Arka Bahçedeki Mezarlık

Konu: Arka Bahçedeki Mezarlık Paz Mart 29 2009, 20:39

Malikanenin en uzağında bulunan bu alan, Majere Ailesinin ölü evleri gibidir. Arka bahçenin en arka kısmında bulunan büyük alan tamamen sarmaşıklarla kaplıdır. Arada yeni otlar çıkmaya başlandığında büyüyle hemen yok edilir. Mezarlıktaki tek bitki sarmaşıktır. Mezarların etrafı, sarmaşıkların dolanması ve koruma alanı oluşturması için büyük kütüklerle çevrilmiştir. Kütükler yaklaşık üç metre boyundadır ve bir anıt mezarının kolonları gibi gözükmektedir.
En uçta ailenin bilinen ilk büyüğü Raistlin Majere'nin mezarı vardır. En büyük mezar da ona aittir. Raistlin'in hemen yanında eşi, Majerelerin annesi, Kitiara'nın mezarı vardır. Daha sonra ise diğer aile büyüklerinin mezarları başlar ve bu son kütüğe kadar ilerler. Her yeni bir ölümde son kütük malikane tarafına doğru kayar.

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Paz Mart 29 2009, 20:40

Ray kafası çok sıkkındı.Kendinden nefret ediyordu.Ama bunu neden yaptığını bilmiyordu.Londra'ya cisimlenmişti.Hemde reddedildiği ailesinin Malikhanesine.Buraya sık sık gizlice gelip Ölüm Yiyen olan dedesini ziyaret ediyordu.Onunla bir kaç dakika onu öylesine rahatlatıyordu ki.Adımlarını hızlandırdı.Karanlık ve kenarları çalılarla dolu olan bir patikadan ilerliyordu.Sonra birden malikhanenin mezarlığında buldu kendini.Hemen dedesinin mezarına doğru hızlıca ilerledi.Mezar bakımlıydı.Beyaz mezar taşı hala yeni gibiydi.Mezarın başındaydı şimdi.Taşta oyulmuş sözleri okuya biliyordu.Dedesinin adı yazıyordu.Başkada bir şey yazmıyordu.Yanına gelmişti.İçini garip bir duygu kapladı.Ne mutluydu nede üzgün.Ortada kalmıştı.Gözlerini mezara kilitledi.

"Yine benim dede.Sevgili torunun.Senin yolundan gittiğim için aileden sen gibi dışlanan torunun.Nasılsın?Niçin soruyorum ki benden iyi olduğun kesindir.Yo yo bende iyiyiğim ama şu aralar bir dosta hele senin gibi bir dosta ihtiyacım var.Tabi bunu yapmak için senin yolundan ayrılacak değilim.Daima sen gibi davranıcağım.Kolumdaki dağlan işareti daima taşıyacağım.Senin gibi.Ama asla senin kadar mutlu olamıyacağım hemde hiç."

dedi.Sözleri fısıltı gibi çıksada akşam sessizliğini bozuyordu.Şimdi sadece orada durup mezara bakıyordu.Keşke yanımda olsan diye düşünüyordu.Artık mutluluk ve kederin ortasında değildi.Keder onu oradan çekip almıştı.Şimdi üzgündü.Mutsuzdu.Ama dedesinin yolunda ilerlediği için çok ama çok gururluydu.Orada öylece durdu ve oraya baktı.

out:Kitiara,Alexis ve Ray'in anlaşmalı rpleridir.Bu yüzden başkaları dalmasın

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Paz Mart 29 2009, 21:11

Kitiara hızla mermer merdivenlerden inip arka bahçeye açılan kapıya yöneldi. Mezarlığı temizleme görevi bu ay kendisine aitti. Asasını kontrol ederek malikaneden ayrıldı. Uzun patikaya doğru ilerledi, mezarlık malikaneden oldukça uzakta bulunuyordu. Niçin bu kadar uzağa inşa edilmiş olduğunu hiçbir zaman anlamamıştı. Sonuçta ölüm hep onların yanında olacaktı, ondan böylesine korkmak niyeydi? Patikada ilerlerken bir yandan da asası yardımıyla yol kenarındaki papatyalara küçük su damlacıkları gönderiyordu. Bu onun küçüklüğünden beri yaptığı bir şeydi, belki de bir eğlenceydi ama bu eğlencenin papatyaları diri tuttuğu bir gerçekti. Yolun kaybolup yerini büyük sarmaşık yapraklarının ve uzun otların aldığını görünce mezarlığa yaklaştığını anladı. Yeşil gözleri maviye dönüyor, saçlarının kızıllığı ateşe benzemeye başlıyordu. Yüzü ifadesiz bir hale büründü, gerilmişti. Belki de mezarlığı uzağa inşa etmeleri iyi olmuş diye düşündü kendisindeki değişimi fark edince.

Uzun siyah eteği büyümüş otlara takılıyor, onun ilerlemesini engelliyordu. Çareyi bir eliyle eteğini kaldırmakta buldu. Artık bir eli eteğini tutarken, diğer eli asasıyla çevresindeki otları temizliyordu. Bu temizleme işini herkes yapabilirdi aslında ama nedense bu görev hep aile liderlerinin olmuş, yıllardır bu gelenek ‘gelenek denilirse’ bozulmamış. Kitiara ilk kütüğe geldiğinde rahatladı. Bir eliyle kütüğe yaslandı ve arkasını mezarlığa vererek, temizlediği alana baktı. “İyi iş çıkardım.” Diye fısıldayıp yeniden mezarlığa döndü, sarmaşıklardan atlaya atlaya ilerliyordu ki başka bir ses duydu. Sesi duyar duymaz atlamayı kesip etrafı dinlemeye çalıştı. Bir fısıltıydı bu, bir erkek sesi. Kitiara’nın yüzü iyice gerginleşti. Asasını sımsıkı kavrayıp etrafında döndü, asası saldırmaya hazır duruyordu. Ayakları fısıltının geldiği tarafa doğru ilerledi. Gittiği taraf, aileden atılmış olan dedesinin kardeşi Caramon’un mezarıydı. İçi iyice bir tuhaf olmuştu. Orada ne olduğunu çok merak ediyordu. Mezara iyice yaklaştığında siyah bir cübbe gördü. Bir büyücü mezarlığa gelmişti, hem de Caramon’un mezarına! Kitiara hemen yanındaki kütüğün arkasına gizlendi. Soluk alış verişi hızlanmış, kalbinin vuruşları artmıştı. Mezarın başında duran kişinin yüzünü görmeye çalıştı ama başarısızdı. Duruşuna bakılırsa bir erkekti ama bu hiçbir şey ifade etmiyordu. O sırada mezarın başındaki adam yüzünü hafifçe çevirdi. Kitiara adamın yüzünü gördüğü anda şoka uğradı. Gözleri olabildiğine açılmış bir şekilde iki yıl önce aileden reddedildiğini söylediği Ray’e bakıyordu. Ray ise kendisini hala görmemişti. Emin olmak için gözlerini sıkıca kapattı ve tekrar baktı, işte Ray yine oradaydı.

Burada bir kütüğün arkasında öylesine duramazdı, ailesini koruması gerekiyordu. Reddedilmiş birinin malikaneye girmesi oldukça tehlikeliydi. Malikane korumasını nasıl aşmayı becermiş? Diye geçirdi içinden. Düşüncelerde gezinmeyi bırakıp Ray ile konuşması gerektiğini düşündü ve gizlendiği kütüğün arkasından çıktı. Asası hala elinde sımsıkı duruyordu ve Ray’e çevriliydi.

“Ray! Burada ne işin var, hemen buradan gitmezsen sana zarar vermek zorunda kalacağım!” Kitiara şaşırdığı kadar da sinirlenmişti. Ray nasıl olur da güvenliği kırardı?

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Paz Mart 29 2009, 21:25

Ray arkasından gelen sesle irkildi.Asasını elinde arkasına döndüğünde aile liderleri ve çocukluğundan beri arkadaş oldukları Kitiarayı gördü.Asasını indirdi.Şimdi yüzünde hüzünün yayıldığını hissediyordu.Çaresizdi.İstesede kendi ailesinden birini öldüremezdi.Gözlerini kıstı.

"Kitiara!Sana...sana zarar vermiyeceğim.Sadece buraya dedemi ziyarete geldim.Lütfen anla beni hiç kimsem yok.Herkes bana sırtını dönüyor.Lütfen sadece burada bir ziyaret yapıyorum."

dedi.Elleri tirer gibiydi.İçinden lanet okuyordu kendine bunca zaman yakalanmaz iken şimdi yakalanmıştı.Ama karşısındaki kişiye zarar veremezdi.Çünkü o akraası ve yeni aile lideriydi.Asasını cübbesinin içine koydu.Kitiara'ya döndü.Asasını hala kendisine doğrulttuğunu görebiliyordu.Ama yüzünde şaşkınlık ifadesi vardı.

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Paz Mart 29 2009, 21:56

"Kitiara! Sana...sana zarar vermeyeceğim. Sadece buraya dedemi ziyarete geldim. Lütfen anla beni hiç kimsem yok. Herkes bana sırtını dönüyor. Lütfen sadece burada bir ziyaret yapıyorum."

Kitiara Ray’in söyledikleri karşısında iyice şaşkına dönmüştü. Böyle bir yolu kendisi seçmişti, Karanlık Lord’a katılmasaydı yalnız kalmayacaktı. Ailesiyle birlikte yaşayacak, aralarında sorun olmadan geçineceklerdi. Kuzeninin yüzüne baktı, ne kadar da değişmişti? Oysa ki yalnızca iki yıl geçmişti. Hem de nasıl zor iki yıl… Bakanlıkta onunla karşılaşmamak için yapmadığı şey yoktu neredeyse Kit’in. Karşılaşmama çabaları sonuç vermiş, son toplantıdan bu yana onun yüzünü görmemişti. Görmemesi Ray’deki değişimi fark etmesine sebep olmuştu. Ray büyüdükçe yakışıklı bir yüze sahip olmuştu ama şimdi ondan eser kalmamıştı. Gözleri gölgelenmiş hatta göz çevrelerinde büyük siyah halkalar oluşmuştu. Kitiara Ray’i incelemeyi bırakıp kendinden emin bir şekilde konuşmaya başladı:

"Böyle bir yolu sen tercih ettin Ray, herkes seni düşüncelerinden uzaklaştırmaya çalıştırırken sen hiçbirimizi dinlemedin. Gidip Karanlık Lord’a hizmet etmek uğruna aileni bıraktın.” Kitiara biraz duraksadı, bunları yeniden konuşmanın ne faydası olurdu ki? “Her neyse, bunları iki yıl önce de defalarca sana söyledim, emin ol Ray seni aileden uzaklaştırırken çok fazla acı çektim bu yüzden lütfen buraya gelme.” Kitiara’nın kalbindeki merhamet alevlenmişti. Ray’e bakarken bu ateş iyice harlanıyordu. Küçükken beraber oynadığı kuzeni, sırdaşıydı. Hatta Hogwarts’ta aynı binaya seçilmişlerdi. Bu aralarındaki bağı iyice kuvvetlendirmişti ve sonra… Sonrası gerçekten kötüydü. Ray’deki değişim herkesin ilgisini çektiği gibi Kit’in de ilgisini çekmişti. Onunla ilk konuşan da o olmuştu. Seçtiği yolun yanlış olduğunu defalarca söylemişti; ancak bu Ray’in fikrini değiştirmesine yetmemişti ve kaçınılmaz son oldu: Kitiara çok sevdiği kuzenine aileden uzaklaştırıldığını söyledi. O dönem Kit için büyük sıkıntılarla geçmişti… Sonuçta geçmişti. Ve şimdi Ray’i yeniden karşısında görmek ona hiç de iyi gelmemişti. O sırada Ray asasını cübbesinin içine yerleştirmişti. Kit bir ara asasını kaldırmayı düşündü ama sonra bu düşünceyi kafasından savuşturdu. Tedbiri elden bırakmaması gerekiyordu. Bu konuşmayı daha fazla uzatmamaya karar verdi:

“Şimdi buradan git ve bir daha da karşıma çıkma!” çektiği acı konuşmasına yansımıştı. İçinden ‘lütfen’ dedi. Eğer Ray hemen oradan ayrılmazsa Kit aile lideri olarak ailesini korumak zorunda kalacaktı, her ne kadar acı verse de onu buradan kovacaktı. Bu yüzden Ray’in kendi isteğiyle gitmesi en iyisi olurdu.

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Paz Mart 29 2009, 23:08

Ray şaşkındı.Üzgündü.Ama dedesinin yolundan gitmişti ve gidecektide.Onu kimse kararından döndüremezdi.Ama içindeki ses gidip aileye tekrar katılmasını söylüyordu.Bunu yapamazdı.Yapmayacaktı.Ama burdan kuzeni ile rahat konuşmadan gitmeyecekti.Derin bir nefes aldı.

"Bu yolu seçtiğim için ne utanıyorum nede pişman oluyorum.Sadece bu aralar biraz yanlız kalmaktan korkuyorum o kadar.2 yıl.Ne çabuk geçti değil mi?Ama benim için hem hızlı hemde çok kötüydü.Önce sizi kaybettim.Sonra arkadaşlarımı.Bu kadar kötümüydü.Bana kalırsa evet.Ama bu yoldan dönmemi sağlayacak bir şey değil Kitiara.Ama sizi ailemi o kadar özledim ki.Seni burada gördüğüm için o kadar mutluyum ki.Seninde acı çektiğini görüyorum.Sende benim gibisin Kit.Merhametini saklayamayan birisin."

Ray 2 yıl aradan sonra kuzenine eskisi gibi hitap etmişti.'Kit' demişti.Ama hala içinde bulunduğu durumdan dolayı kendinden nefret ediyordu.Bir Ölüm yiyen olduğu için önceleri gurur duyuyordu.Şimdi ise grupları yavaş yavaş dağılmıştı.Karanlık Lord'ları ülke dışına gitmişti.Kendisini yanlız bırakmıştı.Arkasından esen hafif rüzgarı çok iyi hissediyordu.Tekrar Kitiara'ya döndü.

"Kitiara sen benim en sevdiğim aile ferdi oldun.Hiç pes etmeyen o küçük kız hala karşımda.Sizi unuttuğumu sanıyorsan yanılıyorsun.Daima aklımdaydınız.Hiç çıkmadınız."

dedi.Artık sözcükler boğazında düğümleniyordu.Söyleyecek söz bulamıyordu.Kitiara'ya baktı.Küçüklükten beri en iyi arkadaşı olan Kitiara'ya.

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Paz Mart 29 2009, 23:25

Kitiara ile aralarındaki son konuşma tam bir fiyaskoydu. Yine orta yolu bulamamışlardı ve Alexis bu duruma her geçen gün daha da sinir oluyordu. Kendisine ait şüpheleri varken nasıl rahat edebilirdi? Ve bunu yaparken Kit öyle rahattı ki Alexis kesinlikle aralarındaki sorunu paylaşmalıydı. Tek problem Kitiara’yı bulmak diye düşünürken kardeşinin mezarlıkta olacağını hatırladı. Oradan nefret etse de katlanmalıydı. Kendisi için… Malikanenin arka merdivenlerinden koşar adımlarla indi. Saçlarını uçuşturan rüzgara küfürler savurarak yol alıyordu. Asası ayağına takılacak en ufak bir çalıya dahi lanet savurabilirdi. Ölümün bu kadar burunlarının dibinde hissettirilmesi fikri kim bilir hangi aile büyüğü tarafından akıl edilmişti. Kendisi de ölünce acaba burada mı olacaktı? Belki ölen teyzesi ile amcası onu izliyordu. Bunları düşününce içi daha da ürperdi. Bir an önce Kit’i bulmalı ve onunla buradan çıkmalıydı.

Ani bir kararla daha sessiz ilerlemeyi düşündü. Kitiara’nın kendisiyle baş başa olduğu şu anları dışarıdan biri olarak izleyebilirdi. Fakat yaklaştıkça gelen seslerden Kit’in yalnız olmadığını anladı. Daha dikkatli baktığında ise karşısında duran insanın aileden iki sene önce çıkarılan Ray olduğunu fark etti. Aileden çıkarılan birisinin malikane sınırları içerisinde ne işi vardı? Ray’in ölüm yiyen olması zaten başlıca büyük bir sorunken…

Kitiara’nın birkaç adım gerisinde asasına sıkıca sarılarak durdu. Gözlerindeki nefret kardeşininkinden daha büyüktü. Yine de ondan önce neler olduğunu öğrenmek için Kit’in sözünü bitirmesini bekledi. Zihnini okuyacaktı. Yalnızca özel durumlarda böyle bir izin vermişlerdi birbirlerine. Yüzünde sinsi bir gülümseme oluştu.

"Bu yolu seçtiğim için ne utanıyorum nede pişman oluyorum.Sadece bu aralar biraz yanlız kalmaktan korkuyorum o kadar.2 yıl.Ne çabuk geçti değil mi?Ama benim için hem hızlı hemde çok kötüydü.Önce sizi kaybettim.Sonra arkadaşlarımı.Bu kadar kötümüydü.Bana kalırsa evet.Ama bu yoldan dönmemi sağlayacak bir şey değil Kitiara.Ama sizi ailemi o kadar özledim ki.Seni burada gördüğüm için o kadar mutluyum ki.Seninde acı çektiğini görüyorum.Sende benim gibisin Kit.Merhametini saklayamayan birisin."

İyi yalan diye düşündü. Bize zarar vermeyecekmiş. Kim bilir ölüm yiyene güvenebilirdi ki! Kit belki ona acıyabilirdi ama Alexis asla… Kısa bir sessizliğin ardından hemen araya girdi asasını açıkça elinde tutup tehdit yağdırmaya hazırdı.

“Senin leşin bile bu mezarlığa giremeyecekken seni neden burada görüyoruz Ray! Benden, ailemden ve kardeşimden uzak dur. Kit'de olan merhametin yarısının bile bende olmadığını biliyorsun!”

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Paz Mart 29 2009, 23:43

Ray biranda Alexis'i görmüştü.Öfkeli ve kin dolu gibiydi.Ona söylediği söz Ray'i çok etkilemişti.Bir bilselerdi hissettiklerini.İçinden kendisine lanet okuyordu.Dostları,ailesi herkes ona düşman olmuştu.Bu muydu yani çekeceği ceza buy muydu?Ölmek dahi bunun yanında daha iyi kalırdı.İçindeki hüzün git gide artıyordu.Eski günlerini hatırladı.O güzel günlerini.Alexis'e tekrar baktı.Kin ve öfkesi daha da artıyor gibi görünüyordu.Artık dayanamıyordu.İçindekileri dökmenin tam zamanıydı.2 yılın hüznü ve öfkesini dökme zamanıydı.Cüppesini çıkardı.Yere attı.Dizleri üstüne çöktü.Başını öne eğdi.

"Lanet olsun!Öldür beni Alexis öldür!Sizi kaybetmek kolay olduğunu mu sanıyorsun?Hayır! Beni anlamaman normal beni kimse anlamıyor.Eskiden Karanlık Lorda itaat etmektan gurur duyardım.Ama şimdi-şimdi hiç bir gurur belirtim yok.Lanet olsun ki yok!"

dedi.Gözlerinden gelen yaşlara engel olamıyordu.Başı hala öne eğikti.Alexis ve Kitiara'yı göremiyordu.Ama üstüne odaklanmış bakışlarını hissedebiliyordu.

"Yoruldum Alexis yoruldum.Sizi ona karşı korumaktan yoruldum.Karanlık Lordu size zarar vermesini engellemekten yoruldum!Bunu yapmamalıydım.Biliyorum hep beni uyardınız ama ben dedemi örnek aldım ve onun yolunda ilerledim.İlk zamanlar bunu yaptığım için o kadar mutluydum ki.Ama sonra bir yıl sonra herkesin beni terk ettiğini gördüm.Bunun yükünü kaldırmak-gerçektende çok zordu Alexis.Yapamadım.Daha fazla kaldıramadım.Yoruldum.Hayattan-herşeyden-yoruldum!"

dedi.Son cümlesini söylerken yumruk yaptığı ellerini toprağa vurdu.İçindeki öfkeyi oraya aktarma çabası içindeymiş gibi görünüyordu.Ağlıyordu.İlk defa birinin karşısında ağlıyordu.Yıpranmış göz kapaklarından göz yaşları damlıyordu.Bir süre sessizlik oldu.Tekrar konuşmaya başladı.

"Öldürün beni."Başını kaldırdı.Şimdi Alexis'i ve Kitiara'yı görebiliyordu.Alexis'i asa tutan elinden yakaladı.Asasını göğsüne götürmesini sağladı.Şimdi göğsünde dayanmış asanın ucunu hissedebiliyordu.Alexis'e baktı.

"Öldür beni!Kurtulmak istiyorum artık bu azap ve çileden lanet olsun bana!"

dedi.Tekrar gözyaşları yüzünden akmaya başladı.Hayatın ilk defa ölmeyi bu kadar arzulamıştı.Alexis'e baktı.

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Paz Mart 29 2009, 23:47

Kafasını dağıtmak için dışarı çıkan Wolf malikaneye yeni dönmüştü.Tam kapıdan içeri girip salona yöneliyordu ki arka bahçeden sesler duydu.Oraya doğru yöneldi, pencereden dışarı baktığında Ray oradaydı.Dedesinin mezarının önündeydi.Kitiara ve Alexis karşısındaydı diz çökmüş onlara yalvarıyor gibi görünüyordu.Wolf asasını bir kılıç gibi çekerek oraya doğru ilerledi.Ray'i gördüğünde delirmiş gibiydi, Kit ve Alexis'te oradaydı.Asasını Ray'e doğrultarak Kitiara'ya baktı, yüzünde bir merhamet ifadesi vardı.Ray yalnış yapmıştı, buraya gelmemeliydi.Wolf yaklaşırken onu hala fark etmemişlerdi, Ray'in konuştuğunu duydu;

"Yoruldum Alexis yoruldum.Sizi ona karşı korumaktan yoruldum.Karanlık Lordu size zarar vermesini engellemekten yoruldum!Bunu yapmamalıydım.Biliyorum hep beni uyardınız ama ben dedemi örnek aldım ve onun yolunda ilerledim.İlk zamanlar bunu yaptığım için o kadar mutluydum ki.Ama sonra bir yıl sonra herkesin beni terk ettiğini gördüm.Bunun yükünü kaldırmak-gerçektende çok zordu Alexis.Yapamadım.Daha fazla kaldıramadım.Yoruldum.Hayattan-herşeyden-yoruldum!"

Ray'in gözlerinden yaşlar dökülüyordu ama Wolf buna aldırmadı.Timsah göz yaşlarıydı bunlar asasını sımsıkı kavrayarak Ray'e yöneldi.Onu hala farketmemişlerdi, Ray başını öne eğmiş konuşuyordu ve kuzenleri onu izliyordu.Ray tekrar konuşmaya başladı;

"Öldürün beni!" diyerek kafasını kaldırdı.Alexis'in asa tutan elini kavradı ve kendi göğsüne götürdü."Öldür beni!Kurtulmak istiyorum artık bu azap ve çileden lanet olsun bana!" Wolf ise bundan hiç etkilenmedi ve acımasızca kükreyerek konuşmaya başladı;

"Ne kadar da iyi rol yapabiliyorsun.Lord'un ortalıktan kaybolunca zavallı bir köpek gibi yanımıza mı gelmek istiyorsun? Hiç inandırıcı değil." dedi.Asasını Ray'e doğrultmuştu, bir Alexis'e bir de Kit'e bakıyordu.

OUT: Bozmadan devam et, gireceğimi Sena'ya söledim.Son yazdığın mesajı siz rp ye devam et..

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Paz Mart 29 2009, 23:49

out:Kitiara,Alexis ve Ray'in anlaşmalı rpsi deniliyor okumadın galiba.....

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Ptsi Mart 30 2009, 08:31

Ray ailesinden Wolf'u gördü.Onu Kitiara yada Alexis kadar sevmiyor olsada oda ailesinden.Ona zarar veremezdi.Bir anlık bir öfke batlaması yaşamaya başladı.İçindeki hüznün yerini öfkesi alıyordu.Son bir yıl böyle krizler geçiriyordu.Önce çok üzülüyor sonrada bir sinir krizi geçiriyordu.Alexis'in elini bıraktı.Ayağa kalktı.Artık gözlerinden gözyaşıda akmıyordu.Tamamen öfke ile dolmuştu içi.Wolf,Alexis ve Kitiara'ya baktı.Wolf'un asası hala ona doğrultulmuş bir şekildeydi.Onalara arkasını döndü.yerde duran cüppesini aldı.Üstüne geçirmedi.Asasını çıkardı.Alexis ve Kitiara'ya baktı.Sonra Wolf'a döndü.Yüzünde soğuk bir tebessüm oluştu.Artık ne olanları hatırlıyor ne de nasıl ağladığını.Kafasında sadece dedesinin kendisine küçükken anlattıkları kafasında çınlıyordu.Asa sıkıcı kavradı.

"Karanlık Lordun ortadan kayıp olması seni hiç ilgilendirmez Wolf!Buraya gelip bize küçükken tasladığın büyüklüğü taslama!Ben eski Ray değilim artık.Buradan gitmeliydim ilk başta.Kitiara beni gördüğü anda buradan gitmeliydim.Ama sizinle konuşmak bana son 2 yılımın en güzel gününü verdi.Sizlere teşekkür ederim.Ama mağdem ailede bu kadar kötü bir şöhretimiz var,banada o şöhreti alıp gitmek düşer.Ama sakın şunu unutmayın.Sizi asla unutmayacağım."

dedi.Onlara baktı.Şaşkın ve öfkeliydiler.Oda öfkeliydi artık.İçindeki hüzün ve pişmanlık ortadan kayboldu.Orada durdu sadece.Arkasını döndüğü anda birinin asasından çıkan büyüyü kendine isabet etmesini istemiyordu.Elinde kavradığı asayı tekrar cüppesinin içine kattı.Onlara bakmaya devam etti.

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Ptsi Mart 30 2009, 10:02

"Bu yolu seçtiğim için ne utanıyorum ne de pişman oluyorum.Sadece bu aralar biraz yalnız kalmaktan korkuyorum o kadar. 2 yıl .Ne çabuk geçti değil mi? Ama benim için hem hızlı hem de çok kötüydü. Önce sizi kaybettim. Sonra arkadaşlarımı.Bu kadar kötümüydü.Bana kalırsa evet.Ama bu yoldan dönmemi sağlayacak bir şey değil Kitiara.Ama sizi ailemi o kadar özledim ki.Seni burada gördüğüm için o kadar mutluyum ki.Seninde acı çektiğini görüyorum.Sende benim gibisin Kit.Merhametini saklayamayan birisin."

"Kitiara sen benim en sevdiğim aile ferdi oldun.Hiç pes etmeyen o küçük kız hala karşımda.Sizi unuttuğumu sanıyorsan yanılıyorsun.Daima aklımdaydınız.Hiç çıkmadınız."

Ray her ne kadar pişman olmadığını sadece yalnızlıktan korktuğunu dile getirse de pişmanlık ve umutsuzluk sözlerinden öylesine anlaşılıyordu ki Kit’in bir anlık yine eski günlere dönmesini sağladı. O günleri düşünmek kendisine acı veriyordu, çünkü bir daha böyle günleri yaşamayacaklardı. Düşünmeyi bıraktı, fazla anlamsızdı. Merhametinin belli olmasına kızarak eski dostuna döndü:

“Bizi kaybedeceğin o yolu seçtiğinden beri belliydi, Ray. Bunu önceden de tahmin etmiş olmalıydın. Beni burada gördüğün için fazla mutlu olmamanı öneririm sana, çünkü inan her ne kadar merhametli olursam olayım ailemi korumak zorundayım.” Asası titremeye başlamıştı. İki arada kalmak böyle bir şey olmalıydı herhalde. “Ve aile kurallarına uymak…” Bu kısmı daha da kısık bir şekilde söylemişti. Kit, Ray’in söylediklerinin yalan mı gerçek mi olduğunu kavrayamıyordu. Onun beynine girmeyi düşündü ama bunu yapacak cesareti de yoktu. Sonra kendinde büyük bir güç topladı, evet yapması gereken Ray’in beynindekileri açığa vurmak olacaktı. Büyülü sözcükler azından çıkacaktı ki birden arkasından Alexis’in geldiğini gördü. ‘Hay aksi… Buradan gitmeliydin Ray, şimdi her şey… Her şey daha da karışık bir hal alacak. Yalnızca beni görüp gitmeliydin.’

"Senin leşin bile bu mezarlığa giremeyecekken seni neden burada görüyoruz Ray! Benden, ailemden ve kardeşimden uzak dur. Kit'de olan merhametin yarısının bile bende olmadığını biliyorsun!”

Kit sinirden yüz hatları gerilmiş üvey kardeşine göz ucuyla baktı. Asası hala Ray’a doğruydu ve bu Alexis’in Ray’e saldırması için gayet de teşvik edici bir durumdu. Bir an asasını indirmeyi düşündü ama yine daha önce de bu fikrinden vazgeçtiği gibi yine vazgeçti. Tedbiri elden bırakmamalıydı. Ray’in söylediklerinin doğru olup olmadığından emin bile değildi. Alexisle son görüşmesinden bu yana hiç konuşmamışlardı. Kit’in en son istediği şey ise ilk konuşmalarının böyle bir durumda olmasıydı.

"Lanet olsun!Öldür beni Alexis öldür!Sizi kaybetmek kolay olduğunu mu sanıyorsun?Hayır! Beni anlamaman normal beni kimse anlamıyor.Eskiden Karanlık Lorda itaat etmektan gurur duyardım.Ama şimdi-şimdi hiç bir gurur belirtim yok.Lanet olsun ki yok!"

Kit bir an Ray’e doğru hamle yapacaktı ki durdu. ‘Bu çocuk canına mı susamış?’ diye düşündü Kit,. ‘Nasıl olur da Alexis’e öldür beni der. Alexis’in böyle bir fırsatı kaçırmayacağını bilmiyor mu?’ dedi içinden. Bir yandan da Alexis’i kolluyordu. Onun bir delilik yapıp Ray’i öldürmesini engellemeliydi.

"Yoruldum Alexis yoruldum.Sizi ona karşı korumaktan yoruldum.Karanlık Lordu size zarar vermesini engellemekten yoruldum!Bunu yapmamalıydım.Biliyorum hep beni uyardınız ama ben dedemi örnek aldım ve onun yolunda ilerledim.İlk zamanlar bunu yaptığım için o kadar mutluydum ki.Ama sonra bir yıl sonra herkesin beni terk ettiğini gördüm.Bunun yükünü kaldırmak-gerçektende çok zordu Alexis.Yapamadım.Daha fazla kaldıramadım.Yoruldum.Hayattan-herşeyden-yoruldum!"

‘Bizi Karanlık Lord’a karşı korumak mı? Yaptığı gerçekten bu muydu?’ Kit, neye inanacağını bilemez bir halde bunları geçirdi aklından. O sırada Ray Alexis’in asasını kalbine doğru getirmişti. ‘Gerçekten ölmek mi istiyor yoksa bu bir tür oyun mu? Oyunsa niçin böyle bir şeye ihtiyaç duyuyor?’ Sorular Kit’in beynini yemeye başlamıştı.

"Öldür beni!Kurtulmak istiyorum artık bu azap ve çileden lanet olsun bana!"

Ray’in gözlerinden yaşlar akmaya başlamıştı. ‘Bunlar da mı oyunun bir parçası?’ Kit ani bir hareketle ikinin arasına girdi. Ray’i Alexis’ten uzaklaştırdı. Ray’e dönüp sessizce “Sana ilk git dediğimde gitmeliydin!” dedi. Daha sonra Alexis’in yanına gidip “Senin burada ne işin var? Çok önemli bakanlık işlerinle boğuşmuyor muydun sen? Ne zamandan beri aile sorunlarıyla ilgilenmeye karar verdin?” Kit öfkesini adeta Alexis’e kusmuştu. Sonra kendini toparlayıp onu bir şey söylemesine izin vermeden. “Her neyse, şu iş hallolsun bu konuyu daha sonra konuşuruz. Lütfen her şeyi bana bırak. Burada…” Mezarları göstererek “Büyüklerimizin yanında kavga çıkmasını istemiyorum. En azından buna saygı göster.” Dedi. Son söylediklerini Ray’in duyamayacağı bir şekilde dile getirmişti. Ray artık aileden biri değildi bu sebeple aile içi sorunlardan haberi olmamalıydı.

O sırada Kit’in hiç beklemeyeceği bir şey oldu: Wolf yanlarına gelmişti. “Hiç kimse normalde bu lanet yere gelmezken, ne oldu da herkes burada?” diye fısıldadı öfkeyle. Wolf ve Ray küçükken de bolca kavga ederlerdi ve büyümüş halleriyle de kavga kaçınılmaz olacaktı. Kit’in görevi ise burada çıkacak bir kavgayı engellemekti.

"Ne kadar da iyi rol yapabiliyorsun.Lord'un ortalıktan kaybolunca zavallı bir köpek gibi yanımıza mı gelmek istiyorsun? Hiç inandırıcı değil."

Wolf, Kit’in içindeki çatışmayı okumuşçasına Ray’e bir soru sormuştu. Kit de bu sorunun cevabını çok merak ediyordu. Öte yandan Wolf’un sinirini de bastırması gerekiyordu. Asası hala Ray’i gösteriyordu. Kolu uzun zamandan beri bu konumda olduğu için yorulmuştu. Kit, asasını Ray’e doğru tutarak Wolf’un yanına ilerledi. Elini Wolf’un omzuna ‘Sakin ol’ dercesine koydu. Sonra kulağına fısıldadı: “Burada kavga çıkmasını istemiyorum.”

"Karanlık Lordun ortadan kayıp olması seni hiç ilgilendirmez Wolf!Buraya gelip bize küçükken tasladığın büyüklüğü taslama!Ben eski Ray değilim artık.Buradan gitmeliydim ilk başta.Kitiara beni gördüğü anda buradan gitmeliydim.Ama sizinle konuşmak bana son 2 yılımın en güzel gününü verdi.Sizlere teşekkür ederim.Ama mağdem ailede bu kadar kötü bir şöhretimiz var,banada o şöhreti alıp gitmek düşer.Ama sakın şunu unutmayın.Sizi asla unutmayacağım."

Ray bunları söylerken yerden kalkmış, gitmeye hazırlanmıştı. Ray’in söyledikleri Kit’in kulağında hala yankılanıyordu. 'Sizinle konuşmak bana son iki yılımın en güzel gününü verdi.' Kit, Ray’in söylediklerine inanmak istiyordu ama bir şeyler buna engel oluyordu. Belki onunla düzgünce oturup yeniden konuşmalıydılar ama şimdi değil. Şimdi alınacak hiçbir karar mantıklı ya da sağlıklı olmayacaktı. En azından Kit, böyle düşünüyordu. Bir anlık düşüncelerini Alexis’e açtı, belki de bir toplantı yapmalıydılar. Önerisini söyledikten sonra beynini yine kapattı. İçinde bulunduğu kararsızlığı Alexis’in öğrenmesi hiç de iyi olmazdı. Bunu ileride bir koz olarak kullanabilirdi. Alexis’in vereceği cevaba bağlı olarak toplantı yapıp yapmayacaklarını söyleyecekti. Alexis’ten bir cevap beklerken yeniden Wolf’a döndü, yalnızca onun duyabileceği bir şekilde “Lütfen çok fazla üstüne gitme, biliyorum ona zarar vermek için yanıp tutuşuyorsun ama bu şimdi ve bu mekanda yapılacak bir şey değil. Lütfen Wolf sakin ol.” Kit birden kendini ara bulucu gibi hissetti, bu oldukça kötüydü.

out: Wolf'un katılmasında sorun yok... (Yalnızca uyarımı unutmasın xD) Bu arada bundan sonra Ray, Kitiara, Alexis ve Wolf sırasıyla yazılsın. Ray ve ben yazdım, sıra Alexis'te (:

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Ptsi Mart 30 2009, 10:47

Olaylar Alexis’in beklediğinden de şaşırtıcıydı. Kaçan, kendilerini terk eden Ray şimdi ona doğrulttuğu asasını tutmuş kendisini öldürmesini istiyordu. Bu seve seve yapardı ama onu engelleyen tek şeyin birisini insan içinde öldürmeme isteğinden kaynaklandığını biliyordu. Ölen kişinin gözlerinden ölümü görmek yalnızca ona ait olmalıydı. Paylaşılamayacak duyguların sadece ona ait olması gibi…

"Lanet olsun!Öldür beni Alexis öldür!Sizi kaybetmek kolay olduğunu mu sanıyorsun?Hayır! Beni anlamaman normal beni kimse anlamıyor. Eskiden Karanlık Lorda itaat etmektan gurur duyardım.Ama şimdi-şimdi hiç bir gurur belirtim yok.Lanet olsun ki yok!"

Herhalde kendisinin onu gözünü kırpmadan öldürebileceği gerçeğini unutmuş olmalıydı. Yine de içindeki şüphe duygundan kaçmak için çırpınmaya başlamıştı. Ya gerçekten geri dönmüşse? Bir anlık şaşkınlığını yüzünde belli etmemeye gayret ederek Ray’i dinlemeye devam etti. Merhamet etmek Kitiara içindi.

"Yoruldum Alexis yoruldum.Sizi ona karşı korumaktan yoruldum.Karanlık Lordu size zarar vermesini engellemekten yoruldum!Bunu yapmamalıydım.Biliyorum hep beni uyardınız ama ben dedemi örnek aldım ve onun yolunda ilerledim.İlk zamanlar bunu yaptığım için o kadar mutluydum ki.Ama sonra bir yıl sonra herkesin beni terk ettiğini gördüm.Bunun yükünü kaldırmak-gerçektende çok zordu Alexis.Yapamadım.Daha fazla kaldıramadım.Yoruldum.Hayattan-herşeyden-yoruldum!"

Bizi? Korumak? Şaka yapıyor olmalıydı. İçindeki anlık inanca kızarak eski haline dönmüştü. Yorulmuş olabilirdi, ailesini özlemiş olabilirdi fakat ne olursa olsun onlar için iyilik düşünemeyecek kadar bencilliğini Alexis’ten gizleyemezdi. Daha ne olduğunu anlayamadan asası, Ray ve kendisi arasında kaldı. Kitiara ise kardeşini tanımanın verdiği bir hamleyle aralarına girdi. Onunla konuşmuştu. Ne söylediğini anlamasa da Ray’le konuşması pek de hoş karşılayacağı şeylerden değildi.

"Senin burada ne işin var? Çok önemli bakanlık işlerinle boğuşmuyor muydun sen? Ne zamandan beri aile sorunlarıyla ilgilenmeye karar verdin?” Kendisine konuşma fırsatı vermeden sözlerine devam ediyordu. Biliyordu ki Alexis böyle bir lafın ardından sonra konuyu dağıtabilridi.

“Her neyse, şu iş hallolsun bu konuyu daha sonra konuşuruz. Lütfen her şeyi bana bırak. Burada…Büyüklerimizin yanında kavga çıkmasını istemiyorum. En azından buna saygı göster.”

Haklıydı. Evet bunu daha önce düşünmemişti. Fakat Kit haklıydı. Başını hafifçe eğerek onu onayladı. Saygı, her şeyden önce dedesine olan saygısı elindeki asasını gerçi çekmesini sağlamıştı. Yine de Kit’e öfkeli bir bakış fırlattı. Bu konuyu kesinlikle ayrıca konuşmaları gerekiyordu. İşi ailesinden sonraki en önemli unsurdu. Ama önceliği ailesindeydi. Her ne kadar Kit bunu kabul etmese de…

"Ne kadar da iyi rol yapabiliyorsun.Lord'un ortalıktan kaybolunca zavallı bir köpek gibi yanımıza mı gelmek istiyorsun? Hiç inandırıcı değil."

İndirdiği asasının yerini Wolf’un asası almıştı bu sefer de. Kuzenini görmekten duyduğu mutlulukla ona doğru gülümsedi. Ardından gözlerini tekrardan Ray’e dikti.

"Karanlık Lordun ortadan kayıp olması seni hiç ilgilendirmez Wolf!Buraya gelip bize küçükken tasladığın büyüklüğü taslama!Ben eski Ray değilim artık.Buradan gitmeliydim ilk başta.Kitiara beni gördüğü anda buradan gitmeliydim.Ama sizinle konuşmak bana son 2 yılımın en güzel gününü verdi.Sizlere teşekkür ederim.Ama madem ailede bu kadar kötü bir şöhretimiz var,banada o şöhreti alıp gitmek düşer.Ama sakın şunu unutmayın.Sizi asla unutmayacağım."

Kit tüm konuşma boyunca kapadığı zihnini tekrardan Alexis’e açmıştı. Kendisinin düşündüğü şeyi düşünüyor olmalıydı. “Bırakalım gitsin.” Ama Kit toplantı istiyordu. Neden? Demek ki ona karşı şüphe duymuştu. Yine de cevabını olumlu kullandı. “Bence bırakmalıydık da gitmeliydi Kit ama istediğin gibi olsun. Toplantı yapılacak.” Zihniyle yolladığı mesajın ardından suskunluğunu tekrardan korudu. Bu öneriyi Kit verirse daha sağlıklı olacaktı. En azından ara bulucu olan oydu…

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Ptsi Mart 30 2009, 11:49

Bu basit sözlere inanacak kadar aptal değildi.'Karanlık Lord ortadan kaybolduğundan ne yapacağını şaşırdı, bu yüzden aileye geri dönmek istiyor' diye düşünüyordu.Kuzeni Kitiara elini omzuna koydu, "Burada kavga çıkmasını istemiyorum" diye fısıldadı.Tam o sırada Ray tekrar konuşmaya başladı;

"Karanlık Lordun ortadan kayıp olması seni hiç ilgilendirmez Wolf!Buraya gelip bize küçükken tasladığın büyüklüğü taslama!Ben eski Ray değilim artık.Buradan gitmeliydim ilk başta.Kitiara beni gördüğü anda buradan gitmeliydim.Ama sizinle konuşmak bana son 2 yılımın en güzel gününü verdi.Sizlere teşekkür ederim.Ama mağdem ailede bu kadar kötü bir şöhretimiz var,banada o şöhreti alıp gitmek düşer.Ama sakın şunu unutmayın.Sizi asla unutmayacağım."

Lord'un ortadan kaybolmasıyla bu konu direkt ilgiliydi.Lord ortadan kayboldu ve oda bir köpek gibi geri döndü.'Ben eski Ray değilim' Eski Ray olmasa da ne farkederdi ki, ona zarar mı verecekti? Bu düşünce çok komikti.Wolf'a bu konuşmalar hiç inandırıcı gelmiyordu.Kitiara tekrar Wolf'un kulağına fısıldadı;

“Lütfen çok fazla üstüne gitme, biliyorum ona zarar vermek için yanıp tutuşuyorsun ama bu şimdi ve bu mekanda yapılacak bir şey değil. Lütfen Wolf sakin ol.”

Evet! Ona zarar vermek için yanıp tutuşuyordu.Onu tek bir hamlede öldürebilirdi.Sadece yalnış bir cevabını bekliyordu ama Kitiara burada olay çıkmasını istemiyordu.Bu yüzden kendini tutabildiği kadar tutacaktı.Asasını hala Ray'e doğrultuyordu, neler olacağını merak ediyordu.Kitiara'nın kararsız olduğu her halinden belli oluyordu.Wolf sinirli bir şekilde konuşmaya başladı;

"Zavallısın! Tam bir zavallı! Karanlık Lord'un yanındayken bizi hiç özlemedin değil mi? Lord'un kaybolduğu anda soluğu bizim yanımızda alıyorsun.Dua et ki şuanda uygunsuz bir ortamdayız, yoksa seni mahvederdim."

Onunla ölesiye duello yapmak istiyordu.İçindeki öfkeyi daha fazla tutamıyordu.Kit ve Alexis azda olsa ona inanmışlardı.İki sene boyunca olanları ne kadar da çabuk unutabilmişlerdi..

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Ptsi Mart 30 2009, 12:03

Ray söylenenler karşısında bir kahkaha attı.Delirmiş gibiydi ne yaptığını bilmiyordu.Hüzün ve öfkenin arasında bir zavallı gibiydi.Kafayı sıyırmaktan korkmuyordu.Bu yüzden istediği kadar dengesiz hareket edebilirdi.Sonra gülmeyi bıraktı yüzünde korkunç bir ifade takındı önce onlara baktı sonra arkasını döndü.Dedesinin mezarınına bakıyordu şimdi.Dedesiyle mi konuşuyordu yoksa kendisini onun yerine geçirip kendisiyle mi konuşuyordu.Sesler fısıltı halindeydi.Ama sonra dayanamadı.Son sözlerini öfkeli ve sesli bir şekilde söyledi.

"Yapmalıyım.Artık bu azap ve çileden kurtulmak istiyorum.O bana güç ve zenginlik vermiş olabilir ama benden mutluluğumu aldı.Bu yüzden yapıcağım."

dedi.Arkasını döndü.Karşısındaki 3 çift gözü gayet net bir şekilde görüyordu.Onlara baktı.İçindeki savşa hala sürüyordu ama savaşa o ikilem içierisende kalan zavallıda girmişti.Artık hiç bir şeyden korkmuyordu.Gözlerini kıstı.Derin bir nefes aldı.

"Sizinle konuşmak gerçekten bana iyi geldi.Artık beni bir daha görmeyeceksiniz.Bir daha asla sizi göremeye ve rahatsız etmeye gelmiyeceğim.Sizi üzdüğüm için çok özür dilerim.Bunun için kendimi asla affetmiyeceğim.Ama şunu sakın unutmayın sizi Karanlık Lorda karşı daima korudum!"

dedi.Arkasını
döndü.Hızlı bir şekilde geldiği patikadan geri dönmeye başladı.Şimdi
içindeki savaşı o zavallı kazanmıştı.Artık kendine
gelmişti.Uyanmıştı.Yaptığı şeyin ne kadar kötü olduğunu gördüğü için
kendinden nefret etmeye başladı.Arkasındaki ailesinin yanında olmayı o
kadar istiyordu ki ama artık çok geçti.Onlar kendisini
istemiyordu.Karanlığın içinde bir daha buraya dönmemek üzere kayboldu

Konu: Geri: Arka Bahçedeki Mezarlık Ptsi Mart 30 2009, 18:41

“Bence bırakmalıydık da gitmeliydi Kit ama istediğin gibi olsun. Toplantı yapılacak.”

Kit, mesajı beyninde bir şimşek gibi hissetmişti. Alexis, öfkeli olmalıydı. Kararını açıklamak üzere Wolf ve Ray’e döndü; ancak onlar arlarında tartışmakla meşguldüler.

"Zavallısın! Tam bir zavallı! Karanlık Lord'un yanındayken bizi hiç özlemedin değil mi? Lord'un kaybolduğu anda soluğu bizim yanımızda alıyorsun.Dua et ki şuanda uygunsuz bir ortamdayız, yoksa seni mahvederdim."

Neyse ki Wolf, Kit’i duymazlıktan gelmemiş, onun isteğini kabul etmişti. Yoksa burada, hem de büyüklerinin ruhlarının yanında kıyasıya rekabetin alevleneceği bir düello patlak verecekti. Bu Kit’in istediği son şey olurdu. Bir yandan kararsızlığı beynini yiyip bitirirken bir yandan toplantıyı nasıl dile getireceğini düşünüyordu. Alnından bir damla ter eline düştü. Elini alnına koyduğunda sırılsıklam olduğunu fark etti. Nasıl da zor durumda kalmıştı. Saçlarının dipleri su içindeydi ve rüzgar esmeye başlamıştı. Biraz daha burada kalırsa hasta olma ihtimali çok yüksekti. Bu sebeple bir an önce toplantıyı ilan etmeliydi. Tam ağzını açacaktı ki Ray söze girdi.

"Sizinle konuşmak gerçekten bana iyi geldi.Artık beni bir daha görmeyeceksiniz.Bir daha asla sizi göremeye ve rahatsız etmeye gelmiyeceğim.Sizi üzdüğüm için çok özür dilerim.Bunun için kendimi asla affetmiyeceğim.Ama şunu sakın unutmayın sizi Karanlık Lorda karşı daima korudum!"

Bunları söyler söylemez hızla yanlarından ayrıldı Ray. Kitiara’nın söyleyeceklerini dinlemedi bile. Aslında belki de onun gitmesi iyi olmuştu, toplantıdan haberdar olmaması daha iyi olurdu. Ne de olsa sonucu öğrenecekti. Derin bir nefes verdi, rahatlamıştı. Bu görüşmenin kavgasız sonuçlanması büyük bir mucizeydi. Her ne kadar kendini ara bulucu gibi hissedip, kendinden iğrense de ara buluculuğu işe yaramışa benziyordu. Bunu Alexis hiç kaçırmayacak, bolca kafasına kakacaktı. Rahatlayınca karşısında duran iki sinirli yüze döndü:

“Bu konuda aile üyelerinin toplanacağı bir toplantı yapmamız şart, her ne kadar bunu istemeseniz de olacak. Öğrencilere bu durum baykuşlar yoluyla bildirilir ve toplantıda konuşacağımız konular hakkında fikirleri alınır. Kesin sonuca böylece varırız. Ayrıca Wolf konuşacağımız tek konu bu değil, bir başka konuya daha değineceğim.” Sinsice Alexis’e baktı. Bu sefer onun beyninde bir şimşek yaratarak ‘Poison’ dedi. “Bir ile üyesine ulaştım. Ama onunla ilgili şeyleri burada söyleyemem. Burası…” Mezarları göstererek “Burası fazla uygunsuz.” Kalbindeki rahatlama, sesinden oldukça net anlaşılıyordu. “Her neyse şimdi toplantıda konuşacağımız konular üzerinde çalışmaya gidiyorum. Bence siz de burada kalmasanız iyi olur.” Arkasını döndü ve mezarlığın çıkışına doğru ilerledi. Sonra bir şey unutmuşçasına geri döndü. “Sanırım buraya asıl gelme nedenimi unuttum.” Asasıyla büyük bir daire çizdi ve sessizce bir şeyler söyledi. Asasından çıkan ışık, mezarlıktaki sarmaşıklar dışındaki tüm bitkileri yok etti. Küçük bir gülümsemeyle yeniden arkasını döndü ve malikaneye doğru ilerlemeye başladı. "Malikanede görüşürüz..." Wolf ve Alexis’in beyninden kim bilir neler geçiyordu? Bunu anlaması zor olmazdı ama bu düşünceleri toplantıda duymak istiyordu.

Toplantı yapılacak demişti fakat bunun ne getireceği konusunda hiçbir fikri yoktu. En azından Kitiara’yı dinleyerek onun eline güç verdiğine inanıyordu. Önderlik vasıflarını kullanmak konusundaki başarılarını daha önce de birçok kez yaşamıştı. Yine de anlayamadığı şey işe yaramaz bir aile üyesini geri kazanmak için neden bu denli istekliydi? Önüne gelen birkaç tutam saçı da geriye attı. Wolf’a baktı, kendisi gibi düşünüyor olmalıydı. Yine de kuzeni öfkesini saklamama konusunda daha da rahattı. Suçlamasını yapmıştı. Bir yandan Kit’e bakarken bir yandan da söylenenleri düşünüyordu.

"Zavallısın! Tam bir zavallı! Karanlık Lord'un yanındayken bizi hiç özlemedin değil mi? Lord'un kaybolduğu anda soluğu bizim yanımızda alıyorsun.Dua et ki şuanda uygunsuz bir ortamdayız, yoksa seni mahvederdim."

Haklıydı. Kim bir çıkarı olmadan kurduğu düzeni bırakıp geri dönmek isterdi ki? Bu sevgiden yada özlemden daha da fazlasını gerektirirdi. Bir çıkar…

"Sizinle konuşmak gerçekten bana iyi geldi.Artık beni bir daha görmeyeceksiniz.Bir daha asla sizi göremeye ve rahatsız etmeye gelmeyeceğim.Sizi üzdüğüm için çok özür dilerim.Bunun için kendimi asla affetmeyeceğim.Ama şunu sakın unutmayın sizi Karanlık Lorda karşı daima korudum!"

“Sonsuza kadar gitsen keşke!” Yine de Ray’i son kez görmeyeceğini biliyordu. Kit bu işin peşini bırakmazdı. “Keşke bu kadar inatçı olmasa” diye düşünse de bundan kaçamayacağını biliyordu. Sadece üçü kaldığında Alexis kararı açıklaması için kardeşini bekledi. Kabullenmişliğin verdiği öfkeyle Kit’e nefretle bakıyordu. Elindeki asasını tutarken elinin yumruk şeklini aldığını anlamamıştı bile…

“Bu konuda aile üyelerinin toplanacağı bir toplantı yapmamız şart, her ne kadar bunu istemeseniz de olacak. Öğrencilere bu durum baykuşlar yoluyla bildirilir ve toplantıda konuşacağımız konular hakkında fikirleri alınır. Kesin sonuca böylece varırız. Ayrıca Wolf konuşacağımız tek konu bu değil, bir başka konuya daha değineceğim.”

Elbette istemiyordu. Şu sıkıcı toplantılardan birini de yapmak istediği söylenemezdi. Hele bir de öğrenciler işin içine girmişken… Gözleri birbirine kesişmişken üzerine basa basa “Poison” dedi. Şu peşinde olduğu bir başka ölüm yiyen… Tehlikenin varlığını hissederek huzursuzca Kit’e bakıyordu.

“Bir ile üyesine ulaştım. Ama onunla ilgili şeyleri burada söyleyemem. Burası…Burası fazla uygunsuz.”

Ve en nefret ettiği şey! Toplantıya kadar bu olay üzerinde ister istemez kafa yoracaktı. “Poison” diye tekrar etti içinden. Ona inanılmaz derecede annesini hatırlatan kelime… Annesinin karanlık tarafta olduğunu biliyordu. Fakat yaşadığına dair hiçbir fikri yoktu. Zaten nasıl olabilirdi ki? Onu en son gördüğünde Hogwartsta 3. senesindeydi. Her birinin ortak noktası ‘Majere’ olan mezar taşlarına baktı. Annesinin çoktan ölmüş olmasını dilediği için kendinden nefret ediyordu. Başını kaldırdığında Kit çoktan gitmişti. Wolf’la yalnız kaldıklarını fark etti. Hiçbir soruya cevap verecek gücü olmadığını hissediyordu. “Benim, şey, bakanlıkta yapmam gereken çok iş var. Toplantıda görüşürüz.” Birkaç saniye sonra kuzenine hiç bakmadan oradan uzaklaştı.

Bu olaylar Wolf'u fazla sıkmıştı artık.Ray'in gitmesi gerekiyordu.Eğer mezarlıkta olmasalardı, Wolf onu çoktan gönderirdi fakat ne yazik ki buradalardı.Kitara onu aileye alma konusunda kararsız olsa da, Wolf buna şiddetle karşı çıkacaktı.Wolf 'Eğer biraz daha burada kalırsan seni pişman edeceğim' diye düşünüyordu.Tam bu sırada Ray;

"Sizinle konuşmak gerçekten bana iyi geldi.Artık beni bir daha görmeyeceksiniz.Bir daha asla sizi göremeye ve rahatsız etmeye gelmiyeceğim.Sizi üzdüğüm için çok özür dilerim.Bunun için kendimi asla affetmiyeceğim.Ama şunu sakın unutmayın sizi Karanlık Lorda karşı daima korudum!"

diyerek arkasını döndü ve gitmeye başladı.Wolf "Hıh" diye bir ses çıkarttı 'Sonunda defolup gidiyor'.Duygu sömürüsü yapmaya devam ediyordu, bu Wolf'un canını çok sıkıyordu.Neden rol yapıyordu ki? 'Bizi Karanlık Lord'a karşı daima korumuş' biz kendimizi fevkalade biçmde koruyabiliriz.Ray karanlıkta kaybolmuştu, Wolf tam konuşacaktı ki Kitiara konuşmaya başladı;

“Bu konuda aile üyelerinin toplanacağı bir toplantı yapmamız şart, her ne kadar bunu istemeseniz de olacak. Öğrencilere bu durum baykuşlar yoluyla bildirilir ve toplantıda konuşacağımız konular hakkında fikirleri alınır. Kesin sonuca böylece varırız. Ayrıca Wolf konuşacağımız tek konu bu değil, bir başka konuya daha değineceğim.”

Evet, bu durumda bir toplantı yapılması gerekiyor.Fakat başka hangi konu konuşulacaktı ki? Başka ne gibi bir problem olduğunu bilmiyordu.Kitiara konuşmaya devam etti;

“Bir ile üyesine ulaştım. Ama onunla ilgili şeyleri burada söyleyemem. Burası-fazla uygunsuz" yüzündeki ifade rahatlamışa benziyordu. “Her neyse şimdi toplantıda konuşacağımız konular üzerinde çalışmaya gidiyorum. Bence siz de burada kalmasanız iyi olur.”

Ne? Yeni bir aile üyesi mi? Kit ve Alexis bunu biliyordu fakat Wolf'a birşey söylememişlerdi.Bu yeni üyede kimdi, hepsinin cevabını daha sonra öğrenecekti.Kitiara onlara veda ederek oradan ayrılmıştı.Wolf tam Alexis'i soru yağmuruna tutacaktı ki oda bakanlıkta işi olduğunu belirterek oradan ayrıldı.Wolf'ta bu olayların etkisiyle sinirli bir şekilde içeri girdi.