Bar Kısmı

Lucy gözleriyle adamı izlemeye kesintisiz bir şekilde devam ediyordu. Mırıldandığı şarkının sonuna gelince dudaklarını birbirine kenetleyip beklemeye başladı. Ellerini tezgahtan indirdi ve arkaya atarak yavaşça gerindi. Oturmaktan beli tutulmuştu. Ama halinden memnundu. Yüzünde nadir rastlanacak bir gülümseme vardı, sıcak ve gerçek... Muhabbetten ve durumundan memnun olduğunun en büyük göstergesiydi bunlar. Memnun olmak elde değildi ki. Alain insanı mutlu etmeyi iyi biliyordu, gerek iltifatlarıyla gerek sorularıyla insanı güvende, huzurlu ve mükemmel hissettiriyordu. Lucy bu mükemmelliğe kendisini kaptırmış giderken Alain onu durdurdu.

" Sen burada mı kalıyorsun yoksa Lucy, gecenin bu vakti tek tük dükkan açık ve çoğunun yukarıda odası olmalı?"

Lucy sessizce güldü. Oda vardı evet ama genelde orada kalmazdı. Ama bugün bir farklılık olacaktı heralde. Bu saatte eve gidip abisini uyandırmak istemediği için burda kalacaktı. Kafasını sağ arka çapraza çevirip merdivenlere baktı. İç geçirdi ve alaycı bir ses tonuyla konuşmaya başladı.

"Normalde bir eim var tabiiki. Ama ev sakinini uyandırmak istemediğim için bu gece burada uyuyacağım. Hep senin yüzünden" dedi ve güldü. Alain'in bunun şaka olarak anlayacağını umut ediyordu. Ama ses tonundan da anlaşılmayacak gibi değildi ki... Gülümseyerek, alaycı bir ses tonuyla söylemişti ve sonunda da gülmüştü. Ciddi olsa böyle bir tavır sergilemezdi tabii ki.

Tabure tepesinde oturmak bir süre sonra insana sıkıntı verse de ilk defa olduğu yerden kalkmak gibi bir isteği yoktu. Yoksa şimdiye kadar karşısındaki kadının bileğini sarmış ve daha rahat yere doğru çekmişti. Gözleri ile kurduğu an onun tamda istediği şey olduğunu bilerek ... Lucy'nin yüzündeki tebessüm onu başka diyarlara sürüklüyordu sanki. Saçma bir sorunun kaynağı önüne sunulmuş gibi kadının dediklerini dinledi. Oda da sık kalmadığına sevinmişti bunun sebebi belki de buralarda yanlız kalmadığını düşünmekti. Ev sakini demesinden aklına takılan bir sürü soru işaretine maruz kaldı. ' Kim ki acaba ?' Ellerini önünde birleştirerek tatlı kinayeye karşılık verdi.
" Bu lafın ardından bir dakika bile burada duramam güzel bayan! Eh o zaman ben seni yanlız bırakayım! "
Eline aldığı bardaktan son yudum alarak tezgaha bıraktı. Yüksek tabureden aşağı doğru ayaklarını sarkıttı ve indi. İçinden 'Bu geceyi benle geçirmek ister misin?' sorusu defalarca geçti ama Alain Lucy ile başlayacağını umut ettiği yeni ilişkisini bu noktada bozmak, onu ürketmek istemiyordu. En azından diğer kadınlarla yaptığı bir başlagıcı karşısında aklını başından almayı yavaş yavaş başardığını itiraf edemediği kadınla başlamak istemiyordu. Ne tür bir ilişki olacağı ise zamanla gözler önüne serilecekti. Arkadaşı mı yoksa daha ileri bir ilişki mi yaşayacaklardı. Bunu şimdiden bilmemenin verdiği heyecanla Lucy'e gülümsemeye çalıştı.
" Bir daha sizi görme şerefine umarım ulaşırım, güzel bayan!"
Yavaşça elini Lucy'nin ellerine götürdü ve onun narin ince parmaklarına kısa bir an baktı. Dudakları yavaşça dokundurduğu el ona çok sıcak gelmişti. Aralarında olan şey hepsinden farklıydı hemde çok farklı! Düşünclerinde Lucy'in de aynı şeyleri hissetmesini diledi.

" Bu lafın ardından bir dakika bile burada duramam güzel bayan! Eh o zaman ben seni yanlız bırakayım! "

Lucy şaşırıp kalmıştı. Ne kadar büyük aptallık etmişti öyle. Nefesi kesildi. Bu güzel günü berbat etmek istemiyordu ama yapmıştı işte. Gözlerini kırpıştırdı ve yüksek çıkmasını istese de kısık çıkan bir sesle hayretle karışık yakınma nidasıyla cevap verdi.

"Ah, hayır!"

Gözleriyle Alain'i izlemeye başladı. Gitmemesi için içinden yalvarıyordu. Keşke bunu dışından da yapabilseydi. Tek cesur olmadığı konu buydu heralde. Yüzünü asarak yere bakmaya başladı. Az önce yaptığı şakaya lanetler okuyordu. Kafasını tekrar yukarı kaldırdığında Alain ona gülümseyerek bakıyordu. Lucy aynı gülümsemeyle karşılık vermeye çalıştı, ama pek başarılı olamamıştı. 'Benimle kal...' demek istiyor ama yapamıyordu. Böyle bir şey demesi saçma olurdu sonuçta. İçine attığı lafı söyleyememekten dolayı yüzü hafif kızarmıştı. Alain konuşmaya başladığında bu kızarıklığın geçiceğini umuyordu.

" Bir daha sizi görme şerefine umarım ulaşırım, güzel bayan!"

Ah, kızarıklığın azalması mı? Daha da artmıştı işte. Ama bunun sebebi sözleri değildi. Kızarıklığın artmasının sebebi Alain'in Lucy'nin elini tutmasıydı. Lucy gözlerini kapadı. Bu sırada eline deyen dudakların sıcaklığını çok rahat bir şekilde hissetti. Alain'in öptükten sonra Lucy elini geri çekmemişti. Hatta Alain'in elini tutuyor bile denilebilirdi. Sonra biran kendisine geldi ve istemeye istemeye Alain'in elini bıraktı. Tezgahın arka tarafından çıktı ve Alain'in yanına yürüdü. Şimdi farketmişti de, Alain... Hmm, oldukça uzundu! Ama Lucy'den o kadar da uzun değildi tabii ki. Hafif kekeleyerek konuşmaya başladı.

"Ah, deminki durum yani el tutma durumu için özür dilerim. Dalmışım da..."

Ardından derin bir nefes aldı ve Alain'in lafına ne karşılık vereceğini düşündü kısa bir süre. Bunu düşünürken yüzündeki kızarıklık geçmişti de. Rahat bir şekilde konuşmaya başladı.

"Emin olun o şeref bana aittir. Sizinle tanışmak... Nasıl söylesem. Harika bir şey! Gerçekçi olmak gerekirse daima sizinle tanışmak istemiştim."

Ellerinin ayrılması Alain'ın umurunda mıydı ki? Öylece kalabilirlerdi bir müddet daha ama Lucy'nin kendine gelmesiyle o an ister sitemez bozulmuştu. Kadının da bu anı bozmak istemeyen bir hali vardı. Hızlıca yanına geldiğinde gözleri ile onu takip etti. Evet, oda gitmesini kalmasını istiyordu ama gecenin sonun elbette gelecekti. Siznle kelimesini duyunca kaşının birini kaldırdı ve gülümseyerek konuşmaya başladı.
" Sizinle mi? Ben sana Lucy derken Sen bana siz diye mi hitap edeceksin. Alain veya Marque, ikisinden birini kullan işte! Ama ikisi olmasın!"
Gülümsemesi ufak bir kahkaya dönüştü ve hemen sustu. Onun yanından ne kadar sonra ayrılırsa daha iyi olur diye vedalaşmayı uzattıkça uzatıyordu. Gözlerini onun üzerine kilitlemiş en ufak dudak kıvrımını, gözlerini kapayışını bir çerçevede algılıyordu. Yavaşça kapıya doğru ilerleken tekrar konuştu.
" Ve bende seninle tanıştığıma sevindim; şuandan itibaren beni daimi müşteri sıfatına koysan iyi edersin. Çünkü çok sık geleceğime eminim."
Kapıya vardığını neden sonra anladı. Lucy'de onunla birlikte oraya kadar gelmişti. Bakışlarının kadının gözlerine kilitledi ve yavaşça kendini ona yaklaştırarak yanağına yaklaştı ve kısa bir andan oluşan öpücüğü kondurdu. ' Hoşçakal!' Fısıltıyla dökülen heceler ona çoktan ulaşmış olmalıydı. Kadının ondan kaçmayışından hoşnut bir tavırla kapıyı araladı ve dışarı çıktı. Kapının arkasında kalan silüete göz kırparak gülümsedi ve oradan tek bir adım atmadan cisimlendi. Bu karmaşayı sadece eve gidince atlatabilirdi ve bunu en hızlı yoldan yapmalıydı.

"
Sizinle mi? Ben sana Lucy derken Sen bana siz diye mi hitap edeceksin.
Alain veya Marque, ikisinden birini kullan işte! Ama ikisi olmasın!"

Lucy bu lafın üstüne gülümsedi. Bu laf onu gerçekten rahatlatmıştı. Bu arkadaş olduklarının göstergesiydi. Lucy buna üzülmeli miydi sevinmeli miydi bilmiyordu. Ama bildiği tek bir şey vardı, Alain'in yanından ayrılmasını istemiyordu. Gülümseyen suratı hafifçe asıldı. Ama pek belli etmemeye çalışarak Alain'in az önceki lafına karşılık verdi.

"Tamam Alain."

Bu sırada Alain geri geri çıkışa doğru ilerliyordu. Bunun üstüne Lucy'nin yüzü iyice asıldı ama bakışlarını yere çevirmedi. Kesintisiz bir şekilde Alain'in gözlerine bakıyordu. Lucy'nin dudakları üzüntüden hafifçe kıvrılmıştı. Ama Alain'in kendisine dikkatlice baktığını farkedince toparlanmaya çalıştı. Bu sırada Alain bir şeyler söylüyordu. Daima geleceği gibi bir şeyler. Bunu duyunca Lucy'nin içinde bir kıpırtılar oldu. Mutluluğun ve kalp atışının hızının sağladığı kıpırtılardı bunlar. Gözlerindeyse bir parlama vardı. Alain kapıya yaklaşmaya devam ederken Lucy de kapıya doğru ilerledi. Kapıya kadar eşlik etmeliydi en azından. Sonunda kapıya varmışlardı. Alain durmuştu ve Lucy'nin yaptığı gibi, gözlerine bakıyordu Lucy'nin. Lucy bir an nefesinin kesildiğini hissetti. Nefes almadan da yaşanıyordu demekki. Lucy nefes almaya çalışırken Alain bunu iyice zorlaştırdı. Lucy'ye doğru yaklaşıyordu yüzü. Kısa bir an sonra Alain'in dudakları, Lucy'nin yanağını bulmuştu. Lucy hiç kıpırdamadan öylece durdu. Alain dudaklarını Lucy'nin kulağından çekerken 'hoşçakal' demişti. Ama Lucy konuşamıyordu. Donuk gözlerle Alain'in gidişini izledi. Alain cisimlendikten sonra Lucy'nin dudaklarından en sonunda 'hoşçakal' kelimesi dökülmüştü, sessiz bir biçimde. Lucy derin bir iç çekti. Kapıya gidip kapıyı kilitledikten sonra tek hamleyle arkasını döndü ve odasına çıktı. Bu gece zor uyuyacağı kesindi...

Victoria kocaman siyah şemsiyesini kapatarak içeri girerken, kapıyı gürültüyle kapamadan önce başını geriye çevirip tabelayı okudu. *Café Angéla.* Tabela, rüzgar yüzünden gıcırtılar çıkararak sarsılırken kapıyı kapattı ve etrafına sular sıçratarak bar kısmına ilerledi. Buraya daha önce gelmediği için ne yapacağından emin olmasada memnun bir ifadeyle şemsiyeyi ve sırılsıklam olan paltosunu bir tabureye fırlatıp hemen yanındaki tabureye zıplayarak, iyice yerleşti. Uçlarından sular damlayan saçlarını asasının bir hareketiyle kurutup, iri buklelerle süsledikten sonra kendinden memnun bir ifadeyle tezgahtaki yansımasına baktı. Aynı alanda, bar sahibesinin yansımasınıda görünce sakin bir tavırla gülümsedi. *Ne alsam?* Saat, akşam 10'u geçiyordu.

" Ateş viskisi. "

dedi karşısındaki rafları işaret ederek. Uzun zamandır içmediğini farketti. Tabii, milletin özel hayatını herkesin gözleri önüne serebilmek için, ayık olmak gerekiyordu. Memnundu işinden. Ağzına kadar ateşviskisiyle dolu bardak önüne gelince küçük bir yudum aldı ve bardağı elinde tutmaya devam ederken etrafına bakındı. *Tanıdık birileri olsa ne iyi olurdu.* Sıkıntıyla derin bir nefes aldı ve arkasında açılan kapının gıcırtısını duyunca, konuşabilecek birinin geldiğini umud etti.

Arda yağmurun altında sırılsıklam olmuştu. Yağmuru seviyordu bu yüzden ıslanmak problem değildi. Artık yürümekten yorulmuş olduğuna karar verdi ve başını sokacak bir yer aradı. Karşısında duran Cafe Angela'yı görünce oraya gitmek için yolun diğer tarafına geçti. Ceplerinde olan ellerini çıkardı ve kapıyı itti. Gıcırdayarak açılan kapının ardından sıcak bir hava yüzüne çarptı. İlk önce cebinden asasını çıkardı ve üstünü başını kuruttu. Sonra üzerindeki siyah paltosunu çıkardı. Giymiş olduğu beyaz boğazlı kazağı ve kot pantolonu böylece açığa çıktı. Her zamanki gibi iyi göründüğüne emindi. İnsanların kendisine bakmasına aldırmayarak etrafına bir göz gezdirdi. Masaların çoğu boştu ama oturmak için bar kısmını tercih etti. Çünkü barda oturan güzel bayan gözünden kaçmamıştı. Kadın oturduğu taburenin hemen yanına paltosunu bırakmıştı. Arda da geçip üzerinde palto olan tabureden sonrakine oturdu. Gülümseyerek;

''Merhaba.'' dedi ve barmene dönerek ''Hanımefendinin siparişinin aynısından.'' diye ekledi. Kadının ne içtiğini bilmiyordu ama şu an için önemli de değildi.

Victoria düzgün parmaklarını sıkıntıyla bardakda gezdirip, neredeyse viskiyi izleyecek duruma gelmişken, hemen yanındaki sesle irkildi. Tabure çekilirken başını kaldırdı. *Dileğin kabul oldu.*

" Merhaba. Hanımefendinin siparişinin aynısından. "

Uzun boylu adamı baştan aşağıya süzerken oda hafifçe gülümsedi. Bardaktan koca iki yudum daha aldıktan sonra tezgaha bıraktı ve taburesinde dikleşerek ellerini birleştirdi. Simasının tanıdık geldiğini farketti; ama nereden olduğunu bulamadı. Belkide yanlızca bir kaç kere karşılaşmışlardı. Yine, maymun iştahi devreye giriyordu Victoria'nın. Her gün farklı kişiler için yanıp tutuşmakta üstüne yoktu! Yanındaki tabureye fırlattığı paltoya pişmanlıkla bakarak kaldırdı ve tezgahın üstüne, yakınına koydu. *Artık cevap versen iyi olacak.* Yeniden normal haline nazaran 'masum' sayılabilecek bir gülümseme yerleştirdi yüzüne.

" Merhaba. "

Kadının paltosunu kaldırıp tezgaha koymasındaki daveti sezmişti Arda. Ama sadece gülümsemekle yetindi. Aslında hemen yanı başında oturan kadınla yakınlaşmak isteği bütün zihnini doldursa da oturduğu taburede kaldı. Kadının gözlerindeki kıvılcımı görmemek için kör olmak gerekirdi zaten. Arda selamına olumlu cevap almasınada ayrıca sevinmişti. Bu arada barmen siparişini getirmiş, tezgaha vurarak bardağı önüne bırakmıştı. Hemen bardağın kulbundan yakalayıp kafasına dikti Arda. Ateşviskisi... Demek ateşviskisi içiyordu yanındaki güzel bayan. Akşamın bu saatinde iyi bir seçim. Yakıcı ve sıcak.. diye geçirdi aklından Arda. Yanında oturan kadının da acaba böyle bir kişiliğe sahip olup olmadığı fikrini tarttı kafasında. Olma ihtimali daha yüksek gibi görünüyordu. Tekrar gözlerini kadına dikti ve onu baştan aşağıya süzdü. Güzel bir yüzü vardı. İnce beli ve düzgün bacakları kusursuzdu. Bakışlarını tekrar yukarı hareket ettirdiğinde kadının bakışlarıyla karşılaştı. Onun da kendisini süzdüğü açıktı ama bu sorun değildi. Artık bir tabure uzakta kalmanında bir anlamı yoktu. Arda yerinden kalktı ve az önce kadının paltosunun bulunduğu tabureye bir zıplayışta oturdu. Hemen ardından elini uzattı ve:

''Ben Arda.'' dedi. Tebessümle kıvrılan dudakları da sözcüklerine eşlik etti.

Paltosunu ve şemsiyesini aradan çektikten sonra dahî, yanlızca tebessüm eden büyücüye hafif inatla baktı Victoria. Kafasında, yeni ideal erkeği bilmem kaçıncı kez şekilleniyordu; *Sarışınları sevmem zaten.* Arada yudumladığı ve gevşemesine yardımcı olan ateşviskisinin ağzında bıraktığı acı tadın dışında ilgilendiği tek şey karşısındakiydi. Kendisininde incelendiğini kısa sürede farkedince, dahada emin bir tavırla bacak bacak üstüne attı ve gülümsedi. *Yarın başka birinden hoşlanacağımdan eminim ama; Eğlenebiliriz. * Bakışları, karşısındaki genç büyücüyle buluştuğunda adam hızlı bir hareketle yanındaki tabureye yerleşince amacına ulaştığını farketti. O elini uzatıp konuşurken, Victoria ağır hareketlerle onu izliyordu.

" Ben Arda. "

Elini uzatmadan önce hızla bitirdiği için midesini yakan ateşviskisinin son yudumunu içip büyük bardağı tezgaha bıraktı. Boşta kalan elini uzatıp, 'Arda'nınkini gevşekçe sıktı.

" Victoria. Memnun oldum. "

Victoria.. Güzel bir isimdi. Tanıdık ama samimi... Kadının yumuşak elini kendi eline aldığında birçok kadına yaptığı gibi, kendisine uzanan eli dudaklarına götürüp küçük bir öpücük kondurdu üstüne. Ardından:

''Ben de memnun oldum.'' dedi gülümseyerek ve kadının elini bıraktı. Tekrar ateşviskisini yudumladı. Bu arada Victoria kendisininkini çoktan bitirmişti. Boş bardağı işaret ederk:

''Oldukça hızlısın Vicky.'' dedi Arda. Ardından ''Sana Vicky dememin bir sakıncası yoktur umarım.'' diye ekledi sorarcasına. Ve tekrar bardağına uzandı eli. Bir yudum daha aldıktan sonra etrafına göz gezdirdi. Köşedeki masada oturan çifte baktı. Adamın niyeti kadının sandalyesine attığı kolundan belliydi. Birazdan o el kadının omuzlarına inecekti. Ardından bir kaç güzel söz söylenecek ve büyük ihtimalle adam kadını öpecekti. Beklenen son.. Kafasını çevirdiğinde Arda gülümsüyordu. Neden her kadın bu tongaya düşer ki diye geçirdi aklından.. Ya da niye her erkek aynı kumpası planlar ki.. Sanırım biz insanlar yanlız yaşayamıyoruz.. Düşüncelerine dalmışken, gıcırdayan kapı sesiyle irkildi. İşte bir çift daha gelmişti. Sevgilisini kapan geliyordu.

" Ben de memnun oldum. " Victoria'nın elini yumuşakça öperken genç cadı muhtemelen uzun süredir bir yudum bile içmediği için çabuk etkilendiğini farketti. Hafif baş dönmesi başlamıştı fakat pek umurunda değildi. Boğazını yakan tadı özlediğinden emindi; bu gece bir kaç bardak daha içeceğindende. Karşısındaki adam kendi viskisini yudumlarken bir tane daha sipariş etmek için garsonu yokladı.

" Oldukça hızlısın Vicky." Başını çevirip bardağını işaret eden Arda'ya baktı. " Sana Vicky dememin bir sakıncası yoktur umarım. " Gülümsedi ve bardağını kendisinden biraz uzaklaştırdı. " Sakıncası yok, çoğu kişi böyle hitap eder. "

*Yada herkes.* Garsona bardağını işaret edip yenisinin gelmesini izlerken Onun etraftakileri izlediğini farketti. Arkalarındaki kapı gürültüyle kapanıp içeriye minik bir soğuk hava dalgası girerken Victoria tekrar bardağını kaptı ve yavaş olmaya çalışsada neredeyse yarsını midesine indirdi. Bu kadar içmesi iyi olmayacaktı; burnunu başkalarının özel hayatlarına sokmak için baş ağrısına ve bitkinliğe kesinlikle ihtiyacı yoktu ama kendisini durduramıyordu. Bardağını zorda olsa tezgaha bırakırken sırf aradaki sessizliği bölmek için konuşacak bir şeyler düşündü. Neyseki zaten 'fazla' konuşkan biriydi. " Seni daha önce görmüş müydüm? Nerede çalışıyorsun? " dedi gayet ciddi bir tavırla saçlarını geriye atarak.

" Seni daha önce görmüş müydüm? Nerede çalışıyorsun? "
'' Quidditch malzemleri satıyorum.'' dedi Arda. '' Ve daha önce karşılatığımızı sanmıyorum ama bundan sonra karşılaşabiliriz.'' diye devam etti. O bildik çapkınca gülümsemesi de suratına yayılmıştı.
Victoria çoktan ikinci bardağını sipariş etmişti. Arda gülerek: ''Ben biraz yavaş kaldım sanırım.'' dedi. Gerçektende öyleydi. Çünkü daha bardağının yarısını henüz bitirmişti. Sanırım sarhoş olmayı sevmiyordu. Bardağından bir yudum aldıktan sonra:
''İşimi seviyorum.'' dedi. ''İlk süpürgelerini almaya gelen çocukların yüzündeki heyecan beni de mutlu etmeye yetiyor.''
Bir erkeğe göre üstelik çapkın bir erkeğe göre biraz fazla sevgi doluydu ama aşık olmak dışında her şeyi seviyordu aslında. Gülmek ve güldürmek en büyük hobisiydi belki de.