Gölün karşısı

Medusa masmavi gükyüzüne gülümseyerek baktı. Temiz havayı içine çekerken hafif bir şekilde gözlerini kapattı ve sessizliği tek bozan şeyi, kuşların cıvıltılarını dinledi. Bakanlıkta geçen yaklaşık 3 saatin ardından Richard ile biraz dolaşma fikri ona karşı konulmaz bir teklif olarak gelmişti ve şimdi de bunun için mutluydu. Böyle bir günü kaçırmayı asla istemezdi.

Gözlerini açtı ve yanındaki Richard'a doğru baktı. Galiba son günlerde onu hareketleri ile üzmüştü. Yaşanan üzücü olaylar Medusa'yı fazla etkilemişti ve Medusa bunu da davranışlarına fazlası ile yansıtmıştı. Richard ona her ne kadar yakın davranmış olsa da Medusa ona aynı sıcaklıkta davranmamıştı ve kendisini okula daha çok vermişti. Okulda yaptığı işler onun kafasının dağılmasına yardımcı oluyordu ve bu da Medusa için bir kaçış yeri gibi geliyordu.

Dev gölün kıyısında yürüdükleri sırada Medusa Richard'ın koluna girdi ve yürümeye devam etti.

Medusa gölün düz ve parlak suyuna doğru bakarken aklından o kadar çok şey geçiriyordu ki... Son günlerde olan şeyler kurcalıyordu kafasını. Yaşanan acı kayıpları düşünmeden edememişti günlerdir. Okuldaki öğrencileri korumak ile kafasını o kadar meşgul etmişti ki hiçbirşeye başka hiçbirşeye odaklanamıyordu.

Richard'a doğru baktı. Şimdi öyle değildi. Şimdi bu güzel günde aklına hiçbirşey gelmeden onu düşünüyor olması şaşırtıcı geliyordu ona.

Başını onun omuzuna yasladığında mırıldandı kısık bir ses ile.
- Richard...
Ondan gelen olumlu bir efendim sesi ile konuşmasına devam etti.
- Son günler için özür dilerim.
diyebildi sadece.

Richard ona yıllar gibi gelen bir kaç uzun dakikadan sonra sabırsızlanmaya başlamıştı.Söyleyecek hiçbir şey bulamıyor olması onu deli ediyordu.Belki de şimdiye kadar çabalayan taraf kendisi olduğu için artık bir yanı kendisini sessiz kalması için zorluyordu.Derin bir nefes alıp Medusa'ya baktı.Yüz ifadesi oldukça anlaşılmaz gözüküyordu.Richard ne yapıcağını bilmez bir şekilde etrafına bakındı.Medusa'nın başının omzuna dayanmasıyla içindeki garip ve rahatsız edici his büyüdü.

"Richard..."
Sonunda Medusa'nın sakin ve kendinden emin sesini duyduğunda yeniden ona baktı."Efendim" dedi ve yeniden önlerinde uzanan ıssız yola baktı.Efendim dışında bir şeyler söylemek için ağzını açtı ama hemen kapadı.Medusa söylemesi gereken bir şey varmış gibi duruyordu.

"Son günler için özür dilerim."
Richard tek bir cümleyle bütün dengelerinin bozulduğunu hissetti.İçindeki sinir bozucu his bir anda yok olmuştu.Medusa'nın girdiği kolunu ondan kurtardı ve durup gözlerine baktı.Bu söylediklerini içten söylemiş gibi bakıyordu.Richard bir anda hiç düşünmeden sıkıca sarıldı ona.Yumuşak ve baş döndürücü kokan saçlarına küçük bir öpücük kondurdu.

Kulağına "Sorun değil...Ne kadar zor günler geçirdiğinin farkındayım." diye fısıldadı ve onu saran kollarını çekip elini tuttu.Yeniden hafif bir tempoyla yürümeye başladıklarında Richard gerçekten gülümsediğini hissediyordu.

Medusa ondan gelecek en ufak olumlu cümle, kelime hatta minicik bir sese bile razıydı. İçini kırıp geçiren bir acı bütün bedenini sarmıştı sanki. Hani ıssız çöllerde olurdu ya acımasız kum fırtılaları. O kuru sıcağın içerisindeyken bir anda sarar bütün bedeninizi ve siz daha ne olduğunu anlayamadan kaplar heryeri. Ardından da uzun bir bekleyiş ile bir son bulması için yapılan yalvarışlar. Çünkü o an hiç kurtulamayacağınızı düşünürsünüz. Her ne kadar ince olsa da o kum tabakası ciğerlerinize dolar ve nefes almanızı engeller. Gözleriniz yanar ve bedeninize değen minik parçalar yüzünden bir karıncalanma duygusu almıştır sizi. Kurtulmak için var gücünüz ile çabalarsınız. Ya da belki de gücünüzün üstünde olan bu şeye karşı koymayı bırakır ve kabullenirsiniz.İşte Medusa da her ne kadar aydınlık güzel bir günde en sevdiği ile birlikte olsa da bu fırtına içini mafediyordu. O an delicesine mutlu edebilirdi Medusa'yı büyücüden gelecek olumlu bir yanıt. Fakat aksi bir durum ise tam tersi bir şekilde mahfederdi.

İşte o an Richard'ın durması ile büyücünün gözlerine doğru baktı. Tekrar o mavi derinliklere bu şekilde bakabiliyor olmak onun için öyle büyük bir anlam taşıyordu ki.Kalbinin hızla çarptığını hissederken büyücü ona sarıldı. Dudakları Medusa'nın saçları arasında dolanırken Medusa gözlerini kapattı. Sanki küçük bir çocuğun duyduğu minnet duygusu ve sevinciydi şimdi yüreğinde bir kuş gibi çırpınan.

-Sorun değil...Ne kadar zor günler geçirdiğinin farkındayım.
Diye gelen sesin ardından tekrar yürümeye başladılar.Fakat şimdi elleri birbirine bağlanmıştı sanki.

Yürüdükleri boş yolda ilerlerken Medusa mırıldandı tekrardan.
- Seni ne kadar çok sevdiğimi biliyordun değil mi?

Richard üzerinden büyük bir yük kalkmış gibi hissediyordu.Yeniden Medusa'ya hiç tereddüt etmeden sarılabilmek ve onu sıkıca kolları arasında tutabilmek onun için dünyaya yeniden dönmek gibiydi.Uzun zamandır ilk defa ayaklarının yere bastığını hissediyordu.Aklında Medusa'yla ilgili çelişkiler kalmamıştı.Her şey yeniden tertemiz ve berrak şekildeydi.Artık herşey somut bir şekilde sarıyordu etraflarını.Richard ilk defa yüzlerine esen serin rüzgarı hissedip irkildi.Medusa'nın bunu farketmemiş olmasını umarak yavaş ama tempolu adımlar atmaya devam etti.

"Seni ne kadar çok sevdiğimi biliyordun değil mi?"
Richard'ın gülümsemesi bütün yüzüne yayıldı.Medusa'nın artık mesafeli olmaktan çok uzak olan gözlerine baktı.En derinlerde parıldıyan ışığı görebiliyordu.Avucunun içindeki elini biraz daha sıkı tutarak ona döndü.

"Aslını istersen hayır,bunu bilmiyordum." dedi ve sahte bir üzgün yüzle gözlerini devirdi.Bir süre sessizce göle bakıp düşündü ve yeniden Medusa'ya döndü."Ama seni ne kadar sevdiğimi biliyorum ve önemli olan şey de bu." dedi.

-Aslını istersen hayır,bunu bilmiyordum.

Ardından da devrilen gözler ve üzgün bir yüz ifadesi. Medusa'nın kalbine bir iğne dokanmıştı sanki. İnce bir uç ile batan aynı şekildeki ince ama yakan bir acı. Ama ardından da gelen cümle.
-Ama seni ne kadar sevdiğimi biliyorum ve önemli olan şey de bu.

İşte o cümle solgun gözlerin tekrar parlamasına neden olan şey oldu. Aynı gökyüzünde parlayan, insanın içini ısıtan ve kişiye neşe veren güneş gibi. Bu parlayan gözler ile baktı Richard'ın engin mavi gözlerine. Aynı ilk günkü gibi etkiliyor ve aynı ilk günkü gibi insanı kendisine çekiyordu bu mavilikler.

Medusa gülümsedi. Bazen onu o kadar deli eden kişi nasıl aynı zamanda bu kadar sevilesi biri olabiliyordu aklı almıyordu bu durumu.

- Başka hiç birşeyin de önemi yok Richard.
dedi ve onun dudağına minik bir öpücük kondurdu.

Richard Medusa'nın verdiği tepkiyi ilgiyle izliyordu.İlk başta üzülmesine rağmen söylediklerini duyunca yüzüne kocaman bir gülümseme yerleşmişti.Medusa'nın duygularını ne olursa olsun her zaman ele veren gözleri sevinçle parıldıyordu.Richard göz göze geldikleri anda ona olan sevgisinin biraz daha arttığını farketti.Medusa o an sadece ona bakmıyordu,aynı zamanda görüyordu da,artı yada eksi her yönüyle.Richard tamamen savunmasız kalmıştı.Onu koruyan,insanların gerçek* Richard'ı görmesini engelleyen görünmez duvar yerle bir olmuştu.

"Başka hiç birşeyin de önemi yok Richard."
Richard dönüp Medusa'ya baktı.Onunla karşılaştığı ilk anda bütün düzeni değişmişti.Hayatındaki bütün boşluklar bir anda dolmuştu.Richard'ın uzun zamandır hissetmediği duygular yeniden yüzeye çıkmıştı.Medusa'nın dudağına kondurduğu küçük bir öpücük bile içinin mutlulukla dolmasını sağlamıştı.

Richard ona yeniden sarıldı ve bir kaç adım ilerideki bankı işaret ederek "Biraz oturmak ister misin?" dedi.

Medusa o içten sarılışa aynı şekilde karşılık verdi.
-Biraz oturmak ister misin?
Medusa başı ile onayladıktan sonra banka doğru ilerlediler ve oturdular.

"Eski günler" diye geçirdi bir an içinden Richard'a doğru bakarken. Galiba bakanlık kırkyılda bir işe yaramış ve Richard ile tanışmasını sağlamıştı. Medusa her ne kadar ilk başlarda kendisini denetleyecek olan bir müsteşara alışamamış olsa da şimdiki durumları düşününce hafif bir şekilde gülmeden edemedi.

Tekrar Richard'a doğru baktı. "iyi ki..." diye geçirdi içinden. "Yaşanmış olan onlarca karmaşanın içerisinde üzel birşey" diyebiliyordu onun için ve hep de diyebilirdi bu cümleyi. Defalarca kurabilir, bağırabilirdi.
- Biliyor musun Richard...
diye başladı cümlesine.
- Bakanlığın seni okula yollaması ile bir işe yaradığını düşünüyordum.
dedi ve gülmeye başladı.

Hiç konuşmadan banka otururken Medusa oldukça düşünceli gözüküyordu.Richard o anda düşüncelerini duyabilmeyi çok istedi.Yüzü oldukça huzurluydu,gözleri mutlulukla parıldıyordu.Richard göle doğru baktı,güneş ışığı dalgalarla oyun oynuyormuşçasına parıldıyordu.Richard dudağının kenarının kıvrıldığını farketti,mutlu olduğunda yüzüne yerleşen ve aptal gibi görünmesine sebep olan sırıtış yerleşmişti yüzüne.

"Biliyor musun Richard...Bakanlığın seni okula yollaması ile bir işe yaradığını düşünüyordum."
Richard küçük bir kahkaha atıp Medusa'ya inanamayan gözlerle baktı.Bir bakıma haklı olabilirdi,eğer bakanlık onu bu göreve vermese Medusa'yı asla bu kadar yakından* tanıma fırsatı yakalıyamıycaktı.Medusa olmadan bir hayat düşünmesi artık imkansız hale gelmişti.Onun kokusu,dokunuşu,gülüşü olmadan bir gün geçirmek bile onun için çok büyük bir eziyet haline gelmişti.

"Peki sen biliyor musun?...Korkuyorum." dedi ve Medusa'nın gözlerine bakarak devam etti "Sensiz olmaktan,sen olmadan bir gün dahi geçirmekten korkuyorum." Derin bir iç çekip yeniden gölü izlemeye başladı.

Medusa'nın cümlesine verilen karşılık bir gülme olmuştu. Anlaşılan Richard da aynı şeyleri düşünüyordu. Fakat belki de aksini düşünüyor ve çalıştığı yeri kendi içinde de olsa savunuyordu. Her ne düşünüyor ise bunu kendisinde saklamayı iyi beceriyordu. Medusa bazen onun ne düşünüğünü anlamakta zorluk çekiyordu ve işte bu da o anlardan birisiydi.
- Peki sen biliyor musun?...Korkuyorum. Sensiz olmaktan,sen olmadan bir gün dahi geçirmekten korkuyorum.

Neydi şimdi bu? Yine aynı şeyi yapıyordu işte. Bu cümlede birşeyler mi vardı yoksa Medusa mı fazla evhamlıydı? Richard'ın gözlerindeki maviliklerde hüzün vardı. Bakışlarını çevirdi ve göle doğru döndü.

Medusa ona doğru bakarken kısık bir sesle de olsa cevapladı nu.
- Merak etme.
dedi.
- Sen istemediğin sürece yanında olacağım ve eğer bu hiç bir zaman gerçekleşmez ise benden bıkacaksın.
dedi ve gülmeye başladı.

Richard içindeki garip duyguların açıklamaasını yapamıyordu bir türlü.Bir yanı Medusa için tutuşurken diğer yanı kendisini bu kadar çabuk kaptırmamasını söylüyordu.Tün bu yaşananların gerçek olmaması korkusu beynini yiyip bitiriyordu.Medusa'dan uzak bir yaşam düşüncesi gittikçe katlanılamaz olmuştu.Gözlerini gölden ayırmakta zorluk çekiyordu.Düşüncelerini toparlamaya çalıştı ama kendini bitkin hissettiğinden bu gerçekten zor oluyordu.

"Merak etme.Sen istemediğin sürece yanında olacağım ve eğer bu hiç bir zaman gerçekleşmez ise benden bıkacaksın."
Richard kolunu Medusa'nın omzuna atıp onu kendisine çekti.Gözlerini gölden ayırıp onunkilere kilitlediğinde dünya durmuştu.Alnını onunkine dayayıp bir süre sadece gözlerine baktı.Sonunda onu öptü ve kendini geri çekti.

"Bu hayatının geri kalanını benimle birlikte geçirebilme olasılığın olabildiği anlamına mı geliyor?" dedi ve gülümseyerek onu yeniden öptü. "Bunu bir şaka olarak algılamanı istemiyorum.Bu konuda çok ciddiyim,hayatının kalanını benimle geçirir misin?" dedi ve Medusa'dan gelicek tepkiyi daha iyi görebilmek için biraz daha geri çekildi.

-Bu hayatının geri kalanını benimle birlikte geçirebilme olasılığın olabildiği anlamına mı geliyor?
Ve ardından da gelen tatlı bir öpücük.Medusa bu dediğine tam gülmeye başlayacaktı ki Richard'ın yüz ifadesini fark etti.
- Bunu bir şaka olarak algılamanı istemiyorum.Bu konuda çok ciddiyim,hayatının kalanını benimle geçirir misin?

Medusa şaşkın yüzü ile bakıyordu Richard'a doğru. O gerçekten ciddi miydi? Kendisini gerçekten de bu kadar seviyor, değer veriyor muydu? Hayatanı onunla paylaşmaya hazırdı Medusa ama ondan böyle bir soru hiç beklemiyordu. Her ne kadar okulun bütün yılı birlikte olarak birbirlerini tanımış olsalar da...

Kendisinden biraz uzaklaşan büyücünün gözlerine doğru baktı. İşte yine yapmıştı aynı şeyi. O mavilikler ile etkiliyordu Medusa'yı. Kollarını onun boynuna doladı.Birkaç saniye onun gözlerine baktıktan sonra yüzünü ona doğru yaklaştırdı. Dudaklarını onun kulaklarına doğru götürdü.
- Dediğim gibi benden bıkana kadar ve senin de dediğin gibi sonsuza kadar.
diye fısıldadı.

Richard biraz düşünmesi için ona zaman tanıdı.Şaşkın olduğu her halinden belliydi.Böyle bir teklifi yakın zamanda beklemediğini biliyordu ama Richard çok düşünmüştü.O olmadan bir hayatın fikrine bile katlanmak çok zordu.Richard gelicek olumsuz bir cevapta hayatının biticeğini hissediyordu ama bu soruyu sormazsa da bir sürü sorun kafasını kurcalamaya devam edicekti.Medusa ona yaklaşırken Richard nefesini tuttu.Sonunda dudaklarına çok yakın duran Medusa Richard'ın hayatında ilk defa bu kadar mutlu olmasını sağlayan kelimeleri mırıldandı.

"Dediğim gibi benden bıkana kadar ve senin de dediğin gibi sonsuza kadar."
Richard içindeki yaratığın zaferle kükrediğini hissediyordu.Aralarındaki son bir kaç santimi giderek Medusa'yı o zamana kadar hiç öpmediği bir tutkuyla öptü.Yeniden nefes almayı hatırladığında dudaklarını Medusa'nınkilerden ayırdı.Gözlerinin derinliklerine bakarken yeniden nefes almaya başladı.Kalbinin sevinçle ve var gücüyle çarptığını hissediyordu.Medusa'ya sıkıca sarıldı.

"Böyle damdan düşer gibi olduğunu biliyorum ama sormak için biraz daha sabredemezdim." dedi ve onu bıraktı.Elini ceketinin iç cebine daldırıp küçük bir yüzük çıkardı.Ailesinin yaptığı ve çok değerli yüzüklerden biri parmaklarının arasında parlıyordu.Medusa'ya döndü ve elini tuttu.Parmağına yüzüğü takarken gülümseyerek "Bayan Félagund olmaya hazır olduğundan emin misin?" dedi.

Richard dudaklarını kendisininkiler ile birleştirdiğinde Medusa onda daha önce hiç hissetmediği birşey fark etti. Bütün o diğer öpücüklerinden farklı birşey. Sanki hiç bir zaman bitmeyecek, hep sürecek bir bağ, bir tutku vardı bu dokunuşlarda.

- Böyle damdan düşer gibi olduğunu biliyorum ama sormak için biraz daha sabredemezdim."

Richard biraz geri çekildi ve cebinden birşey çıkardı. Medusa onun ne olduğunu anlamaya çalışıyordu ki büyücü ona parlak,
değerli taşlarla süslü bir yüzüğü gösterdi. İnce işlenmiş taşların yanında bu yüzüğün iç bölgesinde minik ama fark edilir bir şekilde çift başlı kartal olarak Félagund ailesinin simgesi kazınmıştı.Richard yüzüğü Medusa'nın parmağına doğru taktı.
- Bayan Félagund olmaya hazır olduğundan emin misin?"

Medusa bakışlarını elinden çekerek tekrar ona baktığında da sahte bir pişmanlığa büründü yüz ifadesi.
- Şimdiden Davis ailesini özledim.
dedi.

Richard hiç olmadığı kadar mutlu hissediyordu kendisini.Medusa'nın parmağında parlayan yüzük onu hiç olmadığı kadar mutlu etmişti.Erken olup olmaması umrunda değildi,Medusa doğru kişiydi.Bunu tüm vücudunda hissediyordu.Ona olan sevgisi ifade edilemiycek kadar büyüktü.İlk tanıştıkları günden beri aralarındaki çekim gittikçe büyümüştü.Richard Medusa'nın odasında geçirdiği akşamı hatırlayınca güldü.En az o akşam olduğu kadar mutlu ve huzurlu hissediyordu kendini.

"Şimdiden Davis ailesini özledim."
Richard gülümsedi ve Medusa'nın sahte yüz ifadesine baktı.Üzgün yüzünde mutlulukla parıldayan gözleri oldukça büyük bir tezat oluşturuordu.Richard ona sıkıca sarıldı.Ayrıldıklarında hayatının geri kalanını paylaşıcağı kadına bir kez daha dikkatlice baktı.

"Beni ne kadar mutlu ettiğini bilemezsin." dedi ve gözlerini göle çevirdi."Seni çok seviyorum ve hayatımın sonuna kadar seninle olucağım için çok mutluyum." gözlerini yeniden Medusa'ya çevirdi."Ee bunu kutlamalıyız.(xD)En azından göl kenarından daha iyi bir yere gitsek fena olmaz." dedi ve hızlıca ayağa kalkıp elini her zaman yaptığı gibi kalkmasına yardım etmek için Medusa'ya uzattı.

-Ee bunu kutlamalıyız.En azından göl kenarından daha iyi bir yere gitsek fena olmaz.

Medusa onun bu cümlelerine başını sallayarak onay verdi. Kendisine doğru uzanan ele doğru o da uzattı elini. Yüzüğü hemen göze çarpıyordu parmağında. Bir an gözü takıldı yüzüğüne. Richard'ın verdiği, onların birbirine bağlılık simgesi... Gülümsemeden edemedi o an işte. Sonra ayağa kalktı ve Richard ile birlikte oradan ayrıldılar.