Yalnız Bir gün

Rachel Londra sokaklarında yürüyordu. Babasıyla birlikte gittikleri Rusya gezisinden geçen hafta dönmüşlerdi. önce parise yani evlerine uğramış ve eşyalarını almıştı Rachel. Daha sonra ise babası onu buraya getirmişti. Büyük halası göz kulak olacaktı ona. Aslında halası onu evine davet etmişti ancak Rachel küçük kuzenierine dayanamadığı için bu teklifi reddetmişti. Tabii halası başlarda kırılmıştı ama Rachel onun gönlünü almayı başarmıştı...

Uzun süre Rusya da güzel bir tatil yapmıştı Rachel. Hem eski arkadaşlarıyla görüşmüştü. Daha önceden edindiği mektup arkadaşları... Rachel onları fazla sevmese de zaman geçirmek amacıyla eğlenmişti onlarla... Bir yaz tatili daha bitiyordu. Rachel hogwarts da eğitimine başlayacaktı. Heyecanlıydı doğal olarak. Ama belli etmiyordu başkalarına. Bu yıl birçok arkadaş edinecek ve soyadına yakışır bir biçimde davranarak ailesini gururlandıracaktı. Kuzenleri ve birçok akrabaları da bu yl okula başlayacaktı. Onlarda Black soyadını taşıyordu haliyle. Black ailesi o kadar büyük ki asırlardır ailemiz devam edecek diye düşündü içinden Rachel.
Melezlerle aynı okulda olacaktı... Aslında onlarla alıp veremediği yoktu ancak damarına basarlarsa o da haddini verirdi. Ailesi de melezlere sıcakkanlı yaklaşmazdı. Çünkü ailesi baştan sona Safkandı. Ve bununla övünmeyi severlerdi. Rachel bir süres sonra üç süpürgeye varmak üzere olduğunu fark etti. Camdaki figürler oldukça zevkliydi. Kim yapmış acaba diye düşündü. Bu figürü karakaleme dökmeliydi daha sonra... Çantasından fotoğraf makinesini çıkardı ve figürü tam alırcasına çekti... İnsanlar hayretle bakıyordu ona... Belki de onlara göre bu çok saçmaydı ama Rachel'a göre asla saçma değildi. Sonuçta bir yeteneği vardı ve bunu geliştirmek için birşeyler yapıyordu... Kapından içer girdiğinden ilk fark ettiği şey içerinin serinliğiydi. Dışarıya oranla oldukça iyi durumdaydı. Üzerine resmen yapışmış olan Mavi t - shirtünü çekti Rachel. Böylece biraz havalanmıştı. Uzun saçları ise ensesine yapışmıştı ve kaşındırıyordu. Eliyle uzun gümüş rengi saçlarını sıyırdı ve cebinden peçete çıkararak ensesini sildi. Bu iyi gelmişti gerçekten. Peçeteyi bulduğu çöp kutusuna bıraktıkdan sonra barmen'in olduğu yere yaklaştı. Burası güzel hem de fazla kalabalık değildi. Eliyle barmene işaret etti. Barmen geldikten sonra Rachel kararlı bir ses tonuyla '' Bir tane kaymak birası istiyorum. Soğuk olursa sevinirim '' dedi... Barmen tamam anlamında başını salladı ve istekleri hazırlamak üzere işe koyuldu...
Bu sırada Rachel etrafı inceliyordu. Canı sıkılmıştı. Ama yapcak birşey yoktu... Çantasındaki fotoğraf makinesini çıkardı ve kurcalamaya başladı.

Kız sessiz birine benziyordu... Rachel da eskiden böyleydi. Annesi öldüğünden beri böyle... Yeni yeni kendini toparlamaya başlamıştı. Hogwrts onun yuvası olacaktı. Bütün iğrençliklerden kurtulmak için bir yuva. En azından ailesinden, üvey annesinden haber alamayacaktı. Babası dün ona bir mektup yollamıştı. İlginçti Rachel'a göre. Çünkü henüz yeni görüşmüşlerdi. Rachel mektubu açtığında içinde yazılanlar daha da iç acısıydı. Mektupda aynen şöyle yazıyordu.

''Rachel... Uzun zamandır bulunduğum ikilemden kurtulmalıyım artık... Annenle anlaşamadığının farkındayım. Ama o seni çok seviyor bitanem. Seni çok özledi de. Ona olan saygısız davranışlarını anlattı bana Marié. Neden böylesine şeyler yaptığını anlamıyoruz tatlım. En son ben Moskova seyehatindeyken evde olanları bir bir anlattı bana. Evden kaçmış ve gitmişsin Rachel... Hem de gece yarısı dönmüşsün. Biliyorum onu sevmiyorsun ama o senin annen ve ona saygılı olmak zorundasın. Seni öz kızı gibi seven birine bunları yapmamalısın.
Annen ve ben düşündük ve bir karara vardık. Hal ve haraketlerin düzelene kadar yazın bizimle kalmayacak, büyük kuzenin Osais 'in yanına yerleşeceksin. Tabii seni arada görmeye geleceğiz. Bu sayede sende yaptığın hataların farkına varırısın diye umuyorum kızım. Mektuplarını ve ders notlarını heyecanla bekliyorum. Yeni ders yılında başarılar sevgili kızım.... BABAN...

Evet evet... Tam olarak böyle yazıyordu. Rachel üzülmesi gerekirken aslında çok seviniyordu. O cadı kadının yaptıkları akıl almazdı. Babası bunu bilmiyordu... Bilmemeliydi de... Çünkü öz annesinin ölümünden sonra çok afallamıştı. Eğer bu kadından da ayrılırsa artık toparlanamazdı...
Hem osais'i çok severdi Rachel. Çok görüşemezlerdi ama onu severdi. Hem onun işleri dolayısıyla arada sırada Amerikaya da gidebilrlerdi bu sayede... Hem Andréa ile de görüşebilirdi o zaman. Rachel uzunca bir düşünceden sonra kızın kendisine elini uzattığını ve adını söylediğini fark etti... Rachel da hemen atağa geçerek elini uzattı ve sıcak bir tebessümle ''Ben Rachel... Rachel Viola Black. Memnun oldum Arwen'' dedi... Yeni birisiyle tanışmıştı. Bundan güzel ne olabilirdi ki...

Yarenia o gün çok sıkılmıştı. Hem hava sıcaktı, hem de artık derslerden çok sıkılmıştı. Üç süpürgede gezerken bir masa buldu ve tek başına oturmaya başladı....

Ryan Üç süpürgeye gitmeye karar vermişti. Yolda aklına anlamsız düşünceler gelsede bunları kafasından uzaklaştırmayı bildi ve kafası tamamen -en azından belli bir süre rahatlamış- şekilde Üç Süpürgeye geldi. Bugün epeyce doluydu ve arkadaş grubu içersindeydi herkes. Tek başına oturan bir kız gördü. İçinde garip bir şeyler olmuştu kızı ilk gördüğü an. Ama bunları bir kenara atıp kızın karşısına geldi ve nazikçe gülerek,

''Merhaba, oturabilir miyim?'' dedi eliyle sandalyeyi göstererek.

Ryan oturup nezaketle gülerek kızı dinledi. Kendi adını söyledikten sonra bir süre durduktan sonra sanki bir şeyi unutmuş ve tekrar hatırlamış gibi bir ses tonu ve hareketlerle söze girdi.
''Ben de Ryan, memnun oldum Yarenia.'' dedi Ryan. ''Öğrenci olduğunu düşünüyorum Hogwarts'ta, hangi binadan?'' diye de ekledi.

Ryan bu cevap karşısında güldü. O günkü heyecanını hatırladı. ''Eminim ben o kadar heyecanlı olmasam seni mutlaka görürdüm'' dedi biraz yaklaşarak. İçindeki o garip şeyler gene hareket etmiş ve adeta istem dışı olarak böyle bir hareket yaptırtmıştı ona. Anlam veremiyordu bir türlü. ''Hogwarts benim için bir kurtuluş gibi oldu ve ilk geldiğim gündede çok heyecanlanlıydım Yarenia'' diye de ekledi. Yarenia'ya olması gerektiğinden yakın duruyor ve bunu neden yaptığını bilmiyordu.

" Evet bende öyleydim. Benim kuzenim burda profösör. Belki biliyorsundur. Medusa Davis. Beni bu okulla o tanıştırdı. İyikide tanıştırmış. " dedi Yarenia o iyikide tanıştırmış sözünü istemeden ve neden söylediğini bilmiyordu. Bu yeni arkaaşlar konuştular, konuştular, konuştular.....

Ryan konuşma derinleştikçe hislerini giderek daha iyi anlıyorsu. Sonuçta uzun zamandır içinde kalan şeyleri bir kıza anlatmış ve kızdan olumlu üstelik aynı şekilde karşılık görmüştü. Kaitlyn'e karşı hissettiği saplantılı hislerden daha sağlıklı bir şeydi bu ve üstelik konuştukları saatler boyunca aklına bir kere bile Kaitlyn gelmemişti. İlk defa bu kadar uzun süre böyle bir şey olmuştu. Ryan konuşmanın ortasında aksırarak söze girdi.

''Senin gibi iyi ve güzel bir kızın görüştüğü biri var mı okuldan?'' dedi adeta fısıldayarak ama çok nazikçe. Kendi hislerinden belli bir miktar emindi. Ya karşısında ki?

" Hayır yok." dedi Yarenia. Saanki yıllardır bu anı bekliyor gibiydi.

Ryan hiç vakit kaybetmeden sanki hisler değişecekmiş gibi durumu toparlamak adına,
''Bence senin gibi biri yanlız olmamalı, ne dersin? Beraber olalım mı?'' dedi elini uzatarak.

" Olabilir." dedi Yarenia ve oradan elele ayrıldılar....

Ryan Yarenia'nın elini tutarak dışarı çıktığında çok mutluydu. Sonunda karşılıklı bir ilişkisi başlamıştı ve bu suratınada yansıyordu. Yüzünde tebessümle Yarenia'ya bakıyordu yürürken. Belli bir süre hiç konuşmadan oradan uzaklaştılar.

Ağzını kapatarak mekana girdi Monica.Yanlış bir şeyler söylememeye çalışıyordu ama ağzından garip küfürler çıkıyordu...Sessizce bir masaya oturdu.

"Bir Kaymakbirası...Embesil! Ay pardon...çok özür dilerim...Ben onu söylemek istemedim...Aslında söylediklerimi kastetmiyorum...Ay ne oluyor bana...Otoriter müsteşarın hazin sonu!..."

Dün gece yaşadığı olay ona çok dokunmuştu anlaşılan...Saçları dökülmesi bir yana,aklı da gitmişti sanki...

"Biramı getir ezik!Çok özür dilerim...Gerçekten çok özür dilerim..."

"Otur f***şe...Ay ay ay...Çok özür dilerim...Gerçekten söylediklerimin farkında değilim...Ne zaman geçecek bu tanrım!"

*Hö?* Oha yeterince durum hakkında düşünce belirten bir durum olurdu sanırsam... Bana küfretmişti öyle değil mi? Yoksa ben mi yanlış duymuştum? Ah,hayır küfretmişti! Sonunda özür dilemesi dediğini unutturmazdı ve gerçekten sinirlenmiştim. Yine de olay çıkarmamak için seviyemi korudum. Sustum.

"Ben Monica...Bakanlık Müsteşarı..."

Yok artık! Bu kadın bir de bakanlık müsteşarı mıydı? *Höh!* dercesine baktım. Kadın sandalyesinden kalkmış,elini bana uzatmıştı... Ben hala sandalyeme yerleşmeye çalışıyordum. O anki sinirime rağmen sakince -elimden geldiğince- kadına döndüm ve elini sıktıktan sonra oturdum. Ardından kadın da oturdu. Garip bakışlarla süzdüm kadını. Masanın normal göründüğünü söylemiştim değil mi? Anlaşılan pek değildi.

"Julliétté... Hogwarts Yüksek Müfettişi..."

Boş ve anlamsız bakışlarla bakmaya devam ettim. Bir eksiklik vardı sanki? Ben buraya ne için gelmiştim? *Ah Jull! Ateşviskisi içeceksin ya!* Haa,şimdi hatırladım. Islık çalmak üzere elimi ağzıma götürdüm. Pek 'kadınsal' bir tavır değildi ama en etkili yoldu. Islık çaldığım an adam yanımda belirdi. Kısık sesle konuştum;

"Bir ateşviskisi..."