Clementine Schmitz

Karakterin;
Adı ve Soyadı: Clementine Schmitz
Rp Deneyimi: 1.5 yıl

Sorular

I. Hogwarts'ta seçmeli olarak girebileceğin tek bir ders ve önünde dört tane seçeneğin var. Bunlar; Sihir Tarihi, KsKs, SYB ve İksir'dir. Hangisini seçerdin? Neden?
KSKS. Karanlığı aydınlığa çevirmemde en çok işime yarayacak ders.

II. Yılsonu sınavında yakın arkadaşlarından biri kopya çekti ve şans eseri profesöre yakalanmadı. Büyük ihtimalle çektiği soru iyi bir puan almasını sağlıyacak ve belki de seni geçecek. Kopya çektiğini profesöre söyler miydin? Neden?
Söylemem çünkü belki de çalışmaya vakit bulamamış veya bildiğini unutmuş olabilir. Beni geçmesi önemli değil, belki başkaları onu daha başarılı sanacak ama ben zaten onun kopya çektiğini biliyorum. Doğruyu benim bilmem yeterli. Arkadaşıma sadakatimden asla vazgeçmem

III. Bir çatışmanın ortasındasın. Yanında seninle birlikte savaşan arkadaşın yenilmek üzere. Onu kurtarmak için bir şansın var. Ama onu kurtarırsan sen kesinlikle yaralanıcaksın. Bu durumda ne yapardın?
Kesinlikle onu kurtarırdım.

IV. Arkadaşınla bir oyun oynuyorsun ve seyirci yok (Örneğin; Satranç). Sıra sende ve oyunu kaybediyorsun. Arkadaşının bir an dikkati dağılıyor ve gözünü başka yöne çeviriyor. Hile yaparak oyunu kendi yönüne çevirir miydin? Neden?
Çevirmezdim. Kazanmayı bildiğim gibi kaybetmeyi de bilirim. Hem ucunda ölüm yok ya. Tekrar oynadığımızda ben kazanabilirim. Veya o bu oyunda yanlış bir hamle yapabilir. Arkadaşımı asla kandırmam.

Örnek Rp;

Birdenbire gelir o bildik hüzün. Aniden hissettirir kendini, seni hiç hazırlamadan. Sanki hiç sonu gelmeyecek bir karanlık gibi. Koşsan da o küçük ışığa bir adım bile yaklaşamıyormuşsun gibidir. Çocuklar bile çirkindir öyle zamanlarda. Yağmurun sesini dinlemek bile huzur vermez. Ne en iyi arkadaşın, ne de en sevdiğin kitap çaredir derdine. Ne söylense boş, ne yapılsa gereksizlik derdine çare bulmak için. Çevrendekilerin çabası bir sigara dumanı gibi uçar gider. Sen ise hiç çaba göstermezsin. Çünkü bilemezsin neyin olduğunu, neden böyle hissettiğini, neden anlamsızlaştığını. İnsan bilmediği bir şeye çare bulmak için çaba gösteremezki zaten. Sadece oturur, yatar, bakınır çevresine ve hep susar. İşte bu gün Clem'in tamda böyle olduğu bir gündü. İçinden sadece nereye gittiğini bilmeyerek yürümek geliyordu. İçindeki tek sesi dinledi ve öyle yaptı. Kırmızı elbisesini ve siyah ayakkabılarını giyip, siyah paltounu ve çantasını alıp çıktı.

Berlin'in şubat ayındaki o bildik sert soğuk havası Clem'in bembeyaz tenini yavaş yavaş kırmızıya çevirmeye başlamıştı. Aslında istediği hiç bilmediği bir yere yürümekti ama Berlin'de bilmediği bir yer kalmış mıydı? Evdeki iğnelemeler ve çarpıtılan laflardan kurtulmak için çoğu kez kendini sokaklara atmış ve her seferinde farklı yerler keşvetmişti. Ailenin iyi kızı olup tepkilere maruz kalmasının en iyi yanı bolca gezmesi olmuştu. Neredeyse gitmediği Avrupa ülkesi kalmamış, her tatilini evden uzakta geçirmek için farklı ülkelerde geçirmişti. Clem'in aydınlık tarafı seçmesi üzerine tepki göstermeyen annesi ve babası bu duruma hiçbir şey dememişti. Çünkü ailenin diğer üyelerinin davranışları Clem'i gerçekten çileden çıkartıyordu. Ama bu şubat tatilinde anne ve babası çok ısrar ettiği için bir yere gitmedi. Buna rağmen evde pek durduğu söylenemezdi. Ama zaten küçükken de aynı yerde uzun süre kalmaktan sıkılırdı. Yapısı böyleydi. Aniden karar değiştirir, birden ruh hali tamamen farklılaşabilirdi. Bu yüzden geçen yaz altı ülkeye gitmişti. Sevdiklerinde uzun süre, sıkıldıklarında kısa süre kalmıştı. Ama bu tatilde 15 gün boyunca aynı yerde kalması gerekiyordu. Ve sokaklar hiç değişmemişti. Hala aynı kafeler, aynı dükkanlar hatta aynı insanlar. Göreceğini ummadığı insanlar. Birden yolunu değiştirmesine neden olacak o insan. Ve tabi o Clem'i gördükten sonra Clem'in yolunu değiştirmesi hiçbir işe yaramamıştı. ''Clem! Clementine!'' Clem duymamazlıktan gelerek adımlarını hızlandırdı. Onun da adımlarını hızlandırdığını duyabiliyordu. ''Hadi ama Clem. Çocuk gibi kaçacak değilsin herhalde. Biliyorsun istersem seni yakalarım, daha önceden olduğu gibi.'' Clem hafifçe gülümdesi başta ama yine de durmadı, durmayacaktı, cevap vermeyecekti, yakalasa bile onunla konuşmayacaktı. Artık eskiler yoktu, eski anılar yoktu, eski duygular sönmüştü. Yoksa sönmemiş miydi? Hala kalbi daha hızlı atmıyor muydu varlığını hissedince, hala en büyük özlemi onun gözlerine aşkla bakması değil miydi? Böyle olsa bile ne değişirdi ki? O hala kalbinde kötülük barındırıyordu ve bu yeterliydi. ''Clem nereye kadar kaçmayı düşünüyorsun?'' *Bilmiyorum, gerçekten bilmiyorum.* diye içinden geçirdi. Bir koruluğa yaklaşıyordu ve oraya girmekten başka çaresi kalmamıştı. Ayak seslerinin yükseldiğini duyunca onun koştuğunu anladı ve koşmaya başladı. O mesafeyi hızlıca kapatmaya devam ederken Clem korulukta nereye gittiğini bilmeden ümitsizce koşuyordu. Omzunu tutan el düşmesine neden oldu ve yere yapıştı, o da Clem'in üstüne düştü. ''Özür dilerim, sana boşuna kaçtığını söylemiştim.'' Elini yavaşça Clem'in yüzüne götürdü ve saçlarını kenara attı. Onun bu hareketiyle Clem başını yana çevirdi, onun altında kurtulmak için çabalıyordu. Ama kollarını öyle bir tutmuştu ki kıpırdatamıyordu. Sadece ayaklarıyla ona tekmeler savurmaya çalışıyordu. Tabi bu da sadece boş bi çabadan ibaretti. ''Clem. Clem! Lütfen bir dakika için çırpınmayı bırakıp düzgünce dur. Hey! Sana diyorum!'' Belki de tüm gücünü yitirene kadar devam edecekti. Jack kıpırdatmaması için başını tuttu ve yüzünü Clem'inkine yaklaştırdı. Clem'i öpmek üzereyken Clem'in suratına tükürmesiyle yüzünü geri çekti. Yavaşça Clem'in üzerinden kalktı ve bir ağacın altına oturup cebinden mendil çıkarttı ve yüzünü temizledi. Clem ise hiç kıpırdamadan aynı şekilde duruyordu. Bir süre sonra yukarı kaymış olan elbisesini düzeltti ve ayağa kalkıp yerden çantasını aldı. Jack'e hiç bakmadan geldiği yöne doğru yürümeye başladı. Jack'in hiç tepki vermemesine şaşırmıştı ama hiç umuramadan devam etti. Eğer kendisini öpmesine izin verseydi, biliyordu ki ona karşı koyamayacaktı, gözlerine baktığı an onu affedecekti. Bu yüzden sadece yürüdü. ''Bunu bize niye yapıyorsun? Söylesene Clem! Konuş benimle. Bağır, çığlık at, vur! Birşeyler yap işte! Lütfen... Sadece birşeyler söyle.'' Bağrışlarının ardından gelen yalvarış sahte değildi. Clem bunu biliyordu. Saçlarını savurarak ona döndü. ''Ben bize hiçbir şey yapmadım Jack. Çünkü biz diye birşey yok, hiçbir zaman olmadı, olamadı. Ve inan bana bunun suçlusu ben değilim. Kendi günahlarını benim üzerimden telafi etmeye çalışma. Bu sadece kendini kandırmak olur.'' Kendini ağlamamak için zor tutarak döndü ve yürümeye devam etti. Onun sessiz çığlıklarını, yalvarışlarını duymamak için zihnini kapayarak ilerledi. Güneşin sönmekte olan son ışıklarının ardında ona veda etmeden ilerledi.