1. Ders ( Ortak )

Birinci kat koridoru sonunda bulunan Karanlık Sanatlara Karşı Savunma Dersliği'ne doğru, elinde kitapları yürüyen Jack, arkasında ayak sesleri duyabiliyordu. Omzunun üstünden bakarak bunun Alexander olduğunu sandı. Oysaki saniyede onun eski karabüyücü Arathorn olduğunu anladı. Arathorn hızlı yürüyordu, bu yüzden Jack'e daha çok yaklaşmıştı. Ancak Jack de adımlarını sıklaştırarak dersliğe vardı ve kendine orta kısımdaki sıralardan birine attı. Birkaç saniye sonra Arathorn da sınıftan içeri girerek:

" Günaydın çocuklar! " dedi. Yüzündeki eski karabüyücü ifadesini almamaya çalışarak sevecen olmaya çalışıyordu. Jack'e göre Arathorn bunu yaparken zorlanıyor gibiydi. Bununla birlikte şu anda bir şeyler kafasına takılmış gibi sınıfa bakıyordu. Bir an yüzü buruşur gibi oldu. Ama sonra bu ifadeyi umursamazlıktan gelerek eski sevecen haline büründü. Şimdi de mavi ggözlerinin içi gülerek kendilerine bakıyordu. Bir şeyler söylemek için ağzını açtığında heyecanından bir saniye bekledi ve sonra:

" Çocuklar , ben Arathorn. Soyadımın olmadığını bilirsiniz , benden korkmanıza gerek yok. Artık o eski katil yok artık sizin karşınızda okul müdürünüz olarak durmaktan büyük bir gurur duyuyorum. Hogwarts'ın eskisinden daha da güvenli halde olduğunu bilmeniz gerek. Size en küçük bir zarar gelmeyeceğine dair söz veririm. " dedi. Bu sözler Arathorn'un kendine fazla güvenir olduğundan eskiden o kadar kişiyi öldürebildiğini anlatıyordu. Jack'in bulunduğu orta kısımdaki sıralara döndü ve diğer kısımlardaki sıralara da bir baktıktan sonra yüzünde bir sırıtma belirdi. Jack merakla Arathorn'a bakıyordu, aynı diğerleri gibi. Arathorn da bunu anlayınca asasına uzandı ve tahtaya doğru bir şeyler mırıldandı. Tahtada "Dilkilit" belirdi. Bu isim Jack'e çok garip gelmişti. O meraklanmanın ardından Profesör:

" Evet çocuklar. Dilkilit. Bu büyü rakip yada düşmanınıza isabet ederse o kişinin dilini damağına yapıştırır ve buda onu etkisiz hale getirir. " diye açıkladı. Gerçekten etkileyici gelmişti Jack'e. Belki de büyüyünce düellolarda bu büyüyü kullanıp düşmanını etkisiz hale getirebilirdi. Jack etrafına bakındığında öğrencilerin küçümser gibi bakan yüzlerine aldırış etmeden tahtanın bulunduğu tarafa, yani Arathorn'un bulunduğu yere dönerek onun yüzüne bakmaya devam etti. Arathorn da Slytherinli bir öğrenciyi 'Gel' anlamında bir el işareti yaparak yanına çağırdı. Herkes ona bakıyordu. O öğrenci gibi herkes korkuyordu. Ancak bıyığının altından gelen gülümseme herkesi rahatlatmıştı. Sonra ondan şunlar duyuldu:

" Şimdi sen bana tahtada yazan büyüyü yapmaya çalışıcaksın. Konsantre ol .. Konsantre ... " Jack herkes gibi şaşırmamıştı; zaten bunu bekliyordu. Çocuk yavaşça asasını çıkardı ve birazcık geri çekildi. Asasını Arathorn'a doğru doğrulttu. Derin nefesleri Jack'in kulaklarına geliyordu. Çocuk gözlerini kapadı ve açtıktan hemen sonra herkesin duyabileceği bir ses ile böğürdü. Bütün gözler çocuktaydı. Onun ağzından pek duyulamayan bir sesle:

" Dikilit! " diye haykırdı. Arathorn'un asası hazırdı. Seri bir hamleyle üzerine gelen büyüyü yok etti ve çocuğa tebrik edermişçesine gülümseme attı. Yüzüne gelen sert ve ciddi ifadeyle:

" Dersimde olmak istemeyenler dışarı çıkabilir veya hiç gelmesinler kendileri bilirler. " dedi. Herkes ağır ağır kafasını sallıyordu, Jack'e göre kimileri bunu yapmacıktan yapıyordu. Bir ifadeyle, hiçbir söz söylemeden herkese dersin bittiğini anlattı ve Jack de eşyalarını toplayıp sınıftan çıkan topluluk kümesine katıldı.

Not: 7,5 Puan. Biraz betimleme , birazcık da yazım hatası (:

Büyük Salon'dan ayrıldıktan sonra esneyerek birinca kat koridorunda yürüyordu Maxine. Hogwarts'taki ilk günlerinde uyumak istemiyordu
fakat, erken kalkmaya da alışkın değildi. Sınıfın önüne geldi, içeriye girdiğinde sınıfın yarısından fazlasının dolu olduğunu gördü ve yavaşça kendine uygun bir yer aramaya koyuldu. Ne sınıfın tam merkezinde göze çarpan bir yerde, ne de dersten kopuk dış bir yerde oturmak istiyordu. Kendine uygun olarak düşündüğü yere gidip oturdu. Yavaşça sınıfı süzmeye başladı. Ayak sesleri duydu ve sınıfa birisi girdi. Maxine derse Profesör Féarless'in gireceğini sanıyordu. Eski bir katil olan Arathorn'un değil. Elinde olmadan ağzı hayretle açıldı ve kendini toparlayıp etrafa bakındığında herkesin şaşırmış olduğunuda gördü. Maxine o arada
" Günaydın çocuklar " diye bir ses duydu.
"Çocuklar , ben Arathorn. Soyadımın olmadığını bilirsiniz , benden korkmanıza gerek yok. Artık o eski katil yok artık sizin karşınızda okul müdürünüz olarak durmaktan büyük bir gurur duyuyorum. Hogwarts'ın eskisinden daha da güvenli halde olduğunu bilmeniz gerek. Size en küçük bir zarar gelmeyeceğine dair söz veririm. "

Verdiği garantinin yerine gelmesini diledi Maxine. Demek Hogwarts'ın müdürü olmuştu. Ne kadar çabuk müdür değişmişti. Kimse birinci sınıflara ya da öğrencilere bir şeyler söylemiyordu anlaşılan. Maxine, ona güvenebileceğini düşündü. En azından sesindeki güven verici ton kendisini etkilemişti. Hele de konuşmasını bir sırıtışla tamamlayınca korkuya gereğin olmadığını düşündü. "Gerekli kişiler tarafından geldiyse, büyüklerin bir bildiği vardır." dedi kendi kendine.

Asasını hafif bir hareketle salladı ve arkadaki tahtada
. Dilkilit

diye bir yazı belirdi. Herhalde ilk derste bunu öğreneceklerdi. Maxine ilk öğreneceği savunma büyüsü karşısında heyecana kapıldı. Büyük ihtimalle yapamayacaktı ama umrunda değildi. Denerdi, ömrünün sonuna kadar sürse bile denerdi. Bu düşüncelerinden bir konuşma tarafından uzaklaştırıldı.

" Evet çocuklar. Dilkilit. Bu büyü rakip yada düşmanınıza isabet ederse o kişinin dilini damağına yapıştırır ve buda onu etkisiz hale getirir. "
Demek bu büyü böyle bir işe yarıyordu, bu büyüyü yapmayı başarabileceğii umdu. Rubeus üzerinde büyüyü uygularsa surat ifadesini düşündü. Sahi o nerelerdeydi. Sınıfın kalabalığından onu göremiyordu. Sabah kahvaltıda da görememişti onu. Sonra düşüncelerini derse geri döndürdü. Rubeus'a bakınırken, Profesör'ün bir öğrenciyi -Slytherin'den- çağırmış olduğunu gördü. Şimdi onunla konuşuyordu.

" Şimdi sen bana tahtada yazan büyüyü yapmaya çalışıcaksın. Konsantre ol .. Konsantre ... "

Slytherin'li çocuk cüppesini cebine attı ve asasını yavaşça çıkardı. Asasını Profesör'e doğrultarak:

" Dilkilit ! " dedi. Profesör asasını çekip üzerine gelen büyüyü savuşturdu ve Maxine ikisini de hayretler içerisinde izledi. "Tabii Arathorn'a mı büyü işleyecekti? Hem de bir öğrencinin yaptığı büyü." diye düşündü Maxine.

" Dersimde olmak istemeyenler dışarı çıkabilir veya hiç gelmesinler kendileri bilirler. " demişti Profesör. Demek ki çocuk derste olan bir şeye burun kıvırmıştı ve Arathorn da ona güzel bir ders vermişti. "Slytherin öğrencisi" diye düşündü Maxine. "O yaptıysa bunu hak etmiştir."
Dönüp baktığında herkes kafasını sallıyordu. Bunun gerekli olduğunu düşünüp o da kafasını salladı. Şimdi Arathorn da kafasını salladı. Ama o "Ders bitti." dercesine sallıyordu kafasını. Diğer öğrencilerle beraber sınıfı yavaşça terk etti Maxine.

Not: 7,5 Bayan Maxine. Birazcık yazım hataları ve olaylara birazcık daha ayrıntı (:

Arathorn... Tam bir caniydi. Seri katildi. Neden bu yolu seçmişti ki? Belki de zorlanmıştı. Belki de içindeki o bitmek tükenmek bilmeyen para sevdasıydı onu bu yola sürükleyen. Tam beş leş bırakmıştı arkasında ve bunlar giderek artacaktı. O ne karanlık taraf ne de iyi tarafın yanındaydı. Tarafsız ve parayla cinayet işleyen biriydi. Öldürdüklerinin üçü seherbaz biri başseherbaz ve biri de Karanlık Lord'du. Karanlık Lord'u öldürebilen bir kişi olarak çok güçlü bir büyücü olduğu söylenebilirdi. Ayrıca tarafsız olduğu da hem Karanlık Lord'u hem BaşSeherbaz'ı öldürmesinden belliydi. Peki ama bu adamı kim durduracaktı. Önüne geleni öldüren manyak, psikopat karakterli bir adamdı bu. Onu bir kaç kere büyücü gazetesinde görmüştü. Gerçekten korkutucu görünüyordu. Bu adamı Hogwarts'a gelip herkesi öldürmeden durdurmak lazımdı.

Yatağında yatmış bunları düşünüyordu. Ancak artık kalkıp hazırlanması gerekiyordu. Çünkü Karanlık Sanatlara Karşı Savunma dersi bir saat sonra başlayacaktı. Profesörün adı Alexander dı ve çok sevecen bir Profesör olduğu söyleniyordu. Kitaplarını ve diğer eşyalarını geceden hazırlamıştı. Beş dakika içinde giyinip Büyük Salona inmişti bile. Boş bir yere oturdu ve leziz yemeklerden yemeye başladı. Biraz daha yedikten sonra eline küçük bir pasta aldı ve onunla birlikte yukarı çıktı. Artık dersin başlamasına on beş dakika vardı. George biraz daha vakti olduğunu anlayınca bahçeye indi. Biraz dolaşıp temiz hava almak ona gayet iyi gelirdi. Belki de zihnini açardı. Biraz bahçede dolandı. Ama korkuyordu. Yasak Ormanın yakınından bile geçmek istemiyordu. Arathorn her an karşısına çıkıp onu öldürebilirdi. George'un buna karşı yapabilecek hiç bir şeyi yoktu. Neyse artık sınıfa çıkma vakti gelmişti. Derse geç kalmak istemezdi. Adımlarını hızlandırdı. Sonra da koşmaya başladı. Hogwarts'ın girişinden içeri girdi ve yukarı doğru merdivenleri ikişer ikişer çıkmaya başladı. Kısa sürede sınıfın önünde buldu kendini.

Hemen içeri girdi ve diğerleri ile birlikte yerine geçti. Profesör Alexander gelmek üzere olmalıydı. Acaba bu derste hangi büyüyü işleyeceklerdi. Uzaktan gelen ayak sesleri Profesörün yaklaştığını söylüyordu. Profesör içeri girdi ve George kafasını kaldırdı. Kafasını kaldırmasıyla korkudan sıçraması bir oldu. Gelen Arathorn du. Onları öldürmeye gelmişti işte. Ama nasıl! Ayrıca elinde asası yoktu ve hiç de birilerini öldürecekmiş gibi bir havası da yoktu. George kormaya devam ediyordu. Ama Arathorn hiç bir şey yapmıyordu. George biraz sakinleşebilmişti. Sonra doğru düzgün oturmaya başladı. Arathorn

" Günaydın çocuklar "

dedikten sonra George "Herhalde bu adam Arathorn'a çok benzeyen bir Profesördür" diye geçirdi içinden. Çünkü asasını çıkarıp bir lanet savurmamakla birlikte içtenlikle "Günaydın" bile demişti. Ama nasıl olur da bu kadar benzeyebilirdi ona. Sanki tek yumurta ikizleri gibilerdi. Gelen yeni Profesörleri olmalıydı. Bu okul da sürekli Profesör değiştiriyordu. Neden bu kadar çok Profesör değişiyordu acaba? Bu sırada profesör sanki bir şeyi aklından atıyormuş gibi yaptı. Sonra da öğrencilere baktı. Masmavi gözleri vardı Profesörün. George yavaş yavaş ısınıyordu ona. Profesör

" Çocuklar , ben Arathorn. Soyadımın olmadığını bilirsiniz , benden korkmanıza gerek yok. Artık o eski katil yok artık sizin karşınızda okul müdürünüz olarak durmaktan büyük bir gurur duyuyorum. Hogwarts'ın eskisinden daha da güvenli halde olduğunu bilmeniz gerek. Size en küçük bir zarar gelmeyeceğine dair söz veririm. "

demişti şimdi de. Ne! Arathorn mu?! Ama nasıl olur?! Evet bu Arathorn du. Şimdi güvence veriyordu ama ilerde ne yapacağı belli olmazdı ki. Ancak Okul Yönetimi onu bir çırpıda Okul Müdürü ve K.S.K.S. Profesörü yapacak değildi ya! Tabi ki bu görevlere layık görülmeden önce bir çok testten geçmiştir. George kendini bunlarla avutarak ona alışmaya çalıştı. Eğer söyledikleri gerçekse George'un korkulu rüyaları tamamen tatlı bir rüyaya dönüşecekti. Ayrıca o iyi olduysa okul için en önemli tehditlerden biri de yok olacaktı. George Profesöre iyice alışmıştı. Hatta artık onu seviyordu bile. Bu sırada Profesör öğrencilerin gözünün içine bakıyordu. Ardından asasını çıkardı ve küçük bir hareketle tahtaya "DİLKİLİT" yazdı. Dilkilit mi? Bu büyüyü duymuştu ancak ne işe yaradığını bilmiyordu. Merakla Profesörü izlemeye koyuldu. Profesör hiç zaman kaybetmeden

" Evet çocuklar. Dilkilit. Bu büyü rakip yada düşmanınıza isabet ederse o kişinin dilini damağına yapıştırır ve buda onu etkisiz hale getirir. "

dedi. Demek ki önemli bir büyüydü bu. Düşmanı etkisiz hale getirebiliyorsa güçlü bir büyü olmalıydı. George dilinin damağına yapıştığını düşünemiyordu bile. Haaa!! Şimdi anlamıştı bunun mantığını. Bu büyüye uğrayan kişi her türlü hareketi yapabiliyor ve yaşam fonksiyonlarını devam ettiriyordu. Sadece bir şey söylemesini engelleyip büyü yapmasını önlüyordu. Çok akıllıca bir büyüydü bu. Sonra etrafına baktığında bazılarının bu büyüyü küçümseyen hareketler yaptığını gördü. Hatta Slytherin'li bir öğrenci bunu çok abartmıştı. Bunu gören Profesör Arathorn ona sert bir bakış attıktan sonra "gel" anlamında bir işaret yaptı. George çok korkmuştu. Öğrenciye bir şey mi yapacaktı acaba? Kız yavaş yavaş Profesör'ün yanına geldi ve ona baktı. Profesör'ün gülümsediğini görünce onunla birlikte George'ta rahatladı. Profesör

" Şimdi sen bana tahtada yazan büyüyü yapmaya çalışıcaksın. Konsantre ol .. Konsantre ... "

dedi. Kız bir süre gözlerini kapattı ve ardından açtı. Sonra herkesin duyabileceği şekilde, hatta bağırarak "Dilkilit!" dedi. Ama ya büyü Profesör'e gelirse. Büyü asadan çıkmıştı. Ama Profesör hazırlıklı görünüyordu. Hemen asasıyla büyüyü savuşturdu. Sonra gülümsedi ve tekrar suratına sert bir ifade verdi. Bu büyüyü ve hatta dersi ciddiye almayanlara itafen

" Dersimde olmak istemeyenler dışarı çıkabilir veya hiç gelmesinler kendileri bilirler. "

dedi. Profesör Arathorn haklıydı. Dersine girmek istemeyen varsa bu derse katılmamalıydı. Bu sırada herkes başını çıkmak istemiyorum anlamında iki yana salladı. George'ta onlarla birlikte aynı şeyi yaptı. Prof. bunu görünce memnun olmuş gibiydi. Bu sefer kafasını dersin bittiği anlamında salladı. Bunu herkes anlamıştı. Herkes toparlanmaya başladı. George'ta toparlanıyordu. Eşyalarını aldı ve sınıfın çıkışına ilerledi. Çıkarken Profesör Arathorn'a "Büyülü günler efendim" dedi ve çıktı.

Not: 10

Rubeus uyanınca önce nerede olduğunu düşündü.Yıllardır uyandığı odası değildi burası.Hemen o dakika artık Hogwartsta olduğu aklına geldi.Kalktı ve biraz gerindi.Artık kendine gelmişti.Giyinmeye başladı.Hazır olunca kitaplarınıda alarak kahvaltıya gitti.

Kahvaltısını çok uzatmadı.Zaten yıllardır çok fazla bir şey yemezdi kahvaltıda.Birinci kata gitmesi gerekiyordu şimdi.İlk dersi Karanlık Sanatlara Karşı Savunmaydı.Yıllardır özlemini kurduğu dersti yani.Tam sınıfa doğru hareketlenmiştiki kalemini unuttuğu aklına geldi.Koşar adımlarla odasına çıktı.Kalemi yatağının üzerindeydi.Hemen aldı ve sınıfa doğru hareketlendi.Galiba koşması gerekti.Koridorlarda koşmaya başladı.Bir iki kişiye çarpma tehlikesi geçirdi ama sonunda sınıfın kapısından içeri girmeyi başardı.Son anda yetişmişti.Arka sıranın boş olduğunu gördü.Tamda ona göre bir yerdi.Geçti oturdu.O sırada Profesör içeri girdi.Rubeus onu görünce şok oldu.Bu ona babasının anlattığı karabüyücü Arathorn’du.

" Günaydın çocuklar " sevecen olmaya çalıştığı anlaşılıyordu.Mavi gözleriyle sınıfı süzdüğü sırada Rubeus ile göz göze gelince Rubeus gözlerini kaçırdı.

" Çocuklar , ben Arathorn. Soyadımın olmadığını bilirsiniz , benden korkmanıza gerek yok. Artık o eski katil yok artık sizin karşınızda okul müdürünüz olarak durmaktan büyük bir gurur duyuyorum. Hogwarts'ın eskisinden daha da güvenli halde olduğunu bilmeniz gerek. Size en küçük bir zarar gelmeyeceğine dair söz veririm. "


Buna kimsenin garanti veremeyeceğini biliyordu Rubeus.Ama yine de son zamanların en azılı katilinin kendi yanlarında olması karşı taraftan olmasından daha iyiydi.Zaten sesi ve tavırlarıyla sınıfa güven aşılıyordu.

O sırada onun asasını tahtaya doğru salladığını gördü.O sallayış tarzı bile karşısındakine korku sallıyordu.Belkide bu asa ve yüz birçok büyücünün gördüğü son şeydi.Bu sırada biryazı belirmişti tahtada

Dilkilit
" Evet çocuklar. Dilkilit. Bu büyü rakip yada düşmanınıza isabet ederse o kişinin dilini damağına yapıştırır ve buda onu etkisiz hale getirir. "

Bu kolay bir büyü gibi görünüyordu.Ama Rubeus başarabileceğinden de şüpheliydi aslında.Sınıfın bu sınıfa tepkisi de değişik görünüyordu.O sırada etrafına bakan Maxine’i gördü.Onu fark etmemişti. Önde meraklı gözlerle sınıfı süzüyordu.O sırada Profesörün bir öğrenciyi çagırdığını fark etti.Kendi olmadığına sevindi çağırılan kişinin.Çağırılan öğrenci Slytherin öğrencisiydi.”Umarım başaramaz.” Diye düşündü Rubeus.

" Şimdi sen bana tahtada yazan büyüyü yapmaya çalışıcaksın. Konsantre ol .. Konsantre ... "

Slytherinli çocuk kendinden emin bir ifadeyle yürüdü.Anlaşılan kendine fazla güceniyordu.Asasını cübbesinden çıkardı ve Profesöre doğrultarak:

" Dilkilit ! " diye bağırdı.Ancak Profesör çok hızla davranak büyüyü savuşturmayı başardı.Çok sakin yapmıştı bunu.Sanki bu büyüler onun için bebek oyuncığıydı."Zaten öyle olmalı.” Diye düşündü Rubeus.

" Dersimde olmak istemeyenler dışarı çıkabilir veya hiç gelmesinler kendileri bilirler. "

Anlaşılan çocuğun yüzündeki o kendini beğenmiş havayı yalnız kendisi fark etmemişti.Arathorn’a olan hayranlığı bir kat daha artmıştı.”Slytherinli olmasa üzülürdüm.” Diye düşündü.Aslında için için sevinmişti.O sırada Arathorn’ un “ders bitti” dercesine kafasını salladığını görünce eşyalarını toplayıp Çıkarken kendisini görmeyen Maxine’nin arkasından koştu.

Not: Renk uyumu , olayalara daha aktif bakmak gerek (: Yinede takdire şayan bir rp 8 puan.

Biraz daha ortak salonda böyle dikilirse derse geç kalacaktı.Okulların açılmasıyla dersler hemen başlamıştı.Yeni gelen profesörlere alışmak zaman alır mıydı acaba ? Bunları düşünürken sınıfa geldiğini farketti.Karşısında başka birini görünce şaşırmıştı Demi.Sırasına geçip oturdu ve bir süre etrafına bakındı.Profesör sıcak bir gülümsemeyle "Günaydın çocuklar !" dedi.

Demi şimdi hiç bişey düşünemiyordu.Tek düşündüğü şey bu dersin güzel geçmesiydi.Sadece bunu istiyordu.Derin düşünceyle etraftaki yeni gelen öğrencileri farketti.Kendini bu okula yeni gelmiş gibi hissetti bir an için.Ardından profesörün konuşmasıyla irkildi ve kafasını kaldırıp baktı.

"Çocuklar, ben Arathorn. Soyadımın olmadığını bilirsiniz, benden korkmanıza gerek yok. Artık o eski katil yok artık sizin karşınızda okul müdürünüz olarak durmaktan büyük bir gurur duyuyorum. Hogwarts'ın eskisinden daha da güvenli halde olduğunu bilmeniz gerek. Size en küçük bir zarar gelmeyeceğine dair söz veririm."

Katil mi ? Demi'nin tuhafına gitmişti.Bir insan bu kadar değişebilir miydi ? Meraklı gözlerle onu izliyordu.Sınıfta bir iki dakika sessizliğin arkasından Arathorn asasıyla tahtaya yazı yazdı.

Dilkilit

"Evet çocuklar. Dilkilit. Bu büyüyü rakip ya da düşmanınıza isabet ederse o kişinin dilini damağına yapıştırır ve bu da onu etkisiz hale getirir."

"Hmm...İyiymiş." dedi içinden.Bir an asasını unuttuğunu sandı ve asasını eliyle hissedene kadar elini cübbesinde gezdirdi. Asasının cebinde olduğunu hissedince 'oh' çekerek yeniden dinlemeye koyuldu.

Profesör, Slytherinli bir öğrenciyi kaldırdı ve onu yanına çağırdı.Sınıfta sessizlik hakimdi.Herkes dikkatle ve merakla olacakları bekliyordu.Öğrenci, profesörün yanına gelince profesörün yüzünde hafif bir gülümseme belirdi.

"Şimdi sen bana tahtada yazan büyüyü yapmaya çalışacaksın.Konsantre ol...Konsantre..."

Çocuk çekinerek asasını kaldırdı ve profesöre doğrulttuktan sonra herkesin duyabileceği bir biçimde haykırdı. "Dilkilit !" Profesör üzerine gelen büyüyü yok etti ve çocuğa gülümsedi.Sonra tekrar konuşmaya başladı. "Dersimde olmak istemeyenler dışarı çıkabilir veya hiç gelmesinler kendileri bilirler."

Neden böyle birşey söylemişti ki sanki ? Belki de bu dersi sıkıcı bulan kişiler olduğundan olabilir diye düşündü Demi.Bütün dikkatini derse vermişti şimdi.Bütün öğrenciler dışarıya çıkıyorlardı şimdi.Demi'nin kafasına ise binbir türlü, karmakarışık sorular doluşmuştu.Ayağa kalkarak yavaş ve koşar adımlarla sınıftan çıktı.

Not: 8,5 Puan kendi düşüncelerinizi katmalısınız.

Sabah kahvaltısı,tamam. Kıyafetim, tamam. Ve son olarak saçım, evet galiba onuda hallettim. Şimdi derse girmeye hazırım. Miselya, yapılacaklar listesini gözden geçiriyordu. Sanırım her şey tamamdı. Geriye sadece derse girmek kalmıştı. Ders Karanlık Sanatlara Karşı Savunma'ydı. Bu dersi severdi. Yeni büyüler öğrenmek (hiç şüpeniz olmasın) ona eğlenceli geliyordu. Ağır adımlarla sınıfın kapısına vardı.İçeri girdiğinde en arkadaki boş sıraya oturdu. Ve heyecenla öğretmenin gelmesini bekledi.

Sanırım beklenen kişi gelmişti. Ama bir gariplik vardı. Bu gelen Mr. Féarless'e hiç benzemiyordu. Bunun saçları uzundu. Ama bir yerden gözü ısırıyordu. Hey! Bir dakika bu, şu seri katil Arathorn değil miydi? Evet, evet kesinlikle oydu. Peki, nasıl profesör olmuştu? İşte bu cevaplanması gereken en büyük soruydu.

" Günaydın çocuklar "

Ne sevecen mi olamaya çalışıyordu? Bu adam kendini ne sanıyordu. Hem bir seri katil, hem okulda, hem de...

" Çocuklar , ben Arathorn. Soyadımın olmadığını bilirsiniz , benden korkmanıza gerek yok. Artık o eski katil yok artık sizin karşınızda okul müdürünüz olarak durmaktan büyük bir gurur duyuyorum. Hogwarts'ın eskisinden daha da güvenli halde olduğunu bilmeniz gerek. Size en küçük bir zarar gelmeyeceğine dair söz veririm. "

Söz verirmiş. Bizim buna inanmamızımı bekliyor. Sen burdayken burayı ölüm yiyenler basar! Ne diyorsun sen?
Ama biraz düşününce belkide bir şans... Hayır bu olmazdı. Yinede deniycekti. Şimdi derse odaklanmalıydı. En azıjndan denemeliydi.

''Dilkilit''

Küçük bir asa hamlesiyle tahtaya bunları yazmıştı. Ne kadar saçma bir isim. Ne işe yaradığını çok merak ediyorum.

" Evet çocuklar. Dilkilit. Bu büyü rakip yada düşmanınıza isabet ederse o kişinin dilini damağına yapıştırır ve buda onu etkisiz hale getirir. "

Dili damağa mı yapıştırır? Bu çok iğrenç bir büyü... O sırada profesörün bir öğrenciyi çağırdığını gördü.Bir Slytherin'di bu. Çocuğa büyüyü yapmasını söyledi. Ve bastıra bastıra şunu da ekledi

Konsantre ol .. Konsantre ...

Çocuk gözlerini kıstı. Büyüyü yapmaya hazırdı. Ve sonra ...

" Dilkilit ! "

Çocuk citten başarmıştı. Profesör seri bir hamleyle büyüyü yok ettmişti. Citten etkileyiciydi. Sonra yüzünde sert bir ifade belirdi. Yavaşça konuştu.

" Dersimde olmak istemeyenler dışarı çıkabilir veya hiç gelmesinler kendileri bilirler. "

Ders bitmişti. Miselya, yavaş yavaş sınıftan dışarı çıktı. Gizlice arkasına bakmayıda unutmamıştı.

Not: 6,5 Puan 3. Tekil Şahış kullanmanız gerekli

Alex'in ağrısı Tılsım dersinden çıktıktan sonra yine şiddetlenmişti. Alex bu acıyla beraber koşarak zindanlara, Slytherin erkekler yatakhanesine inmişti. İçeri girer girmez yatağına gitti. Başucundaki ilacın kapağı açık duruyordu. Öncekisi gibi bir hap aldı ve suya gerek duymadan ağzına attı ilacı. İlaç yavaş yavaş etkisini göstermeye başladı. Ağrı yavaşladı yavaşladı ve en sonunda yok oldu. Alex bu rahatlamayla beraber derin bir soluk aldı ve yatağına atmış olduğu ders programına baktı. Birdahaki dersi KsKs gibi gözüküyordu. Ama neyseki derse kadar bir müddet vakti vardı. Alex çantasını aldı ve koşarak Büyük Salon'a indi. Yemeklerin bitmemiş olduğunu umuyordu. Bittiyse mutfağı tartaklamak zorunda kalacaktı. Aslında bu fikir de kulağa kötü gelmiyordu ama kolay yoldan yemek yemek daha iyiydi. Koşar adımlarla merdivenleri tırmandı ve Büyük Salon'a kadar durmadan koşmaya devam etti. Büyük Salon'un önüne geldiğinde ayaklarını âni frenle durdurdu ve yavaş adımlarla içeri girdi. Hala öğrenciler vardı ve yemekler ortadan kalkmamıştı. Alex rahatlayarak Slytherin masasına ilerlemeye başladı. Ağır ağır yemeğini yedi. Yemeği bittikten sonra çantasını koluna takıp 1. kata çıktı.

KsKs sınıfının önüne gelince etrafın sessiz olduğunu farketti. *Olamaz geç kaldım!* Ama neyseki o kadar da geç kalmamıştı. Profesorle beraber girmiş olmalıydı. Ama profesöre bakıcak yüzü yok gibi bir şeydi. Profesöre bakmadan boş bir masaya oturu ve çantasını yanına attı. Tam parşömen çıkartırken Alex'in kanını donduran bir ses duydu. Bu ses profesörden geliyor gibiydi, ama... Bu tanıdık bir sesti!

" Günaydın çocuklar "

Alex korkarak kafasını yukarı kaldırdı ve profesöre baktı. Evet, yanılmamıştı. Bu gerçekten Arathorn'du! Katil kaçak Arathorn. Aslında onu severdi, ama uzaktan... Onun iyilik tarafına geçtiğini söylemişlerdi. O günden beri bu adama karşı bir gıcıklığı vardı. Bunu düşünürken başından aşağı bir titreme geldi. Bu adamın dersine girmek istemiyordu Alex! *Bu tam bir saçmalık!* Kesinlikle olay çıkarabilirdi Alex. Kendisini tutamayıp alaylı veya iğneleyici bir söz söylemesi hiç de zor değildi. Derin bir nefes aldı ve yumruklarını sıktı. Gerçekten zor bir ders olacaktı...

" Çocuklar , ben Anakin Skywalker , Eski adım Arathorn'du. Benden korkmanıza gerek yok. Artık o eski katil yok artık sizin karşınızda okul müdürünüz olarak durmaktan büyük bir gurur duyuyorum. Hogwarts'ın eskisinden daha da güvenli halde olduğunu bilmeniz gerek. Size en küçük bir zarar gelmeyeceğine dair söz veririm. "

Bla bla bla...*Ben senin okul müdürüm olmandan gurur duymuyorum!* Alex gözlerini devirdi ve parşömenine bakmaya başladı. Bu iyi halini görmeye dayanamıyordu. Eski halinden korksa bile favorisiydi Alex'in. Ama şimdi... İyilik meleği kesilmiş bir adam duruyordu karşısında. Açıkçası bu görüntüye katlanmaktansa zarar görmeyi tercih ederdi Alex. Bu düşünceyle beraber bütün Affedilmez Lanetleri aklında düşünmeye başladı. Crucio, Avada Kedavra... Yok yok Crucio iyiydi. Acaba sataşsa gerçekten işkence falan yapar mıydı? Bu düşünceyle beraber Alex'in karnına bıçak saplanmış gibi bir acı girdi. Bu âni acıyla beraber Alex kısık bir sesle inledi. Tekrar kendisini toparladığında tahtada kocaman -Dilkilik- yazıyordu. Ardından da bu dönek adam konuşmaya başlamıştı. Alex kulaklarını kapatıp kapatmama konusunda kararsız kalmıştı ama sonunda kapatmamanın daha iyi olacağına karar verdi.

" Evet çocuklar. Dilkilit. Bu büyü rakip yada düşmanınıza isabet ederse o kişinin dilini damağına yapıştırır ve buda onu etkisiz hale getirir. "

Alex'in içinde bir dürtü oluşturdu. Asasını uzatığ bu Anakin denen Arathorn'a dilkilik yollasa başarılı olabilir miydi? *Hayal kurma Alex.* Ama hayali bile güzeldi. Alaycı bir bakışla profesöre baktığında profesörün kendisine bakmakta olduğunu gördü. Ayrıca profesör Alex'i yanına çağırıyordu. Alex yutkundu ve profesörün yanına ilerledi. Ama başı dimdikti ve gözlerinde korku okunmuyordu. Ama adama yaklaştıkça kafasında gazetelerde çıkan haberler gelmişti. Arathorn'un öldürdükleri. Alex ister istemez korkuya yenik düşmüştü. Tekrar yutkundu ve gözlerini profesörün gözlerine dikti. Fakat profesörde zerre kadar sinir yoktu. Bunun üstüne Alex rahatladı ve elini istemsizce asasıne doğrulttu. N'aptıracağını az çok tahmin ediyordu artık.

" Şimdi sen bana tahtada yazan büyüyü yapmaya çalışıcaksın. Konsantre ol .. Konsantre ... "

Konsantre? Eh şu durumda biraz zordu, ama deneyecekti. Alex elini uzattığı asasını çekti ve birkaç adım geri çekildi. Profesöre bir süre baktıktan sonra gözlerini kapadı. *Başarabilirsin Alex. Basit bir büyü...* Ardından yüksek bir sesle büyülü sözleri söyledi.

"Dilkilit!"

Büyüyü yaratmıştı fakat hiçbir işe yaramamıştı. Bu Arathorn -Anakin- denen adam hiç zorlanmadan büyüyü engellemişti. Adamın gülümsemesi Alex'in sinirlerini iyice bozmuştu. Yüzünü buruşturarak sırasına doğru ilerledi. O sırasına ilerlerken profesör konuşmaya başlamıştı.

" Dersimde olmak istemeyenler dışarı çıkabilir veya hiç gelmesinler kendileri bilirler. "

Gelmemek... Gerçekten güzel bir fikirdi, ama ders zorunluydu. Bu lanet okuldan kurtulmak istiyorsa bu derse de girmeliydi. Yüzünü iyice buruşturduktan sonra sert bir hareketle çantasını aldı ve kapıya doğru ilerlemeye başladı. Bu sırada, profesörün kendisine bakmadığı bir anda yüzünü O'na çevirip dil çıkarttı. Bu hareket hafif rahatlamasına sebep olmuştu. Normal bir yüz ifadesiyle sınıftan çıktı.


Out:Site işiyle uğraşırken rp'yi yazamadım. Eğer kabul edersen çok sevinirim -Ben Çisem-

10 ! Rpde güzel sonunda bir Sly'li rpmi yaptığı için.