Akşam Yemeği Odası

Loreille ailesinin genel yemek odası.Aile genellikle burada hep birlikte yemek yer.

*Kural: Aile yemekleri,ve akşam yemekleri birlikte yeniyor.

Rafael yorucu bir günün ardından Karanlık Lady'disinin onu kabul ettiği eve yakın bir yerlere cisimlenmişti.Bakanlıkta gerçekten yorucu bir gün geçirmişti.Hem oradaki işini yapmak hemde gündemi takip edip bazı esrarengiz olaylarlar karşılaşmak gerçekten onu yormuştu.Şimdi malikhaneye gelmişti.Görkemli holden geçip yemek salonuna yönelmişti.Yemekler hazırlanmıştı.Etraf ışıl ışıl parlıyordu.Rafael direk masadaki Karanlık Lady'disini gördü.Görürü görmez başını öne eğerek selam verdi.

"İyi akşamlar Lady'dim."

diyerek kendisine ayrılan sandalyeye oturdu.Malikhane her zamanki gibi pırıl pırıldı.En ufak bir toz zerreciğine dahi yer yoktu.Rafael bunları düşünürken aklına bu malikhaneye ilk kabul ediliş günü aklına geldi.İsviçredeki ailesi onu bir Ölüm Yiyen olduğunu öğrenince aileden reddetmişti.Ama Karanlık Lady onu kendi ailesine kabul etmişti.Karanlık Lady'e böylece dahada bağlanmıştı.

Mercedes yoğun bir telaş içinde yemek salonuna indi.Malikaneye gelmesinin üzerinden henüz 10 dakika bile geçmemişti.
Bütün gün yemek yememiş olduğunu farketti birden.Karnı oldukça acıkmıştı.
Gün boyunca olaylarla uğraşmış ve iki taraf arasında kalmıştı.İnsan yemek yemeyi unutuyordu tabi.
Mercedes ev cinlerinin başı olan Stuwart'a seslendi.Stuwart hemen yanına gelivermişti.

''Buyrun Leydim.Ne emretmiştiniz?'' Mercedes Stuwart'a döndü.
''Yemek!'' dedi çabucak. ''Kendimi gerçekten de aç hissediyorum.''

Stuwart onu yemek odasına götürdü.Mercedes zaten bütün yemeklerin hazırlanmış olduğunu gördü.
Stuwart'a çok müteşekkir olduğunu düşündü.Şu ev cini,gerçekten de çok işe yarıyordu.Salona girdiğinde Rafael ile karşılaştı.

"İyi akşamlar Lady'dim."

Mercedes Rafael'e baktı.' 'İyi akşamlar Rafael.''

Rafael içindeki Lady'disine olan sevgisi gitgide artıyordu.Kendi ailesine kabul etmiş ve onu Malikhanede kalmasını istemişti.Bu gerçekten büyük bir onurdu Rafael için.Bu yüzden Karanlık Lady'disine duyduğu sadakat ve güven her geçen gün artıyordu.Bu yüzden ona bağlılığını asla kaybetmiyordu.

"Lady'dim umarım gününüz iyi geçmiştir."

dedi.Belki saçmaydı ama bunu sormak istedi kendiliğinden.Hayatının bir kısmını burada yaşamıştı.Geri kalan kısmınıda burada yaşıyacaktı.Lady'disinn yanında.Ailesini asla özlemiyordu.Çünkü onlar kendisini ailesinden reddetmişti.Bu yüzden onları ne görmek istiyordu nede onlarla haberleşmek.

Eileen yavaş adımlarla merdivenlerden inip yemek odasının yolunu tuttu.Bir yandan da yaptığı, ve yapmak zorunda olduğu şeyleri düşünüyordu.
O aşağılık seherbazlar gibi davranmak ve onların arasına karışmak zorundaydı.Çünkü Mercedes ona böyle söylemişti.Onlardan kolaylıkla bilgi sızdıracaktı.

''Aptallar..'' diye düşündü Eileen. ''Asla kazanamazlar..''

Aşağı indiğinde Rafael ve Mercedes'in orada olduğunu gördü.Mercedes herzamankinden de soğuk görünüyordu.Onlara doğru yaklaştı.
Önünden geçen ev cinine aşağılayıcı bir tavırla baktı ve Mercedes'e döndü.

''Mercedes, şu seherbazlar gerçekten de beyinsizler.. beni farketmediler bile..''

Elimdeki tüy kalemi bıraktığımda yavaşça ama zafer edasıyla mırıldandım. “Bitti işte! Tam istediğim gibi.” Gülümsemem tüm yüzümden okunuyordu. Biran önce evime dönme boş işlerimle meşgul olma arzusuyla eve cisimlendim. Ama yine de beklenmedik akşam yemeği ve şu can sıkıcı birçoğuyla tek bir konuşmam bile geçmemiş insanla(rla) -ya da ölüm yiyen mi demeli?- vakit geçirmek canımı sıkıyordu. Sessizce içimden küfürler savurarak malikaneden içeri girdim. Evimde olmanın verdiği o eşsiz duygu ve yemeklerin iştah açıcı kokusu beni bütün olumsuz düşüncelerimden sıyırmıştı. Yüzüme kocaman ve biraz önceki fikirlerimden dolayı duyduğum pişmanlıkla biraz da yapmacıklaşan bir gülümseme yerleştirdim.

Masaya her zamankinden istekli bir şekilde hızlı bir şekilde yaklaştım. Yine de aklıma anında gelen parlak(!) fikirlerin verdiği heyecanla hemen ablamın yanına gidip yalnızca onun duyabileceği bir sesle kulağına fısıldadım.

“Sanırım artık abla kardeş de biraz vakit geçirmeliyiz. Elbette vaktin varsa. Akşam yemeğinden bir saat sonra Steole Barda.”

Bunu o kadar hızlı söylemiştim ki fark edilmediğimi düşünmeye bile başlamıştım. Sessizce boş bulduğum sandalyeye oturup ev cininin yemeğimi getirmesini bekledim. Bana asır gibi gelen birkaç dakika içinde iştahla yemeğimi yedim. Birileri konuşmazsa çatlayabilirdim. Fakat yine de yemeğin çabuk bitmesi için dua ediyordum. Birden Eileen ile göz göze geldik. Masum ve boş bir ifadeyle onu başımla selamlamakla yetindim. Sanırım aramız o kadar da iyi değildi. Yada ben gelmeden önce konuşulan konulardan habersiz olduğum için bana karşı tavırlarını umursamaz olarak algılıyordum. Yine de susup dinlemenin daha doğru bir karar olacağına karar vererek lokmalarımı ağzıma götürdüm.

Rp out: Aynı Rp'yi 2 kere yazınca insan biraz kötü oluyor -_-