Mutfak

Evin kıvrımlı merdivenlerinden iniyordu yavaşça. Tom'la gerçidiği her saniye öyle eşsiz ve özeldi ki... Her anın keyfini fazlasıyla çıkarabilmek için yapıyordu bunu.

Sonunda ahşap zemine ayak bastığında biraz acele etmesi gerektiğini düşündü. Yoksa ikisi de geç kalacaktı işe. Bakanlık bu kadar yoğunken hiç de iyi olmazdı bu.

Göz alacak kadar beyaz mutfağa girdi hızlı adımlarla. Hiç vakit kaybetmeden dolaba ilerleyip malzemeleri çıkardı. Aslında fazla becerikli değildi yemek konusunda. Ama bunun ilgi eksikliğinden kaynaklandığını anlamıştı evlendikten sonra. Zira artık harika olmasa da güzel bir kahvatı hazırlayabiliyordu. Hatta bunun bu kadar eğlenceli bir iş olabileceğini düşünmemişti hiç.

Tavadaki omleti ustalıkla ters çevirip - bunu yapabilmesi epey zaman almıştı.- masadaki eksikleri tamamladı.

Tom içeri girerken muzip bir ifadeyle konuştu.

"Günden güne iyileşiyorum değil mi?" masayı göstererek.

Bir yandan elindeki mektubu okurken, diğer yandan mutfaktan gelen sesleri dinliyordu. Ancak bir süre sonra ikisini birden yapmaktan vazgeçti. Zira garip hayaller kurmaya başlamıştı. Dikkatini mektuba vermeye çalıştı. Sevgili Lazanya başkanı ne anlatmaya çalışmıştı? Gerçi bir mana çıkarıyordu ama yanlış yorumlamış da olabilirdi. Rakibi en az kendisi kadar zeka oyunlarına meraklıydı. Neyse, bununla daha sonra ilgilenecekti; hayatının en güzel sabahlarından birini yaşamalıydı şimdi.

Bunun için yatak odasından çıktı, holden geçti, sahanlığa ve sonunda alt kata ulaştı. Sabahları mutfağa ulaşmak yorucuydu doğrusu. Ama yavaş yavaş mutfaktan sızmaya başlayan kokuya değerdi. Omlet ve Sylvia'nın eşsiz kokusunu ömrü boyunca burnuna doldurabilirdi. Sonunda mutfağa varınca masanın üzerinde şöyle bir göz gezdirdi. İki bardağa doldurulmuş meyve sularını incelerken Sylvia'nın sesini duymasıyla başını ona çevirdi. Yüzündeki muzip ifadenin aynısı, Tom'un yüzünde belirdi. Çabucak bir yanıt düşünüp konuşmaya başladı:

"Öyle görünüyor. Neredeyse beni geçeceksin."

Hafifçe güldükten sonra masanın etrafındaki iki sandalyeden birini zarifçe çekip Sylvia'yı buyur etti. Kahvaltının tadını kaçırmaması için elindeki mektubu hafifçe savurup cübbesinin cebine gönderdi. Sylvia'nın soru sormamasını umarak sandalyeye oturmasını bekledi.

"Bakanlık'tan dönünce bir müsabaka yaparız ama şimdi kahvatımızı yapalım."

"Öyle görünüyor. Neredeyse beni geçeceksin."

Yüzündeki muzip ifadeyi bozmadan, bu ifadeye uygun bir cevap vermeye hazırlanırken Tom'un cübbesinin cebine koyduğu kağıdı farketti. Kadınsı içgüdüleri bu kağıdın kötü birşeye haberci olduğunu sezinliyordu. Tom'un hareketlerindeki geçiştirme havası da bunu doğrular nitelikteydi.

En azından şimdilik birşey sormamaya karar verip Tom'un çektiği sandalyeye oturdu. Bakışları karşına oturan Tom'daydı. Tahminler yapıyor, tartıyordu onları aklında. Kötü birşey olduğundan neredeyse emindi. Hissetmişti. Ama ne olabileceği hakkında mantıklı bir tahmin yapamıyordu. Zaten bu kadar önemli bir mevkideyken tehlikenin nereden gelebileceği belli olmazdı.

Yaptığı tahminler neticesinde bozulan neşesi yüzüne de yansımış olacak ki portakal suyunu yudumlamakta olan Tom'un sorar bakışlarıyla karşılaştı. Sorup sormamakta emin değildi. Tom'u sıkmak istemiyordu. Herşeyi merak eden bir kadın değildi ama bu durum farklıydı. Kötü birşeyler hissetmişti işte. Daha fazla uzatmaya gerek yoktu. Her ne kadar hiçbirşey olmama ihtimali olsa da merakını giderecekti.

"Cebine koyduğun kağıt neydi?" dedi sıradan birşey soruyormuş gibi yapmaya gayret ederek. En azından "aşırı" merakını anlamamasını istiyordu. Portakal suyunu yudumlayıp bir parça peynir attı ağzına sıradan birşey soruyormuş gibi görünmesine katkısı olacağını umarak.

Sylvia'nın sandalyeye oturmasıyla masayı dolaşıp Sylvia'nın karşısındaki sandalyeye oturdu. Hiç beklemeden tabağındaki omlete saldırdı. Meyve suyundan bir yudum alıyordu ki Sylvia'nın yüzündeki ifadeye takıldı. Az önceki gülümsemesinden eser yoktu şimdi. Sylvia'nın takındığı ifadeyi incelerken korktuğu şey başına gelmişti işte:

"Cebine koyduğun kağıt neydi?"

Sylvia bunu normal bir şeymiş gibi sormuştu ama Tom'u ateş basmıştı; kahvaltının tadını kaçırmak istemiyordu. Bu yüzden yalan söyleyecekti. Çabucak bir şeyler düşündü. Robert'ı suç ortağı yapacaltı; buna kızmazdı herhalde. Günden güne yalan söylemeye alışıyordu galiba. Şimdiye kadar hiç bir telaş emaresi göstermemişti. Bir çırpıda 'küçük' yalanını yola koydu.

"Robert'tan bir mektup; tebrik mesajı. Ayrıca ZAY' hakkında görüşmek istiyor."

Bunları söylerken yüzüne küçük bir gülümseme yaymştı, ustaca. Kendinle gurur mu duymalıydı yoksa kendinden utanmalı mıydı bilemedi.

ZAY'dan bahsetmişken; Sylvia hala ZAY üyesi değildi. Robert Karanlık İşaret'i halletmişti ama ZAY hakkında konuşmamışlardı. Biraz sonra konuyu açsa iyi olacaktı.

Sorusunun Tom'un zerinde yarattığı bir anlık telaşı fark etmişti Sylvia. Bu durum hissettiklerini destekler nitelikteydi.

"Robert'tan bir mektup; tebrik mesajı. Ayrıca ZAY' hakkında görüşmek istiyor."

Tom cevabını verirken Sylvia gözlerini onun gözlerine dikmişti. Beklediği cevap buydu. Kötü birşey olsa bile Tom'un bunu söylemeyeceğinden emindi. Bu durumda sezgilerine güvenmekten başka çaresi yoktu. O kağıtta ne yazdığını öğrenmek istiyordu. Bu merakı ve istediğinin altında endişe vardı. Sevdiğin insanın ne şekilde ya da boyutta olursa olsun tehlike altında olması... Paranoyalarının sebebi... Tom'a her ne kadar yansıtmamaya çalışsa da hep içinde bir yerlerde duruyordular.

Kısa bir süre ne yapacağına karar veremedi. Bir yandan konunun üstüne gidip, büyütmek istemiyor bir yandan da hissettiklerinin doğru olduğunu düşünüyordu. Ne yapmalıydı?
Ne zor birşeydi evlilik. Çok daha dikkatli olman gerekiyordu. Bazen alttan alan taraf olman -ki bu Sylvia için çok zordu.- , büyütmemen gerekiyordu. Ama bir yandan açık sözlü olmak da önemliydi. Dosdoğru olmak. Ve Sylvia'nın tercihi ikincisi oldu.

"Öyle mi?" dedi gayet normal bir sesle. "Bakabilir miyim?"

Sylvia'nın isteğiyle ne yapacağını bilemedi. Göstermeyi asla kabul edemezdi. İtiraz ederse Sylvia üstüne gelecekti. Ustaca kurtulmalıydı bu durumdan; ama nasıl? Ağzındaki şeyleri zorla yuttuktan sonra yüzüne tekrar bir gülümseme yerleştirdi. Sevecen bir sesle konuşmaya başladı:

"Bakanlık'a giderken okurum, daha fazla vakit kaybedersek geç kalacağız."

Daha fazla konuşmamak için ağzına koca bir peynir parçası tıktı. Eğer Sylvia üstelemezse ne ala! O görmeden mektuptaki yazıları değiştirir veya yeni bir mektup yazar, Sylvia'ya Robert'tan gelen güzel bir şiir okurdu. Yoksa gerçek mektup sayesinde Sylvia üzülecekti. Ne garip; sadece Sylvia üzülmesin diye ne kadar da çok yalan söylüyordu.

Tom'un telaşlı hareketleri Sylvia'nın o mektupta kötü birşey olduğundan emin olmasını sağlamıştı. Kesinlikle emindi bundan. Eğer Tom'u biraz tanıdıysa onu üzmemek için yalan söylüyordu. Yalanı hiç sevmese de bu kızabileceği türden bir yalan değildi. Sevdiğin insanı üzmemek için söylediğin yalanlar beyaz yalanlardı.

Mkeyubta kötü birşey olduğundan emindi artık. Şimdi kimden ve niye geldiğini öğrenmeliydi. Sineye çekemezdi bunu. Üzülmek dert değildi onun için. Öğrenmesi lazımdı. Ama nasıl? Tom mektubu göstermemekte kararlı gözüküyordu ama sevdiği adam için endişelenen bir kadını kimse durduramazdı.

Açık açık söylemeyi son çare olarak aklına yazıp normal gözükme çabasına döndü.

"Bir göz atsam yeterli." dedi gülümseyerek.

Bu oyunun daha fazla devam etmeden bitmesini umuyordu.

"Bir göz atsam yeterli."

Tom'un içini garip bir öfke kaplamıştı. Niye bu kadar ısrar ediyordu? Basit bir mektup işte! Acaba mektubu paramparça edip çöpe mi atsaydı? İşte bu sefer müthiş bir kavga ortaya çıkacaktı. Ve bu Tom'un isteyeceği son şeydi. İlişkilerindeki huzuru tamamen bulmuşlarken bunu bozmaya hakkı da yoktu zaten. L'azienda'yla Sylvia'nın arasındaki huzurun bozulması daha mantıklıydı. Kararını tamamen verdikten sonra mektubu cebinden çıkarıp Sylvia'ya uzattı. Ama somurtkan bir ifade takınmıştı. Sylvia mektubu okurken Tom da meyve suyundan bir kaç yudum aldı:

'Bilir misin denizi?
Bak sana bir hikâye anlatayım.

'' İki leylek varmış iki ayrı yuvada.
Birinin başı öyle yeşilmiş ki; aynı Avada.
İkisinin de yavruları aynıymış.
Diğer leylek yeşil leyleğin yavrusunun kendisi olduğunu sanırmış.
Bir gün almış onu, kaçırmış.
Yedirmiş, içirmiş.
Diğer leylek buna çok sinirlenmiş.
Yeşil başlı leylek kaçırmış kendi yavrusunu.
Amacı özgürlükmüş, öldürmek değil.
Aydınlıkmış amacı, kaos değil.

Çözebilir misin Parker sen bu oyunu?
Göreceğiz sonunu. '''

"Tamam yalan söyledim; ama üzülmemen içindi. Fazla önemli bir şey değil işte."

» Mutfak
» Mutfak
» Mutfak
» Mutfak
» ~ MuTFaK