2.Kat-Müdürün Odası

Ne kadar da çabuk neşesini sağlıyordu bu kadın. Baş ağrısını unutmuştu bile. Sadece Sylvia'nın gülümseyen yüzüne bakarak baş ağrısı geçmişti neredeyse. Veya fazla abartıyor da olabilirdi. Belki daha demin içtiği ağrı kesiciler etkisini şimdi gösteriyordu. Ama bu kadar tesadüfün Sylvia üzerine gerçeklemesi,çok güçtü. Artık Sylvia'ya duyduğu aşktan herhangi bir şüphe duymuyordu.

"Peki... Eğer evlendikten sonra da benimle bu kadar alakadar olacaksan,dünyanın en mutlu erkeği olmama az kaldı demektir." dedi gülümsemesini sırıtmaya dönüştürürken. Bir an baş ağrısı bir sancı dalgasına neden oldu ama Sylvia'ya farkettirmeden bunun üstesinden geldi.

Sylvia'dan cevap beklerken,bir yandan da düğün yeri hakkında beynini yoruyordu. Aklına bir kaç yer geliyordu. Clare'in malikanesi, büyük bir park-Londra'daki meydan iyi olurdu-, yeni bir ev alıp;onun büyük bahçesinde yapmak gibi...

"Tabii ki olacağım." dedi hafifçe gülerken.

Bu şuan için en çok istediği şeydi zaten. İlişkilerinin resmiyet kazamasından çok daha farklı ve özel bir anlamı vardı evliliğin. Kendine bile tarif edemediği birşeydi bu. Belki eskiden beri gelen kutsallığıydı, belki başka birşey.

Tommy'e küçük bir öpücük daha verdikten sonra tekrar masanın etrafında dolaşarak biraz önce oturduğu sandalyeye oturdu.

Tommy'nin yüzüne kaydı bakışları. Biraz daha iyi gözüküyordu şimdi. Yüzündeki gülümseme de gerçekti.

"Düğün yeri için aklında bir yer var mı?" dedi sonra.

Sylvia'nın hiçbir fikri yoktu ve Tommy'nin olmasını umuyordu.

Sylvia'nın sorusuyla koltuğuna tekrar yaslanıp ciddi bir hal aldı. Az önce düşündüğü seçenekler üzerine biraz daha yoğunlaşmaya çalıştı. Kent Meydanı'nda yapmak oldukça uzak bir seçenekti. Clare,malikanelerinin bahçesinde arkadaşının düğününü yapmaktan memnun olurdu herhalde. Ama ondan bunu isteyemezdi. En iyi arkadaşını düğününde onur konuğu olarak ağırlamalıydı. Ev sahibi olarak değil.

Tek bir seçenek kalıyordu. Yeni, büyük bir ev alıp, bahçesinde yapacaklardı. Londra'da bahçeli bir ev bulmak zordu gerçi. Şehir dışında bir ev almak zorundaydılar.

"Birkaç şey var aklımda ama sadece birini gerçekleştirmek mümkün. Bir ev alıp, bahçesinde yapabiliriz. Başka bir şey gelmiyor aklıma.". Bu sancılı başla fikir üretmesi zaten zordu. Ama sağlam beyinle bile aklına başka bir şey gelemezdi herhalde.

"Senin bir fikrin var mı?"

Sylvia'nın bazı konulardaki kararsızlığını bildiği halde sormaya lüzum gördü. Ne de olsa onun fikirlerini önemsiyordu.

Tommy'nin önerisini düşündü bir süre. Herşeyden önce ikisine ait bir ev fikri ona çok güzel gelmişti. Heryerini beraber döşeyecekleri bir ev. En güzel anlarını yaşacakları ev.

Bütün bu düşünceler yüzündeki gülümsemeyi arttırdı.

"Bence benim fikrime hiç girmeyelim." dedi gülerek. "Seninki harika."

Gözleri parmağındaki yüzüğe takıldı bir an. Şuan mutlu olduğundan daha fazla mutlu olamayacağını hatırlattı bu yüzük ona. Kısa bir süre öncesine kadar hayal bile edemeyeceği birşeydi bu. Belki de tarif edilmez kılan buydu bu mutluluğu.

Biraz düşününce, bir kaç hafta öncesinin aynısını yaşadıklarını hissetti. Düğün yerine yeni karar vermişler, diğer hazırlıklara da başlamak üzereydiler. 'Dejavu'ya benzettiği bu olay, gülmesine sebep oldu. Nedensiz gibi görünen gülüşünün nedenini açıklamak için konuşmaya başladı:

"Evlenmeye başladığımız günküyle aynı durumdayız farkında mısın?"

Bunu dedikten sonra daha kuvvetli gülmeye başladı. Sinir krizine benzer bir gülmeydi bu. Ama çabucak susuverdi. Bazen düşündüğü gibi şizofreni oluyordu galiba. Ama bunu da yenebilirdi. Böyle düşünürken sürekli gülümsüyordu. Mutluluğunun etkisiyse daha büyüktü. Birçok şey yoluna girmişti.

Tommy'nin gülmesinin nedenini anlayamamasından kaynaklanan bir şaşkınlıkla baktı. Tommy'nin kahkahalarının arasından konuşarak sebebini açıklamasıyla Sylvia da güldü hafifçe. Fazlasıyla doğru ve bir o kadar da gülümsetecek bir tespitti bu.

"Evet." dedi gülmesini gülümsemeye dönüştürürken.

Hazırlıkların yanı sıra duyguları da değişmemişti. Aşık olduğu adamdan evlenme teklifi aldığı o günkü kadar heyecanlı ve sabırsızdı hala. Ve bunun adının aşk olduğundan çok uzun zamandan beri emindi. Hiç yorulmayacaktı bunları hissetmekten.

Sevgi dolu bakışları Tommy'nin yüzünde gezinirken söyleyecek birşey bulamadığının farketti. Aslında birşey söylemek de istemiyordu. Bakışlarının yeterli olduğunu umdu. Sonsuza kadar böyle kalabilirdi.

İçi içine sığamıyordu Sylvia'nın böyle güldüğünü görürken. Ama ilerideki düğünü hatırlattığı için de kalbine bir baskı oluşuyordu. Aynı zorlukları tekrardan yaşayacaklardı. Hatta bu sefer yeni bir ev alacaklardı. Evin beğenilip seçilmesi de meşekkatli bir işti. Şimdi bunu konuşabilirlerdi belki:

"Evimizi konuşabiliriz değil mi? Çok büyük bir ev alalım. Ama şehir merkezinde olmalı. Ve davetlere yetecek kadar büyük bir bahçesi olmalı."

Sylvia'dan gözünü hiç ayırmıyordu. Konuşurken yüzünün aldığı bütün mimikleri dikkatle takip ediyordu. Hoşnutsuz bir ifade almasından korkuyordu doğrusu. Cümlesini bitirdikten sonra da gözlerini ondan ayırmadan cevabı beklemeye koyuldu.

Gülümsemesi hiç bozulmadan dinledi Tommy'i. Ardından gözlerini kapattı gene gülümsemesini bozmadan. Hayalinde canlandırmaya çalıştı evi. Büyük ve görkemli olduğu kadar kasvetli olan Claythorne malikanesinden çok farklıydı hayalindeki ev. İçinde yaşanların mutluluğun yansıdığı bir ev olmalıydı. Evet evet. Doğanın tüm güzelliklerini sunabileceği harika bir bahçe... Ve düğünleri. İhtişamlı değil, sıcak. Bu yeterliydi Sylvia için.

Gözlerini yavaşça aralayıp Tommy'e baktı.

"Evet" diye mırıldandı. "Hayal edebildiğim kadarıyla bu harika olur." dedi cümlesinin arkasına küçük bir kahkaha koyarken.

Mutluluğun ve sabırsızlığın harmanlandığı bir duygu seli kapladı içini tekrar...

Sylvia'nın gülmesini sonsuza kadar izleyebilirdi belki. Ama daha mühim işleri vardı artık. Evi bulunacaktı, davetiyeler tekrar basılacaktı, bahçe hazırlanacaktı, garsonlar tutulacaktı, yiyecek-içecek hazırlanacaktı. Bunları düşününce içi ürperdi. Ama sonucunda Slyvia'yla evlenecekti ya; bunun için herşeye katlanırdı muhakkak.

Baş ağrısını artık hiç hissetmiyordu. Ve bu tesadüf olamazdı asla. Bunu Sylvia ve ona duyduğu aşk sağlamıştı. Keşke hiç yanından ayrılmasaydı bu tatlı kız.

"Aşağı inip biraz kaymak birası içelim mi?" diye sorup biraya duyduğu özlemi dile getirdi. Sylvia'dan olumlu cevap alınca birlikte aşağı indiler.