Başkan Yardımcısı'nın Odası

Sylvia kahvesinden bir yudum alırken Tommy konuşmuştu.

"Elinize sağlık,muhteşem olmuş."

Sesindeki alaycılık seziliyordu. Anlaşılan pek hoşuna gitmemişti.

" Bu konularda becerikli olduğumu söylemem ama o kadar da kötü değil. " dedi Sylvia. Kendini doğrulamak istercesine bir yudum daha aldı kahveden ve başını hafifçe sallayarak konuşmaya devam etti.

" Evet evet fena değil " dedi gülerek. " Bana haksızlık etmeyin lütfen. "

Hayatında en korktuğu şeyle yüzyüze gelmişti şimdi.Yanlış anlaşılmak...İstifini bozmadan kahvesinden bir yudum aldı.Aslında içinde öyle bir telaş vardı ki...

"Lütfen yanlış anlamayın.Kahve gerçekten muhteşem.Belki de içtiğim en güzel kahvelerden.Ben...Sadece bir gıdayı asayla yapmak garibime gidiyor.". Bakışlarında bir değişiklik olmamıştı ama Sylvia'nın cevabını gözünü kırpmadan bekliyordu Tom.

"Lütfen yanlış anlamayın.Kahve gerçekten muhteşem.Belki de içtiğim en güzel kahvelerden.Ben...Sadece bir gıdayı asayla yapmak garibime gidiyor."

"Ah.. Anlıyorum." dedi Sylvia ve kahvesinden bir yudum daha aldı.

"Gene de eleştirilere açığım. " diye devam etti gülerek ve ekledi. "Fazla acımasız olmamak şartıyla tabii "

Derin bir nefes verdikten sonra kahvesinden bir yudum daha aldı.Sylvia'nın kurduğu cümleler üzerine güldü ve bardağı kaldırıp biraz baktıktan sonra konuşmaya başladı:

"Şey,aslında bardaklar biraz daha estetik olabilirdi." dedi gülerek.Aslında bardaklar muhteşemdi ama madem eleştiri istiyordu,bulabildiği en kötü eleştiri buydu.Aslında eleştiri kelimesi çoğu zaman yanlış kullanılıyordu.Eleştiri sadece kötü yönde olmazdı.Olumlu eleştiriler de olabiliyordu.

"Eğer tamamen muhteşem bir bardak kahve istiyorsanız benim odama uğramalısınız.". Bu şaka aynı zamanda kapalı bir davet yerine de geçiyordu.

"Şey,aslında bardaklar biraz daha estetik olabilirdi."

Tommy'nin sözlerine üzerine Sylvia gözlerini kısıp muzip bir ifadeyle fincanına baktı.

"Hmm evet." dedi gülerek "Fazla sade."

Sylvia bugün ne kadar çok güldüğünü fark ederek biraz daha şaşırdı kendine. Uzun zamandır böyle içten gülmemişti ve bunu sağlayan adama bir an minnetle baktı.

"Eğer tamamen muhteşem bir bardak kahve istiyorsanız benim odama uğramalısınız."

" Evet bunu çok isterim." dedi Sylvia. " Sohbetinize doyum olmuyor doğrusu."

Yardımcısının sözleri üzerine tekrar güldü.

"Teşekkür ederim,sizin sohbetiniz kadar olamaz." dedi ve kahvesinden bir yudum aldı.Kahve Tom'u canlandırmıştı doğrusu.Biraz daha konuşmak isterdi ama aklına bir şey gelmiyordu.Bir süre sessizce oturdular.Aklına Grenouille gelmişti.Sylvia'ya ondan bahsetmek istedi.

"Sizden bir ricam olacak." dedi başını kahvesinden kaldırarak.Sözünün devamını getirmeden önce Sylvia'nın tepkisini bekledi.

Bu sefer sessizliği bozan Tommy olmuştu.

"Sizden bir ricam olacak."

" Buyrun. " demekle yetindi Sylvia ve kahvesinden küçük bir yudum daha alıp masasına koydu fincanı.
Yüzünde dikkatli bir ifadeyle Tommy'nin söyleceklerini bekliyordu.

"Haberiniz var mı bilmiyorum ama Grenouille Allison adında bir ölümyiyen,büyücülük dünyasında terör estiriyor.Eğer onunla karşılaşırsanız,benim için onu öldürün." dedi şakayla karışık. "Tabii,mümkünse,daha yeni bir yardımcı bulmuşken kaybetmek istemem.O adam çok yakın bir arkadaşımı katletti." diye ekledi.Tomi'nin mosmor suratına gözünün önünden gitmiyordu şimdi.

"Evet biliyorum" dedi Sylvia gözlerini kahve fincanı üzerindeki küçük desenlere dikmişti.

"Arkadaşınız için üzüldüm. Emin olun bu konuda elimden geleni yaparım."

Fincana bakmayı kesip kulpunu kavrayarak ağzına doğru götürdü ve bir yudum daha aldı.

Out:Özür dilerim çıkmam gerekti.

İn:İkisini de yutan bir sessizlik daha...Tom Xavier'i düşünüyordu,Slyvia'nın ne düşündüğü hakkında bir fikir üretmekle meşgul olmayı düşündü ama akabinde gereksiz gördü.Sadece fincanların masaya çarpış sesleri yankılandı bir süre daha.Ve bu sessizlik Tom'un sinirini oldukça bozuyordu.Bir şeyler konuşmak için aklına ilk gelen şeyi sesli bir şekilde Slyvia'ya sundu:

"Müzikle ilgileniyor musunuz?"

"Müzikle ilgileniyor musunuz?"
Sylvia bu sinir bozucu sessizliğin bozulmasına sevinmişti.
"Evet. 7 yaşımdan beri piyano çalıyorum."
Piyanonun tuşlarına ilk dokunduğu gün geldi aklına ve hafifçe gülümsemesine neden oldu. " Benim için gerçekten önemli."
Fincandaki son yudumu da içip tekrar konuştu.
" Ya siz? "

rp out: Önemli değil.

"Piyano çalmayı bilmem ama sesini çok severim.Hele klasik müziklere bayılırım.Belki bir gün bana piyano çalmayı öğretirsiniz." diyip gülümsedi.Piyano çalmayı gerçekten çok istiyordu.Ama onun için daha önemli enstrümanlar vardı.

"Ama gitarları daha çok severim.Hele eski elektro gitarımla rock şarkıları çalmayı hiç bir şeye değişmem."

"Piyano çalmayı bilmem ama sesini çok severim.Hele klasik müziklere bayılırım.Belki bir gün bana piyano çalmayı öğretirsiniz."

"Eh biraz meşekkatli bir iş ama başaracağınıza eminim." dedi gülerek.

Sylvia karakterine tamamen zıt özellikler göstermeye devam ediyordu. Ama bunu kamufle olmak için değil kendiliğinden geliştiğini farketmişti şimdi. Neler oluyordu ona? Karşısındaki adamın yüzüne baktı. Nasıl başarmıştı ki bunu? Nasıl bu kadar "rahat" bir şekilde farklı davranıyordu Sylvia. Bakışlarını ayırdı Tommy'den ve karşısındaki duvara dikti. Hiç zorlanmadan sağladığı soğukkanlılığını neden şimdi sağlayamıyordu. Bunun sadece bir anlık bir şey olması için dua ederken Tommy'nin sözleri yankılandı kulaklarında.

"Ama gitarları daha çok severim.Hele eski elektro gitarımla rock şarkıları çalmayı hiç bir şeye değişmem."

Kendini zorlayarak tekrar Tommy' baktı ve normal olduğunu umduğu bir ses tonuyla konuştu.

"Hmm.. Asi ruhlusunuz yani."

Bardağı ağzındayken gülmeye çalışmasıyla öksürük krizine girdi.Bir süre öksürdükten sonra özür diledi ve konuşmaya başladı.

"Evet asi sayılırım.Mesleğimle tezat oluşturuyor bu ama,ne yapayım,ruhuma söz geçiremiyorum işte.". Daha demin yardımcısının sesindeki garipliği sezmişti ama pek aldırmadı.Kendini tekrar sessizliğin kucağında hissetti.Bu sefer Sylvia'nın konuşmaya başlamasını bekledi.Zaten biraz sonra odasına gidecekti.

Tommy'nin öksürük krizine girmesiyle kafası son derece bulanık olmasına rağmen gülümsemeden edemedi Sylvia.
Öksürükleri kesildiğinde Tommy özür dileyerek konuşmaya başladı.

"Evet asi sayılırım.Mesleğimle tezat oluşturuyor bu ama,ne yapayım,ruhuma söz geçiremiyorum işte.".

Sylvia gene hafifçe gülümsemekle yetindi.
Ve gene sinir bozucu bir sessizlik çöktü odaya. Anlaşılan bu sefer konuşması gereken Sylvia'ydı. Birşeyler söylemek için çabaladı fakat ne söyleyebileceğini bilmiyordu. Kendinden bu kadar emin bir insan elinde olmadan farklı davrandığını gördüğünde böyle oluyordu demek ki. Bütün bunları sonra düşünmesi gerektiğine karar verip uzaklaşmaya çalıştı. Bir nebze başarılı olmuş olucak ki sonunda konuşabilmeyi başardı.

" Kitap okur musunuz? "

Kitap müzikten sonra en sevdiği sanatsal faaliyetti.

"Elbette.Şimdiye kadar epik fantazi ve politik kurgu romanlarıyla oyalandım.Ama bu aralar dünya klasikleriyle ilgileniyorum.Daha önce okumayı denedim ama fazla ağır geldiler." dedikten sonra aynı soruyu onun da sorması gerektiğini düşündü.

"Ya siz?"

" Evet. Çoğu gece uykusuluğu göze alacak kadar çok okurum. Özellikle felsefi romanlar ilgimi çeker. Klasikleri de mutlaka okumalısınız derim. Dostoyevski ve Tolstoy harikadır. Gerçi hepsi harikadır. Şu ana kadar sorun yaşadığım sadece Balzac var. Ah o betimlemeleri. Öldürüyor beni." dedi gülerek.

Aldırmamaya karar vermişti ve aldırmayacaktı. Şu an nasıl davranmak istiyorsa öyle davranacaktı. Zaten başka türlü davranmamıştı ve davranamazdı.

Balzac ismini duyunca yüzünü buruşturdu.

"Evet,şu an Vadideki Zambak'ı okuyorum.Çoğu zaman çok hoşuma gidiyor tasvirleri ama bazen bıkıyorum doğrusu.Bu arada Bakanlık Çalışanı Salonu'ndaki kitaplıkta muhteşem kitaplar var.Orayı ziyaret etmenizi tavsiye ederim." dedikten sonra bitmek üzere olan kahvesinden bir yudum daha aldı.

Out:Yazacak bişey bulamadığın zaman haber ver,rpyi bitirelim. Uykum geldi =)

"Evet,şu an Vadideki Zambak'ı okuyorum.Çoğu zaman çok hoşuma gidiyor tasvirleri ama bazen bıkıyorum doğrusu.

" Ben Balzac'ın hiçbir kitabını bitiremedim. Eğer siz başarırsanız gerçekten sabırlı bir okuyucusunuz demektir."
dedi gülerek.

"Bu arada Bakanlık Çalışanı Salonu'ndaki kitaplık muhteşem kitaplar var.Orayı ziyaret etmenizi tavsiye ederim."

"Bu tavsiyenzi en kısa zamanda uygulayacağım. " dedi gülümseyerek . Zorla uzaklaştırdığı o düşüncelerin tekrar beynini kuşatmamsı için yoğun bir çaba sarf ediyor, bunun yüzüne yansımamasını umuyordu.

rp out: Evet o zaman bu zaman. Benim de çıkmam lazım zaten. Bitirsek çok güzel olacak. xD

Tom'un artık gitmesi gerekliydi.Odasındaki küçük işini bitirir bitirmez evine gidecekti.Saatine tekrar baktı ve kalan kahvesini çabucak bitirdi.Sonra gülümseyerek ayağa kalktı.

"Benim gitmem gerekiyor.Kahve için teşekkürler." dedikten sonra elini uzattı.Tokalaşıp kapıya yürümüş ve kapı koluna hamle etmişti ki arkasını dönüp Sylvia'ya seslendi.

"Siz de fazla geç çıkmayın.Geceleri sokaklar çok tehlikeli oluyor.Görüşürüz." diyip konuşurken açtığı kapıdan dışarı çıktı.

"Benim gitmem gerekiyor.Kahve için teşekkürler." dedi Tommy ayağa kalkıp elini uzatırken.

Sylvia da ayağa kalkıp uzatılan eli sıktı.
" Her zaman beklerim. " dedi gülümseyerek ve Tommy kapıya doğru ilerlerken tekrar yerine oturdu. Önündeki kahve fincanlarını yok etmek için asasına hamle etmişti ki Tommy'nin sesi tekrar ulaştı kulaklarına.

"Siz de fazla geç çıkmayın.Geceleri sokaklar çok tehlikeli oluyor.Görüşürüz."

Sylvia gülümsemekle yetindi ve Tommy’nin kapıdan çıkışını seyretti.

Kısa bir süre sessizliğin içinde düşüncelere daldı. Ardından kendini daha iyi sorgulayabilmek için evine gitmeye karar verdi.

Kararını uygulamak için sandalyesinden kalkıp askılıktaki pelerinin omuzlarına attı ve ağır adımlarla çıkıp gitti odasından.

Sylvia hızlı ve sert adımlarla ilerliyordu koridorda. Düşünceler beyninin kemiriyordu adeta. Bütün bunlardan kurtulmak istiyordu. Bu yüzden yapması gereken şeyi yapacaktı.

Adının yazdığı kapı hızla öne doğru savrulurken içeri girdi ve doğruca masasına ilerledi. Kendini sandalyeye bıraktığında derin bir nefes aldı önce. Sonra bir parça parşömenle kalem ve mürekkep çıkardı.

"Buraya kadarmış." diye mırıldandı belli belirsiz ve istifasını yazmaya başladı. Doğru olanı yaptığına inanıyordu. Bunca şeyden sonra Tommy'le birlikte çalışamazdı.

Sonunda kurtulmuştu başındaki beladan.Affedilmişti.Bir seherbaz,gelip bunu söylemiş,hastane işlemlerini halletmiş ve Tom'u buraya kadar getirmişti.Ona teşekkür ettikten sonra zemini öpmeyi düşündü bir an.Ama daha yeni Azkaban'dan çıkmışken,orada delirmiş olabileceğini düşünenler çıkardı herhalde.

Şimdi Sylvia'yla halletmesi gereken bir sorunu vardı.Ve bu Azkaban'dan daha zor geliyordu.Kesinlikle büyük bir aptallık yapmıştı.Çok iyi biliyordu bunu.Sylvia'yı aydınlık tarafa geçmesi için teşvik etmeliydi şimdi.

Derin bir nefes alıp odasının kapısını tıklattı.Olumlu bir yanıt gelmesi için dua ediyordu.Aslında 'girme' dese bile girecekti.Sylvia'yla konuşmalıydı mutlaka.

Sylvia istifasını yazmayı bitirmiş bir kez daha okuyordu şimdi. Tommy'e imzalatması gerektiğini biliyordu ve bunu nasıl yapabileceği hakkındı şimdilik bir fikri yoktu.

O sırada kapının tıklatıldığını duydu ve tekdüze bir sesle

"Girin." dedi. Başını kaldırığ içeri girenin Tommy olduğunu gördüğünde kısa bir şok anı yaşadı. Sylvia'nın tahmin ettiği gibi affedilmiş olmalıydı. Şaşkınlığını üstünden attıktan sonra soğuk bir sesle konuştu.

" Bay Parker. Geldiğiniz çok iyi oldu. Ben de size istifamı sunacaktım. "

"İstifa mı?Ne yapmaya çalışıyorsun Sylvia?Buradan gittikten sonra ne yapacaksın?". Yine dünkü gibi sinirlenmişti ama belli etmemeye çalışıyordu.Masanın üzerindeki istifa mektubuna uzandı inananamıyormuş gibi.Okuduktan sonra tekrar Sylvia'ya baktı.Birazdan mektubu yırtacaktı zaten.İmzalayacak değildi yazıyı.