Çıkış Kapısının Önü...

Misafir

" Tanrım... Ben bu kadar çok kitap almış mıydım? "

Sav, elindeki poşetlere çok kısa bir süre göz gezdirdikten sonra şaşkın fakat memnun bir gülümsemeyle duraksadığı noktadan kapıya doğru yürümeye devam etti ve ilerlemeye çalışırken bir yandan da söylenir halde, karşısına çıkıp duran insanlardan müsade istedi. Her attığı adımda karşısında bir kafa beliriveriyor ve duraksamadan yürüyebilmesi için zaten zik-zaklar çizmesi gerekiyorken bu da engelleniyordu...

" Afedersiniz... "
" Geçebilir miyim? "
" Pardon, izninizle... "

' Ah... Bu insanlar ne zaman kibarlık nedir öğrenecekler? Yürüyebilmek için bile izin istemek zorunda kalıyoruz artık... '

Kendi kendine söylenir halde elindeki paketleri sağ koluyla bedeni arasında kalan boşluğa sıkıştırarak diğer eliyle saçlarını geriye atıp kapıyı yavaşça ittirdi ve ardından varlığından her zaman mutluluk duyduğu güneş ışığıyla aydınlatılmış sokağa adım attı... Temiz havayı gülümseyerek içine çekerken önündeki basamaklardan aşağı indi ve kendini kaybetmiş durumda olmasından kaynaklanan bir dikkatsizlikten dolayı basamaklar bitti sanarak sonuncuyu atlayınca aniden ayağı kaydı . Elindeki paketler etrafa savrulurken Savannah da olduğu yere sertçe düşüverdi ve aynı anda da çığlığı bastı:

" Ah, olamaz bacağım! "

Charl malikanede sıkıntıdan patlamak yerine bugün dışarıda dolaşmayı tercih etmişti.Temiz hava her zaman insana iyi gelirdi ve biraz da güneş.Yaz mevsimiyle gelen sıcaklık bugün etkisini biraz da olsa yitirmişti ve dışarıda gezmek için mükemmel bir ortam hazırlamıştı.Tabi Charl'da bunu kaçırmamıştı.

Diagon yolunda yavaşça ilerken Gringotts Bankasıının yanındaki dar yol dikkatini çekmişti.Pek hoş bir yer gibi gözükmese de belki güzel bir mağaza vardır umuduyla yola sapmıştı.İlerlerken gördüğü dükkanlar pekte iç açıcı değildi.Dükkanların içinde garip insanlar ve dükkanlarda satılan değişik ürünler.Burası düşündüğü gibi bir yer çıkmamıştı.Güzel bir şey bulurum düşüncesiyle girdiği sokak tam bir fiyasko çıkmıştı ve Charl’ıda hafif tedirgin etmişti.

Yolda yavaşça ilerlerken sağ taraftan gelen çığlıkla o tarafa dönmüştü ve bir kızın yere düştüğünü görmüştü.Hemen yanına gidip;

“İyi misin?”

diye sordu ve kızın yüzüne bakmaya başladı.Kızın sert şekilde düştüğü yüzünden belli olabiliyordu ve kızın hayal meyal hatırladığı “Bacağım” Sözcüğü ile gözlerini kızın bacağına çevirdi.Sağ bacağında hafif bir kızarma vardı.
”Ohh bacağın!Acıyor mu?”
diye sordu.

Misafir

Düşüşünün üzerinden henüz birkaç kısa saniye geçmiş ve Sav neye uğradığını anlayamamışken bir son derece feci şekilde acıyan bacağına, bir aniden yanında beliriverip kendisine iyi olup olmadığını soran kıza bakıp neler olduğunu anlamaya çalışmıştı. Nasıl olup da böyle kötü bir biçimde düştüğünü bilmiyorken tanımadığı birisinin koşarak gelip kendisine yardım etmesine o denli şaşırmıştı ki... Daha az önce insanların son zamanlarda kibarlıktan yoksun yaratıklara dönüştüklerini söylüyorken şimdi bu kararı kesinlikle değişmişti... Düştüğünde ters bir şekilde üzerine oturup büktüğü bacağından vücuduna yayılan feci ağrıya rağmen o an mutlu olup gülümsemeye çalıştı ve kendisine korkunun ötesinde artık merakla bakmaya başlamış olan kıza tatlı bir ses tonuyla...

" Merak etme lütfen, kötü düştüm fakat iyiyim... Yani, umarım iyi olacağım... Yani eğer kalkmama yardım edersen... Ah... Hayır bekle..."

Kımıldamaya çalıştığında bacağınındaki ağrının arttığını hissedince olduğu yerde durdu ve fazla kıpırdamamaya özen gösteretek saçlarını yavaşça geriye atıp derin bir soluk aldı. Ardından da hafifçe duraksayıp az önce aklına gelmemiş bir şey düşündü farkında olmadan... Kızın yüzü feci derecede tanıdık geliyordu fakat Savannah onunla daha önce tanıştığını düşünmüyordu... Eğer öyle olsa kız kendisini hatırlardı herhalde, öyle değil mi?

Yavaşça bacağını kendine doğru çekmeye çalıştı ve hissettiği acıya rağmen sabırla dişlerini sıkıp genç kız kalkmasına yardım edebilmek adına ona kolunu uzatmışken ondan destek alıp ağırlığını diğer bacağına verecek şekilde ayağa kalktı... Bu çok acı vermiş olmalıydı ki Sav sanki ona işkence ediyorlarmışçasına acı dolu bir yüzle bakar olmuştu...

" Ah, bir saniye... Hayır bekle... Ah, tamam. Şimdi daha iyiyim... "

" Merak etme lütfen, kötü düştüm fakat iyiyim... Yani, umarım iyi olacağım... Yani eğer kalkmama yardım edersen... Ah... Hayır bekle..."

Charl kıza yardım etmek için hafifçe kalmaya yeltense de “Bekle” demesiyle tekrar durmuştu.Bacağı çok acıyor olmalıydı.Yüzü bunu gösteriyordu.Etrafına kısa bir göz attı.Kimsenin ilgilendiği bile yoktu.”Ah insanlar.” Diye hızlı ve sinirli bir şekilde geçirdi aklından.Kızın düştüğünü gören bir çok kişi vardı ama kimse dönüp bakmamıştı bile.Burası gerçekten kötü bir yerdi.
Charl kızın toparlanmaya başladığını görünce hemen yardım ederek yavaşça ayağa kalkmasına yardım etti.
Ayağa kalkınca yüzünün aldığı ifade Charl’ın içini acıtmıştı.Gerçekten çok acıyor olmalıydı.Kızın kolundan yavaşça tutmaya devam ediyordu Charl.Bir yandan da kızın bacağına bakıyordu.

" Ah, bir saniye... Hayır bekle... Ah, tamam. Şimdi daha iyiyim... "

Kızın iyi olduğunu öğrenince kolunu yavaşça bırakıp etrafa saçılan paketleri toparladı hızlıca Charl.Bu kadar paket onun düşmesini sağlamış olmalıydı.Çok fazla ve ağırdılar.Charl paketleri tek elinde taşımak için sol elindeki paketleri sağ eline geçirip tekrar kızı kolundan tutmuştu.Her ne kadar iyiyim dese de ayakta durması o an mümkün değil gibi gözüküyordu.Charl kıza bakarak;

“Yürüyebilecek misin?”

diye sordu.Bu halde kızı bırakıp gidemezdi.

Misafir

“Yürüyebilecek misin?”

Genç kız sayesinde ayağa kalkabilmiş, ağrıyan bacağına rağmen onun sayesinde minicik birkaç adım atabilmişti, evet gerçekten kendisine büyük fayda sağlamıştı fakat onu daha fazla alıkoyamazdı, öyle ya kimbilir bugün için neler planlamıştı ve Sav bunlara engel oluyordu? Kimsenin kendisi için sıkıntıya girmesini istemiyordu ve zaten ona karşı yeterince mahcup olmuşken daha fazla kendisi için uğraşmasına izin vermeyecekti.

' Evvet, hadi biraz daha sık dişini Savannah, geçicek, hadi... '

Gözlerini yumdu ve birkaç saniye bekledikten sonra derin bir nefes alıp genç kıza baktı ve,

" Elbette, basit bir düşüş alt tarafı, merak etme... Bak zaten bacağım kötü durumda değil, adım da ata- Ah... "

Ona iyi olduğunu kanıtlamak istercesine ağrıyan bacağıyla bir adım atmayı denemiş ve anında çığlığı basmıştı, acısı katlanılabilir gibi değildi ve her ne kadar ' İyiyim ' havası yaratmaya çalışıyorsa da kendisi de yanındaki kız da kötü durumda olduğunu gayet biliyordu...

" Elbette, basit bir düşüş alt tarafı, merak etme... Bak zaten bacağım kötü durumda değil, adım da ata- Ah... "

Kız her ne kadar iyiyim dese de durumu kötüydü.Charl bu duruma üzülse de bir yandan da sevinmiyor değildi.En sonunda kendine bir uğraş ve belki de arkadaş bulmuştu.Zaten kızı başından beri tanıdık olduğu hakkında küçük düşünceler üretiyordu.Birisine benziyordu ama kime?İşte bu sorununu cevabını bilmiyordu.Belki öğrenebilirdi.

“Hmm seni bırakamam.İstersen yakın bir yerde biraz oturalım?En azından bacağının acısı biraz geçene kadar.”

Dedi ve kıza bakmaya başladı.Elindeki paketler elini acıtmaya başlamıştı.Paketlerin birazını yere bırakıp tekrar kıza döndü ve olumlu cevap vermesi umuduyla beklemeye başlamıştı.Sorusunun cevabını bu sayede öğrenebilirdi belki.Bu yerden de kurtulabilirlerdi.Bu yoldan gerçekten büyük tedirginlik duymaya başlamıştı.Yoldan geçen kişiler hiçte tekin gözükmüyorlardı.

Misafir

“Hmm seni bırakamam.İstersen yakın bir yerde biraz oturalım? En azından bacağının acısı biraz geçene kadar.”

Savannah ona dert olmaktan korkuyorken şimdi ses tonunda çok başka şeyler sezmişti... Söylediği o kısacık iki cümlenin arasında öyle şeyler hissetmişti ki sanki kız onunla kalıp biraz vakit geçirmeyi sırf Savannah' a yardımcı olmak için değil, aynı zamanda istediği için yapıyor gibiydi... Hafifçe kaşlarını kaldırdı ve

' Garip... '

diye düşünürken buna bir yandan da sevindiğini farketti...

' Evet, hiç tanımadığı bir insan böylesine bir duruma düştüğünde diğerleri gibi umursamayıp gitmek yerine gelip yardım etmeyi düşünecek kadar iyi kalpli biriyle oturup sohbet etmeyi kim istemez ki? Tabiki herkes ister... '

Kendi kendine hafifçe gülümsedi ve ardından genç kıza dönüp...

" Pekala, eğer sana engel olmayacaksam seve seve... "

dedikten sonra onun da gülümsediğini gördü, ardından birlikte oldukça yavaş ve dikkatli adımlarla sakince oturup konuşabilecekleri bir yere gitmek üzere oradan ayrıldılar...

* Sanki bacağının acısı hafiflemiş gibiydi... *