2. Kompartıman

Amélié her zamanki alışık olduğu trene adımını attı. Daha çok kalabalık değildi ama etrafta çok yoğun bir gürültü vardı. Trenin rengi Amélié'nin hiç hoşuna gitmiyordu. İlk önce bir kompartımandan kafasını uzattı. Ama içerisi dolu gibi gözüküyordu. Sonra kompartıman aramaktan vazgeçti ve kafasını camdan dışarı uzattı. Gözleriyle Craig'i arıyordu. Ailesine aptal aptal el sallamaktan nefret ediyordu.

Camın önünde dururken yolu kapattığını bile farketmemişti. Sonra Amélié'nin sinirini çok bozacağı belli olan biri geldi ve ''Yolu tıkıyorsun. Kendini ne sanıyorsun?'' dedi. Amélié'nin mavi gözleri yine çıldırmışçasına yeşile döndü. İçinden bağırmak geliyordu ama görünüşe bakılırsa ona birşey diyemeyecekti. Gözlerini kıstı ve ''Kes sesini ahmak. İnsanca davransaydın çekilirdim.'' dedi. Ona inat biraz daha yayıldı ama arkadaduran kişilere bakınca kendine hemen bir kompartıman bulması akıllıca geldi.

Amélié başkalarıyla aynı kompartımanda bulunmayı hiç sevmiyordu. Elinde olsa kendine yeni bir kompartıman alırdı ama buna katlanmak zorundaydı. ''Bu aptal yolculuk çok çekilmez geliyor.'' diye içlendi. Keşke biri olsaydı. Yanlızlığını paylaşacak biri. Aklına Craig geldi. O burda olsaydı ne güzel olurdu. Bir yandanda kimsenin gelmemesini içinden dileyerek dışarı bakıyordu.

Hadi ama bu bir şaka ha ? etraf tıklım tıklım idi. Craig , bavulunu omzuna geçirmiş , boşta olan ellerini de dizinin bir parmak altında olan yarım pantolonuna geçirmişti. Etrafta ki kalabalık , Craig için olabildiğince fazla ve yoğun bir ses kalbını oluşturuyorlardı. Bu sene , yeni bir yıl yeni bir uyku dönemi olacaktı. En çok sevdiği hobisi olan derslerde uyumayı bu sene gerçekleştirebilecek olması , onun en büyük hayali idi. Tüm yaz, malikanelerinde uyumuş , uyumuş , uyumuş ve gene uyumuştu. Andié'lerin çoğu bu sene okulda olacağı için pek fazla yabancılık çekeceğini düşünmüyordu. Zaten , Ablasıda gelmemişti. Bazen ona kızıyordu , bazen ise onu fazlasıyla seviyordu. Bu sene aldığı tiyolara göre , bir akrabası da okulda profesör olacaktı. Bu sene Hogwarts'ın eğlenceli geçeceğini hisseder gibi idi..


Trene bakarken , tüm 1.sınıflar annelerine gerzek bir şekilde el sallıyorlardı. Aslında bu sene gerçekten ailelerine ihtiyaçları olacaktı. İlk gittiği sene uykusu yüzünden az azar yememişti. İlk sene herkes zinde ve dinde olmalıydı. İlk sene sıkı bir eğitim olduğunu kendisi de biliyordu. Bu yüzden yavaş ve sakin bir şekilde trene doğru ilerliyordu. Trene ilk girdiğinde , büyük bir kalabalık çağırışmalar ve tehditler içerisinde kompartımanlara giriyordu. Bazıları gülüşürken , bazıları ise birbirlerini iterek içeriye sokmaya calışıyorlardı. Craig , bir kaç kişiyi ittirdikten sonra , sonunda boş bir kompartıman bulabilmişti. İçeride , Ravenclaw 3.sınıf'tan Amelié vardı. Craig , onu bir süre abzürt bir şekilde süzdükten sonra , artık konuşması gerektiğinin farkına varmıştı.

Señorita , bugün ne kadar güzel olduğunuzu söyleyebilir miyim ? dedi. Kendisinden beklenmeyen bir şekilde , tüm uyuşukluğunu yenip bir cümle kurmuştu. Amelié'ye karşı beslediği duygular tam tamına bugün ile birlikte 7.ayını dolduruyordu. Ama hiç bir zaman ona karşı söyleyememiş her seferinde , uyumuş biri olarak bunu ona nasıl açıklayacağını hala bilmiyordu. Omzunda ki çantayı , Kompartmanın üst rafına yerleştirdikten sonra , sert ve rahatsız tren koltuğuna atmıştı kendini. Bakışları , Amelié'yi baştan aşağı süzdükten sonra bitmişti. Gerçekten Güzelsin , Amelié dedi , bu sefer ki tonunda ki ciddilik olabildiğince belli oluyordu..

Dinah sabah aceleyle evden çıkmıştı. O heyecanla acayip fazla eşyasını malikanede unutmuştu. Geri dönemezdi. Ancak posta ile isteyebilirdi. Eşyalarını taşımak için Euryale yetmezdi. Güçlü bir baykuştu ama fazla küçüktü. Evdeki baykuşlardan yardım alabilirdi. Öncelikle fazlasıyla kitabını bırakmak zorunda kalmıştı. Onu en çok sinirlendiren şey ise en sevdiği kitabının yanında olmamasıydı. Nasıl unutabilirdi. kendine hayret ediyordu. İyiki diğerlerinin çoğu yanındaydı. Fazla abartmayacaktı. Hem şu anda onları düşünmenin bir alemi yoktu. Elinden geldiğince çabuk olması gerektiğini hatırladı. Çevresine göz gezdirdi. Sürüyle öğrenci ve aileleri vardı. Tanıdığı insanların da olduğundan emindi. -Şimdilik- hiçbirini görememesi bir sorun değildi.

Kompartımanlara girdiğinde birkaçıyla konuşmaktan memnun kalacaktı. Elindeki bavulları zar zor taşıyarak trenin yanına vardı. Euryale kafeste durmaktan hoşlanmıyordu. Nasıl olsa kaçmadığı için de Dinah onu özgür bırakmaktan çakinmiyordu. İlk günler çok zorlu geçmişti. Euryale kafeste durmaktan oldukça şikayetçiydi. Dinah, ona pek güvenemedii için her türlü pencereyi sıkı sıkı kapayıp sonuna kadar kontrol ettikten sonra onu salabiliyordu. Birkaç günün ardından bunun yersiz olduğunu anladı. Euryale zor ve tatminsiz bir baykuştu. Bunu yeni öğreniyo sayılmazdı ama bir yerden sonra pes edeceğini umarak böyle bir çareye başvurmuştu. Euryale ilk kez -dışarıya- çıktında günlerce gelmemişti. Dinah pek de sabırlı bir insan sayılmazdı. Ertesi gün homurdanmaya başlamıştı. Bir haftanın sonunda artık vaz geçmenin eşiğindeyken geri dönmüştü.

Şimdi de bazı öğrencileri rahatsız etmekle meşguldü. Fazlasıyla çok baykuş vardı. Elinde sonunda gelecekti. Dinah umursamaz bir tavırla eşyalarını alarak içeriye girmeye hazırlandı. Hemen arkasından, Euryale da son sürat içeri dalarak hafifçe cama vurmuştu. Dinah bu duruma kıkırdamakla yetindi. İçeri girerken sadece sırt çantasını yanına almıştı. Yürürken içinden bir kitap çıkarıp eline aldı. Kitabın başlarındaydı. Sayfaların arasından, ayracının püskülü sarkıyordu. Boş bir kompartıman bulması zor olmadı. Buna kendisi de şaşırmıştı. Her neyse... Fark eder miydi? Ara sıra kuzenerine uğramayı da düşünüydu. Bir ara Andy ve Jessie'ye de bakıcaktı. ' Umarım birileriyle tanışırım. Ya da en azından bir arkadaşım ya da aileden biri beni bulur.Üff! İnsanların yanına gidip 'Oturabilir miyim?' 'Konuşalım mı?' 'Tanışmak ister misin?' gibi saçma laflar etmekten nefret ediyorum. Birisi gelse benim için çok daha iyi ve kolay olur.' diye düşündü Dinah. Tekrar kitabına gömüldü. Birkaç saniye sonra aniden başını kaldırdı. Ortada bir sorun yoktu. Etraf çok gürültülüydü. Her yerden konuşmalar, çığlıklar, hayvan sesleri, ağlamalar... Gürültü kitap okumasına engel değildi. Savaş çıksa bile kitabından kafasını kaldırmazdı. Bir yandan çevresini dinlemeye çalışırdı ama asla konsantrasyonu bozulmuyordu. Birden gülümsedi. Bu özelliğini çok seviyordu. Rahat rahat kitap okumasını sağlayan bir özellikti. Tamamen kitabına yoğunlaşıyor ve başka hiçbir şey düşünmüyordu.

Şimdi yine kitabın okuyordu. Kitapları bu kadar sevmesinin başlıca nedeninin bu olduunu düşünüyordu. Biliyordu demek daha doğru olur. Böyle olduğundan yüzde yüz emindi.

Hala çok kalabalıktı. Boş bir kompartıman bulması tamamen şanstı fakat bunun biraz arkalara doğru gitmiş olmasın da bir etkisi vardı. Geçenler onu fark etmiyorlardı. İnsanlardan yana sessiz olduğu zamanlar pek şanslı değildi. Göze batan biri olmadığı için fark edilmiyordu.

"Gizemli ve sessiz olmak bazen işime yarıyor. Bunun da çok güzel avantajları olabiliyor. Ama tam olarak da öyle de değil. Neyse bu beni hiçbir yere götürmez" dedi. Bir anda çok ciddileşmişti. Yeniden kitabına gömüldü. Yüzünde garip bir ifade vardı. Bir anda o ifadenin yerini küçük bir mutluluk aldı. Hala kitabını okuyordu. Bir şeye sevinmiş olmalıydı. Koltuğuna yaslanıp okumaya devam etti. Baykuşu kafesin içinde duruyordu. Pek alışılmış bir şey değildi ama büyütülecek bir olay da değildi. Çabucak baykuşuna bir bakış fırlattı. 'Önemli bir olay değil. Endişelenecek bir durum söz konusu hiç değil.' diye düşündü Dinah gülerek. Anlık bir bakış haricinde kafasını kitabından kaldırmamıştı. Artık bunları önemsememeliydi. Üçüncü yılı yaklaşıyordu. Kısa bir süre sonra yeni bir dönem başlayacaktı.

"Sabırsızlanıyorum," dedi tekrar gülerek. Son zamanlarda fazla gülüyordu. Buna bir son vermeyi düşündü.

Coop'a hala siniri geçmemişti. Sağ tarafa üşüşmüş bir şekilde , dışarıyı izlemesi ; Craig'e daha çok eksi enerji yüklüyordu. Bu kadar yaklaşmışken , sadece bir kişi yüzünden bu anın bozulması , herkeste olabileceği gibi Craig'inde sinirlerini alt üst etmişti. Ama o yinede soğukkanlılığını korumayı başarıyordu. Arada bir kaçamak bakışlar attığı , Monica'dada aynı hüzün hakimdi. Bakışlarından , olayın etkisinde kaldığı belli oluyordu. Ama artık zaten olmazdı. Craig , olduğu cam kenarına biraz daha gömülmüştü. Konuyu değiştirmenin vakti geldiğine inansada , yinede ağzını açamıyordu. Dışarıda ise , artık kalabalık kalmamış. Herkes yavaş yavaş dağılmıştı. Sadece , düdük sesini beklmeye başlamıştı kompartımanda ki herkes. Craig , daha fazla dayanamamış olacak ki konuşmaya başlamıştı. Bu sene zor geçiceğe benziyoru. Bir kaç profesör gene değişmiş.. dedi. Artık Konunun değişip başka yerlere gitmesini istiyordu. Cümleyi kurduğunda kafası hala dışarı bakıyordu. Sırf, Monica ile göz göze gelmemek için önünü dönmemekte büyük bir kararlılık gösteriyordu.

Sonunda içerisi durulmuştu. Gene yanlız kalmışlardı. Artık herşey daha tehlikeli idi. Amélié'nin Craig'e bağırıp cağırma ihtimalini düşündükçe Craig'i sıcak basıyordu. Dinah'ın geldiğini görmesine rağmen , hiç birşey dememişti. Bunu okulda onu anlatmayı aklının bir kenarına yazdıktan sonra , sonunda kafasını Amélié'ye döndürmüştü. Tekrar birbirlerinin gözlerinin içine bakıyorlardı. Craig , bir önceki haline göre şimdi daha soğuk kanlı bir şekilde , Monica'yı süzüyordu. Aklından geçenleri şu andan itibaren uygulamayacaktı. Her zaman üstünde olan o soğukkanlılığını tekrar kazanmıştı. Monica'da konunun değişmesi için bir adım atmıştı. "Evet, gereğinden fazla ders var. Ge-" lafını bitiremeden gelen ses , havayı iyice değiştirmişti. " Şeker isteyen varmı ? dedi , hogwarts treninin vazgeçilmez şekercisi gene iş başındaydı. Ortamı güzelleştirmeki için girdiği vakit , gerçekten süperdi. Monica'nın söylediği laf , Craig'in gülümsemesine neden olmuştu. Monica'da sonunda konuyu değiştiren , cümlenin altına imzasını atmıştı. " Tatilin nasıl geçti ? " dedi. Craig bu soru üzerinde tatilini düşünmüştü.Monica , Aka , Gezmek , Uyku evet evet kesinlikle bunlardı.. " Aslında beni bilirsin Monica , Aka , gezmek , uyku ve uyuşukluk. Bu sene de bir şey değiştiği söylenemez. " dedi , yüzüne yerleştirdiği sahte bir gülümseme ile konuşmasına devam etmişti. " Peki Señorita , sizin nasıldı 3 aylık tatiliniz ? " dedi.

Gözlerini etrafta kaydırmaya çalışıyordu ama yapamıyordu. Sanki kilitlenmişti. Artık daha rahat konuşabileceğini düşünüyordu. Yaptığı küçük şakaya gülümsemişti. Amélié detayına kadar ona bakıyordu. Craig biraz düşündü ve konuşmaya başladı. " Aslında beni bilirsin Monica , Aka , gezmek , uyku ve uyuşukluk. Bu sene de bir şey değiştiği söylenemez. " Tahmin edemiyor değildi. Az çok onu tanıyordu. Aka'yı daha önce duymuştu. Onun biricik köpeği. Konuşmak için birşeyler arıyordu ama Craig'in yine söze başlaması onu rahatlatmıştı. " Peki Señorita , sizin nasıldı 3 aylık tatiliniz ? '' Biraz düşündü. Onun tatili de değişik geçmemişti. Sıradandı. Sonra cevap verdi. ''Ben pek birşey yapmadım. Alışveriş yaptım ama o da kedim için. Geri kalan günler malikane kalabalığı falan. Sıkıcıydı.'' Konuşurken hafifçe gülümsüyordu. Cevap vermesini beklemek saçma olurdu. Ama ne diyeceğini de bilmiyordu. Biraz düşündü. Yine bulamadı. Sonra çok yorulmuş bir halde etrafı inceledi. Artık gitmek ister gibiydi. Konuşucak birşey bulamadan kalmak çok saçmaydı.

''Ben pek birşey yapmadım. Alışveriş yaptım ama o da kedim için. Geri kalan günler malikane kalabalığı falan. Sıkıcıydı.'' dedi , Monica. Bu cümleden sonra ikiside konuşacak birşey bulamamıştı. Craig'in içinde oluşan soğukkanlılık ve uyuşukluk tekrar tüm bedenini kaplamıştı. Konuşmanın k harfini bile istemiyordu. Cama kafasını iyice gömmüştü artık. Uzun bir yolculuk onları bekliyordu. Yanlarında ki iki kişi tüm yol suskunluklarını korumuşlardı. Hele hele o Dinah denilen kız. Onu tanıyordu ; Onun en çok sevdiği özelliği kendisini bir anda unutturabilmek. Craig'in hep istediği ama bir türlü başaramadığı bu özelliği , kızın başarabilmesi Craig'de kıskançlık yaratmıyor değildi. Kafasını gömdüğü camda , aklına Akamaru gelmişti. Onu bıraktığına pekte mutlu değildi. Onsuz bir 6.5 ay geçirecekti. Craig , en yakın dostunu kaybetmişti. Bu sene Hogwarts'ta gelen değişiklikler , bu senenin nasıl geçiceği konusunda yürütülen fikirleri iyiden iyice zorlaştırmaya başlamıştı. Yeni gelen profesörler , yeni gelen öğrenciler. Bu sene de gerçekten bol eğlenceli günler geçecekti. Andié ailesinden gereksiz bir ton kişi , bu sene Hogwarts'a gelecekti. Ailesinde ki hiç kimseyi sevmiyordu. Hepsi ona o kadar uzak geliyordu ki. Bu aile de tek durma sebebi kuzeni Elanora idi.

Gözlerinin kapandığını hissedebiliyordu. Engel olamadığı bir kapanma; Gözlerini kapanırken son kez "İyi Geceler , Aka" dedi. Derin bir uykuya dalmıştı. Aslında bu uyku çokta şaşırtıcı bir uyku değildi. Dün sabaha karşı 06.30 uyumuştu. Daha sonra 08.40'ta uyanmış , kıyafetleri ve bavulunu alıp evden cıkmıştı. Hogwarts'ın ilk gününde de ortak salonda uyumak istemiyordu. Gözlerini açtığında , hava kararmış etrafında kilerde başka işlerle uğraşıyordu. Güzel bir uyku sonrası , camdan dışarı baktığında Hogwarts'a yaklaştıklarını görmüştü. Birazdan , Sınıf başkanları gelir ve hazırlanmalarını da söylerdi. Craig , esnedikten sonra , etrafına göz gezdirdi. Dinah , hala kitap okuyordu. Monica , uyuyor gibi gözüküyordu - Benim Gözümden -. Kendine daha yeni gelmişken , bir kızın sesi ile irkilmişti. "Tren Hogwarts'a varmak üzere. Artık giyinseniz iyi olur.." dedi. Craig , bu sözü duyduktan sonra içinde tekrar o hareketlenme olmuştu. Bu hissi biliyordu. Hogwarts'ın özlemini hissi idi bu. Gerçekten de özlemişti.. Ayağa kalkıp , yukarıda ki cantasını almıştı. Kısa bir giyinme süresi sonrasında , hazır duruma gelmişti. Giyindikten çok kısa bir süre sonra da Tren zaten durmuştu. Çantasını , eski yerine koyduktan sonra - omzuna -. Kompartımandan cıkan ilk olmuştu..