~ Karanlıkta Aranılan*

~ Hava durumu : Karanlık, Soğuk ve rüzgâr.
~ Konu : Hayatında zorluklardan güçsüz düşen bir kız ve karanlıkta aranılan güç.
~ Role Player'lar : Morwen Arsiãna + [ İsteyen pm atabilir; 1 kişi daha gerekli ]

Karanlık ve sis… Morwy etrafı göremiyordu. Bir sis hakimdi gökyüzüne. Karagöl, her zamankinden daha bulanık ve siyahtı bugün. Sanki istediklerine sahip olamamanın verdiği nefretle, Morwy’e bakışlar savuruyordu. İstediklerine sahip olmak… Evet, bu kesinlikle zor olmalıydı, hemde çok zor. Neden bu kadar zordu peki? Yoksa sorun isteyenlerde miydi? Ah, olabilirdi. Gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı Morwy’nin. Dudaklarına süzüldükçe, yanaklarında hissettiği gıdıklanma duygusu onu rahatsız etmişti. O rahatsızlıkla bir çırpıda sildi, üzerindeki kıyafetin koluyla sildi bir çırpıda. O yoksundu, tüm duygulardan yoksun. Aciz ve kimsesiz… Ellerini dizlerinde gezdirmeye başladı. Onlara bile hakim olamıyordu belki de. Dizlerini bükmüş, tüm gücüyle vücuduna sabitliyordu. Öylece durdu bir süre. Gözleri açmış, göle bakıyordu. Gözlerinde kızarıklığı hissediyordu. Karagöl’e baktı. O da Morwy gibi, karanlıktı. Mutsuzdu o da belki de, olamaz mıydı?* Saçmalamayı kesmelisin, tabiî ki olamaz. Morwy, mutsuz değil. Her şeyi kendi istedi ve istedikleri oluyor. O kötü bir kız. Mutlu olmayı hak etmiyor. * Morwy, iyi biriydi. Duygularını kontrol edemiyordu sadece. Duyguları ve mantığı… İkisini bir arada kullanmak bu kadar mı zordu artık? Zor olmalıydı. Parmaklarıyla toprağın üzerinde gezdirdi bir süre ellerini, o beyaz elleri bile artık beyaz değildi. Toprağın çamurunda değildi belki de, kirliydi. Düşleri de mi öyleydi yoksa? Kirli ve yoksun. Kendine baktı, gözleri şişmiş olmalıydı. Gülümsedi, zorla da olsa denemeliydi. Bir anda muggleların teorisi geldi aklına; ‘ Gülmek, bilmemkaç kası çalıştırır’ Komik gelmişti Morwy’e; ama bu saçma düşünce, onun tekrar gülümsemesine neden oldu. Ayağa kalkmak istedi dik durmak… Ellerini biraz daha arkaya götürdü ve destek almaya çalıştı. Tam kalkacaktı, tekrar oturdu olduğu yere. Kalkacak gücü mü kalmamıştı? Kendine sinirlendi. * Sen güçsüz değilsin, ne sanıyorsun kendini? Bu kadar kolay yıkılacak biri mi? Hemde yalnız kaldı diye? Güldürme beni. Herkes seni çok seviyor. Çabuk git buradan.* Haklıydı. Herkes Morwy’i seviyordu. Onları çeken bir duyguya sahipti Morwy. Onun duyguları, diğerlerini anlamasına sebep oluyordu. Peki ya kendisi, o kendisini asla anlayamazdı. Çalılıkların kıpırdandığını duydu. * Çıt* Ürktü bir anda. Neler oluyordu? “ Orada” Sesi kısık çıkıyordu ve ürkek. “ Orada kim var?” Bir çırpıda söylemişti tüm cümleyi. Sesinden tiksinmişti bir anda. Ağlayan küçük bir kız…

Morwen korkuyordu. İçinde bir his vardı, tüm vücudunu saran ve bitmek bilmeyen, acıya benzeyen... Sadece beklemeye başladı Morwy. Gitmek istemiyordu. Bir yanı çek git buradan derken, diğer yanı acıyı seviyordu sanki. Bir yanıt alamamıştı sorusuna; ama sanki bir şeyler onu izliyordu. Hissedebilmişti, sezgileri kuvvetliydi onun. Kendisine çeki düzen verdi, gözyaşlarını sildi sert bir hareketle. Yanağını tahriş etmişti, tuzlu damlalar ve sert bir el darbesi. Ellerini çırptı, çıkan ses kulaklarını tırmalıyordu. Bir uluma duymuştu, yakınlardan geliyordu; belki de çok uzaktan... Bilmiyordu. Sessizce fısıldamaya başladı sessizliğe. Narin sesiyle bir şeyler mırıldanıyordu.
' Biliyorum, uzaklarda birşeyler var...
Sahip olmam gerekenler oradalar,
Sadece beni bekliyorlar,
Gözyaşlarımı silmek için ellerini uzatıyorlar...
Gelemiyorum üzgünüm,
Sizi yine bırakıyorum...
Ben istemedim böyle olsun,
Gözyaşlarımda boğuluyorum... '
Morwy hıçkırıyordu, daha doğrusu içinde saklıyordu çığlıklarını. Korkusu, içindeydi şimdi. Biliyordu, bugün birşeyler olacaktı. Neydi bu? Belki de karanlıkta aradığını bulacaktı; o gücü...

Morwen duyguları ve mantığının iç darbeleriyle savaşıyordu. Neler yapmalıydı? Bu 4 sene ona zamanla birlikte doğru orantıda, kaybettirmiş miydi birçok şeyi? Kazandırmış olması lazımdı; öyle olmalıydı. Biliyordu, kazandıkları vardı. Kazanmak ve kaybetmek... Bu kadar kolay olmamalıydı hiçbir şey.
Yaklaşıyordu. O her neyse yaklaşıyordu. Belki de onun tam arkasındaydı; aralarındaki mesafe bir nefes uzaklığındaydı. Belki de artık, tüm özelliklerini kaybetmiş biriydi Morwy. Sezgileri bile güçsüz kalmıştı. İçindeki korku daha da artarken, gözlerindeki damlalar hâla hafif hafif süzülürken yanaklarından; bir ses kulağına çınladı. ' Saat geç , moraller bozuk. Gözyaşları .. Anlatmak istediğin birşey varmı ? ' Profesör... Bu profesör Anakin olmalıydı. Sesini çok iyi tanıyordu onun. Sert ve kararlı; ama bazen bir o kadar da yumuşak, bir baba gibi yakın. Gözlerini hafifçe kaldırdı, arkasındaki o kuvvetli kişiyi görmek istercesine, döndürdü vücudunu... ' Profesör... Siz burada mıydınız? ' Sesi tiz çıkıyordu; ağlamaktan ses telleri çatlamış olmalıydı. Belki de içinde sakladığı çığlıklar, onu yıpratmıştı. Profesörün içine işleyen sıcak gülümsemesiyle beraber, olduğu yerden kalkarken güçsüzlüğünü unutmuştu, dikti. Karanlık ve iki kişi... Belki de aranılan güç. Morwy, kafasında milyonlarca soruyla gözlerini göle dikmişti. Arkasında bir anda beliren banka bıraktı kendini. Profesörün sıcak ellerini vücudunda hissetmişti. Üşüdüğünü sezdi... Sıcaklık. ' Teşekkür ederim. ' Sessizce fısıldıyordu. Teşekkür etmeliydi. Sıcak bir baba özeniyle, küçük kızını soğuktan korumak... Gözyaşlarını silerken, profesörün sıcaklığını hissetmişti. Aslında belki de aranılan oydu. Baba... Aradıklarını bulamıyordu Morwy, kimse yoktu. İkisi de şimdi; gözlerini Karagöl'ün yalnızlığına dikmiş, sessizliği dinliyordu. Belki de cevaplanacak soruları bekliyordu.