2.Kat-Müdürün Odası

Aaron bir an düşündü ama bunun mantıklı bir hareket olmayacağına karar vererek :

"Nokta atışı yapmalıyız.Teker teker temizlemeye kalksak birinciden sonra hepsi siner."

dedi ve masadan bir parça kağıt ve kalem alarak birkaç isim karaladı.

"İsimler bunlar.Ama hiçbirine dokunmanı istemiyorum.Hazır olduğunuzda hepsini odana çağırırsın imha ederiz.Ama bunu hepsini tespit etmeden yaparsak odadaki adamlarından biri kelleni uçurabilir."

Aaron'un isim yazdığı kağıdı fazla beklemeden eline aldı. Çoğunu ilk defa ileriki toplantıda görecekti. Hatta hepsini... Ama yine de Aaron'a inanmak istemiyor gibi bir hali vardı.

"Peki bu kişilerin ölümyiyen olduklarını nereden biliyorsun? Bu bilgilerin kaynağını açmalısın."

Gözlerini kısıp,iyi anlayabilmek için dikkatle Aaron'u dinlemeye koyuldu. Sinir bozucu bir cevap vereceğini tahmin ediyordu. Her ne kadar aynı amaç için çalışsalar da pek ısınamamıştı bu adama. Zamanla o da olurdu.

Aaron soğukkanlılığını hala koruyordu.James"in ona güvenmediğinin farkındaydı ama güvenmesi için pek bir çaba harcadığı da söylenemezdi.

"Tommy, Spes Salutis"in başkanı olduğumun farkındasın değil mi ? "

Bu cevap tarzındaki sorunun ona yeteceğinden emindi.

"Spes Salutis'in uzun zamandır Zümrüdü Anka Yoldaşlığı gibi pasif olduğunu da biliyorum Aaron..."

Yoldaşlığın istihbaratı da Spes Salutis gibi harikaydı ama Spes Salutis'in bu durumda bile muazzam bir istihbarata sahip olması garipti. Kıskançlık mıydı bu yoksa? Öyle gibi gözüküyordu. Aaron gibi muhteşem bir istihbaratçıyla çalışmak ne harika olurdu.

"Lord hakkında da işe yarar bilgilerin olduğuna eminim." dedi -uzun zaman sonra- gülümseyerek. Şimdiden Aaron'dan yararlanmaya başlamış gibiydi.Masasına dirseklerini tekrar yaslayıp ellerini birleştirdi.

Aaron da gülümsedi ve şakayla karışık bir tavırla :

"Pek değil, sadece yirmidört yıldır tanıyorum kendisini."

dedi.Çocukluğundan beri tanırdı onu ama bir kere bile yolları kesişmemişti bugüne dek.

Aaron ciddileşerek masaya yaklaştı ve :

"Ciğerini bilirim."

dedi despotça.

Lord'la ilişkilerinin ne olduğunu pek tahmin etmeye çalışmadı. Oldukça gizemli bir adamdı bu. Verilen cevaplardan pek memnun olmamış gibi kafasını salladı.

"Bize planları yeterli. Mugglelara ne gibi zararlar vereceğiyle ilgileniyorum."

İfadesiz bir suratla Aaron'a bakıyordu. Şaka yapamayacağı derecede önemli bir konuydu bu. Gerekirse uğrunda hayatını verebileceği bir konu...

Aaron ciddi tavrını devam ettirerek :

"Yakında muggle başkanı seçilecek İngiltere"de ve yaklaşık on milyon yetişkin muggle Londra"da olacak.Öğrencilerde bu sayu on beş milyonu bulur."

demekle yetindi.Jamesi'in gerisini tahmin edeceğinden hiç şüphesi yoktu.

"Off bunu tamamen unutmuşum. Fazla vaktim yok. Büyükçe bir tim hazırlasam iyi olur."

Aaron'un yardım edip etmeyeceğini bilmiyordu ama harika olurdu doğrusu. Bunu sormasına engel olan nezaketi hep içinde sinsice bekliyordu.

"Ya Spes Salutis ne alemde?Yeterince üye var mı?"

Aslında Aaron bu bilgiyi Sylvia'nın yanında vermekten çekinebilirdi;anlayışla karşılardı bunu.

"Ben gerekli yerlere nüfuz ettim seçim için telaşlanmaya gerek yok.Katılmak isterseniz ortak operasyon yapabilirz."

Aaron ortaya onun da işine gelecek bir öneri sunmuştu ama ortak operasyonun işleri karıştırmasından korkuyordu.Ama yine de böyle bir plan onun yükünü bir nebze hafifletebilirdi.

"Ne dersin ?"

"Harika olur!" diye atıldı. Sonra biraz düşünceli bir hal aldı.

"Operasyon sırasında belki yurtdışında olabilirim. Bakanlık'taki rütbemi kullanıp biraz yardım toplamayı düşünüyorum."

Bir süre Sylvia'ya baktı. Gülümsemesine aynı karşılığı verip tekrar Aaron'a döndü.

"Ama ben olmasam da yoldaşlığın bir çok üyesi sizinle olacaktır."

"Öyle tabii ama senden ricam Sean"ı bu operasyona dahil etmemen."

Aaron Tommy"nin şaşkınlığını üstünde atması için biraz bekledi ve gözlerini devirerek:

"Üzgünüm ama .. Karşı tarafa bilgi ulaştıranların başı o."

diye söylendi.Anthony de dahil olmak üzere herkesin güvendiği birinin böyle bir ihanette bulunması çok rahatsız edici bir durumda ama herkes er yada geç ihanetinin bedelini ödeyecekti !

İlk cümlesindeki isteğin nedenini soracaktı ama ikinci cümlesiyle donup kaldı. Sean Newell'la yüzyüze konuşmamıştı ama herkesin sevdiği biriydi o. Nasıl böyle bir şey yapabilirdiki? Aaron da tamamen yalan söylüyor olabilirdi. Kime güveneceğine karar veremez olmuştu artık. Zaman gösterecekti bir çok şeyi.

"Peki..." diyebildi sadece. İç çekip tekrar düşünceli bir hal aldı.

"Anthony veya Féanor ne zaman dönecek haberin var mı?" diye sordu ifadesini terketmeden.

"Şuan n'aptıkları konusunda bir bilgin var mı ?"

Aaron bu sorudan Tommy"nin konu hakkında bilgisi olmadığını anladı.Bilmemesi de gerekiyordu zaten.Fazlasıyla gizli bir operasyondu bu.

'Hayır' anlamında başını salladı. Aaron'un bu konu hakında da bilgi sahibi olduğuna adı gibi emindi.

"Ama öğrenmeyi çok isterim." dedi masasına yaslanıp. Bildiği kadarıyla sadece dış ilişkileri geliştirmek için gitmişlerdi;ama başka sebeplerin de olduğunu tahmin ediyordu.

"Hortkuluk aramaya gittiler."

Aaron bu açıklamayı yaparken içinde hiçbir şüphe yoktu.Çünkü ZAY"ı ona bıraktılarsa zaten güvenilecek bir adam olduğu kesindi.

"Tahmin etmiştim." diye mırıldandı. Uzun zamandır hiç hareket etmemişti. Etmeye de pek kararlı gibi görünmüyordu. Aaron'a bir şeyler ikram etmek istedi ama akabinde vazgeçti. Üşenmişti doğrusu. Sylvia'yla da hiç başbaşa kalamamışlardı uzun zamandır. Sinirini bozmuştu bu durum.

"Peki ne durumdalar?Başarılı geçiyor mu?"

"Kısmen."

diyerek kestirip attı Aaron.Ardından Tommy'nin uzun süredir sessiz kalan Sylvia"ya olan kaçamak bakışlarının arttığını farkedince yalnız kalmak istediklerini anladı ve ayağa kalkıp:

"Daha sonra haberleşiriz.Tanıştığıma memnun oldum."

dedi ve Tom"un elini sıkıp, bayana başıyla selam verdi.Ardından arkasını döndü ve çabucak önce odadan sonra dükkandan çıkıp gecenin örtüsünde kayboldu.

Aaron gittikten sonra Sylvia'yla başbaşa kalmak için oldukça geç olduğunu farketti. İçinden lanet okuyup Sylvia'yı evine bırakmayı teklif etti. Onay alınca hazırlanıp dışarı çıktılar.

Sokak lambalarının aydınlattığı kalabalık sokakta ilerliyordu Sylvia. Bugün fazla sakardı nedense. Sürekli birilerine çarpıyor, bazen özür dileyip bazen aldırmadan geçiyordu.

Düğünlerinin ertelenmesi moralini bozmuştu elbette. Gene de kendini teselli etmeye çalışıyor, bir nebze olsa da başarıyordu bunu. İlişkileri yerli yerindeydi. Düğün olmasa da olurdu.

Sokak lambalarından birinin ışığının vurduğu tabelaya bakması, herşeyi boşvermesine yetti. Buraya her gelişinde olduğu gibi yüzünde sıcak bir gülümsemeyle girdi içeri.

Tommy'i aradı gözleri masalarda oturanlar arasında. Odasında olabileceğini tahmin ederek tahta merdivenlerden çıktı hızlı adımlarla.

Merdivenleri bitip düz zeminde birkaç adım ilerledikten sonra gözlerinin içi güldü tekrar.
Kapıyı tıklatmaya gerek görmeden açtı yavaşça. Masasında oturan Tommy'i görünce içeri girdi hemen.

"Merhaba" dedi ancak aşık bir kadına ait olabilecek bir ses tonuyla.

Baş ağrısı bu kadar lanet bir şey miydi yahu?

Hogsmeade'de ağrı kesici bırakmamıştı resmen. Ama yine de 'Bana mısın?' demiyordu başındaki ağrı. Fazla ağrı kesici kullanmak istemiyordu;zira insan bünyesinin ilaçlardan daha güçlü olduğunu okumuştu bir yerde. Buna rağmen dayanamayıp türlü türlü iksirlere saldırmıştı.

Bu ağrının sebebini az çok tahmin edebiliyordu. Düğün meselesi... Ertelenmesi yüzünden sağlığı da neşesi de kaybolmuştu. Ertelenme olayının bu kadar etkili olabileceğini tahmin edememişti doğrusu. Ama Sylvia'nın yanında biraz neşeli görünmeye çalışıyordu. Onun üzülmesini istemezdi asla.

Ve yine öyle yapması gerekti. Dirseklerini masaya dayayıp şakaklarına masaj yaparken kapının sesini duymasıyla koltuğuna yaslanıp Sylvia'nın içeri girmesini izledi.

"Merhaba"

"Hoşgeldin hayatım,otursana."

Oturmasını izledikten sonra masaya tekrar yaslanıp ellerini çenesinin altında birleştirdi. Bu şekilde oturunca ağrısı bir nebze olsun azalıyordu. Bunun yanında Sylvia'ya biraz yakın olmak azalmayı katlardı elbette.

Tommy'nin cevabıyla tahta zeminli odada ilerledi ve masanın iki tarafındaki koltuklardan birine oturdu.
Bakışlarının Tommy'e kaymasıyla birlikte yüzündeki tebessüm yavaş yavaş azalıp kayboldu.
Şimdi endişe dolu bakışları Tommy'nin solgun yüzünde gezinmeye devam etti kısa bir süre. Bakışlarıyla uyumlu endişeli bir ses tonuyla konuştu sonra.

"Sen iyi misin?"

Korkuyla açılmış gözlerini ayırmadı ondan. Kötü birşey olmamasını umuyordu. Bu tür durumlar paranoyaklığının en üst seviyesine çıktığı anlar olduğu için daha fazla konuşmadan Tommy'nin cevabını bekledi.

Sylvia'nın gülümsemesinin kaybolmasıyla daha dikkatli bakmaya başladı. Kendi halini farketmiş olmalıydı. Bunu farketmesiyle yüzüne biraz gülümseme yaydı. Sylvia'yı üzmek;isteyeceği son şeydi. Keşke şöyle ufak bir büyü olsaydı da yüzündeki renksiz ifadeyi düzeltebilseydi.

"Sen iyi misin?"

Beklediği soru buydu işte. Sahte bir gülümsemecik yerleştirmeye çalıştı yüzüne. Oldukça çarpık bir gülümsemeydi herhalde. İşe yaramayacağını bilse bile sırıtmaya çalıştı bu sefer. Soruyu yanlış anlamış gibi yapmak istedi.

"İyiyim. Sen nasılsın? Bu arada yeni bir düğün mekanı bulmalıyız mutlaka."

Direk bu konuya girmesi Tom'un da garibine gitmişti. İyice şizofren olmuştu.

Ne kadar kötü bir oyuncuydu Tommy. Yüzüne yaymaya çalıştığı gülümsemenin gerçek olmadığı fazla aşikardı.
Sorusunu anlamamazlıktan gelmesi ise normalde gülebileceği birşeyken içinde ve mimiklerinde endişeden başka bir duyguya yer kalmamıştı.

Sandalyesinden kalkıp masanın etrafında ilerledi ve Tommy'nin yanına geldi. Eğilip uzun bir öpücük kondurdu dudaklarına önce.

"Beni kandırmazsın." dedi doğrulup masaya doğru hafifçe yaslanırken. "Ve eğer ne olduğunu söylemezsen seni zorla St.Mungo'ya götürmek zorunda kalabilirim."
dedi tehdit edici bir tonda ve yüzünde muzip bir ifadeyle.

Sylvia'nın uzunca öpücüğü ağrının büyük kısmını götürmüştü neredeyse. Onu kandıramadığını zaten biliyordu. Sylvia'yı kandırmak oldukça zordu. St. Mungo tehdidi üzerine gerçek manada ürkmüştü. Oradan oldum olası nefret etmişti. Sylvia'nın yüzündeki muzip ifadeyle gerçek bir gülümseme yayılmıştı yüzüne. Tom'a neşe veren tek şey bu tatlı kızdı herhalde.

"İyiyim iyiyim." dedi hızlıca. "Sadece ufak bir baş ağrısı. Çabucak geçer. Az önce bir ağrı kesici aldım."

Bu kadar kolay bir şey miydi bilemiyordu gerçi. Sylvia'ya farkettirmeden,güçlü bir iksir almak için St. Mungo'ya gidebilirdi belki. Ama sadece iksir,o kadar...

Tommy konuşurken Sylvia onun yüzüne dikkatlice bakıyordu; gene numara yapıp yapmadığını anlamak için. Tommy cümlesi bitirdiğinde kaşları hafifçe kalktı.

"Pekala. Ama geçmezse St. Mungo'ya gideceğiz." dedi itiraz kabul etmeyeceğini belirten bir tonda.

Her ne kadar endişesinden tamamen kurtulmuş olmasa biraz rahatlamıştı ve odaya girdiğindeki tebessümünü yerleştirmişti yüzüne. Hem endişeli görünmek de istemiyordu. Bunun Tommy'i üzeceğinden emindi.