Başkan Yardımcısı'nın Odası

" Ne yapmaya mı çalışıyorum? Doğru olanı yapıyorum. Bütün bu olanlardan sonra nasıl hiçbirşey olmamış gibi birlikte çalışabiliriz? Ayrıca buradan gittikten sonra ne yapacağımın sizi bu kadar ilgilendireceğini düşünmezdim. "

Kararlı ve bir o kadar keskin bakışlarını Tommy'nin gözlerine dikmişti. Hala dün geceki kadar kızgındı kendine. Nasıl bu kadar salak davranabilmişti ?

"Ben buraya 'bütün bu olanları' unutabilmemiz için gelmiştim.İstifa mektubunu imzalamak için değil." dedikten sonra gözünü Sylvia'dan ayırmadan mektubu iki parçaya ayırdı."Buradan gitmene izin veremem!". Nasıl yaptı bilmiyordu ama bunu söyledikten sonra Sylvia'nın dudaklarında buldu kendi dudaklarını.Biraz sonra da kendini çekti.

"Özür dilerim...". Bu hem dünkü aptallığı için,hem de şimdiki aptallığı içindi.Ama özür dilememiş gibi konuşmaya devam etti:

"Ben...Seni seviyorum Sylvia...". Bunları söyleyebildiğine inanamıyordu.Odanın kapısını tıklatırken böyle planları yoktu.Sadece özür dileyecekti.Ama Sylvia'ya aşık olduğunu mektubu yırttıktan sonra farkedebilmişti.Ne zaman aşık olmuştu ki Sylvia'ya?

Sylvia Tommy'nin dudaklarını dudaklarında hissettiğinde bütün vücudunu kaplayan bir mutluluk hissetmişti. Nedenini bilmiyordu. Umursamıyordu da. Aklı hemen oracıkta bir tokat yapıştırmasını söylüyordu ama yapamıyordu.
Tommy kendini çektiğinde bunun nedenini anlamak istercesine baktı gözlerine. Öylesine birşey miydi sadece?

"Ben...Seni seviyorum Sylvia..."

Sylvia bunu kesinlikle beklemiyordu ama cümleyi duyduğunda bütün istediği buymuş gibi içini kaplayan sıcaklığı hissetti.
Tommy'nin gözlerine baktığında anladı o da. Kendi cesaretine şaşırak konuştu..

" Ben .." dedi ve bir an durdu. " Sanırım ben de seni.."

Daha fazla birşey söylemeyemedi. Ne yapacağını bilemez halde durdu öylece.

Eee?Bir ölümyiyenle aşk mı yaşıyordu yani?Sylvia'ya aydınlık tarafa geçip geçmeyeceğini sorabilirdi ama,kendini bile şaşırtan bir kararla vazgeçti.Sylvia'yı bir ölümyiyen olarak görmüyordu.Hiç bir ölümyiyen onu hastaneye götürmemişti.

Duygusuna karşılık alınca içini garip huzur kapladı.Ne yapacağını bilemiyordu.Aklına,buraya gelmeden önce Azkaban'daki eski hücresine gidip bulduğu kolye gelmişti.Hiç vakit kaybetmeden cebinden çıkarıp Sylvia'ya uzattı.Sonra onun önünde diz çöküp konuşmaya başladı.Küçük bir çocuk gibiydi.Normalde bir kadının önünde bu şekilde diz çökse kendisinden iğrenirdi ama aşk duygusu bunu bastırdı.

"Sylvia,acaba benimle çıkar mısın?Yani...Belki...Birbirimizi tanırız bir süre...".

Sylvia ona uzatılan kolyeyi aldığında hafifçe gülümseyerek teşekkür etti. Aslında Azkaban'a geri dönmesinin sebebini tamamen unutmuştu.

Tommy önünde diz çöktüğünde kendini garip hissetmişti. Böyle şeyler yaşamamıştı hiç. Ve nasıl tepki vermesi gerektiğini bilmiyordu. Tommy'nin sorusuna cevap vermeye çalıştı geveleyerek .

"Ee şey..Sanırım bu mümkün.."

Ne yaptığının farkında bile değildi aslında. Mantığı tamamen devre dışı kalmıştı.

"Teşekkür ederim."

Böyle mi karşılık verilirdi?Unutmuştu.Umurunda değildiki.Sylvia teklifini kabul etmişti ya,artık ondan başka hiç bir şey umurunda değildi.Ne Grenouille,ne Karanlık Lord...Hiçbiri...

Ayağa kalktı Sylvia'dan gözlerini ayırmadan.Şimdi onu öpmeli miydi?Biraz yaklaştı ona...Biraz daha...Biraz daha...Şimdi Sylvia'nın dudaklarında ölüyordu mutluluktan.Onun belini kavradı.Biri içeri girse,durumu nasıl kurtarırlardı bilemiyordu.

Sylvia bu kadar mutlu olduğu başka bir zaman hatırlamıyordu. Hiçbirşeyi umursamadan Tommy'nin dudaklarının sıcaklığını hissediyordu. Aşk böyle birşeydi demek ki. Hiçbirşeyi umursamamak.

Tommy belini kavradığında biraz daha yaklaşmıştı ona. Hiç ayrılmayacak gibi duran iki beden bir süre sonra ayrıldı. Tommy'nin gözlerine bakarken hafifçe gülümsedi ve elini onun düzgün yüz hatlarında gezdirdi bir süre.
Nasıl bu duruma gelmişlerdi hatırlamıyordu şimdi. Sanki ikisinden ibaretti dünya. Sadece şu an vardı.
Kısa süreli bir öpücük daha kondurdu Tommy dudaklarına.

" Beni bu kadar mutlu edebilmeyi nasıl başarıyorsun? "
dedi fısıldar gibi.

"Kalbimi dinliyorum sadece..." dedi aynı ses tonunda.Yine yüzünü buruşturabilecek bi'şey söylemişti ama gülümsüyordu garip garip.Kim bilir ne zamandır hissetmemişti böyle şeyler.

"Ya sen?". Bu tür bir soruya bile yüzünü ekşitemiyorsa,artık durum vahimdi Tom için.Ya kendini fazla kaptırırsa Sylvia'ya?İşini aksatacak kadar...Peh!...İşmiş...Ona ne ki işten güçten?Sylvia varken işi ne yapacaktı ki?

Hafifçe güldü Tommy'nin cevabı üzerine.

" O zaman yöntemlerimiz aynı." diye cevap verdi muzip bir ifadeyle.

Sonra bulundukları mekanın yeni farkına varmış gibi konuştu.

" Birinin bizi bu halde görmesini istemeyiz sanırım." dedi gülerek.

Tommy'nin de onaylar bakışlarıyla ayrılarak masanın yanındaki karşılıklı koltuklara oturdular.

Tommy gitmesi gerektiğini söylediğinde ise Sylvia beraber çıkabileceklerini söyledi. Kızkardeşiyle konuşması lazımdı ve bu ne kadar kısa bir zamanda olursa o kadar iyi olurdu.

Birlikte ayrıldılar odadan..

Adımları sert ve hızlıydı. Bakanlığın koridorlarında yürümeyi sevmiyordu hiç. Bir sürü gereksiz insan görmek hoşuna gitmiyordu..
Adının yazdığı kapıya gelince durdu.. Kolu çevirmesiyle öne doğru savruldu kapı. O da girdi içeriye. Adımları biraz daha yavaştı bu sefer.

Masasının önündeki sandalyesine attı kendini. Bir süre gözlerini kapatıp arkasına yaslanmış bir şekilde durdu.
Bir gün önce yaşananları düşünüyordu. Omuzlarından büyük bir yük kalkmıştı. Her ne kadar berbat bir gün yaşamış olsa da şimdi rahattı. Kimseye karşı bir yükümlülüğü kalmamıştı...

İçinde garip bir his vardı.Sevinç,tereddüt,heyecan karışımı bir his...Daha önce hiç böyle hissetmemişti.Nedeniniyse tahmin edebiliyordu.ZAY'a yeni seçilmişken içinde böyle duygular olması normaldi.Gereğinde fazla sorumluluk üstlendiğini düşünüyordu.Ya Sylvia'ya fazla zaman ayıramazsa?Kabul etmek istemese de Sylvia işinin ardında hep ikinci plandaydı onun için.Ama bunu ona söyleyemezdi de...

Düşüncelerini yarıda kesmesi gerekti.Sylvia'nın odasının önüne varmıştı.Hem sevinçli haberi vermesi,hem de seyahatleri üzerine konuşması lazımdı.Muhtemelen ertelemeleri gerekecekti.Mektuplarının cevabı gelmişti ama bir dahaki hafta ZAY toplantısı vardı.Toplantıdan önce düzenlemesi gereken çok fazla şey vardı.

Bir an kapıyı çalıp çalmama konusunda tereddütte kaldı.Sonra çalmaktan vazgeçip kapının kolunu kavradı ve çevirdi.İçeri girdikten sonra Sylvia'yı aradı gözleriyle -ki fazla uzun sürmedi bu küçük odada-.

"Biraz kaba mı oldu girişim?" dedi mahcup halde.Sylvia'nın ters tepki vereceğini sanmıyordu gerçi.

Sylvia kapı kolunun çevrilmesinin çıkardığı sesle araladı gözlerini ve içeriye girenin kim olduğuna baktı sandalyesinde biraz doğrulurken. Tommy'i gördüğünde küçük, sıcak bir gülümseme yayıldı yüzüne.

"Biraz kaba mı oldu girişim?"

" Ah hayır. Kapıyı çalmana hiç gerek yok." diye cevap verdi gülümsemesini sürdürken..

Tommy odada ilerleyip masanın iki yanındaki sandalyelerden birine oturken gözlerini ayırmadı ondan. Mutlu gözüktüğünü farketti. Merakını gidermek için konuşmayı düşündü ama
sonra vazgeçti. Tommy'nin birşeyler söylemesini bekledi.

Sylvia'yla uğraşmasını sık sık isteyen içindeki şeytan yine onu dürtmüştü.Bir an gülümsedikten sonra yüzünü astı profesyonelce.Yalan söylemeyecekti ama konuyu biraz ortalarından konuşmaya başlayacaktı.

"Seyahati biraz ertelememiz lazım hayatım." dedi üzgün bir hava vermeye çalışarak.Rol yaptığını farkedebilirdi belki Sylvia.Ama bu gerçekten de kötü bir haber sayılabilirdi.Daha fazla konuşmadı.Sylvia'nın tepkisini beklemeye koyuldu.Bu arada,William'ın teklifi üzerine kurmaya karar verdikleri Quidditch takımını düşünüyordu.İlk başlarda ligde biraz ezileceklerini biliyordu ama zamanla kendilerini geliştireceklerine emindi.

Tommy'nin yüzünün birden asılmasıyla bir an şaşırdı Sylvia. Anlam verememişti buna. Kaşlarını hafifiçe kaldırarak baktı Tommy'e.

"Seyahati biraz ertelememiz lazım hayatım."

Sylvia Tommy'nin sözleriyle bu seyahatı ne kadar çok istediğini farketti. Merakını dile getirdi sonra.

"Neden?" dedi kısaca.

Çok acil olması gerekmese de yine de iyi olabilirdi bu seyahat. Değişen bir hayatla birlikte başka şehirler. Üzüldüğünü hissetti. Gene de iptal olmasından iyidir diye düşündü sonra. Ne kadar da iyimserleşmişti...

İfadesini bozmadan konuşmaya devam etti:

"Çünkü Zümrüdü Anka Yoldaşlığı'na başkan seçildim.". Bir anda yüzüne bir sırıtış yayıldı.Daha fazla devam ettiremezdi oyunu.Acaba Sylvia'ya ZAY'dan bahsetmek hata mıydı?Sır tutmayı her ne kadar iyi bilse de,Sylvia'dan hiçbir şey gizleyemeyecek kadar aşıktı-aptal da uygun düşebilir tabi-.En müthiş yöneticiler bile böyle hatalar yapabiliyorlardı aşkları yüzünden.

"Haftaya bir toplantımız var.O zamana kadar görev dağıtımı yapmalıyım.Bu arada sizi de en yakın zamanda yoldaşlığımıza bekleriz güzel bayan!" dedi yüzündeki sırıtışı biraz daha yayarak.

Tommy'nin sözleri ve yüzüne yayılan sırıtışla durgun halinden sıyırılıp gülümsedi.

"Tebrik ederim." dedi sevinçle.

Son cümlesineyse cevap veremedi. ZAY'a katılmak... Sorun taraf değildi. Eğer inanmıyor olmasaydı şuan bu durumda olmazdı. İnanmadığı hiçbirşeyi yapmamıştı bugüne kadar. Ama ZAY'a katılıp Vera'ya karşı savaşmak düşüncesi huzursuz etmişti onu.

Tommy'nin bu huzursuzluğunun sebebini anlamamasını umdu. Konuyu değiştirmek istiyordu ve bunu fazlaca belli ederek konuştu.

" Ee toplantıdan sonra hemen mi gideceğiz o zaman? " dedi. Hissettiği suçluluk duygusu sesine de yansımıştı sanki. Ahh neden eskisi kadar soğukkanlı olamıyordu ki. Bazen feci şekilde ihtiyacı oluyordu buna...

Sylvia konuyu değiştirmeye çalışmasıyla gerçek manada dehşete kapılmıştı.Aynı anda bir öfke dalgası.Ama bunu belli etmedi.

"Zümrüdü Anka Yoldaşlığı'na katılmanı istiyorum Sylvia." dedi sakin bir ses tonuyla.N'olur yine kavga etme olur mu?Bakacağız.

Sylvia karanlık tarafı tamamen bırakmamış mıydı yoksa?Bağlarını koparamamış mıydı?Bunları düşünürken yeni bir öfke dalgası daha sardı bedenini.Ama bunu asla belli etmiyordu.Artık kesinlikle mani olabiliyordu öfkesine.Tabi bu sadece Sylvia'ya karşıydı.

Sylvia'nın konuyu değiştirmeye çabalaması Tommy'nin ani çıkışıyla bir cam gibi parçalandı.

Ne demekti bu şimdi? Güvensizlik... Evet kesinlikle buydu. Tüm vücudunu saran öfkeyle birlikte kaşları hafifçe kalktı.

"Öyle mi?" dedi sakince gözlerini devirirken. " Başka bir emriniz var mıydı?"

Sesi sakin çıksa da gözlerinden anlaşılıyordu öfkesi. Tommy'nin de fark edebilmesi için onun gözlerine dikti gözlerini.
Ne garip bir ilişkiydi bu. Günde bir öğün tartışmadan yapamıyorlardı sanki. Ve buna rağmen Sylvia'nın hissettiği herşeyin yerli yerinde durması daha da ilginç olandı..

"Bu bir emir değil hayatım," derken direk Sylvia'nın gözlerine bakıyordu.Eğer bir an gözlerini kaçırırsa Sylvia üstüne atılıp boğazına yapışacakmış gibi geliyordu.'Beyaz Diş'ten çok etkilenmişti anlaşılan. "sadece rica.".

Yine kavga edeceksin...Gerekirse evet!Neden biraz alttan almıyorsun?Biraz zaman versene...Ne için?Zaman herşeyin ilacıdır...Bu durumun da mı?Elbette...Bütün yoldaşlığı tehlikeye atmak pahasına mı?Sylvia'nın bu zamanda köstebeklik yapmayacağını nereden bileceğim?Artık güvenmelisin Sylvia'ya...Seni seviyor o...

Tommy'e bakıyordu ne düşündüğünü çözmek istercesine. Güvenmiyor muydu ona? Niyeydi bu çabası?

Süregelen sessizliği bozacak bir şekilde derin bir nefes alırken Tommy'e bakmaktan vazgeçti. Bakışları karşısındaki duvara takılmıştı şimdi.

Tartışmak istemiyordu. Ama alttan alamayacağı kadar önemli bir konuydu bu onun için.

" Bana güvenmiyor musun?"

Bu kadar direk sormak istememişti aslında ama kelimeler ağzından çıkmıştı öylece. Kontrol edememişti. Şimdi kendini yanlış birşey söylemiş bir çocuk gibi hissediyordu. Gözlerini ayırmadı karşısındaki duvardan..

Tamamen böyleydi ama rol yapma yeteneğini tekrar kullandı.Hayretle ona bakıyordu şimdi. "Nasıl düşünebilirsin böyle bir şeyi?" dedikten sonra ağzını biraz aralı bıraktı. "Artık Aydınlık Taraf'tasın,değil mi?Yanımda olmanı istemiştim sadece.Bana arka çıkmanı dilemiştim...". Rol mü?Bu rol değil Tom...Sen gerçekten güveniyorsun Sylvia'ya.

Üzerinde fazla durmadan kabul etti.Güveniyordu Sylvia'ya.Hep güvenmişti...Güvenecekti...Ama şimdi kırgın bir ifadeyle aralarındaki sehpaya bakıyordu.Sylvia'ya ilk kez kırılmıştı şimdiye kadar...Bunun,şimdiye kadarki tartışmalarda hep kendisinin suçlu olduğunu hissetmesine yol açtığını anladı.Şimdiye kadar Sylvia kendisininkiyle aynı duygular içindeydi herhalde.Ama şimdi...

Sylvia Tommy'nin sözleriyle tekrar ona çevirdi gözlerini. Mmimklerini, ifadelerini inceledi bir süre.. Sonra gözlerine takıldı gözleri. Hissettiği şeyle birlikte yüzüne buruk bir gülümseme yayıldı..

Aynı ifadeden Tommy'de de olduğunu farketmesiyle içine büyük bir üzüntü doldu. Niye söylemişti ki sanki? Neden bu kadar paranoyakça davranıyordu?

" Ben.. ben özür dilerim." diyebildi sadece.

Bir iç çekişten sonra gözlerini devirip,bu sefer kapıya dikti gözlerini. "Neyse...Boşver.". Bu tepkisinden sonra bir izah gerektiğini biliyordu,bir soru veya yeni bir tepki gerekti ama bunların hiçbirini yapmayacaktı Tom.

Bir kez daha iç çekti.Sanki Sylvia'ya bir şeyler anlatmak istiyor gibi bir havası vardı.Ama amacı bu değildi.Bir şeyler düşünmek istiyordu ama bunu da yapamıyordu.Sadece kendine 'Neden böyle oluyor?' diye soruyordu.Artık buna cevap da veremiyordu mantığı.Kalbi ise çoktan susmuştu.Umudu kesmiş gibiydi.Veya o da Sylvia'yı suçluyordu artık.

Sylvia'ya bakamıyordu.Bu sefer bakarsa üstüne atlayacakmış gibi geliyordu.Kırgınlık mı diye sorgulumaya başladı bu durumunu.Fazla geçmeden mantığı ve kalbi aynı anda 'Evet!' diye cevap verdi.Ama şimdi daha da karmaşıktı kafası.Allak bullak olmuştu.Belli etmese de Sylvia'nın konuşmasını bekliyordu.

İçinden lanet okuyordu kendine şimdi. Hiç yapmadığı şeyleri yapıyordu. Nasıl bu kadar patavatsız olabilmişti?

Tommy'e bakmaya cesaret edemiyordu. Bakışlarını ondan olabildiğince uzak bir yere dikmişti.

"Ne yapmam gerekiyor?" diye düşünüyordu. Ama çabası sonuç vermedi. Ne yapabilrdi ki?

" Tommy ben çok üzgünüm." dedi çaresizliğini ses tonuna yansıtarak.

İfadesinde herhangi bir değişiklik olmamıştı.Hala kapıya bakıyordu.Odaya girmeden önceki gibi yine garip bir duygu vardı içinde.Daha önce hiç tatmadığı bir histi bu.Kırgınlık daha ağır basıyordu bu duyguda.Adını bilmiyordu ama hiç hoşuna gitmemişti.Kalbinde bir ağırlık vardı.

"Boşver." diye tekrarladı.Diyecek başka bir şey bulamıyordu.Garip...Ne kalbinden ne mantığından bir ses geliyordu.Konuyu bu sefer kendisi değiştirmek için çabaladı biraz:

"Yurtdışı seyahati için artık bir program hazırlamalıyız." dedikten sonra bir dahaki cümlesi boğazında düğümlendi.Başka bir şey söyleyemedi.