Sihirli Felaket ve Kazalarla İlgili Raporlar

Eklenecektir...

Üç gündür bakanlığa, dairesine gidememişti Kit. İşini iyi yapamadığını düşündü, onun için verdiği sözü tutamamak gibi bir şeydi bu. Her ne olursa olsun işini daima zamanında ve eksiksiz olarak bitirmeliydi. Çocukluğundan bu yana gelen bu alışkanlık ‘sorumluluk duygusu’ olarak adlandırılabilirdi. Aklından masasını geçirdi. Acaba üzerinde üç günde birikmiş evraklar ne kadardı. Bunu öğrenmenin en iyi yolu, ofisine gidip masasının başına geçmekti.

Kargaşa…Bakanlığa geldiğinde tek görebildiği buydu. Oradan oraya koşturan büyücüler, havada uçuşan çığırtkan ve baykuşlar. Kalabalık onu sıkıyordu bir an önce biraz daha ‘az’ kalabalık olan kata, ofisine gitmek istiyordu. Kalabalıkta ya da kapalı bir yerde bulunmak klostrofobik olduğunun bir göstergesi değildi. O sadece insanlardan hoşlanmıyordu ve bu yüzden onlardan olabildiğince uzak kalmaya çalışıyordu ama seçtiği iş ve mekan bu görüşlerinin tam tersini gösteriyordu. Görevinde yalnızca büyücedünya ile değil muggle dünyası ile de ilgileniyordu. Aradaki dengeyi kurmak bazen çok zor olabiliyordu ama bu onun işiydi ve bunu layıkıyla yerine getirmeliydi. Tıka basa dolmuş olan asansöre bindi. İçeride iki zenci adam Kit’in anlamadığı bir dilde konuşuyordu. Meraklı yapısı kulak kabartmasına sebep oldu ama söylenenler, onun beyninde, harflerden oluşmuş ses yığınlarından ibaretti. Bu yüzden onları dinlemeye çalışmaktan vazgeçti. Onun yerine hemen yanında duran Marion’ı gördü. İçeriye girdiğinde onu görmediği için kendine kızdı, son zamanlarda fazla dikkatsiz olmuştu. Solgun suratlı adama dönerek “Merhaba Marion! Nasılsın?” dedi ve o sırada kapının açıldığını gördü, nihayet istediği kata gelmişti. Marion tam ona cevap verecekti ki Kit lafını ağzına tıkadı. “Hoşçakal, sonra görüşürüz, beni bekleyen işlerim var” dedi ve hızla kalabalık arasından sıyrılıp odasına doğru ilerlemeye başladı.

Oda yine bıraktığı gibiydi, masasının üzerini saymazsak. Masası odaya girildiğinde sağ tarafta kalıyordu ve hemen yanında da tavana kadar uzanan bir dolap vardı. Kit bakanlığa geldiğinden beri bu dolabın ne işe yaradığını bilmiyordu. İçine hiçbir şey konulmuyor, o köşede öylece boş boş duruyordu. Gözünü dolaptan alıp üç günde kağıtlarla dolmuş olan masasına çevirdi. Hızlı bir hareketle masasına ilerledi ve kağıtları düzene koymaya başladı. Tarih ve saatlere göre sıraladı ve yine sırasıyla çığırtkanları dinledi. Sırada raporları yazmak vardı. Yer yer dökülmüş duvardaki saate baktı, buraya geleli tam iki saat olmuştu. İş başındayken resmen zaman kavramını yitiriyordu Kit. Eğer biraz daha hızlı olmazsa bugünün işleri yarıda kalabilirdi. Tahta masanın ucunda duran tüy kalemi aldı ve hemen onun yanındaki lacivert mürekkebe batırdı. Mürekkep, tüyün ucundan iki damla şeklinde damladı, yazmaya hazırdı. Parşömenin üzerine yazmaya başladı.

10/09/1971
Londra/Meydan
Olay:

Jasmine Sanders isimli cadı Londra’da –bir çok Muggle’ın bulunduğu- meydanda kendisinin deyimiyle ‘yanlışlıkla’ yaptığı “Deprimo” büyüsüyle, taş zeminde büyükçe bir boşluk yarattı. Olayı yalnızca beş Muggle’ın görmesi kazayı örtmede büyük etken oldu.

Sonuç:

Jasmine Sanders yargılanmak üzere Büyüceşura Yüksek Mahkemesine sevk edilmiştir. Olayı gören Muggle’ların beyninden olayla ilgili kısım silinmiş ve meydan eski haline döndürülmüştür.

Parşömene yazdıklarını tekrar okudu. Bir rapora göre kısa olabilirdi ama yeterliydi. Raporu gönderilecek evraklar arasına yerleştirdi. Tüy kalemini tekrar yerine koydu. İşte masası yine eski halini almıştı. Görevini bitirmenin mutluluğuyla sandalyesinde geriye doğru yaslandı. Kemiklerinden gelen çatırtılar onu rahatlatmıştı. Yaşlanıyor muyum ne?

» Sihirli Nehir...