~ Kiraz Şekeri

"Büyücü olmaya asla alışamıyacağım" Bu düşüncemin doğru çıkacağını biliyordum. Büyücüler son derece düzensiz ve pistiler. Bunu Hogsmade kasabasında öğrenebilmiştim. Defalarca café'leri dolaşıyordum... Sırf temiz bir yer bulabileyim diye. Fakat her ne zaman bir café'den gerisin geri çıksam içimdeki o umut sönüyordu. Büyücülere asla alışamayacak ve asla onlar gibi olamıyacaktım. Bu dünya bana göre değildi...

Elimi çantama atarak içerisinden asamı çıkarttım. "Bununla neler yapabilirim?" "Kaç insanı yaralar, kaçını öldürürüm?" gibi saçma düşüncelere saplanmıştım. Ölüm ve zarar vermek... Kesinlikle bana göre şeyler değillerdi, bunu biliyordum. İşte bu yüzden, asamı tekrar çantama koydum. Lazım olmadığı taktirde asla çıkartmıyacağım bir yere, ait olduğu yere... Adımlarım sıklaşmış, ve sabırsız bir hal almışlardı. Hogsmade'in soğuk havası, ince tenimi üşütmüştü. Dudaklarım, tenimin beyazlığı ile daha belirgin bir halde, kırmızı olmuşlardı. Burnumun ucu kızarmış, yanaklarıma kan çekilmişti. Rüzgarın yüzümü yalayıp geçmesi, gözlerimi kısık tutmamı sağlıyordu. Tucson'u özlemiştim. Sıcağı ve her adım atışımda ayaklarımın altında çatırdayan kumların seslerini özlemiştim. Ve herşeyden önce, Babamı, annemi özlemiştim. Biliyorum, şu anda küçük bir çocuk gibi hissetmeliydim; çünkü çok fazla mızmızlanıyordum. Fakat içimi susturamaz, kalbime ise yalan söyliyemezdim. Onurumu o kadar yıpratmamıştım...

Bunları düşünürken süslü bir vitrine sahip olan dükkanı neredeyse görmezden geliyordum. Burayı görmez isem kim bilir daha kaç café gezmek zorunda kalacaktım! Şekerler, hayır diyemiyeceğim tek şeylerdi. İçerisinin kokusu, dışarıya hiç çıkmamı istemediğimi belirtecekti. O sıcaklık ise, tenimi uyuşturacaktı... Bu düşünceler bilse istemeden bile olsa ayaklarımı kapıya doğru sürüklemişti. Bembeyaz olmuş elimi kapının kulbuna attığımı hatırlıyordum, ve en nihayetinde içerideydim.

Sıcak yüzüme vurmuştu ve tıpkı düşündüğüm gibi, sıcak tenime ilişir ilişmez, üşüyen vücudum uyuşmaya başlamıştı. Sanki acı çekiyor gibiydim. Fakat bu acının tatlı olduğunu anlamam çok uzun sğrmemişti. Gözlerimi yumdum ve çikolata kokusunu içime çektim. Gözlerimi açtığım anda başımın döneceğini ve büyük olasılıkla kendimden geçeceğini biliyordum fakat aldırmadım, âşık olmuştum! Bu kokuya bu havaya... Kuşkusuz burası benim en uğrak yerim olacaktı!

Balyumruk bana Tucson şehrindeki şekercimi hatırlatmıştı. Okuldan sonra arkadaşlarımla gidip çikolata yediğimiz o sıcak yeri... Tucson sıcak bir yerdi, şekerci ise çok daha sıcaktı. Bu yüzden şekerlerimizi hızla alıp dışarıya çıkmak, sıcak meltemin vücudumuzu okşamasına izin vermek isterdik. O şekercinin huysuz sahibi bile, Balyumruğu gördüğüm anda hatrıma dokunmuştu. Onu bile özlemiştim, o adamı özliyebileceğim hiç aklıma gelmemişti... Bana neler oluyordu? Muhtemelen bir daha eskisi gibi olamıyacağım gerçeği beni üzmekteydi. Yalan veya hayal değildi. Tamamen gerçekti. Tucson'da yaşayan normal çocuk olamıyacaktım. Tucson'da yaşayan ve büyücü olduğunu gizleyen anormal bir çocuk olacaktım...

Hemen istediğmi şeyi almak için çaba sarf etmedim. Önce bakınacaktım. Büyücülerin şekerleri ilgimi çekmişti. Değişik şekilde, değişik aromalardaydılar. Daha çok tek bir tat ile süslenmemişti şekerler, çoğu karışımdan oluşmuştu. Fakat güzel olabileceğini düşünmüştüm... Kiraz kokan bir karışıma burnumu yaklaştırmış ve hoş kokusunu burnuma çekmiştim. Bu şekerden almalıydım! Bu gün kendimi son derece çocuk gibi hissediyordum. Mutsuz, inatçı ve ufacık şeylere sevinen bir çocuk gibi.

İstediğim şekeri avuçlarım içerisinde tutarken yüzümde oluşan parıltılı bir gülümseme daha da fazla gülümsememe neden olmuştu. Neler yapıyordum? Kaç yaş küçülmüştüm, gerçekten? Bu düşüncelerimden sıyrılmam çok kolay olmuştu. Tanıdık, yumuşak ses hızla arkama dönmeme neden olmuştu. Kızın yumuşak tenini hisseder olmuş, sıcaklığını tatmış gibi olmuştum. Sesindeki yumuşaklık beni okşamıştı. Kuşkusuz en çok özlediğim ve neredeyse 1 senedir konuşmak için, onu görmek için can attığım kişi işte şu anda karşımda duruyordu. Kyndra... Çocukluk arkadaşım... Benim tek arkadaşım, karşımdaydı. Ne yapacağımı bilememiştim. Onu gördüğüm andan beri etrafımdaki tüm çikolatalar, şekerler bana itici gelmeye başlamıştı. Dudaklarımda ufak bir kıvrımla oluşan gülümseme Kyndra'ya bir adım atmamı sağlamıştı. O kız, gerçekten Kyndra mıydı?

İlk defa Hogsmeade kalabalık değildi.Yağmurlu hava neredeyse bütün büyücüleri kapalı mekanlara sokmuştu.Açık havadaki büyücüler ise daha çok kendisi gibi genç büyücülerdi,ve büyük bir ihtimalle yenilerdi.Bir diğer kelimeyle,tecrübesiz.Hogwarts'ın yeni öğrencileri olabilirlerdi.Gülümsedi ve rüzgarla önüne gelen kızıl saçlarını yüzünden çekti.Düşünmek hoşuna gidiyordu,hangi tercihlerin ne sonuçlar getireceğini tahmin etmek onun için bir uğraştı.Mesela karşısına çıkan biriyle Hogwarts'ta tanışabilir,aynı binada olabilirdi.Kader ne tuhaftı...Ve bunun en iyi örneği,önünde durduğu camın ardındaki kişiydi,Leon...

Kısa bir süre sadece pencerenin önünde durdu ve boş gözlerle içeriye baktı.O olduğuna emin olmak istiyordu.Ancak bu oydu,nasıl tanımayabilirdi ki Leon'u?Az önceki ifadesiz ve biraz korkmuş yüzüne yaydığı büyük gülümsemeyle içeri girdi.'Leon!' diye hafifçe haykırdı.Belli ki Leon da şüpheye düşmüştü,haklıydı tabii.Yaklaşık bir buçuk yıldır görüşmüyorlardı,mektuplaşmıyorlardı.Zaten farklı şehirlerde büyümüşlerdi,ancak o mektuplar...Birbirlerine sımsıkı bağlanmışlardı.En yakın arkadaşı,Leon'un el yazısı olmuştu.Ne zaman bir dosta ihtiyacı olsa,eski zarfları çıkarmıştı.Ah,onu ne kadar özlemişti!

Eski arkadaşına bir kaç adım yaklaştı ve parmak ucuna kalkarak sımsıkı sarıldı boynuna.Ardından tekrar topukları üzerine bastı ve bir adım geri attı.Önce bir şey söyleyecekmiş gibi dudaklarını araladı,gözlerindede o ifade vardı...Hani doğru kelimeleri arıyormuş ifadesi.Konuşmamıştı,belki de konuşamamıştı.Ancak sonunda saçlarıyla neredeyse aynı renkte olan dudaklarını araladı.Hayat gerçekten tuhaf... demekle yetinmişti.Daha küçücükken tanıdığı o çocukla böyle bir yerde karşılaşacağını düşünebilir miydi?Kendi kendine söylendi.Daha önce her ihtimali düşündüğünü zannederdi,ancak bu aklının ucundan bile geçmemişti.Gerçi daha küçücükken,Hogwarts ya da bu büyülü dünya hakkında da bilgi sahibi sayılmazdı.

Bakışları Leon'un hafifçe yumruk haline getirilmiş eline kaydı.O da bunu farketmişti herhalde ki yavaşça elini kaldırmış,avucundakini Kyndra'ya göstermişti.Bir kiraz şekeri...Tıpkı ikisi küçücükken yaptığı gibi kıkırdadı.Mavi gözlerinin içi yine pırıl pırıldı.İnce,zarif parmaklarını Leon'un avucuna uzattı.İşaret parmağı ve baş parmağı arasına sıkıştırdı şekeri ve göz hizasına kaldırdı.Şekeri kendi etrafında döndürdükten sonra onu arkadaşının avucuna bıraktı ve tek kaşını kaldırarak 'Biz küçükken de sen kiraz şekeri mi severdin?' diye sordu.Renkli şekerlerin bulunduğu yere doğru ilerliyordu.Leon'un aksine,Kyndra'nın arası şekerlerle çok iyi değildi.En azından yemeyi sevmezdi.

Yanıma gelene kadar onun Kyndra olduğunu kendime inandıramamıştım. İlk beni gördüğünde Léon demesi bile, o kızın Kyndra olduğuna beni inandıramamıştı. Bende bu gün kesinlikle bir sorun vardı. O yüz hatları, o ten rengi ve o ses... Kuşkusuz Kyndra biraz uzağımda duruyordu. Bu nasıl olabilirdi? Hogsmade'de karşılaşmışlardı? Kyndra'nın büyücü olduğunu hiç düşünmemiştim. Muhtemelen, büyücü olduğumu öğrendiğim anda ise kaybediceğim şeylerin arasına Kyndra'nın girdiğini de düşünmüştüm. O gece ne kadar ağladığımı bir ben, bir de babam bilir...

Kyndra'nın yanıma gelerek bir şeyler geveleyişini dinlemek ile yetindim. Ona dokunmak istiyordum. Gerçek olduğunu kendime inandırmalıydım. Nefes almayı unutmuştum. Hafif bir gülümseme ile nefesimi içime çekerek rahatlamaya çalıştım ve avucumun içinde yapış yapış olmaya başlayan kiraz şekerlerini hatırladım. Onları yemek için yanıp tutuşmuyor muydum? Neden şimdi hemen bir tane ağzıma almıyordum? Cevabı basitti... Bakışlarımı bir milim dahil o kızın, en iyi arkadaşımın üzerinden kaçırmamalıydım. Bu bir rüyaydı ve muhtemelen, başka bir yere baktığımda, gözlerimi kapatıp açtığımda o olmaycaktı...

Kyndra'nın elime uzanarak tutması içimi titretmişti. O, gerçekti... Avucumun içinden bir kiraz şekeri aldıktan sonra onu incelemeye koyuldu ve bana şekerler ile ilgili basit bir soru sordu. Sesimdeki neşe cıvıl cıvıldı kuşkusuz... Sanki cevabını vermeye can attığım bir soru yöneltmiş gibi cevabımı vermiştim. Gözlerim pırıl pırıldı, yanaklarıma çekilmiş olan hala oradaydı bu yüzden hafif kızarmış gibi duruyordum. Burnum ise hala kıpkırmızıydı...

"Hiç bir şekere hayır demediğimi biliyorsun. Kirazlarda bunların arasında. Tanrım Kyndra! Şekerler hakkında mı konuşacağız? Seni nasıl özlediğimi tahmin edemezsin!"

Onun bileğini kavrayarak etrafı kolaçan etmesini önlemiş ve önüne döndürmüştüm. Mükemmel bir şekilde, fakat asla bırakmak istemediğim bir şekilde ona sıkıca sarılmıştım. Kyndra'nın bana sarılışından daha uzun olmasına rağmen hoş hissetmiştim. 1.5 yıllık bir mesafe konmuştu üzerimize... Fakat sanki onu dün görmüşçesine alışıktım. Görmeye asla bıkmayacağım bir yüze, dokunmaktan vaz geçemiyeceğim bir tene, sevmekten kendimi alı koyamıyacağım bir kalbe sahipti Kyndra... Benim için bam başkaydı. Aramızdaki ilişkiye isim koymakta zorluk çekiyordum. En iyi arkadaşım olamıyacak kadar iyiydi...

Leon ona sarılırken yine kollarını sıkıca dolamıştı ona.Onun da büyücü olması hoşuna gitmişti.Büyücü olmasından ziyade,onunla aynı okula gitmek eğlenceli olacaktı.Onu her yerde görebilecekti,ne zaman istese yanına gidip konuşabilecekti.Bir sorunu olduğunda mektuplarını tekrar okumayacaktı,sadece okulun içinde Leon'u arayacaktı.Ne kadar güzel bir duydu şu an Kyndra'yı esir alan.Kendini güvende hissediyordu belki.Sanki kimse onun yanına yaklaşamazmış gibi.Ama bir büyücü olarak,belki de her zamankinden çok tehlikedeydi.Yüzündeki gülümsemesi sönüverdi birden.Eğer o tehlikedeyse,aynı derecede Leon da tehlikedeydi.Hatta belki daha bile fazla...Leon birilerine zarar vermek için fazla iyi kalpliydi.Oysa Kyndra,şiddete meraklı olmuştu çoğunlukla.Aklına Jenny geldi ve kıkırdamasını tutamadı.

Kollarımı gevşettim ve yüzümü buruşturarak Haklısın,şekerlerden konuşmayalım. dedi.Leon şekerleri ne kadar çok seviyorsa,Kyndra o kadar nefret ediyordu.Ardından yavaş yavaş yüzündeki kasları gevşetti ve buruk bir gülümseme ele geçirdi dudaklarını.Bende seni çok özledim... diye yanıt verdi.Hayır,buluşmalarının böyle duygusal ve üzücü olmaması gerekiyordu.İşte,yine birliktelerdi.Evlerine gelen zarfları hızlı hızlı tarayıp aralarında Washington'dan gelmiş bir mektup bulmaya ihtiyacı kalmayacaktı.İşte bu yüzden gülmeleri gerekmiyor muydu?Elbette!İşte iki arkadaşı hiç bir şey ayıramamıştı.

Kısık sesli,kısacık bir kahkaha attı ve Aynı okulda olmamız ailenin pek hoşuna gitmeyecek dedi her zaman ki neşeli tavrıyla.Evet,Kyndra'dan hoşlanmıyorlardı ancak burada nasıl engelleyebilirlerdi onları?Hogwarts...Artık Kyndra için bir sığınaktı.Büyük bir ihtimalle Leon içinde.Özellikle Leon'un doğum gününde yaptıklarından sonra.Kyndra alıngan bir kızdı,gururluydu.Ama şu ana kadar edindiği en iyi arkadaşını hiç bir zaman bırakmazdı.Hem o zaman,karşı taraf kazanmaz mıydı?Bir diğer özelliği ise rekabetçi olmasıydı.Bir diğer şekilde söylemek gerekirse,bu yavaş yavaş bir savaşa dönüşüyordu.Ancak her zaman ki gibi,Kyndra saygılıydı.Son derece kibardı ve bu büyük bir ihtimalle Leon'un annesini çıldırtıyordu.

Arkadaşının yüz hatlarını incelemeye başladı.Biraz üşümüştü ve saçları uzamıştı.Ah,birde boyu.Epey uzamıştı ama onun dışında Leon,en son bıraktığı gibiydi.O acıklı,'veda' günündeki gibi...Ama o günle ilgili düşünmüyordu.Geride kalmıştı ve önünde sadece Leon ile geçecek uzun bir zaman vardı.Gözleri parlamaya başlamıştı yeniden.

P.S : Annem geldi de -_-"

Kendimden o dakikada utanmıştım. O mektupların 1.5 senedir gönderilmemesi tamamen benim hatamdı, bunu biliyordum. Washington'dan Arizona'ya taşınmıştım... Yeni adresim Kyndra'da elbette bulunmuyordu, ona yollayamamıştım. Mektup yollamış ise de, büyük ihtimalle annemin eline ulaşmıştı. O anda annemin sinirini aklımda canlandırıp yüzümü buruşturdum. Konu ise, ailelerin üzerine odaklanmıştı. Bu tesadüfü duyunca da gülümsedim. Zihnimi okumuş gibi, Kyndra konuyu ailelere getirmişti...

"Umurumda mı sanki? Beni okuldan alabileceklerini hiç sanmıyorum. Bir sonraki mektubumda da senden uzun uzun söz açıcağımı bilmelisin. Doğum günümde yaşananlardan sonra onları hala affetmiş değilim!"

Kin ve öfke ile söylemiştim bu cümlelerimi. Fakat her kelimesinde haklıydım. Onları affetmemiş, affetmiyecektim. En azından bu konuda. Kiminle arkadaşlık kuracağımı onlar belirliyemezlerdi. Bu yanlıştı!

"Senden de özür dilemeliyim, buna mecburum! Kendimi nasıl korkunç hissettiğimi sırf kendim bilirim. Tanrım! Eminim taşındığımdan bile haberin yoktu! Bu konuda pişmanım. Yapabileceğim bir şey yoktu. Annem kaza geçirdikten sonra bana korkunç bir söz verdir di, onu üzmemeliydim bu yüzden de sana haber veremedim! Böylesine saçma bir nedenin beni nasıl alı koyduğunu hiç bilmiyorum."

Beni affeder miydi, bilmiyordum fakat sesimdeki burukluk ve donukluk üzgün olduğumu apaçık belli ediyordu. Kyndra'ya hafifçe bakmak ile yetinmiştim. Kollarımı göğüsüm üzerinde kavuşturduktan sonra Balyumruğun içerisindeki kalabalık ve sıcaklık, ten ısımın normale dönmesini sağlamıştı. Yanaklarımdaki kan çekilmişti, burnumun ucu kırmızı değildi... Parmaklarımın ucu hafif donuktu fakat bunun da git gide geçtiğini hissediyordum. Dışarıya çıkasım, daha da önemlisi Kyndra'yı terk edesim yoktu. Kyndra çıkmak isterse, dışarıda kar yağsa bile çıakrdım. Onun gittiği yerlere gider, onu bulmak için çırpınırdım. Fakat şüphem de yok değildi. Ben değil miydim ona 1.5 yıldır mektup dahil atmayan! Ben değil miydim aptal bir söz doğrultusunda onu başımdan savan? Şimdi nasıl böyle düşünebiliyordum. Kyndra'dan bir kere vaz geçmiştim... Bunu bir daha yapmıyacağımı kim söyliyebilirdi?

"Bir şeyler söyliyemez misin? Beni affedemiyeceğini söylesen bile... Sessiz kalman beni daha da fazla tedirgin ediyor..."

Ona bu konuyu alıştıra alıştıra söyliyemediğim için ise tekrar kendimi suçlamıştım. Bendeki bu lanet takıntı nereden çıkmıştı? Neden hareketlerimi kafamda tartmadan gerçek dünyaya yansıtıyordum? Kyndra'yı çok seviyordum. Onu şimdi belki incitmiştim... Kyndra, kendisini incitmediğimi bana söylese bile yalan söylediğini hemen anlardım. Kalbime saplanan bir acı, onu incittiğimi bana bildirirdi. Kalbimin yarısından çoğu o kıza, Kyndra'ya aitti. İşte şimdi, orası acıyordu, batıyordu...

Sakin ol,annenin seni dolduruşa getirdiğimi düşünmesini istemem.
dedi inatçı ve otoriter bir ses tonuyla.Leon'un birilerine sinirlenmesini,ya da birilerinden nefret etmesini istemiyordu.Çünkü her iki duyguyuda zamanında oldukça yaşamıştı.Nasıl can yaktıklarını biliyordu.Kişinin içini yavaş yavaş ele geçirdiğini de.Sanki yılan zehriymiş gibi dolaşırdı kanda.Bütün vücudu ele geçirmeye başlardı.Ve kişiyi değiştirebilirdi.Hayır,en son isteyeceği şey buydu.Kendi yüzünden en yakın arkadaşının yavaş yavaş değiştiğini izlemek.İşte o zaman,Kyndra da kendinden nefret ederdi.Belki de bir tür salgındı bu.Tedavisi zor ve yorucu olan,vücudu yıpratan bir hastalık...

O bütün bunları düşünürken -ve kendini suçlarken- başını renkli şekerlere çevirmişti.Ancak Leon'un söylediği bir kelime,onu kendine getirdi.Ya da belki tam tersi olmuştu...Boş ve anlamsızca baktı arkadaşının yüzüne.O ise konuşmaya devam ediyordu.Kendini suçlu hissediyordu,belliydi.Ancak bunu annesi için yapmıştı,bencilliğinden değil.Yine de...Yine de Kyndra donup kalmıştı.Düşünceleri sanki ona yalan söylüyormuş gibi susturmaya çalışıyordu onlara,inanmıyordu.En sonunda zaten aralanmış dudaklarının arasından bir tanecik kelime çıktı.Ve titreyen bir soru işareti.
Taşındınız mı?
İç çekti ve bakışlarını başka bir yere çevirdi.Evet,neden mektuplarına karşılık almadığını anlamıştı artık.Ne kadar harika,aklındaki bir soru işareti silinmişti belki ama bir kaç tanesi eklenmişti.

Sana hak veriyorum,üstelik affedilmesi gereken bir şey yapmamışsın ki?
Sesi sakin geliyordu.Düşünmediklerini söylemişti,tek istediği Leon'u rahatlatmaktı zaten.Gerçi onun gibi inatçı birinin sırf bu cümleyle ikna olmayacağını düşünüyordu.Gülümsedi ve Leon'un karnına vurdu yavaşça.
Haydi,silkelen biraz!
dedi.Sesi yine sakindi,ve cesaretlendiriciydi.Üstelik Leon ile kaybettikleri bir buçuk yılı telafi edebilirlerdi.

"Taşındınız mı?"
"Arizona'ya... Tucson."

Diyerek yanıt vermek ile yetindim. Kyndra'nın yüzündeki donukluk beni yeterince tedirgin etmişti. "Ne düşünüyordu?" bunu çok merak ediyordum, fakat şimdi soramayacak kadar çelimsizdim. Kyndra'nın yüzü canlandıktan sonra beni avutmaya çalıştığını hemen hissetmiştim. Bunda benim suçumun olmadığını belirtiyordu fakat Kyndra, neler yaşadığımı tam olarak bilmiyordu. Herşey benim suçumdu... Annemden gizli kaç kere mektuplaşmıştık! Bu kez de yapabilirdim. Hem de annemden kilometrelerce uzakta kalan bir eyaletin şehrinde mektuplaşmak daha kolay olurdu. Aklımdan ne geçmişti? Karnıma gelen yumuşak bir darbe ile refleks olarak vücudumu geriye çekmiş ve Kyndra'ya bakmıştım;

"Haydi, neşelen biraz!"

Elimde olsa bunu yapacaktım zaten. Fakat daha fazla üzülmemin bir anlamı olmadığını, kalbimin diğer yarısı bana söylüyordu. Kyndra artık yakınımdaydı. 1.5 yılı telafi ettirebilir, beni affetmesini sağlayabilirdim. O artık benimdi. Benim Kyndra'm, yakınımdaydı...

"Şekerleren nefret ettiğini sanıyordum... Neden buraya geldin?"

Gülünç bir sırıtışımla göğüsüm üzerinde kavuşturmuş olduğum kollarımı serbest bırakmıştım. Kirli gibi görünen sarı saçlarımın gözlerimin üzerinedüşen tutamını parmaklarım ile hafif yana atmıştım. Bir yandan Kyndra'dan cevap berklerken, bir yandan artık iyice yapış yapış olmuş şekerlere bakıyordum. Hiç durmadan kiraz tadındaki o enfes şekeri ağızım içerisine atıp emmeye başladım. Avucumun içerisinde bıraktığı yapışkanlıktan daha keyif verici bir duygu olduğu gerçekti. Şekerleri seviyordum!

Soğuk,rüzgarlı ve yağmurlu havaları sevdiğimi hatırlıyorsundur,belki.Bende dışarıda,bu güzel havanın tadını çıkarmak istedim.Yürürken kapalı mekanlara doluşmuş büyücüleri izliyordum ki,seni gördüm. diye yanıtladı hemen.Ardından sanki zor bir soruya doğru cevabı vermiş gibi bir yüz ifadesi takındı.Tam o da aynı soruyu soracaktı ki,Leon'un şekeri ne kadar sevdiği geldi aklına.Birden bire aklından çıkmıştı,kendini bir yabancı gibi hissetmişti,herhalde yaşadığı büyük hayal kırıklığındandı.Pekala,Leon -tabi gerçek adın buysa- sen de safkan mısın? Bunu gülerek söylemişti çünkü düşünmeden çıkarmıştı sözcükleri ağzından.Eğer ses tonunu başladığı ciddiyetle devam ettirseydi,hala taşınma meselesine kızgın olduğunu,bu yüzden Leon'a artık güvenmediğini ve onu suçladığını düşünebilirdi.Belki de düşünmüştü.

*Acaba kelimeleri biliyor mu?* diye geçirdi içinden.Yani bütün bu 'safkan,muggle' gibi kelimeleri.Eğer melezse bilmesi küçük bir ihtimaldi.Ancak safkansa,çoğu terimi biliyor olması gerekiyordu.Bir sorum daha var! diye atıldı Leon cevap vermeden önce.Belki de onun annesi bir cadıydı.Bunu nasıl soracaktı ki?Dürüst olmaya karar verdi.Annen bir cadı mı?Belki de annesi,Hansel ve Gretel hikayesinde çocukları yemeye kalkan yaşlı cadının tam kendisiydi.Büyülü bir dünya varken,o yaşlı cadının gerçek dünyadan biri olduğuna kesinlikle inanabilirdi.

Az önce Leon'un ağzına attığı kiraz şekerinden bir tane aldı eline cevap beklerken.Şekeri bir kaç saniye izledikten sonra sanki ilaç içiyormuş gibi yüzünü buruşturdu.Nefesini tuttu ve kırmızı şekeri ağzına attı.Ancak aradan sadece üç saniye geçmişti ki,şekeri yuttu.Ah,böyle bir tada nasıl katlanılabilirdi ki?Çoğu kişinin aksine Kyndra şekerden gerçekten nefret ediyordu.Her ne kadar abarttığını düşünseler ve ona inanmasalarda öyleydi işte.Tatlıyla arası yoktu.Sadece laktoz gibi doğal olanlara katlanabilirdi.

Gülümsedi.Leon'a anlatacak o kadar çok şeyi vardı ki...Yaklaşık yetmiş mektup kadar.Madem Leon adresini vermemişti Kyndra'ya,ceza olarak hepsinin özetini dinlemek zorunda kalacaktı.

P.S : Tek el -_-"

"Sen de safkan mısın?"

Hayır anlamında başımı sallamıştım. Safkan değildim ve içimde sanki safkan olmadığıma dair ona inandırma güdüsü kaynamaya başlamıştı. "Gerçekten söylüyorum! Büyücü olduğumu öğreneli çok olmadı. Yalan söylemiyorum!". Bir yanım kuşkusuz hala acı çekiyordu ve acı çekmeye devam edecekti. İçimdeki beni asla affedemiyecek ve hıçkırık seslerini susturamıyacaktım. Bir mektup... Bir cümle, ya da en azından bir kelime... "Taşındık!" diye bilirdim! Bunu yapmamıştım. Neden!?

Derin ve sıkıntı odlu bir nefes aldıktan sonra kendimi hafifçe sarstım ve gülümsemeye çalıştım. Dramatik olmamalıydım. Ortamı gülümsetmeliydim, somurtup bu günü rezil edemezdim. Kyndra yanımdaydı, herşey sona ermişti...

Kyndra'nın bir diğer sorusu ile hafif irkilmiş ve gülümsemiştim. "Cadı" ünvanı anneme konduktan sonra ortaya gülünç bir kavram çıkmıştı. Eh, annemin cadı olduğu bir gerçekti fakat büyü yapamıyordu. Ne acıklı! Onun davranışları onu tam bir cadı yapıyordu. Hele ki Kyndra'ya karşı ortaya döktüğü davranışlar... Kyndra'yı ailem neden sevmemişti bir türlü anlayamıyordum. Sevgili babama göre Kyndra oldukça düzgün bir insan ve oldukça güzel bir kızdı. Annemin babamı zehirlemesi ile, sırf annem babama darılmasın diye babam onun arkasında durmuştu. Genelde babam beni sıkmazdı. Kiminle arkadaşlık yapacağıma karışmazdı. Kişi tehlikeliyse belki, fakat Kyndra yalnızca iyilik için yaşıyordu. İçim tekrar yanmıştı! Madem babam Kyndra'yı seviyordu, neden mektup yazmamıştım!?

"Annem bir "cadı" Kyndra, bunu biliyoruz. Ama büyücü dünyasına ait değil. Büyü yapamayan fakat sivri tırnaklara sahip, süpürgesiyle uçamayan fakat arabasıyla gezip tozan türden. Muggle doğumluyum... Ne bir melez ne bir safkan...."

Ağızımda eriyip yok olan kiraz şekerimin ardından bir şeker daha ağzıma atmıştım. Kyndra'nın da bir şekeri ağzına yuvarlaması dikkatimi çekmişti. Bunu neden yapma gereği duymuştu ki? Şekerden nefret ediyordu. Yerken bile yüzünü ekşitmiş, burnunu tutmuştu. Sanki ilaç içiyormuş gibi... Beni güldürmüştü bu davranışı... Ardından ise gözlerimi yumuşakça kısmış bir elimi çantamın sapına atmıştım.

"Benden bu kadar! Sen neler yaptın? Büyücü olduğunu en başından beri biliyor muydun? Ayrıca aynı soru; safkan mısın?"

Merak ettiğim soruların yalnızca bir kısmını sormuştum. Sorabildiğim kadarını... Devamını getireceğimi bilmesini istemiştim. Hogwarts, edindiğim bilgilere göre 7 sene sürmekteydi. 7. senenin sonunda ise kişi reşit oluyordu. Belki daha da erken! Bunun verdiği sevinç içimi kaplamıştı. 7 sene boyunca bir şatoda eğitim görmek değil, 7 sene boyunca bir şatoda Kyndra ile beraber olmak içimi sevinçle doldurmuştu. Midemde kelebeklerin uçuştuğunu hissediyordum. Gülümsedim... Şu anda yapabildiğim tek şey buydu.

Leon'un annesi hakkında yaptığı yorum,Kyndra'yı pek güldürmemişti.Nede olsa bunu yıllar önce kabullenmişlerdi ve bu,ona bir espri gibi gelmiyordu.Sadece gerçeklerin biraz daha fantastikleştirilmişiydi,ama Kyndra'ya o kadar 'doğa üstü' gelmiyordu artık.Çünkü kendini büyülü bir dünyanın tam ortasında bulmuştu.Ayrıca bu büyülü dünyada cadılar da gerçekti.*Ne tuhaf!* diye geçirdi içinden.Leon'u gördüğünden beri içinden hep bu cümleyi geçirmiyor muydu zaten?Aslında daha öncekiler Leon ile ilgiliydi.Bugün,burada karşılaşmaları.Tam yollarının iyice ayrıldığını düşünürken tam tersine olduğunu öğrenmeleri.Ancak şimdikinin sebebi,kendini bulduğu yerdi.

Şey,sana anlatacağım çok şey var.Ancak yetmiş küsür mektubu bir anda dinlemek istediğini sanmıyorum.
dedi tek kaşını kaldırarak.Belki başlıkları hızlı hızlı geçerdi.Ah,hiç sanmıyordu.Konuşmak istemediğinden ya da çok özel olduğundan değildi,sadece ayak üstü anlatılacak şeyler sayılmazlardı.
Şey...
dedi eliyle başının arkasını kaşıyarak.Şimdi kendisini bir şeyler gizliyormuş gibi hissetmişti.Hemde sadece bir buçuk yıl değil,tanıştıkları günden beri.
Ben bir safkanım.Bu yüzden de büyücü olacağımı uzun bir süredir biliyordum.Sadece inanmıyordum.Yani büyülerin ve büyücülerin var olduğuna.
Leon'un yüz hatlarını inceliyordu.Kırılmış mıydı?Bu büyük sır,her ne kadar önemli olsada Leon'un sırrı kadar etkileyici değildi.Hem Kyndra ne söyleyebilirdi ki Leon'a? *Merhaba Leon,ben bir büyücüyüm ve ileride Hogwarts adında büyük,büyücülerle dolu bir okula gideceğim* O ne derdi peki? *Ah,elbette Kyndra.Sanırım bundan sonra konuşmamamız daha iyi olacak.* Korkmaz mıydı?Onu deli sanmaz mıydı?Elbette!Ve son,bir daha hiç görüşemezlerdi.

Leon gülümsedikten sonra o da aynı şekilde karşılık verdi.Kapının açılmasıyla esen rüzgar,Kyndra'nın gevşemesini sağlamıştı.Ve içerideki şeker kokusunu birazcıkta olsa dağıtmıştı,düşünceleriyle beraber.
Ee,heyecanlı mısın?Yani Hogwarts yakında açılacak.
En iyi kısmı ise,belki aynı binada bile olabilirlerdi.Gerçi fazla farketmezdi.İlk defa gittiği bir okulun bir an önce açılmasını umuyordu.

Mektupları duyduğumda iç geçirdim. Ne bekliyordum? Elbette ki bolca mektuplar alacaktım. Bu cümleyi duyduktan sonra içim burkulmuş, anneme karşı bir öfke beslemeye başlamıştım. Bunu nasıl yapardı? En azından "Leon taşındı" diyemez miydi? Adresi vermesini beklemiyordum. Kyndra'yı merakta bırakmak ona ne kazandıracaktı? Ah, annem bunu niçin yapıyordu? Ardından Kyndra'ya yönelttiğim sorunun cevabını alacağımı sezmiştim. Gariptir ki sanki cevabı önceden biliyor gibiydim. Onun ailesi bana daima garip gelmişti. İçlerinden Kyndra gözüme ilişen normallerdendi. "O zaman büyücü olduğunu bilmiyor, fakat olabileceğini düşünüyordu." diye düşündüm. O yüzden bana normal gelmişti. Bana söyliyemeyeceği bir sırrı olmuştu. Belki söylemek istemişti. Fakat tedirginlikleri vardı. Verdiği cevap doğrultusunda ise düşündüğüm teorilerin gerçekçilik bulması ile son bulmuştu. Ona kızmamıştım, kızamazdım! Ne böyle bir hakkım ne de zorunluluğum vardı. Aksine, onun benden sakladığı sır, benim ona hiç mektup yazmamam kadar eş değer değildi. Kyndra bunu hak etmemiş, ben etmiştim!

Dışarıya çıktığımızı yüzüme dokunan soğuk rüzgar bana hissettirmişti. O anda kendime öyle öfkeliydim ki, öfkemi kusmak için rüzgara karşı bağırmak istemiştim. Yapmıştım da... Fakat hayalimde! Aklımın ufacık bir köşesinde öfkemi kusuyordum. "Lanet olsun! Ne zaman kesecek esmeyi?" Rüzgarın geliş yönüne yüzüme dönmüş ve gözlerimi kin ile kısmıştım. Ardından Kyndra'ya yumuşak bir ifade ile döndüm. Soğuk havaya çıktığı için şükür ediyor gibi bir hali vardı. Bunu içerideki şeker topluluğunun çıkardığı o enfes şeker kokusuna vermiştim. Şekerleri sevmezdi, kokularıda ilgisini çektiğini düşünmüyordum.

"Ee,heyecanlı mısın?Yani Hogwarts yakında açılacak."

Bu sorunun yanıtını en az Kyndra kadar bende merak ediyordum. İçimde hiç bir heyecan göstergesinin henüz oluşmadığını ise yeni fark etmiştim. Hayır, heyecanlı değildim, hemde hiç! Hogwarts, hiç bir zaman ilgimi çekmemişti. Şimdi yavaş yavaş çekiyordu, orayı sevecek hatta bayılacaktım. Fakat dediğim gibi... Orada eğitim görüp, yetenekli bir büyücü olabileceğim için değil, orada Kyndra ile birlikte eğitim görüp, birlikte yetenekli bir büyücü olabileceğimiz için heyecanlıydım. Cevabını ise çok fazla düşünmeden hemen vermek için atıldım;

"Hiç değilim! Eski okuluma karşın böyle bir soru karşıma çıksaydı, 'Tedirgin' ve 'Korkulu' gibi terimleri sana söyliyebilirdim. Fakat... Hayır! Hogwarts'a sırf sen varsın diye katlanabileceğimi düşünüyorum. Burası çok soğuk Kyndra! Tucson gibi değil. Etrafımda kaktüs değil, iğne yapraklı ağaçlar var. Bak, bak şuraya! -İşaret parmağım ile ilerideki iğne yapraklı küçük bir ağacı göstermiştim.- "Diken diken yaprakların uçlarında yağmur damlaları nasıl da sarkıyor! Tucson'ı bir görsen Kyndra! Oradaki insanlar yağmur görebilmek için danslar ediyorlar! Sanırım burayı ve Hogwarts'ı sırf bu yönden sevemeyebilirim. Orasının beni değiştirdiği bir geçrek olmalı..."

Ah, orayı gerçekten özlüyor gibiydim. Annem kaza geçirdikten sonra, Arizona'ya taşınma fikri bana delice gelmişti, bunu çok net hatırlamaktaydım. Orada ne işim vardı!? Sıcaktan nefret eden ben, her mevsimi kavrularak nasıl geçirebilirdim? Gitmeden önce babamdan Tucson'u anlatmasını istemiştim. Nasıl bir yer olduğunu bana söylemeliydi. Gideceğim yeri önceden tanımalıydım. Anlattığına göre çıkışmamda hatasız olmalıydım. Alaycı alaycı bağırdığımı hatırlıyordum. "Hah! Anne, baba! Beni çöle mi yollayacaksınız!? Büyüyünce araba değil, deve mi süreceğim! Hayır, hayır! Washington'da kalmak istiyorum!". Tucson'a yerleştikten 2-3 ay arasında çok değişmiştim. Oraya gittiğim ilk ay hafızamdan hiç silinmeyecekti. Nasıl mutsuz, nasıl perişan olmuştum! Anne ve babamın ayrılmasından sonra ben hep annemde kalmıştım. Bu yüzden ona çok bağılıydım. Yapmış olduğu onca kötü hareket beni çok üzmüş olsa da onu sevmemek elimde değildi. O benim annemdi. Kyndra ne kadar kötü biri olmasa da, annem ona karşı beni korumak isterdi. Bunun hep farkındaydım. Ne kadar uğraştıysam beceremedim, Kyndra'nın mükemmel biri olduğunu ona inandıramadım. Böyle ufak bir kavgayla ise, Arizona'lı bir çocuk olmuştum...

"Sen, Kyndra... Hogwarts hakkında çok fazla bilgin olmalı! Kardeşlerin, annen, baban ve diğer büyüklerin. Sana anlatmışlardır. Benden daha heyecanlı, daha hevesli olman gerekir. Neler düşünüyorsun? Orası nasıl bir yer?"

Bu sorunun cevabını yalnızca sohpet açılsın diye değil, gerçekten merak ettiğim için sormuştum. Gözlerimi devirerek ona doğru yönlendirdim. Bedenimi tam olarak Kyndra'ya döndürmüştüm. Onu dinliyor, bir yandan ağzımdaki kiraz şekerinin damağımda bıraktığı tadı emiyordum. Kirazı seviyordum, şekere ise bayılıyordum. Nasıl hissettiğimi sorarsanız, zevkten kıvranıyordum...

Komik !
dedi kendi kendine,sevimli ses tonuna sevimli bir yüz ifadesi eşlik etmişti.Bakışlarını Leon'a çevirdi,onun pek anlamamış bakışlarıyla karşılaşmıştı.
Yani oldukça yakın iki arkadaş,aynı ortamda bulunamıyor.En azından koşulları tercih etmiyor.
Kısaca açıkladıktan sonra kendini Tuscon'da hayal etti.Hayır,ne olursa olsun buna dayanamazdı.Ve büyük bir ihtimalle hiç bir şey ya da hiç kimse için oraya gitmezdi.Burası ona çok uygundu,en azından bu mevsimde.Soğuk,yağışlı ve rüzgarlı...Leon konuşmasına devam ediyordu,yağmur için dans eden insanlardan bahsediyordu.
Vay canına,orada insanlar kaç yıl geride?
Hala yağmur duası yapılan yerler vardı,biliyordu.Ancak bildiği yerler oldukça cahil ve geri kalmış yerlerdi.
Gerisi süpriz.
dedi iki elini arkasında birleştirerek.Neden süpriz olduğunu ise söylemeyecekti.

Leon'un sesi tekrar duyulmuştu.Yüzünü naz yapıyormuşcasına yalayıp geçen rüzgara küçük bir tebessümle karşılık verdi.Ve bu tebessüm,Leon'un sorusuyla çakışmıştı.
Evet,çok şey anlattılar.Ancak pek heyecanlanmıyorum.Anlatmasalardı hiç bilmediğim bir yere gidecektim ve bu benim için daha değişik olabilirdi...Tek heyecanlandığım Seçmen Şapka.
Leon Seçmen Şapka'yı daha önce duymuş muydu,biliyor muydu emin değildi.Yine de konuşmaya devam etti.
Hogwarts'ın açıldığı gün büyük bir şölen yapılıyormuş.Yemekler,sohbet...Birinci sınıflar sırayla herkesin önüne çıkıyormuş,ve şey... Şarkı söyleyen bir şapkayı başlarına geçiriyorlarmış.Bu büyülü bir şapkaymış,insanın kişiliğini sanki basit bir camın ardındaymış gibi görebiliyormuş.Yanlışlıkta yapmazmış.Öğrenciler,kişiliklerine göre dört binaya ayrılmış eskiden.Bu şapka,öğrencileri o binalara yerleştiriyormuş.Ben bir takıma benzettim ancak çok daha ciddi bir şeye benziyor bu binalar.
Bazı detayları atlamıştı binalarla ilgili.Masalar,bina puanları,ortak salonlar ve binalar arası rekabetleri.Bunlar Kyndra'ya fazla gelmişti,korkutmuştu.Ve belki Leon içinde aynı etki söz konusu olabilirdi.Üstelik bazı şeylerin süpriz olarak kalmasında bir sakınca görmüyordu.

Yağmur
azalmıştı,rüzgar ise hızından bir şey kaybetmeyerek devam ediyordu
esmeye.Bulutlar gökyüzünü kapamışlardı,insanın içine tuhaf bir
umutsuzluk aşılıyorlardı.Gerçi Kyndra'nın buna bir itirazı yoktu.Hiç
bir zaman havanın ya da ortamın,insanı etkilediğini düşünmemişti.Şu
andada kendini umutsuz hissetmiyordu,hatta tam tersine kendine
güveniyordu.Hemde oldukça fazla...Ancak bulutlar,sanki Kyndra'yı
etkilemeye çalışıyormuş gibi biraz daha kararmıştı.Havadaki garip
kokuyu içine çekti Kyndra.Biraz ıslak toprak,biraz tarçın.Ve elbette
tıpkı karın olduğu gibi rüzgarın da kendine has o değişik,tanımlanamaz
kokusu.Belki de rüzgar ve kar aslında kokuya sahip değillerdi,sadece
Kyndra zihninde yaratıyordu bunları.Olabilir,o sadece on üç
yaşındaydı.Hep duyardı; 'koca kız olmuştu' belki ama hayal gücü hiç
azalmamış,tam tersine bir kaç kat artmıştı.Mesela Leon ile on üç
yaşındayken,Washington'da tanışsalar Hogwarts'ta karşılaşma
ihtimallerini düşünebilirdi.Zaten öyle bir dünyada yaşıyordu ki,insanın
hayal gücüne eklenecek yeni bir şey kalmıyordu.Kendi kendine gülümsedi
yine,sanki düşünceleri onun arkadaşlarıymış ve onlarla konuşuyormuş
gibi hissediyordu.Çoktan bitmiş insanlığın dedikodusunu,tek başına
yapmıyordu;düşünceleriyle yapıyordu.Ve bu duygu hoşuna gidiyordu.Hani
şu yalnız olmadığınızı anladığınızdaki,biri sizinle aynı fikri
paylaştığındaki duygu.

Kyndra'yı dinlemekteydim. Hogwarts'ı anlatırken detaya girmemişti bu yüzden biraz hoşnut kalmamıştım. Tüm süprizi bana kalsın istiyordu besbelli. Fakat orayı o kadar da çok merak etmiyordum. Ne kadar görkemli ve ihtişamlı olursa olsun, oraya alışamayacaktım. Yatılı okulları zaten sevmezdim. Bu da bir eksisi sayılırdı. Bir yandan kendi kendime konuşurdum normalde. Böyle bir anda ise kendimi sorgulamıştım. Hogwarts'a karşı neden alışamamıştım hala daha? Belki de şatafatlı bir yerde yaşamak bana göre değildi, o yüzdendi. Tek katlı, dublex bir ev benim için yeterliydi.

Kyndra, asıl Seçmen Şapka ünvanına sahip bir "şey" için heyecanlı olduğunu dile getirmişti. "Seçmen.. Ne?" diyerek geçirmiştim aklımdan ve kahkahamı içimde tutmaya çalışmıştım. Nedenini bilmiyordum bana komik gelmişti. Kyndra, onun ne olduğunu bilmediğimi anlayınca da açıklama gereği duymuştu. Onu dikkatle dinliyor, yüz mimiklerine ve el-kol hareketlerini inceliyordum. Nasıl da değişmişti! Belki yüz hatları çok değişmemişti.... O hala tanıdığım Kyndra'ydı. Fakat onda bana değişik gelen bir şey olduğu kesindi.

Kyndra, Seçmen Şapka'nın görevini bana ilettikten sonra ortamdaki sessizliğe yüzünü dönmüştü. Bende gözlerimi gök yüzüne dikmiştim. Yağmur damlaları yüzüme hücum etmeye başlamıştı. Yağmurdan, soğuktan ve nemden nefret ediyordum! Kim bilir ne kadar acizdim şimdi! Kıpkırmızı yanaklarım, pancar burnum ve kızarmış kulaklarım beni kim bilir nasıl gülünç gösteriyordu. Asıl derdim bu değildi elbette! Dış görünüme çok önem vermezdim. Kıyafet seçimim bile havada olurdu. Elime ne gelirse onu giyerdim.... Sanırım, yüz çevremde oluşan bu kızarıklıkları takmamın nedeni soğuktan nefret etmemle bağlanıyordu. Bana yapmış olduğu etkiyi soğuğun yüzüne vurmaya bayılıyordum. "Bak! Ne yaptın bana!" Başımı önüme eğip yürümeye devam etmiştim, fakat sendeleyerek yere düşmem bir olmuştu. Sol adımımda, ayağım su dolu bir çukura girmişti. Neyse ki ayaklarımda bot vardı da ıslanmamışlardı. Fakat ayağımın inatçı çukurdan çıkmayarak, adımlarımı güçlendirmiş, sol ayağımın aniden çukurdan kurtulması ile yeri boylamıştım. Ah! Utanç vericiydi. Elimi alnıma atıp, yerden kalkmaya bile uğraşmadım. Hep böyle oluyordu. Sakardım! Herşeyden önce dengem yoktu. Bunu sağlayamıyor her seferinde yeri boyluyordum. Bu yüzden ne zaman yere düşsem, utancım bir o kadar azalıyordu. Ellerimle kendime destek vererek yerden kalkmıştım. Çamur olan pantolonumu ve paltomu sirkelemeye başlamıştım. Bir yandan çarpık bir gülümseme ile Kyndra ile konuşuyordum;

"-Eh... Sonuçta hiç değişmedim."

Leon'un her zaman ki sakarlıklarından birini seyrederken,önce eliyle ağzını kapatarak kıkırdadı.Ama kimi kandırıyordu ki,böyle şeylere çok güldüğünü biliyordu Leon,çevresindeki herkes biliyordu.Hatta büyük bir ihtimalle bir kaç yıl sonra Hogwarts'ta,dersin ortasında gözünün önüne bu gelecekti ve o gülmekten masasını yumruklamaya başlayacaktı.Daha önce olmuştu,belki Hogwarts'ta değil ancak yine bir dersin ortasında.Üstelik güldüğü şeyi aslında görmemişti,sadece mektupta okumuş ve gözünde canlandırmakla yetinmişti.Ve mektubu okuduktan hemen hemen on yedi gün sonra,Kyndra hala aynı şeye gülüyordu.Eski bir arkadaşı söylemişti,sözün aslı her ne kadar bambaşka olsa da,kendine göre yorumlamıştı işte.Dediği şuydu ; 'Hayat sana bir limon verdiğinde onu limonata yapmasını bilmelisin' ardından ise önündeki büyük bardaktaki limonatasından büyük yudumlar almıştı.Ah,onu da özlemişti.

Neşeli kahkahaları sona erdiğinde - daha doğrusu biraz kısıldığında - Leon çoktan ayağa kalkmıştı.Gözlerinden akan bir damlacık yaşı elinin tersiyle sildi,ve derin nefes almaya başladı.Arkadaşıyla göz göze geldiklerinde ise kendini tutamamış,yeniden gülmeye başlamıştı.Tabii sadece basit bir şakaya gülüyormuş gibi normal çıkmıştı bu kez kahkahalar dudaklarının arasından.Tekrar sakinleşti ve özür diliyormuş gibi baktı ona.Sonra yürüyerek şeker dükkanının çaprazındaki taş duvara yaslandı.
Ee,bir buçuk yıldır mektuplaşmıyoruz...
Yine Leon'un yarasını deştiğini düşünmüş ama bunu ona farkettirmemek için konuşmasına hiç ara vermeden devam etmişti
...Ve sadece bir buçuk dakikalık şeyler mi değişti?
Demek istediğini anlatabilmiş miydi emin değildi.Söylemek istediği şey,gelişmeleri anlatırken sadece bir buçuk dakika harcamıştı.Ama ne demek istediğini açıklama gereği duymamıştı.

Saçları iyice ıslanmıştı ve rüzgarda uçuşamayacak hale gelmişti.Ancak rüzgar,hala onu kıskandıracak kadar büyülü bir şekilde esiyor,yüzüne çarpıyordu.Halinden hoşnut bir şekilde gülümsedi,yine.
Seni rahatsız etmek istemem ancak Hogwarts'ta bazı öğrenciler çok sinir bozucuymuş.Yani şu kan meselesinde,birde bina konusunda.
Bunları söylerken sanki şaka yapıyormuş gibi gülümsemişti.Muzip,şakacı ve çocuksu bir gülümsemeydi bu.Belki de Leon onu ciddiye almaz,ilgisizce geçiştirirdi.

Ellerini sırtıyla duvar arasında birleştirdi.Ardından,sorusunu cevaplaması için Leon'a hiç zaman vermediği aklına geldi.Sorusunu sorduktan hemen sonra,Hogwarts'a geçmişti.Neden bugün dikkati dağınıktı bilmiyordu.Daha doğrusu neden yanlış yerde odaklandığını.Sabahtan beri havaya,rüzgara odaklanmıştı.Ancak gerçek hayatı iyice boşlamış görünüyordu.Belki de yakında büyücülüğe adım atacak olması,onu içten içe geriyordu.Hayır,öyle bir şey olsa farketmez miydi?Belki sadece uykusuzdu.Ya da fazlasıyla yorgun.
Afedersin,cevabını beklemedim...Evet?

Kyndra'nın sorusu kulağıma dokunmuştu. Başta anlamakta güçlük çekmiştim. "Ne hakkında konuşuyordu?" diyemeden edememiştim içimden. Fakat Kyndra'yı anlamak, onu sevmek gibi kolaydı. Ne kastettiğini anlamıştım. Cevap vermek için hazırlanmış, söyleyeceklerimi kafamda tartmıştım. Fakat Kyndra'nın direkt olarak Hogwarts'a geçmesi beni dürtmüştü. Soruyu cevaplamayı unutarak kulağımı ona vermiştim. Başta olsa alınırdım, eğer karşımda Kyndra değilde bambaşka biri olsaydı... Fakat ona ne kızmak içimden geliyor, ne de darılmak. Bu yüzden dudaklarımdaki gülümsemeyi silmeden onu dinlemeye koyulmuştum. Hogwarts'taki binaları ve kan durumu hakkında bana bilgiler vermekteydi. Umurumda değildi... Muggle doğumluysam kime neydi? Belki de onlardan daha güçlüydüm! Daha yetenekli hatta daha zeki! Bu yüzden böyle ufak ayrıntılara takılamazdım. Bu hem gereksiz hem de çok "çocuksu" olurdu. Yine de önyargılı olmamalıydım. Kim bilir? Belki oraya gittiğimde düşüncelerim hemen değişecekti? Hakkında hiç bir bilgi sahibi olmadığım bir dünyadaydım. Tek yapabildiğim nefes almaktı ki onu da arada unutuyordum...

"Afedersin,cevabını beklemedim...Evet?"
Kyndra'nın ağzından dökülen son cümle beni tekrar dürtmüştü. Başta afallamış, neden bahsettiğini anlamaya çalışmıştım. Birazcık düşünme ve dikkat toplamadan sonra bana en başta sormuş olduğu soruyu anımsadım. Bu sefer cevap vermem kolay olmuştu. Kolay olmuştu fakat, ne dediğimi ben bile bilmiyordum;

"Uhmm, şey... Annem trafik kazası geçirdi ve şimdi yürüyemez halde. İhtiyaçlarımı rahat gideremediğini babama söyleyerek beni Arizona'ya taşınmam için ikna ettiler. Sana defalarca mektup yazdım! Bunu bilmelisin Kyndra! Fakat beni yakalarlar diye çok korktum ve gönderemedim. Fakat kararımı vermiştim, Hogwarts'ta sana hepsini yollayacaktım. Orada ne babam ne annem vardı çünkü. Hatta, bavulumda bir kutuda... Onların hepsini sana vereceğim. Seni unuttuğumu düşünmeni hiç istemiyorum."

Sevecen bir ses tonuna bürünmüş, yüz hatlarımı şekilden şekle sokmuştum. Söylediklerimde son derece ciddiydim. Kyndra'yı bu gün ilk gördüğümden beri, bunu neden söylememiştim bilmiyordum. Kyndra bana neler yaptığımı sormasa belki de aklıma bile gelmezdi, bunu fark etmiştim. Bu yüzden Kyndra için minnet duygumu biraz daha arttırmıştım. Onun yüzüne bir müddet baktım ve ne iyi, ne kötü bir şey söylemesine izin veremeden konuşmama devam ettim;

"Tucson'daki okulum, Springfield'taki okulumdan çok farklıydı. Springfield'taki okulumu bilirsin. Her yerde ağaçlar vardı. Fakat orada... İlk gördüğüm şey kaktüs olmuştu. Başta iğrenmiştim, hiç hoşnut değildim. Fakat orada kaldığım günler beni kaktüslere bile çok bağlamıştı. İnsanlar evlerinde gül, menekşe, ben bahçemde kaktüs besliyordum. Bana hep değişik hem de güzel geliyordu."

Yüzüme gülümseme konduramadan edememiştim. Yavaş yavaş damlalarını yeryüzüne bırakan kara bulutların, damlaları kalmadığını fark etmiştim. Artık yağmur çok fazla yağmıyordu. Çiseliyordu... Kısa zamanda tükenmelerini dilemekten başka bir şey gelmiyordu elimden. Neşeli bir ses tonuna direkt olarak geçiş yapmış ve sesimi alayla yükseltmiştim;

"Ve, en nihayetinde Jeny'nin psikolojisinin yerine geldiğini öğrendim!!"

Konu: Geri: ~ Kiraz Şekeri Ptsi Mart 02 2009, 17:02

İç çekti.Leon'un kendisini suçlamasına dayanamıyordu,onu üzgün görmek istemiyordu.Ve eğer onu biri üzseydi,o kişinin karşısına çıkardı zaman kaybetmeden.Ancak Leon kendi kendini üzüyordu,hemde bir hiç uğruna.Şimdi kime kızmalıydı?Yine Leon'a...Konuşmak için dudaklarını açmıştı,ancak Leon hızla onu durdurdu ve konuşmasına devam etti.Kyndra iki dudağını sımsıkı kapadı ve dinlemeye devam etti.En sonunda Leon sustuğunda,hiç beklemeden Kyndra başladı konuşmaya.
'Ben sana mektupları veremeyeceğim,çünkü hiç biri geri gelmedi.Sanırım annenin eline geçtiler...'
Tüyleri diken diken olmuştu birden.Ancak artık bambaşka bir dünyadalardı,kimi dert edebilirdi ki?Konuşmasına ara vermeden devam etti.
'Üstelik artık kendini suçlamanı istemiyorum Leon,hiç bir konuda.'
Sesi otoriter ve kararlıydı.Bakışlarındaki parıltı bu sefer bir sevinç ışığı değildi.

Başını kaldırdı ve azalan yağmura baktı.Tekrar Leon'a döndüğünde ise onunda yağmurun azaldığını farkettiğini anladı*.Sevinmiş olmalıydı,Tucson'dan ve kaktüslerinden sonra alışması zor olacaktı elbette.Ama burası da yazın çok güzel olabilirdi.Kyndra için değildi tabii,o sıcaktan nefret ederdi.Ancak Leon için daha kolay zamanlar olacaktı.
'Ah,Jenny.'
dedi,şaşkınlıkla baktı Leon'a.Sanki nereden aklına geldiğini anlamamıştı,Jenny'i ise uzun zamandır düşünmüyormuş gibi görünüyordu.Ancak daha bir kaç dakika önce aklından geçirmişti onu.
'Sonunda düzelebilmiş demek...'
dedi ilgisizce.Şu anda başkaları ilgisini çekmiyordu.Seside umursamaz çıkmıştı.Hafifçede omuz silkmişti,çok hafif.

Hogsmeade yine büyücülerle dolmaya başlamıştı.Yağmur neredeyse durmuştu ve içeride bunalan kişiler,kendilerini dışarı atıyorlardı.Yaslandığı duvardan ağırlığını aldı ve isteksizce gökyüzüne baktı.Bulutların arasından görülen güneş,gitme vakti olduğunu açıkça belirtiyordu.Bu konularda iyiydi Kyndra,zamanını güneşe göre ayarlayabilirdi.Yönünü,çevresindeki ağaçlara ve gökyüzündeki yıldızlara göre bulabilirdi.
'Benim gitmem lazım,sonra görüşürüz.'
dedi ve hızlı adımlarla ilerlemeye başladı.El sallamak için arkasına baktı.Leon hala duruşunu değiştirmemişti.El salladı ve kalabalık büyücülerin arasında gözden kayboldu.

Konu: Geri: ~ Kiraz Şekeri Çarş. Mart 18 2009, 19:25

Hastahaneden çıktıgında eve gitmek için arabasına bindi dar sokaklardan ilerleken James için birşeyler almasının güzel olacagını düşündü ve onun en sevdigi çikolata kaplı şekerlerden almaya karar verdi.Dükkan'a girdiginde pek fazla kalabalık yoktu zaten fazla vaktide yoktu bunun için hemen istedigi şeyleri aldı ve ücretini ödeyip oradan ayrıldı.