Köşedeki Masa

Anya sessiz ama küçük adımlarla içeriye girdi. Asaleti, yürüyüşünden bile belliydi. Ürkek bakışlarla etrafına bir göz gezdirdi. Burada tamamen yeniydi, açıklayamayacağı olaylardan sonra artık burada yaşayacaktı. Buraya gelene kadar neredeyse her yeri gezdim, diye düşündü. Ama hiçbir coşku duymadım.Beni hayata bağlayan hiçbir şey, hiç kimse yoktu.Etrafına bakındı ve son derece eğleniyor gibi gözüken bir sürü çift gördü.En büyük çoğunluğu, sevgili olanlar oluşturmuştu.Gerçekten de mutlulardı.Anya onlara bakarken imrenmeden edemedi.Gözlerini devirdi, içeriye doğru yürümeye başladı.Gözleri duvarda asılı duran tozlu aynaya takıldı birden.Kendine usulca baktı.O asil Rus güzelliği,çok derinlerde kalmış olmalıydı. Ülkesinden apar topar kaçarken, yanına yedek bir elbise bile alamamış, günlerdir giydiği elbiseyle dolaşıyordu. Üstelik bu elbisenin ihtişamı ve kirliliği, korkunç bir zıtlık yaratıyor ve son derece garip görünüyordu. Eli yüzü kir içindeydi. Tekrar yüzüne baktı. Yanlızca masmavi gözleri hala gökteki yıldızlar gibi parlıyorlardı. Hele şu son olaylardan sonra, Anya tamamen kendini kaybetmişti. Hayata küsmüş, içine tamamen kapanmış, kimselere güvenemez olmuştu.Rusya’dan kaçmıştı.Annesinin ona verdiği aile mücevherlerini elbisesinin eteğinin içine iğnelemişti.Bir kısmını zaten satmak zorunda kalmış,buraya gelebilmek için kullanmıştı.Eteğine iğnelemişti, böylece bundan kimsenin haberi de olmuyordu.Yanında çanta taşımak istememişti.Kraliyet Ailesinin mücevherleri son derece değerliydi çünkü.Annesi mücevherlerini saldırıya uğramadan önce,büyük bir zahmetle ve zorlukla saklamıştı onları.Anya düşüncelerinden sıyrılıp tekrar etrafına bakındı.İnsanları ona garip garip bakmalarının nedenini biliyordu.O buralardan değildi.Ve buradaki hiç kimseye benzemiyordu da.Koridorun sonuna kadar yürüdü.En uçtaki masada kimsenin onu rahatsız edemeyeceğine emin olduktan sonra gidip oturdu.Başına gelenleri düşünmeye başladı.Ve şimdi ne yapacağını.

Cruz yağmurlu sabahın içine işlediği bir günde Hogsmeade köyünde boşboş dolanıyordu. Ne yapacağını , nereye gideceğini bilmeyen adımlarla yolda yürüyordu. Etrafından geçen tanıdık yüzlere selam vermekten yorulmuş ve artık kafasını önüne eğerek yürümeye başlamıştı. Birkaç dakika böylece yürüdükten sonra kafasını hafif bir şekilde yukarı kaldırdı ve Üç Süpürge'nin tahta kapısıyla karşılaştı. Birden içine bir huzur dolmuştu , kafasını sokacak bir barınak bulmuş sokak çocuğu gibi sevindiğini hissettikten sonra kapıyı açtı. Kapının gıcırtısı kulaklarını çınlattığında çoktan ayak sesleriyle yankılanan hole girmişti. Masaların büyük çoğunluğu çiftlerce dolu olduğunu gördüğünde içindeki huzur sanki çekiliyormuşçasına sönmüştü. Sadece iki boş sandalye vardı , bir tanesi yaralı bereli bir suratı olan görünümü bile insanı kendinden soğutan karanlık bir adamın oturduğu masa, diğeri ise çok güzel bir bayanın oturduğu massaydı. Cruz doğal olarak kızın oturduğu masaya doğru ilerledi ve sert adımlarla masanın yanına geldiğinde ;

' Merhaba. Oturmamda bir sakınca var mı ? '

diye sordu ve onun gözlerine keskin bakışlarla bakmaya başlamıştı..

' Merhaba. Oturmamda bir sakınca var mı ? '

Anya başını kaldırıp da gelenin kim olduğuna baktığında, eli yüzü düzgün, keskin bakışlı bir delikanlı gördü karşısında.Onu dikkatlice süzdü.Ona bir zararı dokunup dokunmayacağını anlamak ister gibi inceledi karşısındaki genç delikanlıyı.Onun sesini duyduğunda,hayallere dalmış ve şimdi nereye gidebileceğini düşünüyordu.Masasında tek başına oturmuş, ailesinin başına gelenleri ve kendi halini düşünüyordu. Her şey bir rüya gibiydi. Rüyadan çok bir kâbus. Anya hala uyanamamıştı. O buralarda kalmaya alışkın değildi. O bir prensesti. Rus prensesi.Gelecek vadeden veliaht prenses. Emrinde uşaklar ve hizmetçiler vardı. Ya şimdi neredeydiler? Ülkede çıkan isyan ile birlikte, tüm ailesini kaybetmiş, ve ülkesinden aceleyle kaçmak zorunda kalmıştı.Yoksa onu da öldüreceklerdi.Hatta çok daha kötüsünü yapabilirlerdi. Anya nefretle titredi. Anılarından sıyrılıp,karşısında duran adama baktı.Gençti.Aralarında çok fazla yaş farkı olmadığını düşündü Anya.Kendisinden bir iki yaş büyük olmalıydı. Ona en son balosunda dans ettiği bir genç adamı hatırlatmıştı.Gerçekten üzüldü. Önce oturmasına izin vermemeyi düşündü, ondan korktu. Rusya'da olsaydı kimse ondan cesaret edip da yanına oturmasını istemezdi. Omuzlarını dikleştirdi ve adama baktı.Ne olursa olsun, o bir prensesti. Ona oturması için işaret etti.

’’Tabi ki oturabilirsin’’ dedi sade ve süslü aksanıyla.

İlginç bir bayandı bu masadaki . Antunez baktığı bayan hayallere dalmışken arkasını dönüp diğer boş sandalyeye bakmıştı. Fakat adam o kadar kötü bir haldeydi ki Antunez kızın cevabını beklemekten başka çaresi olmadığını anladığında bir iç çekti. Kız hayallerinden sıyrıldıktan sonra Cruz'a ;

’’Tabi ki oturabilirsin’’

dediğinde Cruz artık bıkmış bir tavırla sandalyeye çöktü ve ;

' Teşekkürler.. Bir an hiç izin vermeyeceğini düşündüm.'

dedi fakat sesinde hiç laf sokma edası yoktu. Çünkü karşısındaki genç bayan bunu haketmeyecek kadar güzeldi. Gözleri hep keskin bakışlarla Cruz'u deliyor gibi geldiği için ona bakmaktan kaçınıyordu. Daha sonra garsona seslendi ve ;

' Bir tane kaymak birası alabilir miyim?'

dedi..

‘Teşekkürler.. Bir an hiç izin vermeyeceğini düşündüm.'

Anya içini çekti.Bu adam ona ’sen’ diye hitap etmişti.Rusya’dayken annesi ve babası hariç buna hiç kimse cesaret edememişti.Kendi kendine bunları unutması gerektiğini hatırlattı.O hala bir prensesti.Ama kimsenin bunu bilmesi gerekmiyordu.Nedense adamın söyledikleri onu güldürmeyi başarabilmişti. Yinede tedbirli olmalıydı. Onun oturduğu yerden uzaklaşmak için sandalyesini hafifçe kenara çekti.Bunu yaparken yeterince zorlanmıştı.Onun tekrar konuştuğunu gördü.Bu sefer garsonla konuşmuştu.Ayakta duracak hali bile yoktu zaten,yeterince yorgundu.

' Bir tane kaymak birası alabilir miyim?'

Garson ona dönmüş ve hemen getireceğini belirtmişti.O an ne kadar uzun zamandır yemek yememiş yada bir şey içmemiş olduğunu fark etti.Ve ne kadar aç olduğunu da.Garsona döndü.Elinden geldiğince hızlı konuştu.

’’Ben de aynısından istiyorum.Yiyecek bir şeyler de getirin lütfen.’’
Garsonun ona şaşkın şaşkın baktığını görünce ona ’’Ne olduğunun önemi yok. Yanlızca yiyecek lütfen.Ne olursa.’’
Ayık kalıcak hali kalmamıştı.Neredeyse 2 gündür uyuyamamıştı bile.Masanın üstüne yığılıverdi.

Garson getireceğini belirtir belirtmez karşısındaki bayan da garsona dönüp zar zor çıkan bir sesle ;

’’Ben de aynısından istiyorum.Yiyecek bir şeyler de getirin lütfen.’’

demişti. Garson anlamamış gibi göründüğü anda gözleri devrilmiş şekilde tekrar ederek ;

’’Ne olduğunun önemi yok. Yanlızca yiyecek lütfen.Ne olursa.’’

dediğini duymuştu. Ve masaya öylece yığılmıştı . Cruz kıza dokunmaya zar zor cesaret ederek ;

' İyi misin? Neyin var? '

demişti. Fakat kızın konuşacak hali olmadığından dolayı tekrarlayarak ;

' Sen hiç iyi görünmüyorsun ve bu kasvetli ortam sana yarardan çok zarar getirecek.. '

demişti. Sonra cesaretini toplayıp ;

' Kalkmaya çalış .. Hadi gidiyoruz.. '

demişti. Nedense bu kıza kanı çok kaynamıştı. Kimsesiz görünümü onun ailesi olmadığına inandırmıştı Antunez'i. Kendi ailesine katılabilecek kadar dirençli bir kız olduğunu düşünmüştü. Ve onun kalkıp kalkmayacağını anlamaya çalışarak bakmaya devam etti..

' İyi misin? Neyin var? ' ' Sen hiç iyi görünmüyorsun ve bu kasvetli ortam sana yarardan çok zarar getirecek.. '

Anya’ya bu genç adamın sesi çok uzaklardan geliyordu sanki.Genç kız zorlukla kendisini dorulmaya zorladı.Ölecek bile olsa bunu ayakta,doğrularak yapmalıydı.Tanımadığı bir yabancının önünde yerlerde sürünerek değil,asilce, kendine yakışan bir şekilde kendini ölüme teslim etmeliydi. Genç adama hafifçe doğrularak cevap verdi.

'’İlgin için teşekkür ederim.Ama ben iyiyim.. . ger..çekten.’’
Onun sözlerini onaylamak istercesine etrafına bakındı.Burada ‘kasvetli’ kelimesi tam anlamıyla cennetteki gaz lambası gibi kalırdı.Kasvetlinin daniskasıydı.Adeta karanlıktı, ölüm kokuyordu. Anya düşünmek için bile son gayretlerini harcarken, '’Umarım burada ölmem.Umarım bu korkunç yer benim mezarım olmaz’’ diye düşünüyordu.’’Tanrım,sana yalvarıyorum,burada ölmeme izin verme.’’Sonra tekrar genç adamın sözlerine kulak kesildi.

' Kalkmaya çalış .. Hadi gidiyoruz.. '

Anya bir an ona inanılmaz bir yakınlık duydu.Onun iyi biri olduğunu düşündü.Ona güvenmeye karar verdi.Ama tamamen değil.Ailesi hakkındaki gerçeği kimseye söylememeye kararlıydı.Genç adama yüzünde bir minnet ifadesiyle baktı,elinden geldiğince gülümsedi.Bu kadarı bile onu son derece zorlamıştı.Küçük elini kaldırıp onu dinlemesini istediğini genç adama gösterdi.

'’Çok.. ama çok.. teşekkür ederim bayım.Peki,gideriz.Zaten gidecek bir yerim kalmadı,hiçbir yerim kalmadı.. Ama önce izin verin.. ben.. benim yemek yemem gerek.’’

Adamın gözlerinin içine bakmaya zaten cesareti yoktu.Yerlerin dibine geçiyordu.Daha önce hiç yemek için dilenmemişti.Dilenmek belki yanlış bir sözcüktü,yalvarmamıştı.Ölse de dilenmeyecekti. O sırada garsonun elinde iki kaymak birası adı verilen içecek ve tabağından dumanlar süzülen bir yemekle onlara doğru yaklaştığını gördü.Tavuktu.Anya hemen yemeği yedi.Sofra adabını kaybetmeden bunu yapmak zordu.Ama başarmıştı işte.Yemeği ve içeceği tamamen bitirdi.Adamın şaşkın gözlerle kendisini izlediğini farkertti.Günlerdir yemek yemediğini anlamış olmalıydı.Anya’nın içinden yeniden bir utanç dalgası geçti.Gözlerini yere indirdi.Bir süre sonra garsonun yanlarına geldiğini gördü. Ne istediğini önce anlamadı Anya.Sonra hesap isteyeceğini düşündü.Tabii,alışkın değildiki. Garsonun ve adamın şaşkın bakışlarına aldırmayıp eteğini hafifçe kaldırdı ve küçük elmaslardan birini söktü. Adamın eline tutuşturdu.Adam şaşkındı,ama ona ölene kadar minettar kalacakmış gibi bakıyordu.

Anya, '’Sanırım bu hesabınızı karşılar’' dedi gülümseyerek.Eski gücünü ve güzelliğini yeniden kazanmaya başlıyordu,yüzüne adeta renk gelmişti.

’Garson ‘’Efendim.. Çok teşekkür ederim!Sizin için dualar edeceğim!’’ adam neşesinden uçacakmış gibiydi.

Anya adamın gidişini izledi.Ona iyilik yapmış olduğunu düşünerek bir yandan da sevinmişti. Evde onu bekleyen aç kalmış bir karısı ve çocukları olabileceğini tahmin etti.Tam bunları düşünürken, karşısındaki yardımsever adamın ona garip garip baktığını fark etti. Bu onu tedirgin etmişti. Gerçekten düşünceli görünüyordu genç adam.

Kadın adeta hırs yapmış bir şekilde direnme çabası içindeydi , fakat burada kalamazdı Antunez buna izin veremezdi. Antunez kızın dediklerini dinledikten sonra ;

' Pekâla hadi yemek ye ve biraz dinlen.. '

demişti. Garson elinde kaymak biraları ve güzel görünen bir tavuk yemeğiyle geldiğinde , cadının gözleri adeta yuvalarından fırlamış bir şekilde açılırken Antunez onun bu haline anlam verememişti. Fakir birisine benzemiyordu , aksine çok asil ve zengin bir duruşu vardı. Ama sanki haftalardır yemek yemiyor gibi görünmesi Antunez'e garip gelmişti. Yemeği bitirdikten sonra gelen garsona Antunez para vermek üzere elini cebine atmışken , garson çoktan geri dönmüştü . Antunez hala şaşırmaya devam ediyordu .. *Daha neler çıkacak çok merak ediyorum doğrusu..* dedi içinden ve kıza ;

' Ben Moskova'da oturuyorum.. Oraya gidelim . Sen biraz dinlen , daha sonra tekrar istediğin şekilde gidersin.. Ayrıca seninle konuşmam gereken bir konu var. '

demişti. Bu kız tam bir Láerod ailesine yakışır düzeyde dayanıklı ve asildi. Ayrıca rus bir tipi de vardı , fakat bunları dinlendikten sonra konuşmaları daha iyi olurdu..

’Pekala, hadi yemek ye ve biraz dinlen.’

Anya tekrar kırık ve tozlu aynaya bir göz attı.Ayna şimdi oldukça uzakta kalmıştı ama Anya şimdi kendisindeki değişiklikleri bu mesafeden bile görebiliyordu.Mavi gözleri ışıl ışıl parlıyordu, yüzüne renk gelmişti,yanakları yeniden kıpkırmızıydı.Günlerce aç kalmaktan rengi solmuş yüzü,şimdi eski haline dönmüştü.Sonunda normale dönebildiği için tanrıya büyük bir minnet duydu.Anya küçüklüğünden beri dua ayinlerine düzenli olarak katılırdı. Henüz 14 yaşındayken kendini Tanrı’ya adamaya karar vermişti.Genç adamın sözleri onun tekrar düşüncelerinden sıyrılmasını sağladı.

’Ben Moskova’da oturuyorum. Oraya gidelim.Sen biraz dinlen,daha sonra tekrar istediğin yere gidersin,ayrıca seninle konuşmam gereken bir konu var.’

Anya adamın biçimli yüzüne dikkatlice baktı.’Moskova’ dediğinde son derece irkilmişti. Ama sonra Moskova’nın onların hüküm sürdüğü bölgeden çok uzakta kaldığını düşündü ve içi rahatladı.Genç adam onu evine götürmek istediğini söylemişti.Anya bir süre onun bunu neden yapmak isteyebileceğini düşündü.Ne de olsa kendisi bir yabancıydı.Adamın ona zarar vermek istemiyeceğini düşündü.Bunu yapamayacak kadar iyi biriydi.Ayrıca kim olduğunu da bilmiyordu.Anya’nın içi rahatlamıştı.Adamın ona yardım etmek istediğini görebiliyordu. Ona güvenmişti de.

’’Moskova’yı daha önce hiç görmemiştim.’’ Diye yalan söyledi.Çocukluğunda hep Moskova’ya gidip saraylarında kalırlardı.Anya Moskova’yı son derece severdi.Oranın havası,mimarisi, her şeyi onu kendine çekerdi.

’’Oraya gideriz öyleyse.Ve sana yardımseverliğin için çok ama çok teşekkür ederim.Sana borçluyum, ve bu borcu ödeyeceğim.Bundan emin olabilirsin.’’

Derin bir nefes aldı ve tekrar genç adamı süzdü. ’’Ama önce,bana adını söylemedin, henüz tanıştıtılmadık.. Ben Anya, Anya Niko… Nikolandeomir.’’ Soyadı konusunda yalan söylemişti.Çünkü doğruyu söyleseydi hemen anlaşılırdı.Adam kim olduğunu anlar ve ona bir kötülük yapmaya kalkışabilirdi.Yapmayacağını düşündü Anya.Ona gülümsedi.Gülümsediğinde güzelliği artık saklayamayacağı bir şekilde ortaya çıkmıştı.

’’Moskova’yı daha önce hiç görmemiştim.’’

dediğinde Antúnez hoş bir bakış fırlatmıştı. Gözleri kırışınca daha olgun göründüğünü söyleyen bir çok kişi olmuştu. Aynı şekilde kırıştı gözleri ve gülümseyişi gamzelerini meydana çıkarıverdi. Antúnez bir cevap daha beklerken dışarıyı seyretmeye başlamıştı , sürekli kıza bakmak gerçekten çok kötü bir davranış olurdu. Cama vuran ince damlalar çok huzur verici birşeydi. Antúnez bunlara dalmışken bayan ;

’’Oraya
gideriz öyleyse.Ve sana yardımseverliğin için çok ama çok teşekkür
ederim.Sana borçluyum, ve bu borcu ödeyeceğim.Bundan emin olabilirsin.’’

Antúnez gerçekten bozulmuş bir hale gelmişti ve zihni karışıyordu. Kafası ağrımaya başlamıştı. Ayın sertleştiğini görünce sinirleri gerilmiş ve bir an önce eve gitme ihtiyacı hissetmişti. Yada buradan uzaklaşmalıydı, ama onu bu halde bırakamazdı . Yapamayacağı ender şeylerdendi . Kızın yüzüne bakıp ;

' Borç falan yok . Bana isminizi lütfederseniz borcunuzu ödemiş olursunuz . '

demişti yapabildiğince sakin bir ses tonuyla . Karşısındaki güzel cadı da bunları aklından geçiriyormuşçasına ;

’’Ama önce,bana adını söylemedin, henüz tanıştıtılmadık.. Ben Anya, Anya Niko… Nikolandeomir.’’

demişti. Antúnez yine aynı şirinlikte güldü ve ;

' Macias Antúnez Láerod. '

dedi. Kızgınlığı şiddetlenmeye başlıyordu. Karşısındaki kıza öfkelenemeyecek kadar güzeldi. Buna anlam veremiyordu ama ona baktığında sanki özellikler birden yokolmuştu. Gözleri yine dipdiri bakıyorken ;

' İstediğini söylemekte özgürsün. Ama artık kalkalım istersen ? '

dedi bir an önce..

' Borç falan yok . Bana isminizi lütfederseniz borcunuzu ödemiş olursunuz. '

Anya tatlı tatlı gülümsedi.Ne kadar da centilmendi.Ve yakışıklı.Bunları düşündüğü için kendinden utandı. Anya sadece bir an daha adamın yüzüne baktı.Yakışıklı yüzü kırışmıştı.Hayret vericiydi ama, bu onu oldukça yakışıklı göstermişti,olduğundan da fazla.Anya onun yüzünü biraz daha dikkatle incelediğinde kendisini tutmaya çalıştığını sezmeye başladı.Küçüklüğünden beri insanlara bakarak, neredeyse bir insan sarrafı olmuştu; ve bununla oldukça övünürdü.Aynı büyükannesinin onu yetiştirdiği gibi. Genç adam o sırada tam da merak ettiği gibi ismi söylemişti.

' Macias Antúnez Láerod. '

Anya bu yakışıklı genç adamın, biraz önce öğrendiği adıyla Antunez’in, sanki bir şey onu kovalıyormuş da,bunu engellemek için acele edip kaçmak için çaba sarfedermiş gibi bir hali olduğunu fark etti..Onun gitgide daha fazla sinirlendiğini hissedebiliyordu.Ama sanki Anya’ya kızamıyormuş gibiydi.Birden genç adam ona döndü ve gözleri çakıştı.Anya gözlerini utanç içinde yere indirdi.

' İstediğini söylemekte özgürsün. Ama artık kalkalım istersen? '

Anya tekrar gülümsedi. ’’ Tabi,tabi gidelim.Memnuniyetle. ’’

Ona senden hoşlandım.Ve hoşlanmadım.Diye bağırmak istiyordu.Antunez’i bir türlü çözememişti.Onun sırrını çözmeyi herşeyden çok istiyordu.Bu genç adam ona yardım ederken, aynı zamanda Anya'nın ilgisini çekmişti.

Antúnez'in karmaşık tavırlarını anlamışçasına yüzüne baktığında daha sakin olması gerektiğini anlamıştı. Sonuçta ay daha gökyüzünde dolu bir biçimde belirmemişti. Ve malikanenin içerisine girdiğinde büyü onu sarıp dönüşümü engelleyecekti. Bu yüzden cevabı beklemeden ayağa kalktı. Şimdi Anya'nın surat ifadesi biraz değişsede gülümseyen bir ifadeyle ;

’’ Tabi,tabi gidelim.Memnuniyetle. ’’

dedi. Antúnez bu lafı duyduğuna memnun olmuş bir tavırla onun kalkmasını bekledi. Hızlı adımlarla koridordan giderken arkasından takip edildiğini sezebiliyordu. Ön sezileri ortaya çıktığına göre dönüşüme az kaldı demekti. Bunu istemeyecek kadar meşguldü şu anda. Aç olmadığının farkına vardığında biraz rahat etti , bu ona bir saat kazandırmıştı bile. Dışarı adım attıklarında Anya'yı kolundan hafif bir şekilde tuttu ve gözlerine odaklandıktan sonra havada beliren 'Şak' sesi ardından ortadan kayboldular..

**

Malikane'ye adım atabilirse çok mutlu bir gece geçireceğini hissedebiliyordu..

» 3. Masa
» Masa 5
» 4. Masa