Hücre.

+ Morwen kalıyor. Kurgusal şu anda, öyle gelip kimse kurtaramaz. Daha iyi bir açıklama yazacağım.

Acı… Vücudunun derinliklere işleyen derin acı… Soğuk ve duygularındaki buz tutmuşluk… Neler olmuştu, nerdeydi? En ufak bir fikri yoktu bu soruların cevapları için. Bedeninde hissettiği yorgunlukla, olduğu yerden kalkamıyordu. Sersemlemiş gibiydi, kaldıramıyordu bedenini. Duyguları daha da sersemlemişti sanki onlar daha donuktu... Çığlıkları boğazında düğümleniyordu. Etrafına baktı. Herkes nerdeydi? Morwy… O ses burada da bırakmamıştı onu. “ Morwy…” Harfler uzuyordu duvarlarda. Yankıladıkça, ses Morwy’i sersemleştiriyor; garip bir duruma getiriyordu. Gözlerini tam açamıyordu, bir bulanıklık vardı gözlerinde. Bir sis perdesi hakimdi ortama. Yavaşça damlayan gözyaşlarını hissediyordu; ama parmaklarını kaldırıp yüzünü narince okşayacak gücü yoktu. Gözbebekleri ıslandıkça, etraf daha da netleşiyordu sanki. Burası neresiydi şimdi anlayacaktı. Demir parmaklıklara benzeyen şeyler, beton bir duvar; sessizlik, karanlık ve güneşin büyük çabalarla kırıp, yüzünü gösterdiği bir pencere boşluğu… Elleriyle kendini kaldırmaya çalıştı, ulaşmalıydı. Nerde olduğunu tam kestiremiyordu. Ya profesör? Ona ne olmuştu… Cezalandırılmak üzere gitmemiş miydi yasak ormana? Peki, şimdi neden buradaydı? Ya diğerleri… Milyonlarca soru vardı kafasında, onu çıkmaza sürükleyen. Hıçkırmaya başladı, ellerini yumruk yapmış duvarlara vuruyor, bir çocuk gibi tekmeliyordu. Gözyaşlarının yere düşmesiyle oluşan ses onun yalnızlığı yüzüne vuruyordu. *Şıp şıp*… Korkuyordu, o ses neden onu bırakmamıştı; şimdi anlıyordu. Haklıydı demek ki. O kadın haklıydı hep, kendine dikkat etmeliydi Morwy. Bir şeyler hatırlıyordu dün geceye ait. Profesör Anakin’in sesi… O biliyordu kesinlikle, Morwy’nin neden burada olduğunu biliyordu. İçinde bir öfke, belki de bir umut doğmuştu. Duyguları tam anlamıyla donukken, neler hissettiğini de kestiremiyordu. Gözyaşlarını sevmişti ansızın, dudaklarından süzülürken diliyle yakaladı onu. Gözlerini pencereye dikti, sanki güneş vardı. Belki de yanılıyordu, karanlık ve yalnızlık. Asla ayrılmayan bir ikiliydi onlar…

***

'Bazıları' ölmemem gerektiğini söyledi. Kusura bakma Tarık,seni de yoruyorum.

’Kimse tuzakların ne kadar tehlikeli olduğunu bilecek kadar akıllı değil.’’

Kısılan gözleri, tarihi içine absorbe etmiş hanın duvarları arasında bedeniyle birlikte gezinirken, tuzağın yavaş yavaş kurulduğunu fark etti. Bedenini, bir ölüm sessizliği içerisinde onun peşinden sürüklerken, hücreye doğru yol aldılar, geldiler, evet. Asası cebinde, bir hayalet misali, onun yorgun öfkeli gözlerine baktı. O da onu görmüştü. Ama artık çok geçti;her şey için. Morwen’e gülümser bir bakış attı ve:

‘’Bu senin açından bir tecrübe olacak evlat. Bu şerefi sana bahşediyorum.’’

dedi. Ardından asasını ona hızlı bir şekilde doğrulttu, şakağına doğru. Ve:

‘’Avada Kedavra’’

diye, Morwen’in de duyabileceği bir şekilde fısıldadı. Kanlara bulanmış bedeni, mutluluk içinde parıldıyordu. Kanı yalıyordu, manyakça alışkanlıklarından biri tahrik edilmişti yine. Ve elinin tek bir hareketiyle, hücre muhteşem bir odaya dönüştü. Morwen’e konuştu:

‘’Buraya seni hapiste bırakmaya gelmedik küçüğüm.’’

Ardından kanlar içinde kalan profesörü orada bırakarak gerçek ölüme, çevreye, yani Ottawa’nın sessiz havasına karıştı.

+ N'apıcam şimdi o.O Ben rp bırakıyordum tam, rp değişmiş^^.