Karanlıkta Yeşeren Aşk

Lizzie sessizce karanlıkta ilerliyordu. Hafifce nefes alıyor ve nefesini dikkatlice bırakıyordu. Hava soğuktu ama Liz'in üzerinde sadece ipek bir pelerin vardı. Omuzlarını örtsede Liz'in üşümesini engellemiyordu. Liz pelerininin içinde tuttuğu elide asasını sıkıca tutuyordu. Elleri ve kolları o kadar narindiki elini sıktıkça kemikleri fırlicakmış gibi oluyordu. O an biri eline dokunsa elini kolundan kopacak gibiydi. Soğuktan buz kesmiş burnu kızarmış onu küçük bir çocuk gibi gözteriyordu. Dudakları hafifce kıvrımlanmış ve soğuğun etkisiyle kızarmıştı. Sarı saçları özenle geriden toplanmış ve tepeden tutturulmuştu. Pelerini kadar bir elbisesi vardı üstünde. Ayakkabıları elbisenin güzelliği altında ışıltıyla parlıyordu. Gözleri büyülenmişçesine mavilikle parlıyordu. Mezar taşlarına yansıyan ışık Liz'in yüzüne geri dönüyor ve soğuktan kızarmış yüzünü aydınlatıyordu. Liz'in oraya gelmesinin tek bir sebebi vardı. Oda Rubet'ı özlemiş olmasıydı. Onu görmeyi özlemişti. Hayatının büyük bir kısmını onun mektupları sayesinde mutlu geçirmişti. Hatıralarında neşeli anıları arasında sadece Rubert'ın mektubunun geldiğini duyunca yüzüne yayılan gülümseme vardı. Onun dışında bütün büyücüler ve özelliklede ailesi ona karşı gibiydi. Liz ailesiyle çok kavga etmişti. Bir gün annesinin o berbat lafları sonucunda annesine canice lanet yollamış ve kendini tutamadığı için onu o kadar sinirlendirdiği için annesinden yıllarca nefret etmişti. Babası bu olay yüzünden onu evlatlıktan reddetme aşamasına gelmiş ve onu evden kovmuştu. Liz okulda yalnız kalmış ve mutsuz, öfkeli bir çocukluk geçirmişti. Çocukluğunda onu hayatta tutan tek şey Rubert'ın ona yazdığı mektuplar olmuştu. Şimdi o mektupların sahibi olan aşkıyla buluşacaktı. Bunun olmasını sopuk asla engelliyemezdi.

Sözleştikleri mezar taşına oturdu ve Rubetî beklemeye başladı. Elleri artık soğuktan acıyordu. Burnu iyice kızarmıştı. Ama yüzündeki o umutlu gülümseme silinmemişti. Hayatında sevdiği belkide tek kişi Rubert'ı. Onu beklemek bu yüzden harika bir şeydi.

Karanlık ve soğuk ahenkli bir şekilde zamanı geçirirlerken ani bir " Pop " sesi bu ahenkli ortamı bozdu. Beliren silüet gözleriyle etrafı taramaya gerek duymadı bu kez , her seferinde yaptığı işi bir kenera bıraktı dünyada tek sevdiği şeyin yanına doğru ilerledi. Onu fazla bekletmişti , kendine kızarak yanına yaklaştı onu çok özlemişti. Yanına vardığında heyecan ve özlemden kurtulmanın verdiği duyguyla sevinçten çıldırmış bir çocuk gibiydi. Gözleriyle onu süzdü hala aynı güzellikteydi. Her hücresi bayram ederken elini onun ipeksi tenine deydirdi. Elleri birleştiğinde dünyada Rup"tan mutlu kimse yoktu ..

Rup gözlerini Lizzie"nin gözlerinden alamadan ilk defa heceleyerek konuştu. " Seni çok , çok öz .. ledim. " Sevgi cümleleri onun içinde küçük bir yara bırakıyor gibiydi ama Lizzie"nin sevgisi bunlara yetiyordu. Rup bir tek onun yanında kendini rahat , mutlu ve sakin hissediyordu. Aşkın ve sevginin ne demek olduğunu onda öğrendi. Yani hiç bi zaman öğrenemeyeceği birşeyi öğretmişti ona Lizzie. Büyüden de öte asla unutamayacağı birşey öğretmişti ona , bu yüzden Lizzie onun için eşi bulunmayan bir hazineydi. Gözlerine dalmışken Tanrı"ya şükür etmeyi unutmadı. İnanmadığı tanrıya ... Onu ne kadar düzenli ne kadar göze hitap edicek bir biçimde yaratmıştı.

Liz Rup'un gelişiy büyük bir mutluluk ve haz duydu. Ellerine dokunana o elleri öpmek onu sevgiyle kucaklamak sitiyordu. Rup onu çok özlediği söyledi. Lizz bunu duyunca sevinçten ne yapacağını şaşırdı. Rup'a hafifce gülümsedi ve onun boynuna sarıldı. Hayatında sevgiği ve değer verdiği tek insan olmasının verdiği mutlulukla Lizz ona neredeyse tapıyordu. O hayatında tanıdığı en eşsiz büyücüydü. Ona zarar verbilecek her şeyi Lizz yok ederdi. Kimseye acımaz ve kimsenin isteklerini umursamazdı. Ama konu Rup olunca işler değişiyordu. Kendini toparladı ve aşkının gözlerine bakarak "Bende seni özledim. Hemde çok" diyebildi. Onunla olmak, onun nefesini hissetmek Lizz'in vücudundaki bütün soğuğu almıştı. Şu anda sanki içi alevle kavruluyordu. Elleri artık soğuktan değil sevgiden titriyordu.

Hafifce taşa geri oturdu ve Rup'un yanına oturmasını bekledi. Sonra kendini toparlıyarak RUp'a mutlu haberi verdi "Artık senin yanımdayım aşkım. Bir daha asla Fransaya dönmeyeceğim. Artık tamamen seninleyim." diyip yüzüne mutluluk saçan bir ifadeyle Rup'a baktı. Rup'un tepkisinin merak ediyordu.

Rup Lizzie kendisine sarılınca sevinçten zıpalyacak gibi oldu. Sarılma merasimi bitince aşkına baktı hiç bir zaman doyamadığı ve doyamacağı kişiye. Lizzie Rup"u özlediğini söylediğinde ise Rup kendinden geçti adeta sevdiği kişiden aldığı duyduğu sözler insana mutluluktan başka hiçbirşey vermiyordu onu .. onu sonsuza kadar sevecekti.

Tam bu düşüncelerle hayallere dalarken Lizzie "Artık senin yanımdayım aşkım. Bir daha asla Fransaya dönmeyeceğim. Artık tamamen seninleyim." Rup bunu duyduğuna hiç birşeye sevinmediği kadar sevindi gözleri aşk yaşlarıyla doldu. Ömründe ilk defa ağlıyacak gibi oldu bu duyguyu da tattırmıştı ya aşkı ona artık başka birşey istemezdi.

" Sakın gitme aşkım. Sakın senin özlemin beni öldürüyor. " Gülümsedi. Onun gözlerini güzelliğiyle hayata sevgiyle bakmaya başladı.

Lizz bunları duyunca adeta bulutların üzerine çıktı. Artık gitmeyi kesinlikle düşünmüyordu. İngilterede kalıp Rup'la beraber karanlık yoldaşlarının yanında olacaktı. Onlara yollar çizecek ve yapabilirse Rup'un yükünü azda olsa hafifletecekti. Onun amacı artık belliydi. Yollarına çıkan kimseye izin vermicekti.

Rup'a yaklaştı ve hafifce gözlerine baktı. Gülümsedi ve ellerini Rup'un elelriyle birleştirdi. Onun gözlerine bakarak kendini evinde gibi hissediyordu. Kendine mutluluk ve umut aşılıyordu. Onu çok seviyor ve asla kaybetmemeye her seferinde yemin ediyordu. Ellerini birleştirdiklerinde onlara kimsenin karşı çıkamiyacağına emindi. Onunlayken herkesi herşeyi yenebilirdi. Rup aslında Lizz'in karanlıktaki ışığıydı. Onu büyük bir karanlık içinde aydınlığa çekiyordu. O ışığı söndürmeye hiç kimsenin gücü yetmezdi.

Rup Lizzie"nin artık asla gitmeyeceğini düşünüyordu. Hayattaki tek ışık kaynağı ondan ayrı kalmayacaktı artık.Onu artık hiç birşey durdurumazdı bir de elini tutunca. Tam bu düşünce beynindeki hülyalarla oyalanırken sanal alem kayboldu ve sanki Tanrı Rup"un isteklerini duydu.Lizzie Rup"un elini tutmuştu. Şimdi önüne Feanor ve ordusu bile gelse durdurumazdı onu. Sevgi ve güç birleşince demekki böyle birşey oluyormuş demeden de edemedi. Sevgiye de hayran kalamadan edemedi , hiç birşey onun kadar güçlü değildi. Rup"un Lizzie olan sevgisine yetişemezdi ama o da sonsuz bir güçtü işte.

Lizzie Rub'un mutluluğuyla adeta büyülenmişti. Hava kararmıştı ama ikiside o kadar mutlulardı ki havanın karanlığını dahi farketmiyorlardı. Lizzie Rup'a biraz daha yaklaştı. Çünkü artık geçektende üşüyordu. Pelerini artık onu tutmuyor ve o ufak burnu gerçekten kıpkırmızı partlıyordu. Lizzie hafif ve soğuktan titreyen bir sesle "Rup artık gitsek iyi olucak. Hava soğudu aşkım." dedi. Rup'a biraz daha sokulup ona sarıldı. Onun vücut ısısı Lizzie'i ısıtıyordu. Lizz şu anda hiç olmadığı kadar mutlu ve hiç olmadığı kadar güçlüydü. O ufacık bedeni artık dünyalarca güçle dolmuştu. Lizzie'nin karşısına kim çıkarsa çıksın artık kimse onu durduramaz ve aşkını, lordunu, mutluluğunu elinden almazdı. Buna asla izin vermezdi.

Rup kafasını evet anlamında salladıktan sonra Lizzie"yi kendine çekti. Teni tenine deyince bir hoş oldu. Bir pop ses ile cisimlendiler.