Zarif ve Hain

Hafif bir yağmur çiseliyordu... Adımlarının çıkardığı tatlı hışırtıyı dinliyor, bir yandan da yalnız olmaktan korkuyordu. Dolaştığı yerin çok tekin olduğu söylenemezdi. Gözlerini kamaştıran güneş demetleri yoktu artık. Özgürce inceliyordu çevresini Pearl Allison. İçindeki anlaşılmaz korku ve mutlulukla...

Kaybedilenleri düşündü. Bu acımasız ölüm kalım dünyasında, kazananın yalnızca öldüren olduğu, zifiri karanlıkta düşmanlarının göz bebeklerini seçemeyen kahramanların acınası mağlubiyetlerini... Sonun alametlerini...

Yakında okul açılacaktı. İçinde tuhaf bir duygu vardı. Fırtına geliyordu. Bu sessizlik ve çığlık atan yarasalar. Hepsi işaretti sanki.

Ve umdu... Bir hiç uğruna değil, hakeden için ölmeyi. Kahramanca...

Elinde kendi bahçelerinden kopardığı bir gül vardı. "Masum görünümlü hain ve bir o kadar da zarif çiçek" diye fısıldadı. "Etrafında yaşananlardan haberin yok. Tek isteğin güzel ve ulaşılmaz kalmak..."

Acımasızca sıktı dikenli sapı. Zarar gören o oldu. Avucundan aşağıya yapraklarla aynı renkte kan damlıyordu şimdi bir mezarın toprağına. Canı yanmamış sayılırdı. Gül hala güzel ve acımasızdı. Pearl'se yaralı ve bitkin.

Son anda hissetti tenindeki acıyı. Büyük bir çığlık koyvererek şeytani bitkiyi attı mezarın üstüne. Hala güzeldi... Yalnızca sapı kızın kanıyla kaplıydı.

Kanını içine çeken mezara baktı Pearl. İsim yazmıyordu. Ya da eski bir büyüyle kapatılmıştı isim. Davetsiz misafirlere kapalıydı. Lanetli miydi şimdi? Umrunda değildi.

Oturdu ve toprağı okşadı. Dikenlerin açtığı yaralar oldukça derindi.
Ve yıllar önce okuduğu bir kitabın küçük bölümünü okudu mezar taşına. Büyülenmişçesine, yüksek sesle;

"Korkuyorum artık yanlızlıktan
Siyah ve karanlık topraktan.
Ağaçların gece yarısı canlanmalarından ve
Ve bütün kırmızı güllerin canavarlaşmasından korkuyorum
Korkuyorum artık insanlardan ve bakışlarından
İçsel dünyamdaki hayallerimden korkuyorum
Karanlık Lord'un, şeytanın beni almasından korkuyorum
Korkuyorum artık yanlızlıktan
Geceleri tek başıma kalmaktan
Karabasanların ziyaretlerinden korkuyorum
Anlamsızca duvarımda beliren iki karanlık gölgeden ve senden korkuyorum artık
Sen kimsin...
Cevabını bulamıyorum kimdin sen
Herşeyden fazla korkuyorum senden
Herşeyden fazla korkutuyosun beni"

Puslu bir sabaha uyandı Pearl. Tuhaf bir bunalım geçirmişti. Ne yapıyorum ben böyle!" dedi kedi kendine. Sağ eline baktı. Delik deşikti ve kurumuş kanla kaplıydı.

Her tarafı tutulmuştu. Hangi akla hizmetle üzerinde isim yazamayan tuhaf bir mezarda uyuyakaldığını ve hangi cesaretle büyücü mezarlığına tek başına geldiğini bilmiyordu. Kei öğrense ne kadar kızardı! Derek Claire ve İsabella'yı saymıyordu bile... Belki de başı beladaydı. Üstelik acilen bir iyileştirme büyüsüne ihtiyacı vardı. Ama kime anlatacaktı ki bu tuhaf hatta deli saçması deneyimi!

Daha fazla vakit kaybetmenin anlamı yoktu. Her zaman cebinde taşıdığı ipek mendilini elini sardı. "Bu beni bir süre idare eder umarım..." diye düşündü. Ardından büyük bir panikle eve doğru yürüdü.