Fışırdayan Vızvız Tezgahı(isteyen gelebilir)

Mezarlıktan eve dönmüştü Pearl.. Bir süre yatağına uzanmış, düşünmüştü. Sonra sıkıldığını farketti ve biraz daha dolaşmaya karar verdi. Ayakları onu çocukluğunun geçtiği Hogsmade'deki Balyumruk şekerci dükkanına getirmişti işte...

Eli hala sargılıydı. Kimseye söyleyememişti yaptığı şeyi. Unutmayı planlıyordu. En azından okula normal bir insan olarak başlamalıydı. Gene de düşünceliydi.

En sevdiği şekerleme olan "fışırdayan vızvızlar"ın önünde duruyordu. Elinde olsa ağzına beş on tanesini tıkıp bir knut bile vermeden oradan uzaklaşabilirdi. Yapmadığı şey de değildi hani. Kuzenleri ve kardeşleriyle az yağmalamamıştı bu dükkanı. Sahibiyse ya büyük bir dikkatsizlikle farketmiyor ya da görmemezlikten geliyordu. Ne de olsa Allisonlar saygındı. Bir avuç şeker için kimse bu aileyle ters düşmek istemezdi.

Yine de orada öylece dikilmeyi tercih etti. İçinden hiçbir şey yapmak gelmiyordu. Arada bir de elindeki sargıyı çekiştiriyordu.

Keigo ilk defa buraya geliyordu..Bir çok kez önünden geçmesine rağmen hiç girmeye fırsatı olmamıstı...Aslında girmeye üşenmişti de denilebilirdi..Ama bugun garip birşeyler vardı ve içinden bir ses girmesini söylüyordu..İçeri girdi ve şekerlerin önünde dikilip yemeden bakan tanıdık...Çok tanıdık bir silüet gördü...Yanına gitti ve kulagına fısıldadı..

"Yemeği düşünmüyormusun?"

Dedi ve Pearl'ın vereceği cevabı bekledi...

"Yemeği düşünmüyormusun?"

Kulağında tatlı bir fısıltı hissetmişti Pearl. Buna rağmen irkildi. İçinde sanki şekerlere bakmak dünyanın en korkunç suçuymuş gibi bir huzursuzluk vardı. Gelenin Kei olduğunu farkedince rahatladı.

-Hayır, yalnızca seyrediyordum, bilirsin işte bakıyorum...
diye tuhaf bir cevap verdi dalgınca. Kafasını kurcalayan milyonlarca şey vardı. Yine de bunları ona belli etmek istemiyordu. Ancak çabaları pek de iyi sonuç veriyor gibi görünmüyordu.

Keigo Pearl'ın sesindeki huzursuzlugu hissetmisti ve elini tutmak için kendi elini uzattıgında oldugu yerde kalakaldı..Pearl'ın eli bi mendile sarılıydı..Nazikçe bileğinden kavrayıp yavaşca ona seslendi..

"Ne oldu?"

Umutsuz bir çabayla elini saklamaya çalıştı Pearl. Kei'nin onun bir akıl hastası ya da basit sorunlu kız olduğunu düşünmesini istemiyordu. Cevap vermek istedi. Ağzından tek bir sözcük çıkmıyordu. Kendisini bir kabusun için hapsolmuş gibi hissediyordu.

Hiçbir şey söyleyemeyeceğini anlayınca dayanamadı. Hıçkırıklarını tutamıyordu. Kei'nin omzuna yaslandı.

-Be-ben son günlerde ne olduğunu bilmiyorum. Tuhaf rüyalar görüyorum ve kendimi olmadık yerlerde buluyorum" diyebildi. Hıçkırıklarına engel olamıyordu.

Kei ne yapacagını sasırmıstı..Yapabileceği tek şeyi, o anda düşünebildiği tek şeyi yaptı...Pearl'a sıkıca sarıldı ve yavaşca konusmaya başladı..

"Şişşt...Tamam sakin ol..Onemli bişey değildir..Hem öyle bile olsa ben senin yanındayım...Pearl kendine gel lütfen!"

Hıçkırıkları biraz olsun yatışınca o da Kei'ye sıkıca sarıldı.

-Biliyor musun? Senin yanında kendimi hiç olmadığım kadar güvende hissediyorum. Seni tanıdığım günden beri...." diyebildi.
Kendini toparlamak zorunda olduğunu hissediyordu. Belki de son günlerde çok fazla karanlık kitap okumuştu. Doymak bilmez merakı başına yine dert açmıştı.

Kei ona bakarak sordu..

"Tekrar ediyorum..Ne oldu?"

(out: üzgünm cıkmam gerekio yarın devam edelim...)

"Ben yaptım..." dedi. "Sapı dikenle dolu bir gülle. Ama neden yaptığımı bilmiyorum.."

Başını öne eğdi. Kendini güçsüz hissediyordu. Sonra biraz da olsun gülümseyerek ekledi;

-Dırdırcının yeni sayısını okudun mu? Sanırım çok fazla dikkat çekiyoruz."

Normalde sinirlenmesi gereken bir durumdu bu. Ancak yaşadığı bu tuhaf şeylerden sonra küçük, sevimli bir magazin haberi niteliğindeydi okudukları.

"Dırdırcı??Hiç haberim yoktu..." dedi gülümseyerek..Artık Pearl de gülümsediği için Kei de kendini iyi hissediyordu...Daha sonra ona soran gözlerle bakarak..

"Gerçekten iyimisin?"

Dedi ve elini Pearl'in yanagına koydu..

"Evet." dedi Pearl yanağına koyulan eli tutarak. "Şimdi gerçekten daha iyi hissediyorum. Çünkü sen varsın."

Konuşmak ona iyi gelmişti. Ama şimdi yaralı elinin çaresine bakılması gerekiyordu. Soran gözlerle Kei'ye baktı.

-Bunu iyileştirebilecek herhangi birini tanıyor olma ihtimalin var mı?"

Ailesiyle başı derde girsin istemiyordu.

"Hmm...Bi düşüneyim...Teyzemin kuzeni var Brian ama o kadar iyi tanımıyorum ve nerde oldugunu da bilmiyorum...Yani üzgünüm..."

Keigo içinden kendi kendine bağırıyordu...

"Nasıl ailenden olan birini tanımazsın!

"Neyse sorun değil." dedi Pearl. "Ben bir şekilde hallederim. En kötü İsabella'ya söyleyeceğim. Ya da iyileştirme iksirlerini karıştıracağım."

Bunları söylerken de önünde duran şekerlerden bir avuç alıp bir kısmını kendi ağzına birazını da Kei'ninkine tıktı.

Kahkahalar atarak çocuğun afallamış suratına baktı.
"İstersen ödemeden kaçıp gidelim!" dedi. Morali iyice yerine gelmişti.

"Önden bayanlar!"

Dedi Kei...Pearl arkasını doner donmez cebinden bir Galleon cıkartıp masaya koydu ve bağırdı..

"Üstü kalsın..."

Daha sonra Pearl'ın pesinden kosarak dısarı cıktı..

Misafir

Medusa Dakota ve Yarenia için şekerleme almaya geldiğinde kendisini rafların arasında kaybolmuş hissetti adeta. Çeşit çeşit şekerleme ve çikolatalar onu büyülüyordu. Çikolatayı çok seven biri olarak bir çok çeşit çikolatayı poşetlerinin içerisine dolduruyordu.

Şekerlemelerin bulunduğu bölüme geldiğinde de çilekli mi yoksa limonlu mu alacağına karar vermemezken yandaki büyücünün elindeki gazeteye takıldı gözü. Okulun açılacağı haberi manşet olarak yayınlanmıştı.

Biraz eğildi ve başını yazılarla aynı doğrultuda tutarak yazanları okumaya başladı.

Bir süre büyücü farketmeden bunu yaptı ve sonra memlun olmuş bir şekilde başı ile onayladı orada yazılanları.Doğruldu ve poşetlerini ödemek için kasaya doğru ilerledi. Sonra da parasını ödediği poşetler ile oradan ayrıldı.