Bar Kısmı

Grimsi hale dönmüş gökyüzü adeta akşamın işaretlerini veriyordu. Sokak lambaları hafiften yanmaya başlamış, etraf turumcumsu bir renk almıştı. Sıkılmış ve bitkin bir halde olan Selyon Dark Dream'a doğru ilerlemeye başladı. Sihir Bakanlı'ğındaki işler onu çok yormuştu. Bu nedenle biraz dinlenmeye ihtiyacı vardı. Etraf sessizdi. Sadece onun siyah topuklu ayakkabılarının sesi duyluyordu...

Bir kaç dakika sonra Dark Dream'a gelen Selyon nereye geçeceğini düşünmeye başladı ve sonunda Bar'a girmeye karar verdi. İçeriye geçti ve etrafına şöyle bir göz attı. Her yer doluydu. Sonunda gözüne barmenin o tarafları kestirdi ve oraya doğru gitti. Yanında duran ve viski içen adama bakarak sadece ''Merhaba'' diyebildi. Biraz kafasını eğdi ve adamın kardeşi olduğunu görünce ağzı açık kaldı. Will'in burda ne işi vardı? Ayrıca bu hali neydi? ''Will. Ne zamandır burdasın ve bu halin ne böyle? Sen iyi misin? Kendinden geçmişe benziyorsun'' diyerek üzerinde ceketi çıkardı. Simsiyah elbisesi onun sarışınlığını ortaya çıkarmıştı. ''Aman Tanrım. Barmen bana bir viski lütfen'' diyerek elindeki bardakla oynamaya başladı.

''Will. Ne zamandır burdasın ve bu halin ne böyle? Sen iyi misin? Kendinden geçmişe benziyorsun'' William duyduğu tanıdık ses üzerine başını kaldırarak gülümsedi sadece. Birde William'ı bu kadar kötü gösteren neydi acaba? Oysa William kendini hiç hissetmediği kadar mutlu ve sevinçli hissediyordu. Galiba bu tavır William'da alışılmışın dışında bir izlenim oluşturduğundan olsa gerek kardeşi Selyon bunu kötüye yormuştu. Nedeni ise yüzünden eksilmeyen o pis sırıtışı olmalıydı. Selyon'un gelişini zihnindeki birkaç dakikalık düşünce senfonisinin ardından tekrar hatırlayıp yanağına bir öpücük kondurarak bunu telafi etmeye çalıştı. Dağınık saçlarını düzeltirken viskisinden büyük bir yudum daha aldı. Elindeki sigarayıda Selyon'u rahatsız etmemek için tezgâha bastırarak söndürdü. "Benim birşeyim yok Sally. Sadece mutluyum... Galiba bu duygu benim yüzümde farklı yorumlanıyor." Ardından gelen sessizlik William'ın biraz olsun kardeşini süzmesine imkân verdi. Yine her zamanki gibi dinç ve güzeldi. Yüzüne yine o yeni türeyen gülümsemesini takındıktan sonra viski bardağını olduğu gibi ağzına boşalttı. Tezgâha sertçe vurması barmenin bardağı tekrar doldurmasına yetmişti. "Sen nasılsın bakalım? İşlerin, hayatın... Aynı malikânede yaşasakta kız kardeşimi sık gördüğüm söylenemez." Tazelenen bardaktan bir büyük yudum aldıktan sonra bakışları tezgâhta bir noktaya odaklandı ve öylece kaldı. Bir yandanda Selly'yi dinlemeye çalışarak bir yandanda viskisini yudumlamak zor gelmişti doğrusu. "Yeni biriyle tanıştım. Bu diğerlerinden farklı. Yani ben daha farklı duygular hissediyorum... Briseis, duymuşsundur. Florish & Bloots'un sahibesi..." Bunları bir anda Selyon'a dönerek söyleyivermişti. William dağınık saçlarını geriye doğru atarken hâlâ aklını kurcalayan düşüncelerden sıyrılmaya çalıştı. Daha doğrusu düşünceden; Bris...

Uzun zamandır, kendine pek bakmıyordu Dawnielle. Her şeyden soğumuştu. Sahibesi olduğu ve bayılarak çalıştığı Café Angéla'ya bile uğramıyordu. Oraya uğramaması, Luciana'yı meraklandırmıştı. Bu yüzden de Dawnielle, Luciana'ya Dark Dream'de buluşmayı önermişti ve önerisi kabul görmüştü. Kaç gündür kendinde olmamasının sebebini Luciana'nın çözebileceğini düşünüyordu. Ne de olsa kaç senelik arkadaştılar. Bunları düşünürken, bir yandan da aynaya bakıyordu Dawnielle. Herkesin beğendiği masmavi gözleri, solgun gözüküyordu. Gözlerinin altında açık mor halkalar oluşmuştu. Teni, normalinden daha beyaz gözüküyordu. Luciana onu böyle gördüğünde kim bilir neler düşünürdü. Ama elinde değildi Dawny'nin işte. Üzerindeki hüznü ve yorgunluğu atamıyordu. Dayanıklı ve espritüel biriydi normalde, ama bunlardan eser kalmamıştı. Daha fazla aynaya bakarsa, dışarı çıkmaktan vazgeçecekti Dawnielle. Bu yüzden aynanın karşısında dikilmeyi bıraktı. Dışarısının soğuk ve yağmurlu olduğunu, cama çarpan hafif yağmur damlalarından anlayabiliyordu. Montunu giyip kapşonunu dağınık saçlarını kapatacak şekilde ayarlayıp evden çıktı. Evi, Dark Dream'e yakın bir yerdeydi bu yüzden de yürümeyi tercih etti Dawny. Yağmurun yağması, onun yürüme isteğine engel olamazdı. Zaten adımları da büyük ve hızlıydı. Yürürken ağzına takılan sözleri sürekli söylüyordu.

Size me up you know I beat the best ..
Tick tock no time to rest ..
Let them say what their gonna say ..
But tonight I just don't really care..

Söylediği sözleri, hayatıyla bütünleştiriyor gibi bir hali vardı. Belki de bu yüzden sürekli aynı nakaratı söylüyordu. İçeriye girdiğinde, sözleri söylemeyi kesti. İçerde ne de çok ses vardı ! Ama bu gece, dayanmak için elinden geleni yapacaktı. Üzerinden su akıyordu. Yağmur, onu bir hedef gibi kullanmıştı sanki. Yere düşen damlalar *Şıp şıp* ses çıkartıyordu. Dawny, ıslak montunu eline aldı ve bar kısmına yöneldi. İçerisi dışarıya oranla fazlasıyla sıcaktı. Montunu taburelerden birinin arkasına astı ve astığı tabureye oturdu. Sol tarafında bir erkek ve bir kız içkilerini yudumlayarak sohbet ediyordu fakat Dawny'i görünce kafalarını çevirip onu baştan aşağı süzdüler. Gözlerinde acırmışçasına bir ifade vardı. Normalde olsa, durumu lehine çevirmeyi bilirdi Dawny. Fakat bu sefer, Luciana'yı beklemek dışında hiçbir şey yapacak hali yoktu.

Sabah uyandığımda baş ucumda bir zarf gördüm. Elimi zara uzattım. Daha sonra okumak üzere kenara fırlatacaktım. Tam zarf elimden sehpaya doğru uçarkan zarfın üstündeki ismi gördüm. Koşarak zarfı elime aldım. Heyecan ve merak içinde zarfı açtım. Buluşmak istediğini yazmıştı. Neredeyse hergün görmeme rağmen çok özlemiştim onu. Hayattaki en iyi dostumsuz bir gün bile yaşıyamıyordum. Oysaki birkaç gündür görüşemiyorduk. Bir problem olduğundan endişeleniyordum. Drawnielle beni çok iyi tanıyordu. Anlamış olmalıydı endişelendiğimi. Kesinlikle bu yüzden buluşmak istemişti.

Kafamı sağa doğru uzattım ve camdan dışarı baktım. Aslında buna gerek bile yoktu. Camdan gelen şap şap sesleri havanın durumunu gayet belli ediyordu. Suratımı astım ve dolabıma ilerledim. Yağmuru severdim ama böyle buluşma günlerinde değil. Dışarda gezemiyecektik Drawnielle ile. Buna gerçekten üzülmüştüm. Biraz dışarı çıkıp eğlenmek iyi gelebilirdi; hem bana hem de ona. Mektupta Dark Dream'de buluşmak istediğini yazmıştı. Orası kötü bir mekan sayılmazdı, orayla idare edicektik. Ben bu fikirlere dalmışken elime bir iki tane kazak ile bir pantolon almıştım bile. Pantolonu yatağıma fırlattım, kazakları da elime alıp baktım. Hangisi bana daha yakışırdı acaba? Sarı ve beyaz çizgili olan mı yoksa siyah, üstünde parıltılar olan mı. Düğüne falan gitmediğime göre ilk seçenek daha iyiydi. Hem bana bu renkteki kıyafetler yakışıyordu. Bunları düşünerek vakit kaybetmek istemediğim için hemen giyinmeye başladım.

Giyindikten sonra küçük, altıns sarısı çantamı koluma taktıktan sonra hiç beklemeden Dark Dream'in önüne cisimlendim. Bu havada yürüyüp ıslanmak istemiyordum. Ama cisimlendiğim yerde açık bir alandı ve saniyesinde sırılsıklam olmuştum. Çantamla başımı kapattım ve koşarak Dark Dream'e daldım. Neyseki ses yapmamıştım. Kapalı alana girdikten sonra çantamı kafamdan indirdim ve hem üstümü hem çantamı silkeledim. Ama bu silkelenme saçım için işe yaramamıştı. Sırılsıklam olmuştu saçım. Tam buna dert yanıyordum ki barda oturan Drawnielle'yi gördüm. Neşeyle bara gittim. Yanına oturduktan sonra güler yüzle kafamı ona çevirdim. Fakat onu görür görmez yüzümdeki ifade silinmiş, yerine telaşlı bir ifade gelmişti. Sesim titreyerek konuşmaya başladım.

"Draw... Ne.. Ne... Oldu sana böyle?!"

Gözlerinin altı mosmor olmuştu ve gözleri oldukça solgun bakıyordu. O güzeller güzeli kız şuan acınacak bir haldeydi. Arkadaşımın, en yakın arkadaşımın böyle olması beni derinden etkilemişti. Buna sebep olanın karşısına çıkmak için içimde bir istek kabarıyordu.

Dawnielle'in kafasını dağıtması için, bir ateş viskisi yeterli olacaktı. Fakat sabırlı olması, Luciana'yı beklemesi gerekiyordu. Kafasını sürekli kapıya çeviriyor, içeri gelen herkese bakıyor, fakat Luciana'yı göremiyordu. Bir süre sonra, yanına biri oturdu. Dawnielle ilk başta onun Luciana olduğunu anlamamıştı fakat sonra yüzünü tam olarak çevirince Lucy'nin her zamanki güzelliğiyle karşılaştı. Şuanki haliyle, Luciana'nın yanında kendini berbat hissediyordu.

"Draw... Ne.. Ne... Oldu sana böyle?!" Luciana'nın sesi titremişti. Gözlerinde ise telaşını belli eden bir ifade vardı. Beklediği bir açıklama vardı Luciana'nın. Ama söylenecek hiçbir şey yoktu ki. Evet, en yakınını korumaya çalışıyordu Luciana. Ama Dawny bile kendisine sahip çıkamamışken, Luciana ne yapabilirdi ki? Zaten, Dawnielle evden çıkarken bile berbat gözüküyordu. Kimbilir şimdi yağmurun da etkisiyle ne hale gelmişti? Sanki Lucy'nin gözleri Dawny için bir ayna görevi görüyordu. Gözlerindeki dehşetten her şey açıkça ortaya serilmişti.

' Yalvarırım, sakin ol Lucy. Ben iyiyim, ama.. Neler olduğunu farkında değilim. Sanırım bir şifacıya görünmeliyim. Berbat hissediyorum ve kendimi toparlayamıyorum. ' Bir süre sustu Dawny. Anlattıklarını sindirmek istiyordu. Hiçbir şeyi farkında olmamasına belki inanmayacaktı Luciana. Ama gerçekler buydu işte. Ortada hiç bir sebep yoktu. *En azından bir sebep varsa da Dawny bilmiyordu* Derin bir nefes alıp devam etti Dawny.. ' Buluşma yeri olarak Dark Dream'i seçtim. Çünkü, belki bir kadeh ateş viskisi beni kendime getirebilir. ' Ardından, bakışlarını barmene çevirdi. Barmen, sol tarafta oturan çifte birer kadeh verdikten sonra Dawny'nin bakışlarını hissetmiş olacak ki, Dawny'ye doğru yöneldi. Dawny, barmenin konuşmasına izin vermeden söze girdi. ' Bir kadeh ateş viskisi,lütfen. ' Barmenin onaylamasıyla, gözlerini Dark Dream'in sahnesine çevirdi Dawny. Bugün boş olacağa benziyordu, tam da ihtiyacı varken. Ama önemli değildi, her şeyle başa çıktığı gibi bununla da başa çıkabilirdi. Sözsüz, sadece melodiden oluşan bir şeyler mırıldanmaya çalıştı. Belki bu onu daha güçlü gösterirdi.

'
Yalvarırım, sakin ol Lucy. Ben iyiyim, ama.. Neler olduğunu farkında
değilim. Sanırım bir şifacıya görünmeliyim. Berbat hissediyorum ve
kendimi toparlayamıyorum. '

Hala şoktaydım. Gözlerim faltaşı gibi açılmış bir şekilde sanki uzaylıya bakıyormuşçasına Drawnielle'ye bakıyordum. Onu ilk defa böyle bir halde görüyordum. Drawnielle neşeli biriydi ve böyle bir hala hiç düşmezdi. Ama şimdi... Tanıdığım Drawnielle ortadan kaybolmuştu. Gözlerim belki de bu yüzden faltaşı gibi açılmıştı. Drawnielle'yi, benim Drawnielle'mi arıyordum. Sonra sesime sakin bir ton katmaya çalışarak ama daha da berbat ederek konuşmaya başladım.

"Hah... Bu belli oluyor zaten."

Drawnielle bunu duymuşmuydu bilmiyorum. Sesiz sinirden ve şaşkınlıktan kısık çıkmıştı. Derin bir nefes aldım ve sakinleşmeye çalıştım. En yakın dostumu bu halde görmek işkenceden farksızdı. Bu sırada Drawnielle konuşmaya başlamıştı. Tam anlamasam da yarım yamalak dinlemeye çalıştım. Ateşviskisi falan diyordu... Kafamı barmene çevirirken barmen buraya yaklaşıyordu. Drawnielle kendisine bir ateş viskisi istemişti. Barmen yanımızdan uzaklaşırken kafamı öne uzatıp barmenin duyması için sesimi yükselterek barmene seslendim.

"2 ateşviskisi olsun!"

Tam o anda yanımızda oturan iki kişiye kaydı gözüm. Siyah saçlı bir bayan ve yanında... Oops! Bu olamazdı. Hemen kafamı geri çektim ve kafamı eğdim. Abimin beni görmemiş olmasını umuyordum. Şuan yüzümdeki şok ifadesi onu endişelendirmeye rahatlıkla yeterdi. Başımı eğik tutmaya çalışırken bir yandan Drawnellie'yi dinliyordum. Bir şarkı mırıldanıyordu. Şarkıyı bilmemek hafiften sinirimi bozmuştu ama bunu belli etmeden tatlı bir sesle konuşmaya başladım.

"Neler olduğunu anlatacak mısın Draw?"

Loş bir ortam oluşmuştu. Dark Dream'dekiler saatin akrep ve yelkovanı hızlandıkça barı birer birer terk ediyorlardı. Fakat Dawnielle'in gitmeye hiç niyeti yoktu. Hayatında tüm yaşadıkları, gözünün önünden birer birer geçiyordu. Tüm anılarını teker teker irdeliyordu Dawnielle, bu yüzden de Lucy'nin söylediklerine dikkatini verememişti. Fısıltıyla birkaç kelimeyi bir araya getirdiğini duymuştu o kadar. Eğer onun için nefes almak bir refleks olmasaydı, şuanda onu bile unutabilirdi. Kendini, anılardan bir süre de olsa geri çekmesi gerektiğini düşündü. O sırada Lucy'nin de bir ateşviskisi söylediğini duydu. Lucy'nin kendisi gibi yorgun ve hüznün dalgalarına kapılmış bir halde olmadığını biliyordu. Onun söyleme sebebi, biraz kafa dağıtmak istemesiydi büyük olasılıkla.

"Neler olduğunu anlatacak mısın Draw?" Keşke, keşke bilseydi Dawny neler olup bittiğini. Lanet ettiği ve kendisine dar gelen bu dünyada, kendi halinde yaşıyordu işte. Ama birden bir şeyler değişmişti ve değişen bu şeyler Dawny'nin berbat hissetmesine neden oluyordu. Belki başından ne geçtiğini bilmediğini Lucy'e anlatsa, akıl hastalığına yakalanmış olarak nitelendirilebilirdi. Ama bu, gerçeği değiştirmeyecekti.

' Sana yemin edebilirim Lucy. Lanet olsun ki hiçbir şey bilmiyorum! Geçen cumartesiden beri böyleyim, sabah yataktan kalktığımda berbat hissediyordum. Bildiğim tek lanet şey bu! ' Dawnielle'in ses tonu gerektiğinden yüksek bir biçimde başlamış ve gittikçe kısılmıştı. Bu ses tonu, korku filmini andırmıştı. Ama Dawny'nin elinde olan bir şey yoktu. Lucy'nin gözlerindeki şaşkınlık gittikçe büyüyordu. *Belki düzelebilirim, değil mi* diye düşündü. Belki de bir erkek arkadaş bulmalıydı. Ya da bir süreliğine Lucy ile aynı evde kalmalıydı. Bunların, her şeyi mükemmel kılacağına inanmıyordu fakat yine de hiç yoktan daha iyiydi. Barda sohbet edenlerin büyük çoğunluğunun yanında bir erkek bulunuyordu. Hepsini teker teker gözden geçirmeye başladı. Hepsi birbirinden çok farklı gözüküyordu, ama hiçbirini kendisiyle özleştiremiyordu.

Dawnielle hayatında ilk defa garip bir ses tonuyla, yani bağırır gibi başlayıp kısık bir sesle cümlesini bitirecek bir ses tonuyla konuşmaya başlamıştı. Şaşkın bakışlarla onu izliyor ve dinliyordum. Neler olduğunu kavramaya çalışıyordum ama hiçbir şey anlamamıştım. Lanet olsun ki anlayamamıştım! Gözümü kapadım ve düşündüm. Ne yapabilirdim en iyi dostumu bu durumdan kurtarmak için. Sorun belli olmadan çözüm üretmek o kadar zordu ki... Ama emin olduğum tek bir şey vardı. O da Dawnielle'yi tek başına bırakmaması gerektiğiydi. Birkaç gün boyunca yanında kalmaya zorlayabilirdim mesela. William'ın bunu sorun edeceğini sanmıyordu. Aynı odada kalırdık Dawnielle'yle. William'ın ruhu bile duymazdı istesem. Ama William'la tanıştırmak da iyi bir çözüm olabilirdi. Ben ne zaman kafayı yiyecek gibi olsam abimin yanına giderdim ve gerek teselliyle gerek şaklabanlıklarıyla düzeltiverirdi moralimi. Evet evet... Bu Dawnielle'de de işe yarayabilirdi. Yani öyle umuyordum. İçimi bir heyecan kapladı. Dawnielle ile aynı evde kalmak, belki de sabahlamak... Fikrin üstünde fazla düşünmeden pat diye söyleyiverdim.

"Daw... Birkaç gün ya da birkaç hafta boyunca bizde kalmaya ne dersin?"

Dawnielle'nin yüzündeki ifadeyi okuyamıyordum. Bu durumdan nefret etmiştim. Eskiden Dawnielle'nin yüzünden her şeyi okurdum ve nasıl davranıcağımı kolaylıkla seçerdim. Ama şimdi kapalı bir kutu vardı sanki karşımda. Derin bir iç çektim ve Dawnielle'nin cevabını beklemeye devam ettim. Bu sırada biraz sersemleme ihtiyacı duydum ve ateşviskisini yavaşça dudağıma götürdüm. Ufak bir yudum aldıktan sonra ateşviskisini tekrar tezgaha bıraktım ve Dawnielle'ye bakmayı sürdürdüm.