Baş Şifacı'nın Odası

Sabah kalmak çok zor oluyordu onun için kalkmak ble istemiyordu zorda olsa yatagından kalkıp buraya gelmişti sonun'da.

Odasına girdiginde çantasını ve ceketini askılıga astı;bütün bahçeyi gören camdan dışarıya baktı etraf çok sezsizdi hava biraz soguk gibiydi derin bir nefes aldı;camın yanındaki koltuklardan birine oturdu sadece dışarıyı seyrediyordu.

Masasının başında duran dosyalara baktı oturdugu koltuktan ayga;kalktı ve masanın başına gitti dosyalara bakarak"Başlayalım Bakalım..."dedi

Kristen masasını toparlarken dırdırcı gazetesini görmüştü gazeteyi eline aldı ve kendi hakkında çıkan haberi görünce sinir küplerine binmişti gazeteyi eline aldı ve Seanın yanına gitti

Bir kaç gündür hastanaye uğrayamamıştı sabahe erkenden buraya geldi ve odasının kapısını açıp çantasını askılıga bıraktı.
Masasının başına geçip önünde yıgınla duran dosyalara bakmaya başladı hastalar hakındaydı hastaların ismimlerini bakıyodu ve birkaç hastanın dosyasının eksik oldugunu fark etti.Dosyaları tamamlamak zorundaydı.Kristen bunları en son sıraya bıramayı tercih etti hastaları kontrol etmek için odasından ayrıldı.

Odasına gelebilmesi nerdeyse saatler sürmüştü.Odanın kapısını kapattı ve masasının üstünde duran zarfa baktı yaptırdıgı testin sonucu olmalıydı.Sandalyesine oturdu ve zarfa bakıyordu açıp açmamakta kararsızdı ama saçmaladıgını fark etti ve zarfı eline alıp derin bir nefes aldı;zarfın içindeki kağıdı çıkardı.

Sonuç poztifti bir bebegi olacaktı,sanki nefes almıyordu Bella bi anda o kadar çok heycanlanmıştıki bir bebegi olacaktı buna inanmak imkansızdı kagıda bidaha baktı ve evet bir bebegi olacaktı.
Sevinçten ne yaptıgını şaşırmış durumdaydı şuanda o kadar mutluyduki ne yapması,ne demesi gerektigini bilmiyordu Bella telefonu eline aldı ve Sean'ı aramaya karar verdi telefonu kimse açmadı büyük bir ihtimal toplantıdaydı Bella hemen çantasını aldı ve odadan ayrıldı.

O kadar heycanlıydıki merdivenleri nasıl indigini bilmiyordu arabasına bindiginde derin bir nefes aldı,elini karnına koydu ve buna innamak imkansız gibiydi "Hoşşgeldin bebegim"dedi ve Eve dogru yol aldı.

Uzun zamandır ugrayamamıştı masasının üstünde yıgınla duran dosyalara baktı.Bütün birgünümü versem bunlar bitmez diye düşündü.Bella çantasını astı ve masasına oturdu birkaçını insemeye başladı.Çok uzun olacagını düşündü ve birkaç dosyayı çantsına koyarak oradan ayrıldı.

Mutlu son...nasıl bir şeydi filmlerdeki gibimi yoksa annesinin anlattıgı o masallardaki gibi;bunlar artık varmı bilmiyorum ama Bella'nın masalın da tam tersi olmuştu onun masalarında sonlar hep gözyaşlarıyla doluydu...tam güneş doğacakken yağmurun yağması gibiydi;geride kalan tek şey kaybettikleriydi.
Son masalını yazmıştı son göz yaşını...artık masallar yoktu.
Kendine verdigi süre çoktan bitmişti herşeye yavaşça alışmaya başlıyordu hayat gibi;gözlerini açtıgında henüz saat daha çok erkendi,dışarıda yagmur yagıyordu.Evden çıkmak istemiyordu sonsuza kadar burada kalıp kimseyle karşılaşmak istemiyordu...ama artık buna bir son vermek zorundaydı ve yavaşça ayağa kalktı.

James henüz yattıgı için kendisine biraz zamana ayırabilirdi. Bunun için banyoya gitti ve sıcak bir duş almaya karar verdi saatlerce suyun altında kalmak istedi ama fazla zamanı yoktu istemiyerekte olsa banyodan çıktı.En nefret ettigi şeylerden biri kıyafet seçme işlemiydi bundan herzaman nefret etmişti hiç bir zaman istedigi gibi birşey seçmeyi başaramazdı.Ama bu sefer fazla düşünmesine gerek yoktu çünkü bide bunla kafa yormak istemiyordu;son derece sade görünümlü ve üstüne yakışan siyah bir elbise seçti.Saçlarınada şekil verdikten sonra;aşşagı indi ve bir kahve içti James için bakıcının gelmesini beklemek istedi.Bunu hiçbir zaman istememişti ama mecburdu bu James için en iyisi olucaktı ve başka çaresi yoktu.Onun geldigini görünce gülümsedi ve ona birkaç hatırlatma yaptıktan sonra hemen çantasını alıp evden ayrıldı.

Uzun zamandır ilk kez insanların karşısına çıkacaktı buna hazırmıydı onu bile bilmiyordu ama yapmak zorundaydı sürekli birşeylerden kaçtıkça kendine daha çok zarar veriyordu.Hastahaneye geldiginde çevresindeki şaşkın gözlere aldırmamak için savaş veriyordu neredeyse.Koridorlardan geçerken yeni yüzler fark etti;sanırım yeni gelen şifacılar olmalı diye düşündü.
Odasına geldiğinde yavaşça masasına geçti bian gözü masada duran bir fotografa çarptı Sean ve Bella sadece ikisinin oldugu bir fotoğraf bian koşarak burdan uzaklaşmak istedi bu aptalca oyuna bir son vermek yaşananları beyninden silmek...ağlamamak için kendini zor tuttu;fotoğrafı kaldırmak istedi ama bunu yapamazdı geçmişi nekdar yok edebilirdiki onu tekrar yerine bırsktı ve kendini işine verdi.Belki böylece kafası biraz meşgul olabilirdi düşünecek başka şeyler onu biraz uzaklaştırabilirdi bu acıdan.

Masanın üstünde duran dosyalara baktı çogu incenlmiş ama onayı beklenen dosyalar,yeni gelen şifacılar,ödenekler vs..
Bella bunların bir kısmını incelemeye beşladı.

Artık herşey daha çekici gelmeye başlamıştı;günler daha eğlenceli geçiyordu Cristina hastahaneden içeri girdi ve görevli şifacıya gülümseyrek koridora yöneldi odasına gelene kadar önüne çıkan herkese gülümseyerek iyi günler demişti en sonunda koridorun sonunda ki odaya geldi ve derin bir nefes alıp içeri girdi.

Burada kendini çok rahat hissediyordu hastahanenin koşuşturması bu odada yoktu ve bu kendisini huzurlu hissettiriyordu.Çantasını bıraktı ve sekreterinin masaya bıraktıgı notlara baktı son derece sakin bir güne benziyordu.

Kevin heyecanlıydı.Bugün ilk işgünüydü.Sakin olmalıydı.Zaten zamanının çoğunu Sayın BaşŞifacı Cristina'nın yanında geçirecekti.

Hastaneden içeri girdi.Neredeyse boş olan koridorlarda ilerledi.Sonunda son kapıya geldi.Kapıyı çaldı."Gir"sesi gelmeden içeri daldı.

İçeri girdiğinde onu büyük bir oda ve bir sürü belgeler karşıladı.Cristina'nın ışıldayan yüzünün unutmamak gerekti tabi...İÇeri girer girmez bir ıslık çaldı beğenircesine...

"Sayın BaşŞifacı'm günaydın! Nasılsın birtanem?"

Cristina odanın içinde elindeki belgelerle dolanıyordu;kapının çaldığını duydu ve tam girebilirsiniz diyecekken kapı açıldı.Şaşırmıştı ama içeri giren kişiyi görünce aynı anda yüzüne bir gülümseme yayıldı daha önce bu kapıdan giren bu kadar harika birini görmemişti.

"Sayın BaşŞifacı'm günaydın! Nasılsın birtanem?"

Cristina güldü ve elindeki belgeleri masaya bırakarak ona yaklaştı;

"Şuan hiç olmadığım kadar harikayım" dedi

Kevin'ı öptü ve gülümseyrek konuşmya başladı.

"Sen burada ne arıyosun"dedi.

"Şuan hiç olmadığım kadar harikayım"

Kevin sevindi.Çünkü Cristina iyiydi.Yani;harika.Kevin gülümsedi.Cristina kalktı onu öptü.Kevin de buna karşılık verdi.

"Sen burada ne arıyosun"

dedi Cristina sevimli bir sesle.O tatlı ses üzerine nasıl yanlış anlayabilirdi ki?

"İşime geldim,üstelik seni görmeye..."

"İşime geldim,üstelik seni görmeye..."

Bian gerçekten unutmuştu Kevin'da burada çalışıyordu ve söylediği saçma sözü unutmak istedi.

"Ben bunu tamamen unutmuştum"dedi bunu söylerken gülümsedi ve heycanla Kevin'ın gözlerine baktı o kadar harikaydılarki bir okyanus gibiydi içinde boğula bilirdi.
Kevin'a baktı kısa sürede ona o kadar çok bağlanmıştıki onunsuz napabilecegini bilmiyordu.

"Ben bunu tamamen unutmuştum" dedi Cristina şaşırmış bir şekilde.

Cristina beyaz önlük içeriisinde çok güzel görünüyordu.Beyaz...Bir gün beyaz gelinlik giyecekti.Kevin bunu dört gözle bekliyordu.

Cristina'yı belinden tutup kendine çekti.Yüzünün yüzüne yaklaştırdı.

"Bugün işin var mı bebeğim?"

Orada durmuş Kevin'ını seyreiyordu ondan uzak kalmak istemiyordu;onunla her anını beraber yaşamak istiyordu Cristina bunları düşünürken birden Kevin onu belinden yakalayıp kendine çekmişti bian nefesi kesildi ve ne demesi gerektigini bilmiyordu.

"Bugün işin var mı bebeğim?"

Tam söze girecekken Kevin harika sesiyle konuşmuştu ve Cristina etkilenmiş bir gülümsemeyle gözlerine baktı ve;

"Kesinlikle hayır"dedi

"Kesinlikle hayır" dedi Cristina.

Bunu zorla söylemişti.Dili tutulmuştu sanki...Kevin'le bakıştılar...Yine aynıydı...Bu bakışmalar bir gün Kevin'i öldürebilirdi.

Her zaman aynı şey oluyordu.Şimdi de farklı değildi.Kevin yine heyecanlıydı.Kalbi yine hızla atıyordu.Artık buna bir dur demeliydi.Her seferinde böyle heyecanlanmaması gerekti.

"Güzel,çok güzel..." dedi Kevin.

Dudaklarını Cristina'nınkilere bastırdı.asıl onu bu öldürebilirdi.Ama bu sefer bırakmaya niyeti yoktu.Ömür boyu böyle kalabilirdi.Bu öpüşme hiç bitmesin istedi...

Kalbi o kadar hızlı atmaya başlamıştıki yerinden fırlayacak sanıyordu,sanırım bu ömrünü kısaltacaktı ama hiçte umrunda diğildi böyle harika biriyle bir saniye geçirmek için bütün yaşamını verebilirdi.

"Güzel,çok güzel..."

Kevin'nın harika sesiyle konuşmasını dinlemişti Cristina ne diyecegini düşünürken birden Kevin'nın dudaklarını hissetti o kadar güzeldiki bu anın hiç bitmemesini diledi.
Artık tamamen nefes almayı unutmuştu;ama aklına bian hastahanede oldukları geldi heran biri odaya girebilirdi bunu umursamazdı ama pekte iyi bir fikir diğildi bunun için yavaşça geri çekildi ve Kevin'nın büyüleyici gözlerine baktı.

Cristina geri çekildi.

"Peki,nasıl istiyorsan..." Kevin de çekildi.

Cristina'ya baktı.Harikaydı.

Bir an içine iş yapma isteği doldu.Hasta da yoktu ki pek.

"Hiç iş yok mu burada,boş mu oturacağım?"

Cristina onun muhteşem gözlerine bakarken o konuşmaya başlamıştı.

"Peki,nasıl istiyorsan..."

Cristina yaptığı hareketin yanlış anlamasından korkmuştu ve Kevin'nı üzmek istemezdi sesiz bir sesle konuşmaya başladı;

"Kevin yani ben öyle anlamanı istemezdim sadece heran biri girebilirdi"dedi

Onun gülümseyen yüzünü görünce biraz olsun rahatladı.

"Hiç iş yok mu burada,boş mu oturacağım?"

Cristina güldü işmi yoktu burada hasta bakmak dışında yapılacak onca iş vardıki başını gülerek iki yana salladı ve eliyle masanın üstünmde duran bir yığın dosyayı gösterdi.

"Hangisini istersen"dedi.

Kevin iş dediğine pişman olmuştu.Cristina önünde duran bir yığın dosyayı gösterdiğinde Kevin'in gözleri umutsuzca dosyalara baktı.Bunları ne yapacaktı ki...

"Hangisini istersen" dedi Cristina hınzırca.

Kevin'i ilk günden alışması için zorlayacaktı biraz anlaşılan.Kevin bıkkınca dosyalara baktı.Bunu kendi istemişti.Babası ona bakanlıkta çalışması için öğütler verirken o şifacı olmak istemiş,babasını hiçe saymıştı.

"Imm...Yardımcı olursun umarım...Nasıl yapacağım?"

Gülümseyerek Kevin'a bakıyordu aslında bu gün ilk iş günü sayılırdı ve ona ilk günden bu kadar yüklenmek istemezdi.
Ona doğru bir adım attı ve,
"Aslında hiçte acil bir iş yok ve önümüzde koca bir gün var.."dedi.

Bi günde çalışmasalar nolurduki hem zaten gerçektende hiçte öyle acil yapılması gerek birşey yoktu.Kevin'a gülümseyrek baktı ve onun verecegi cevabı bekliyordu.

Cristina gülümseyerek Kevin'e baktı.Kevin de ona baktı.Cristina kaltı Kevin'e yaklaştı.

"Aslında hiçte acil bir iş yok ve önümüzde koca bir gün var.." dedi.

Kevin de yaklaştı.Cristina'nın ellerini tuttu.

"Evet hadi dışarı çıkalım tabi istersen."

Cristina evet anlamında başını salladı.Sessizce hazırlanıp çıktılar.