Clare Johnson'ın Odası..

Simsiyah bir odada yankılanan iki ses vardı.

"Lordum, kehanet hala sürüyor tehlike geçmemiş"

dedi gri cübbeli olan , diğeri sinirle;

"Nasıl olur" diye tısladı

"Onu öldürdüm.Soyunu ilerletebilecek kimsesi yok"

diğeri onun öfkesinden korkarak

"Hayır lordum küre öyle demiyor.Onun bir eşi var, ve o ,o.."

dedi ve durakladı bunu söylemeye korkuyordu.

"O hamile, bakanın bir varisi doğacak"

"Hayııııır" Diye haykırdı,sesi büyük odaya şimşek gibi çarpmış,her yandan yankısı duyuluyordu.Bir süre durakladı ve düşündü.Diğeri hızlı hızlı konuşmaya başladı.

"Clare Slytherin,James'in eşi,Hogwarts da korunuyor, ama varisin doğum zamanını biliyoruz"

Siyah cübbeli sinirli olan haince büyük bir kahkaha attı,neşesi yerine gelmişti anlaşılan.

Bir anda her şey bulanıklaştı.Görüntü tamamen yok olmuştu.Sdace o kahkaha kulaklarında yankılanıyordu Clare'in.Terler narin boynundan boncuk boncuk akıyordu.Gözlerini araladığında odasında olduğunu anladı.Endişe içinde elini karnına götürdü.Bebeği tehlikedeydi.

Clare bir süre endişe içinde düşündü.Kimdi onlar bebeğinden ne istiyorlardı.Clare biraz dolaşmak ve kafasını dağıtmak istedi.Ve buradan ayrıldı.

Clare odasına geldi, zaman bir türlü geçmiyordu.Çok heyecanlıydı.Odasında oturup çocukluk resimlerine bakıyordu,ancak bu şekilde zaman geçiyordu.Yine eski resimlere baktığı bir gün resimlerin arasında bir resim gözüne ilişti.Diğerlerinin arasından onu çıkardığında gözlerinden minik yaşlar dökülmeye başladı.

Resim Hogwarts'da öğrenciyken arkadaşları ile çekinmişdi.Elini karnına götürdü ve sevgiyle konuşmaya başladı.

"Bak bebeğim bunlar senin teyzelerin,benim en yakın arkadaşlarım.Onları o kadar özlüyorum ki anlatamam sana, şuradaki sarı saçlı olan Kimberley benim ikizim.Josh,sevgilisiyle Amerika'ya kaçtı"

dedi gülerek.Onu çok özlemişti.Başka birini göstererek

"Bak bu da joyce,o da çok sevimlidir abileriyle beraber ejderhaları araştırmak için ispanya'ya gitti.Bu da Jasmin,çalışkan Jasmin,şu anda nerede olduğunu bilmiyorum ama başarılı bir seherbaz olmuş olduğuna eminim"

Resimlerin her karesini gözünde canlandırabiliyordu.

"Julia, o bu resmi çekindikten kısa bir süre sonra okuldan ayrıldı onu da çok seviyordum"

Dedi ve orada Tom'un yanında Gabriella'yı gördü.Tom'un anlattıkları geldi aklına.Bir yandan ona çok kızarken,bir yandan da olanlara hala inanamıyordu.Ve bunu ona bir mektupla sormaya karar verdi.Elleriyle koltuktan destek alarak ayağa kalktı.Bir mektup yazıp baykuşa verdi.Sancıları bu aralar çok sıklaşmaya başlamıştı.Bebeğin artık hemen gelmesini istiyordu.

Clare bütün olanlardan sonra odasına geri döndüğüne sevinmişti.Eşyalarını büyüyle arkasında taşıyordu.Herşeyi koltuğuna bıraktı.İçindeki heyecanı dizginleyemiyordu.Uzun süre mesleğinden uzak kalmıştı ve yapıp yapamayacağı konusunda endişeleri vardı.Tek istediği öğrencilerine yararlı olabilmekti.

Yarın ilk dersine girecekti ve tekrarlarını yapması gerekiyordu, geçen dönemlerin belgelerini düzenlemesi gerekiyordu bu yüzden uzun süre bu odada kalacaktı.Tam masasının başına geçecekti ki odanın ne kadar soğuk olduğunu farketti.Şöminenin yanındaki işlemeli sandığın içinden bir kaç parça odun alarak şömineye attı.Asasını çıkartarak

"İncendio"

dedi ve gülümseyerek alev alan odunları seyre daldı.Büyüleyici görünüyordu.Bir süre sonra yapması gerekenler aklına geldi ve masasının başına geçip çalışmaya başladı.

Karanlık gecenin ıssızlığı ve sessizliği hakimdi Hogsmeade‘da.Bu sessizliği bozan bir “şak” sesiydi.Rüzgar yüzüne çarpmıştı cisimlendiği anda.Kıpırdamadı, öylece kaldı yerinde.Siyah cübbesinin etekleri sonbaharın rüzgarıyla uçuşuyordu.Başını yerden kaldırdı ve etrafa bakındı.Ne kadarda özlemişti buraları.Çocukluğunun, gençliğinin geçtiği yerlerdi burası.

“Ahh Hogsmeade!!Her zamanki gece sessizliğin üzerinde…Hiç değişmemiş..”

ince ve özlem dolu bir sesle konuşmuştu Jasmin.Başını çevirdi yavşça yürümeye başladı.Her adımını attığında rüzgar yüzüne yüzüne çarpıyordu.Ama bu Jasmin’i etkilemiyor sanki hep çarpmasını istiyordu.Biraz ilerledikten sonra Domuz Kafası gözüne ilişti.Uzaklardan beri belli oluyordu orası.Gülümseyerek baktı oraya ve yavaşça yaklaştı.Pencerenin önünde durdu ve içeriye baktı.Her zamanki gibi ürkütücü havası vardı.Ürkütücü ve karanlık…

Ama o karanlık biranda yerini aydınlığa bırakmış sessizlik yerini masalarda oturanların konuşmalarına bırakmıştı.Sıcacık mekanda cam kenarındaki masada oturan kızlar gülüşüyor onlara içecek getirmiş garsonun arkasından bakıp konuşmaya başlamışlardı.

“Jass ne dersin mezun olunca bizde böyle bir yer açalım mı?” demişti sarı saçlı olan kız yanındakine.
“Olur Gabby.” Demişti kız.Etrafa baktıktan sonra ise “ Ama bizimki bu kadar kirli olmasın!!” bunu söyledikten sonra masadakilerin hepsi gülmeye başlamıştı ama biri hariç.Jasmin, dönmüştü cam kenarında oturan kıza.Gözlerini masadan ayırmış dışarıya bakıyordu.

“Ne oldu Clare? Neyin var?” diye sordu Jasmin.Şimdi tüm masadakiler Clare’a gözlerini dikmişlerdi.Merakla bekliyorlardı.Clare yüzünü şimdi masaya dönmüştü hepsine tek tek baktıktan sonra:

“Bir şeyim yok.Sadece mezun olduktan sonra hepimiz ayrı yerlere gideceğiz.Böyle düşününce insanın içi burkuluyor bir garip oluyor.”
“Niye öyle diyorsun belki ayrılmayız” diye söyledi kahverengi saçlarını geriye atarak Julia.Bu sözünü hepsi onaylamıştı belki.Ama hepsinin aklından geçmiyor değildi ayrılık sözcüğü…Belki de o zamanda düşünmüşlerdi hepsi ayrı ayrı yerlere gideceklerini…

Yavaşça görüntü kaybolmuştu ışılar, sesler konuşmalar hepsi gitmişti.İçerisi onu çocukluğuna götürmüştü.Arkadaşlarıyla hatırladığı en son konuşmaydı beklide bu.Son bir kez daha baktı pencereden içeri ve ellerini cübbesinin cebine sokup yavaşça yürümeye başladı.Sonra durdu bir anda Balyumruk Şekerci Dükkanın önünde.Zaman geçse de hiç değişmemişti mekanlar,sokaklar hatta havası bile aynıydı.Başını sokağın öbür tarafına çevirdiğinde orda ki yeşilliği gördü.Eskiden küçük bir ağaç vardı orada.Şimdiyse ağaç büyümüş kocaman olmuştu.

Ağaç yavaş yavaş küçülüyordu Jasminin gözlerinde.Küçüldükçe etraf yeşeriyor ağacın çiçekleri kendini gösteriyordu.Boş olan arazide yavaş yavaş kızlar belirmeye başlıyordu.Ağacın dibine oturmuşlardı, konuşuyor sohbet ediyorlardı.Sonra koşarak biri geldi yanlarına soluklanarak konuşmaya başladı

“Bakın ne getirdim.”
“Nedir bu Jass” diye sordu en uzun kahverengi saçlı kız.
“Bu fotoğraf makinesi Joyce işte Domuz Kafasındaki odamdan aldım.Yazın bazı eşyalarımı oraya bırakmıştım.Neyse aklıma süper bir fikir geldi.Adam gibi hiç fotoğrafımız yok hadi çekinelim ve bu hepimizde kalsın.”
“Harikasın kuzen.Ama Gaby yok ortalarda.” dedi kısa boylu siyah saçlı olan.Jasmin başını kaldırıp etrafa bakmaya başlamıştı.Tam o sırada ağaca yaslanan Kimberley konuşmaya başlamıştı aniden:

“Tom’la geziyorlardır.Sanki okulda hiç görüşmüyorlar.”
“Boş ver Kim. Bizde okulda görüşüyoruz ama bak Hogsmeada çıkışlarındada beraberiz.” Demişti Julia Kim’in lafı üzerine.Sonunda araya Jenny girmişti
“Durun ben çağırırım.Ama gerek kalmadı çünkü bakın geliyorlar” diye eliyle Tom ve Gabby’i gösterdi.Jasmin arkadaşlarını toparlamak için araya girdi

“Herkez burada olduğuna göre çekinebiliriz.Gabby fotoğraf çekineceğiz hadi çabuk gel.” Diye bağırmıştı Gabby’e.Gabby Tomun elinden tutup onuda fıtığraf karesine almak istemişti.Hiç kimse buna itiraz etmedi.Şimdi herkes dizilmişti.Geriye bir tek fotoğrafı çekecek kalmıştı.Jasmin hemen Balyumruk Şekerci Dükkanının önünden geçen Simon’a seslendi.
“Hey Simon bizim fotoğrafımızı çeksene” bir anda durdu önce Jasmin’e gülümseyerek baktı.Sonra arasındakileri görünce biraz tereddüt etti ama sonunda Jasmin’i kıramayıp fotoğraflarını çekmeyi kabul etmişti.Şimdi Jasmin’de yerini almıştı ve Simon fotoğraflarını çekmişti.

Yavaşça silinikleşti her şey.Simon, ortalıkta dolaşan öğrenciler, İlkbaharın yeşilliği…Birtek fotoğraf anı duruyordu sanki ağacın önünde.En sağda Tom vardı Gabby’nin elini tutmuştu ikisi de mutlulukla gülüyorlardı..Gabby’nin yanındaysa Joyce Jenny’nin koluna girmiş gülümsüyordu.Kimberley ve Clare iki kardeşler Tom ve Gabby’nin önünde hafif çömelmişlerdi, sırtlarını birbirlerine dayamış sıcacık bakıyorlardı.Julia ise Jasmin ile Clare’ın arasındaydı.En solda Jasmin vardı.Julia ile elleriyle barış işaretini yapmış her zamanki gibi anlaşmışlardı.

Yavaşça fotoğraf kareside silinmişti Jasmin’in gözünün önünden.Yerini ise yapraklarını dökmüş çıplak dallarını ortaya çıkarmış yaşlı ağaca bırakmıştı.Gülümseyerek baktı ağaca sanki onu da özlemişti.Yürümeye devam etti.Ne kadar yürüdüğünü bilmiyordu ama sonunda istediği yere gelmişti.Muhteşem ışıklarıyla ve kuleleriyle Hogwarts her zamanki ihtişamını gösteriyor ve eskisi gibi yine kendine hayran bırakıyordu.

Okulun merdivenlerinde ayrı ayrı anıları vardı.Bazen gözünün önüne Ravenclaw cübbesiyle koridorlarda koşuşturduğu sahneler geliyordu.2.kata çıktıktan sonra ihtişamlı kapının önünde durdu.İçinde ayrı bir heyecan vardı.Belki de bu yıllardır görmediği arkadaşını göreceği içindi.Elini yavaşça kaldırdı kapıya vurmaktan korkuyordu.Hayal kırıklığına uğramak istemiyordu.”Ya Clare değilse.” Diye düşündü birden ve hızlıca elini indirdi.Sonra birden durdu ve

“Hiçbir zaman şüphe duyduğun şeye inanma.Bunun gerçek olup olmadığına inanman için bakman gerekecek.Şimdi Dora şimdi yapablirsin”

Derin bir nefes aldı ve kapıyı çaldı.Merakla bekliyordu.Aynı anda aklından bir sürü düşünce geçiyordu.Gelecek miydi?Yıllardır beklediği an şimdi gerçekleşecek miydi?Yoksa her şey bir yalan mıydı?Bunları öğrenmek için beklemesi gerekiyordu sadece beklemesi…

Clare odasının sıcaklığına sığınmış ders notlarını ayarlıyordu.Sıradaki dersinde Helga Hufflepuff'ı işleyecekti.Bu dersi eğlenceli bir şekilde nasıl anlatacağını düşünüyordu. Sınıfındaki öğrencilerden sadece biri hufflepuff binasında öğrenciydi.Clare geçen derste pasta dağıtarak biraz neşelenmelerini sağlamıştı peki bu derste ne yapacaktı.Clare koltuğuna oturmuş bunu düşünüyordu.Bir anda kapı tıklandı Clare onu birinin ziyarete geldiğini düşünüp sevinçle

"Geliin"

Diye seslendi.Kapı yavaşça açılırken Clare merakla ayağa kalktı.Geleni görünce önce bir yerlerden, derinlerde bir yerlerden hatırladığını düşündü.Uzun boylu açık renk saçlı bir bayandı karşısındaki.Birden elini hızla ağzına götürdü.Bu, karşısındaki Jasmin'di. Bir sevinç çığlığı attı.Onu kimbilir kaç yıldır görmüyordu.Çok büyümüştü güzelleşmişti.Sevinçle ona yaklaştı.Emin olamıyordu hala onun olduğuna.

"Jass, bu, bu sen misin"

dedi yeşil gözlerini kocaman açmış ona bakıyordu.

Ne kadar beklediğini bilmiyordu.Belki kısa bir süreydi ama bu Jasmin'e çok uzun gelmişti.Önceden koridorlarında koşuşturduğu okul şimdi ona ne kadar yabancı geliyordu.Kendini çok dışlanmış hisetti...Ama biliyorduki Hogwarts onu içine alabilecek kadar büyük sevgiye sahipti...

"Geliin"

Sonunda içeriden ses gelmişti.Jasmin'in ümitsizlik duygusu yerini heyecana bıraktı.Eli kapıya yaklaştıkça dahada atran heyecana...Sonunda soğuk kapı koluna uzanmıştı eli yavaşça açtı.Kapı aralanırken kalbi küt küt atıyordu.Kapıyı sonuna kadar açtı ve içeri adımını attı.İçeri adımını atmasıyla bir çığlık kulaklarında yankılandı.Başını yavaşça kaldırdı ve karşısındaki genç kadına baktı.Kahverengi saçları, yeşil gözleriyle aynıydı...Ama dikkatli baktığında ne kadarda değiştiğini anlıyordu Jasmin.Yıllar geçmişti nede olsa, büyümüşlerdi, değişmişlerdi, en kötüsüde hayata atılmışlardı...

"Jass, bu, bu sen misin"

Jasmin gülümseyerek baktı Clare'a.Tıpkı eski günlerdeki gibiydi.Kimse ona uzun zamandır Jass diye seslenmemeişti.Bunu özlemişti doğrusu...Gülümsemesi daha artıyor, içinde anlatamadığı bir duygu büyüyordu.

"Evet Clare .Benim yaa!! O küçük kız "

dedi Jasmin.Şimdi gülümsemesi daha artmıştı.Aynı anda gözleride parlıyordu, kalbi atıyordu.

Clare sevinçle ona daha fazla yaklaşıp sıkıca sarıldı.Gözleri dolmuş ağlıyordu ama sevinçten.Uzun zamandır ağlamadığını farketti.Sulu gözlü Clare gitmiş yerini güçlü, hayatın bütün zorluklarını kaldırabilen biri gelmişti.Çok şeyler yaşamıştı.
Hayatından kimler gelmiş geçmişti.Ne zorluklar atlatmıştı.Nasıl bu kadar dayanıklı olduğuna kendisi bile şaşmıştı fakat olmuştu işte.Şimdi burada en yakın arkadaşına sarılmış ağlıyordu. Ona sıkı sıkı tutunmuş bırakmak istemiyordu.

"Jass seni ne kadar çok özlemişim anlatamam, ben, ben sizleri çok özledim hepinizi, hepiniz bir yerlere gittiniz ben hep burdaydım, buradan ayrılmak istemedim, hep bir gün yine beraber olacağımızı hayal ettim, geri dönmenizi bekledim belkide..."

Clare göz yaşlarına engel olamıyordu.Olmakta istemiyordu zaten.Gülümseyip bir çocuk gibi elinin tersiyle onları sildi.Jasmin'in elinden tutup koltuğa oturttu.

"Ne diyorum ben boşver bunları gel otur şöyle nasılsın neler yaptın"

Dedi neşeyle.Bir anda kendine gelmişti sanki.Yüzüne sıcacık bir gülümseme yerleşti tekrardan...

Clare, sıkıca sarılmıştı Jasmin'e.Sarıldığındaysa akan gözyaşları Jasmin'in omzuna dökülüyordu."Bu sarılma, bunu çok özlemiştim..." diye geçirdi aklından.Çok özlemişti Jasmin, Clare'ı, o çocukluk günlerini...Ne kadar çok zaman geçmişti aradan, ne kadar çabuk değişmişti herşey, herkez.Belkide tek değişmeyen kalbinin bir kenarında küçücük duran, hep saklı duran, dostluğu, dostlarıydı.Onları ne kadar özlemişse okadar büyüyordu kalbindeki yerleri.Şimdi ise onların özlemini bu sarılma yok etmişti, sanki eskisi gibi beraber, biradaydılar.Bu özlemin gitmesine belkide tek bir kişi yetmişti...

"Jass seni ne kadar çok özlemişim anlatamam, ben, ben sizleri çok özledim hepinizi, hepiniz bir yerlere gittiniz ben hep burdaydım, buradan ayrılmak istemedim, hep bir gün yine beraber olacağımızı hayal ettim, geri dönmenizi bekledim belkide..."

Jasmin, Clare konuştukça gözlerini yere çeviriyor, bakışlarını kaçırıyordu.Neden gitmişti? Neden kimseyi aramamıştı? Bilmiyordu, hep düşünmüştü bu soruları ama hiçbir zaman cevaplayamamıştı.Şimdi ne diyeceğini bilemiyordu.Oysa Clare, o kadar sıcak bakıyorduki Jasmin'in üzüntüsünü siliyordu adeta.Şimdi ellerini tutmuştu Clare ve onu koltuğa oturttmuştu.Gözleri o kadar parlıyorduki hayatı değişmiş gibiydi.Ama gözlerinin altında yılların verdiği acı yatıyordu sanki.Jasmin, bunu fark etmişti ama olayların acılarını değil, mutluluk getirenlerini dinlemek istiyordu.Çünkü onu o kadar özlemişti ki...

"Ne diyorum ben boşver bunları gel otur şöyle nasılsın neler yaptın"

"Ben mi? Be-en...Biliyor musun uzun zamandır kimse bana Jass hatta "Jasmin" demiyordu.Bunu özlemiştim..."

Söyledikleri doğruydu.Kimse ona Jasmin demiyordu uzun zamandı.Arada bir kaç kez Jasmin demişlerdi o kadar.Genelde Dora olarak çağrıyorlardı.Bunların en başındaysa Jimenez geliyordu.

"Ben iyim işte...Mezun olduktan sonra Hogwarts'tan, Domuz Kafasında çalışmaya devam ettim.Bir kaç ay sonra annem hastalandı ve ve..."

Sustu.Bakışlarını yere indirdi, ne diyeceğini, ne söyleyeciğini bilmiyordu.Ama anlatmalıydı, bildiği herşeyi, hatırladığı herşeyi...

" Öldü! Sonra babam ona ne olduğunu bilmiyorum.Abim ise annemin ölümünden sonra gitti.Nereye gittiğini ne yaptığını bilmiyorum.Kısacası benim ailemde dostlarım gibi hepsi ayrı bir yere dağıldı, gitti.Kimseden haber alamıyordum, ne yapcağımı nereye gitceğimi bilmiyordum.Sonunda kendimi İspanya'da buldum... "

Sustu tekrar.Ama bunun nedeni üzüntü veya acı değildi.Yavaş yavaş gülümsemeye başlamıştı, gözlerinin içi parladığını, kalbine bir sıcaklığın yayıldığını hissedebiliyordu.Az önce söylediklerinden sonra bu iyi gelmişti, her zaman ki gibi...

"Orda Jiménez Silva ile tanıştım.Aslında nasıl oldu bilmiyorum ama ona aşık oldum..."

dedi gülerek Jimenez aklına ne zaman gelse gülüyordu.Yine gülmüştü, ve gülümserken içinde bir şeylerin kıpırdadığını hissedebiliyordu...Clare'ın sıkıldığını düşünerekten susmayı tercih etti.

Clare gülümseyen gözleriyle onu dinlemeye başladı.Sanki bu kadar yıla sığamayacak şeyler yaşamış gibi görünüyordu.Clare gibi.Kendi yaşadığı şeyleri düşününce fazla üzülmüyordu bunların hepsini yaşamış ve atlatabilmişti.Fakat arkadaşının mutsuz olduğu düşüncesi, mutsuz bir hayat geçirmiş olduğu düşüncesi onu üzmeye yetmişti.

"Ben mi? Be-en...Biliyor musun uzun zamandır kimse bana Jass hatta "Jasmin" demiyordu.Bunu özlemiştim.Ben iyiyim işte...Mezun olduktan sonra Hogwarts'tan, Domuz Kafasında çalışmaya devam ettim.Bir kaç ay sonra annem hastalandı ve ve..."

Annesi! Ona bir şey mi olmuştu yoksa.Clare onun annesini çok sevmişti hep.Hepsi Jass'lere gider ve annesi onlara dünyanın en güzel kurabiyelerini yapardı.Clare hüzünle gözlerini onun gözlerine dikti.Ona destek volacağını ve bir daha asla ondan ayrılmayacağını belirtmek ister gibiydi sanki.

" Öldü! Sonra babam ona ne olduğunu bilmiyorum.Abim ise annemin ölümünden sonra gitti.Nereye gittiğini ne yaptığını bilmiyorum.Kısacası benim ailemde dostlarım gibi hepsi ayrı bir yere dağıldı, gitti.Kimseden haber alamıyordum, ne yapcağımı nereye gitceğimi bilmiyordum.Sonunda kendimi İspanya'da buldum... "

Arkadaşı neler yaşamıştı böyle, tamamiyle yalnız kalmıştı.Yaşadıkları Clare'inkilerle uyuşuyordu sanki.Arkadaşının yüzünde oluşan bir gülümseme farketti.Gözlerinde bir parıltı oluşmuştu sanki.Bu parıltıyı bir yerden biliyordu sanki.Evet tabiki biliyordu aşkın pırıltısıydı bu.

"Orda Josué Silva ile tanıştım.Aslında nasıl oldu bilmiyorum ama ona aşık oldum..."

Clare sevinçle elini tutup gözlerini gözlerine dikti.

"Jass, inanmıyorum, çok sevindim, ee niye durdun devam et, ona aşık oldun vee.."

dedi.Aşk, bu duyguyu uzun zamandır hissetmemişti.Kalbinin o kadar hızlı attığını uzun zamandır hissetmemişti.Bu duyguyu gerçekten çok özlemişti.

"Jass, inanmıyorum, çok sevindim, ee niye durdun devam et, ona aşık oldun vee.."

Jasmin susmuştu ama Clare konuşmasını istiyordu.Jasmin gülümsemişti çünkü Silvadan bahsetmek hışuna gidiyor, onu rahatlatıyordu.Onu düşününce içi bir garip oluyor heyecanlanıyordu.Gülümsemesi bin kat daha artmış, hatta konuşmaya başlarken gözleri parlamıştı.

" Ona aşık oldum.Ya garip bir duyguydu bu nası oldu bilmiyorum.Bana çok yardım etti, ben o zaman kendimde bile değildim belkide ama bana güç verdi destek oldu.Küçücük bir kıvılcım gittikçe büyüdü, sonra kalbime girdi.Beni kendime getiren belkide ailemin yerini dolduran tek kişiydi. "

derin bir iç çekti.Gözleri dalmıştı, o zamanlar yaşadıklarını düşünüyordu.Ne kadar saf ve savunmasızddı, güçsüzdü.Ama Silva ona bir şey yapmamış sadece yardım etmişti.Bu yüzden seviyordu Silva'yı.Belkide bu yüzden aşık olmştu ona, bilemiyordu nasıl olduğunu.Tek bildiği ise onu çok sevdiği idi...

" Ben toparlandığımda geri dönmek ve orda kalmak arasında çok düşündüm.Aslında orada kalacak bir neden yoktu Silva dışında.Ama bunu ona söylemediğim için geri dönmeye karar verdim.Ama ama o beni bırakmadı. "

Gözleri daldı çok uzaklara Silva ile yaşadığı o ana...

Birkaç çanta vardı kapının önünde, çatanın başındaysa bir kız duruyordu.Son baktı odaya ve tam kendini karanlık geceye atacakken biri seslenmişti ardından.Belkide istediği kişiydi bu...

"Nereye gidiyorsun Jasmin?" diye sordu Silva tereddütle.Kızın gideceğini hep düşünmüştü belkide ama bu kadar yakın olcağını getirememişti aklına.

"İngiltere'ye geri dönüyorum.Bana yardım ettiğin için teşekkürler.Aslında bir teşekkürü haketmiyorsun ama...Neyse artık gitmeliyim." diyebildi sadece.Bakışlarını yere çevirmişti.Gitmek istemesede kendini buna zorunlu hissediyordu.Silva, başını kaldırmıştı Jasmin'in ona bakıyordu, gözlerinin içine doğru ve konuşmaya başladı

"Gitmek için bir neden söyle ?" dedi fakat Jasmin ne cevap vereceğini bilmiyordu.Uzun bir sessizlik olmuştu belkide ama sonunda Jasmin :

"Kalmam için bir neden yok ki!!" diye hızla söyledi.Aslında yalan söylüyordu.Kalmayı çok istesiyor bunu Silva'ya açıklayamayacağı için gidiyordu.Kapıya döndü çantasını alarak gitmek için adımını atacaktıki Silva tekrar konuşmaya başladı.

"Aslında var.Be-en ee...Kalmanı ben istiyorum.Çünkü seni seviyorum." dedi Silva.Herşeyi bir çırpıda söylediği belliydi.Şimdi susma sırası ona gelmişti.Fakat belkenen sessizlik olmadı.Jasmin çantasını yere atıp Silva'ya baktı ve

" Sen mi? "
"Evet.." başını kaldırdı ve Jasmin'in gözlerine bakarak

"Evlen benimle Jasmin.Seni o ızdıraptan acıdan kurtarırım.Bana sadece teşşekür etmek istemiyorsan benimle velen ozaman bana olan borcun biter..." diyebildi ve bekledi.Çünkü Jasmin'in ne cevap vereceğini nasıl tepki vereceğini bilmiyordu.Beklemediği bir anda Jasmin sarılmıştı Silva'ya ve kulağına fısıldamıştı, gözünden akan damlanın Silva'nın omzuna düşerken

"Evet..."

Dalmıştı çok uzaklara Jasmin.Kendine geldiğinde Clare'ın merakla beklediğini fark etti.Jasmin'in neler düşündüğünü bilmiyordu, ama yüzünden anlayabilirdi belkide.Çünkü o mutluluk o kadar yansımıştı ki yüzüne, anlamamak mümkün değildi.Gülümseyerek konuşmaya devam etti her anlatışında o anları yeniden yaşamak daha bir mutluluk veriyordu Jasmin'e.

" Bırakmadı bende kaldım sonrada evlendik.Evlendikten sonra İngiltere'ye dönme düşüncesi aklımdan geçmedi.Zaten küçük bir kasabaya Villarreal kasabasına yerleşmiştik, ailesinin olduğu yere.Onlar o kadar sıcak birileri ki, bana eski ailemi aratmadılar.Ve onlara o kadar çok seviyorum ki hiç ayrılmayı düşünmüyorum ordan.Çok mutluyum halimden, mutluyuz daha doğrusu... "

Ne kadar sıcaklardı, ne kadar sevecen.Onlar Jasmin'e öyle kucak açmışlardı ki onları bırakmayı aklından dahi geçirmemişti, geçirmezdi de.Yoksa bu onlara yaptığı en büyük ihanet olurdu...

» Clare Slytherin
» Clare Johnson