Büyük Salon ~ Griş Katı

Terastan ortak salona doğru gelmişlerdi.Malikane oldukça geniş ve ihtişamlıydı..Yerler krem rengi döşemesi ve meşe ağacı renginde dizayn edilmişti..Mükemmel bir uyum vardı malikanenın bu kısmında..

Fakat,içerisi Stesha'nın tahmın ettiğikadar dolu değildi..Sadece bir kaç kişi ve onlara keza ortalar da boş boş gezinen garsonlardan başka kimse yoktu..

Birilerinin olup olmaması da umrunda değildi ya..O yanında ebediyen Robert'ın olmasını ıstıyordu ve o da şu an yanında gözleri aşkla bakar bir şekilde Stesha ya gülümdüyordu.Önemli olan buydu.Önemli olan yakında evlenıcek olmaları ve bir daha hiç ayrılmayacak olmalarıydı.

Robert kafasını yavaşca Steshaya doğru eğmiş ve ;

''Harika görünüyorsun."

demişti.Bu Stesha'nın en çok önem verdiği şeylerden birisiydi..Güzel olmak ve beğenılmek.Hem de Robert tarafından..Bu mükemmel birşeydi..

Stesha,Rob'un sıcak ellerini birkez daha sıkıca kavradı.Ona hasretle uzun bir süre daha baktı.Saatlerce bir filmi izler gibi izleyebilirdi onu..Bu sayede görüntüsü hiç gözünün önünden gitmiyordu.Sevdiği adamın her karesi aklında ..

*Sevgilim..Çok teşekkür ederim.Yanımda bu kadar yakışıklı bir bay'ı taşımak kolay değil.Dolayısıyla bundan sonra giyineceklerime dikkat etmek zorundayım..Ayrıca sende mükemmel görünüyorsun..

dedi ve uzanıp Rob'un yanağına bir buse kondurdu.Kafasını çevirip hafif tonda müzik çalan adama bakacaktı ki yanında geçen garsonu görünce hemen durdurdu.Biten ateş viskisini tepsiye koyduktan sonra ikinci viski aldı.

Böyle bir aşk mümkün müydü ? Birini dünyaya değişecek kadar sevmek, onunla birlikte gözlerini kapamak istemek, her saniyesini onla geçirmek ... Demek mümkündü, şu an birlikte olduklarına göre.

*Sevgilim..Çok teşekkür ederim.Yanımda bu kadar yakışıklı bir bay'ı taşımak kolay değil.Dolayısıyla bundan sonra giyineceklerime dikkat etmek zorundayım..Ayrıca sende mükemmel görünüyorsun..


Robert yanağına dokunan dudaklarla birden kendini bulutların üstünde duruyormuş gibi hissetti. Huzurlu ve tasasız ... Ona kendine daha sıkı sardı ve başını onun saçlarına gömdü. Kokusunu her içine çekişinde onsuz geçirdiği bir sene daha kapanıyordu sanki.


Ellerini onun sırtı açık kırmızı elbisesinde gezdirmeye başladı. O teni o kadar çok özlemişti ki ... Artık onsuz bir dakikasını bile geçirmek istemiyordu. Derin bir nefes daha alıp başını kaldırdı. Şimdi burnu onun burnuna değecek kadar yakındı yüzleri birbirine. Bir süre baktı Robert ona. Ardından dudaklarını alnına götürdü.

Tüm bunlar o hasreti yok etmese de bir nebze azaltıyordu. O hasret ki bir karedeliği andırıyordu. Her şeyi içine çekebilecek kadar sonsuzdu. Ama o delik hiç kapanmasın istiyordu Robert ...

"Aşkım ..."

diyebildi sadece.Çünkü hissettiklerini anlatabilecek kadar derin anlam yüklü bir kelime yoktu.

Aşk tek inandığı gerçek.Yaşamının anlamı..Bu kelimenin yerini tutacak, yaşama bağlayacak başka sihirli bir kelime var mıydı yeryüzünde ? “Bizi yüreklendiren, bizi bulutların üzerinde dolaştıran, özgürce yaşamaya iten, aşktan başka ne olabilirdi ki?”

Stesha ve Robert..Onların aşkı bir aşk masalıydı ! Belki de hayatı boyunca yaşadığı, yaşamak istediği buydu Stesha'nın. Bir aşk masalı !

Stesha için sevmek,Robert'ın sesini duymaktı,sevmek gözüne bakmaktı,sevmek elini tutmaktı,sevmek onu yaşamaktı..Asla unutmamacasına..
Bir umuda benzemeliydi onların aşkı,herkesin umutsuz olduğu anlarda en kurak çöllerde yeşermeli,yetişmeliydi bir çocuk saflığıyla.Gecelere ışık olmalıydı tükenmeden,diretmeli savaşmalı,yılmadan usanmadan..

Seviyordu..Bedeninin her karesinin Robert'a ait olmasını..Dokunuşları,sıcak ve sert öpücükleri..Haftalar ay olup aylar sene olup geçse de hasretle andığı bir tek o olacaktı.Unutmak imkansızdı onu..Onunla yaşadığı günleri asla..

Onsuzluk acıya boğuduğu günlerde sabır taşı,tek dayanağı biricik arkadaşı Antunez olmuştu.Tüm sıkıntıları çeken Antunez..Robert ıle başladıklarından dahi haberı yoktu.

Herşey o kadar çabuk ilerlemişti..Anlatmaya fırsatı dahi olmamıştı.Bu partiye de gelmeyecekti,yine en son öğrenen o olacaktı..Buna kızacaktı belki de ama barışmalarına en cok sevınenlerden bırı de o olacaktı..

Ve ardından alnında hissettiği o eşsiz sıcaklık .. Robert'ın her dokunuşunda delice çarpan kalbi..Durmasından ve bunun anın bitmesinden çok korkuyodu..

O kırılgan ve ince kollarını sevgilisinin beline doladı.Hissettiklerini gözleriyle aktarmaya çalıştı..Yüreğinle de değil sadece gözleriyle aktaracaktı

* ''Seni seviyorum'' dediğinde bunu sadece dilinle değil,Yüreğinle,gözlerinle de söylemelisin aşkım.Ben beni sevdiğini sözlerınden değil bana bakan o gözlerinden anlamalıyım ve anca o zaman inanmalıyım sevgine..

Verdiğimizden sözden dolayı birbirimizden başka hiçbir şeyin önemi olmayacak artık.Sana dokunduğumda kanım hızlı hızlı akacak.Yüreğin deli gibi çarpacak.Nefes nefese kalacaksın..

Ve sanma ki senden farklı olacağım bende..Bin kilometre ötede olsan '' gel '' dediğinde en kuytu köşe de dahi olsam koşacağım sana..Merak etme sevdiğim..

Keşke bunları ona söyleyebilseydi yüzüne karşı.Söyleyemıyordu işte..O kadar paylaşılmışlık varken,o kalbinin en derınlerınde ki duygularını ona anlatamıyordu..

Yağan yağmur çoktan dinmiş, yerini alan güneş odanın penceresinden içeri sızmaya başlamıştı. Stesha aynanın karşısına geçmiş Robert’ın ona hediye ettiği elbisenin üzerinde nasıl durduğuna bakıyordu. Robert’la ayrılmadan önce ki son doğum gününde bu kıyafeti giymişti. Düşününce gerçekten uzun zaman olmuştu ve Stesha bu süre boyunca hiç giyememişti bu elbiseyi. Şimdi Robert’la tekrar birleştikleri için bu kıyafeti giyebiliyordu. Aslında üzerine hala oluyor olması biraz şaşırtıcıydı. Gülerek aynadaki görünümüne baktı. Aklında bin bir türlü soru dönmeye başlamıştı. Acaba Robert elbiseyi hatırlayacak mıydı? Ya da onu beğenecek miydi?...

Kalp atışlarını boğazında hissedebiliyordu. İçinde tuhaf bir neşe ve heyecan vardı. Derin bir nefes alırken gözlerini kapattı ve odanın içindeki temiz havayı bir solukta içine çekti. Zaten ne zaman heyecanlansa aynı şeyi yapar ve kendini rahatlatmaya çalışırdı. Dolabın kapağını kapatıp kapıya doğru yürüdü. Aklında hala aynı sorular vardı. Tam kapıdan dışarı çıkıyordu ki belini saran bir sıcaklık hissetti ve daha sonra bir adım geriledi. Bunun Robert olduğunu anlaması pek uzun sürmemişti. Yüzündeki gülümseme ikiye katlanırken boynuna konan öpücükte heyecanını ikiye katlamıştı. ''Beni çıldırtıyorsun ...'' Robert’ın bu tek bir cümlesi aklındaki bütün sorulara cevap olmuştu. Robert’ın başta soğuk gelen teni iyice ısınmış hatta boynunda gezen dudakları sanki bir alev gibi gelmeye başlamıştı Stesha'ya.Robert’a doğru dönerken çenesinde hissettiği sıcaklık çok geçmeden dudaklarına kaydı.

Robert onu sımsıkı sarıp öperken Stesha’nın elleri onun boynuna kaydı. Gözlerini kapatmış bütün kontrolü Robert’a bırakmış gibiydi. Daha önce hiçbir şeyden bu kadar zevk aldığını hatırlamıyordu. Parmakları Robert’ın dağınık saçları arasında gezinirken onun tutkulu öpücüklerine karşılık vermeye çalışıyordu. İçindeki heyecan artık durdurulamaz noktaya geldiğinde yanaklarının pembeye boyandığını hissedebiliyordu…

Wolf sessizce koltukta oturmuş heyecanla bekliyordu.Asasını sağ elinde sımsıkı bir şekilde tutuyordu.İçinden bir ses gitmesini söylüyordu fakat o gitmeyecekti.Robert'ı öldürüp bu işe bir son verecekti.Malikanedeki ürkütücü sessizlik onu rahatsız ediyordu.Büyük bir stres içindeydi, sanki her an birşey olacakmış gibi hissediyordu.Terlemeye başladı, bu tür olaylarda her zaman terlerdi.

Koltukta otururken, birden havlama sesiyle yerinden sıçaradı.Arkasını döndüğündeyse Robert karşısındaydı.Wolf şok olmuş gibiydi, onu bu kadar erken beklemiyordu.Robert ona bir silahsızlandırma laneti yolladı.Işık, Wolf'a doğru süzülürken Wolf hala şokun etkisindeydi.Tam büyü ona çarpmak üzereyken asasını kaldırarak "Protego" diye bağırdı.Kalkana çarpan büyü yok olurken, Wolf öldüren laneti yolladı.

"Yarım kalan iş bugün bitecek"

diye kükredi.Kendini toparladı, gözlerinden adeta alev fışkırıyordu.Onu öldüremek için elinden geleni ardına koymayacaktı.