Bütün Sınıflar İçin İlk Ders

Uykusuzluk… Uykusuzluk mu? Yoksa fazla uyumaktan sersemlik mi? Morwy, yatağından kalktığında etrafı bulanık görüyordu. Güneşin tenine düşen ışıkları, gözünü almıştı. Sallanıyordu hafif bir şekilde. Bedenindeki yorgunluk onu, hacıyatmaz misali sallıyordu. Ellerine baktı, soğuk ve uyuşuk görünüyordu. Kimse yok gibiydi yatakhanede. Ufak tefek gereksizler bakınıyordu. Gerindi, yatağın üstünde bağdaş kurdu ve düşünmeye başladı. Neler yapacaktı bugün? Kahvaltının hemen ardından Kehanet dersi vardı tabiî ki, okulun ilk ders günü ve ilk dersi. Dört senedir o kadar alışmıştı ki, ona çok normal geliyordu artık. İlk gün değil gibiydi, sakince kalktı. Ellerini ve yüzünü yıkamalıydı. Yöneldi o tarafa doğru. 2-3 tip durmuş ona bakıyordu, rahat hareket etmesinde ne vardı ki? Lanet bücürler… Onlara hiçte yakın durmak istememişti. Hoşlanmamıştı sanki ilk defa. Aynaya baktı, gözlerinin altındaki siyahlığı fark etti. Muggle yapımı göz kalemi akmıştı ve Morwy unutmuştu silmeyi. Yüzüne çarptığı soğuk suyun etkisiyle, gözleri açılmıştı. Güneşin hafifçe kapı aralığından sızması, Morwy’nin ilgisini çekmişti. Gökkuşağına benzeyen yansımaya baktı. Sanki bir şey oluşmuştu, bir yüz. Dizleri kırdı hafifçe; o anda sırtına saplanan bir acı hissetti. Acının derinine işleyişi onu rahatsız etmişti. Yüze baktı, annesiydi. Oluşan yüz, neden oydu ki? Burada da mı peşini bırakmayacaktı. Acı, o acıydı. Gözlerindeki bulanıklık tekrar yerini almıştı, içindeki acıyla doğru orantıda büyüyen damlalar gözlerinden akmak üzereydi ki; Morwy koluyla çoktan silmişti. “ Küçük bir kız değilsin…” Saçmaydı. Karşısına neden çıkardı ki? Hiç beklemediğin anda karşına istediğin şeyin çıkması gibiydi bu, yani tam tersi. İstedikleri hakkında emindi Morwy, ona yer yoktu. O kadın, basitti. Hayatında da basitlere yer yoktu. Sevgi, zamanla ölçülmezdi belki de; ama sezebiliyordu ve hissettikleri onda ki sevgiyi görmüyordu.

Saate baktı, dakikalar kalmıştı ve Morwy hala cüppesini giymeye çalışıyordu. Ayağının altında bir şey fark etti o anda. Asasının yerde ne işi vardı ki? Sandığına koyduğundan emindi. Sinirle kaldırdı yerden, yatağın altına fırlattığı çantasını çekti. İçini açtığında gördüğü kalabalık onu rahatsız etmişti. Tüyüne baktı, parçalanmıştı. Parçalara bölünmüş bir kâğıt gibiydiler. Şu anda onu düşünemezdi, hızla gerekli olanları altı kolunun altına. Asasını da cüppesinin cebine koyarak, hızla merdivenlerden inmeye başladı. Birkaç kişiye çarpmış olmalıydı, ne önemi vardı ki? Acelesi olduğu belliydi zaten. Ortak salonda birkaç kişiye selam verdiğini hissetti, bir refleksti belki de ya da alışkanlık.
Kapıdan hızla dışarı attı kendini. Kehanet kulesine doğru hızlı adımlarla yürüyor, ara sıra da koşuyordu. Geldiğinde durdu kapının önünde, insan kalabalığı. Ortak dersti bugün; ama birçoğunu görememişti, derse alınmamışlardı demek… İçeriye doğru göz gezdirdi, arkasına baktı; tanıdık bir sima görmek için… Beklediği olmadı, artık yerini alma zamanıydı.

Kapıdan girdiğinde ortamın ona verdiği elektrikle, içinde hissettiği garip duygu tüm bedenine hâkim olmuştu. Gözlerini hızlıca gezdirdi, kimse ilgisini çekmemişti. Hufflepufflu biri dikkatini çekti, siması oldukça tanıdıktı. Aynı dönemden olduklarını düşündüğü bu kıza gülümsemek istedi; ama o onu görmemişti. Boş bulduğu ilk yere kendini attıktan sonra, sessizliği dinledi. Daha doğrusu araması gereken bir sessizlikti ve o anda kendini kapatmıştı. Profesörün geleceği anı bekliyordu; ona odaklanmıştı sadece. Kehanetin gizemini seviyordu; onda bıraktığı derin etkiyi. Sıraya doğru yasladı kafasını, gözlerini kapatmıştı ki; bir ses duydu… Derinlerden gelmişti, narin ve tiz bir ses. “Kuleye hoşgeldiniz genç büyücü ve cadılar... Öncelikle bu dersi seçtiğinize pişman olmayacağınızı umuyorum, başta karmaşık olduğunu üşüneceksiniz. Zaman geçtikçe gelecekten bilgi almak sizin de hoşunuza gidecek." Evet, beklendik bir konuşmaydı Morwy için. Aslında sevinmişti; ondan daha gençti profesör Hogwarts’ta. Ona göre daha bilindikti Hogwarts için Morwy; ama profesör hoşuna gitmişti, sempatik bir cadıydı.
“ …öğretmeniniz Scarlett Anne Bennet.” İsmi güzeldi. Ona bir arkadaşını anımsatmıştı, daha doğrusu eski dönemlerden tanıdık bir simayı. Küçük Bennet olmalıydı onlarda. Beyaz tenine baktı profesörün. Göz alıcıydı, ortamın karanlık olması bunu belli etmese de… Morwy profesörü dinlerken aynı zamanda da süzüyordu. Gerek gördüğü şeyi yapıyordu belki de, onu tamamen tanımaya çalışıyordu. En azından hareketlerini çözmeye başlamalıydı. İstediği şeyleri yapmak için doğruldu hafifçe. Önündeki boş kâğıda baktı, aynı boşlukla. Neler yazmalıydı ki?

“ Doğmadan önce bir bakıma hayatımız boyunca olacak şeyler belirlenir ya da muggle deyimiyle kaderimiz yazılır. İçimizde bazı sezgisel güçler, eğer yeterince kuvvetliyse, gelecek ilgili şu andaki hayatımızla bağlantılı olarak yorum yapmamızı sağlayabilir. Kehanet, gelecekle ilgili olayları görmek değildir, bana göre sadece. Kehanet, gelecekle ilgili çoğu şeyi, öğrendikten sonra kontrol edebileceğimiz bir durumda olabilir. Kehanet, sezgisel bir gücümüzü doğru yönde kullanarak, gelecek olarak nitelendiren süreçle ilgili olanları görmektir diyebiliriz. Kehanete çoğu birey inanmasa da, herkesin kehaneti vardır ve kişilerin kehanetleri onlar hakkında en önemli ipuçlarını saklar. Kehanetler hakkında bilgi sahibi olmak zordur. Kehanet hakkında yorum yapabilecek önemli kişiler vardır. Sezgisel güçleri kuvvetli olanlar, gelecekten bazen korkabilirler. Gördükleri şeyler, gelecekteki olayların doğrudan doğruya aynaya yansımasıdır.

~ Morwen Arsiãna
~ Gryffindor IV. Sınıf ”

Kâğıda doğru baktı Morwy. Suratını ekşitti bir anda. Saçmaladığını fark etmişti; ama saat gittikçe azalmıştı ve artık çok geçti. Düşüncelerini aktarırken zorlanıyordu, düşüncelerine hâkim olan bir şey vardı; onu zorlayan. Son zamanlarda, o şey daha da zorluyordu Morwy’i ve bazen konuşamıyordu bile. Duyguları, mantığıyla savaşıyordu. O şey, her neyse Morwy ona engel olamıyordu.

“ Sizin kehanet hakkındaki düşüncelerinizi daha sonra okuyacağım. Şimdi sizinle kehanetin ne demek olduğundan bir de sözlü olarak bahsedelim. Kehaneti en yalın anlatımla, duyular dışı bir sezi yoluyla, doğrudan doğruya geleceğin bilinmesi olarak tanımlayabiliriz. Bu özellik her kişide doğuştan varolur veya hiç varolmaz. Üzgünüm ama herkes geleceği göremez.”
Herkes geleceği tabiî ki göremez. Sezgisel güç ve mantığı bir arada kullanmak önemli olan… Geleceğin bilinmesi zor belki de, ama gelecek sadece kehanetlerle sınırlı değil. Morwy, kendi kendine zıtlaşan düşünceleriyle dersin bitmesini bekliyordu. Elindeki kalemi sürekli çevirmesi, bazılarını rahatsız etmiş olmalıydı ki; ters bakıyorlardı.
“Evet arkadaşlar çıkabilirsiniz.” Ah, sonunda ders bitmişti. Kehaneti sevmesine rağmen, bugün üzerindeki büyük ağırlık onu rahatsız etmişti. Bedeninde bir sıkışıklık hissediyordu. Eşyalarını toplamış kapıya doğru yönelecekken, birini fark etti. Süzdü hafifçe, acaba daha önce görmüş olabilir miydi? Morwy, gözlerini kapattı hafifçe. Koluna birinin çarpmasıyla irkildi. Ne kadar dikkatsizdiler, Morwy ortada durmuş olabilirdi; ama kenarda boşluk yok muydu? Rahatsız edici büyücüler… Düşüncelerinden sıyrılarak kapıya doğru yöneldi. Yine soru ve sorunlarla dolu bir ders yılı onu bekliyordu. Acaba Morwy kehanet hakkında yorum yapabilecek biri olabilir miydi?

----------------------------------------

Puan: 25*Kusursuz
Yoruma gerek var mı ki^^ Gerçekten çok beğendim. İki kere okumama rağmen yazım yalnışı bulamadım tebrik ederim (:

Sabahın ilk cümleleri bu olmuştu. Hogwarts’a geldiğim günden beri her gün yağmur yağıyordu ve bu iş artık sinir bozmaya başlamıştı. Üzerimden yorganı sinirle tekmeleyip yere düşürmüş ve elimi sarı saçlarıma atıp biraz karıştırmıştım. Her günün karamsar ve yağmurlu geçmesi yetmiyormuş gibi, bir de derslere girmek zorundaydım. Ah, Hogwarts’ı sevmiyordum, sevmeyecektim! Sevdiğim birkaç arkadaşım var diye, okuluma âşık olamazdım. Diğer öğrenciler gibi değildim. Küçüklüğümde doktor mu, polis mi yoksa mimar mı olacağım derken, şimdi seherbaz mı, profesör mü yoksa dükkân sahibi mi olacağım diyorum! Muggle hayatımı özlediğimi anımsıyorum! O temiz, tertipli evimi özlüyorum…

Yataktan kalktıktan sonra rüyamı düşünmeye başlamıştım. O küçük top kekleri özlemiştim. Sabah ki kahvaltı da onlardan biraz bulmayı istiyordum. Bavulumu istemeye istemeye açmış ve içinden okul üniformalarımı çıkartmıştım. Üzerimdeki yatak kıyafetlerimden hızlıca kurtulmuş ve okul kıyafetlerimi yerlerine giymiştim. Erkekler yatakhanesinden ayrılıp, merdivenlerden aşağıya inerken kravatımı bağlıyordum. Omzumdaki çanta sürekli ben kravat bağlarken yere düşüyor, sinirimi hoplatmayı başarıyordu. Bu gün koşulsuzcasına kötü bir gün olacakmış gibi geliyordu. Sabahım nasıl başlarsa, günüm de öyle gidiyordu. Kendimi hasta gibi hissediyordum. Hasta değildim; fakat hasta olmayı umuyordum. O zaman derse gitmezdim. Derslere girmemek için adeta mazeret arıyordum…

Ortak salondan resmi olarak çıktığımda, kolumdaki saate anca bakmaya fırsat bulmuştum. “Elveda top kekler” yemeye fırsat kalmamıştı, bunu anlamıştım. Eğer koşmadan hareket edersem, derse geç kalabileceğimi düşünüyordum. Suratımı asmış ve çantamın tekrar yere düşmesini engellemek amacıyla onu tutmuştum. Ardından ise, hiç koşmadığım kadar hızlı koşmuştum. Hufflepuff ortak salonundan, Kehanet Kulesi’ne gitmek için çok yol kat etmeme gerek yoktu, bunun farkındaydım. Fakat sınıfa son girenlerden olmaktan nefret ediyordum. Deli gibi koşturmamı da bu nedene bağlıyordum. Her sabahımın böyle geçmemesini umarken, bir yandan da geride bıraktığım camlara, ardındaki havaya bakıyordum. Her baktığımda da, suratımı daha fazla asmış bir şekilde yüzümü önüme dönüyordum. Yağmuru son derece mantıksız buluyordum. Haftanın 6 günü yağmur yağsa, bir gününde güneş açıyordu. Bunu da geçen senelerden öğrenmiştim. Artık tecrübeli bir büyücü olmuştum. Ne hoş! Belki hava durumu spikeri olurdum?

Sınıfın önüne nihayetinde geldiğimde, o soğuk günde bile alnımda birikmiş olan yorgunluk terlerini elimin tersi ile silmiştim. İçerisinin kalabalık olmadığını görünce, amacıma ulaştığımı fark etmiştim. Sonunda, sevinebilirdim! Belki de ne kadar mutlu olduğumu fark eden kişilere bunu anlatırdım? Sınıfa fazla geç gelmedim, sevinçten deliriyorum… Saçmaladığımın farkındaydım. “Sakin ol…”

Derin bir nefes almış ve boş olan herhangi bir sıraya oturmuştum. Yanımdaki çocuğa bir müddet bakmakla yetinmiş, fakat bakışlarımız birbirlerini bulduktan sonra yüzümü direkt karşıma geri döndürmüştüm. Bende bu gün ne sorun vardı bilmiyordum fakat bilmek istemediğimin de farkındaydım. Bir iç daha geçirmiştim. Gözlerimi yummuş, onları ellerimle hafifçe bastırmıştım. Bu şekilde durduğumda, yağmurun sesini daha fazla işittiğimi fark etmiştim. Bu yüzden gözlerimi hızlıca açmış ve cama doğru yönelmiştim. Lanet okuyordum… Tucson’u, evimi tekrar özlemiştim.

Profesör Scarlet sınıfa giriş yaptığında etrafıma bir müddet bakmıştım. Yalnızca birkaç sıranın boş olduğunu fark etmiş ve o anda sınıftan çıkmak istemiştim. Fazla kötü geçmeyeceğini biliyordum; hatta bu derse bağlana da bilirdim, bunu bilemezdim. Fakat tek istediğim uyumaktı. Bunu da belirtmek istiyordum. Her öğrencinin tutkusu gibi, ben de geç kalkmak, uykumun keyfini sürmek istiyordum. Bu gün bana ne olmuştu bulmuştum! Küçük bir çocuk olmuştum. Şikâyetçi ve tek kelimeyle huysuzdum! Sınıfa tekrar bakmaya başlamıştım. Kyndra’yı görmeyi ummuştum. Fakat onu görememiştim. Birkaç tanıdık yüzden başka Kyndra’yı görememiştim. Onun bu dersi seçmediğini düşünerek önüme dönmüş ve kollarımı kavuşturmuştum. Profesörün yapmış olduğu kısa konuşmayı bir müddet dinlemiştim. Kollarımı masaya koyup, başımı ise üzerlerine yerleştirmekten kaçınıyordum. Öyle yaparsam, derste uyuyacağımdan korkuyordum. Özellikle bunu ilk derste yapmak istemediğimi biliyordum. Profesörün ilk izlenimi ne kadar iyi olursa, benim için o kadar iyi olurdu. Bunu da muggle okulundan öğrenmiştim. İşte! Oradan kimse bir şey öğrenemediğimi iddia edemezdi. Orada burada öğrendiklerimden çok daha fazla şey öğrenmiştim. Sıcağı, mesela?

Profesörün benim daha önceden bilmiş olduğum ismini duymuştum. Kendisini tanıtmaktaydı, bundan emindim. Onu fazla dinlemiyordum ve bu benim biraz utanmama neden olmuştu, kabul ediyordum. Özellikle uykulu zamanlarda, karşımdaki kim olursa olsun onu görmezden gelmek âdetimdi, fakat karşımdakine böyle bir terbiyesizlik yapmak istemezdim. “Kim isterdi ki?” diye de düşünmeden kendime engel olamamıştım. Profesörün ağzından çıkan diğer cümleleri dinlediğim için sevinmiştim. Yoksa ne yapacağımızı, bize verilen görevi anlamak için yanımdakiyle iletişim kurmak zorunda kalacaktım. Kehanetin bize ne çağrıştırdığını bir kâğıda yazmamız bizden istenmişti. Çantamdan temiz bir sayfa çıkartıp, mürekkebimle tüy kalemimi de yanlarında çıkartmıştım. Bu tüy kalemini ne zaman görsem korkuyordum. Neredeydi benim yıllardır kullandığım o kurşun kalemler? Garipti, buradaki her şey garipti! Omuz silkmiştim… Mürekkep şişemin kapağını açmış, kâğıdımı önüme bırakmış ve tüy kalemimin ucunu mürekkebe bandırmıştım. Bir şeyler yazmadan önce arkama dönmüş, omzumun üzerinden yüzleri tanıdık gelen birkaç kişiye bakmıştım. İlk olarak Destiny’i görmüştüm, zaten diğerlerinin isimlerini dâhil bilmiyordum. Yalnızca, sima olarak tanıyordum. 3 yıldır aynı sınıfta karşıma çıkan, fakat 3 yıldır da tek kelime etmediğim kıza bir müddet bakmış ve mırıldanmıştım; “Her neyse, bu sene konuşacağımızdan eminim…” İşte buydu… Bir kehanette bulunmuştum… Tüy kalemimi mürekkep şişemden çıkarttığım gibi kâğıdımın üzerine getirmiş ve ilk cümlelerimi yazmaya başlamıştım;

Leon Aaron D. Bravery
Hufflepuff, IV. Sınıf.

Tüy kalemimi mürekkep şişesinin içerisine tekrar bırakmış ve profesörün komutu ile sıramdan kalkıp küçük küçük harflere bürünmüş olan beyaz kâğıdımı profesörün masasına bırakmıştım. Sırama döndüğümde, mürekkep şişemin kapağını kapatmış ve tüy kalemimi bir peçeteye sararak çantama geri koymuştum. Kâğıdıma ne yazdığımı, anca derin bir nefes alıp verdikten sonra fark edebilmiştim. Ne çok iyi ne de çok kötü bir şey yazdığımın farkındaydım fakat böyle bir ruh halimde, elimden gelenin en iyisi olduğundan emindim. Bu gün vasat bir öğrenci olabilirdim, fakat azıcık uykunun beni düzeltebileceğinden de emindim. Profesörün kehaneti sözlü olarak sınıfa anlatmasından sonra oluşan sessizlik, profesörün “Evet arkadaşlar çıkabilirsiniz.” Komutu ile sonlanmıştı. Çantamı omzuma tekrar yüklemiş ve dudaklarımda oluşan garip bir gülümseme doğrultusunda ellerimi ceplerime sokmuştum. Sınıfa girdiğimden daha neşeli bir halde çıkmıştım. Tanrım, çikolatalı bir top kek, ardından ise yumuşak bir uyku çekecektim…

---------------------------------------------------

Puan:25*Kusursuz
Sıkılmadan okuduğum bir rp'ydi. Kurgunu gerçekten beğendim. Yazım yanlışın - gözümden kaçmadıysa - yoktu. Tebrikler^^