'Sylvia Eleanor Claythorne & James Tommy Parker Çiftinin Nikahı'

Anthony salona yerleri süpüren siyah, resmi cüphesiyle giriş yaptı. Görünüşe göre herkes onu bekliyordu. Girdiğinde salona müthiş bir sessizlik hakimdi. Sylvia ve James ise masada oturmuş ve gözlerini Anthony'e dikmiştirler. James'in bakışlarında bir minnet ve -geç kaldığından olsa gerek- biraz kınama vardı. Anthony gözleriyle gülümseyerek öğrencilerinin nikahını kıymak için masaya yöneldi.

Koltuğunun altındaki -kara defteri- masaya bırakıp yerini aldı. James'e kaçamak bir bakış atıp bir göz kırptıktan sonra sayfaları hızlıca çevirdi. Temiz bir sayfa açıp cüphesinin iç cebinden bir tüy kalem çıkardı. Elini asasına götürdü ve boğazına dayadı. Ardından sesi tüm salonda yankılanmaya başladı.

"Evet, bugün burda ... Her neyse zaten neden burda olduğumuzu hepiniz biliyorsunuzdur. Sen, delikanlı. Bu güzel bayanı iyi günde ve kötü günde, sağlıkta hastalıkta, noelde ve paskalyada eşin olarak kabul ediyor musun ?"

Salondaki kıkırdamaları bitince James yakışıklı suratındaki heycanı gizleme gereksinimi duymadan :

"Ediyorum, profesör !"

diye yanıtladı. Anthony Sylvia'ya döndü. O da en az James kadar heyecanlı ve aşık görünüyordu. Anthony öğrencisinin böyle mutlu bir evliliğe adım atacağı için sevinerek konuşmaya başladı.

"Ve sen genç bayan. Bu yakışıklı genci ebediyen kölen yapmayı-. Yani bu yakışıklı genci kocan kabul ediyor musun ?"

"Ediyorum."

Anthony defteri doldurmaları için onlara doğru itti. Masanın karşısına uzanıp James'in omzuna sıkıca iki kere vurduktan sonra :

"Tebrikler ! Ben de sizi karı-koca ilan ediyorum."

diyerek ayağa kalktı ve önce James'in sonra masayı çevreleyen diğer büyücülerin elini sıkıp tebrik etti. Kısa bir süre defterin dolmasını bekledi. Ardından tekrar çifti tebrik edip kara defteri alarak salondan ayrıldı.

Beyaz bir örtü ve süslerle kaplanmış masada oturuyordu Sylvia. Pek çok duygunun barındığı bakışları duvardaydı. Bugüne kadar hissetmediği kadar çeşitliydi bu duygular. Herşeyden önce aşk... En yoğun haliyle sarmıştı tüm kalbini. Ve heyecan... Hala anlam veremediği bir heyecandı bu. Hiç düşünmemişti sadece bir imza için bu kadar heyecanlanabileceğini. Belki de merakıydı bu bastıramadığı heyecanının sebebi. Evlilik... Güzel ve bir o kadar korkutucu. Güzel olacaktı herşey bunu biliyordu ama bu merakını dizginlemeye yetmiyordu...

Bakışlarını duvardan çekip yanında oturan Tom'a çevirdi. Anthony'nin biraz gecikmiş olmasından kaynaklanan bir gerginlik vardı yüzünde. Ama heyecanı da okunuyordu mavi gözlerinde. Hafifçe gülümsedi Sylvia. Sol eli Tom'un sağ elini kavradı.

Ah işte. Anthony gelmişti. Sakin ve büyük adımlarla ilerledi salonda ve masadaki yerini aldı. Asasını boğazına götürüp konuşmaya başladığında Sylvia kalbindeki baskının giderek arttığını hissetti.

"Evet, bugün burda ... Her neyse zaten neden burda olduğumuzu hepiniz biliyorsunuzdur. Sen, delikanlı. Bu güzel bayanı iyi günde ve kötü günde, sağlıkta hastalıkta, noelde ve paskalyada eşin olarak kabul ediyor musun ?"

Salondaki kıkıedaşmaların uğultusu bitince Tom cevap verdi.

"Ediyorum, profesör !"

Başka hiçbir cümle Sylvia'yı bu kadar mutlu edemezdi heralde. Yüzüne de yansımıştı bu fazlasıyla. Hayatında olmadığı kadar sıcak bir şekilde gülümsüyordu etrafına.

"Ve sen genç bayan. Bu yakışıklı genci ebediyen kölen yapmayı-. Yani bu yakışıklı genci kocan kabul ediyor musun ?"

"Ediyorum."

Uzatılan kara defteri bir çırpıda imzaladı Sylvia. Hayatının en mutlu anı buydu işte. En içten söylediği cümle buydu. Bir ömür boyu onun yanında olmaya yemin etmişti. Ve olacaktı.

Düşüncelerin içinde zaman kavramını yitirmişken Anthony'nin sesi tekrar ulaştı kulaklarına.

"Tebrikler ! Ben de sizi karı-koca ilan ediyorum."

Bakışları Tom'daydı şimdi. Dünyadaki en harika adamla evlenmişti. Bunu hergeçen gün daha iyi anlıyordu ve anlamaya devam edeceğinden emindi.

Kenetli ellerini ayırmadan ayağa kalktılar. Sylvia onun diğer elini de tutup dudaklarına küçük bir öpücük kondurdu sonra.
Ve Tanrı'ya bir kere daha teşekkür etti bu an için.

Tom'un sol tarafında oturmuş-dikdörtgen masanın uzun kenarında Sylvia'yla Tom, kısa kenarlarında da Luis'le Tom'un yardımcısı oturuyordu-, sırıtıyordu. Üzerinde müthiş bir mutluluk vardı. İlk defa birinin nikah şahidi oluyordu. Bu hem çocukça bir sevinç, hem de asilce bir onur katıyordu Luis'in ruhuna. Aslında Robert'ın olacağını düşünüyordu ama nikah görecek hali olmadığı her halinden belliydi.

Bir Tom'a, bir Sylvia'ya gözlerini dikiyordu ki Robert'la Tom'un çok bahsettiği Anthony Pharoah içeri girmişti. İlk gördüğü her kişiye yaptığı gibi bu deneyimli seherbazı da uzunca süzdü. Tavırlarından özgüveni yüksek biri olduğu anlaşılıyordu. Masaya oturup 'Sonorus' büyüsüyle konuşmaya başladığında Luis'in gözleri hala Anthony'e kilitlenmişti.

"Evet, bugün burda ... Her neyse zaten neden burda olduğumuzu hepiniz biliyorsunuzdur. Sen, delikanlı. Bu güzel bayanı iyi günde ve kötü günde, sağlıkta hastalıkta, noelde ve paskalyada eşin olarak kabul ediyor musun ?"

Salondaki gülüşmeler eşliğinde Luis'in de dudaklarından tekrardan bir sırıtış oluştu.

"Ediyorum, profesör !"

Bu cümlenin ardından salondan bir alkış tufanı koptu. Luis de bu şenliğe coşkuyla katıldı. Belki Jull'le evlense ancak bu kadar mutlu olurdu.
"Ve sen genç bayan. Bu yakışıklı genci ebediyen kölen yapmayı-. Yani bu yakışıklı genci kocan kabul ediyor musun ?"

Bu sefer Luis de hafifçe kikirdedi. Eğlenceli bir adama benziyordu bu Pharoah.

"Ediyorum."

İkinci bir alkış tufanıyla salon bir daha inledi. Masanın üzerinde gezinen deftere imza atma sırası kendine gelene kadar alkışlara eşlik etti.

"Tebrikler ! Ben de sizi karı-koca ilan ediyorum."

“Dahi önce hiç şahit olmamıştım!” Tüm yol boyunca bunu mırıldanmıştı. İçindeki mutluluğun sebebi hem sevdiği arkadaşı Sylvia ile Tommy’nin evlenmesi hem de kensidini şahit olarak seçmesiydi. Onu seçmişti bir başka arkadaşını değil… Kendisini özel hissetmişti. Adımlarını ivme kazandırarAk atıyordu. Uzun zamandır ilk defa beyaz giymişti. Günün saflığını belli etmek adıma…

Nikah yerine ne ilk gelenlerdendi ne de son. Dikkati gelin ile damadın üzerindeydi. Onların mutluluklarını anlamaya çalışıyordu. İçindeki bir başka insanın onlara acıyarak baktığını biliyordu. “Ömür boyu aynı kişiyle mi mutlu olabileceklerini sanıyorlar? Belki…”

Beklenen herkesin gelmesiyle Anthony Pharoah konuşmaya başladı. Klasik sözler insanları mutlu etmek için ne kadar da kolaydı…

"Evet, bugün burda ... Her neyse zaten neden burda olduğumuzu hepiniz biliyorsunuzdur. Sen, delikanlı. Bu güzel bayanı iyi günde ve kötü günde, sağlıkta hastalıkta, noelde ve paskalyada eşin olarak kabul ediyor musun ?"

Salonda sevinç ve mutluluk hakimdi. Birkaç dakikalık gürültünün ardından;

"Ediyorum, profesör !"

Cevabı ikinci bir alkışa sebep oldu. Kendisi de konumunu unutmuş o da yüzündeki kocaman gülümsemesiyle alkışlarla onlara eşlik ediyordu.

"Ve sen genç bayan. Bu yakışıklı genci ebediyen kölen yapmayı-. Yani bu yakışıklı genci kocan kabul ediyor musun ?"

İlginç bir soruş şekli dedi. Beklediği kadar da sıkıcı ve klasik bir düğün değildi. Bekledikleri cevabın gelmesiyle bir alkış daha kopacaktı. Sonra sıra Alexis’e gelecek o da şahit olduğu için imzasını atacaktı.

"Ediyorum."

"Tebrikler ! Ben de sizi karı-koca ilan ediyorum.”

Ardından öncekinden daha da büyük bir alkış koptu. İşte bu kadardı sıra kendisine gelene kadar bekledi. Özenli imzasını deftere attı.

Oh, bu sefer papyon yok çok şükür.

Bugün ne bir kravat, ne de bir papyon sıkıyordu boynunu. Bu da neşesine biraz daha neşe katıyordu. Düğünden sonra aldığı yeni takım elbisesini giymişti. Gömleğinin üst düğmesini açık bırakmış, ceketinin düğmesini iliklemişti. Aynada kendine bakmayı sevmezdi ama; nikahtan önce uzunca bir süre aynanın karşısında durdu. Aslında kendine hayran falan değildi, sadece Sylvia'ya ve nikaha layık olup olmadığını sorguluyordu.

Sonunda bir fikir edindiğinde, koluna girmiş Sylvia'yla nikahın yapılacağı salona girdi. İlk önce girişe yakın yerlerde başlayan alkış sesleri, kısa sürede tüm salonu inleten bir tufana dönüşmüştü. Bunun farkına varınca içinde bir burkulma oluştu. Robert ne haldeydi kim bilir. Tom nikahı ertelemeyi düşünmüştü ama Robert'ın sevecen tehdidi(!) ile kararından vazgeçmişti -out: neyse efenim fazla uzatmayayım ^^-

Topluluk karşısında durmak hiç bu kadar zor olmamıştı. Çok kalabalıktı içerisi. Kalbindeki baskı giderek artıyordu. Müthiş bir korku büyüyordu içinde. Profesör Pharoah bir-iki dakika geç kalmıştı -ki bu Tom'a göre çok büyük bir problemdi. Ama Sylvia'nın elini tutmasıyla, -her zamanki gibi- korkusunu söküp atmıştı.

İşte geldi! Anthony Pharoah! Koşup eski profesörün üstüne atılıp sarılmak için bir istek doğdu içinde. Sırıtıp oturduğu yerde doğruldu ama devamını getirecek cesareti -çılgınlığı- kendisinde bulamadı.

Profesör Pharaoah masaya oturana kadar gözlerini ona dikip, onu seyretti -kırptığı göze aynı şekilde karşılık verdi. Sonra Luis'e kaçamak bir bakış atıp Pharoah'ın, onun üzerindeki etkisini inceledi. Şimdilik bir tepkisi yoktu, sadece Anthony'i süzüyordu.

"Evet, bugün burda ... Her neyse zaten neden burda olduğumuzu hepiniz biliyorsunuzdur. Sen, delikanlı. Bu güzel bayanı iyi günde ve kötü günde, sağlıkta hastalıkta, noelde ve paskalyada eşin olarak kabul ediyor musun ?"

Salondaki kıkırdaşmalara kendisi de biraz eşlik ettikten sonra yutkunup kelimeleri ağzında ezerek cevabını verdi:

"Ediyorum, profesör!"

Salondaki alkışlarla birlikte rahat bir nefes verdi. İşin zor kısmını geçtiğini düşünüyordu. Sylvia elini biraz daha sıkı tutuyordu şimdi. Kalbinin, Tom'un az önceki haline benzediğinden şüphe yoktu.
"Ve sen genç bayan. Bu yakışıklı genci ebediyen kölen yapmayı-. Yani bu yakışıklı genci kocan kabul ediyor musun ?"

"Ediyorum."

Salondaki üçüncü muazzam alkıştan sonra tekrar rahat bir nefes verdi. 'Bu kısım daha zormuş yahu.' diye geçirdi içinden. Önüne sürülen deftere titreyen elleriyle yamuk bir şekilde imzasını attı. Ardından Profesör Pharoah'ın güçlü vuruşları sayesinde kendine gelmeyi başardı. Evlenmişti yahu! Bundan daha büyük bir mutluluk var mıydı acaba? Artık her sabaha Sylvia'yla beraber uyanacaktı.

"Tebrikler ! Ben de sizi karı-koca ilan ediyorum."

Anthony'nin elini şevkle sıktı ilk önce. Sonra Sylvia'ya döndü. Bunu yapar yapmaz Sylvia'nın dudaklarını hissetti. Kısa süreli bu öpücükten sonra Anthony'e baktı. Anthony'nin kırpılmış gözüyle karşılaşınca ellerini Sylvia'nın beline doladı. Eski profesöründen aldığı 'talimat'la dudaklarını Sylvia'nınkilere kenetledi. Bu faslı geçtikten sonra 'eşi'ni elinden tutup salonun çıkışına yöneldi. Çıkmadan önce Sylvia çiçeğini geriye fırlatma şansı bulabilmişti. Tom kafasını çevirip geriye baktı. Luis kucağındaki çiçeğe boş boş bakıyordu. Bunun üzerine küçük bir kahkaha atıp, 'eşi'yle birlikte salondan çıktı.

» Sylvia Eleanor Claythorne ~
» James Tommy Parker
» James Tommy Parker
» ~ Veralynn Claythorne