4 Numaralı Hücre

Grenouille'in uyanmasıyla yüzüne bir gülümseme yerleşti.Tam kazdığı tünelle ilgili bir espri yapacaktı ki rakibi daha önce davranmıştı.
''Selam iyi çocuk.Nasılsın?Gabriella nasıl?''


Kanı beynine sıçramıştı tekrar.Gabriella'dan sürekli bahsedip Tom'un asabını bozmayı düşünüyordu herhalde.Başarıyordu da.Tam bağıracaktı ki acıtığını hissettirmeye neden olan yemeğin gelmesiyle durdu.Biraz daha sakinleşip konuşmaya başladı:

"Onun adını telafuz etmemeni söyledim!Sen tünelini kazmaya başlasana!Vakit kaybediyorsun." diyip bir kahkaha attı.Uzun süredir aradığı,düellolar yaptığı bir suçluyla aynı odada-hatta hücrede- yaşamak garibine gidiyordu.Sinirini de altüst etmeye yetiyordu.

Düşüncelerinde sıyrılınca tekrar acıkmış olduğunu hatırladı.Hücrenin nemli zeminindeki tabağı eline aldı.Duvara monte edilmiş geniş oturağa oturacaktı ki Grenouille'in orada olduğunu görüp diğerine yöneldi.

Bir süre Grenouille'e baktı.Küfürü basıp konuyu kapatacaktı ama yapamadı.Başını biraz yana yatırdı.Grenouille'in amacını anlamaya çalışıyordu zihninde.Mantığı küfürde ısrarcıydı ama duyguları uzun zaman sonra ağır basıyor gibiydi.Düşmanının samimi olduğuna inanıyordu.Yüzündeki bir anlık ifade de bunu kanıtlar nitelikteydi.

Ama yine de Gabriella'dan bahsetmek doğru mu olurdu bilemiyordu.Bu adi herif belki de ileride,buradan kurtulursa,Gabriella'yı kaçırıp Tom'a karşı kullanabilirdi.Bu çok uçuk bir fikirdi.Kafası bu ortamda ya fazla çalışıyordu ya da hiç...Buna karar veremiyordu.

"Gabriella benim eski sevgilimdi.Okuldan mezun olunca Bakanlık için Rusya'ya gitti.Biraz mektuplaştık ama daha sonra ayrıldık."

Olayları biraz çarpıtmış,biraz da kısaltmıştı ama uzun uzun anlatmaya gerek yoktu.Başka bir şey söylemedi ama Grenouille'in ailesini merak etmişti doğrusu.Daha ziyade böyle birisinin ailesi olabileceği olasılığını hiç düşünmediğinden şaşkındı.

Amy ha?Amy Grenouille...Güzel...Belki Grenouille'e karşı,farklı bir yerde,farklı şekilde tanışsalardı,biraz merhamet,biraz samimiyet hissedebilirdi ama,şu durumda mümkün değildi bu.İçinden bir kaç tememnni mırıldanmak geçti ama bu da mümkün değildi.Bir şey söylemedi.Kollarını göğsünde kavuşturup hücrenin dışarısını izlemeye başladı.

Canı burada çok sıkılıyordu.Günler geçmek bilmiyordu nedense.Keşke Slyvia'dan bir tane de kitap isteseydi.Sürekli yalnızlığı içinde boğuluyordu.Grenouille'le muhabbet edemezdi ya.Meşgul olduğu zamanlar içindeki buhrandan biraz olsun kurtuluyordu ama düşünceleriyle başbaşa kaldığı zaman tekrar kalbine bir yumru çöküyordu.Zıvanadan çıkmış düşünceleri tekrar onu sarıyordu.

Sylvia yine buradaydı. Uzun kasvetli koridorda ilerlerken buraya gelmesine sebep olan şeyin tam olarak ne olduğunu bulmaya çalışıyordu. O defter ve annesiyle ilgili öğrendiği şeyler miydi böyle dvranmsına neden olan?
Hücreye yaklaştığında düşüncelerinden uzaklaşmaya çalışdı.

"Merhaba Bay Parker. " dedi o günkü gibi ve hemen ardından çantasından bir kitap çıkardı. " Kitapları sevdiğinizi söylemiştiniz. " dedi ve üstünde "Ölü Evden Anılar " yazan kahverengi tonlarındaki kitapı Tommy'e doğru uzattı.

" Umarım beğenirsiniz."

Sıkıntıdan patlamak üzereyken duyduğu sesle kalbindeki basınç yok olmuş gibiydi.Tanıdık bir ses duymayı özlemişti.Saydığı kadarıyla üçüncü kez 'Size de Bayan Claythorne.' dedi.Sesi sakindi ama içi kıpır kıpırdı.Slyvia'dan iyi haberler bekliyordu uzun zamandır. 'Umarım Bakanlık isteğimi kabul etmiştir.' diye düşündü.

Slyvia'nın ona uzattığı kitabı görünce sevinçten çıldıracakmış gibi oldu.Onu uzunca bir süre daha burada tutabilecek bir kitap edinmişti sonunda.'Ölü Evden Anılar'...Okumuş muydu acaba bu kitabı?Hatırlamıyordu bile...

"Teşekkür ederim.Harikasınız Bayan Claythorne!" dedi sevinç içinde.Kitabı kısa bir süre inceledikten sonra Slyvia'ya döndü.

"Bakanlık ne alemde?Ricamı yerine getirdiniz mi acaba?"

"Teşekkür ederim.Harikasınız Bayan Claythorne!"

Sylvia Tommy'nin sevincine gülümsemekle yetindi. Düşünceleri sürekli o deftere kayıyordu ve her seferinde kendini annesini hatırlamaya çalışırken buluyordu. Tommy'nin sorusuyla gerçek dünyaya döndü.

"Bakanlık ne alemde?Ricamı yerine getirdiniz mi acaba?"

" Bayan Nyx'nin odasına iki kez uğradım fakat yoktu. Ben de kendisiyle görüşmek istediğimi yazdığım bir not gönderdim. Sanırım en kısa zamanda bana dönecektir." dedi bir solukta. Düşüncelerin onu sarmaması için büyük bir çaba göstermeye devam ediyordu. Bunun yüzüne yansımaması için de ayrı bir çaba göstermesi kendi içinde durumuna gülmesine sebep oluyordu.

Yüzündeki tebessüm biraz düşmüştü ama hala uzun zamandır bu kadar gülümseyemediği için çenesi ağrıyordu.Kitabı yanındaki oturağa koyduktan sonra 'Umarım' diyebildi.Sylvia'ya biraz daha dikkatli bakınca bir gariplik sezmişti.Grenouille'e baktı.Uyuyordu-en azından öyle gözüküyordu-.Ne olur olmaz diye parmaklıklara biraz yaklaştı ve fısıltıyla konuşmaya başladı.

"Siz iyi misiniz?Biraz...Garip görünüyorsunuz.". Son kelimesine biraz içerleyebilirdi ama Sylvia'yı tanıtan en iyi kelime buydu herhalde.

Sylvia bakışlarını Grenouille'nin üzerinden çekip tekrar Tommy'e baktı.

"Durup dururken neden insanlar garip görünsün ki?Eğer bir sıkıntınız varsa anlatın lütfen.Parmaklıkların arkasında olsam da size yardım etmeye çalışırım."

Sylvia hafifçe gülümsedi. Ne anlatabilirdi ki ona? Karanlık tarafta olduğunu, şuan onun yerinde kendisinin duruyor olması gerektiğini ve bütün bunlar yetmezmiş gibi annesiyle ilgili öğrendiği şeylerden sonra inancının sarsıldığını mı söyleyecekti.

" Seneler önce ölen annemle ilgili çok ilginç şeyler öğrendim. Ve bu benim için oldukça sarsıcı oldu. " demekle yetindi Sylvia. Açıklayıcı olmadığını biliyordu ama açıklama yapamazdı. En azından şimdilik.

Bir süre sessiz kaldı.Acaba annesi bir ölümyiyen miydi?Aklına gelen tek şey buydu.Biraz daha açıklama bekledi ama devamı gelmeyince biraz teselli vermesi gerektiğini düşündü.Ama ne diyebilirdi ki?Ya yanlış bir şey söylerse?En iyisi tehlikeli şeyler söylememekti.

"Şey,ne öğrendiniz bilmiyorum ama,umarım sizin açınızdan en iyisi neyse o olur." dedi gülümsemeye çalışarak.Ne zamandır sudan başka bir şey içmiyordu.Acaba Sylvia'dan bir kahve istese miydi?Buna izin var mıydı acaba?

"Umarım." dedi Sylvia.

Bakışlarını yere dikmişti. Beton zeminle fazla ilgili gibi görünse de ilgilendiği annesiydi. Hala onu hatırlamaya çalışıyor, neden onu hatırlayaadığını düşünüyordu. Evet küçüktü ama bu birşeyler hatırlamasına engel değildi. İnsan psikolojisiyle ilgili okuduğu kitaplardan bölümler geliyordu aklına. Bastırdığı birşeyler vardı hafızasında belki de. Hatırlamak istemediği. Ama hatırlayacaktı. Hatırlamalıydı..

Bakışlarını Tommy çevirdiğinde hafifçe gülümseyerek konuştu.

" Kitabınız bittiğinde yenisini getireceğim. Eğer okumayı planladığınız bir kitap varsa onu getirebilirim. "

Daha demin oturağa bıraktığı kitaba baktı.Oldukça kalın gözüküyordu.Çabucak bitirebilirdi onu ama yine tüyleri ürperdi Sylvia'nın dediklerini düşününce.

"Umarım gerek kalmaz.Burada bir kitap bitirecek süre kalırsam çıldırırım muhakkak." dedi abartılı bir şekilde.Sylvia'nın dalgın halleri gözünden kaçmıyordu.Bunu daha sonra irdelemek üzere kafasının bir yerine yazdı-yazabilmiş miydi bilmiyordu-.Pek unutacağını sanmıyordu.

Kitabında olan gözlerini kaldırıp tekrar Sylvia'ya baktı.

"Acaba,asanızla birer kahve yapabilir misiniz?Burada sudan başka bir şey içemiyorum da." dedi elini ensesine götürüp.Biraz garip bir istekti ama Sylvia'nın anlayacağını umuyordu.

"Umarım gerek kalmaz.Burada bir kitap bitirecek süre kalırsam çıldırırım muhakkak."

"Ah tabii." dedi Sylvia düşüncesizliğine kızarak."Umarım bu kitabı bitiremeden buradan kurtulursunuz."

Tommy gözleri kitabında Sylvia'nınkilerse yerdeyken kısa bir sessizlik anı yaşandı. Sonunda Tommy konuştuğunda Sylvia da bakışlarını ona çevirmişti.

"Acaba,asanızla birer kahve yapabilir misiniz?Burada sudan başka bir şey içemiyorum da."

Sylvia samimi gülümsemesi kısa zamanlı bir gülmeye dönüştü.

" Tabii ki yaparım. " dedi. Asasını çıkardıktan sonra elini yerle paralel bir şekilde havada bıraktı. Asasını eline doğrultup hafif bir bilek hareketiyle salladığında bir fincan kahve çıkmıştı ortaya. Dumanı tüten fincanı demir parmaklıkların arasından Tommy'e doğru uzatırken

" Bakın fincanım öncekine nazaran daha estetik. " dedi gülerek.

Sylvia'nın sözleri üzerine güldü,kahveyi eline alırken.Gülmeyi kestikten sonra bir yudum aldı bardağından.Sonra memnuniyet dolu bir bakışla Sylvia'ya dikti gözlerini.

"İşte 'muhteşem kahve' diye buna derim.Herhangi bir pürüz yok." diyip bir yudum daha aldı.Sonra düşünceli bir şekilde aralarındaki parmaklıklara baktı.

"Tabii şu demirler dışında.Yine de teşekkür ederim." dedi gülümsemeye çalışarak. "Acaba Rusya'dan bir haber var mı?Veya bakanla yardımcısından?Rusların mektuplarından pek bir şey umduğum yok zira."

Tommy'nin kahvesini yudumlayışını izlerken gülümsedi Sylvia ve sorusuna cevap verdi.

"Birşey ummamakta haklısınız. Hala hiçbir haber yok. " dedi ve ekledi. " İşiniz gerçekten zormuş. Büyük sorumluluk. "
Gözleri tekrar bir noktaya dalarken sesi de hafifleyerek kaybolmuştu.
Sık sık konuşmayı bölen sessizlik gene iş başındaydı. Birşeyler söylemek istese de başaramadı. İkisini de saran sessizliği bitrmenin yolunun gitmek olduğunu anlayan Sylvia konuştu.

"Gitmem gerek. Kendinize iyi bakın."

Koridorda giderek uzaklaşarak yankılanan ayak seslerinin sahibi karanlıkta kaybolmuştu şimdi.

Daha önce çok sık geldiği bir yere tekrar gelmişti. Burası içini ürpertiyordu. Ama bu sefer kalıcı değildi. İçerden birini alacaktı. Sonra buradan çıkacaktı. Yıllar öncesinin hesabı için buradaydı. Bir nevi hesabı ödeyecekti. Elindeki isme baktı:

"Grenouille Allison - 4. Kat, 4 Numaralı Hücre"

Karanlık merdivenlere doğru yöneldi. Yanına biri yaklaşmadıkça tanınması pek mümkün değildi. Son kata geldi. Asasını çekti. Tahmin ettiği gibi kendisini karşılayan Ruh Emiciler oldu. Yabancıyı çabuk seçen yaratıklara karşı kendini koruyabilirdi. Asasını çekti. Sağ kolunu biraz kastı. Asanın ucundan zayıf bir ışık çıktı. Bu Ruh Emicilere "beni mecbur bırakma" uyarısıydı. Homurdanarak çekildiler. İçlerindeki nadir hislerden biri olan korku onları etkilemişti. Edgar 4 Numaralı hücrenin önünde belirdi. İçeride iki kişi vardı. Aradığı kişiyi en son 20 yıl önce görmüş olsa da çabucak seçti. Gözler değişmezdi. Asasını kapıya yöneltti. Mahkumların asa bulundurma şansı olmadığından kapılar dışarıdan kolayca açılabiliyordu.

"Alahamora"

Demir kapı gıcırtıyla açıldı. İçeridekiler şaşkın bakışlar arasındaydılar. Önce asasını diğer mahkuma doğrulttu. Yabancı değildi. Ama Edgar' ı tanımış gibi görünmüyordu.

"Sersemlet!"

Duran ve silahsız hedefi vurmak zor olmamıştı.

İçeri giren kişiyi o karanlıkta ikisi de tanıyamamıştı. Edgar Grenouille' in yanına gitti. Sol kolunu kontrol etti. Karanlık işaret vardı. Bu oydu.

"Hadi evlat, gidiyoruz" dedi.

İkisi de kaybedicek zamanları olmadığını anlamışlardı. Hızla aşağı doğru indiler. Ruh Emicilerin en kalabalık olduğu kattan mahkum kaçırmak zor işti. Hem de görülmeden, tanınmadan. Zemin kata on beşe yakın merdiven kalmıştı. Edgar asasını sağa doğru tuttu.

"Accio asa!"

Tılsım da usta olduğu alanlardan biriydi. Hangi asayı çağırdığını biliyordu. Bu Grenouille'in asasıydı. Asa hızla geldi. Asayı da sol eline aldı. Grenouille hala olayın şaşkınlığı içindeydi. Birazdan ortalık seherbaz dolardı. Alarm verilmişti. Büyük demir kapıdan hızla çıktılar. Biraz ilerlediler. Daha sonra arkalarında iz bırakmadan ölümyiyen karargahına cisimlendiler.

Tek bilinen kaçan mahkumun adıydı...

Bir homurtu gibi duyduğu kilit büyüsü üzerine kafasını yeni kitabından kaldırdı.Bi'rahat kitap okuyamayacak mıydı?Lanet okuyup kapıdaki adama baktı.Açık kapıdan içeri bakıyordu.Kapıyı nasıl açmıştı?Acaba onu çıkarmaya biri mi gelmişti.

Katlanan merakıyla ayağa kalktı.Ama ona doğrulan asayla göğsüne çarpan büyü arasındaki kısa sürede düşünmek için pek vakti olmamıştı.İlk anda Grenouille'in kaçırılmakta olduğunu anladı sadece.Ardından öldüren lanete maruz kalacağını düşündü ama asadan çıkan kıvılcımın kırmızı renkli olmasına şaşırdı.Neden onu öldürmedi ki?

Bunu düşünecek zamanı pek kalmamıştı.Hızla göğsüne çarpan büyüyle ilk önce müthiş bir acı hissetti.Sonra ayakları yerden kesildi.Geriye doğru fırladı.Elinden çıkan kitap,Tom'dan daha önce duvara çarpmıştı.Tom duvara çarpmasıyla yeni bir düşman edindiğini aynı anda fark etmişti.

Sylvia'nın sesini yine bir homurtu gibi duymuştu.Ama kendine gelmeye başlamasıyla yaptığı büyünün ne olduğunu anlamıştı.Gözlerini açtı.Sylvia karşısında duruyordu.Daha önce olanlar aklına gelemedi ilk baştan.Sylvia'nın hala ziyarette olduğunu düşündü.Sonra müthiş bir başağrısı.Çevresine bakındı.Sylvia nasıl girmişti içeri?Grenouille neredeydi?

"Ne oldu?" diyebildi sadece.Sonra başını tutmaya başladı.Kendini duvara çekip yaslandı.