Hufflepuff Masası

Yürüyen merdivenlere kadar geldiğimizde, kendimi daha iyi hissetmeye başladığımı fark etmiştim. 2 gündür ortak salondan çıkmadığımdan olabilirdi… Burayı görmek beni daha sağlıklı hissetmeme neden olmuştu. Destiny’nin yanımdan sıyrılıp geçmesi ve hareket eden merdivenlere doğru yönelmesinden sonra bende onu takip etmiş ve adımlarımı merdivenlere doğru atmıştım. Merdiven hareket halindeyken sesimi oldukça yumuşak çıkartmaya çalışmış ve konuşmuştum;


Yumuşakça da gülümsedikten sonra bakışlarımı aşağıya doğru kaydırmıştım. Hufflepuff ortak salonunun bu kadar yüksekte olduğunu aşağıya baksam o zaman hatırlayabiliyordum. Devamlı hareket eden tablolara kaydırmıştım gözlerimi bu sefer. Onlara baktığımda kendimi daha da rahat hissediyordum. Hogwarts’ın bana ne kadar itici geldiğini biliyordum, fakat beni bazen rahatlattığını da kabul ediyordum.

Büyük Salon’un ihtişamlı kapısının önüne geldiğimizde, ilk Destiny’nin içeriye geçmesine izin vermiştim. İçerisini –derslerden olsa gerekti- gerektiğinden daha az kalabalık bulmuştum. Alkımında şu anda derslerde değil de yemeklerde olduğunu biliyordum. Gerçi, bize ne kalmıştı o a muammaydı. Elime ne gelirse, onu yiyecektim…

Hufflepuff masamıza kavuştuğumuz anda, Destiny’nin ağzından dökülen ilk cümleler beni hafif güldürmüştü. Fakat daha sonra, onun haklı olduğunu öne sürerek masaya yüzüm asık bakmaya başlamıştım. Çok açtım ve kalanlarla nasıl doyacağımı merak ediyordum. Aç gözlülük yapmamaya özen göstererek ters çevirili tabağım ve bardağımı geri çevirmiştim. Destiny’nin tabağına omlet alışını gözlemlemiş, bende elimi o sevdiğim çikolatalı top keklerden almıştım. Bu keklere bayılıyordum. Yemeye önce üzerindeki kremasından başlıyor; yememe devam ettiğimde ise kendimden geçiyordum. Dudaklarımda yumuşak bir gülümseme oluşturduktan sonra, çikolatalı top kekimi ağzıma doğru götürmüş ve bir ısırık almıştık. Lokmamı çiğnerken Destiny’nin nezaket kurallarına değinmek üzere olduğunu fark etmiştim. Bunun benim için öneminin olmadığını dile getirmek için hamle yapmıştım; ancak Destiny’nin benden önce davranıp bana soru sormasıyla birlikte hamlemi geri çekmiş ve onu dinlemeye başlamıştım…


Başka bir binadan arkadaşım olup olmadığını soruyordu. Düşünmüştüm… Gerçekten tanıdığım tek kişinin Kyndra olduğunu söyleyebilirdim. Düşünmemi kısa tutmuş ve yumuşak bir tonu ile konuşmaya başlamıştım;

Yumuşakça gülümsemiş ve elimdeki kekimden bir ısırık daha almıştım. Burnumun ucunun kekin kremasına hafif bulanmasıyla gözlerimi şaşı yapıp burnumun ucuna bakmaya çalışmış ve yarım bir şekilde gülümsemiştim. Çantamdan çıkarttığım bir mendil ile bir yandan burnumdaki kremayı silmeye çalışıyor, bir yandan ise konuşuyordum;


Sözlerimi bitirdikten sonra mendili de yüzümden çekmiş ve yarım kalmış top kekimi tabağıma koymuştum. Kollarımı masanın üzerinde kavuşturmuş ve Destiny’ye bakmaya başlamıştım. Bir yandan ise, bu gün için en azından bir-iki derse girmem gerektiğini düşünüyordum. İlk dersi kaçırmıştık; bunu biliyordum. Ancak ikinciye ve üçüncüye girebileceğimi düşünüyordum. Kendimde bu gücü bulduğum için kendimle gurur duyuyordum. Hastalık dönemlerimin en hassas dönemlerim olduğunun farkındaydım; istemli bir şekilde derse girme fikrinin ise beni şaşırttığını kabul ediyordum. Derin bir nefes verdikten sonra tabağımdan top kekimi tekrar almış ve onu yemeye koyulmuştum.

Destiny’den cevap gelmişti… Sesi yumuşaktı; fakat bir şey söylemek içimden gelmemişti. Elimdeki top kek bittikten sonra, her ne kadar sevmesem de ağzımı tatlandırmak için elimi balkabağı suyuna atmış ve bardağımın yüzünü çevirmiştim. Bardağımın bir kısmını balkabağı suyuyla doldurduktan sonra yüzümü buruşturarak onu içmiştim. Bunu neden yaptığımı bilmiyordum; sevmediğim bir şeyi neden her sabah içiyordum? Kendimi zorunlu hissediyor gibiydim. Kim bilir, küçüklükten kalan bir refleksti belki de… Annemin ben küçükken sabah kahvaltısında uydurduğu kuralların bıraktığı bir refleksti… ‘Sev ya da sevme, onlar bitecek!’ Annemi çok özlemiştim. Onu neredeyse 1 yıldır görmüyordum. Hogwarts’a gelmeye başladıktan beni onu göremez olmuştum. Hogwarts’ı asıl sevmememin nedeni belki de buydu, bilmiyordum. Bunları düşünürken, bardağımın aniden boşalmış olduğunu hissetmiş ve onu hızlıca masaya bırakmıştım. Gözlerimi bir sarhoş gibi ovaladıktan sonra;

“Tanrım iğrençti!” Diyerek mırıldanmıştım; fakat bu mırıldanmanın Destiny tarafından duyulduğundan emindim. Bazen yalnız olmadığımı unutuyordum. Ellerimi gözlerimden çekmiş ve çarpık bir gülümsemeyle az önce yapmış olduğum saçmalığın üzerini örtmeye çalışmıştım. Destiny’nin buna garip yaklaştığını sanmıyordum; daha çok keklere ulaşmaya çalıştığını fark etmiştim. Hafifçe gülümsedikten sonra birazcık uzağımdaki kurabiyelere uzanmış ve bir kaçını tabağıma doldurarak, kurabiye tabağını Destiny’ye yaklaştırmıştım. Kurabiyelerimden ısırıklar alırken, bir yandan da Destiny’yi dinliyordum;

Hiç konuşmamamıza rağmen hakkımda bildiklerin oldukça fazla, ne yalan söyleyeyim ben sana pek dikkat etmemiştim. Hatta Muggle Bilimleri'nde benden iyi olmanı çekemiyordum desem yeridir.
Kaşlarımı hafifçe yukarıya kaldırmış ve lokmamı yutmuştum. Ardından gürültülü bir kahkaha koparmıştım; ancak Slytherin masasının gözleri üzerime çekilince bunu durdurmuştum. Çok fazla beklemeden konuşmak için hamle yapmıştım. Hafifçe ileriye eğilmiştim;


Dudaklarımdaki gülümsemenin silinmesine izin vermemiştim. Tabağımdan bir kurabiye daha aldıktan sonra neden geçen senelerde Muggle Bilimleri’ne bu kadar istekli oluşumu düşünmüştüm. Muhtemelen profesörden bile fazla şey biliyordum bu konuda… Muggle bir aileden gelmiştim. Onların yaptıkları tüm icatları biliyordum. Dersin bana zor gelmeyeceğini düşünerek bu derse girmiştim. Ardından bakışlarımı Destiny’ye çevirerek düşüncelerimi değiştirmiştim. O kızda gözüme farklı gelen neydi onu çözemiyordum. Daha önce hiç görmediğim bir şeyi görüyor gibiydim… Başımı hafifçe iki yana sallayarak tabağıma geri dönmüş ve Destiny’ye doğrudan bakmayarak bir soru yöneltmiştim;

Destiny’nin cevap vermesi için onun kekinden bir ısırık alışını beklemem gerekmişti. Fakat hatırlamadığını ön sürerek benim hafifçe gülümsememi sağlamıştı. Destiny’nin de benim gibi unutkan çıkması beni hafif sevindirmişti. Saniyeler geçtikçe, okulda nihayet benim gibi kişilerin olduğunu anlamaya başlıyordum. Tabağımdan çikolata parçacıklı esmer bir kurabiye almış ve onu ağzıma doğru götürerek ısırmıştım. Koluma düşen kırıntıları ise, kolumu masaya doğru sallayarak onların düşmelerini sağlamıştım. Ufak bir sessizliğin sıkıntısını çekerken, nihayet Destiny’nin bir sır söyleyecekmiş gibi bana doğru yaklaşmasını izlemiştim. Bende başımı hafifçe masanın ortasına doğru eğdikten sonra, onun yüzüme doğru çarpan nefesinin ardından ağzından dökülen kelimeleri dinlemiştim;


Kendimi hafif bir şekilde geri çektikten sonra düşünmeye başlamıştım. Yeni müdür hakkında ne düşünüyordum; gerçekten bilmiyordum. Onunla bizzat konuşmamıştım. Onu görmüştüm; fakat net olarak değildi. Derslerine girmesem, ne öğretmeni olduğunu bile belki de bilmeyecektim. Hafif utanmıştım doğrusu… Bir öğrencinin müdürünü hiç tanımaması gerçeği insana gülünç geliyordu. Hiçbir fikrimin olmadığını Destiny’ye tam söyleyecekken, onun beni susturması doğrultusunda ağzımı tekrar kapatmıştım. Kaşlarımı çok yumuşak bir şekilde çatmış; ardından ise kıkırdamıştım. Ortamın gerginleşmesini istemiyordum. Hem de bir hiç uğuruna…

Büyük Salon’un geçtikçe kalabalıklaşmasının ardından, ilk dersin bitmiş olduğunu anlamıştım. Bunu istemiyordum; derse girmekten adeta kaçınıyordum… Bir kurabiye ısırığını daha boğazımdan geçirdikten sonra, doyduğumu belirterek tabağı ileriye doğru ittirmiş ve lokmamı yutmuştum. Gözlerimi, Büyük Salon’un, büyük pencerelerine kaydırmıştım. Dışarıdaki bardaktan boşalırcasına yağan yağmuru gözlemledikten sonra tekrar önüme dönmüş ve bu sefer umursamaz bir tavır koymuştum. Havaya alışmaya başlıyordum. Arizona’nın güneşine nasıl alıştıysam, buraya da o denli alışabileceğimi düşünmüştüm.

“Seninle tanıştığıma memnun oldum, cidden. Aynı binadan ve özellikle aynı sınıftan olan arkadaşım pek yok… Yani, hiç yok.” Gülümsemiş ve ardından devam etmiştim “Ve son derece lüks yapılmış bir kahvaltı içinde minnet borçluyum…”

Yumuşak bir kahkahanın ardından kollarımı göğsümün üzerinde kavuşturmuş ve içeriye bakınmaya başlamıştım. Cümlemin başlarını Destiny’ye bakmadan dile getirmiş; fakat daha sonra başımı tekrar ona çevirmiştim;

Neyse ki gerginlik dağılmıştı. Salonun gittikçe kalabalıklaştığını fark etti. Derse girmek içinden gelmiyordu. Burada durup konuşmak varken derslikte uyuklamak çok sıkıcıydı. Fakat buna mecburdu. Her ne kadar,dersin ne olduğunu bilmese de...

Leon tabağını öne doğru ittirince doyduğunu anladı. Kendisi de daha fazla yiyebilecek durumda değildi.

-Seninle tanıştığıma memnun oldum, cidden. Aynı binadan ve özellikle aynı sınıftan olan arkadaşım pek yok… Yani, hiç yok.

Gülümsedi. Evet,Leon ile tanışmak onu da memnun etmişti. Gerçi Destiny'nin arkadaş sayısı oldukça fazlaydı. Olmasaydı da yalnızlık çekmezdi heralde,kuzenleriyle arasında güçlü bir bağ vardı. Fakat hep onlarla olmak bazen sıkıcı bir hal alabiliyordu. Leon ile farklı konulardan konuşabiliyordu. Bu sabah açılan şu,futbol meselesi gibi... Bir ara Leon'un lüks kahvaltıyla ilgili söylediklerine takıldı. Hafifçe gülümsedi. Çatal bıçak kullanma haricinde pek lüks sayılmazdı. Aslında son derece özenli hazırlanan sofra hoştu;ama o masada Destiny oturunca lükslükten eser kalmıyordu.

-Adam akıllı bilmediğim futbolu ne zaman öğrenmek istersin?

Başını yavaşça pencerelerden birine çevirdi. Yağmur şiddetini arttırmıştı. Böyle bir hava kesinlikle uygun olmazdı. Aksi halde üstü başı batmış bir halde yatakhanede kurulanmak durumunda kalırdı. Sonra da reviri boylardı. Derslerden de geri kalacağı hesaba katılınca... Aslında bu o kadar da kötü bir fikir değil! Fakat bunun için ıslanmaya değmezdi.

-Fark etmez benim için;ama mümkünse güneşli bir gün olsun. Sırılsıklam olup,üstüne bir de çimenlerde kayıp düşmek tercihim değil.

Zaten oldukça dengesiz hareketleri vardı. Bu nedenle son söylediklerinin gerçekleşme olasılığı yüksekti. Leon'un da yağmurdan hoşlanmadığını öğrenmişti. Bu kararın her ikisi için de uygun olmasını umdu. Tekrar Leon'a dönüp nerede çalışabileceklerini düşünmeye başladı. Futbol hakkında bildikleri -henüz- sınırlıydı. Dolayısıyla 'Nasıl oynanır?' , 'Nerede oynanır?' gibi soruların cevabını bilmiyordu. Aklına ilk gelen yer Quidditch sahası olmuştu ama futbol toplarının uçmadığını ve kale denen şeyin de yere çakılı olduğunu duymuştu. Yıkıp geçmek amacıyla içten içe kütüphanede çalışmak istiyordu ama kulağa çok mantıksız geliyordu. Ayrıca zaten kendisinden pek hoşlanmayan bir kütüphane görevlisi vardı,durumu hepten vasat hale getirmenin alemi yoktu. Kapalı alanda çalışılmayacak bir spor olduğunu da göz ardı etmemek lazım! Bu düşünceler sonrasında hayalgücünün fazlasıyla gelişmiş olduğuna karar verdi. Kendisinde bir yön daha keşfetmenin verdiği mutlulukla Leon'a dönüp sırıttı.

-Nerede çalışabiliriz? Göl kenarı olur mu?

Sormuş olduğum sorundan sonra, Destiny’nin dönüp cama bakmasını izlemiştim. Bende biliyordum ki; Destiny’nin yağmurda dışarıya çıkıp futbol oynamak istemesi olanaksızdı. Bu açıdan birbirimize benzediğimiz gerçekti; çünkü ben de böyle düşünmüştüm. Cevabımda benim düşündüğüm gibi olmuştu. Oynarsak, güneşli bir günde oynamamızı istiyordu. “Tamam” başımı sallayıp gülümsemek ile yetinmiş ve bardağıma bu sefer bu doldurmuştum. Günümün ilk suyu olmuştu… Artık fazla su içemediğimi fark etmiştim. Neden bilmiyordum; büyük olasılıkla saçmaydı da. Fakat kafamı takmıştım. Bazen delice şeylere kafa takıyordum. Asıl buna kafa yormalıydım… Başımı tekrar cama çevirmiş ve birazcık yavaşlayan yağmura bakmaya başlamıştım. Böyle giderse akşama kadar yağmurun dinebileceğine dair tahmin yürütmüştüm. Evet, bu iyi olurdu. Hepimizin –yalnızca benim değil- güneş görmeye hakkı vardı. Gülümsedim… Şimdi de hava durumuna dair, kişilere verilen haklara kafa yoruyordum. Başımı hafifçe iki yana sallayarak bardağıma doldurmuş olduğum suyu içmeye başladım. Bir yandan da, Destiny’nin sormuş olduğu soruyu dinliyordum.


İlk başta neyden bahsettiğini anlamamıştım; ancak biraz düşündükten sonra futbol hakkında konuştuğunun farkında vardım. Başta Quiddtch sahası olarak düşünmüştüm. Ancak olayı bu kadar büyütmeye gerek yoktu. Sonuçta, doğru yoldan bilmediğin bir şeyi öğretmeye çalışacaktım. Yalnızca örnek sunacaktım. Destiny’nin aklında futbolun nasıl bir şey olduğunun canlanmasına izin verecektim. Bir şeylerle ilgilenme amaçlı olarak, az önce ittirmiş olduğum tabaktan bir kurabiye almış ve onu kemirmeye başlamıştım. Ardından yanıt verdim;


Gülümsemiş ve bakışlarımı saatime kaydırmıştım. İkinci derse girmeliydim. Destiny’nin de girmesi gerektiğini biliyordum. İstemsiz bir şekilde Destiny’ye bakmış ve sıkkın bir sesle konuşmaya girmiştim;


Ondan cevap gelene kadar yerimde öylece oturmuştum. Dersimin ne olduğunu düşünüyordum. Neyse ki bulmuştum. Aritmansi dersine girmem gerekiyordu. İyi, ortak salona uğramam gerekmeyecekti. Zaten yanımda çantam vardı; gerekirse içindeki parşömenlerden birine yazı yazabilirdim.

Demişti Destiny ve yukarıya çıkmak için masadan kalkmıştı. Kalkarken koluyla devirdiği balkabağı suyunun üzerine saçılmasına izin vermiş ve benim hafif kıkırdamama neden olmuştu. Bu gün sakarlığımı gün yüzüne çıkartmamıştım belki; ancak Destiny’ninkilere tanık olmuştum. Çantamdan bir mendil çıkartıp ona vermek ile yetinmiş ve kollarımı göğsümün üzerinde kavuşturmuştum. Destiny üzerini silmeye başladıktan ve yanımdan uzaklaşmaya başladıktan sonra onun arkasından bakmaya başlamıştım. Dalmıştım belki de tekrar, bilmiyordum. Onu izlerken, bir takım kişilere çarpıp duraksadığını görmüş ve tekrar bir kıkırdama sesini çıkartmıştım. Destiny’nin bana dönüp gülümsemesi ile bende karşılık olarak ona gülümsemiş ve bakışlarımı önüme çevirmiştim. Destiny’nin Büyük Salon’dan çıktığından emindim…


Kendi kendime söylemiştim bunu… Kelimeler dudaklarımdan bir mırıldanma gibi çıkmıştı. Zaten amacım bunu kimseye duyurmak değildi. Bazen dışarıdan düşündüğüm zamanlar olurdu; bu da böyle bir zamandı. Yanımdaki çantama uzanmış ve onu omzuma geçirmiştim. Gitmeden önce –pişman olmamak için- tabağımdan bir kurabiye daha aldım ve oturduğum yerden kalktım. Arkama dönmüştüm… Ravenclaw masasına göz atmıştım. Kyndra’yı görmek, onunla konuşmak istiyordum. Onunla konuşmalıydım. Onu gerçekten özlemeye ve merak etmeye başlıyordum. Birkaç gün daha onu ortalarda göremezsem, profesörlere başvurmak zorunda kalacaktım… Önüme döndükten sonra çantamın sapına asılmış ve Büyük Salon’un büyük kapısına doğru yön almıştım. Dakikalar geçmeden, orayı terk etmiştim…