Yatak 3

Öğrencilerin durumu gece yatakhanede kalamayacak kadar ağırsa,burada kalırlar...

Misafir

Richard'ın başı ondan geçen bir kaç günün acısını çıkarırcasına ağrıyordu.Sabahtan beri denemediği yöntem kalmamış ama yinede lanet ağrıyı durduramamıştı.Sonunda pes edip revire doğru yola çıkmıştı.Dosyalarından ayrıldığı için vicdan azabı çeksede odasından çıkmıştı.Revire giden koridora girdiğinde başı dayanamıycağı bir hal almıştı.

Revirin kapısını itip içeri girdiğinde ortalık sessiz görünüyordu.Yataklar boş ve düzenliydi.Bir kaç adım atıp yatakların ortasına geldi.Etrafına bir göz gezdirip "Merhaba.Orda kimse var mı? dedi ve en yakındaki yatağa yönelip oturdu.Başını ellerinin arasına alıp biraz sıktı,böylece acısını hafifleticeğini düşünüyordu ama pek işe yaramış gibi durmuyordu.

Misafir

Uzun bir yolculuk geçirmişti fakat yine de yorgun değildi. Yeniden Hogwarts' da olmanın verdiği mutluluk herşeyden güzeldi. Ve bütün gün ayakta olup koşuşturmasına rağmen tüm okulu dolaşmak, yeniden burada olmanın verdiği mutluluğu sonuna kadar yaşamak istiyordu. Bundan sonra çalışacağı okul revirini incelerken yeni iş arkadaşları hakkında da en ufak bir bilgi sahibi değildi. Onlarla daha tanışamamıştı... Ve Karen' ı fazla seveceklerini sanmazdı. eh St. Mungo' da öyle olmamış mıydı zaten !
~~
Revirin dolabındaki malzemeleri inceliyordu Karen. Ahh çok şükür ki isteyebileceği herşey elinin altındaydı. Hatta bir okul için gerekenden de fazlası vardı burada. İş açısından rahat olacaktı demekki herşey. Çünkü iş elindeki kaynaklarda bitiyordu. Neredeyse 5 yıl olacak şifacılık hayatında bunu görmüştü. Acaba burası hayatının hangi dönemini oluşturcaktı? Şu ana kadar yaşadıklarımdan beteri olamaz herhalde değil mi? Diye yavaşça düşüncelere dalşmışken ummadığı bir sesle irkildi. Birisi gelmiş ve herhalde bir şifacıya bakınıyordu. Evet işte o kişi Karen' dı elbette. Hogwarts' daki ilk hastası olacaktı ve elinde olmadan heyecanlandı.

"Merhaba, evet buyrun." diye dönmüştü kocaman bir gülümsemeyle fakat bu fazla uzun sürmedi. Karşısında ki kişi en ummayacağı ve hayatından temelli sildiği insandı.
Yüce Tanrım ilk günümden bunu bana niye yapıyorsun !

"Jas"

Misafir

Richard beklerken aklında milyonlarca düşünce vardı.En önemlisi bir an önce başındaki lanet ağrının kesilmesi ve işine kaldığı yerden devam edebilmekti.Elleriyle şakaklarını ovalarken gelen sesle doğruldu.Duyduğunu sandığı ses olamazdı bu.Beyni biraz daha sapıtıp ona oyun oynamaya başlamış olmalıydı.Başını sallayıp etrafına bakındı sesin kaynağını henüz göremese de kalbi yerinden çıkıcakmışçasına çarpıyordu.

Ayağa kalkı ve gelen kişiye baktı.Ona gülümseyen yüz kendisini farkedince asılmıştı.Richard aynı duyguları paylaştıklarından neredeyse emindi.Gözlerini kapatıp bunun lanet bir kabus olmasını diledi ama yeniden açtığında Karen'ın karşısında durmaya devam ettiğini görünce hayal kırıklığına uğradı.

"Jas" .
Ona böyle hitap edebilen tek kişi Karen'dı ve Richard onu uzun süre önce hayatından çıkardığını düşünüyordu.Ne yapıcağını bilemez halde öylece Karen'ın yüzüne baktı.Bir tanrıçayı andıran kusursuz güzelliği insanın aklını başından almak için pusuya yatmıştı.Bundan etkilenmemesi gerektiğini biliyordu ama her zamanki kadar çok zorlanıyordu.Richard baş ağrısının azaldığını hissetti.

Sonunda konuşucak gücü bulduğunda "Karen sen...Yani...Burada ne işin var?" dedi.Sesi boğuk çıkmıştı.Neredeyse kendi bile zor duyuyordu ama bunun sebebi kulaklarının uğuldamaya başlamış olması olabilirdi.

Misafir

Ne yapacağını ya da ne demesi gerektiğini bilemedi bir türlü.
Zaman durmuştu şimdi ve Karen bu ana sıkışıp kalmış gibi hissediyordu. Derin bir nefes almak istedi ama içinde ki o bir anda patlayan söndüğünü sandığı yanardağ buna izin vermedi. Hem belki de iyi oldu, içinde yaşadığı bu olayları dışarıya yansıtmak istemiyordu. Jas' e yaptığı şeyi itiraf ettiği gün geldi aklına. O gün ki gibi kendinden emin ve dik durmak istedi fakat beceremiyordu şimdi. Birbirlerinin hayatlarından çıktıklarından beri Karen çok düşünmüştü. Başkası için belki de hayatının tek aşkını yitirmişti. Karşısında şuan duran kişiyi aldatması yapabileceği en büyük hataydı. Geç anlasa da buydu işte. Bu pişmanlığını hiç bir zaman bilmeyecekti elbette.
Dudaklarının sabit kalmasını sağlamak için içlerini ısırdı. Yüz ifadesinde ki en ufak bir değişiklikte Jas' in ruh analizi yapabileceğini düşünüyordu kendince. Acaba o ne hissediyordu? Belki de affetmişti?

"Karen sen...Yani...Burada ne işin var?"
Ben bir şifacıyım Jas. Bunu bile mi unuttun? Revirde bulunmam doğal değil mi?
Ama sen... Sen daha alakasızsın, seni bıraktığımda basit bir bakanlık çalışanıydın. Ve belki de bu yüzden seni aldattım?
Zihni deli gibi çalışıyordu. Geçmiş, şuan, gelecek hepsi birbirine girmiş ve Karen' ı daha da güçsüzleştirmişti.

"Ben artık Hogwarts' da şifacılık yapıyorum." diye başladı sözlerine. Gerçekten normal bir muhabbetleri olabillir miydi ki?
"Peki sen... Senin Hogwarts' da olduğunu bilmiyordum."
Bilseydi buraya kesinlikle gelmezdi zaten.

Misafir

Richard nee düşünüceğini dahi bilmiyordu.Ne yani Karen yeniden hayatına mı giriyordu?Bu şu anda istiyceği son şeydi,hele de yeniden hiç beklemediği bir anda aşık olmuşken.Onca yıl Karen'ı unutmak için elinden geleni yapmış,işine hiç olmadığı kadar bağlanmış ve sonunda onu tamamen aklından çıkarmışken yeniden karşılaşmış olmaları hayatın ona oynadığı acımasız bir oyun olmalıydı.Beyni allak bullak olmuş ve direnmesine rağmen onu geçmişe çekiyordu.Yaşadığı rüya gibi iki yılı yeniden yaşıyordu adeta ama sonra bir anda hayatında yediği en büyük darbeyi onlarca,yüzlerce defa yeniden yiyordu.Kulaklarında Karen'dan duyduğu son sözler yankılanıyordu "Jas..Bilmediğin bir şey var.Artık sana ait değilim.Belkide hiç olmadım...".İşte bu sözlerle yıkılmıştı Richard'ın dünyası başına.Aylarca düşünmüştü bu sözcükleri,hepsini tek tek beynine kazımıştı.Yeniden aynı hatayı yapmamak için savaşmalıydı!Medusa için kendisini dizginlemeyi öğrenmeliydi!

"Ben artık Hogwarts' da şifacılık yapıyorum.Peki sen... Senin Hogwarts' da olduğunu bilmiyordum."
İşte korktuğu şey oluyordu.Karen yeniden hayatına zorla dahi olsa giriyordu.Onu kafasından tamamen atması gerekiyordu ama böyle aynı ortamda,sürekli göz önündeyken kendisinde bu gücü nasıl bulabilirdi ki?

"Aaa..Ben yeni yüksek eğitim müsteşarıyım.Yani Hogwarts'ı ve çalışanları denetlemek yeni görevim."
Sözcükler ağzından onun kontrolü dışında dökülmüştü.Beyni tamamen bağımsız çalışıyordu,bunun farkındaydı.Kendisini toplarlaması gerektiğini biliyordu ama bunun için gerekli gücü olduğundan pekte emin değildi.Karşısındaki kadına karşı şimdiye kadar hiç direnememişti zaten.Şimdi de aynı şeyin olması an meselesiydi ama bu sefer az da olsa çaba sarfediyordu.

Misafir

Çok değişmişti kesinlikle... Artık Jas değildi sadece Bay Sullivan' dı.
Biran pişman olduğunu hissetti. Karşısında ki adama haketmediği şeyler yaşatmıştı belkide. Ama kendini bunca sene içinde birazcık tanıyorsa aynı şeyleri şimdi olsa yine yapardı. Ki zaten bu donuk bakışlı kimse(?) aynı hakkı Karen' a asla bir kere daha sunmazdı.
Geçmiş, yaşanılanlar ve tüm güzellkleri gözünün önünden geçiyordu. Duygusallaştı belki de ama belli etmemeliydi. Sevmediğine emin olduğunu birini şimmdi karşısında görünce neden böyle olmuştu ki?
Artık O' nun olamamasından etkilenmiş olmalıydı... Ya da çok daha güçlü duran profilinden. Evet kesinlikle ikinci olmalıydı. Karen güç düşkünüydü. Bu yüzden aldatmıştı ya Jas' i. Daha iyisi için...

"Aaa..Ben yeni yüksek eğitim müsteşarıyım.Yani Hogwarts'ı ve çalışanları denetlemek yeni görevim."
Ahh sevgilim, değişmeyen sadece sesin herhalde.
Kendini toparlamak için yandaki masanın başlığına dayandı. Birşeylerden güç almak istiyordu ve bu kesinlikle Jas' in gözleri olmamalıydı.
Hmm demek Hogwarts çalışanlarını denetlemek... Aşırı hızlı bir yükseliş diye düşünürken elinde olmadan gülümsedi. Gayet şaşırmıştı.

"Bu durumda bende Hogwarts çalışanı oluyorum. Beni de denetleyecek misin Jas?"
Dedi bir anda. Belki de bu cümle hataydı ama çıkmıştı bi' kere ağzından.

Misafir

Richard dengelerinin alt üst olduğunu hissediyordu.Bu kadından nefret ediyor muydu?Evet hemde şimdiye kadar kimseden etmediği kadar çok.Peki o zaman neden kendisini garip hissediyordu?Neden içinden bir şeyler onu Karen'a çekiyordu?Ahh şu an eskisi gibi olsak ne olurdu sanki diye geçirdi içinden.Bir an sonra lanetler yağdırdı kendine.Kalbi bas bas bağırıyordu "Medusa.." diye.Gerçekten kendine gelmesi gerekiyordu.Medusa'yı bırakıp Karen'a dönmek...İşte şimdi saçmalıyordu.Karen'ın yüzünden geçen hafif gülümsemeyi farkedince afalladı.Aklı yine eski günlere kaymıştı.Neydi yine aklını başından alan?Kesinlikle bu gülümseme.Hiç bir zaman karşı koyamadığı gülümsemeyi bir kez daha küçük bir zaman diliminde olsada yakalamıştı.İçinde iki canavar ölümüne savaşıyordu şimdi..Medusa&Karen..Hangisinin galip geliceğini bilmiyordu ama Karen olamamasını diliyordu.

"Bu durumda bende Hogwarts çalışanı oluyorum. Beni de denetleyecek misin Jas?"
Bu da ne demek şimdi?Aklını olduğundan daha fazla karıştırmaya mı çalışıyordu?Eğer bunu düşünüyorsa başarılı olduğu kesindi.Richard elinden geldiği kadar soğuk bakmaya çalıştı.Kendisi hakkında umutlar beslemesini istemiyordu.

"Richard..Artık Richard.Kimse bana Jas demiyor.Sen de Bay Sullivan demeye alışsan iyi olur.Ayrıca hayır bu gün denetim için değil sadece baş ağrım için ilaç almaya geldim." dedi.Sesinin sert çıktığını umuyordu ama emin olamıyordu.Daha çok yalvarır gibi bir ton çıktığını düşünüyordu ama ne olursa olsun bakışlarını sert ve soğuk tutmaya çalıştı.

Misafir

Gelecek tepkiyi az çok biliyordu aslında.
Neden böyle bir cümle kurmuştu ki sanki?
Karşısında Karen' dan nefret eden bir adam vardı. Hem belki de artık hayatında başkaları vardı. Umarım O' nu hakeden birileridir diye düşünmeden edemedi. Çünkü Karen haketmediğini bir kere en açık şekilde kanıtlamıştı. Ve bu durumun pişmanlığı, acısı, suçluluğu hiç şuan olduğu kadar net olmamıştı içinde.
Yutkunup başka şeyler düşünmeye çalıştı. O bir şifacıydı. Hogwarts' da ilgilenebileceği bir sürü öğrenci vardı. Hem hem... bunca zaman Jas yoktu şimdi ne değişiyordu ki.

"Richard..Artık Richard.Kimse bana Jas demiyor.Sen de Bay Sullivan demeye alışsan iyi olur.Ayrıca hayır bu gün denetim için değil sadece baş ağrım için ilaç almaya geldim."
İşte tam olarak gelmesi gereken tepki! Tam da hakettiği. Ve artık dayanamayarak başını öne eğdi. Sesi belli belirsiz çıkmıştı. Yaslandığı bölme bile fayda etmiyordu sanki. Daha fazla ayakta duramayacak gibi hissetti ve son derece kısık bir sesle.

"Haklısın... Kusura bakma ben şey ben başın için bir şeyler vereyim." dedi ve malzemelerin olduğu dolaba gitti. Daha fazla O' nun karşısında duramayacaktı. Eritilmiş zencefil köklerinin bulunduğu şişedeki karışımı bir bardağa boşalttıktan sonra geri Jas' in yanına gitti.

"İçersen başının ağrısına oldukça iyi gelecektir." dedi bardağı uzatırken. Ama seninde her türlü üzüntü belli oluyordu.

Misafir

Richard silkinip kendisine gelmesi gerektiğinin farkındaydı.Aklından geçen düşünceler için kendisinden nefret ediyordu.Nasıl bu kadar bencil olabilirdi?Ne zamandan beri karşısındakilerin düşüncelerini dikkate almadan hareket ediyordu.Karen artık onun hayatının bir parçası değildi.Onu uzun süre önce çıkarmıştı hayatından.Evet belki uzun süre büyük bir boşluğa düşmüştü ve bunu işiyle kapamaya çalışmıştı.Her ne kadar tamamen dolmasada işi destek olmuştu ona.Aklını hep bu şekilde boşaltmıştı,hep bu şekilde düzene sokmuştu düşüncelerini.Şimdi Medusa tamamen doldurmuştu hayatındaki boşluğu.Richard ona olan hislerinden oldukça emindi.Ona her dokunduğunda teni yanıyordu,kalbi sanki ona ait değilmişçesine çarpıyordu.Medusa artık onun için herşey demekti ve bunu mahvetmeye niyeti yoktu.Karşısındaki kadın kim olursa olsun Medusa kadar değerli olamazdı.

"Haklısın... Kusura bakma ben şey ben başın için bir şeyler vereyim."
Evet bu verebiliceği en akıllıca karar olmalıydı.Richard onaylarcasına başını salladı.O anda yaşadığı şokun baş ağrısını ne kadar hafiflettiğini farketti.Karen dolaba doğru yürürken son bir kez onu tepeden tırnağa inceledi.Her zaman olduğu kadar nefes kesici olan güzelliği bu sefer Richard'ı pekte etkilemiyordu.Richard ona sadece eski bir dost,gelip geçici bir heves olarak bakıyordu.Yeniden ona doğru döndüğünde Richard bakışlarını kaçırıp yere bakmaya başladı.

"İçersen başının ağrısına oldukça iyi gelecektir."
Richard kendisine uzatılan bardağı alırken parmaklarının Karen'ınkilere deydiğini hissetti ama bu sefer farklı olan başka hiç bir his oluşmamasıydı içinde.Aralarındaki ilişkinin sadece şifacı-hasta ilişkisi olarak kalıcağından emin olmak istiyordu.Elindeki bardağı kafasına dikerken içinde müthiş bi rahatlama duygusu hissetti.Gittikçe yayılan ve tüm benliğini saran bir rahatlama...

"Sağol,bu gerçekten iyi geldi.Raporumda şifacıların işini iyi bildiğinden söz edebilirim" dedi ve kendi söyledikleri için büyük çaba sarfederek gülümsedi.Yüzündeki kaslar sanki asırlardır gülümsemiyormuş gibi karşı çıkıyordu ona.Sonunda pes ederek yeniden astı yüzünü.

Misafir

Yeterince saçmaladığının farkındaydı. Artık kendine gelme zamanı gelmişti.
Unuttuğu, kendi terkettiği hatta aldattığı bir adam için mi altüst olmuştu? Yok hayır Karen bu değildi elbette. Sadece o zamandan daha olgundu. Ve şuan da bunu göstermeliydi. Gözlerini kırğıştırıp gülümsedi içtenlikle. Her hastasına yaptığı gibi karşısındakine yardım etmenin mutluluğunu göstererek.
Diğer hastalarından farklı olmayan bu kişiye...
Yine de içinde burukluk hissediyordu ama aşamayacağı bir durum değildi bu. Daha geldiği ilk andan bu tatsız karşılaşma moralini bozmamalıydı zaten. Hogwarts' da Karen' ı daha birçok şey bekliyordu. Jas' in dışında herşey mesela.

"Sağol,bu gerçekten iyi geldi.Raporumda şifacıların işini iyi bildiğinden söz edebilirim"
Karen hiçbirşey demeden başını salladı sadece. Hele cümlesine eklediği zoraki gülümseme daha da sinirlerini bozmuştu. Seni yeniden sarsmamdan ne kadar korktuğunu çok iyi biliyorum diye düşünürken geri dolaba yöneldi. Küçük bir şişeye karışımdan bir miktar koyup geri geldi.

"Al yanında bulunsun, böyle küçük şeyler yüzünden revire gelmek zorunda kalmazsın artık." dedi buz gibi bir sesle şişeyi uzatırken. Ardından gözlerini kırpıştırıp devam etti.

"Başka bir rahatsızlığınız yoksa gidiyorsunuz sanırım."
Gayet pürüzsüz ve tek bir an içinde söylemişti bunu. Sesinde gitme kal havası yoktu elbette. Gitsen iyi olacak iması taşıyordu fazlaca. Hem gitmezse istemediği duygulara dalabilirdi yine.

Misafir

Richard bir sonuca varmanın verdiği rahatlığı taşıyordu şimdi.Onca bocalamaya,onca akıl karışıklığına rağmen şu anda doğru kararı verdiğini biliyordu.Karen'ı asla unutamazdı,yaşanan şeylerden sonra bu imkansızdı.İyi yada kötü bir geçmişleri vardı ve zamanında bu kadına delicesine aşık olduğunu inkar edemezdi.Ancak şimdi hayatı o zamankinden çok farklı bir hal almıştı.Yeni rütbesi ona yeni bir aşk yetirmişti.Bu sefer sevdiği kadını ne olursa olsun elinden kaçırmaya niyeti yoktu.

"Al yanında bulunsun, böyle küçük şeyler yüzünden revire gelmek zorunda kalmazsın artık."
Karen onun davranışlarına karşılık olarak onun gibi sert davranmayı seçmiş olmalıydı.Richard onun bu kararına saygı duyuyordu,sonuçta kendisi de aynı kararı almıştı.Bu sefer kendisine uzatılan şişeyi alırken ona dokunmamaya dikkat etti.

"Başka bir rahatsızlığınız yoksa gidiyorsunuz sanırım."
Richard bu ani tutum karşısında şaşkınlığını gizleyemese de başını sallayarak arkasını döndü.Elindeki şişeyi sıkıca tutmuştu ve bu da parmaklarının acımasına sebep oluyordu.

Kapıya vardığında kolu tutup çevirdi ve dışarı bi adım atıp geri döndü."Seninle karşılaşmak güzeldi." dedi ve gülümsedi.Bunu gerçekten düşünüp düşünmediğini bilmiyordu ama bir kere ağzından dökülmüştü ve geri alamazdı.Revirin kapısını kapatıp koridora giridğinde kendisini garip bir şekilde iyi hissediyordu.

» Yatak 1
» Yatak 2