Aaron'un Odası

Olivia adamın elini uzattığını gördü ...

"Aaron." dedi.. Olivia bu söz karşısında

''Olivia'' dedi.. Gülümseyerek adamın elini sıktı Olivia'nın eli soğuktu ..Elini sıktı..Sonra yeniden konuşmaya başladı Olivia

''Memnun oldum Aaron ''dedi Olivia...

Aaron elini çektikten sonra yavaşça asasına attı.Ardından asasını büyük şömineye doğru savurdu ve büyük yeşil bir patlamayla şömine alev aldı.

"Üşümüş görünüyorsun, dışarısı soğuk olmalı."

dedi asasını tekrar cebine yerleştirirken.Ardından ağır adımlarla şömineye yöneldi.

Aaron elini çektikten sonra asasını eline attı ve şömineyi yaktı...

"Üşümüş görünüyorsun, dışarısı soğuk olmalı."demişti Aaron gerçekten o iyi biriydi...Erkeklere pek güvenmeyen Olivia nedense kendini güvende hissediyordu..Derken Olivia Aaron'un sorusuna cevap verdi..

''Evet gerçekten üşüdüm..Dışarısı saoğuk..''dedi Olivia derken Aaron ağır adımlarla şömineye yöneldi..Arkasından Olivia gitti...Elleri buz gibi olmuştu..Isınması biraz zordu..

Aaron ellerini ateşe yaklaştırdı ve o çıtırtılar arasında, korlarla süslenmiş bir yolda dalıp gitti.Olanları, olacakları ve olması gerekenleri düşünüyordu.Ya bütün bu yapılanlar bir büyüyle son bulursa ? Bu soru aklının odalarını evvelden beri meşgul etmişti Aaron'un.Elindeki acıyla bu düşüncelerden sıyrıldı Aaron.Uzun süre ateşin yakınında olması ciddi olmayan bir yanığa neden olmuştu elinde.Acı dolu bir iniltiyle şömineden bir adım uzaklaştı ve boş bir sandalyeye geçip elindeki yarayı incelemeye koyuldu.

Olivia şöminenin yanına gidip ellerini ısıtıyordu o sırada Aaronda ellerini uzattı..Ama o an Aaron sanki birşeyler düşünüyor gibiydi...Aaron ellerini çok uzun tutmuştu şöminede o yüzden bir an bir inilti duyuldu..Aaron bağırmştı galiba eli yanmıştı çünkü gerçekten elini uzun süre orda tuutmuştu..Aaron elinin yanmasıyla şömineden çekildi ve boş bir sandalyeye oturdu ve elindeki yanığa baktı o sırada Olivia Aaronun eline dokunarak elin ''Elin çok kötü'' demişti..Olivia Aaron'un elini tuttuğu o an sanki içinde değişik birşey olmuştu ne olduğunu oda bilmiyordu..Ama o duyguyu hissetiği zman birden elini onun elinden çekti...Derken Olivia tekrar konuşma ihtiyacı duydu..''Aaron elini birşeyler sarmamız lazım yada pansuman yapalım..'' O an Olivia çok heyecanlanmıştı çünkü böle şeylere gelemiyordu..ELi çok kötüydü Aaron'un...

Aaron sandalyeye oturmuş tam asasıyla eline bir müdahale yapacakken birden Olivia'nın elini hissetti ellerinde..O sanki beden-kilit lanetine maruz kalmış gibi hissetti kendini.Böyle birşey ilk defa başına geliyordu.Ve işin garip yanı içinde anlam veremediği bir vicdan azabı yayılmaya başlamıştı.Hayatında başka bir kadın bulunmadığı için önce buna pek bir anlam veremese de çok geçmeden neye ihanet ettiğini anladı Aaron.Kendini karanlığa karşı verdiği mücadeleye sanki ihanet ediyormuş gibi hissediyordu.Belki de çok saçmaydı ama duygularına ilk defa hakim olamıyordu Aaron.Elini hızlıca çekip ayağa kalktı refleks olarak.Hiç olmadığı kadar suçlu bir ses tonuyla :

"Ben...St. Mungo'ya gitsem iyi olur..."

dedi ve üstüne montunu bile almadan kapıdan çıktı.Bir an öylece kaldıktan sonra asasına bile dokunmadan topukları üzerinde dönerek oracıkta havaya karıştı Aaron.

Olivia neler olduğunu anlamıyordu ama ilk kez böle oluyordu..Böle olması Olviia'yı biraz rahatsız etti..Hayatı bu aralar çok kötüydü ama üstüne birde bu geldi..Morali gittikçe bozuluyordu..Olivia elini çektiği anda Aaron'da çekti..GAliba ikiside rahatsız olmuştu çok garip duygulardı..Anlamsızdı..Aaron değişik bir ses tonuyla:

"Ben...St. Mungo'ya gitsem iyi olur..." Dedi Olvia neden böle yaptığını neden böyle kızgın bir ses touyla konuştuğunu anlamamıştı ama gerçekten rahtsız olmuştu amacı sadece ona yardım etmekti...olivia üzgün bir sses tonuyla :

'' Tamam '' dedi Olivia o anda Aaron ordan hemen kayboldu neden böyle yapmıştı neden..Olivia onun gitmesinin ardından ordan ayrıldı ...

Emanuél şarabının son yudumunun ardından yavaşça rahat koltuktan kalktı. Askıda duran siyah paltosunu ve fötr şapkasını aldıktan sonra seri adımlarla mekândan dışarı çıktı. Kapılarının çapraz durduğu Caliginosus Pagina Kitapçısı'na doğru ilerliyordu. Mekândan içeri girdiğinde ilk yapmak istediği rafları ve kitapları ateşe vermek oluştu. Ama bu davranış olduça onursuzca olurdu. Emanuél zemini epeyce tıkırdatarak ilerdeki odaya doğru ilerliyordu. Bu sırada bir rafın önünde duraksadı. Kendi kütüpanesinde olmayan bir eserdi bu. Ama onun işini çıkarkn halledebilirdi. Kapının önüne geldiğinde hiç tereddüt etmeden kapıyı sertçe açarak içeri girdi. Kapıyıda arkasından çarptı. Eli asasına doğru giden Aaron'a eliyle durmasını söyleyen bir işaret verdi. Ardından adamla göz göze gelmeye çalıştı. Bir süre birbirlerini süzdüler. "Merlin'in Sakalı! Mekânımı basıyorsun, kapıda bekleyen adamımı öldürüyorsun, birde mekâna verdiğin hasar unutulmamalı evlat!" Kalın sesiyle adama kükrüyordu. Gerçekten olanlara kızmıştı doğrusu. Aaron'un bu küstahça hareketlerini hiçbir zaman tasvip etmemişti zaten. Ona öfkeyle bakarken hâlâ ayaktaydı. O oturmasını söylemeden asla oturmazdı. Çünkü şu anda onun mekânındaydı. Gerçi karşısındaki Emanuél yokken epeyce nazik girmişti mekâna ama... Siniri biraz geçtikten sonra sesini biraz daha yumuşatmıştı. "Hiç mi akıllanmayacaksın?" Aaron'un yüzüne öfkeyle bakıyordu. "Keşke David işini bitirseydide suratını göremeseydim!" diye geçiriyordu içinden. Aaron'u yıllardır tanımasına rağmen bu huylarından her zaman haz etmezdi. Yüzüne sert bir ifadeyle adama bakarken sakallarını sıvazlamaya başladı...

Aaron bakanlığa vereceği raporları hazırlarken ona doğru yaklaştığını anladığı ritmik ayak sesleri duydu.Ayağa kalkarak : "Müşteri olmalı..." diye düşündü ve tam masadan uzaklaşacaktı ki kapı hiç de nazik olmayan bir şekilde açılıp, çarpılmıştı.Hem de ondan izin almadan.Bir an karşısında öfkeyle soluyan bir ihtiyar buldu.Onun kim olduğunu anlamak çok zor değildi."Emanuél Allison". Onun Derek'in kuzeni olduğunu bildiği halde bir an bu kaba davranıştan panikleyip elini asasına götürdü.Ancak daha sonra karşısında yaşlı birine asa çekmenin ne kadar alçakça olduğunu düşünerek asasını çıkarmadı.

"Merlin'in Sakalı! Mekânımı basıyorsun, kapıda bekleyen adamımı öldürüyorsun, birde mekâna verdiğin hasar unutulmamalı evlat!"

Ne diyordu bu adam ? Aaron hiçbirşey anlamamıştı.Ancak daha sonra olanlar yavaşça şekillendi kafasında.Dün James'i almaya gittiği dükkanın sahibiydi Emanuel.Aaron tam söze girecekti ki Emanuel sözüne devam edince kesme kabalığında bulunmak istemeyerek susmaya devam etti.

"Hiç mi akıllanmayacaksın? Keşke David işini bitirseydide suratını göremeseydim!"

Aaron bu ağır itamlardan sonra bir an öfkesine yenik düşerek düşmanca sayılabilecek bir tavırla söze girdi.

"Hem mekanında bir katili saklıyorsun, hem de gelmiş bana kendi mekanımda ahkam kesiyorsun."

Bunu dedikten sonra deri koltuğuna bıraktı kendini ve ona da oturması için işaret etti.Ardından masasındaki gizli sayılabilecek belgeleri çekmeceye atıp ellerini masanın üzerinde birleştirdi.

"Bak Emanuel.Adamın David orda Yoldaşlık başkanını tehdit edici bir konumdayken, ben de karşı kafede oturup çay yudumlayamazdım.Adamına gelince, o konuda üzgünüm.Ama geldiğimde kapındaki üç adamımı da ben bulamadım.St. Mungo'ya gidinceye dek.."

dedi ve sözünü bitirince delici bakışkarını onun gözlerine kenetleyip, suratındaki ifadeyi daha da ciddileştirdi.David'i koruyan biri gelip de onu azarlayamazdı.Yaşı kaç olursa olsun !

"Hem mekanında bir katili saklıyorsun, hem de gelmiş bana kendi mekanımda ahkam kesiyorsun." Emanuél bu sözleri duyunca yüzünde bir kurnaz gülümsemenin belirmesine engel olamazdı. Aaron'un da bildiği gibi ayakta uyuyan Bakanlık mekânındaki adamları nasıl olurda öğrenebilirdi? Tabii ki Aaron'un istihbaratlarıyla. "Bak Emanuel.Adamın David orda Yoldaşlık başkanını tehdit edici bir konumdayken, ben de karşı kafede oturup çay yudumlayamazdım.Adamına gelince, o konuda üzgünüm.Ama geldiğimde kapındaki üç adamımı da ben bulamadım.St. Mungo'ya gidinceye dek.." David oradaki adamlara ne olduğunu bilmiyordu. Ama büyük ihtimalle kapıdaki tılsımların etkisiyle yaralanmış olmalıydılar. Emanuél bunu kafasında canlandırdığında yüzündeki sırıtış artıyordu. Ama mekânındaki tılsımları kırarak içeri giren Aaron'un bu hareketine hala kızgındı. Zaten odasındaki aynadan görmüştü olanları. Daha ortada birşey yoktu. Ta ki duvarı parçalayarak içeri dalan ve toplantı odasını mahveden kahramanın gelişine kadar. David'in Zay başkanını yaralamasını da biliyordu. Oturduğu rahat koltukta biraz daha yayıldıktan sonra paltosunun cebinden Monté Carlo purosu çıkardı ve yaktı. Ardından ses tonunu iyice babacanlaştırarak Aaron'a döndü. "Mekânımda sakladığım katil diyorsun. İyi, güzel de burası Knockturn evlat! Zamanında arananlar listesindeyken burada elimi kolumu sallayarak yürüdüğüm zamanlarda oldu. Burası birnevi serbest bölge!" Bunları söylerken Aaron'un farkedebileceği bir sırıtışla ona bakıyordu. Uzun yıllardır tanıdığı bu oğlan şimdi karşısına geçmiş mekân basıp, adam öldürüyordu. Emanuél yaşlandığı hissine kapılmıştı bir an için. Yani kendi gençliğindeki bacak kadar çocuklar şimdilerde millete kıran koyan otorite oluyordu yavaş yavaş. Dalgın dalgın duvarı seyrederken tekrar Aaron'a döndü. "Bak evlat! Seni uzun yıllar tanırım. Sen de beni tanırsın, Ve oluşumumun amacını. Yani taraflar ve savaş umrumda değil. Benim sana kızdığım nokta beni çiğneyip geçmen." Purosundan bir nefes daha çektikten sonra başını koltuğa doğru düşürerek dumanları tavana doğru üfledi. Hayatta en çok zevk aldığı şeylerden biriydi puro. Ama yanında kombine bir içki olmadan tadı çıkmıyordu bu meredin. Sakallarını kaşırken tekrar Aaron'a döndü. Ne cevap vereceğini merakla bekliyordu...

Aaron yerinden bir santim bile kıpırdamamıştı.Hala otoriter bakışları onunkilerle düellodaydı.Bu ihtiyar zamanında Feanor'un başına çok bela olmuştu ve şimdi de Aaron'a olacak gibi görünüyordu.O zaman da uçuk kaçık biriydi ve karanlık işlerle uğraştığını adı gib biliyordu.David'i de bu yüzden saklıyordu; o işini seviyordu ve bırakmaya niyeti yoktu.Ama Aaron da bu koltuğa üç-beş çapulcuya yenik düşmek için oturmamıştı.Dün yaptığı hareketin etik olmadığının o da farkındaydı ama o an için yapılacak birşey yoktu.Kağıt yırtılınca James'in tehlikede olduğunu düşünerek dükkanı dağıtmıştı.Bunun olmasına gerek yoktu.

"Mekânımda sakladığım katil diyorsun. İyi, güzel de burası Knockturn evlat! Zamanında arananlar listesindeyken burada elimi kolumu sallayarak yürüdüğüm zamanlarda oldu. Burası birnevi serbest bölge!"

Aaron bunları çok dikkatle dinlemişti.Zamanı geldiğinde bu anıları düşünseline atıp sorunu mahkeme salonunda çözmek zorunda kalabilrdi.Bu itiraf onun ipini çekmeye yeterdi.Tabii o zamana kadar puro ve içki karaciğerini öldürmezse.

"Bak evlat! Seni uzun yıllar tanırım. Sen de beni tanırsın, Ve oluşumumun amacını. Yani taraflar ve savaş umrumda değil. Benim sana kızdığım nokta beni çiğneyip geçmen."

Aaron da bu işin raconunu son derece iyi biliyordu fakat durum onu gerektirmişti ki yapmıştı.Zira dükkanın ona ait olduğundan bile yeni haberi oluyordu.Ki bunu önceden bilse bile oaynı hareketi yapmaktan hiç çekinmezdi.Uzun bir süreden sonra ilk defa hareket ederek masanın üzerine biraz daha eğildi .

"Orda David'i saklayan babamın oğlu olsa tanımam !"

Önemli olan sözün sertliği değil, o sözün ne kadar sert vurulduğudur.Evet, Aaron bu güne kadar her zaman bu taktiği izlemişti.Böylelikle kendinden yaşça büyük ya da daha üst mercilerdeki yöneticilere lafların saygısızlık etmeden oturtabiliyordu.Gözlerini daha da açtı ve onların içindeki tüm öfkeyi kusmasına izin verdi.

"Orda David'i saklayan babamın oğlu olsa tanımam !" Emanuél bunu üzerine suratındaki gülümsemeyi arttırmıştı. Zihinfendarlık numaraları için gözlerini Aaron'a diktiysede onun kendini savunuşuna çare bulamamıştı. Bu yüzden bundan vazgeçip sadece purosuna odaklı bir şekilde oturmaya devam etti. Aaron'un söylediği sözler üzerine babasını düşünmeye başladı. Hatırladığı kadarıyla 35 sene önce bir düelloları omuştu. O zamanlar toy Emanuél'in öldürme hırsı ve Lord'a olan sadakati inanılmazdı. Ama o geceki düelloda kazanan olmamıştı. Emanuél ölmediği için şükretmeliydi daha doğrusu. Buna bakılırsa ömrü boyunca aynı durumla 1000 defa karşılaşmıştır. Purosundan son bir nefes daha aldıktan sonra geri kalanını ortadaki büyük sehpaya fırlattı. Ardından cüppesinin sol kolunu sıyırdı. Karanlık İşaret'i iyice belli edecek şekilde sıyırmıştı. "David dediğin nedir ki evlat! Görüyor musun bu işareti. Şu sokağa çıkıp baktığında yarısında bunu görürsün. David senin bana karşı kullandığın bahane. Belki önemli kişileri öldürmüş olabilir. Benim öldürdüğüm seherbaz sayısını sayabilecek rakam varmı ki! Ama cezamı Azkaban'da fazlasıyla çektim.." Ardından kolunu tekrar kalın paltonun içine gömdü. Hala anlamadığı şey Emanuél gibi savaşta taraf tutmayan, paranın tarafında olan birinin mekânını basmasıydı. Aslında Emanuél'in parayada ihtiyacı yoktu. Zaten fazlasıyla vardı onda. Bu işlere hala devam etmesinin sebebi belki de sadece şan ve şöhretti. Aaron'un ikinci kozu James'ti. Ama o adamda fena sayılmazdı. Yani David'le baş edebilirdi. Genç yaşında Zümrüdü Anka Yoldaşlığı'nın başkanı seçildiğine göre iş olmalıydı. Bunları düşünürken biten purosuna üzülmüştü. Bunu üzerine cebinde bir tane daha çıkarttı ve yaktı. Ciğerlerini dolduran duman onu rahatlatıyordu...

Aaron, Emanuel'in bu pis sırıtışlarından rahatsız olmaya başlamıştı.Ancak bunu ona belli edip onu keyiflendirecek kadar aptal değildi.Onun cins bir piskopat olduğunu biliyordu çünki.Masadan tekrar uzaklışıp koltuğuna gömülse de göz temasını kesmemişti.Aaron'u rahatsız eden bir diğer şey ise konuşması sırasında purosunu önce masaya atıp, sonra tekrar ağzına almasıydı. "Ne pis bir adam." diye düşünmekten kendini alamadı Aaron.Bunun bir nedeni de belki ikide bir sakalını kaşımasıydı.

"David dediğin nedir ki evlat! Görüyor musun bu işareti. Şu sokağa çıkıp baktığında yarısında bunu görürsün. David senin bana karşı kullandığın bahane. Belki önemli kişileri öldürmüş olabilir. Benim öldürdüğüm seherbaz sayısını sayabilecek rakam varmı ki! Ama cezamı Azkaban'da fazlasıyla çektim.."

Aaron'un yüzünde her zamanki çarpık gülümsemesi belirdi.Ardından masasındaki kör bıçağı alıp elinde çevirmeye başladı.Artık bakışları Emanuel de değil.Bıçaktaki yansımasındaydı.Bir süre bıçakla oyalandıktan sonra başını kaldırmadan :

"Sayılarla ifade edemesen de, öldürdüğün insan kitlesinin çokluğunu bilebilmek çok güzel."

dedi sırıtmaya devam ederek.Ardından yüzündeki gülümseme yerini birden öfkeye bıraktı ve elindeki bıçağı ansızın kapıya doğru savurup :

"Ben onu bile hatırlamıyorum !"

dedi.Gözleri tıpkı kükremekte olan bir aslanınkini andırıyordu.Belki de animagusunun da aslan olmasının nedeni buydu.Hala kapıya saplanan bıçaktaki yansımasını görüyordu.Kolunu yavaşça masaya indirdi ve onu süzmeye devam etti.Bu ihtiyar kendini çok sert sanıyordu anlaşılan.

"Sizin devriniz bitti ! Eskiden şatolarda yaşayan adamın neden artık dükkan köşelerinde süründüğünü biliyorum Emanuel ! Paranız var ama onu harcamaya korkuyorsunuz."

Bir süre durdu; öfkesine yenik düşüp ağzından kötü lafların çıkmasını istemiyordu.Ama bu durum ne kadar devam edebilrdi Tanrı bilirdi ancak.Öfke kusan bakışlarını onun sinsi siyah halkalarına dikmeye devam etti ve fısıltı seviyesinde çıkan ama odada yankıya neden olan sözü söyledi.

"Para için öldüren pisliğin tekisin."

Emanuél Aaron'un bıçakla oynayışını ve kapıya doğru atışını seyretti. Yüzündeki sırıtış artmıştı nedense. Birde Emanuél'i hapse felan atmayı mı planlıyordu bu adam! Emanuél bunların hepsini düşünürken kahkaha atmadan edememişti. Arkasında olan adamları bilmesine rağmen Aaron'un hala buna uğraşması gülünçtü. Gerçi Aaron Emanuél'in sözde destekçilerini ayaklarına kapandırabilecek biriydi. Ama Emanuél'in çok iyi bildiği bir şey vardı. Azkaban'da cezasını çekerek çıkan ve ölüm yiyenlik yapmayan birinin Azkaban'a atılması trajikomik bir hikayeden başka bir şey olamazdı. Yüzündeki sırıtışı arttırarak Aaron'a döndü. "Biliyor musun West! Kendi kendime her zaman soruyorum. Neden daha önce bu işe girmedim diye. Önceleri Lord'un ağzına bakan bir kukladan başka birşey değildim. Baksana, daha birkaç işle servetimi ikiye katladım. Ve de bilgin olsun. Ben öldürmem. Sadece özel isteklere ben bakarım. Dave ve Gre yokluğumu hissettirmiyor. Emin olabilirsin!" Purosunu birkez daha çektikten sonra sakallarını sıvazlamaya devam etti. Aaron'un bu sert olma çabası Emanuél'i bitiriyordu. Gerçi bunu fazlasıyla iyi yaptığı söylenebilirdi. Emanuél'in yerinde başkası olsa kesinlikle buradan kaçmayı düşünebilirdi. "Birde hala şatoda yaşıyorum. Allison Mâlikanesi şimdilik işimi görüyor. Ayrıca senin dükkan köşesi diye tabir ettiğin yerden hayal edemeyeceğin paralar kaldırmaya başladım evlat. İthâl mallar kapış kapış gidiyor. Ayrıca Bulgaristan'daki dostlarıma da çeşlitli malzemeler ihraç ediyorum." Aaron'un bunlara istihbarat gözüyle bakacağından emindi. Ama söyledikleri doğruydu Emanuél'in. Aaron'un bunları öğrenmesi hiç de umrunda değildi. Zaten yaptıkları yasal ticari işlerdi. Bakanlık utanmasa Emanuél'e başarılarından dolayı ödül bile verecekti. Birde Bulgaristan deyince aklına orası gelmişti. Buradaki karışıklık yüzünden orayı ihmal ediyordu bu aralar. "Bilgin olsun West! Bulgaristan'da kaliteli kadınlar var. Birkaçını buraya getirip sokaktaki zavallılara pazarlamayı düşünüyorum." Emanuél artık Aaron'u sinirlendirecek türde şeyler söylemeye başlamıştı. Bu pis işler Aaron için oldukça kötüydü. Zaten Emanuél onun neden gelipde Knockturn'de dükkan açtığını hala anlamış değildi. Kesin şu istihbarat ayağına yapmıştır diye geçirdi içinden. ikinci purosunuda bitirdikten sonra sakalıyla ilgilenmeyi bırakıp bacak bacak üstüne atarak pozisyonunu daha da rahatlattı. Şimdi Aaron'un nasıl bir tepki vereceğini düşünerek odayı inceliyordu...

Aaron'un nevri dönmeye başlamıştı.Emanuel'in tek istediği de buydu ve bunu son derece başarılı bir şekilde yapıyordu.Aaron ister istemez deliyi andıracak bir gülümseme yerleştirdi suratına.Yirmisinde değildi ki bu adamı bir güzel dövecekti.Düello da geçmişti artık ondan.Ama ifadesini almadan da bırakmaya niyeti yoktu Aaron'u.Öyle ya kendi gelmemiş miydi buraya ? Asasını o denli hızlı çekmişti ki büyülü sözler ağzından çıktığında nerdeyse tekrar cebine dönmüştü.

"Colloportus."

Artık kapı içerden ya da dışardan hiçbir müdahale ile açılamayacaktı.Zaten tılsımlar da onlara büyüm işlemesine bir engeldi.Emanuel'in dükkanının aksine ... Emanuel'e ters ters bakmaya devam etti.Onunla aynı ailede olmak bile insanın büyük bir utanç sahibi olmasına yetiyordu.Kadınlar hakkındaki düşüncesi ise ayrı bir olaydı.Bu morukta iş olmadığı her halinden belliydi ...

"Bak Emanuel.Sen ve o kirli paracıkların inan umrumda değilsiniz.Ama iş masumların canını yakanları desteklemeye gelince."

dedi ve ayağa kalktı.Bakışları artık daha da sertleşmişti.Bir leoparınkini andırıyordu.

"O konuda taviz vermediğimi en az benim kadar iyi bilirsin."

Masanın yanına doğru bir adım attı ve onu Emanuel'e doğru yaklaştıran adımlar izledi.Aaron hareket etse de bakışlarının odaklandığı nokta değişecek gibi değildi.Artık aralarında çok az bir mesafe vardı.Aaron kolunu yavaşça uzattı ve onun içmekte olduğu purosunu ağzından aldı.Yavaşça kendi ağzının hizasına götürüp, üfleyerek söndürdü.Ardından da aynı sukunetle puroyu duvara atıp parçalanışını adeta ağır çekimde izledi.Bu Emanuel'e yapılabilecek belki de en hatalı hareket ve en ağır hakaretti.Ama bu Aaron'un umrunda olsa zaten onu dükkanına almazdı.Yavaşça asasını çekti ve kapıdaki mühürü kaldırdı.Asasını tekrar yavaşça indirdi ama cebine koymadı.

"Bana martaval okuma ihitiyar."

Emanuél Aaron'un yaptığı kapı kilitleme numarasına hiçbir şey dedemişti. Sadece gülmekle yetindi. Ama gelip purosunu söndürmesi onu çileden çıkarmıştı. "O son puromdu lanet olası! Onlar Monté Carlo'dan geliyor." Oturduğu yerden deli gibi kükremişti. Yaşına göre epeyce iri cüssesini koltuktan kaldırarak Aaron'la burun buruna gelecek şekilde ayağa kalktı. Daha asalara luzum yoktu. Hem bu tılsım numaraları Emanuél için çocuk oyuncağıydı. Büyü düzeyi normal bir büyücü olsa da tılsımlar konusunda bütün herkese meydan okuyacak bilgileri vardı. Yıllarca yurtdışında edindiği bilgilerle ve aktif ölüm yiyenlik süresinde tılsımla içli dışlı olmuştu. Şu anda paltosunda epeyce olan tılsımlı nesnelerle ve üzerindeki tılsımlı kıyafetlerle şu anda Aaron'un yaptığı biraz aptallık olmuştu. Halen burun buruna durduğu adama öfke dolu bakışlarla bakıyordu. Yaşına göre çevik olan reflekslerinin konuşma vakti gelmişti. Aaron'un karşısındayken hiç korkmadan duruyordu. Bu sürenin uzaması kahkahalarla gülmesine neden olmuştu. Çok seri hamlelerle hareket ediyordu. Aaron'u masasına doğru iterken paltosunun cebinden tılsımlı taşlardan birini çıkardı. Ardından asasına davaranan Aaron'u farkedince hemen animagus halini aldı. Bir atmaca olarak uçuyordu odada. Aaron'un büyülerinden kaçmak bir atmaca için bile kolay değildi. Ardından elindeki taşı duvara doğru fırlattı. Duvar gürültüyle parçalandıktan sonra atmaca ferah gökyüzüne doğru havalandı. Aaron'un boş duvardan gönderdiği büyülerden zorlukla kaçtıktan sonra arkasını dönerek atmaca haliyle haykırdı. "Belki bir dahaki sefere evlat!" Ardından hırçın gökyüzüyle boğuşarak ilerlemeye devam etti.Şimdi Aaron'la arasında bir düşmanlık başlamış oluyordu...

RPO: Ortam düelloya doğru gidiyodu. En uygun şekliyle bitiriş yaptım. Her an çıkabilirim çünkü. Gizli giriyorum. Düelloyu başka zaman hallederiz.

Aaron'u görmeye gitmek, çok sıkıcı bir günün ardından, dışarı çıkmak için mükemmel bir bahaneydi.Hem Aaron'u da görmüş olacaktı.Bu bahaneyi iyi kullanan Eva, kendini malikanenin kalabalığından kurtarmış, bahçeden çıkınca da doğruca kitapçının önüne cisimlenmişti.

Kitap almak için gelmemişti, ama bugün birşeyler yapabilmek için bahaneye ihtiyacı vardı nedense.Aaron'u görmek için de kitap alma bahanesini kullanmak oldukça pratikti.

İçeri girip girmemenin kararsızlığı içinde dükkanın önünde dururken, hava gitgide soğuyordu.İçeri girmeye karar verdi.Kitap almak için kitapçıya gitmekten daha doğal ne olabilirdi ki?

Eva daha dik durdu, yüzüne büyüleyici gülümsemelerinden birini yerleştirdi ve dükkana girdi.Kitapları inceleyen müşterilerin arasından, geçip Aaron'un odasına yöneldi.

Odaya vardığında duvarın yıkılmış olduğunu farketti.Anlaşılan Aaron ve yanındaki kişi -her kimse- uslu durmamıştı.Eva, yüzüne en tatlı gülümsemesini yerleştirdi ve konuşmak için Aaron'a döndü.

"Gelmemin bir sakıncası var mı?"

Aaron, Emanuel onu ittiğine yaşına saygı duyduğundan karşılık vermemişti.Sadece onun odadan çıkmak için yaptığı acınası çabaları izliyordu ve bundan da büyük bir keyif aldığı söylenebilirdi.En sonunda kahkahasını bastıramadı ve asasını sallayıp odadaki tılsımların işlevlerini ortadan kaldırdı.Hala gülüyordu.

"Bu kadar paniklemene gerek yoktu, çıkmak istediğini söylemen yeterliydi.Ha, bu arada...Eğer baş edemeyeceksen gelip de burda yaşından küçük davranmayacaksın."

dedi o odadan dışarı süzülürken.Masasına doğru süzüldü ve oturup düşünmeye başladı.Bunların sayısı artmaya devam ettikçe asayişi sağlamak da güçleşiyordu.Yıkılan duvara şöyle bir baktı ama şu an kendinde asasını kaldıracak mecali bulamıyordu.Bakışlarını yerde tuzla buz olan mavi tılsım kalıntılarının buharlaşışına kenetledi.Dudakları yine çizgi halini almıştı ve her zamanki ciddi tavrını takınmıştı.

O kulakları okşayan söz böldü ciddiyet fırtınasını.

"Gelmemin bir sakıncası var mı?"

Aaron bir an gözlerine inanamadı.Eva mıydı bu ? Yoksa az öncek dalıp, rüya görmeye mı başlamıştı.Ayağa kalkarak gözlerini kırpıştırdı; bunun bir hayal olmadığından emin olmak istiyordu.Ama değildi işte.Her zamanki tatlı gülümsemesiyle kapıdaydı Eva.Aaron yüzüne yayılan çarpık gülümsemesiyle :

"Tabiiki hayır."

dedi.Alışkanlık olmuş olsa gerekti ki tekrar ciddileşti Aaron ve dudakları çizgi halini aldı.Bunu farketmiş olsa neşenlenmeye çalışabilirdi ama ne yazık ki Aaron şu an biraz meşguldü.

Yıkılmış duvardan içeri biraz önce uçan canlı atmacanın gümüşi renkte olan patronus hali girmişti. Aaron'un masasının karşısına kondu ve Emanuél'in kalın sesiyle konuşmaya başladı. "Senin mekânında seninle kapışmak akıl kârı değil West! Her çağırdığında dükkanların ortasında bir yerde kapışabiliriz. Bu arada kız arkadaşın güzelmiş. Kedi olalı bir fare yakalayabildin!" Konuşması bittikten sonra yavaşça yok olan atmaca gerisinde sinirli bir adam ve meraklı bir kadın bırakmıştıı...

Aaron, Eva'yı gördüğüne çok şaşırmış gibiydi.Gözlerini kırpıştırdı, artık daha çok şaşırmış bir şekilde bakıyordu.Az sonra şaşkın yüz ifadesi değişti.Hayal görmediğine emin olmak isteyen biri gibi davranıyordu.

Hayal görmediğine emin olmuştu ki, yüzüne Eva'nın çok sevdiği çarpık gülümsemesini yerleştirmiş;

"Tabiiki hayır." demişti.

Ama Eva bundan pek emin değildi, odanın duvarı yıkılmıştı ve oda Aaron'un tek başına yapması güç bir şekilde dağılmıştı.

Eva odayı incelerken yıkılmış olan duvardan odaya bir patronus girmişti.Atmaca biçimindeydi ve konuşuyordu.Eva dediklerinden burada az önce bir kapışma yaşandığı sonucunu çıkardı.Ki bu da Aaron'a çok uygundu, o kavgadan kaçınmazdı.Patronusun son iki cümlesi için de kendisi için söylenmişti galiba.Ama Eva bunu duymamazlıktan geldi, çünkü o Aaron'un kız arkadaşı değildi.

Yine de neler olduğunu merak etmişti.Meraklı gözleri yok olan patronusun önceden bulunduğu yerden Aaron'a döndü.

"Neler oldu burda? Gerçi ne olduğunu tahmin edebiliyorum ama... Yardıma ihtiyacın var gibi görünüyor."

Aaron yüzüne çekici gülümsemesini yerleştirdi.Bakışlarını Eva'nın gözlerine çevirdikten sonra :

"Geldin ya, artık bir önemi yok."

dedi.Aralarında bir masa olmasına lanet ediyordu Aaron.Bu Emanuel ihtiyarının patronusu ise ayrı bir olaydı.Şu an odada Eva olmasa asasını kaptığı gibi ihtiyarın dükkanına giderdi.Gerçi şu durumda bile aklından geçmemiş değildi ama ...

"Geldin ya, artık bir önemi yok."

Eva'nın yüzü pembeleşti.Gök mavisi bakışlarını yere dikti.Birkaç dakika içinde yüzü tekrar eski haline döndü.Aaron'un demek istediğini yanlış anlamış olabilirdi.Şu an en önemli olay onun gelmiş olması mıydı, yoksa Aaron'un patronusu yapan adamla olan kavgasını bölmüş olması mı? Bunu bilmiyordu.

Yere bakmayı bıraktı, artık Aaron'un gözlerinin içine bakıyordu.

"Demek istediğin şey, benim sizin tartışmanızı veya düellonuzu -artık her neyse- bölmüş olduğum mu? Devam etmeye karar verdiysen gidebilirim?"

Aaron, Eva'nın pembeleşişini görünce kahkahasını zorlukla bastırdı.Ama gözlerinin yanındaki kıvrımlar onu ele veriyordu nuhtemelen.Çekici olduğu söylenen gülümsemesini daha da arttırarak gözlerini derin - oldukça derin olsa gerekti ki Aaron'un ayağı asla yere değmemişti - denizlere kenetledi.

"Hayır.Demek istediğim sen yanımdayken etrafımı ölüm yiyenler sarsa da önemli olmadığı."

Aaron, Eva'nın elini tutmak istemişti bir an ama masa yine aralarına girmişti.Ama buna gerek de yok gibiydi.Gözler gerekli etkileşimi sağlamaya yetiyordu zaten.

"Hayır.Demek istediğim sen yanımdayken etrafımı ölüm yiyenler sarsa da önemli olmadığı." demişti Aaron Eva'nın gözlerinin içine bakarak.

Eva'nın renk skalasında pembeyi doğrudan atlayan yanakları oldukça kızarmıştı.

"Teşekkür ederim." dedi zorlukla.Pembeleşen yüzüne karşılık Aaron'un kahkasını zorlukla bastırdığını farketmişti az önce.Acaba kırmızı renge ne tepki verecekti?

"Benim de senin için aynı şeyleri düşündüğümü biliyor olmalısın" dedi Eva usulca, ayağının yakınındaki bir nesneyi kaldırıp yerine koymaya davranmışken.

Aaron birden ciddileşti ve yüzündeki gülümseme kayboldu.Bunu biliyordu ama az önce olanlar ve önceki geceki ... Eğer o yakınında olursa tehlikede olacaktı, öbür yandan da dünyanın en mutlu insanı.Ama onu korumaya yemin etmişti Aaron.Kılına zarar gelmesine izin vermezdi.Masadan kalkıp yavaşça onun yanına süzüldü ve iki kişilik koltukta onun yanına oturdu.Artık çok yakınlardı ve gözlerindeki masumiyeti daha iyi görebiliyordu Aaron.Hayran hayran bakmayı sürdürdü ona.Daha sonra yavaşça elini onun eline götürerek :

"Senden duymak daha güzel."

dedi büyüleyici bakışlarının arkasına gizlenerek.Elindeki sıcaklık kalbindeki sıcaklığın yanında bir hiçti.