Karakterin;
Adı ve Soyadı: Elizabeth Rain Jones
Rp Deneyimi: 2,5 yıl
Sorular
I. Hogwarts'ta seçmeli olarak girebileceğin tek bir ders ve önünde dört tane seçeneğin var. Bunlar; Sihir Tarihi, KsKs, SYB ve İksir'dir. Hangisini seçerdin? Neden?
~Sihir Tarihi ve SYB, günlük hayatta işe yarayan şeylerden çok, herşeyi bilen insanların genel kültür seviyelerini arttırmak için öğrendikleri bilgileri içeriyor bence. Temel bilgiler çok iyi derecede bilindikten sonra bu dersler alınmalı. Normal hayatta da, iksiri yapabilecek insanlar her zaman çevremde bulunur, ama bir çatışmada benim yerime savunma yapabilecek birini bulacağımı sanmıyorum. Bu yüzden KsKs olurdu..
II. Yılsonu sınavında yakın arkadaşlarından biri kopya çekti ve şans eseri profesöre yakalanmadı. Büyük ihtimalle çektiği soru iyi bir puan almasını sağlıyacak ve belki de seni geçecek. Kopya çektiğini profesöre söyler miydin? Neden?
~Tabi ki söylemezdim. İnsanın tek rakibi, kendisi olmalıdır. Gerçeği ben bildiğime göre, onun başkalarının gözünde daha yüksek bir mevkide olması,bunu hileyle halletmesi ve benim bunu diğerlerine anlatmam, o arkadaşımı üzmekten başka neye yarar ki? Hem onun yerinde ben de olabilirdim.
III. Bir çatışmanın ortasındasın. Yanında seninle birlikte savaşan arkadaşın yenilmek üzere. Onu kurtarmak için bir şansın var. Ama onu kurtarırsan sen kesinlikle yaralanıcaksın. Bu durumda ne yapardın?
~Yenilirse öleceğini biliyorsam, o yenilince düşmanlar karşısında yalnız kalacağımı da biliyorum demektir. Bu yüzden, alacağım hasarı en az boyuta indirmeye çalışarak ona yardım ederim. Hem zaten, öyle bir ihtimalde, eğer ben onu o şekilde bırakırsam, o devam edemeyecek duruma geldiğinde, yardım etmediğim için pişman olurum..
IV. Arkadaşınla bir oyun oynuyorsun ve seyirci yok (Örneğin; Satranç). Sıra sende ve oyunu kaybediyorsun. Arkadaşının bir an dikkati dağılıyor ve gözünü başka yöne çeviriyor. Hile yaparak oyunu kendi yönüne çevirir miydin? Neden?
~Böyle durumlarda, beni yöneten başka bir güç olur sanki çeremde. Hile yapmamı isteyen.. O güce karşı koyamayıp hile yaparım. Muhtemelen kazanınca pişman olup arkadaşıma hile yaptığımı dalga geçerek anlatırım. Birlikte güleriz ve konu kapanır..
Örnek Rp;
*Anne ? İyi misin?*
*Sadece bir bardak su istiyorum Rain, abartılacak bir şey var mı sence?*
Rain bir an için yatakta yatan annesinin gözlerine baktı, asla sevgi göstermemişti ona. Sevgi? Rain ne düşünüyordu böyle? Sevgi zaten mantıksızlıktı ve annesi -hayatında gördüğü en zeki insan- neden sevgisini belli etsindi ki? Annesinin delici bakışlarından kurtulmak için odadan çıkıp kapıyı kapattı. Kapıyı kapattığı anda annesinin öksürükleri de başladı. Çok güçlü bir kadındı ; ama keşke bu özelliğini Rain için değil düşmanları için kullanabilseydi. Evdeki otoriter düzeni koruyan kişi hep annesi olmuştu, o gün gelip de yataktan kalkacak gücü bulamayana kadar.
Rain duygusal düşünceleri kafasından uzaklaştırmaya çalışırken, koşar adım önünden geçtiği bir tabloya takıldı gözleri. Çerçevenin içinden iki cadı ve iki büyücü ona gülümseyerek bakıyordu. Küçüklüğünden beri vardı bu tablo, yeri hiç değişmemişti. Daha önce hiç ona dikkat etmemişti; ama nedense şimdi, o basit resimde onu çeken bir şey vardı. Anne ve babasının o farklı haliydi belki, dikkatini çeken şey. Annesi, eşinin kollarında çok mutlu görünüyordu.. Ve onu kollarında tutan babası da şimdi Rain'in sık sık dikkatini çeken kırışıklıklara sahip değildi o zamanlar. Ne kadar olmuştu onları böyle mutlu görmeyeli? Mutluluk neydi ki? Eğer bu kadar kolay kaybedilebiliyorsa annesi ve babası tekrar mutlu olabilmek için neden bu kadar uğraşıyorlardı? Kolay kaybedilen şeyler kolay kazanılmaz mıydı?
*Rain suyu dışarıdan getirmeni istemedim, mutfaktan bir bardak su istiyorum. Nedir seni bu kadar oyalayan?*
Annesinin sesiyle tekrar kendine geldi ve son bir kez tabloya bakıp mutfağa girdi. Suyu koyarken eski haline dönmeyi umuyordu. Annesinin ve babasının durumunu umursamayan o küçük kız olmayı istiyordu tekrar. Annesinin odasına döndüğünde onu yatakta doğrulmuş bir şekilde buldu. Suyu verirken geri çekilip onu izledi. Yaşadığı her acı olayda yüzüne küçük bir çizgi atılmıştı sanki, çok zayıftı, büyük bir yarışta saatlerce koşmuş gibi halsizdi ; ama gözlerindeki otoriteden hiçbir şey eksilmemişti. Zayıflık sadece vücudunda belirmişti, eski annesini hatırlatan tek şey olan gözleri, hala aynı güçlü parıltıyla bakıyordu. Rain bir an bir yerde okuduğu bir sözü hatırladı, *Ölüm, şakakların çıkmasıyla başlar.* Annesinin şakakları çok mu çıkıktı? Zayıflıktandı bu, ölüm ile alakası yoktu elbette. Ne saçma şeyler düşünmeye başlamıştı Rain? Annesinin tablodaki yüzü gözünün önüne geldi. Mutluluğu tekrar elde etmek için annesi şimdi bu kadar direniyordu, direndikçe de daha çok acı çekiyordu. Rain o an, mutluluktan nefret etti...
Hala ayakta durmuş bir şekilde ilk kez görmüş gibi baktığını farkettiğinde, annesi yine delici bakışlarını Rain'in üzerine dikmişti. Kim bilir neler geçiyordu kafasından.Komodinin üstünde duran asasına bile uzanacak hali yoktu demek ki, yoksa Rain'den su istemezdi. Asası şimdi sadece bir nesne olmuştu, eskiden elinden düşmemesine rağmen. Onlar bu kadar mutsuzken Rain, yıllardır mutlu taklidi yapmaktan yorulmuştu ; ama sırf yorulduğu için kendi psikolojisiyle beraber onlarınkini de bozmak, bencillik ve aptallıktan başka bir şey değildi. Bu yüzden dakikalarca birbirlerine bakmış olsalar bile, annesine bir şey söylemeden, gayet rahat, şarkı mırıldanarak odadan çıkıp kapıyı kapattı. Koridorun sonunda sadece renkler cümbüşü olarak görünen o tablodaki insanlarla sadece bir an için göz göze gelip odasına girdi. Kafasını çalışma masasına doğru çevirdiğinde, sandalyede odasına çok önemli birşey olmadığı sürece girmeyen birini otururken gördü.Siyah,uzun cüppesinin üstündeki tozlara aldırmayacak kadar elindeki asa ile oynamakla meşgul olan babası, gözlerindeki mutsuzluktan birkaç derece daha üstün bir heyecanla Rain'i bekliyordu, anlaşılan o ki, aylardır evde dönen saçmalığı sonunda Rain'e açıklamaya karar vermişti.
Rain de yatağa,onun karşısında olacak şekilde oturdu ve rahat bir şekilde arkasına yaslandı.Gözlerine yansıttığı mutluluk, birkaç gündür o kadar sahteydi ki, Rain bile aynaya bakarken ne kadar sahte davrandığını farkedebiliyordu ; ama üzgün görünmekten daha iyiydi bu. Kolundaki gümüş bileklikle oynamaya başladı, farkında olmadan. Korktuğu zaman hep böyle yapardı ve babası da bunu bilen nadir insanlardan biriydi.
O konuşmaya başladığında, hatta daha ilk kelimelerinde Rain, kendisini boşlukta gibi hissetmeye başlamıştı bile, babasının söylediği kelimelerin sadece birkaçını duymuştu.. *..annen ölecek.*
Gözlerinde üzüldüğünü belli eden tek şey, yere çevrilmiş olmalarıydı.Gözyaşları yanaklarından asla süzülmedi, bu sefer de süzülmeyecekti.. Gözlerinin yandığını hissederken sadece dilini ısırıyordu. Fiziksel acı, duygusal acıyı bastırabilirdi belki. Gözlerindeki yanma geçince hiçbir duygu yüklemeden babasına baktı. Hep yaptığı gibi güçlü,cesur ve mantıklı davranmaya çalışıyordu. Sadece baktı. Galiba bu sefer mantık, cesaretten daha baskın olacaktı. Ve Rain, asıl o an, mutluluktan nefret etti..
Konu: Elizabeth Rain Jones 
Paz Nis. 12 2009, 15:55
