bakmayı sürdüyordu Tommy. İçindeki huzursuzluğun giderek büyümesine yol açıyordu bu.

"Boşver."

Sylvia şaşkınlık ve üzüntüyle karışık bir bakış attı Tommy'e. Nasıl boşverebilirdi ki?

Sonra yurtdışı seyahatiyle ilgili birşeyler söylemişti Tommy ama Sylvia tam olarak anlayamamıştı. Hala içinden ne kadar büyük bir aptallık yaptığını tekrarlıyor, kendine lanet okuyordu.
Birşeyler yapması lazımdı. İşe yaramasa da çaba göstermeliydi.

" Tommy lütfen. Böyle olmasın. " dedi kısık bir sesle. Ayağa kalkıp Tommy'nin karşısındaki sandalyeye yöneldi. Oturduktan sonra Tommy'nin gözlerine bakarak konuşmasını sürdürdü.
" Lütfen beni affettiğini söyle." dedi fısıldayarak.

Sylvia görüş alanına girene kadar kapıya bakmaya devam etti. Kapının önüne geçtiğinde onun takip etmeye başladı.

" Lütfen beni affettiğini söyle."

Artık şansını fazla zorlamaya başladığını hissediyordu. Sylvia'nın böyle ona bakmasını istemiyordu. İçi parçalanıyordu sanki. Onu üzgün görmek istemiyordu. O zaman biraz çaba göster!

"Bir şey yapmadın ki affedeyim." diyebildi. Biraz nefes aldıktan sonra da "Fazla abarttım ben." diye ekledi. Bunları derken hafif gülümsemeye çalışıyordu. Harikasın Tom! Niye bu kadar geç kaldınki?

Dudakları küçük bir gülümsemeyle kıvrılırken minnet dolu bir sesle konuştu.

"Teşekkür ederim."

İçini kaplayan huzursuzluk biraz olsun azalırken, Sylvia karşısındaki adama gerçekten aşık olduğu farketti. Başka ne sağlayabilirdi ki bunu? Bir erkekten özür dilemesinin sebebi ne olabilirdi? Hissettiklerini dile getirdi sonra kendi bile farkında olmadan..

"Seni seviyorum."

Gülümsemesini biraz daha yaydı yüzüne. İçindeki -Sylvia'ya karşı- duygunun tam olarak ne olduğunu tam bilemiyordu. Hoşlanma mı,aşk mı... Sonunda ikisinin arasında bir şey olduğuna karar verdi. Aşka doğru kayıyordu hatta. Gabriella'yı ne çabuk da unutuvermişti. Bunun için de Sylvia'ya minnettardı kesinlikle.

"Ben de seni..." derken sesi biraz çarpık çıkmıştı. Ağlamaklı olmuştu bir an. Ama hemen terketti bu halini.

İçindeki mutluluğu fazlasıyla gösteren gülümsemesiyle bir süre Tommy'e baktı. Başka ne söylenebilirdi ki bunlar üzerine?
Birşeyler söylemesi gerektiğini anladığında sessizliği bozdu neşeli sesiyle.

" Seyahat planını konuşabiliriz o zaman?"

Bunları söylerken biraz önce yaşananları unutmaya çalışıyordu. Öncekiler gibi...

Eski havasına geri dönmüştü şimdi. Gülümsemesi her an daha da yayılıyordu şimdi. "Önceden de dediğim gibi,senin planlamanı istiyorum. Ama kalacağımız yeri gittiğimiz ülkelerin Bakanlık'ları karşılayacak. Bunu dert etmemiz gerekmiyor.". Bu kadar çabuk normal halini almasına şaşırmıştı.

Sylvia kısa bir süre düşündü sessizlikte.

“Hmm... Önce sırayı belirlemeliyiz. Bence öncelik Rusya olmalı. Daha sonra Fransa, Almanya ve İtalya.” diye dile getirdi düşüncelerini sonra.

Bir an susup gözlerini karşısındaki duvara dikti.

“Senin için de uygun mu?” dedi sonra gözlerini Tommy’e kayarken. Tommy’nin olumsuz bir cevap vereceğini sanmıyordu aslında ama gene de sormak istedi.

"Senin için uygun olan benim için de uygundur. Rusya gezimiz oldukça uzun sürebilir haberin olsun." dedikten sonra düşünceli bir hal aldı. "Birlikte geçireceğimiz zamanları da programlamalıyız aslında. Neyse,ona da Domuz Kafası'nda devam edelim olur mu? Hem bir şeyler içeriz."

Sylvia'nın verdiği olumlu cevabın akabinde odadan ayrıldılar.