Destiny R. Thallimar'ın Odası

Destiny'nin odası, tam da ruh halini yansıtacak şekilde ferah bir şekilde dekore edilmiştir. Mobilyalardan manzarasına kadar her yönüyle insanın huzurlu hissetmesini sağlayan bir ortamdır. Ancak Destiny'nin özgür ve dağınık yaşam biçimi sayesinde oda çoğu zaman "savaştan çıkmış gibi" bir hal alır.

Destiny,yatağın üstüne uzanmış,elinde eski,yaprakları zarar görmüş bir kitap tutuyordu.Okuyordu denemez,bugüne kadar kitaplarla arası iyi olmamış birinin tutup da Sefiller'i okuması beklenemezdi zaten...Fakat sağolsun Dinah,Destiny'e bu kitabı okumasını şiddetle tavsiye etmiş,üstüne bir de "Victor Hugo'nun eserleri insana her zaman birşeyler katmıştır,bunu mutlaka okumalısın." deyince ister istemez merak etmişti.Nitekim,büyük bir hevesle okumaya başladığı kitabın onuncu sayfasında sızmış,yarım saat kestirdikten sonra kalkıp kitabı tekrar okumaya -anlamaya- çalışmış ve sonunda yelkenleri suya indirmişti.Elinde kocaman bir çikolata,müzik dinliyordu.

Ne yazık!Çoğunluk Destiny'nin tavırlarını edebi eserlere karşı duyarsızlık olarak adlandırsa da aslında durum farklıydı...Olay tamamen düşünce yapısıyla ilgili bir meseleydi.İnsan yaşayarak,tecrübe kazanarak bilgi sahibi olmaktansa neden kendini bir yığın kelime arasına boğsundu ki?

Tam düşüncelere dalmışken kapı çalındı.

-Gir...

Dinah,odasına doğru yürüyordu. Birçok kez geçtiği bu koridorları nedense hiç sevememişti. En sevdiği yer kendi odasıydı.Tabi ki kütüphaneyi de unutmamak gerekti. Gerçi orasını o kadar da sevmiyordu. Kitapları çok sevdiği inkar edilemez bir gerçekti ama kütüphanenin o eski havasından ve tıkabasa kitaplarla dolu olan raflara bakmaktan rahatsız oluyordu. Sözde, sevmemesinin nedeni "...Dikkatim dağılıyor," olsa bile o sessizlikte kitap okurken, çevrenin o halini hissetmek çok rahatsız ediciydi.

Kitapları çok sevdiği için çevresindekilere de bunu benimsetmeye çalışmaktan vazgeçmiyordu. Mesela; geçen günlerde kuzenine bir kitap önermişti. Kitap, Victor Hugo'nun 'Sefiller' adlı romanıydı. Çok sürükleyici, tabi ki öğretici ve güzel bir kitaptı. Açıkcası Dinah, kitabı Destiny'e önerdikten sonra üzerinde çok düşünmüştü. Kuzeni zaten kitap okumayı sevmezdi. Kitap da biraz ağırdı. Hele böyle bir insana, böyle bir kitap önermek akılsızlık da olabilirdi. Daha hafif bir romanla mı başlatsaydı diye çok düşünmüştü. Evet evet... Bu Destiny'nin biraz da olsa içini rahatlatırdı. Kitabı vereli çok olmamıştı. Gerçi, Dinah olsa çoktan bitirirdi ama kuzenini göz önünde bulundurursak ellinci sayfaya belki ulaşabilirdi.

Birkaç koridor daha geçtikten sonra sonunda Destiny'in odasını bulmayı başardı. İçeriden hiçbir ses gelmiyordu. Belki de kuzeni kendini kitaba kaptırmış sessizce okuyordu. Kapıya biraz daha yaklaşık kulağını dayadı. Yok yok... Hiç ses gelmiyordu. Yavaşça kapıyı tıklattı.

-Gir...

'Azıcık kibarlık lütfen bu ne ya! İnsaf yani... Kapındaki bir misafir de olabilir. 'İçeri gelin' ya da 'İçeri buyrun' bilemedim, 'Girin' demek bile daha uygun.' kapının kolunu çekerek içeri girdi. Karşısında ne görsün? Elinde çikolata kulağında kulaklık müzik dinleyip, tıkınıyor. Sen buraya hevesle gelmişsin, hatta sevğili kuzenini düşünerek daha hafif bir roman önermeyi bile düşünmüşsün, içerisinin sessiz olduğunu anlayınca ne de çok mutlu olmuşsun... Ama nerde! Kitap okumayı bırak neden yapıyor. Yüzünde biraz sinirli biraz da üzgün bir ifadeyle Destiny'e bakıyordu.

Müziğin gürültüsünden duyabildiği kadarıyla boğuk bir ses adeta haykırıyordu.

-Azıcık kibarlık lütfen bu ne ya! İnsaf yani... Kapındaki bir misafir de olabilir. 'İçeri gelin' ya da 'İçeri buyrun' bilemedim, 'Girin' demek bile daha uygun.

Destiny kendisine çeki düzen verip,elindeki çikolatayı bir kenara koyup 'kibar kız' pozisyonuna geçemeden Dinah odaya daldı.Kendisini suç üstü yakalanmış hissediyordu.Hissetmekte haksız da sayılmazdı hani...Kendini bildi bileli,Dinah ona karşı hep anaç tavırlar takınmıştı.Bu yanında otoriterliği de getirmişse de şikayeti yoktu.Tüm bunlar kendini güvende hissetmesini sağlıyordu.Öte yandan,bir de işin başka boyutu vardı ki sormayın!Destiny'nin dağınıklığı,umursamazlığı Dinah'ı deli ediyordu.Eh,zaten kapıda dikilmiş,öfkeli surat da bunu açık ediyordu.

Etrafa şöyle bir göz gezdirdi;yere saçılmış kağıtlar,raflardan taşmak üzere olan tarih öncesi oyuncaklar ve yerde tepecik oluşturmuş kıyafetler...Çalışma masasına gelince,kelimenin tam anlamıyla vasat!

Şimdi,iş hesap vermeye gelmişti.Ağzına attığı kocaman çikolata parçasını yutmaya çalışırken bir yandan da söyleyeceklerini ölçüp biçiyordu.Hadi hesap verdi,fırçayı yedi,tamam.Ya işin savunma kısmı?Yavaşça boğazını temizledi.

-Ehem...

Bu sefer beklenti dolu bakışlar...Yarım ağız gülümseyerek konuşmaya başladı;

-Malikanemize önemli bir misafir gelecek ve benim bundan haberim olmayacak?Hem söyler misin,hangi misafir 'Gideyim de bizim dağınık Destiny'nin odasına bakayım' der?

İşte olabilecek en yanlış cümleyi söylemişti,aptal kız!Ne demeye işi çevredeki 'muhteşem' görüntüye getirirsin ki?

Dinah, dağınık bir oda bekliyordu fakat, aman tanrım bu ne dağınıklık. Gören 3. Dünya Savaşı bu odada yapılmış sanacak. Her yer darma dağınık. İçinden çığlık atmak geliyordu. Öfkesi yüzüne de yansımıştı. Destiny ise, suçlu küçük bir kız gibi bakınıyordu.

-Ehem...

'Bi' de gülüyor yani... Resmen patavatsızlık.' diye düşündü.

-Malikanemize önemli bir misafir gelecek ve benim bundan haberim olmayacak?Hem söyler misin,hangi misafir 'Gideyim de bizim dağınık Destiny'nin odasına bakayım' der?

"Sen bu cevabı ya düşünerek vermedin ya da benim şu anki halim yetmemiş gibi daha da sinirlenmem için yapıyorsun. Bu odaya bir misafir gelse ya senin anormal biri olduğunu ki ben öyle düşünüyorum kuşkun olmasın... Ya da bir şeye sinirlenip bu odayı yanlışlıkla... Bak altını çiziyorum, kazara yaptığını sanıcak ki burada dünyanın en sinirli insanı olsa ve yine dünyadaki en haklı biçimde, en feci şeye sinirlenmiş olsa bile senin yaptığım hale getiremez, artık sendeki bu başarıyı da tebrik ediyorum.

'Verdiği cevaba bak hele...Bi' de burda ben öfkeliyken. O kitaba sonra gelicez zaten, önce bir dağınıklıkla ilgileneyim.' diye sinirle içinden geçiriyordu. Bu savaş alanının yanı sıra, kitabı da unutmuş değildi. Çevreye bir göz gezdirdi, amacı zavallı kitabını bulmaktı. Yatağın üzerinde olduğunu görünce içi rahatladı. Söz gelişi, yere fırlatılmış, sayfaları kopmuş, yıpranmış, çizilmiş, parçalanmış, lime lime edilmiş, kıvrılmış, burkulmuş ya da buruşmuş bir halde de bulabilirdi ki o zaman Destiny'in kaçacak delik araması gerekirdi. Tekrar Destiny'e döndü.

"Sen insanları sinirlendirmekten zevk mi alıyorsun yoksa bana bir kastın mı var? Bu odanın hali ne böyle? "diye söylendi. Heryeri kapsayacak şekilde çevresini göstererek. Hemen arkasından işaret parmağını sertçe yatağın üzerinde duran kitaba doğru dikerek devam etti. "O kitabın yatağın üzerindeki boş boş duran halini de görmedim sanma, o konuya sonra gelicem."

-Sen bu cevabı ya düşünerek vermedin ya da benim şu anki halim yetmemiş gibi daha da sinirlenmem için yapıyorsun. Bu odaya bir misafir gelse ya senin anormal biri olduğunu ki ben öyle düşünüyorum kuşkun olmasın... Ya da bir şeye sinirlenip bu odayı yanlışlıkla... Bak altını çiziyorum, kazara yaptığını sanıcak ki burada dünyanın en sinirli insanı olsa ve yine dünyadaki en haklı biçimde, en feci şeye sinirlenmiş olsa bile senin yaptığın hale getiremez,artık sendeki bu başarıyı da tebrik ediyorum.

Destiny'nin bu sözleri sindirmesi zaman aldı.Cidden korkunç bir yaşam alanı vardı fakat ne çıkar ki?Burada geçinmeye çalışan oydu.Tam cevap verecekken 'azgın boğa' yeniden konuşmaya başladı;

-Sen insanları sinirlendirmekten zevk mi alıyorsun yoksa bana bir kastın mı var? Bu odanın hali ne böyle?

Hızlı bir şekilde,kendisini haklı çıkaracak bir bahane arıyordu.Dinah'nın bu hallerini çok iyi biliyordu.Düzen delisi kuzeni bunun acısını çıkarırdı,ne olursa olsun...Neden böyle takıntıları vardı sanki!

-O kitabın yatağın üzerindeki boş boş duran halini de görmedim sanma, o konuya sonra gelicem.

Gözü yavaşça yatağın üstünde 'boş boş' duran kitaba kaydı.Dağınıklığını mazur gösterecek bir sebep bulması da anlaşılan hırpalanmasına engel olmayacaktı.(Hırpalanmaktan kastı oda içinde koşuşturma tabii...)Gözünün önüne o sahne gelince hadi yine almasın mı bir gülme,gel de burdan sağ çık!Kuzeni nasıl da bakıyordu öyle...Gerçekten dışardan biri girse kendisini anormal sanırdı,bu konuda haklıydı işte.

Biraz sakinleştikten sonra rahatlıkla konuşabildi,

-Bak,dağınıklığıma kızdığını biliyorum fakat kitap...

Sözlerine kuzeninin zevklerini incitmemeye çalışarak devam etti,

-Kitap çok sıkıcı!Hep aynı cümleler,içimi bayıyor.Bu konuda kendimi biraz özgür hissetmek istemem yanlış mı?

-Bak,dağınıklığıma kızdığını biliyorum fakat kitap...

-Kitap çok sıkıcı!Hep aynı cümleler,içimi bayıyor.Bu konuda kendimi biraz özgür hissetmek istemem yanlış mı?

Ahh! En doğru yere gelmişti şimdi. Hazır başlamışken odaya girmeden önceki, o sıralar kızmamışkenki düşüncelerini hatırladı. Kuzenine iyilik olsun diye onun yanına gelip daha hafif bir kitap önerecekti. Tabi ki bu kuzenin dağınık odasını patavatsız ve vurdumduymaz tavrını, bir de bir kenara atılmış Sefiller'i görmeden önceydi. Sakin olmaya çalışarak... Aslında sadece, deminkinden daha sakin olmaya çalışarak tekrar söylenmeye başladı.

"Ahh! Tabii ," alaycı bir tonla söze girdi. "senin bu konudaki tutumunu nerdeyse unutuyordum, Destiny," daha sakin olmaya çalışsa da birtürlü kendine hakim olamıyordu. "Doğru ya... Bir düşünelim, ben kapıda ne düşünüyordum. Hah! Şimdi hatırladım... Tam olarak, bu kitabın sana ağır gelmiş olabileceğini ve belki daha hafif bir kitapla başlaman gerektiğini önermeyi düşünüyordum." dedi. 'Tut kendini, o da haklı.' diye düşündü. "Ama sen, sen en azından çaba harcayıp o kitabı okumak ya da okumaya çalışmak yerine gidip müzik dinliyorsun üstüne üstlük bana böyle cevap veriyorsun. Cevap verme ya da haksızsın demiyorum ama en azından deniyebilirdin. Tamam biraz fazla konuştuğumu ve şu anda yanlış davrandığımı bende biliyorum ama senin yaptığını yapmazdım herhalde ve şimdi kendimi susturabilseydim böyle de davranmazdım belki hazır susmamışken bunun için de ayrıca özür dilemek istiyorum ve biraz da olsa kitaplardan nefret eden kuzenime birşeyler okutmak istiyorum. Kitabı da istersen alabilirim ki büyük ihtimalle bunu isterdin."

En sonunda konuşmayı bırakabilmişti. Hızlı hızlı nefes alıp veriyordu. Yüzünün alev alev yandığını hissedebiliyordu. Biraz fazla heyecanlı konuşmuştu. Destiny' e haksız demiyordu... Ama ne olurdu da azıcık deneseydi. Saçma sapan davrandığını da biliyordu. Ek olarak kendisini de suçluyordu. Ama insanın hevesi bir anda kırılında böyle oluyordu. En azından Dinah için durum böyleydi. olayları fazla ciddiye almasından kaynaklanıyordu. Bunun kendi özelliği olduğunu düşünerek de umursamıyordu. Yine de bazen böyle abartılı çıkışmalar yapabiliyordu. Sinirlenebilirdi belki ama insanları incitmeyi de istemezdi. O heyecanla araya bir 'Özür dilerim' lafı sakıştırmıştı.

"Az da olsa beni de anlamaya çalış Destiny, ama kesinlikle biraz abarttım yani söylediklerimin belirli yerlerini ciddiye almaya çalış" dedi Dinah. Zoraki bir gülümsemeyle düşüncelere daldı.

'Tamam Dinah... Bu sözler biraz fazla oldu. Karşımdaki insan ben olsaydım çoktan hem üzülmüş hem sinirlenmiş hem de... Artık gerisini bilemiyorum ama birşeyler daha yapmıştım. Susarak biraz sakinleşmeye çalışsam hiç fane olmayacak. Evet evet... En iyisi susmak. O konuşana dek sus Dinah.'

Bu son sözleri söyledikten sonra cevap alabilmek için Dinah'a baktı.Ne yapacaktı acaba?Büyük ölçüde kızacaktı tabii...

-Ahh! Tabii,senin bu konudaki tutumunu nerdeyse unutuyordum,Destiny,doğru ya... Bir düşünelim, ben kapıda ne düşünüyordum. Hah! Şimdi hatırladım... Tam olarak, bu kitabın sana ağır gelmiş olabileceğini ve belki daha hafif bir kitapla başlaman gerektiğini önermeyi düşünüyordum.

Dinah'ın iradesine hakim olmaya çalıştığı belliydi.Öte yandan,haklıydı da.Hem,amacı Destiny'e iyi alışkanlıklar kazandırmak değil miydi?

-Ama sen, sen en azından çaba harcayıp o kitabı okumak ya da okumaya çalışmak yerine gidip müzik dinliyorsun üstüne üstlük bana böyle cevap veriyorsun. Cevap verme ya da haksızsın demiyorum ama en azından deniyebilirdin. Tamam biraz fazla konuştuğumu ve şu anda yanlış davrandığımı bende biliyorum ama senin yaptığını yapmazdım herhalde ve şimdi kendimi susturabilseydim böyle de davranmazdım belki hazır susmamışken bunun için de ayrıca özür dilemek istiyorum ve biraz da olsa kitaplardan nefret eden kuzenime birşeyler okutmak istiyorum. Kitabı da istersen alabilirim ki büyük ihtimalle bunu isterdin?

Evet,evet!Tam da bunu istiyordu!Tabii düşüncelerine bu şekilde dile getiremezdi.Hele ki kaçınılmaz bir tartışmanın başlama noktasındayken...Bir an için Dinah ile ne kadar farklı olduklarını düşündü;hem de her yönüyle.Buna rağmen sadece basit bir zevk meselesi yüzünden aralarındaki güçlü bağı bozacak değildi ya!'En iyisi pratik bir açıklama yapmak ve daha sonra konuyu saptırmak' diye düşündü.

-Beni düşündüğün için sağol ama inan ki kitap çok ağır.Yani,tabii anlayana güzel.

Şimdi durup Victor Hugo'ya,onun muhteşem betimlemelerine ve romanına övgüler yağdırmayı,bu sayede tartışmayı kestirip atmayı isterdi ama aklına daha iyi bir fikir geldi.Tek hamlede yatağa sıçrayıp üzerinden cd çalarını aldı.Sonra da en hareketli,en sert parçayı açıp kulaklıkları Dinah'a verdi ve sesi de sonuna kadar açtı.

-Şunu bir dinle,nasıl?Muhteşem değil mi?Adeta insanın kanı kaynıyor!

Dinah'nın yüzüne bakılırsa pek beğenmediği ortadaydı.İşte anlatmak istediği de buydu.Zevklerin farklılıkları...

Destiny şu anki haliyle düşünceli gözüküyordu. Sanki kafasında bir şeyleri değerlendiriyor gibiydi. Üff! İki saat bekleyemezdi. Acayip derecede sabırsız olan Dinah, herşeyip çabucak olup, başlamasını isterdi. Dinah'ya saatler gibi gelen birkaç dakikadan sonra Destiny konuşmaya başladı.

-Beni düşündüğün için sağol ama inan ki kitap çok ağır.Yani,tabii anlayana güzel.

Tabi tabi... Destiny de haklıydı. Hatta kesinlikle haklıydı. Kitabı okurken her ne kadar kabul etmek istemese de, başlarında gerçekten çok sıkılmıştı. Gerçi kitabı da çok beğenmiş ve sonuna kadar gelmişti ama o konu farklıydı. Destiny için daha hafif bir kitap daha uygun olurdu. Hatta onun tarzına uygun bir kitap olursa kitapları Destiny'e bir işkence ya da ceza gibi değil, bir eğlence ve zevk gibi görmesini salayabilirdi. Konuşmaya başlamadan önce Destiny'in bir şeyler daha söylemesini bekledi. Sözünü bitirmişti fakat daha konuşacak gibiydi.

Ancak Destiny konuşmak yerine çok ilginç bir şey yaptı. Göz açıp kapayıncaya kadar yatağa sıçramış ve neredeyse hiç kulağından düşürmediği cd çalarını almıştı. Dinah garip birşeyler döndüğünü anlamıştı. Daha ne olduğunu anlayamadan Destiny, Dinah'ya göre en berbat, en acayip şarkıyı açmış ve kulaklıkları Dinah'ın kulağına takmıştı. Destiny'in, sarkının sesini sonuna kadar açmasıyla, Dinah'ın yerinden fırlayıp bir çığlık atması bir oldu.

"Ayy... Bu ne ya! Hayatımda böyle birşey dinlemedim. Bir de sesini açıyosun, Destiny. Sen bunları nasıl dinleyebiliyorsun aklım almıyo. Kulak zarım patlayacaktı,sesini biraz daha açsaydın istersen. Tanrım sen bana sabır ver..." Dinah, kulaklarını ovalayarak sanki duyma yetisini kaybetmiş gibi davranmaya başladı. Eskisi gibi duyabildiini fark etmesi çok uzun sürmedi. Destiny de tekrar bir şeyler söylüyordu. Sanırım, konuşmanın bir kısmını kaçırmıştı.

-Şunu bir dinle,nasıl?Muhteşem değil mi?Adeta insanın kanı kaynıyor!

Kanı mı kaynıyor, bu şeyde mi? Dinah için durum daha farklıydı. Pek de öyle düşündüğü söylenemezdi. Çok rahatsız edici bir şarkıydı. Müziği severdi, eğlenceyi severdi, abi şarkıları da severdi ama bu sevgi bir yere kadardı. Ses böyle olunca ve bu şarkı da az önce Dinah'ın en nefret ettiği şarkıların başında yer almaya hak kazanınca iş değişirdi.

"Şimdi sen bu şarkıya güzel mi diyorsun? Kulak patlatıcı sesten söz etmiyorum bile. İyiki sağır olmadım. Zevklerimizin farklı olduğu oldukça açık. Neyse dedğim gibi ben sana daha hafif hatta sevebileceğin bir kitap bulmaya çalışayım, sen da bana daha uygun bir şarkı bul, ama git de Beethoven'dan da bul demiyorum" dedi Dinah gülümseyerek. Bir çözüm bulunmuştu. Önemli olan da buydu ve Dinah'ın daha da sinirlenmemesi iyi olmuştu.

Kulaklığı Destiny'in eline verdikten sonra yatağına doğru ilerleyip Sefiller'i aldı. Daha uygun birkitap iyi olurdu. 'Daha hafif... Kesinlikle daha hafif, Bir bakıma...Hımm. Yeni başlayanlar için. Müzikle ilgili bir şeyler olabilir yada müzik aletleri...'

Kapıya doru ilerledi. Tekrar Destiny' e döndü. Elindeki kitabı hafifçe sallayarak konuşmaya başladı.

"Gerçekten daha uygun bir kitapla başlasan iyi olur kuzen. Bu kitabı şimdilik alıyorum. Biraz araştırma yaparsam seveceğin türde bir kitap bulacağımdan hiç kuşkun olmasın. Belki müzikle alakalı bir kitap ilgini çekebilir. Ne diyorsun?" dedi Dinah. Kapının yanına gelmiş Destiny' in cevabını bekliyordu.

-Şimdi sen bu şarkıya güzel mi diyorsun? Kulak patlatıcı sesten söz etmiyorum bile. İyiki sağır olmadım. Zevklerimizin farklı olduğu oldukça açık. Neyse dedğim gibi ben sana daha hafif hatta sevebileceğin bir kitap bulmaya çalışayım, sen da bana daha uygun bir şarkı bul, ama git de Beethoven'dan da bul demiyorum.

Dinah -tanrıya şükür- gülümsemişti.Bu tehlikenin geçtiğine ve olayların tatlıya bağlandığına işaretti.Sonunda derdini dolaylı yoldan da olsa açıklayabilmişti.Evet,yine kitap okuma işkencesi devam edecekti ama en azından şimdilik bu konu kapanmıştı.Belki hafif romandan kastı çizgi roman filandı..Yok artık daha neler!

Dinah ile böyleydiler işte,bazen anlaşamayan,tamamen farklı dünyalarda yaşayan iki genç,bazen de birbirlerini olduğu gibi kabul eden kafadarlar..

Derken Dinah kulaklıkları Destiny'e uzattı,sonra da yatağın üzerinde durmakta olan kitabı eline aldı.Kapıya vardığında elinde yıpranmış kitap,tekrar konuşmaya başladı.

-Gerçekten daha uygun bir kitapla başlasan iyi olur kuzen. Bu kitabı şimdilik alıyorum. Biraz araştırma yaparsam seveceğin türde bir kitap bulacağımdan hiç kuşkun olmasın. Belki müzikle alakalı bir kitap ilgini çekebilir. Ne diyorsun?

Güldü.

-Evet,olabilir..Ama lütfen,bana Victor Hugo'nun müzikle ilgili kitapları da olduğunu söyleme?

Bu lafın üstüne her ikisinden de kahkahalar yükseldi.O gergin ortam nasıl da dağılmıştı,oh be!Dinah odadan çıkıp gittiğinde Destiny odayı toplamaya başladı.Tarihte bir ilk...

» Destiny R. Thallimar
» Destiny R. Thallimar~*