Mezarlığın Derinleri

Tim mezarlığın girişinde iki çoçuk gördüğü için mezarlığın derinlerine kadar ilerlemeyi tercih etti...

Asasını çıkarıp yeni üye adayını beklemeye başladı.

Aren kendisini neyin beklediğini bilmeden mezarlığın derinliklerine gitti.Ve onu gördü.

Öylece durmuş ona bakıyordu.

Hmm... Aren Di.Değil mi?...

Tim Ona kuşkulu bakıyordu ama içinde hiçbir sertlik ifadesi yoktu...

Tam üstüne bastın
dedi aren

öylece durmuş ona bakıyordu

Beni tanımana gerek olduğunu düşünüyorum...

Ben Timothy Albert Georgean.Bu ismi hiç unutma.İstersen sınavına başlayalım.

Dedi Tim.Asası elinde hazır duruyordu....

-Tabi hazıırr deilsen sana bir kaç gün verebilirim....

Dedi Tim Biraz Küçümseme edasıyla...

Out: Birincisi yaklaşık 9.5 yıldır Rp yapan birine bunu söylemen saçma.Ve Bunu neden yaptığımı söyleyeyim.Edit vb. butonlara bilgisayarımda tıklayamıyorum doğal olarak edit yapamadığım mesaja ikinci birtanesini yazmak zorunda kalıyorum.

İkincisi: Her sınıfa Göre Ayrı Sınavlarım Var.Ve Tarikat Benim olduğuna Göre Sana Sınavlar hakkında Bilgi vermek zorunluluğunda değilim.İnan bana senin tarikatıma girmek istediğinde sınavlarda pek başarılı olamayacağını söylüyor içimdeki...(Sen Zaten İçimdeki sesin kime ait olduğunu biliyorsun... Ve şu anda kontrol tam olarak bana ait değil...)

ve son olarak Aytaç'a Abi deyip bana büyüklük yapma gibi bir hakkın yok gibi geliyor.Çünkü nerdeyse Aytaç'la aynı yaştayız.

Bukadar açıklama yetmezse eğer bana Pm t ordan evam ederim

Out: Tamam Bro kazandın susuyorum.Ama SAKIN bir daha zekamı küçümsemeyin.Size bir söz verdim.Ve o sözün içinde yalan söylememek de vardı.İnanmıyorsanız bile Lütfen yorum yapmayın bana inanmak isteyen inanıyor.Şimdi Rp yapıyorum.Yukarıdakide Örnektir.Lütfen beni yanlız bırakın...

Aren yurumeye basladı.İçinde bir tedirginlik vardı.Ama o kapıdan gececekti.Emin adımlarla kapıtya yurudu ve kapıyı geçti.

Tim Aren'e Bakıyordu.İçindeki tereddütü yenmeye çalışıyordu ki , Aren kapıyı geçmişti.Tim Birden Ayağı Kalktı.Kendisine yaptığı testi geçtiğine inanamıyordu.11 yaşında bir çocuğun kaçıp gitmesini bekliyordu.Tim Aren'e doğru yaklaştı.Elini uzattı ve Aren'in elini sıktı.

-Aren! Başardın.Şimdi sıra ikinci sınavında.Bu sınav diğerinden daha zor olacak...

-Hiçbirşey olmasa bile ilerleyebilen Tek Sey nedir?

Tim Sorusunu Sormuştu ve cevabı bekliyordu.Bu cevap yanlış gelirse Aren'i almayacaktı ama diğer başaramayanlar gibi hafızasını silmeyecekti...

Issız bir derinlikte sessiz dakikalar, çökmüş soluk yüzler ve onların gelecekteki masum cesetlere dönüşümleri... Kısa aralıklarla attığı sık adımlar onu gökyüzünün açıklığına karşın, ortamın havası nedeniyle etrafının kararıp sise büründüğü bir ölüler diyarına doğru sürüklüyordu. Kafasında yüzlerce düşünce, milyonlarca melodi, sonsuz sayılar.. Sayılar... Çevreyi irdeleyerek süzen epey kan çökmüş gözleri ani hamlelerle seyirmeye başladı. İçinden bir şeyler çekilip, enerjisinden faydalanılıyormuşçasına soluğu kesildi. Üç kez daha kendini zorladıktan sonra nihayet her zamanki anormal -onun için normal- haline geri dönebildi. Attığı titrek adımlar biçimsiz toprağa tutunuşunda problemler yaratsa da daha fazla güç bulamayacağı hissindeydi.. Revire gittiği ilk günden beri üzerinde asılı kalan bu bozukluğun sebebini tahmin etmeye korkuyordu. Ama ilk defa emindi bir şeylerden; parçalanıyordu... Hey J, sana böyle diyorlar değil mi? Chloe'ye selam ver... Ve önümde eğil ki üzerine basarak tepeye yükseleyim. Hepimizin iyiliği için tercihler yapmak zorunda kalıyoruz ve senin tercihin benim yükselişimden yana olmalı. Sanki içindeki her şey J.'nin sadece zihnini ele geçirmekten memnun olmayıp, bedenini de hğkmetmek istiyormuşçasına zorluyordu onu. Ve o bunu bilerek, ne kadar korkunç bir sona sürüklendiğinin ayırdında olarak kendini ıssızlığına bırakmayı seviyordu..

"Charles.." Bir anda kafası yana düştü, gözleri hızlı hızlı açılıp kapanırken bir yandan da enine boyuna genişlemeye başladı. Yırtılmaya yaklaşana dek süren bu işlem beraberinde farklı durumlar da getiriyordu; dudak kıvrımları alevlenerek kontrolden çıkan bir titreme almaya başlamış, kafasını yerinde tutamayarak hareketlerine hükmedemez olmuştu. Seni istiyoruz.. İçindekilerden öte kalbinin kapaklarında bir melodi hissediyordu aslında. Charles'ın olası varlığına düşman Shina- ya da her kimse- onun umrunda değil gibiydi pek.. "Kardeşim.. Seni öz- özl-.. Seni bir kez daha öldürmek istiyorum." Çılgınca bir kahkaha attı. Fakat kendini kaybetmişti artık, yine her şey çığrından çıkana kadar hastalıklı bir hale gelecekti.. Yine başkalarının acımasına esir olacaktı.. "Charles dedim!" Çevredeki mezar taşlarında bedbaht bir titreme yaşandı ve uzak bir köşeden algılanması zor bir duman çıkarak havanın eşsiz kokusuna karışmaya başladı.. "İşte buradasın.." Yavaşça attığı adımlar Shina'nın kontrolünde olarak, dumanın çıktığı yuvaya yöneldi. Birkaç metreden sonra o'nun Charles dışında herhangi bir mahluka benzediği gerçeğiyle yüzleşti. Çığlıklar atarak yerden aldığı bir taşı ileriye doğru fırlattı. Henüz kriz moduna girmemişti fakat onu ateşlendirmek için epey neden var gibi görünüyordu. "Kimsin sen ha ?!"

Lil bu çığlığı duyduğunda;karşısındaki yerde sürünen yaşayan cesedin konuştuğunu anladı.Buraya gelmesi bir hataydı.Kaçmayı düşündü am kendine bunu yediremezdi.

"Ben Lil!Eğer yardıma ihtiyacın varsa..."dedi ve birden konuşamadı.

Boğazına birşey olmuştu.Yutkundu.Bu tat...Bu kan tadı!Elini boğazına götürdü.Kendi kanıydı.Cebindeki eşarp benzeri şeyi boğazına sarıp cübbesiyle örtbas etti.Yerdeki yaşayan ölünün yanına doğru sendeleyerek yürümeye başladı...

Ani bir şekilde tam anlamıyla suskunluğa büründü, ta ki düzene giren nefes alışverişi de doğasına uyum sağlayana kadar.. Sonra sakinleşmiş beyaz bedeni sallanarak yere düştükten sonra fısıltılı bir şekilde konuşmaya başladı. "Charles.. Seni görmek istiyorum kardeşim.. Senin tadını özledim.. Kan kokun yıllardır burnumdadır bilirsin.. Ama bugün sana kavuşacağım gün.. Ya da en azından senin bu avcıya bir kez daha kurban gideceğin gündür." İğrenç bir kıkırtı koyverdi ve sonra anlamsız bir şekilde yeniden sustu. Yerden el yordamıyla kaptığı bir kalın dal parçasını incelemeye başladı. Gözleri kıza dikili onu sorgularken yeniden oynadı parçalanmış etin siyahlıklarıyla süslenmiş dudakları, "Anna, benimle oynar mısın ? Bak bu oyun böyle oynanır.." Dal parçasının en sivri yerinin koluna isabet edeceği şekilde bir düzen sağladı ve yavaşça dalın bileğindeki ete batmasını izledi. Çok yavaş ve bir o kadar da can yakıcıydı. Soluk tenin yüzülen derisinin altından, daha fazla içeride durmayı kaldıraman kan pıtırcıkları* çıkmaya başladı. Yüzündeki hissiz ifade yerini acı çeken ve aynı zamanda bundan zevk alan bir psikopatın deney yaptığı anlardaki halini aldı. Dal biraz daha dibe girdi ve grisinde kıymıklarla bezeli kararmış bir ten bırakarak daha çok kan fışkırmasına neden oldu. Uzun tırnakları parmakları dalı geri çekerken çirkin bir ses çıktı, oluk oluk akan kanlar kızın tükürüğüyle karışarak cüppesini rezil ediyordu. "İşte bizim en heyecanlı oyunlarımızdan." Siyah ve epey sivri dişleriyle gülümsedi, gözleri büyümüştü yine. Kanlı dalın kopan parçaları etinin içinde sıkışıp ona mükemmel derecede feci bir acı yaşatırken kızı tehdit edercesine konuştu ve aynı zamanda dalı az buçuk öne doğru uzatırken gücünün yeteceğini düşündüğü küçük bir kısmını kullanarak sıkıca kavradı. "Al ve derini deş.."

Yüzüne serpilen birkaç damla halindeki kanı hissizce, cüppenin yeni yardımıyla temizleyerek kızın kaçışını; uzaklaşarak sisin içerisine yutuluşunu izlemeye koyuldu. Kısa zamanda bir nokta gölgeden de küçük bir hale gelerek yok oldu görüntüsü. Ölülerin diyarında, onların arasına karışmıştı. Tıpkı onun ellerinde Charles'ın hayatının kırıntılara dönüşmesi gibi, Shina'nın içerilerde bir yerde J'yi bitirmek için verdiği çaba gibi ve annesinin, babasının son soluğunu vermesini sağlaması gibi.. Yenabisi belirsiz bir nur'un yavaş yavaş, karanlık yanlıları tarafından emilip söndürülmesine benzer şekilde...
"Gelmene sevindim."
Hareketten yoksun, bağdaş kurmuş halde bulunan beden kısa bir titreme geçirdi. İnce birer siyah çizgi görünümündeki gözlerini kızın yarışının bittiği uzak noktadan ayırmaksızın konuşmuştu; yakınına gelen bir esintiden öte olan ruha hitaben.
"Merak ediyordum ne zaman ortaya çıkacağını." Yavaşça yana döndü. Karşısında vücudu çeşitli morluklarla bezeli, azgın yaralarla çevrili, çekmiş olduğu acıların sadece küçük bir kısmını sergileyen bir ceset duruyordu. Bembeyaz rengi ışıltı ya da parlaklıktan uzaktaydı. Hüzünlü bir havası vardı, sessizdi. Göz bebeği denemeyecek birer şerit yerleşmiş gibi duran gözleri her türlü histen uzaktaydı. Anlaşıldığı üzere onun güneşi çoktandır batıktı, onun özündeki soluğu yıllardır toprağa karışmış haldeydi. "Charles, benim. Senin ab- abl- pff.. Benim işte, Shina ve J. Her zamanki gibi, senin hastalıklı ablaların." Çehresinin melodisi değişime uğruyordu şimdi. Önce biraz üzgündü, sanki küçük bir parça pişmandı.. Tam bir şeyleri itiraf edip zihninde yoktan var ettiği cesede sarılıp ağlamaya başlayacaktı ki.. Yine ters giden -artık bunların normal bile sayılabileceği- bir şeyler oldu. Belki Shina'ydı, belki de artık takıntılı ve problemli olduğuna inanmaktan başka çare göremeyen gerçek özüydü, kimbilir. Ama bunu yapan birileri vardı ve hep olacaktı. Lanet olası.. Çirkinleşen yüz hatlarının her bir detayına yerleşen nefret ve sinir belirtileri ile bir anda ayağı fırlayıverdi. Nereye kadar sürecek bu tekrarlar.. Cüppesinin iç cebinden çıkardığı jileti ileriye doğru sallayarak onu yaralayabilecek reel hamlelerden çok sözleriyle acı çektirmeyi planlar bir halde bağırmaya başladı, "Senin gibi bir aşağılığın yerini bulmasına ne denli sevindik biz, nasıl zevkten kudurduk, biliyorsun değil mi ? Sen bir pisliktin hep Charles, annemiz seni sevmedi. Hep Shina'm dedi, hep tatlı J. dedi. Ama Charles çok normaldi, sadeydi, basitti ve bil bakalım zekası ne derece düşüktü! Ne kadar salak ve adiydi. Senin tabutunu elleriyle yerin dibine sokmak isteyen annemiz şimdi bile aramızda bir yerlerde gülüp duruyor." Bu kısımda tüm iğrençliklerini ortaya çıkaran, tasviri zor ve bir o kadar da rahatsız edici kıkırtısından faydalandı ve devam etti, "Senden iğreniyorum, bu beyaz halin bile yaşarkenkinden daha iyi görünüyor. Ama hep sen acizdin, senden faydalandık, seni sevmi- sev-" Gözleri seyirmeye başladı, artık bitime yaklaşmış bir robotun devrelerinin yanmasını andıran belirtilere ev sahipliği yapıyordu bedeni; titreyen dudağı, kıpırtısız tutamadığı elleri, oynayıp duran kafası ve hızlı hızlı alıp verdiği soluğu ile.. "Tiksinç mahluk J'den nefret ediyor! J. de tinksinç mahluktan nefret ediyor! Sevmiyorum seni Charles!" Dozu aşılmış bir iksirden içmiş gibiydi zavallı kız. Artık kendini tutamıyordu, kontrolü dışında gelişen olaylara tanık oluyordu sadece. Elinde sıkı sıkı tuttuğu jileti ani bir şekilde göbek deliğinin biraz yukarısına batırıverdi. "Ağğh." İçlerde parçalanan organların kendilerini salıverişleri, tüm varlıklarını ortaya koyarak dışarıya çıkan kanın mat rengi.. çok yanıyordu canı, fena halde acıyordu karın bölgesi. Sivri kısmın parçaladığı kasların ilerisine geçmesi dayanılamayak bir acıyı beraberinde getiriyordu. Her yeri kanlanırken karnının içinde kalmış jiletin içine yaydığı soğukluk hissi iyice kendinden geçmesine neden oluyordu. İşte bu anda dudak kıvrımları çehresine yayılacak sinsi ve illetli bir sırıtışın ilk adımları attı. Eğleniyordu, kesinlikle bu çektiği acının ötesinde, iğrençliğin dışında bir zevk vardı. Açlığını gidererek kendisine verdiği bir ödüldü belki de ya da sadece basit bir eğlenceydi işte. "Harika." İçeri girdiğinden çok daha acı verici bir şekilde çekti kız jileti. Bu yüzden elleri de parçalanmıştı, her yeri kanlarla çevrili bir şekilde, kararmış diş etlerini ortaya çıkararak yeniden sırıtmaya başladı. Kendiyle övünüp, onu küçümser bir halde Charles'a baktı. Gözleri feci derecede büyümüş ceset emri anlarcasına kaybolmaya başladı, belirsizleşerek görüntüye yansıyan titreşimlerine bir son verdi. Bu durum J'nin orada daha fazla işi olmadığını anlamasına neden oldu. Koşar adımlarla o da sisin içine karıştı. Mezarlıkta bu ziyaretten rahatsız olan bir takım güçler de yuvalarından ayrılarak kızın peşine takılacaktı muhtemelen..