Ucu Gelmeyen Boşluk

Boşlukta hissediyordu kendini Yvonné. Ucu ne kadar uğraşırsa uğraşsın gelmeyen bir boşluk. Hani kabuslarınızdan düşerek uyanırsınız da, her şeyin soyut dünyada kaldığını görürsünüz ya, Yvonné'unkiler adeta somut olarak ona bakıyorlardı. Her ne kadar geçmişini Portekiz'de bırakıp gelse de; geçmişin getirdiği korkunç gerçekler bir türlü yakasını bırakmıyordu. Kafası meşgulken gayet rahattı, bir nebze de olsa kafasını bu düşüncelerden arındırıyordu. Ama ya kendini yalnız bıraktığında? Bazı şeyleri kafasında büyütüyor olabilirdi ama bu gerçekti. Sonu hiçbir zaman eline geçemiyecek bir gerçek, onu boğan; hatta delirmesine yol açan bir gerçek. Gerçek demeti... Hani insan içindekileri anlatmak ister de, anlatamaz ya. Hani yemin ettirirler anlatmaması için? O durumdaydı. Konuşmaması gerekiyordu. Bu kimse için önemli olmasa da susması...

Bunları düşünürken ayakları onu Bağıran Baraka'ya götürüyordu. Hala Hogmeade'deydi, kafeden ayrıldığından beri. Geçen birkaç günde eline geçen broşürden Bağıran Bakara hakkında birçok bilgi edinmişti. Herkesi saran merak duygusu elbette onu da sarmıştı ve adeta vücudunu sarmıştı. Herkes orası hakkında ilginç yorumlarda bulunuyordu, çok ilginç ve belki de akla gelmiyecek kadar da fantastik. Korkunç olanları aklına getirmek bile istemeyen Yvonné yağmur üzerini adeta yıkarcasına yağarken küçük patikadan yavaşça geçti. Asla buraya yalnız girecek kadar cesaretli değildi, olacağını sanmıyordu. Çok katlı bu eski püskü görümündeki evin çoğu camı tahtalarla kapatılmış gözüküyordu.

Kadın ceketine daha da sarıldı ve soğuktan kızarmış ellerini nefesiyle ısıtmaya koyuldu. Mavi gözleri etrafı şüpheyle tararken az ötedeki dükkanların süslü tabelalarını inceliyordu. Burası, eve on beş metre kadar uzaklıkta ve baştan savma yapılmış çitlerle çevrelenmişti.

Kevin bu sefer bir bara girip bir şeyler içmek yerine,soğuk havada yürümeyi tercih etti.Sadece işi olanlar dışarıdaydı ve hepsi de hızlı hareketlerle kendilerini sıcak bir yerlere atma telaşı içerisindeydi.Kevin'e alaycı gözlerle bakmaktaydılar.Bu soğukta dışarıda gezmek akıllıca değildi.Hem de salına salına...Ama ne yapacaktı ki?Alkolden bıkmıştı.

Tüm bu düşüncelerin arasında gördü ki birisi de onun gibi amaçsızca dolaşmaktaydı.Ama garipti...Sallanarak yürüyen bir kadın yavaşça bağıran barakaya gidiyordu.Bu gerçekten ilginçti.

Kevin bir an engel olmak istedi.Şifacı ya...Kendini mecbur kılıyordu yardıma.

Koşarak kadına yaklaştı.

"Buralarda ne arıyorsunuz? Yaptığınız çılgınca..."

Çevresine bakınıyordu sadece o mavi gözleriyle... Sorgu aramayan tek yeriydi gözleri. Sadece cevap bekliyordu hayatı hakkında, söyleyemese de konuşuyordu gözleri. Göremeseler de kanıyordu belki de. Ancak hiçbir zaman gözyaşıyla dolmadılar, dolmasını istemezdi Yvonné. Bunun muggle olmaktan daha kötü olduğunu düşünüyordu. Ağlamak ona göre, beş para etmez birinin önünde eğilmekti. asla gözyaşlarına eğilme gibi bir niyeti yoktu.

Kulakları hızla ritim tutan şeye dikkat kesildi. Hızlıca yanına gelen birine aitti bu ses. Belki de onu görmezden gelip geçecek birine... Yvonné yavaşça kafasını sesin yönüne çevirdi ve adımları diğerlerine göre yavaşlamış adamla karşı karşıya geldi. Hoş bir görüntüsü olan adamın gözler masmaviydi. Nedense iletişim kurduğu herkesin böyle güzel gözleri vardı, Yvonné kendini birden sıradan hissetti. Oysa ki onun gözleri her zaman dikkat çekmişti.

"Buralarda ne arıyorsunuz? Yaptığınız çılgınca..." demişti adam sanki hayatında hiç çılgın görmüyormuş gibi. Eğer buraya girmek bu kadını çılgın yapacaksa, adam delirmiş olmalıydı. Kadın dudaklarını büzerek "Sadece gezinti, hepsi bu." demişti suçlu bir çocuk gibi. Sorgulandığını hissetse de umrunda olmıyacaktı. Acaba adam onunla Baraka'ya girebilir miydi? Neden olmasın! Saçlarını rüzgar hafifçe okşarken adama dostça yaklaşmayı deneyecekti. Hoşuna gitmez miydi, evet!

Kadın ona döndü.Sanki yanlış bir şey söylemiş gibi ters ters baktı.sonra gözgöze geldiler.Kadın Kevin'i baştan aşağı süzdü.Kevin de aynısını yaptı.

Bakışmalar bittikten sonra Kadın tamamen döndü:

"Sadece gezinti, hepsi bu." dedi.

Pek masumca yapılan bir geziye benzemiyordu.Yani en azından tek başına yapılmmamlıydı.Aksi takdirde kadının hiç istemeyeceği şeyler başına gelebilirdi.

Kevin dostça bir gülümsemeyle elini uzattı:

"Kevin Tex Hellsing...Sizinle gelmemi ister msiiniz?Tek başınıza biraz tehlikeli olabilir." dedi.

Adam kadına elini uzatmıştı, Yvonné o eli karşılıksız bırakmadan sıktı. Kendini tanıştırması gerekiyordu sandığı kadarıyla. Acaba kendi adını mı söyleseydi, yoksa kimliğini mi gizlese? Daha yeni gördüğü biriyle muhabbet etmek... Az önce düşündüğü şeylerle pek örtüşmüyor gibiydi şimdikiler. Yvonné, mantıklı düşünmeliydi.

"Kevin Tex Hellsing...Sizinle gelmemi ister misiniz?Tek başınıza biraz tehlikeli olabilir."

Adamın isminden sonra söylediği şeyler kendi ismini önemsizleştirmişti. Yvonné ince zekasına bayılıyordu. İsmini söylemekte gecikmek kötü bir davranış değildi. "Ah, evet. Giriş nerede acaba?" dedi soruyu direk Kevin denilen adama yönelterek. Ayağa kalktı ve ceketine saha sıkı sarıldı. Cebindeki asa yerini koruyordu, en ufak harekette kullanacaktı elbette.

Kadın ismini söylememişti ama kendine uzatılan eli sıktı.Bu bile bir şeydi...Kevin kadın elini bıraktıktan sonra ismini soracaktı ki kadın cevap verdi:

"Ah, evet. Giriş nerede acaba?" dedi tatlı bir sesle.

Lanet olsun! Kadın ismini neden söylemiyordu.Kevin bunu sorun etmek istemezdi hele de başındaki sorunlardan sonra.Hiç umrunda olmayabilirdi bu ama ne yapsın merak etti bir kere?

"Yan tarafta...Dikkatli olun bayan,burası biraz engebeli..."

Yvonné ellerini ceketinin cebine soktu ve girişin ona gösterilmesini bekledi. Adam tam konuşacakken girişin sorulması hoşuna gitmemişti anlaşılan. Şuan kadının aklında sadece Baraka değil, içerine nelerin olduğuydu. "Yan tarafta...Dikkatli olun bayan, burası biraz engebeli..." Adamın, söylediğine göre -Kevin'in- kastettiği şey doğruydu, giriş engebeli ve oldukça kaygandı. Yağmurun yağması da bunu iyice pekiştiriyor, girişi zorlaştırıyordu. Kadının en çok korktuğu şey de aralarından birine birşeyin olmasıydı. Olmasını asla istemezdi, olmayacaktı. "Nasıl gireceğiz, oraya?" Yıkık dökük girişi göstererek. Oradan geçmek için hayli uğraşmaları gerekiyordu. En azından giysileri kirlenecekti. Bunu istiyeceğinden de pek emin değildi Yvonné.

Kadın üşümüş görünüyordu.Cekedine iyice sarıldı.Merak eden gözlerle barakaya doğru baktı.Bir kadın merak ediyorsa omu hiçbir şey durduramazdı.Kevin bunu biliyordu.

"Nasıl gireceğiz, oraya?" diye sordu kadın.

Kevin döndü.Kadın endişeliydi.Son on dakika içerisinde böyle görünmememeye çalışmıştı ama bu sefer endişesinin gizleyemedi.

Kevin bunu anlamıştı.Ama bunu yersiz görüyordu.Sonuçta sadece bir barakaydı.Yaşlı,dökük,saçma bir baraka...

"Biraz zor olacak gibi görünüyor madam ama bir şekilde girmeye çalışacağız...Ve birbirimize güvenmeliyiz öyle değil mi?"

Hala gözleri yıkık dökük girişi yokluyordu. Ellerini bu sefer göğsünde birleştirmiş, az zararla girmeyi umuyordu. Saçları... Saçları salıkken rahat edemiyecekti. Az önce bileğine iliştirdiği tokayı saçlarına hızlıca geçirdi. Şimdi daha iyi ve -net- gözüküyordu. Ellerini yeniden eski haline getiren Yvonné konuşmak için ağzını açtığında adamın sesi onu kesti. "Biraz zor olacak gibi görünüyor madam ama bir şekilde girmeye çalışacağız...Ve birbirimize güvenmeliyiz öyle değil mi?" Evet güven... *Hımm. Bay Kevin, benden isteyeceğiniz son şey olsun. Unutmayın öz annem tarafından öldürüldüm ben!* Yvonné içinden güldü adeta. Mezarı bile vardı onun. İçinde bir yaşında bir bebeğin bulunacağı bir mezar, ona aitti. "Evet haklısınız, ilk önce siz?" dedi. Sesi ilk kez titremişti. Neden korkuyordu? Neyden? Ufacık bir evden mi? Saçma!

"Evet haklısınız, ilk önce siz?" dedi Bayan X.

Kevin hala girişe bakıyordu.Zararsız bir evdi sadece.Ev demek bile iltifat olurdu bu kimsesiz yıkıntıya."Ev" diye içinden geçirdi Kevin.Baraka ona gülümsedi sanki.Kevinde ona gülümsedi."Bugün bizmlesin yaşlı baraka,keyfine bak" dedi içinden Kevin.

"Önden bayanlar!" dedi Kevin yardım için elini uzatarak.

Yvonné adamın öncen ona öncülük etmesini beklerken adam ona basit bir nezaket örneğini sunmuştu. Yvonné güldü, sadece güldü ve eli havada bıraktı ve kafasını eğerek yıkık ve kapısı az ötede duvara dayalı girişten geçti. İlerisi sadece girişten gelen ışıklarla aydınlanıyordu ve her yer kapkaranlıktı. Duvarlar pek de usta birinin elinden çıkmışa benzemiyordu ve çeşitli yerleri dökülmüştü. Kadın, ileriye doğru adım attığında parkeler gıcırdamaya başladı ve bu onun ürkmesine yetti. Hızla nefesini içeri çekerken; bu hareketinin adam tarafından farkedilmemesini umdu. Önden gitmek ona göre değildi. "Öncen gitmenizin bence bir sakıncası yok." dedi muzipçe gülümseyerek. Adamın onun önüne geçmesi için holde kenara çekildi.